(မုိးမခ) မတ္လ ၂၇၊ ၂၀၁၉
“ျမံဳ (မယံု) စစ္
ျမစ္ဆံု၊
ျမံဳစစ္
ျမစ္ဆံု”
ခက္ေသးရြာလည္ေကာင္တြင္ကား ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းႏွင့္ ႂကြက္နီတို႔ ကေလးတသိုက္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ႏွင့္ ကစားေနၾက သည္။
“ေဟ႔ေကာင္ ဖြတ္ကေလး ဒီေကာင္ႂကြက္နီတို႔တေတြ တစစ္စစ္နဲ႔ ဘာေတြစစ္တမ္း ကစားေနၾကတာလည္း”
အီၾကာေအာ္က ခက္ေသးရြာလည္ေကာင္တြင္ ေခါင္းတကုတ္ကုတ္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ တပည့္ေက်ာ္ ဖြတ္ကေလးကို လွမ္း၍ ေမးလိုက္ေလသည္။
“ဒီကေလးေတြ ျမစ္ဆံုေရာင္းတန္း ကစားေနၾကတယ္ ေျပာတာပဲ ဆရာေအာ္ရဲ႕”
“ဟိုက္…ခက္လဘတ္စ္”
အီၾကာေအာ္က ဆရာ အီၾကာေကြး၏ “ဟိုက္….ရွားလဘတ္စ္”ကို ေကာ္ပီလုပ္၍ “ခက္လဘတ္စ္”ဟု တလိုက္သည္။ ခက္ေသးရြာကလည္း နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ခက္သည္ မဟုတ္လား။
“ဒီကေလးေတြက တယ္လည္းခက္ပါလားကြ၊ ငါတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ေစ်းေရာင္းတန္းကစားဆိုရင္ မဆလေခတ္၊ သမဝါယ မဆိုင္က ဆန္၊ ဆီ ၊ ဖေယာင္းတိုင္ေလာက္ပဲ ေရာင္းတတ္တယ္”
“အင္းေလ၊ အတုျမင္ အတတ္သင္ လို႔ ေျပာရမွာေပါ့၊ တို႔ရြာက လူႀကီးေတြလည္း စီးပြားေရးက မလုပ္တတ္ေတာ့ ရွိသမွ်ေလးပဲ ထုခြဲေရာင္းခ်စားတတ္တာ၊ အဲဒါမ်ိဳးက အေခ်ာင္သူေဌးျဖစ္ေတာ့ ကေလးေတြလည္း မဟုတ္တ႐ုတ္ေတြ အားက်ၾကတာေပါ့”
ခက္ေသးရြာႀကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ လူႀကီးအေပါင္းတို႔သည္ကား မိမိအိပ္ကပ္ထဲကိုထည့္၍ ရေသာ ခြက္ႏိႈက္ေစ်းကြက္စီးပြား ေရးကိုသာ ကြ်မ္းက်င္ၾကေလသည္။
ခက္ေသးရြာတဝိုက္တြင္ရွိေသာ သစ္ေတာမ်ား၊ ေတာင္ကတံုးမ်ားကား ရြာလူႀကီးအဆက္ဆက္က ခြက္က်ကာ ေအာက္ေစ်းမ်ားျဖင့္ ေရာင္းစားသျဖင့္ ကုန္ေလၿပီ။
“ေအးကြ ငါတို႔ ခက္ေသးရြာကလည္း နမိတ္ေနာက္ နမာလိုက္ေတာ့ ခက္လို႔ကို မဆံုးေတာ့ဘူး၊ ျမစ္ဆံုေရာင္းစားတာကို ကေလးေတြေျပာသလို မယံုလို႔ စစ္ေဆးၾကည့္ခြင့္ရရင္ေတာ့ ေကာင္းမယ္”
“ေအာ္ က်ဳပ္က “စစ္”ဆို မယံုဘူး လို႔ ကေလးေတြက ဆိုလိုတာလား ထင္ေနတာ”
“ေအးကြ “စစ္”ၾကည့္ရင္ ေၾကာက္စရာခ်ည္းပဲ၊ တို႔ ခက္ေသးရြာမွာကေတာ့ စစ္ၾကည့္ရင္ အတုေတြခ်ည္းပဲ၊ ဘုန္းႀကီးတု၊ မယ္ေတာ္အတု၊ ဆရာဝန္အတု၊ ေဆးအတု၊ တင္အတု၊ ရင္အတုေတြ ေနရာတကာမွာ ရွိတယ္ မရွိတာဆိုရင္ေတာ့ ဖြတ္ကေလးအတုေလာက္ပဲျဖစ္ေလာက္တယ္၊ ဒါနဲ႔ …စစ္ ဆို ….စစ္တာေတြကေရာ စစ္ရဲ႕လား၊ အတုေတြမ်ားလားကြာ”
ထိုစဥ္၌ ႀကြက္နီတို႔ကေလးတသိုက္ ကစားရာတြင္ ျငင္းရင္း ခုန္ရင္းျဖင့္ အီၾကာေအာ္၏ အိမ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာၾကေလသည္။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ ျမစ္ဆံုကို ငါ ေရာင္းစားမွာကြ”
“မဟုတ္ဘူး ငါပဲ ေရာင္းစားမယ္”
“ေဟ႔ကေလးေတြ ၊ မင္းတို႔က ျမစ္ဆံုကို မင္းတို႔ မိဘေတြဆီက အေမြရတယ္မ်ားေအာက္ေမ႔ေနသလား၊ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာမ်ား ကစားရတယ္လို႔၊ မင္းတို႔ ကေလးေတြ တန္ရာတန္ရာ လုပ္ပါကြ၊သြားၾက သြားၾက”
အီၾကာေအာ္က စိတ္ဆိုးစြာျဖင့္ ႂကြက္နီတို႔ ကေလးတသိုက္ကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ေလသည္။
“ငါတို႔ရြာလည္း နာမည္နဲ႔ေလာက္ေအာင္ပဲ ခက္ကို ခက္တယ္ ဖြတ္ကေလးရဲ႕”
“ဟုတ္ပါ့ ဆရာေအာ္ရယ္၊ ျမစ္ဆံုမွာဆည္လုပ္လို႔ကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ခက္ေသးရြာမွာ ပိုခက္ဖို႔ပဲရွိတယ္၊ ေရေသာက္ရဖို႔ေတာင္ ခက္သြားေလာက္တယ္”
“အင္း ….မင္းေတာင္ ေတာ္ေတာ္တိုးတက္လာၿပီ၊ ျမစ္ဆံုကိစၥဆိုတာ တို႔ခက္ေသးရြာကလူႀကီးေတြ တရားအားထုတ္ၾကတဲ႔ လံၾကဳပ္ဇာတ္လမ္းပဲ”
“အေမပုကေတာ့ အရင္တုန္းက ျမစ္ဆံုကိစၥကို ရြာသားေတြကို ခ်ျပမယ္ ေျပာတာပဲ ဆရာေအာ္၊ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ ခ်ခံရတာ မ်ားလြန္းလို႔ ခ်ျပမယ္ ဆိုရင္ ေက်ာေကာ့ေအာင္ ခံရေတာ့မလား ေတြးၿပီး ေၾကာက္မိတယ္”
ဖြတ္ကေလးၾကည့္ရသည္မွာ တကယ္ပင္ ေၾကာက္သြားပံုရသည္။
“တို႔ရြာကလူႀကီးေတြလည္း တခါလာမဲျပာပုဆိုးခ်ည္း ျဖစ္ေနေတာ့ တယ္ခက္တာပဲ”
အီၾကာေအာ္က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ဖြတ္ကေလးကို ေျပာလိုက္သည္။
“အေမပုကေရာ မဲျပာပုဆိုး ဝတ္တာပဲလား ဆရာေအာ္ေရ”
“မဲျပာပုဆိုးလား မဲျပာလံုခ်ည္လား မသိပါဘူးကြာ၊ အေမပုကေတာ့ တေန႔တမ်ိဳး မ႐ိုးရေအာင္ ဝတ္တာဆိုေတာ့ မဲျပာလံုခ်ည္ေတာ့ မဝတ္ေလာက္ဘူး ထင္ရတာပဲ”
အီၾကာေအာ္က ဖက္ရွင္တေန႔တမ်ိဳးမ႐ိုးရေသာ အေမပုအေၾကာင္းကို သိေနသည္မို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္။
“အေမပုကေတာ႔ အခုလည္း ျမစ္ဆံုနဲ႔ပါတ္သက္ၿပီး သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးရင္ အေၾကာင္းရင္းကို ရြာသားေတြကို ခ်ျပမယ္တဲ႔ ဆရာေအာ္”
“ေအးကြ….၊ ျမစ္ဆံုကို ဆက္လုပ္ျဖစ္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ခက္ေသးရြာသားေတြ အခ်ခံရၿပီးသား ျဖစ္သြားမယ္၊ အဲဒီလိုသာ ခ်ျပရင္ေတာ့ ေက်ာခ်မွ ဓားျပမွန္းသိတယ္ ဆိုသလိုျဖစ္မွာေပါ့”
အီၾကာေအာ္က စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာျဖင့္ သက္ျပင္းခ်ၿပီး ေျပာလိုက္ေလသည္။
“အေမပုကေတာ့ ရြာအက်ိဳးအတြက္ အဘက္ဘက္က စဥ္းစားၿပီးမွ လုပ္မယ္ ေျပာတာပဲ ဆရာေအာ္ရဲ႕”
“ေဟ႔ေကာင္ ဖြတ္ကေလးရဲ႕ မင္းဟာက “က်ားကိုက္ပါတယ္ဆိုမွ အေပါက္ကေလးနဲ႔လား”ဆိုၿပီး ေမးသလိုပဲ၊ ျမစ္ဆံုကိစၥ ဆက္လုပ္တယ္ဆိုမွေတာ့ ရြာအက်ိဳးက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ရွိေတာ့မွာတုန္း”
“အေမပုလည္း ရြာလူႀကီးအဆက္ဆက္လိုပဲ ႐ိုးရာ အစဥ္အလာမပ်က္ နင္သာခက္ သူ တရားအားထုတ္ရင္ေတာ့ တို႔ခက္ေသးရြာလည္း တကယ္ကို ခက္ၿပီေဟ႔”
“ဆရာေအာ္ပဲ တရားအားထုတ္တာ ေကာင္းတယ္ဆို”
“မင္းကလည္းကြာ……ငါေျပာတဲ႔ “တရားအားထုတ္တယ္”ဆိုတာ ဘာဝနာပြားတာ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးကြ၊ တို႔ခက္ေသးရြာက ရြာလူႀကီးအဆက္ဆက္လို အေမပုလည္း တ႐ုတ္အားထားၿပီး ဘဝေတြ နာမွာ စိုးလို႔ေျပာတာ”
ထိုစဥ္အခါတြင္ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္မွ ထြက္လာေသာ ေဒၚအြန္ေမးက အီၾကာေအာ္တို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးေလသည္။
“အေမပုက တ႐ုတ္အားထားတာေတြ တရားအားထုတ္တာေတြ အေရးမႀကီးဘူး”
“ဘာက အေရးႀကီးလည္း အြန္အြန္ရဲ႕”
“ရြာလူႀကီးေတြ၊ လူႀကီးမေတြက က်ဳပ္တို႔လို လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရတာမဟုတ္ဘူးေလ၊ သူတို႔က ပါးစပ္လႈပ္ရင္ ေလနဲ႔ အကုန္ လႈပ္ခ်င္တာလႈပ္လို႔ရတယ္၊ အေမပုလည္း ရြာလူႀကီးေဟာင္းေတြကို ေခ်ာ့လို႔ကိုမအားပါဘူး၊ ရွင္တို႔၊ က်ဳပ္တို႔လို ပါမႊားေတြက ဘယ္အေရးႀကီးပါ့မလည္း”
“ေအး မင္းေျပာတာ မွန္တယ္ကြ”
အီၾကာေအာ္က ထံုးစံအတိုင္း အစဥ္အလာမပ်က္ ေဒၚအြန္ေမးကို အျပည့္အဝ ေထာက္ခံလိုက္ေလသည္။ မေထာက္ခံလွ်င္ ထမင္းငတ္ၿပီး ပါးစပ္ပါ လႈပ္မရ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။
“ကိုေအာ္……”
“ဟင္…ဘာလည္းကြ”
“ရွင္ ညစာအတြက္ ပါးစပ္လႈပ္ခ်င္ရင္ ေတာ့ ေျခေထာက္ကေလးလႈပ္ၿပီး ကိုခိုနီဆိုင္ကေန ထံုးစံအတိုင္း ဆန္တအိတ္၊ ဆီတပံုးေလာက္ အေႂကြးနဲ႔ သြားယူလိုက္ပါဦး”
ဤသို႔ဆိုလွ်င္ အီၾကာေအာ္လည္း မေနသာေတာ့သည္မို႔ ျမစ္ဆံု၏ ျဖစ္ပံု ကို မေတြးႏိုင္ေတာ့ပဲ လမ္းဆံုမွ အရမ္းကုန္ေသာ ကိုခိုနီဆိုင္သို႔ ရင္ အရမ္းတုန္၍ ထြက္ခဲ႔ေလေတာ့သည္။ အရင္တင္ေနေသာအေႂကြးမ်ားကလည္း မေက်ေသးေခ်။ သူသည္လည္း ခိုနီတည္းဟူေသာ တရားကို အားထုတ္ေနရၿမဲ။
ႂကြက္နီတို႔ ကေလးတသိုက္ကား ခက္ေသးရြာလည္ လမ္းဆံုတြင္ ျမစ္ဆံုေရာင္းပြဲကို ဆင္ႏႊဲေနၾကဆဲ ျဖစ္သည္။
“ျမံဳစစ္
ျမစ္ဆံု၊
ျမံဳစစ္
ျမစ္ဆံု”
ခက္ေသးရြာသား အီၾကာေအာ္တေယာက္မွာကား လည္ပင္းခိုက္ေနေသာ ကိုခိုနီ႔အေႂကြးအတြက္ ရတက္မေအးပဲ
“ဟိုက္….ခက္လဘတ္စ္”ဟုသာ ေအာ္ႏိုင္ေတာ့ေလသတည္း။ ။
သေဗၺသတၱာ၊ ကမၼသကာ
အီၾကာေအာ္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
