(မုိးမခ) မတ္လ ၁၇၊ ၂ဝ၁၉
ၾကက္တြန္သံနဲ႔မိုးလင္းရတဲ့ ရြာေလးဟာ အိမ္တအိမ္က ေအာက္အီးအီးအြတ္လိုက္တာနဲ႔ က်န္အိမ္ေတြကလည္း အားက်မခံ ေအာက္အီးအီးအြတ္ေတာ့တာဘဲ။
ၾကက္တြန္ၿပီဆို လူေတြကလည္း ႏိုးထ ဆိုင္ကယ္ေတြကလည္း ႏိုးထနဲ႔ ရြာေလးရဲ ့ ရင္ခုန္သံက စပါၿပီ။
မနက္ေစာေစာမွာ အိမ္ဆိုင္ေလးထဲကို သုတ္သီးသုတ္ျပာနဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ ကေလးတေယာက္က ဆန္ (၁) ျပည္၊ ငပိ (၁ဝ)သား၊ ဘဲဥ (၃) လံုး၊ ကြမ္းရြက္ပံု (၁) ထုပ္လုိ႔ ဆိုင္ရွင္ကို သူလိုခ်င္တာေတြကို ေရရြတ္ျပတယ္။
ဆိုင္ရွင္အမ်ဳိးသားက ကေလးကို “မင္း အေမ အေဖေတြ ျခံထဲသြားၾကၿပီလား” လို႔ ကရင္လိုေမးေတာ့ “သြားၿပီ” လို႔ ကေလး က ဗမာလို ျပန္ေျဖတယ္။
ဆိုင္ရွင္က “ကရင္လိုေျပာေလကြာ မင္းကို ငါ ကရင္လိုေမးေနတာ” လုိ႔ေျပာေတာ့ (၉) ႏွစ္အရြယ္ေကာင္ေလးက ဆိုင္ရွင္ကို မ်က္လံုးစိမ္းႀကီးေတြနဲ႔ၾကည့္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္ကဘဲ အေလ်ာ့ေပးလိုက္ရတယ္။
ကဲကဲ.. ဒီမွာ ဆန္၊ ဒီမွာ ငါးပိ စသည္ျဖင့္ ေကာင္ေလးဝယ္တာေတြကို ေငြယူ ေငြအမ္းလုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ “အိမ္ကို တန္းတန္း မတ္မတ္ျပန္ေနာ္” လို႔လည္း မွာလိုက္ေသးတယ္။
အဲ့ဒီေနာက္မွာ ဆိုင္ရွင္က ကိုယ္ေတြဘက္လွည့္ၿပီး “က်ေနာ္နဲ႔ တူဝမ္းကြဲေတာ္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြ ဗမာလိုဘဲ ေျပာေျပာေန တယ္။ ၾကာရင္ ကရင္စကားမေျပာတတ္မွာကို က်ေနာ္စိုးရိမ္တယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။
“က်ေနာ္က ဆိုင္ကိုလာတဲ့ကေလးေတြကို ကရင္လို အၿမဲေျပာေျပာေပးတယ္။ တခ်ဳိ႕က က်ေနာ္ ကရင္လိုေျပာရင္ သူတုိ႔က က်ေနာ့္ကို ကရင္လို ျပန္ေျပာတယ္၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ျပန္မေျပာၾကဘူး”
“ဒါ.. မိဘေတြနဲ႔လည္း အမ်ားႀကီးဆိုင္တယ္။ တခ်ဳိ႕မိဘေတြက ကရင္လိုေျပာေျပာေပးေတာ့ ကေလးေတြက ကရင္စကားရ တယ္။ အိမ္မွာ ကရင္လိုေျပာ၊ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဗမာလိုေျပာေပါ့။ တခ်ဳိ႕မိဘေတြကေတာ့ မေျပာေပးၾကဘူး။ ကိုယ့္ ဘာသာစကားကို အေလးအနက္ မထားတာလည္းပါတယ္။ စားဝတ္ေနေရးကလည္း ၾကပ္တည္းၾကေတာ့ ကေလးေတြကို ထိန္းေၾကာင္းဖို ့လည္း အခ်ိန္မရၾကဘူးေလ” လုိ႔ သူက အေျခေနေတြကို နားလည္သေဘာေပါက္ဟန္နဲ႔ ဆိုပါတယ္။
အရင္က ဗမာစကားကို ဗမာစစ္တပ္လာမွ မျဖစ္မေနေျပာၾကတဲ့ ကရင္ရြာေလးဟာ အခုေတာ့ ဗမာစကားသံေတြကိုဘဲ ပလူ ပ်ံေအာင္ ၾကားရပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ရြာမွာ လူႀကီးပိုင္းေတြေလာက္သာ ကရင္စကားကိုေျပာၾကၿပီး လူငယ္ေတြ၊ ကေလးေတြ ကေတာ့ ဗမာလိုဘဲ ေျပာဆိုေနၾကတာကို ကိုယ္ေတြလည္း သတိထားမိတယ္။
“သူတုိ႔ကို ဗမာစကားေျပာလို႔ ဗမာေတြလုိ႔ လူႀကီးေတြက နာေအာင္ေျပာေတာ့လည္း သူတုိ႔က မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ငါတုိ႔ ဗမာ မဟုတ္ဘူး ကရင္တဲ့” လုိ႔ေတာ့ ျပန္ျပန္ၿပီးေျပာၾကတယ္။
ရြာမွာက ဗမာစကားတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္ပိုင္း လူငယ္ေတြ ကေလးေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကလည္း ဗမာ နာမည္ေတြခ်ည္းဘဲ။ တခ်ဳိ႕မိဘေတြကေတာ့ သူတုိ႔ကေလးေတြကို ကရင္နာမည္ေတြ ေပးၾကတယ္။ ေနာ္ကေညာ၊ ေနာ္ေစးမူေဖာ၊ ေစာလားက ေပၚ၊ ေစာတာအယ္စိုး ဆိုတဲ့နာမည္ေလးေတြ ၾကားေနရေသးတယ္လုိ႔လည္း သူက ေျပာပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီကရင္ နာမည္ေတြ ေရွ႕မွာ “ေမာင္” တုိ႔ “မ” တုိ႔ ထည့္ထည့္ၿပီး ေခၚၾကတယ္။ ဗမာတပိုင္း ကရင္တပိုင္းနဲ႔ၾကားရတာ နားထဲမွာ တမ်ဳိးႀကီးဘဲ၊ ရင္ထဲလည္း မေကာင္းဘူးတဲ့။
ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ အသက္ (၄ဝ) ေက်ာ္အရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတဦး ဆိုင္ထဲဝင္လာတယ္။ ေနေကာင္းလား က်န္းမာ လားဆိုတဲ့ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားကို ဆိုင္ရွင္အမ်ဳိးသားနဲ႔ ကရင္လို ေျပာၾကတယ္။
အေတာ္ဘဲ နင့္သမီးရဲ႕ “မ” တလံုး အေၾကာင္းေလးလည္း ဒီဆရာမကို ေျပာျပလိုက္ပါဦးလုိ႔ ဆိုင္ရွင္က ဆိုင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္နဲ႔ ဇာတ္ပို႔လုပ္ေတာ့ ေစ်းဝယ္လာသူ အမ်ဳိးသမီးေရာ ကိုယ္ပါ နည္းနည္းေၾကာင္သြားတယ္။
ေနာက္ေတာ့မွ အမ်ဳိးသမီးက က်မသမီးရဲ ့“မ” တလံုးကိစၥက ဒီလိုဆရာမေရလုိ႔ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္နဲ႔ ဇာတ္စံုခင္းျပတယ္။
သူမရဲ ့သမီးေလးနာမည္က ေနာ္ဝါးဝါးထူး (အမည္ရင္းမဟုတ္) လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ရြာက မူလတန္းေက်ာင္းမွာ (၄) တန္းကို ထူးခြၽန္စြာနဲ႔ ေအာင္ျမင္သူေလးပါ။ ကေလးကစာေတာ္ေတာ့ မိဘေတြက ကေလးကို ေက်ာင္းဆက္ထားခ်င္တယ္။ ကေလး ကလည္း ပညာလိုလားသူမို ့ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ ဆႏၵျပင္းျပပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သမီးေလးကို ပညာဆက္သင္ဖုိ႔မိဘေတြက နည္းလမ္းရွာၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြင္းဘက္က အမ်ဳိးေတြရွိမွာ ေက်ာင္းဆက္ထားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။
အဲ့ဒီ ရြာက အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ ေနာ္ဝါးဝါးထူးရဲ႕ “မ” တလံုး ဇာတ္လမ္းက စတာပါဘဲ။
ေနာ္ဝါးဝါးထူးကို အတန္းပိုင္ဆရာမက မေနာ္ဝါးဝါးထူးလုိ႔ ကင္မြန္းတပ္တယ္။ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ေတြမွာ မေနာ္ဝါးဝါးထူး။ စာ သင္ခ်ိန္ေတြမွာလည္း မေနာ္ဝါးဝါးထူး။ ဒါကို ကေလးကမႀကိဳက္ေပမဲ့ ဆရာမကို မေျပာရဲဘူး။
(၃-၄) လ တခါ အေမျဖစ္သူလာေတာ့ ကေလးက အေမကိုေျပာတယ္။ “ မိုးမိုး (ေမေမ) သမီးနာမည္မွာ မတလံုးပိုေနတယ္” တဲ့။
အေမက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ဖိုးမူ (သမီး) ဘာညာနဲ႔ေမးေတာ့ ကေလးက ျဖစ္ပံုကိုရွင္းျပတယ္။ ဒီကိစၥကို ဆရာမကို ေျပာေပး ဖို႔ကိုလည္း အေမကိုပူဆာတယ္။ အေမက ကေလးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ “ေအာ္ ေအးေအး” နဲ႔ ့ႏွစ္သိမ့္တယ္။ အေမကိုယ္ တိုင္ကလည္း ဆရာမကို မေျပာရဲဘူး။
မေျပာရဲတာက ဆရာ၊ ဆရာမဆိုတဲ့ နာမအေပၚမွာ ေၾကာက္တာကတပိုင္း၊ ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္ေဒသမဟုတ္ေတာ့ မရင္းႏွီးတာ ရွိန္တာလည္း တပိုင္းေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ဘဲ ေနာ္ဝါးဝါးထူး အလယ္တန္းေအာင္တယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာလည္း ကေလးကစာေတာ္တယ္၊ လိမ္မာေရးျခား ရွိတယ္ ဆိုတဲ့ နာမည္ေကာင္းေလးရတယ္။
အဲ့ဒီကေန တဆင့္ အထက္တန္းေက်ာင္းရွိရာကို တခါ ေျပာင္းၾကျပန္တာေပါ့။ ဒီလိုေျပာင္းေတာ့ ေနာ္ဝါးဝါးထူးရဲ ့ “မ” လံုးက လည္း အထက္တန္းေက်ာင္းရွိရာကို လိုက္ပါလာတယ္။
(၈) တန္း၊ (၉) တန္း၊ (၁ဝ) တန္းကို မေနာ္ဝါးဝါးထူးဆိုတဲ့ နံမည္နဲ႔ စခန္းသြားေနလိုက္တာ (၁ဝ) တန္း စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ေလွ်ာက္လႊာတင္ေတာ့မွ “မ” တလံုးကိစၥ ျပႆနာတက္ေတာ့ဘဲ။
အိမ္ေထာင္စုစာရင္းမွာ “ေနာ္ဝါးဝါးထူး” မွတ္ပံုတင္မွာ “ေနာ္ဝါးဝါးထူး” မူလတန္း ေအာင္လက္မွတ္မွာလည္း “ေနာ္ဝါးဝါးထူး” ဆယ္တန္းေျဖဖို႔ ဝင္ခြင့္ျဖည့္ေတာ့မွဘဲ “မေနာ္ဝါးဝါးထူး” နာမည္ေတြ မကိုက္ဘူး။ လြဲေနတယ္။ စာေမးပြဲေျဖလုိ႔မရဘူး ဆို တာေတြျဖစ္လာေတာ့မွ ကေလးေရာ မိဘပါ စိတ္ေတြပူၾက၊ ဘယ္လိုေတြလုပ္ရမလဲ၊ ကူပါကယ္ပါ ျဖစ္ၾကေတာ့တယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ၾကမွ မေနာ္ဝါးဝါးထူးျဖစ္လာပံုကို ကေလးေရာ မိဘေတြကပါ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို ရွင္းျပတယ္။ ဒါဆိုရင္ျဖင့္ ကေလးလာတဲ့ ေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္နဲ႔ ဆရာမရဲ႕ေထာက္ခံစာ လိုတယ္။ ဒါကို ယူလာျပႏိုင္မွ အဆင္ေျပႏိုင္မယ္တဲ့။
ဒါနဲ႔ ကြင္းရြာက အလယ္တန္းေက်ာင္းကို ျပန္သြား၊ ဒီလို ဒီအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ အဲ့ဒီေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ေနာ္ ဝါးဝါးထူးရဲ႕အတန္းပိုင္ဆရာမက ရာထူးတိုး အလယ္တန္းေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္နဲ႔ ဒီရြာနဲ႔ေဝးလံတဲ့ေက်ာင္းကို ေျပာင္းသြားပါၿပီ တဲ့ ဒီဆရာမနဲ႔ျဖစ္တဲ့ ကိစၥမို ့ ဒီဆရာမသာ အသိဆံုးနဲ႔ ဒီဆရာမသာ တာဝန္အရွိဆံုးလုိ႔လည္း ဆိုျပန္တယ္။
ကဲ.. ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ၊ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ကလည္း ကပ္ေနၿပီ၊ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ကေလးကလည္း တငိုငို တယိုယို၊ မိဘေတြက လည္း ရင္ေတြ တပူပူ။ မိဘေတြ ခင္မ်ာမွာလည္း က်ားကုပ္က်ားခဲနဲ႔ သမီးေလးကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ပံုထားခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ဆရာမရွိရာ လိုက္ၾကေပါ့။
အမ်ဳိးေတြ လာၾကပါ။ ရြာက ေက်ာင္းဆရာေလး တေယာက္ကိုပါ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ေျပာျပဆိုျပဖို႔ပါ အကူအညီ ေတာင္း၊ ဆိုင္ကယ္ ၃-၄ စီးနဲ႔ေတာင္ေပၚ ကရင္ရြာေလးကေန ကြင္းရြာက ဆရာမရွိရာ ေက်ာင္းကို ကုန္းတတန္၊ ေရ တတန္ နဲ႔ ခ်ီတက္ၾကတာေပါ့။
ရြာကေန ေဝလီေဝလင္း ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ထြက္၊ စစ္ေတာင္းျမစ္ကိုျဖတ္ေတာ့ စက္ေလွစီး၊ စက္ေလွႀကီးေတြေပၚ ဆိုင္ကယ္ ေတြ တင္။ စက္ေလွသမားကလည္း လူခေရာ ဆိုင္ကယ္ခကိုပါ ေတာင္းေတာ့လည္း ေပးေပါ့။ ရြာနဲ႔ လမ္းတည့္မဲ့ေနရာကို ဟုိေမး ဒီေမးၿပီး တဖက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ စက္ေလွေပၚကေန ဆိုင္ကယ္ေတြခ်၊ ဆရာမရွိရာရြာကိုေရာက္ဖို႔ ႐ိုးျဖတ္ေတြ ကိုေက်ာ္၊ ကန္စင္း႐ုိးေတြကို ပတ္၊ လွည္းလမ္းေၾကာင္းေတြေပၚမွာ ဖုန္လံုးႀကီးေတြ တလိပ္လိပ္နဲ႔။
ေနကလည္း ပူ၊ ဖုန္ကလည္း ထူ၊ ေသာက္ေရေတြလည္း ျပတ္၊ အာေခါင္ေတြလည္း ေျခာက္၊ “အဲ့ဒီရြာကိုေရာက္ေတာ့ ဖုန္ ေတြ အလိမ္းလိမ္းနဲ႔ က်မတုိ႔ပံုေတြဆိုတာေလ ဇာတ္ထဲက ေမ်ာက္မ်က္ကြင္းညိဳေတြလိုဘဲ” လုိ႔ ေနာ္ဝါးဝါးထူးရဲ ့အေမက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ေျပာတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူမ အခုလို ဘယ္ရယ္ေမာႏိုင္ပါ့မလဲ။ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းကိုေရာက္သြားတယ္။ ဆရာမႀကီး နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ဒီလို ဒီအေၾကာင္း တေယာက္တေပါက္ ဝိုင္းေျပာျပေတာ့ “ေအာ္ ဟိုစာေတာ္တဲ့ ကရင္မေလးလား” လုိ႔ ဆရာမ က သတိတယနဲ႔ ေျပာတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္၊ အဲ့ဒီ ကရင္မေလး ေနာ္ဝါးဝါးထူးကို “မ” တလံုး အပိုေဆာင္းလိုက္တာေၾကာင့္ အခုလို လိုက္လာၾကတာပါ။ “ေနာ္” ဆိုတာ ဗမာလို “မ” ပါဘဲ ဆရာမရယ္လုိ႔ဝိုင္းရွင္းျပေတာ့မွ “ေအာ္ ဒီလိုလား က်မက သိမွမသိဘဲ” လုိ႔ဆရာမက ေျပာ ပါတယ္တဲ့။
ဒါဆိုရင္ေတာ့ စိတ္မပူပါနဲ႔ သူေထာက္ခံစာေရးေပးလိုက္ပါ့မယ္ဆိုေတာ့မွ သူတုိ႔ အားလံုး အပူလံုးႀကီးေတြက်ၿပီး ေပ်ာ္ခဲ့ရတာ လုိ႔ ေနာ္ဝါးဝါးထူးရဲ႕အေမက ေျပာျပပါတယ္။
အဲ့ဒီႏွစ္ ဆယ္တန္းေအာင္ စာရင္းထြက္ေတာ့ ေနာ္ဝါးဝါးထူး ဂုဏ္ထူး (၁) ဘာသာနဲ႔ေအာင္ျမင္ပါတယ္။
ကေလးကေတာ့ ဂုဏ္ထူး (၃) ခုေလာက္ မွန္းခဲ့တယ္လုိ႔ဆိုပါတယ္။ စာေမးပြဲနီးမွ အေၾကာင္းေတြ အက်ဳိးျဖစ္လာေတာ့ စိတ္ ပန္း လူပမ္းနဲ႔ မွန္းသေလာက္ မျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့လည္း မိဘေတြကေတာ့ ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္ၾကပါတယ္။
ရြာသူရြာသားတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေနာ္ဝါးဝါးထူးရဲ ့ “မ” တလံုး ဇာတ္လမ္းက သူတုိ႔ကို သင္ခန္းစာအမ်ားႀကီးေပးတယ္လုိ႔လည္း ဆိုၾကပါတယ္။
အဲ့ဒီညက တိမ္တိုက္ေတြၾကားက ထိုးထြက္လာတဲ့ ပုခက္ပံု လျခမ္းေလးဟာ မႈန္မႈန္ေလးသာလုိ႔။ ေနာ္ဝါးဝါးထူးရဲ႕ရြာေလးက ေတာ့ လျခမ္းေလးေအာက္မွာ ပင္ပမ္းႀကီးစြာနဲ႔ အိပ္ေမာက်လုိ႔ ေနပါေတာ့တယ္။
ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ
မတ္လ ၁ဝ၊ ၂ဝ၁၉။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
