ဖိုုးထက္ ရသေဆာင္းပါးစုံ

ဖုိးထက္ – မသိျခင္း ေခ်းအထပ္ထပ္


Created with Microsoft Fresh Paint

ဖုိးထက္ – မသိျခင္း ေခ်းအထပ္ထပ္
(မိုိးမခ) ဧၿပီ ၁၈၊ ၂၀၁၆

ဆရာေတာ္ ဦး၀ိေ၀က၏ သုံးဆင္႔ လည္ေပၚ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတြင္ ဒုလႅဘရဟန္းခံသည္႔ ဦးပဇင္းမ်ား၊ မယ္သီလရွင္မ်ား၊ သၾကၤန္တြင္း တရားစခန္း၀င္ ေယာဂီမ်ားျဖင္႔ စည္စည္ကားကား သိုက္သိုက္ ၀န္း၀န္း ရိွေန၏။ ဆရာေတာ္၏ ေက်ာင္းက တြံေတြးျမိဳ႕နယ္၊ တန္းလ်ားေလး ေက်းရြာတြင္ တည္ရိွသည္။

ႏိုင္ငံေက်ာ္ အႏုပညာရွင္ အဆိုေတာ္ တြံေတးသိန္းတန္၊ မယ္ဒလင္ တစ္လံုးတည္းျဖင္႔ လုပ္စားသြားသည္႔ ေနာက္ထပ္ ႏိုင္ငံေက်ာ္ တြံေတးအဆိုေတာ္၊ တြံေတး ေျမအိုးမ်ား၊ တြံေတး၀ါးမ်ား ထြက္ရိွသည္႔ တြံ႔ေတးျမိဳ႕ႏွင္႔ တန္းလ်ားေလး ေက်းရြာသည္ နီးနီးကပ္ကပ္ တည္ရိွေသာ္လည္း ရြာကေလးက တကယ္႔ ပီဘိရြာကေလး။ အမွန္တကယ္သာဆိုလွ်င္ တန္းလ်ားေလးရြာကေလးက ရန္ကုန္ျမိဳ႕အလယ္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းမၾကီးဆီသို႔ ဒလဘက္မွ သြားလွ်င္ ႏွစ္နာရီခန္႔ခရီးသာ ရိွသည္။ အေမရိကန္ ေဒၚလာ အေရာင္းအ၀ယ္ ျပဳလုပ္ရာ၊ ကမာၻေက်ာ္ အီလက္ထေရာနစ္ ပစၥည္းမ်ား ၀ယ္ယူရရိွႏိုင္ေသာ ေနရာ၊ ATM ေငြထုတ္စက္ၾကီးမ်ားႏွင္႔ ႏွစ္နာရီခန္႔ ေ၀းေသာ ေနရာရိွ ရြာကေလး၏ အေျခအေနက ယံုႏိုင္ဖြယ္ရာပင္ မရိွ။ လွ်ပ္စစ္မီးမရိွ၊ ေရေပးေ၀ေရးမရိွ။ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ ေက်ာက္ခင္းလမ္းကေလး တစ္လမ္းေသာ္မွ မရိွ။

ပန္းဆိုးတန္းလမ္းမၾကီးေပၚမွာ LCCI Level 3 ေျဖဖို႔၊ British Council စာၾကည္႔တိုက္မွာ ရည္ညႊန္းကိုးကားဖြယ္ရာ အဂၤလိပ္စာအုပ္မ်ား ငွားဖို႔၊ ေအာ္ဇီကို ေက်ာင္းသြားတက္ဖို႔ အစရိွသျဖင္႔ လူငယ္လူရြယ္မ်ား နာရီႏွင္႔ အမွ် ေျပးလႊားေနခ်ိန္တြင္ တန္းလ်ားေလး ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ားအတြက္ ကြမ္းရြက္အထြက္တိုးဖို႔သာ အဓိက။ အေနရိုးသလို၊ အေတြးအေခၚ ရိုးသားၾက၏။ ျဖဴစင္ရိုးသားၾကေသာ္လည္း ကမာၻသစ္ၾကီး၏ Facebook ၾကည္႔လို္႔ရသည္႔ Smart Phone နည္းပညာမွ လြဲၿပီး က်န္သည္႔ နည္းပညာေတြႏွင္႔ အျပတ္အသတ္က်န္ခဲ႔သည္ဟု ဆိုရခ်ိမ္႔မည္။

ဆရာေတာ္၏ ရြာဦး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႔ သြားသည္႔ ရြာလယ္လမ္းမၾကီးမွ ခြဲထြက္သြားေသာ အ၀င္လမ္းေလးက ေပတစ္ရာခန္႔ ရွည္လ်ားသည္။ ဘယ္ဘက္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းခြဲ။ ၀ါးလံုးတန္းႏွစ္ခုကို ဂိုးဘားတန္း အျဖစ္ အသံုးျပဳထားသည္႔ ဂိုးတုိင္ ပါေသာ ေဘာလံုးကြင္း ႏွင္႔ တစ္ထပ္ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြပါသည္႔ ခ်စ္စရာ႔ ေက်ာင္းကေလး။ ညာဘက္မွာက ၀ါးကပ္မိုး၊ ၀ါးထရံကာ တဲပုတ္သာသာ အိမ္ကေလးမ်ား ေလး၊ ငါး ေျခာက္လံုး ရိွသည္။

ထိုအိမ္ကေလးမ်ားထဲမွာ တစ္အိမ္က ကိုေမာင္ၾကည္၏ အိမ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္။ ကေလး ရွစ္ေယာက္။ ဆိတ္ႏွစ္ ေကာင္။ ပိန္လွီေနသာ ေခြးႏွစ္ေကာင္။ ဒါက သူ၏ ပိုင္ဆိုင္မွဳ အကုန္။ အၾကီးဆံုးသား ႏွစ္ေယာက္က ရန္ကုန္မွာ ပန္းရံသြားလုပ္ၾကေသာ္ လည္း မိဘကို မေထာက္ပံ႔ႏိုင္။ ကိုယ္႔၀မ္းကိုယ္ ႏိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းႏိုင္ၾကတာကိုဘဲ ကိုေမာင္ၾကည္က မေဟာ္သဓာလို သားႏွစ္ေယာက္ ရတာလို႔ ထင္သည္။ ေျခာက္တန္းပင္ မေအာင္ၾကရွာေသာ မေဟာ္သဓာႏွစ္ေယာက္။ ကေလးေတြကလည္း တစ္ႏွစ္တစ္ေယာက္ ခပ္မွန္မွန္ၾကီး ေမြးထားသလား ထင္ရသည္။ အားလံုးက မတိမ္းမယိမ္း။ အလုပ္အဆင္မေျပ၊ စီးပြားေရး အဆင္မေျပ၊ က်ပ္တည္းေနပါလ်က္နဲ႔ ကေလးေတြကို ေဟာတစ္ေယာက္၊ ေဟာတစ္ေယာက္ မွန္မွန္ၾကီး ေမြးထုတ္ေနေသာ ကိုေမာင္ၾကည္တို႔ စံုတြဲကို ဆရာေတာ္ ဘုရားက “ဟဲ႔ ေမာင္ၾကည္..မင္းမလဲကြယ္…ကိုယ္႔စီးပြားေရးနဲ႔ လိုက္ဖက္မယ္႔၊ သင္႔ေတာ္မယ္႔ သား၊ သမီး အရည္အတြက္ေလာက္ဘဲ ယူပါကြယ္။ မင္းၾကည္႔ရတာ ေမာလိုက္တာ” ဟု ေလာကီအေရး ၀င္ေတြးပူရရွာသည္။ “သား၊ သမီးဆိုတာ ရတနာမို႔လား ဘုရား” ဟု ခြန္းတုန္႔ျပန္ေသာ ကိုေမာင္ၾကည္႔ကို ဆရာေတာ္က မရယ္၊ မျပံဳး၊ မိန္႔မိန္႔ၾကီး ၾကည္႔ကာ ေခါင္းတစ္ဆတ္ဆတ္ ျငိမ္႔ရွာသည္။ ျဖစ္ပ်က္သေဘာကိုဘဲ ရွဴသေလာ၊ ေႀသာ္..ေလာကီသားေတြ ဒုကၡ၊ ဒုကၡ လို႔ဘဲ ေတြးေတာ္မူသေလာ။

အခုလည္း ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း သၾကၤန္တြင္းမွာ ဒုလဘၻရဟန္းလာ၀တ္ေနၾက ဦးပဇင္းမ်ားက ကိုေမာင္ၾကည္႔ကို “ဒကာၾကီး အိမ္မွာ ညည အိပ္မရေအာင္ ျခင္ကိုက္တယ္ ထင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အျခား entertainment ေႀသာ္..ေဖ်ာ္ေျဖေရး ရေအာင္ TV ၀ယ္ေပးရမလား။ ဟား…ဟား” ဟု ေနာက္ၾကသည္။ သူတို႔ဘာသာ ဘာေျပာေနေန ကိုေမာင္ၾကည္တို႔ မိသားစုကို ဆရာေတာ္က ေစာင္႔ေရွာက္ထားသည္ မဟုတ္ပါလား။

အခုဆို အငယ္ဆံုး သားႏွစ္ေယာက္ကို သကၤန္းစီးေပးၿပီး ကိုရင္ ၀တ္ေပးထားသည္။ တစ္ပါးက ႏွစ္ ႏွစ္ခြဲ။ ေနာက္တစ္ပါးက သံုးႏွစ္ခြဲ။ ဆရာေတာ႔္ ေက်ာင္းမွာ ေန၊ ေက်ာင္းမွာစား၊ ေက်ာင္းမွာ အိပ္။ က်န္သည္႔ ကေလးေတြက ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ဟုိနား ေယာင္ေယာင္၊ သည္နားေယာင္ေယာင္။ ဦးပဇင္း ႏွင္႔ ေယာဂီေတြ ၀ယ္ခိုင္ေသာ ကြမ္း၊ ေဆး၊ လၻက္၊ ဂ်င္း အစရိွသည္႔ တိုလီ၊ မိုလီေလးမ်ား ၀ယ္ေပးရင္း မုန္႔ဖိုးရၾကသည္။ ကိုေမာင္ၾကည္တို႔ စံုတြဲက မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ကူသည္။ စားဖိုေဆာင္မွာ ကူသည္။ ေန႔လည္ ေန႔ခင္းေရာက္သည္ႏွင္႔ ကိုေမာင္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဆရာေတာ္႔ကို ေရွာင္ေတာ႔သည္။ သူ႔ပါးစပ္က အနံ႔တစ္ခ်ိဳ႕ကို ဆရာေတာ္ သိလို႔မျဖစ္။ သူကလဲ ဒီအနံ႔ေတြ မရိွလို႔ မျဖစ္။

ည ညဆိုလွ်င္ ကိုရင္ေလး ႏွစ္ပါး ခမ်ာ ေတြ႔ကရာ ေနရာ ၀င္အိပ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ။ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းၾကီးေအာက္ထပ္ ဦးပဇင္းေတြနားမွာ။ ေန႔လည္ ေန႔ခင္း ေမ်ာက္ရွံဳးေအာင္ ေဆာ႔ေတာ္ မူရွာၾကသည္႔ ကိုရင္ေလး ႏွစ္ပါးမွာ အိပ္ၿပီဆိုလွ်င္ သစ္တံုးေလး ႏွစ္ခု ျဖတ္ခ်ထားသလို။ သူတုိ႔ႏွင္႔ အလြန္ပင္ အလြမ္းသင္႔သည္႔ ဆရာေတာ္႔ အခ်စ္ ေတာ္ ေခြးၾကီး စုတ္ဖြား၏ တစ္ခ်က္၊ တစ္ခ်က္ ကမူးရူးထိုး ထထ ေဟာင္သံကိုပင္ မသိႏိုင္ရွာ။ ျခင္ေတြကလည္း တ၀ဲလည္ လည္။

အျမင္မေတာ္ေသာ ဦးပဇင္းတစ္ပါးက သူ႔ျခင္ေထာင္ၾကီး ျဖဳတ္ယူလာၿပီး ျခင္ေထာင္ ေထာင္ေပးသည္။ ကိုရင္ႏွစ္ပါးကို ျခင္ေထာင္ထဲသို႔ သြင္း၊ ျခင္မ၀င္ေစရန္ ခုတန္ ခု၊ ဆို႔တန္ ဆို႔။ သူကေတာ႔ ပန္ကာေအာက္မွာ ေကာ္ေတာင္႔ေနေသးသည္႔ သကၤန္းအသစ္ၾကီးကို ေခါင္းျမီးျခံဳရင္း “ က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။ ငါလူထြက္မွ သိမယ္။ ဟင္း..ဟင္း..က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ ျခင္ေတြ၊ ျခင္ေတြ” ဟု ေမတၱာပို႔ရင္း က်ိန္းသည္။

ေနာက္ရက္ မနက္ခင္း တရားစခန္း အခ်ိန္ဇယားအတိုင္း ေလးနာရီ တရားထိုင္ရန္ ေၾကးစည္တီးေတာ႔ ကိုေတာ္ႏွစ္ပါးမွာ အိပ္မက္လို႔ ေကာင္းဆဲ။ ဦးပဇင္းေလးက မႏိွဳးခ်င္။ ႏိွဳးခိုင္းေနေသာ အျခား ဦးပဇင္းေတြအား “ကေလးေတြ အိပ္ေနတာေလာက္ အျပစ္ကင္းတာ ဘာရိွမွာလဲ။ အိပ္ပါေစ ဘုရား”ဟု ကူေျပာေပးရွာသည္။ တရားထိုင္အၿပီး စားရမည္႔ အာရံုဆြမ္းအတြက္ ပူေပးစရာမလို။ အရင္ရက္ေတြကလည္း ဆြမ္းစားခ်ိန္ေတြဆိုလွ်င္ ဆြမ္းစားေဆာင္သို႔ အလိုလို ေရာက္ေရာက္ လာသည္ မဟုတ္လား။ ထို႔ေၾကာင္႔ ျခင္ေထာင္ထဲက ကိုယ္ေတာ္ ႏွစ္ပါးကို ျပစ္ထားခဲ႔ၿပီး ကိုယ္လက္ သန္႔စင္၊ မ်က္ႏွာသစ္။ ၿပီးေတာ႔ တရားထိုင္။

အာရံုဆြမ္းေကြ်းခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ အာရံုဆြမ္း မုန္႔ဟင္းခါးကို အိပ္မွဳန္စုတ္ဖြားျဖင္႔ ဖိတြယ္ေနေသာ ကိုယ္ေတာ္ ႏွစ္ပါးအား ဦးပဇင္းေလးက မ်က္လႊာခ်ထားေပမယ္႔ မ်က္လံုးေထာင္႔မွာ ျမင္ေနရသည္။ ဆြမ္းစား အၿပီး ျခင္ေထာင္သိမ္းေနစဥ္မွာ သူ႔အနားသို႔ ႏွစ္ပါး၊ ႏွစ္၀ ေရာက္ရိွလာသည္။

“ဒါ ဦးပဇင္း ျခင္ေထာင္လား”

“တင္ပါ႔ ဘုရား”

“ေႀသာ္…အိပ္လို႔ ေကာင္းတယ္။ ျခင္မကိုက္ဘူး။ ပိုက္ဆံ အမ်ားၾကီး ေပးရသလား”

“မေပးရပါဘူး ဘုရား။ ဒီညလဲ ဒီျခင္ေထာင္ထဲမွာဘဲ အိပ္..အဲေလ..က်ိန္းေတာ္မူၾကပါ ဘုရား”

“ဟဲ..ဟဲ”

ဦးပဇင္းက ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ျပံဳးရင္း သူတို႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည္႔မိသည္။ သကၤန္းေလးေတြက ဂ်ီးအထပ္ထပ္။ အနံ႔အသက္ပင္ မေကာင္းေတာ႔။ ဘယ္ကတည္းက မေလွ်ာ္၊ မဖြပ္ဘဲ ျပစ္ထားသည္ မသိ။ လက္ေတြကို ယူၾကည္႔ေတာ႔ လက္သည္းေတြက ရွည္ေနတာမ်ား မေလးရွား စုန္းကား ရိုက္လွ်င္ ကေလးသရုပ္ေဆာင္ ေနရာအတြက္ လ်ာထားႏိုင္သည္။ ေျခေထာက္ေတြမွာ ဖံုလား၊ ဂ်ီးလား မကြဲျပားေတာ႔ဘဲ အကြက္လိုက္၊ အကြက္လိုက္ စြန္းထင္းေနေသာ အေရျပားကိုသာ ျမင္ရသည္။ ေအာက္သိုးသိုး အနံ႔အသက္ေလးမ်ားက တေ၀ေ၀။ ကိုရင္ေလး ႏွစ္ပါးကို ေရခ်ိဳးေပးခ်င္လာသျဖင္႔…
“ကိုရင္တုိ႔ သကၤန္းအသစ္ရိွလား”

“ရိွတယ္၊ မရိွဘူး” ျပိဳင္တူ အေျဖေပးၾကသည္။

“ဟေရာင္ မရိွဘူးကြ။”

“ဟေရာင္ ရိွတယ္ကြ။ အေဖ႔ဆီမွာ..အဲေလ..ဒကာၾကီးဆီမွာ ရိွတယ္”

“ကိုင္း..ကိုင္း ေနပါေစေတာ႔။ တပည္႔ေတာ္ဘဲ ေက်ာင္းေပၚက ဆရာေတာ္လွဴထားတဲ႔ သကၤန္းပံုထဲကဘဲ ယူခဲ႔ပါ႔မယ္ ဘုရား။ ေရတစ္ခြက္စီ ေသာက္ၿပီး ေရခ်ိဳးကန္နားမွာ တပည္႔ေတာ္ကို ေစာင္႔ပါ ဆေဒၚၾကီးမ်ား ဘုရား” ဟု ေျပာရင္း ေက်ာင္းၾကီးေပၚသို႔ တက္ခဲ႔သည္။

ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးက အလြန္ျပည႔္၀သည္။ ၀ိနည္းကို အထူး လိုက္နာသည္။ တစ္ခုခုအလိုရိွသျဖင္႔၊ လွဴေစခ်င္သျဖင္႔ ဒကာ၊ ဒကာမေတြကို ေရလာ၊ ေျမာင္းေပး စကားေတြ မေျပာ။ ကိုယ္ကဘဲ အလိုရိွၿပီး ကိုယ္က သူမ်ားကို ေပးဖို႔ ၾကေတာ႔ အံ႕ႀသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တြန္႔တိုၾကသည္႔ လူေပါင္းမ်ားစြာကို ေတြ႔လာရသည္႔ ဦးပဇင္းအတြက္ ဆရာေတာ္၏ အဆိုပါ ၀ိနည္း တစ္ခုတည္းနဲ႔ပင္ ၾကည္ညိဳလို႔ မဆံုး။ ဆရာေတာ႔္ ေက်ာင္းသို႔ ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္ခင္ေလးက အစိုးရ အရာရိွၾကီးမ်ား အခ်ိန္မီွေရာက္လာၾကၿပီး အလိုရိွရာ ေျပာပါ။ ရြာသူရြာသားေတြကို သူတို႔ ကိုယ္စား အစိမ္းေရာင္ကို ေရြးခ်ယ္ၾကဖို႔ လာေလွ်ာက္ကတည္းက “ျပည္႔စံုပါတယ္ ဒကာၾကီးတို႔။ ဘုန္းၾကီးက အဲဒီကိစၥေတြ မပါ ဘူး။ ဘုန္းၾကီး သိတာ ဘုရားသာသနာ၊ ဘုရားဥပေဒပါဘဲ။” ဟု ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျငင္းခဲ႔သည္။  ဆရာေတာ္႔ ေက်ာင္းမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြ တပံုတပင္ၾကီး ျမင္ေနရေသာ္လည္း လာၿပီး ဒုလဘၻ၀တ္ၾကသည္႔ သူမ်ား အဆင္ေျပေစဖို႔ သူ႔မွာ ရိွသမွ် သကၤန္းေတြကို ပံုခ်ေပးထားသည္။ ထိုအပံုထဲက ကိုရင္ေလး ႏွစ္ပါးအတြက္ သင္႔ေတာ္ရာကို ဦးပဇင္းေလးက ေရြးယူခဲ႔သည္။

ထို႔ေနာက္ ဦးပဇင္းေလးက ကိုရင္ေလး ႏွစ္ပါးကို ပိုးသတ္ ဆပ္ျပာျဖင္႔ ႏွစ္ထပ္၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ျဖင္႔ ႏွစ္ခါ ေခါင္းေလွ်ာ္။ ခပ္သြက္သြက္ ေရခ်ိဳးေပးလိုက္သည္။ ကိုရင္ေလးေတြက တဟီးဟီး၊ တဟားဟား သေဘာေတြ က်ေနၾကသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ႔ လက္သည္း၊ ေျခသည္းမ်ားညွပ္ေပးသည္။ သကၤန္းအေဟာင္း ေလး ႏွစ္စံုကို ဆပ္ျပာမွဳန္႔ မ်ားမ်ားျဖင္႔ ေလွ်ာ္၊ ေနလွန္းလို႔ အၿပီးမွာဘဲ သင္တန္းတရား နာရန္အတြက္ အခ်က္ေပး ေၾကးစည္သံကို ၾကားရသည္။

ေရႏွစ္ခြက္ အျပည္႔ေသာက္ရင္း ကိုရင္ေလး ႏွစ္ပါးကို ေနာက္ တစ္နာရီအတြင္း ေနပူထဲ ထြက္မေဆာ႔ဖို႔။ ေျပာစကားနားေထာင္။ ညေနၾကရင္ ၀တၳဳေငြ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေထာင္ ကပ္ပါ႔မယ္ဟု ကတိေပးၿပီး သင္တန္းတရားပြဲ က်င္းပမည္႔ ဗိမၼာန္သို႔ ဦးပဇင္းေလးမွာ ေျခလွမ္းတိုင္း သတိမကပ္ႏိုင္ဘဲ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းရသည္။

တရားပလႅင္ေပၚမွာ ဓမၼကထိက ဆရာေတာ္က ေက်းဇူးရွင္ မိုးကုတ္ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး၏ ႏိုင္ငံေက်ာ္၊ သာသနာေက်ာ္ ပဋိစၥ၊ သမုပၸါဒ္ စက္၀ိုင္း ေဒသနာအား ေသခ်ာစြာ ရွင္းလင္း ျပသ သင္ၾကားေပးသည္။

“မူလ ႏွစ္ျဖာဆိုတာ ဘာလဲ”

“အ၀ိဇၨာႏွင္႔ တဏွာပါ ဘုရား”

“အ၀ိဇၨာဆိုတာ ဘာလဲ”

“မသိျခင္းပါ ဘုရား”

“အိမ္း..ဒါဆို..ဒီ တို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးရဲ႕ ဒီစက္၀ိုင္းထဲမွာ အတိတ္အေၾကာင္းေၾကာင္႔ ပစၥဳပန္ အက်ိဳးျဖစ္တယ္။ ပစၥဳပန္ အက်ိဳးေၾကာင္႔ ဘာျဖစ္သလဲ”

“ပစၥဳပန္ အေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား”

“ကိုင္း..ပစၥဳပန္ အေၾကာင္းေၾကာင္႔ အနာဂတ္ အက်ိဳး အျခင္းအရာေတြ ဆက္ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးလား”

“ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။”

“ေယာဂီတို႔..ဒီလို ဆက္စပ္ ပါတ္သက္မွဳေတြကို ရပ္တန္႔သြားေအာင္ လုပ္လို႔ ရသလား”

“ရပါတယ္ ဘုရား။”

“ဟုတ္ၿပီ။ ရတယ္ဆိုရင္ ဘယ္လုိ ရပ္ရမလဲ။”

“ဇာတိကို ရပ္ရပါမယ္ ဘုရား”

“ဇာတိ ရပ္တယ္ဆိုဘာ ဘာလဲ ေယာဂီတို႔”

“နိဗာန္ကို ရရိွၿပီလို႔ ေျပာတာပါဘုရား”

ဓမၼကထိက ဆရာေတာ္ ရွင္းျပတာေတြ နားလည္တာေတြလည္း ရိွ။ နားမလည္တာေတြလည္း အမ်ားၾကီး။ပါဠိ စကားလံုးေတြ ပါလာရင္ သိပ္နားမလည္ပါလားဟု ကိုယ္႔ဘာသာ အားမရျဖစ္ေနသည္႔ ဦးပဇင္းေလး အားရေက်နပ္ေစမည္႔ တရားထိုင္ရ ေသာ အခ်ိန္ေရာက္လာသည္။

သို႔ေသာ္ အရင္ရက္ေတြလို မဟုတ္။ ခဏေလးနဲ႔ စိတ္ကို ခ်ဳပ္လို႔ မရ။ အေတြးေတြက ေတာင္ေရာက္၊ ေျမာက္ေရာက္။ ထြက္သက္၊ ၀င္သက္ ႏွာသီး၀မွာ ျဖတ္သြားတာကို သတိျဖင္႔ ေစာင္႔ၾကည္႔ေသာ္လည္း မရ။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ အမွတ္ပံုစံ ေျပာင္းသည္။ ေတြးခ်င္တာေတြးစမ္း။ အဲဒီေတြးတာကို လိုက္ၾကည္႔မွတ္မယ္ဟု စဥ္းစားကာ အေရွ႕စိတ္ကို ေနာက္စိတ္က လိုက္ၾကည္႔ဖို႔ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း အခ်ည္းအႏီွး။  ခုနက သူေရခ်ိဳးေပးခဲ႔သည္႔ ကိုရင္ေလး ႏွစ္ပါး၏ ေပတူးေနသည္႔ ေျခေထာက္ေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပင္ စိတ္အာရံုထဲ ေပၚလာသည္။ စိတ္မရွည္ေတာ႔ဘဲ ေဒါသထြက္သလိုလို ျဖစ္လာေတာ႔မွ ငါေဒါသထြက္ေတာ႔မွာပါလားဟု သတိကေလး တစ္ခ်က္ရသြားသည္မွစၿပီး သူ႔စိတ္ေတြ ျငိမ္စ ျပဳလာသည္။

သမာဓိ ရသလိုလုိ ျဖစ္လာေတာ႔ သူ႔စိတ္အာရံုထဲသို႔ ေခ်းအထပ္ထပ္ ေပက်ံေနသာ အသားစိုင္ၾကီး တစ္ခု ၀င္လာျပန္သည္။ ဘာၾကီးပါလိမ္႔ဟု စိတ္ထဲက ပံုရိပ္ကို ေသခ်ာေအာင္ ျပန္ကပ္ၾကည္႔စဥ္မွာ ႏွလံုးသားတစ္ခု။ မည္းညစ္ေနေသာ ႏွလံုးသား တစ္ခု။ ေခ်းအထပ္ထပ္ ေပက်ံေနေသာ လူ႔ႏွလံုးသား တစ္ခု။ မဲမဲ ေသြးအရည္ေတြ စိမ္႔ထြက္ေနေသာ ႏွလံုးသား တစ္ခု။ ဒါ ငါ႔ႏွလံုးသားလား၊ ဘယ္သူ႔ႏွလံုးသားလဲ ေတြးရင္း သမာဓိ မရျဖစ္ေနရွာသည္။

တရားထိုင္ရင္း စိတ္အာရံု ေထြျပားေနသည္႔ ဦးပဇင္း ေလးအား သူေရခ်ိဳးေပးခဲ႔သျဖင္႔ ေခ်းအထပ္ထပ္ ကင္းစင္ေနေသာ ကိုရင္ေလးႏွစ္ပါးက အရုပ္ကားခ်ပ္ထပ္ ကစားရင္း ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနၾကေလသည္။ သူတို႔က ကိေလသာ သိဖို႔ မလို၊ တဏွာသိဖို႔ မလို။ မသိျခင္း ေခ်းအထပ္ထပ္ဆိုေသာ တရားေဟာ ဓမၼကထိက၏ စကားလံုးကိုလဲ စဥ္းစားေနဖို႔ မလို။

ဖိုးထက္


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts