(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၄
ေလွက ၃ လေလွဆိုေတာ့ ၃ လ တခါ ရေနာင္းကိုျပန္လာပါတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေလွသားအေတြ ့အႀကဳံ အေတာ္အသင့္ရလိုက္ၿပီ။
ထုံးစံအတိုင္း ကူညီသူႀကီး ကို၀င္းျမင့္အိမ္မွာ စတဲခ်ေပါ့။ ပါလာသမွ်ေလးထဲကလည္း သူေတာင္းသေလာက္ေပးလိုက္တာေပါ့။ ဒီ
တေခါက္ျပန္လာေတာ့ သူ ့မိန္းမ မျဖဴသြယ္ကို မေတြ ့ရေတာ့ဘူး။ ဘယ္သြားလဲ ေမးမိေတာ့ မျဖဴသြယ္က အက်င့္မေကာင္းတဲ့
အေၾကာင္း၊ လင္မသိဘဲ ဗြီဒီရုံကပိုက္ဆံေတြ၊ အပ္ထားတဲ့ပိုက္ဆံေတြယူၿပီး ျမန္မာျပည္ျပန္ေျပးသြားေၾကာင္း ကို၀င္းျမင့္ကေျပာျပ
ရွာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကို၀င္းျမင့္က တပင္လဲ တပင္ထူႏိုင္သူဆိုရမလားပဲ။ မျဖဴသြယ္ေနရာမွာ မိငယ္ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ မိငယ္ကပဲ
က်ေနာ္တို ့ေလွသားေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေပါ့ဗ်ာ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေငြပိုေလးရွိလာေတာ့ ဘီယာဆိုင္ထိုင္ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္တို ့မွာက အသိမိတ္ေဆြတိုးဖို ့လိုတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္
ကို၀င္းျမင့္အခန္းမွာ အတူေနသူေတြနဲ ့ ဘီယာဆိုင္လိုက္ထိုင္ျဖစ္ၾကတယ္။ သူရွင္းကိုယ္ရွင္း အလွည့္က်ရွင္းစနစ္နဲ ့ ဘီယာေသာက္
ၾကတာပါ။ ေလွသားေတြကလည္း ရမ္းသဗ်။ ဘီယာ ဆင္းဂါး ၁၂ လုံး တပါကင္မွ ဘတ္ ၄၅၀ ရွိတာကို ဘတ္ ၁၀၀၀ ေပးေသာက္
တဲ့ သူေတြဗ်။ က်ေနာ္ျဖင့္ ႏွေျမာလိုက္တာ။ အသက္နဲ ့ရင္း၊ အခက္နဲ ့ရင္း၊ ၾကမ္းတမ္းမႈေတြနဲ ့ရင္းၿပီး ေရထဲမွာ ရွာလာသမွ် ကုန္း
ေပၚေရာက္လို ့ဘီယာဆိုင္က မဒီကညာေတြနဲ ့ေတြ ့ေတာ့ သူေဌးလိုသုံးၾကတာဗ်ာ။သူေဌးေတာင္ သူတို ့ေလာက္ ပက္ပက္စက္စက္
မသုံးေလာက္ဘူးထင္ပါရဲ့။ ဘီယာဆိုင္က မိန္းကေလးေတြကို ပိုးေၾကးပမ္းေၾကးနဲ ့ ရာတန္ေတြ ေပးတာလည္းေတြ ့ရဲ့။ ေကာင္မေလး
ေတြကလည္း သူတို ့ကို အီစီကလီ၊ပီတီတီ။ ေသာက္လိုက္၊ေသးေပါက္လိုက္နဲ ့ဆိုင္မွာညေနကေနထိုင္လိုက္တာ ေနာက္ေန ့မိုးလင္း
ထိပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကုန္းေပၚေလွသားေရာက္ၿပီး တပတ္ေလာက္ဆို ျခဴးတပါးမွ မရွိ၊ ဗလာနတၳိ။ ဒါေၾကာင့္ ကို၀င္းျမင့္တို ့လိုလူေတြ
အိမ္မွာကပ္ေန။ ေလွထြက္စရိတ္ရရင္ ျပန္ဆပ္။ သံသရာလည္ေနတာ။ တခ်ိဳ ့မ်ားဆို ဘီယာဆိုင္မွာ အေၾကြးေတာင္မွတ္ခိုင္းထားၿပီး
ဆက္ေသာက္ၾကေသးသဗ်။ က်ေနာ္တို ့လည္း ေလွသားအခ်င္းခ်င္း ပိုရင္းႏွီးခြင့္ရေအာင္ ေသာက္ရေပမယ့္ ကုန္သြားတဲ့ ပိုက္ဆံကို
ႏွေျမာသား။
နံနက္လင္းအားႀကီး ဘီယာဆိုင္ကအျပန္ လမ္းေဘးမွာ လူတေယာက္လဲေနတာေတြ ့ရတယ္။ လူတခ်ိဳ ့လည္း မလွမ္းမကမ္းက ၾကည့္ေနတာေတြ ့ရတယ္။ က်ေနာ္တို ့လည္း ဘာျဖစ္လဲလို ့ စူးစမ္းၾကည့္ ၾကည့္မိတာေပါ့။ ကိုယ္မွာ ဓားဒဏ္ရာ အခ်က္ေပါင္းမ်ား
စြာနဲ ့ေသေနတဲ့သူ မ်က္ႏွာေတြ ့လိုက္ေတာ့ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားတယ္။ မူးခဲ့တဲ့ ဘီယာေတြ ဘယ္ေပ်ာက္သြားလည္းမသိေတာ့ဘူး။
ေသေနတဲ့သူက က်ေနာ္နဲ ့ေလွေပၚမွာရန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ မြန္ေလး။ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ ဘာလို ့ဒီေလာက္ ရက္ရက္စက္စက္သတ္
သြားၾကပါလိမ့္။ က်ေနာ္က ရဲကိုအေၾကာင္းၾကားဖို ့ အနီးနားကလူေတြကိုေျပာေတာ့ ရဲက အေၾကာင္းၾကားတဲ့သူကိုေတာင္ ဖမ္းသြား
ဦးမယ္တဲ့။ ကိုယ္နဲ ့မဆိုင္ရင္ ေအးေအးေနတဲ့။ ကိုယ့္လမ္းကိုသြားတဲ့။ ဥပကၡာျပဳရက္လိုက္ၾကတာလို ့စိတ္ထဲေတြးရင္း ကိုယ္တိုင္က
လည္း ဘာမွမလုပ္တတ္ေတာ့ ကိုယ့္အခန္းဆီကိုပဲ စိတ္မသက္မသာနဲ ့ျပန္လာခဲ့ရေတာ့တယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း မ်က္စိထဲက မြန္ေလးပုံကို မထြက္။ က်န္လူေတြက မူးမူးနဲ ့အိပ္ကုန္ၿပီ။ က်ေနာ္နဲ ့ဆန္းတင့္ပဲ အေတြ ့ႀကံဳ
သစ္ဆိုေတာ့ မအိပ္ႏိုင္ဘဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာေလ။ ကိုယ္ေတြနဲ ့ေလွအတူလိုက္ခဲ့ဖူးသူဆိုေတာ့ ရန္ျဖစ္ဖူးေပမဲ့ သံေယာဇဥ္ရွိ
တာပါပဲ။ ဒါနဲ ့ကို၀င္းျမင့္တို ့လင္မယားႏိုးလာေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေျပာျပမိတယ္။ ကို၀င္းျမင့္နဲ ့မိငယ္က ေအးေအးပဲ ျပန္ေျဖတယ္။
ဒီအရပ္မွာ ဒီလိုပဲတဲ့။ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ေတြတဲ့။ ေလွေပၚမွာအစာမေၾကခဲ့သမွ် ကုန္းေပၚေရာက္ရင္ အေသရွင္းေတာ့တာပဲတဲ့။ ရည္းစား
ေၾကာင့္ျဖစ္တာရွိသလို အရက္မူး၊ စကားမ်ားၿပီး သတ္ၾကတာလည္းရွိသတဲ့။ ထိုင္းရဲေတြက ဗမာေသရင္ အမႈလိုက္ေပးတာ မရွိဘူး
ဆိုပဲ။ ဗမာကို ထိုင္းေတြက ငါးတေကာင္၊ ပုဇြန္တေကာင္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးထားတာမဟုတ္ဘူးဆိုပဲ။ ဒီအရပ္မွာ ဗမာေသ
တာသိရင္ တရုတ္ဘုံေက်ာင္းက အေလာင္းလာေကာက္ၿပီး မီးသၿဂၤဳ ိလ္လို ့ ေတာ္ေသးတာလို ့ေျပာတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ထိုင္းက
ဗမာကို အႏိုင္က်င့္သတ္လို ့ေသသြားတာေတြ၊ ဗမာျပည္သားခ်င္းသတ္ၾကလို ့ေသသြားတာေတြ ေတြးၿပီး အမ်ိဳးအမည္မသိေ၀ဒနာ
ခံစားေနရတယ္။ ျမန္မာျပည္သားေတြအတြက္ ဥပေဒမဲ့အရပ္လို ့ စိတ္ထဲ အသိတခု၀င္လာေတာ့ ရင္မွာ ကတုန္ကယင္။
# # # # #
ဒီလိုနဲ ့ ဒုတိယေျမာက္ ေလွလိုက္ျဖစ္ျပန္တယ္။ ဒီတခါေတာ့ ပထမလို မစိမ္းေတာ့။ ေလွလိုက္ေဖာ္ေတြထဲ ခင္မင္ရသူေတြတိုးလာ
ေတာ့ မသိတာရွိရင္ ေမးလို ့ရၿပီ။ အရင္ေလွတုန္းက အတူလုပ္ေဖာ္ျဖစ္တဲ့ရခိုင္သားလွ၀င္းက က်ေနာ္တို ့အတြက္ အားအကိုးရဆုံး
ပဲ။ သူက ထိုင္းလိုလည္းတတ္ေတာ့ မသိတာရွိရင္ ေျပာျပေပးတယ္။ သူနဲ ့အတူ ရန္ကုန္သားနီစိုးေအာင္လည္း က်ေနာ္တို ့နဲ ့ အဖြဲ ့
ျဖစ္လာေတာ့ ၄ ေယာက္အုပ္စုေလးျဖစ္သြားတာေပါ့။ ၀ါးလတ္ေလွဆိုတာကလည္း ေလွသားက ၁၅ ေယာက္ေလာက္ပါတာပါ။ထိုင္း
က ပဲ့နင္းႀကီးရယ္၊ စက္ဆရာရယ္၊ ငါးဆရာရယ္ ၃ ေယာက္ေလာက္ပဲရွိတာ။တခ်ိဳ ့ေလွေတြမွာ စက္ဆရာ၊ ငါးဆရာလုပ္ေနတာ ဗမာ
ေတြပဲလို ့ ရခိုင္သားလွ၀င္းက ေျပာျပတယ္။ ငါးဆရာဆိုတာက ေရျပင္ကိုၾကည့္ၿပီး ဒီေနရာမွာ ငါးဖမ္းရင္ ဘာငါးရမယ္၊ ဘယ္ပုဇြန္ရ
မယ္ဆိုတာခန့္မွန္းေျပာႏိုင္တဲ့သူတဲ့။ သူတို ့ေျပာလို ့ဖမ္းတုိင္းလည္း တကယ္ရတာကိုး။ ေလွမွာ အေနေခ်ာင္၊ အစားေခ်ာင္သူဆိုလို ့
ပဲ့နင္းအကူ ဖိုးေခၽြး၊ စက္ဆရာ၊ ငါးဆရာပါပဲ။ က်န္လူေတြက အကုန္ၿဖဲရတာ။
ခုလည္း ပထမဆုံးမိတဲ့ငါးက ထိုင္းလို ပါဒတ္ ေခၚတဲ့ ေငြေရာင္ငါးေတြ။ ကိုယ္လုံးျပားျပားရွည္သြယ္သြယ္နဲ ့။ အဲဒိ ပါဒတ္ငါးေတြကို
ထုံးစံအတိုင္း ပုံးရွည္ထဲဗန္းထဲေကာက္ထည့္ေတာ့ အထာမသိတဲ့က်ေနာ့္ကို ငါးဆူးစူးပါေလေရာ။ဆစ္ခနဲျဖစ္ၿပီး ညာဖက္လက္ညွိဳးနဲ ့
လက္မၾကားမွာ ေသြးေတြ ပန္းထြက္လာတယ္။ ငါးစြယ္ကို အသာျပန္ထုတ္ၿပီး ဆက္အလုပ္လုပ္ရတာပါပဲ။ လက္အိတ္ရွည္၀တ္ၿပီးမွ ငါးေတြကို ဆက္ေကာက္ေနလိုက္တယ္။ အဲဒိေန ့က အလုပ္လုပ္ေနတုန္း ေသြးပူေနလို ့လားမသိ။ ညေရာက္မွ ကိုက္ၿပီးနာက်င္လာ
တာ။ မခံႏိုင္ေအာင္နာတယ္။ တအင္းအင္း တကၽြတ္ကၽြတ္နဲ ့ေအာ္ေနရေတာ့ က်ေနာ့္ေဘးနားကပ္အိပ္ေနတဲ့ လွ၀င္းက သူေဆာင္
ထားတဲ့ ပါးတျခမ္းမည္းေဆးေသာက္ဖို ့ေပးတယ္။ ေဆးကိုတထုပ္လုံးေသာက္လိုက္မွ နည္းနည္းအနာသက္သာသလိုရွိၿပီး အိပ္
ေပ်ာ္သြားေလရဲ့။ ဘယ္ေလာက္အိပ္သြားလည္းဆို ေနာက္ငါးတစူးဆြဲတင္လို ့အခ်က္ေပးဘဲလ္သံေအာ္တဲ့အထိ မႏိုးဘူး။ ဆန္းတင့္
က အတင္းကိုယ္ကို ဆြဲထူႏႈိးမွ ျပဴးၿပဲကုန္းထရတာ။ လက္နာနာႀကီးနဲ ့ငါးေရြးရတာေပါ့ဗ်ာ။
ငါးေရြးၿပီးခ်ိန္ ေရးရွဴးကို လွ၀င္းအကူအညီနဲ ့လက္ငါးစူးလို ့ကိုက္ခဲေနေၾကာင္းေျပာၿပီးေဆးေတာင္းတယ္။ျဖစ္တဲ့ေနရာကိုပလာစတာ ကပ္ေပး၊ ပတ္တီးစည္းေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေသာက္ဖို ့အတြက္ ယာထိုင္းက်ိဳင္ေဆးထုပ္ ေပးတယ္။ ဒါပဲ။ ယာထိုင္းက်ိဳင္ေဆးကို ဗမာေတြက ပါးတျခမ္းမည္းလို ့ေခၚတာ။ တံဆိပ္ကပုံကိုၾကည့္ၿပီးေခၚတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဗမာျပည္မွာရွိတဲ့ လိေမၼာ္ဂ်င္ေဆးထုတ္မ်ိဳး
ပါပဲ။ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးေပါ့။ ေလွေပၚမွာေတာ့ ေနမေကာင္းတာ ေကာင္းတာ မသိဘူး။ ငါးဆြဲတင္ၿပီဆိုရင္ ဇယ္ဆက္သလိုကို
အလုပ္လုပ္ရတာဗ်။ က်ေနာ္ကလက္အနာရွိန္ေၾကာင့္ ကိုယ္လည္းပူေနတယ္။အလုပ္ကို ဘယ္လက္တဖက္တည္းနဲ ့လုပ္ေနရတာ။
လွ၀င္းတို ့၊ ဆန္းတင့္တို ့က ကူခ်င္ေပမဲ့ သူတို ့လည္း သူ ့အလုပ္နဲ ့သူ ရႈပ္ေနတာ။ ဒီေတာ့ နာနာနဲ ့အလုပ္လုပ္ရ၊ ဘယ္လက္ အား
ကိုးခ်ည္းမရေတာ့ ညာလက္နဲ ့လည္းေဖး လုပ္ရတာေပါ့။ ပင္လယ္ဆားငံေရထိေတာ့ အနာက စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း။ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ့္ညာ
လက္က တျဖည္းျဖည္းေယာင္လာတာ။ ဖ်ဥ္းပါ ဆြဲတယ္။
ဒီတေခါက္က် ငါးဖမ္းေလွက ငါးသိပ္မဆြဲရဘူး။ ဘာလို ့လည္းဆို စစ္သေဘၤာလိုက္လို ့ ပင္လယ္မွာ ပတ္ေျပးေနရတာ မ်ားတယ္။
ကမၻာ့ေရေၾကာင္းလိုင္းေပၚေရာက္ေအာင္ ေျပးရတာတဲ့။ ကမၻာ့ေရေၾကာင္းထဲေရာက္ရင္ ေအးေဆးပဲ။ သက္ဆိုင္ရာ စစ္သေဘၤာက
ဆက္မလိုက္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့မွ လွ၀င္းကိုေမးၾကည့္မိတယ္။ “ငါတုိ ့ ငါဖမ္းေလွကို စစ္သေဘၤာက ဘာလို ့လိုက္တာလဲ” ေမးေတာ့
အနီးကလူေတြ ၀ိုင္းရယ္ၾကကုန္ေရာဗ်ာ။ သူတို ့ေျပာျပမွ ကိုယ္လိုက္တဲ့ ငါးဖမ္းေလွက ငါးခိုးဖမ္းေလွမွန္း သိရေတာ့တာ။ က်ေနာ္
အစကဘယ္သိမလဲ။ ထိုင္းပင္လယ္မွာပဲ ငါးဖမ္းေနတာထင္တာေလ။ လွ၀င္းက အခု ငါတို ့ငါးဖမ္းေနတာ ဗမာပင္လယ္မွာတဲ့။ ထိုင္း
ေတြက ဗမာ့ေရ၊ အင္ဒိုေရ၊ အိႏၵိယေရပိုင္နက္ေတြမွာ ငါးခိုးဖမ္းတာဆိုပဲ။ ဗမာ့ေရမွာ အမ်ားဆုံးခိုးဖမ္းတယ္လို ့ရွင္းျပတယ္။ က်ေနာ့္
လည္း ၀ိုင္းရယ္ၾကမယ္ဆို ရယ္စရာပဲေလ။ ကိုယ္လိုက္တဲ့ေလွကို ငါးခိုးဖမ္းေလွမွန္းမသိတဲ့ေကာင္။ အဲဒိေလာက္ ထူပါတယ္။
နီစိုးေအာင္ကလည္း ေလွလိုက္သက္ ၅ ႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီဆိုေတာ့ ထိုင္းငါးခိုးဖမ္းေလွေတြအေၾကာင္း သူသိသေလာက္ေျပာျပတယ္။ ငါး
ခိုးေလွေတြမွာ ၀ါလတ္ေလွ၊ ၀ါတန္းေလွ၊ မီထြန္းေလွဆိုတာရွိေၾကာင္း။ ၀ါလတ္ထက္ ၀ါတန္းေလွက ႀကီးေၾကာင္း၊ မီးထိုးေလွဆိုတာ
ေလွပတ္လည္မွာ ၁၀၀ ၀ပ္အား မီးလုံးေတြဆင္ထားၿပီး ျပည္ႀကီးငါး(ကင္းမြန္)ကို သီးသန္ ့ဖမ္းတဲ့ေလွမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္ဗ်။
ဘယ္ေလွအမ်ိဳးအစားပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုင္းေလွေတြက ထုံးစံအတိုင္း ခိုးဖမ္းၾကတာခ်ည္းပဲတဲ့။ ဗမာ့ေရတပ္ကလည္း သူတို ့စစ္ဆင္ေရးမရွိ
တဲ့အခါမွာ ပိြဳင့္တခုက ေစာင့္ေနၿပီး ခိုေလွေတြဆီ သတင္းပို ့တာတဲ့။ ဆက္ေၾကးလာေပးရင္ ငါးခိုးဖမ္းခြင့္ျပဳေနတာတဲ့။ စစ္ဆင္ေရး
ရွိတဲ့အခါဆိုရင္လည္း ခုလိုလိုက္ဖမ္းေတာ့ ထြက္ေျပးရတာပဲတဲ့။ စစ္သေဘၤာလာရင္ ထိုင္းငါးခိုးဖမ္းေလွေတြက ႀကိဳသိတာမ်ားတယ္
ဆိုပဲ။ သူတို ့ေလွက သစ္သားခြံေပမဲ့ ေရဒါပါတယ္။ ခိုးေလွအခ်င္းခ်င္းလည္း သတင္းေပးတာလည္းရွိေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ထြက္
ေျပးႏိုင္တာခ်ည္းပဲတဲ့ေလ။ မိတာနည္းတယ္ဆိုပဲ။ ေရတပ္နဲ ့ေတြ ့ရင္ သူတို ့ေတာင္းတဲ့ပိုက္ဆ ံေပးတဲ့အျပင္ စီးကရက္၊ အခ်ိဳရည္၊
အရက္ေတြပါ ခိုးဖမ္းေလွေတြကေပးေတာ့ ဗမာ့ေရတပ္သေဘၤာကဖမ္းမိတာနည္းလို ့ေၾကာက္စရာမလိုေၾကာင္း နီစိုးကေျပာျပတယ္။
နီစိုးက ရန္ကုန္သားလည္းျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ ဗဟုသုတစုံတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူက ေတြးေတြးဆဆနဲ ့ေျပာေသးသဗ်။ ငါတို ့ဗမာေတြက
အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူေတြမေကာင္းေတာ့ ငါတို ့လူငယ္ေတြလည္း ဘ၀ပ်က္ေနတာေပါ့သြာတဲ့။ တိုင္းျပည္၀င္ေငြလည္း ယိုေပါက္ေတြနဲ ့မြဲရ
တာၾကည့္တဲ့။ ကိုယ့္ေရျပင္မွာ ထိုင္းေတြက ကိုယ္ဗမာလူငယ္ေတြနဲ ့ငါးခိုးဖမ္းၿပီး ႀကီးပြားေနတာ။ ကိုယ္ဗမာေတြေရက ငါး၊ပုဇြန္ေတြ
ကိုယ့္မစားရ၊ ကိုယ္ေငြမရဘဲ ထိုင္းေတြက ခ်မ္းသာကုန္တာေတြဟာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ မေကာင္းလို ့တဲ့။
နီစိုးေျပာမွဘဲ က်ေနာ္လည္း စဥ္းစားမိတာ။ က်ေနာ္တို ့ေရျပင္က ခိုးဖမ္းတဲ့ ငါးေတြဆို မ်ိဳးစုံ။ ပုဇြန္ဆိုလည္း က်ေနာ္တို္ ့ဧရာ၀တီသား
ေတာင္ မျမင္ဖူးတဲ့ မ်ိဳးေကာင္းပုဇြန္ၾကားေတြ။ ထိုင္းေတြက လိုင္မားလို ့ေခၚတယ္။ နီညိဳစိမ္းစပ္ၾကား ပုဇြန္ထုတ္ဗ်။ အခြံက ပါးတယ္။
အေကာင္ႀကီးတာမ်ား ၃ ေကာင္ဆို တကီလို ရွိတာ။ ထိုင္းမွာေတာင္ အဲဒိပုဇြန္က တကီလို ဘတ္ ၃၅၀ ေက်ာ္ကေန ဘတ္ ၄၀၀ ေပါက္ေစ်းရွိတာ။ ဒါေတာင္ ရေနာင္းက ေလလံေစ်း၊ ဘန္ေကာက္ေရာက္ရင္ ဘယ္ေစ်းေပါက္မလဲမသိဘူး။ ငါးေတြဆိုလည္း ငါးမုတ္
ျဖဴ၊ ငါးမုတ္မည္း၊ကင္းမြန္၊ ပင္လယ္ငါးပုဏၰား၊ ငါးေရႊ၊ ပင္လယ္ငါးခူ၊ ငါးလိပ္ေက်ာက္၊ ငါးမန္း၊ငါးပ်က္ အမ်ိဳးကိုစုံေနတာပဲ။ ကိုယ္မျမင္
ဖူး အမည္မသိငါးေတြအစုံ။ ပုဇြန္ဆိုလည္း မ်ိဳးစုံ။ ထိုင္းကခိုးဖမ္းၿပီး ႀကီးပြားေနတာ။ က်ေနာ့္တို ့ဆီမွာ ဒီလို အဖိုးတန္ ငါး၊ ပုဇြန္ေတြရွိ
လ်က္နဲ ့ ထိုင္းေတြလို ေရေအာက္ၾကမ္းျပင္အထိ ခြမ္းခ်ၿပီး ဖမ္းတဲ့ပညာမရွိေတာ့ ကိုယ့္ငါးက သူမ်ားစားျဖစ္သြားတာ ရင္နာစရာပဲ။ ဒီ
ၾကားထဲ ဗမာ့ေရတပ္က ကိုယ့္ေရျပင္ကို မကာကြယ္ႏိုင္တဲ့အျပင္ လိုင္စင္ရ ပင္လယ္ဒျမအႀကီးစားလုပ္ေနေတာ့ ျပည္သူေတြ ငတ္ တာေပါ့။
ထိုင္းေတြ ငါးခိုးဖမ္းတာ ဘယ္ေလာက္စနစ္က်သလဲ ၾကည့္။ ငါးဖမ္းေလွေတြမွာ ၃ လေလွ၊ ၅ ႏွစ္ေလွဆိုတာရွိတယ္။ ေလွ၀မ္းထဲမွာ
ေရခဲထည့္လာတာ ဘယ္ေလာက္ရွိပါ့မလဲ။ တခါ ငါးခိုးဖမ္းၿပီးရင္ ေရခဲအုပ္ဖို ့ကုန္သြားတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို ့ဆီမွာ ကဲ့ေလွဆိုတာ
ရွိတယ္။ အဲဒိကဲ့ေလွက တကယ္ဆို သေဘၤာပါပဲ။ သံခြံကိုယ္ထည္နဲ ့။ အဲဒိ ကဲ့ေလွက ငါးဖမ္းေလွေတြဆီက ငါးပုံးေတြ၊ ပုဇြန္ပုံးေတြ
ကို သယ္ယူၿပီး သက္ဆိုင္ရာ ခိုးေလွပိုင္ရွင္ဆီ အပ္ေပးတယ္။ လိုတဲ့ ႀကိတ္ၿပီးသား ေရခဲေတြလည္း ခိုးေလွဆီကို ျပန္ခ်ေပးတယ္။ စားစရာမ်ိဳးစုံ။ အရက္၊ဘီယာ၊ဘိန္း၊ ယာမား၊ ဖန္စီဒိုင္း၊ ဖဲထုတ္၊ ေဆး၀ါးအစုံ ျပန္ယူလာေပးတယ္။ သယ္သြားတဲ့ ငါး၊ ပုဇြန္ေတြလည္း
အေပ်ာက္အရွမရွိေစဘဲ ေလွပိုင္ရွင္သူေဌးဆီပို ့ေပးတာ။ ေျပာရရင္ ဆက္သားေလွေပါ့။ ဒီေတာ့ ပင္လယ္ထဲ ေရခဲမျပတ္၊ ရိကၡာေတြ
မျပတ္၊ အရက္မျပတ္၊ ဘိန္းမျပတ္၊ လိုလို ့မွာရင္ မိန္းမေတာင္ရေသးဆိုပဲ။ လွ၀င္းေျပာျပတာ။ ဗမာျပည္တြင္းက အစိုးရလုပ္တဲ့ ပုလဲ
နဲ ့ငါးလုပ္ငန္းထက္ အမ်ားႀကီးသာေၾကာင္း၊ ထိုင္းမုဆိုးမပိုင္တဲ့ ငါးခိုးေလွလိုေတာင္ ဗမာအစိုးရက မလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း နီးစိုးက ျဖည့္ၿပီး
၀င္ေျပာလို ့ ရယ္ၾကရေသးသဗ်ာ။
ဒါ့အျပင္ ဆီေလွဆိုတာလည္း ရွိေသးကဗ်။ ငါးဖမ္းေလွေတြ ဆီလိုရင္ ဆီေလွကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္တာနဲ ့ ငါးဖမ္းေနတဲ့ေနရာကို
အေရာက္လာဆီျဖည့္ေပးတာ။ ေလွသားေတြအတြက္ အက်ၤ ီလက္ေဆာင္ကို အထုပ္လိုက္ေပးသြားေသးတာဗ်။ ဂ်င္းေပ်ာ့ ရွပ္အက်ၤ ီ
ေတြမွ ေပးတာ။ ေနာက္ ပင္လယ္ထဲ ပုဇြန္ အရွင္လိုက္၀ယ္တဲ့ေလွလည္းရွိေသးတယ္။ ခုန က်ေနာ္ေျပာတဲ့ လိုင္မားပုဇြန္ၾကား အရွင္
ေတြလိုက္၀ယ္တာ။ တခါတေလ ပုဇြန္အုပ္ထဲမွာ မေသဘဲက်န္ေနတတ္တဲ့ ပုဇြန္ေတြရွိရင္ ေရြးေနတဲ့ေလွသားေတြက ပဲ့နင္းဆီအပ္
ရတယ္။ ပဲ့နင္းက သူ ့အိပ္ခန္းေဘးက ငါးေမြးကန္ မွန္ပုံးထဲမွာ ပင္လယ္ေရနဲ ့ထည့္ေမြးထားၿပီး ပုဇြန္အရွင္လိုက္၀ယ္တဲ့ေလွဆီ ျပန္
ေရာင္းတာ။ ၀ယ္တဲ့သူေတြက ဂ်ပန္ေတြတဲ့။ ပုဇြန္ကို သူတို ့ပါလာတဲ့ပစၥည္းနဲ ့နည္းမ်ိဳးစုံစမ္းသပ္တယ္။ စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ၿပီဆို ႀကိဳက္
ေစ်းေပးတယ္။ မ၀ယ္ျဖစ္ေတာင္ ပဲ့နင္းအတြက္ လက္ေဆာင္ေကာင္းေတြ ေပးတာ။ ဗမာ ပုဇြန္က အဲဒိေလာက္ကို အဖိုးတန္တာဗ်။
သူတို ့ဂ်ပန္မွာ ဗမာ့ပင္လယ္ပုဇြန္ၾကားကို ျပန္ေမြးဖို ့ ပင္လယ္ထဲလိုက္၀ယ္တာလို ့ ေလွသားသက္ရင့္တဲ့ လွ၀င္းက ေျပာျပေတာ့
က်ေနာ့္မွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ ့။ အံ့ၾသလို ့၊ ႏွေျမာလို ့။
# # # # #
ဒီတေခါက္ စစ္သေဘၤာလိုက္ဖမ္းလို ့ေျပးရ။ မုန္းတိုင္းရွိလို ့ကၽြန္းၾကားခိုရနဲ ့မို ့ ငါးမဖမ္းျဖစ္တာမ်ားတယ္။ က်ေနာ့္လက္ကလည္း ပို
ေယာင္ကိုင္းလာတယ္။ ေဆးထည့္စရာမရွိေတာ့ ပလာစတာပဲ အနာ၀ကပ္ထားရတာ။ပင္လယ္ဆားငံေရထိၿပီး အနာ၀ကၿပဲလာတာ။
မုန္တိုင္းခိုခ်ိန္မွာ အလုပ္မလုပ္ရလို ့ ေတာ္ေသး။ ဒါေပမဲ့ မခံႏိုင္ေအာင္တဆစ္ဆစ္ကိုက္တာဗ်။ ေအာ္ေန ၿငီးေနရတာ။ ညေနပိုင္းမွာ
က်ေနာ့္ကို ရန္ကုန္သားနီစိုးက “ေရာ့ ..ဒါေလးရႈလိုက္”ဆိုၿပီး ျဖဴျဖဴအမႈန္ ့ေတြကို ခဲစကၠဴျပားေပၚထည့္ေပးတယ္။ ပိုက္လုံးတိုေလးကို ေပးတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း ဂက္စ္မီးျခစ္နဲ ့။ က်ေနာ္က ဘာလဲေမးေတာ့။ မင္းကိုက္ခဲေနတာ၊ ၿငီးေနတာ မၾကည့္ရက္လို ့တဲ့။ ဒါရွဴ
လိုက္ဆိုၿပီး ခဲစကၠဴေအာက္ကိုမီးရိႈ ့ေပးတာ။ အေငြ ့ေတြရႈလိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အကိုက္အခဲေပ်ာက္သလိုျဖစ္သြားတယ္။ ဒါ
နဲ ့ ဘာေဆးလည္းလို ့ေမးၾကည့္ေတာ့ ေရခဲတဲ့။ ေရခဲက အမႈန္ ့ရွိလို ့လားဆိုေတာ့ နီစိုးက ရယ္တာမွ ဟက္ဟက္ပက္ပက္။ ေနာက္
သူေျပာမွ ေခါင္းနပမ္းႀကီးသြားတာ။ ေရခဲဆိုတာ ဘိန္းျဖဴတမ်ိဳးတဲ့။ နီစိုးက ေလွသားေတြအလုပ္ျမန္ျမန္လုပ္ႏိုင္တာ ယာမား၊ ေရခဲ၊
ဘိန္းျဖဴေတြသုံးလို ့ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေတြက မူးယစ္ေဆးေပမယ့္ အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြအတြက္ ေဆးျဖစ္ေၾကာင္း၊ အကိုက္အခဲေတြ
ေပ်ာက္ေၾကာင္း ဆြယ္တရားေဟာေလသလား၊ ဘာလားမသိ။ လက္ရွိေတာ့ လက္အနာသက္သာသလိုရွိလို ့ သူ ့ေက်းဇူးတင္မိတာ
အမွန္ပဲ။
ဒီတေခါက္ေတာ့ က်ေနာ္တို ့ေလွက ပင္လယ္မွာ အဖမ္းအဆီးႀကမ္းလို ့ဆိုၿပီး ၃ လ မျပည့္ခင္ ရေနာင္းျပန္၀င္လာတယ္။ က်ေနာ့္
တို ့ေလွသားေတြလည္း ပိုက္ဆံ သိပ္မရလိုက္တဲ့အေခါက္ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ ့ က်ေနာ့္အဖို ့က ကမ္းျမန္ျမန္ ျပန္ေရာက္တာကိုပဲ
ေက်းဇူးတင္စရာဗ်။ လက္က ေယာင္ကိုင္းေနတာ။ အေရခြံေတာင္ပါးၿပီး ညိဳပုပ္ေနၿပီ။ ကမ္းေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိမ္ခန္းထဲမွာပဲ
ေဆးခန္းလုပ္ထားတဲ့ အပ္ပုန္းဆရာ၀န္နဲ ့ျပရတာ။ သူက ဆရာ၀န္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူနာျပဳအဆင့္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို ့တြက္
တခုတည္းေသာ အားကိုးရာ ဆရာ၀န္ေပါ့။ သူက အားမရွိလို ့ပုလင္းႀကီးခ်ိတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း လြယ္လြယ္ကူကူခ်ိတ္ေပးတာ။
ေနမေကာင္းဘူးေျပာရင္ ဘာေဆးမွန္းမသိ။ တန္းထိုးတာ။ ေနာက္ ေရာင္စုံေဆးေတြေပးတာ။ သူ ့ေဆးခန္းလည္းစည္သဗ်။ က်ေနာ္
ကိုေတာ့ ထုံေဆးမရွိ။ အစိမ္းခြဲၿပီး ျပည္ေတြ၊ ေသြးပုပ္ေတြ ညွစ္ထုတ္ေပးတာ။ နာလိုက္တာဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ အပ္ပုန္းေဆးခန္းေၾကာင့္ပဲ
လက္နာက ခြဲၿပီး ၂ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ နဂိုလက္အရြယ္ျဖစ္လာတယ္။ အေယာင္က်လာတယ္။သက္သာလာတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း
ကို၀င္းျမင့္အခန္းမွာ ေန၊ နား၊ စားရင္း ေနာက္တခါေလွျပန္ထြက္ဖို ့ျပင္ရတာေပါ့ေလ။
# # # # #
ဒီတခါ နားရတာက တလေက်ာ္တယ္။ ပင္လယ္မွာ ဗမာစစ္ေဘၤာေတြအဖမ္းအဆီးသတင္းကို ထိုင္းေတြက နားစြန္ ့ေနၾကတာဗ်။
အဖမ္းအဆီးနည္းေလာက္မွ ေလွေတြျပန္ထြက္ဖို ့စီစဥ္ၾကတာ။ ထိုင္းမွာ ငါးေသတၱာဗူးေတြေတာင္ ေစ်းတက္ကုန္တယ္။ ဘာလို ့
ေစ်းတက္သြားတာလဲလို ့ေစ်းသည္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ဗမာေတြ ပစ္ဖမ္းေနလို ့တဲ့။ အဲဒါသာၾကည့္။ ထိုင္းလုပ္ ငါးေသတၱာရဲ့ အဓိက
ကုန္ၾကမ္းဟာ ပလာတူးငါးဗ်။ ဗမာ့ပင္လယ္က ပလာတူးေတြ ဖမ္းမႏိုင္ေအာင္ကို အလွ်ံအပယ္ရွိတာ။ ဗမာမွာက်ေတာ့ ပလာတူးငါး
အစိမ္းဆိုတာ မျမင္ဖူးတဲ့သူေတြေတာင္ရွိတယ္။ ထိုင္းက ကိုယ့္ဆီကငါးကို ခိုးဖမ္းၿပီး ငါးစည္သြပ္ဗူးေတြကို ေစ်းႀကီးျပန္ေရာင္းတာ။
ကိုယ့္ပစၥည္းကို ေစ်းႀကီးျပန္၀ယ္စားရတဲ့တိုင္းျပည္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား အသုံးမက်လိုက္ေလသလည္းဆိုတာ ေတြးမိေလ၊ စိတ္နာရ ေလပဲ။
က်ေနာ္တို ့ကံေကာင္းေလတယ္ ဆိုရမလားပဲ။ လွ၀င္းနဲ ့နီစိုးေအာင္လည္း က်ေနာ္တို ့လိုက္တဲ့ေလွမွာ ျပန္ပါလာတယ္။ အရင္လို
ေအးစိန္၊ဆန္းတင့္၊ လွ၀င္း၊ နီစိုး ၄ ေယာက္ အုပ္စုေလး မပ်က္ေတာ့ ၀မ္းသာရတာ။ နီစိုးနဲ ့လွ၀င္းက က်ေနာ္တို ့ထက္ လုပ္သက္
ရင့္ေတာ့ ထိုင္းစကားတတ္တယ္။ ပိုက္ဖာတတ္တယ္။ သူတို ့ျပေပးလို ့ ပိုက္ဖာတာေတာင္ က်ေန္ာတို ့နားလည္ေနၿပီ။ ေလွလိုက္
ၿပီး ပိုက္မဖာတတ္ရင္ အလြန္မ်က္ႏွာငယ္ရသဗ်။ ထိုင္းလိုမတတ္ရင္လည္း သူမ်ား ႏွိပ္ကြတ္သမွ် ခံေနရတာ။ စာနာတတ္တဲ့ နီစိုး
နဲ ့ လွ၀င္းေၾကာင့္ အေနေခ်ာင္လာတာမို ့သူတို ့ကို ပိုခင္ရသဗ်။
က်ေနာ္တို ့ေလွလည္း ဒီတခါသူမ်ားေလွေတြလို ကၽြန္းခိုေနေနရတယ္။ဗမာစစ္ေဘၤာသတင္း စနည္းနာရင္းဆိုပါေတာ့။ေလွေတြမ်ား
ပူးကပ္ ေက်ာက္ခ်ထားလိုက္တာ ရြာေလးတရြာေလာက္ရွိမယ္ထင္ရတယ္။ အဲသလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေလွသားေတြထုံးစံအတိုင္း ဖဲရုိက္
အရက္ေသာက္၊ ဘိန္းရႈ၊ ငါးေသာက္ေပါ့။ ဖန္စီဒိုင္းေဆးရည္ကို ဘာေၾကာင့္ ေလွသားေတြ ငါးလို ့ေခၚသလည္း မသိဘူး။ က်ေနာ္တို ့
အထဲမွာေတာ့ ရန္ကုန္သားနီစိုးက စြယ္စုံခ်သဗ်။ သူ ့ကိုလည္း ခင္လာေတာ့ တားရတာေပါ့။ အလြန္အကၽြံ မူးယစ္ေဆးေတြ မသုံးဖို ့။
သူက ငါတို ့ေလွသားဘ၀မွာ ဒါေလးေတြနဲ ့ပဲ စည္းဇိမ္လုပ္ေနရတာတဲ့။ပိုက္ဆံဆိုတာက စုခ်င္လို ့စုရတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။မင္းတို ့ေရာ
ေလွ ၂ ခါလိုက္ၿပီးတာ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္စုမိသလဲလို ့ေမးတယ္။ က်ေနာ္တို ့က စေရာက္ခါစဆိုေတာ့ အေျခမက်ေသးလို ့ မစုမိ
ေၾကာင္း၊ မင္းတို ့အေနနဲ ့က ေလွလိုက္တာၾကာၿပီမို ့ ေငြစုမိသင့္ေၾကာင္းျပန္ေျပာမိတယ္။ နီစိုးက ရယ္တယ္။ ေရထဲကလာတဲ့ ေငြ၊
ေရထဲမွာပဲျပန္ကုန္တာ မင္းၾကာရင္သိမယ္တဲ့။
ကၽြန္းကပ္ ေလွနားခ်ိန္ဆိုေတာ့ တေလွေပၚ တေလွကူး လည္ပတ္ၾကရင္း သတင္းစုံလည္းၾကားရတတ္တယ္ဗ်။ မေမွ်ာ္လင့္မိတဲ့
သတင္းတခုကို သယ္လာတဲ့သူက လွ၀င္း။ က်ေနာ့္တို ့ရဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ကို၀င္းျမင့္ ေရထဲက်သြားၿပီတဲ့။ ေရထဲက်သြားတယ္ဆိုတာ
ေသသြားၿပီလို ေလွေလာကသားေတြ ေျပာတဲ့စကားဗ်။ က်ေနာ္က ကို၀င္းျမင့္ ေသတယ္ဆိုတာမျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ သူကေလွမလိုက္
ဘဲ ေရထဲက်တယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းေျပာမိတာေပါ့။ စိတ္ထဲကလည္း က်ေနာ္တို ့ကို၀င္းျမင့္ ေသတာ မဟုတ္ပါေစနဲ ့လို ့ ဆု
ေတာင္းေနမိတာ။ ဒါေပမဲ့ သတင္းက အတိအက်ဗ်။ လွ၀င္းက သူၾကားလာသမွ်ကို ရွင္းျပေနေတာ့ က်ေနာ္မွာ မယုံခ်င္လည္း ယုံ
ရေတာ့တာ။
ကို၀င္းျမင့္က အရင္တုန္းက ေလွသားတဲ့။ ေလွမ်ိဳးစုံလိုက္ဖူးေတာ့ ထိုင္း သူေဌး၊ ေရရွဴး၊ ပဲ့နင္း၊ အကုန္နီးပါး သိတယ္တဲ့။ သူက လူ
လည္ တဦးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေလွသားေမြးစားၿပီး ထြက္စားရိတ္ေတြ၊ လုပ္အားခေငြေတြကို ပဲ့နင္းနဲ ့ေပါင္းၿပီး ေခါင္းပုံျဖတ္စားတဲ့သူျဖစ္
ေၾကာင္း၊ မိန္းမလည္း တၿပီးတေယာက္ယူေၾကာင္း၊ ေနာက္တေယာက္ေတြ ့ရင္ အရင္မိန္းမကို ျပႆနာရွာၿပီးေမာင္းထုတ္တတ္
ေၾကာင္း၊ မိန္းကေလးမ်ားကို ျပည့္တန္ဆာခန္းေတြမွာ ထိုင္းလူမိုက္ေတြနဲ ့ေပါင္းၿပီး ေရာင္းစားတဲ့အလုပ္လည္း လုပ္ေၾကာင္း၊ သူဖြင့္
ထားတဲ့ ဗီြဒီယိုရုံက သူ ့ဆရာ ထိုင္းေရရွဴးေဟာင္းတဦးျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲ့ဒီေရရွဴးက ဗမာျပည္ထဲ သစ္ေမွာင္ခို လုပ္ေနေၾကာင္း၊ အဲဒိ
သစ္ေမွာင္ခိုလုပ္ရာမွာလည္း ကို၀င္းျမင့္က အစုရွယ္ယာ၀င္ထားေၾကာင္း။ ဒီတေခါက္ သစ္ေမွာင္ခိုအသြားမွာ ကို၀င္းျမင့္ဆီက ေငြ
ေတြနဲ ့သစ္ေတြ၀ယ္ျပန္အလာ လမ္းမွာ ပစ္သတ္ၿပီး ေရထဲခ်ခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း၊ လုံးေစ့ပတ္စိရွင္းျပေတာ့မွ ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္လို ့မွတ္
ထားတဲ့ ကို၀င္းျမင့္ဟာက်ားႀကီးမွန္းသိရေတာ့တာ။ မေကာင္းတဲ့သူရဲ ့တခန္းရပ္ဇာတ္သိမ္းခန္းဟာလည္း မလွပတတ္တာ သံေ၀ဂ
ရမိပါေသးတယ္။
လွ၀င္းရွင္းျပမွ က်ေနာ္တို ့ေလွထြက္စားရိတ္ေတြ၊ တလရမယ့္ လခထဲက ေငြကို ျဖတ္ႏုတ္ထားတာေတြ သိလာရတယ္။ အစက ထင္တာ သူမ်ားေတြထက္ လခနည္းတာ ေလွသားအသစ္မို ့အရနည္းတာလို ့ထင္မိတာ။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ဗမာျပည္သားေသရ
တာ၊ ထိုင္းေတြရဲ့ ဥပေဒမဲ့ ျပဳက်င့္ခံရတာေတြအတြက္ စိတ္ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲဗ်ာ။ ေလွလိုက္ၿပီးျပန္လာရင္ ကို၀င္းျမင့္အခန္း
ေလးမွာ တည္းခိုေနရတာဆိုေတာ့ ခုတေခါက္ေတာ့ ဘုံေပ်ာက္ၿပီေပါ့။ ဒုတိယအေခါက္ထဲက ေလွသားအလုပ္ စိတ္ကုန္ေနတာပါ။
စရုိက္ၾကမ္း၊ အလုပ္ၾကမ္းေတြႀကံဳရတာထက္ ငါးခိုးဖမ္းေလွလိုက္ရမွန္းသိရကတည္းက က်ေနာ္ေရာ ဆန္းတင့္ပါ စိတ္ေလေနတာ။
ဒီတေခါက္ ရသမွ်စုေဆာင္းၿပီး ခိုးေလွမလိုက္ေတာ့ဘူးလို ့ႀကိတ္ႀကံထားၾကတာ။ ကမ္းေပၚမွာပိုက္ဆံရနည္းေပမဲ့ ကုန္းေပၚက ငါး၊
ပုဇြန္ေတြ၀ယ္တဲ့ဂိုေဒါင္ေတြမွာ အလုပ္လုိက္ရွာမယ္ ဆုံးျဖတ္ထားတယ္။ ၁ ႏွစ္ေလာက္လုပ္ၿပီးရင္ ဗမာျပည္ျပန္ၿပီး ရင္းႏွီးရွာေဖြစား
မယ္လို ့ ၂ ေယာက္သားတိုင္ပင္ထားၾကတာဗ်။ က်ေနာ္တို ့က ကိုယ့္ေခၽြးနဲစာနဲ ့ကိုယ္ ရုိးရုိးသားသားရပ္တည္ခ်င္သူေတြပါ။
# # # # #
ရာသီဥတုကလည္းသာယာ၊ ဗမာ့ေရတပ္ရန္ကလည္းရွင္းၿပီလို ့ထင္တဲ့တေန ့မွာ က်ေနာ္တို ့ကၽြန္းကပ္ေလွေတြအသီးသီးလုပ္ငန္း
စဖို ့ ကၽြန္းခြာလာၾကၿပီ။ လုပ္ငန္းခြင္ ကိုယ္စီ၀င္ၾကၿပီ။ ေန၀င္ခ်ိန္ ညေနအေရာက္မွာ က်ေနာ္တို ့ေလွက ပုဇြန္ေတြဦးဆုံး တစူးဆြဲ
တင္ၿပီးလို ့ လူေတြလည္း အသီးသီး အလုပ္ရႈပ္ေနခ်ိန္ေပါ့။ ေရရွဴးက ပုဇြန္ကြက္မိတာဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ ပိုက္ျပန္ခ်ေနၿပီ။ ေလွ
၀မ္းထဲ ေရခဲတူးသူ၊ ေရခဲအုပ္သူေတြနဲ ့ရွိသလို ကုန္းပတ္ေပၚကလူေတြကလည္း ထည့္ၿပီးသားပုဇြန္ပုံးေတြကို ေလွ၀မ္းထဲအေရာက္
လက္ဆင့္ကမ္းေနခ်ိန္ေပါ့။က်ေနာ္တုိ ့ေလွက အတည့္သြားေနရာက ျဗဳန္းဆို ဂငယ္ေကြ ့ေကြ ့ခ်လိုက္တာ။ ကုန္းပတ္ေပၚကလူေတြ
လဲတဲ့သူလဲ၊ ေရထဲျပဳတ္က်တဲ့သူက် ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာ။ ျပဳတ္က်သြားတဲ့ လူတစုမွာ နီစိုးလည္းပါတယ္။ က်ေနာ္က “လူေတြ ေရထဲ
က်ကုန္ၿပီ..ကယ္ပါဦး”လွမ္းေအာ္ေပမယ့္ ဘယ္သူမွ အေရးမထားႏိုင္ၾကပါဘူး။ ယိုင္လဲေနတဲ့သူေတြလည္း နီးရာ တြယ္မီွ ကိုင္ထားရ
တာကိုး။ ေလွကလည္း လူေတြက်သြားမွန္းသိေပမယ့္ ကယ္မယ္စိတ္ကူးရွိပုံမရဘူး။ စက္ရွိန္ကို ျမွင့္သထက္ျမွင့္ အတင္းေမာင္းေတာ့
ေျပးေတာ့တာဗ်။ အင္ဂ်င္ ၂ လုံးဖြင့္ၿပီးေမာင္းေျပးတာဗ်ာ။ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေရတပ္သေဘၤာႀကီး
ေတြ ့ရတယ္။ အဲဒိအခ်ိန္မွာ လွ၀င္းက ေလွ၀မ္းထဲလွိမ့္ခ်သြားတာျမင္လိုက္တယ္။ ေလွကလည္းစက္ကုန္ဖြင့္ေျပးေပမယ့္ ပိုက္ခ်ထား
လ်က္ တန္းလန္းႀကီးဆိုေတာ့ ေျပးရခရီးမတြင္ဘူး။ ေရတပ္သေဘၤာကလည္း အရင္သေဘၤာလို ေရဒါမွာမျမင္ရေသးဘူး။ အနီးနားကို
ေရာက္ေနၿပီ။ ကုန္းေပၚမွာတုန္းက ေလွသားတခ်ိဳ ့ေျပာေနတဲ့ သေဘၤာႀကီးျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အခု ဗမာ့ေရတပ္သေဘၤာက တရုတ္
ဆီက ၀ယ္ထားတာတဲ့။ ထုမႀကီးေပမယ့္ ရွည္ေမ်ာေမ်ာႀကီး။ ေရဒါထဲ အခ်က္ျပအစက္မေပၚခင္ အနားကို ေရာက္လာတတ္တာလို ့
ႀကဳံဖူးသူေတြ တဆင့္စကားေျပာတာၾကားဖူးတယ္ေလ။ ခု ကိုယ္တိုင္ႀကံဳရၿပီ။ ဘုရားပဲ တရေတာ့တာပဲ။ ဗမာဘက္က စစ္ဆင္ေရးရွိ
လို ့ဖမ္းေနတာလား၊ စစ္သေဘၤာသစ္ႀကီးအစြမ္းသိခ်င္လို ့လက္တည့္စမ္းခ်ိန္လား မေျပာတတ္ဘူး။ တကယ္လိုက္ဖမ္းေနတာနဲ ့ႀကံဳ
ေနရၿပီ။
က်ေနာ္တို ့ပဲ့နင္း ထိုင္းကလည္း ဘိန္းစားဗ်။ ဘိန္းရွိန္နဲ ့စြတ္ေမာင္းေနသလို သူ ့ေသနတ္စုတ္နဲ ့စစ္သေဘၤာႀကီးဆီ ျပန္ပစ္သံလည္း
၃ ခ်က္ေလာက္ၾကားလိုက္ရေသးတယ္။ အဲ့ဒိေနာက္မွာ အုံး ..ဆိုတဲ့အသံက်ယ္ႀကီးၾကားလိုက္ရတယ္။ ေလွလည္း သိမ့္သိမ့္တုန္ၿပီး
ေရေတြ ဒလေဟာ၀င္လာတယ္။ သြားၿပီ။ ေလွေနာက္ၿမီးျပတ္သြားၿပီ။ ေလွ၀မ္းေနာက္ပိုင္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ စက္ဆရာတို ့အုပ္စု
ေတာ့ ရွင္လမ္းမရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပဲ။ ေလွသားတခ်ိဳ ့က ေရထဲခုန္ခ်ေနၾကၿပီ။ က်ေနာ္နဲ ့ဆန္းတင့္က အေတြ ့အႀကံဳ မရွိ ေတာ့ ၾကက္ေသေသၿပီး နီးရာကုန္းပတ္ေဘာင္ကို လက္ဆုပ္ကိုင္ထားတုန္း။ လွ၀င္းက ေဖာသီး ၂ လုံးဆီသီထားတဲ့ ႀကိဳးကြင္း ၂ ခု
ကို က်ေနာ္တို ့ဆီ ပစ္ေပးတယ္။ သူ ့မွာလည္း ေဖာ့သီး ၂ လုံးတပ္ႀကိဳးကြင္း အသင့္စြပ္ထားၿပီးၿပီ။ ေရထဲခုန္ခ်လို ့ေအာ္သတိေပးရင္း
သူလည္း ေရထဲေမ်ာသြားၿပီ။ က်ေနာ္တို ့လည္း လွ၀င္းပစ္ေပးလိုက္တဲ့ ေဖာ့သီးႀကိဳးကြင္းစြပ္ၿပီး ေရထဲခုန္ခ်လိုက္ၾကတယ္။
ေလွက နစ္ကထက္နစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ လိႈင္းလုံးေတြကလည္း ႀကီးလာတယ္။ က်ေနာ္တို ့ေလွနဲ ့ေ၀းသထက္ေ၀းေအာင္ႀကိဳးစား ကူးေန
ရတာေပါ့။ေျခကုန္လက္ပမ္းလည္းက်လုလုျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ ေဖာ့သီးအားနဲ ့ေရေပၚအလိုက္သင့္ ေျခလႈပ္ရုံေလာက္ေလး အေမာေျဖ
ကူးေနတုန္း စပိဘုတ္ေပၚက ေသနတ္ေတြခ်ိန္ထားတဲ့ ေရတပ္ရဲေဘာ္ေတြ ေတြ ့လိုက္ရတယ္။ သူတို ့ေတြက ေရစီးအတိုင္းေရွ့ကေန
ေစာင့္ဖမ္းတာ။ စပိဘုတ္ေပၚဆြဲတင္ၿပီး သေဘာၤႀကီးဆီေမာင္းသြားၾကတယ္။ သေဘၤာႀကီးေပၚကတဆင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ ့ ဗိုလ္တေထာင္
ဆိပ္ကမ္းေရာက္လာေတာ့တာ။ ပင္လယ္ထဲကေန ရန္ကုန္အေရာက္ ၂ ရက္ေလာက္ပဲၾကာသဗ်ာ။ က်ေနာ္တို ့ဖမ္းမိေလွသားေတြကို
ရဲလက္အပ္လိုက္ၾကသေပါ့။ ဖမ္းမိတဲ့အထဲ ထိုင္းေတြလည္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလွတစီးမွာ ထိုင္းရွိရင္ ၃ ေယာက္ထက္မပိုဘူး။ က်န္
တာ ဗမာျပည္သားေတြခ်ည္း။ က်ေနာ္တို ့ေလွမွာ ပဲ့နင္း၊ ေရရွဴးနဲ ့ဗမာ ၅ေယာက္ပဲ အရွင္မိတာ။ နီစိုးအပါအ၀င္ က်န္လူေတြက ေရ
ထဲက် ေသဖို ့မ်ားတယ္။ တျခားေလွက လက္ရာဖမ္းမိတဲ့သူေတြလည္းရွိတယ္။
# # # # #
ဖမ္းမိတဲ့သူေတြကိုတရားရုံးက အျပစ္ရွိလားေမးတယ္။ ေလွသားေတြအားလုံးလည္း အျပစ္ရွိေၾကာင္း ၀န္ခံလိုက္ရတာပဲေပါ့။ ေရတပ္
ကိုယ္တိုင္ဖမ္းမိတာဆိုေတာ့ ျငင္းလည္းအပိုပဲေလ။တရားရုံးက တေယာက္ကို ၁၄ ႏွစ္စီ အျပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ပစၥည္းခိုးမႈ
ဆိုလား၊ ႏိုင္ငံေတာ္ပစၥည္း အလြဲသုံးစားျပဳမႈဆိုလား မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ေတြက ထူပူေနလို ့ေလ။ ဘာမွ မသိေတာ့၊ မမွတ္မိႏိုင္
ေတာ့ဘူး။ လွ၀င္းက “ေအးကြာ..ဒို ့ေတြ မရွိလို ့ရရာကို ရုိးရုိးသားသားလုပ္စားမိသူေတြက်ေတာ့ ေထာင္ ၁၄ ႏွစ္ခ်ခံရတယ္။ လာဘ္ စားၿပီး ၿငိမ့္ေနတဲ့ ေရတပ္ကသူေတြက်ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူးကြာ” တဲ့။ သူ ့ေလွသားသက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ပစၥည္းကို
လာဘ္စားၿပီး ဒျမတိုက္ေနတဲ့ ေရတပ္နဲ ့ခဏခဏ ဆုံဖူးသူဆိုေတာ့ ေပါက္ကြဲမေပါ့ေလ။ က်ေနာ္နဲ ့ဆန္းတင့္ကေတာ့ ဘာမွေျပာႏိုင္
စြမ္းမရွိေတာ့ဘူး။ လွ၀င္း ေျပာသလိုပဲ။ က်ေနာ္တို ့လူငယ္ေတြက ရုိးရုိးသားသားလုပ္ကိုင္စားေသာက္ခ်င္သူေတြဆိုတာ က်ိန္ေျပာရဲ
ပါတယ္ဗ်ာ။ခက္တာက ကိုယ့္ႏိုင္ငံစီးပြားေရးၾကမ္းကိုနင္းရေတာ့လည္း အေဆြးႀကီး။ သူမ်ားႏိုင္ငံထဲ စီးပြားရွာနင္းရတဲ့ၾကမ္းကလည္း အေဆြးၾကီး။ ဘယ္ဖက္နင္းနင္း တခိ်န္ခ်ိန္ေတာ့ ၾကမ္းကၽြံခံရမွာပဲေလ။ဘာတတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဗမာဗုဒၶဘာသာ၀င္ပီပီ ကံကိုပဲ ပုံခ်လိုက္
ရုံေပါ့ေနာ္။ ။
ေက်ာ္ဟုန္း (စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၊ ၂၀၁၄ )
ေက်ာ္ဟုန္း – ၾကမ္းေဆြးေပါက္ကြၽံ ေျခဖ၀ါးႏု (အပုိင္း – ၁)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
