ေမာင္ရစ္ရဲ႔ အႏွစ္ ၂၀ သႀကၤန္မိုုး၊ မႏၱေလး နဲ႔ မစုုိးရိမ္ေက်ာင္း၀န္းမ်ား
(ေမာင္ရစ္ ။ ဧၿပီ ၁၁၊ ၂၀ဝ၇) မိုုးမခ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ျခင္း
ငယ္ငယ္က ေမာင္ရစ္အတြက္ သႀကၤန္ကေတာ့ ပံုမွန္ပါပဲ။ မုန္႔လံုးေရေပၚေတြ လိုက္ေဝ၊ အိမ္ေရွ႔မွာ ေရပံုးခ်ၿပီး ေရပက္၊ နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ အင္လ်ားကန္ေစာင္းမွာ ဟိုအရည္ေတြေသာက္ၿပီး ကန္လမ္းေရွ႔က “ခရမ္းျပာ”မွာ ထိုင္၊ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္မွာ ဘုရားစင္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္။ ဒါမ်ိဳးပဲေပါ့။ အဲဒီထဲမွာ ငယ္ဘဝအမွတ္ရဆံုး သႀကၤန္ေတြကေတာ့ ေတာင္ဥကၠလာပက မ႑ပ္ေတြမွာ သံခ်ပ္ၿပိဳင္ပြဲဝင္ၾကတာေတြကို တေနကုန္ တညခန္း ေငးေမာ့ခဲ့ရတာေတြပါ။
ေနာက္အမွတ္တရကေတာ့ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ အင္န္အယ္ဒီ သႀကၤန္။ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးစ စစ္ဖိနပ္ေအာက္က ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ပထမဦးဆံုး သႀကၤန္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႔ ၿခံေရွ႔က မ႑ပ္မွာ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းစြာ အနယ္နယ္အသီးသီးက သံခ်ပ္အဖြဲ႔ေတြရဲ႔ ဒီမိုကေရစီေရး ဟစ္ေႁကြးတဲ့ သႀကၤန္။ သံလ်င္ကအဖြဲ႔ လက္သံအေျပာင္ဆံုးပဲ။ သူတို႔ေတြ ဆုရၾကတယ္ထင္ရဲ႔။ ေနာက္ေတာ့ ၁၉၈၉ ဩဂုတ္လမွာ အင္းစိန္ေထာင္ ၅ တိုက္ထဲ ေရာက္ေတာ့၊ သံလ်င္က သံခ်ပ္အဖြဲ႔ေတြကို ျပန္ေတြ႔တယ္။ သႀကၤန္က အျပန္မွာ ၅(ည)နဲ႔ ဖမ္းထားလိုက္တာ၊ သူတို႔ကို စစ္ခံုရံုးက ေပးထားတဲ့ ဆုေတြနဲ႔။ ၃ ႏွစ္၊ ၅ ႏွစ္၊ ၁၀ ႏွစ္။
၁၉၉၀ ဧၿပီမွာေတာ့ မႏၲေလးသႀကၤန္ေပါ့ေလ။ ေမလမွာက ပါတီစံုေရြးေကာက္ပြဲ။ အဲဒီမတိုင္ခင္ကတည္းက ပါတီ၊ ေက်ာင္းသားနဲ႔ တပ္ဦးက လူေတြကို ေျမလွန္ၿပီး ဖမ္းဆီးထားၿပီးၿပီ။ ေျပးစရာဆိုလို႔ မႏၲေလး (မစိုုးရိမ္ေက်ာင္းတိုုက္ေတြ) ထဲက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြပဲ ရွိတယ္။ (က်ေနာ့္အတြက္ ေျပာတာပါ။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ နယ္စပ္ေတြဆီ ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ)။ မႏၲေလး က်ံဳးတေလွ်ာက္ စင္ေတြ၊ မ႑ပ္ေတြေရွ႔မွာ လူေတြ၊ ကားေတြ ေပ်ာ္ေနပက္ေနၾကခ်ိန္မွာ အိမ္ေျပး၊ ေက်ာင္းေျပး နဲ႔ ေထာင္ေျပး ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြဟာ ၿဂိဳဟ္သားေတြလိုပါပဲ။
အဲဒီက အတက္ေန႔ညမွာ ေမွာင္ရိပ္ေတြထဲကေန မႏၲေလး သႀကၤန္ကို က်ေနာ္တို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကတယ္။ အိမ္ဝိုင္းတစ္ခုမွာ မိသားစုေတြ တီဗြီၾကည့္ေနၾကတယ္။ “သႀကၤန္မိုး” ဇာတ္ကား။ သူငယ္ခ်င္းက ၿခံဝကေန လွမ္းေအာ္တယ္။ “က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြပါ။ အဲဒီ သႀကၤန္ကားေလး ၾကည့္ပါရေစ” တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီ သႀကၤန္ကားေလးကို ၾကည့္ၾကရတယ္။ အဲဒီမိသားစုတိုက္တဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းေလး ေသာက္ရင္းနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ (မစိုုးရိမ္ေက်ာင္းတိုုက္ေတြ) ဘက္ ျပန္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်တဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ သႀကၤန္ဟာ အမွတ္တရပါ။
ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ရစ္မွာ သႀကၤန္မရွိေတာ့ဘူး။ ၾကာၿပီ။ ခုထိပဲ။ ။
(သရုပ္ေဖာ္ပံုမွာ – ပန္းခ်ီ ေပၚဦးသက္ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၉၂ ကပါ။)
(ေနာက္တိုုး စာပုုဒ္မ်ား)
အရင္က မစုုိးရိမ္ေက်ာင္းတိုုက္ေတြကိုု ဘုုရားၾကီး၀င္းဆိုုျပီး မွတ္ထားမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒါက မစုုိးရိမ္ေက်ာင္း၀န္းေတြ ဆိုုတာ ေနာက္အႏွစ္ ၂၀ ၾကာမွ သိလာရတယ္။ အဲသည္တုုန္းက ေက်ာင္းသားဆိုုတာ ကိုုယ့္ကိုု ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းဆိုုတာ ဘုုရားၾကီး၀င္းပဲ စြဲထားမိတာကိုုး၊ ဘယ္လိုုမ်ဳိး သိတာလဲဆိုုေတာ့ မစုုိးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုုရားၾကီး ဦးေကာ၀ိဒ မပ်ံလြန္မီ အေမရိကားမွာ ဖူးေတြ႔ခြင့္ရေတာ့ “ေမာင္ရစ္ … မင္းေျပးတဲ့ေက်ာင္းေတြက ငါတိ႔ုု မစုုိးရိမ္ေက်ာင္းေတြနဲ႔ တူပါတယ္ကြာ၊ မင္းမွတ္တာလြဲေနတယ္” လိုု႔ ေထာက္ျပတယ္။ ဒါကိုုအတည္ျပဳေပးတာက အခုု မုုဒိတာေရႊေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ ဦးဥာဏိကာဘိ၀ံသ။ သူက အဲသည္တုုန္းက အေရးေတာ္ပုုံကာလတုုန္းက မႏၱေလးသံယာ့သာမဂၢီ စာေစာင္ေတြက စာတည္းကိုုး။ အဲသည္တုုန္းက ေက်ာင္းသားေတြ စာေစာင္ထုုတ္သူေတြနဲ႔ နီးကပ္သူက ဦးလာဘ။ (ျပန္မေတြ႔ရေတာ့ျပီ)။ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာမွ ေရစက္ေတြ ျပန္ဆုုံၾကပုုံ ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ ၂၅ ႏွစ္ေျမာက္မွာ မႏၱေလးကိုု ေခတၱျပန္ေရာက္ (၂၀၁၅ ေမလ) ၊ မႏၱေလးရဲ့ ေက်ာင္းသား လူငယ္ တပ္ဦး၊ တပ္ေပါင္းစုုက မစုုိးရိမ္၀င္းထဲမွာ အေျခစိုုက္ခဲ့ၾကဖူးတဲ့ ကိုုစိုုးလင္းတိုု႔နဲ႔ သူတိုု႔ ရဲေဘာ္ေဟာင္းအခ်ဳိ႔နဲ႔ ျပန္ဆုုံခြင့္ ရခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ မစုုိးရိမ္၀င္းထဲ ခိုုလႈံခ်ိန္မွာ ဆုုံခ်င္ ဆုုံခဲ့ဖူးမယ္။ ခုုလိုု ႏွစ္ေတြၾကာေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္း မက်က္မိၾကေတာ့ဘူးေပါ့။ သူတိုု႔ေတြထဲက ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ အထက္ကေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ အိမ္၀ိုုင္းတခုုထဲမွာ သၾကၤန္မိုုး ၾကည့္ခဲ့ၾကတာပါ။ မစိုုးရိမ္၀င္းထဲမွာ က်ေနာ့္တိုု႔ကိုု ကူညီေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သူတဦးကေတာ့ အထက္ဗ က ကိုုမိုုးေက်ာ္ဦး (ျပန္မေတြ႔ရေတာ့ျပီ)။ အင္း … ကိုုစိုုးလင္းကိုုလည္း ကံေကာင္းလိုု႔ ျပန္ေတြ႔ၾကရတာပါေလ။ ကိုုစိုုးလင္းနဲ႔ ကိုုေန၀င္းေအာင္ (အခုု အေမရိက) တိုု႔ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ တုုန္းက ေအဘီ (ေတာင္ပိုုင္း) မွာ သစၥာေဖာက္ေတြဆိုုျပီး အသတ္ခံရေတာ့မလိုု႔ တည္းတည္းေလးကေန အသက္လုု ေျပးခဲ့ၾကရတာကိုုး။ သူတိုု႔ေတြေကာ က်ေနာ္တုုိ႔တေတြေကာ အိမ္ကိုု ျပန္ရတဲ့ ခရီးေတြဟာ ရွည္လ်ားလွ။ ခုုထိလည္း အိမ္ျပန္ မေရာက္ၾကေသးပါဘူး။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
