သက္ခုိင္ – အဝယ္ေတာ္ေအာင္ေဖ၊ ေမာင္ နဲ႔ အဝိုုင္းခံလိုု႔ေသာက္ရတဲ့ လက္ဘက္ရည္

သက္ခုိင္ – အဝယ္ေတာ္ေအာင္ေဖ၊ ေမာင္ နဲ႔ အဝိုုင္းခံလိုု႔ေသာက္ရတဲ့ လက္ဘက္ရည္
ေအာင္ေဖ အခန္းဆက္ အမွတ္ (၂၁)
(မိုးမခ) မတ္ ၂၅၊ ၂၀၁၅

(၁)

ထိုုင္းႏိုုင္ငံ၊ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ကေတာ့ အရင္တုုန္းကလိုု မဟုုတ္ေတာ့၊ ေတာ္လွန္ေရး ႏိုုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ ကာလေတြကလိုု ဟိုုအဖြဲ႔ ဒီအဖြဲ႔ကလူမ်ား ပ်ားပန္းခတ္သြားလာ လႈပ္ရွားမႈမ်ား အခုုအခါမွာေတာ့ နည္းပါးသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ အဖြဲ႔အစည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ျမန္မာအစိုုးရႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း ကိုုယ့္နည္း၊ ကိုုယ့္ဟန္ျဖင့္လည္းေကာင္း ျပည္တြင္းျပန္သြားၾကသူမ်ား မ်ားျပားသြားေသာေၾကာင့္ ႏိုုင္ငံေရး ယံုုၾကည္ခ်က္ ျပင္းထန္သူ တခ်ိဳ႔ႏွင့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မိေဝးဖေဝးျဖင့္ တိုုင္းျခားျပည္ျခား ဆက္လက္ေနထိုုင္ ရုုန္းကန္ေနၾကသူ တခ်ိဳ႔ႏွင့္ ေရႊ႕ေျပာင္း ျမန္မာအလုုပ္သမားမ်ားတိုု႔ျဖင့္သာ လည္ပတ္ ေနေပေတာ့သည္။

ျမန္မာထမင္းဆိုုင္ဟုု ေခၚဆိုုလွ်င္ရမည့္ ရပ္ကြက္အတြင္းဖြင့္ထားေသာ ဗကသရဲေဘာ္ေဟာင္း ကိုုညီတိုု႔ ထမင္းဆိုုင္ေလးမွာ ကိုုေအာင္ေဖႏွင့္ က်ေနာ္ထိုုင္ကာ ဘီယာအနည္းငယ္ ျမည္းစမ္းရင္း သူ႔ကိုုစကား စလိုုက္သည္။

“ဒါဆိုု ဟုုတ္ပါၿပီ ကိုုေအာင္ေဖရ၊ ခင္ဗ်ားကိုု ကိုုျမင့္ေဇာ္ စတဲ့ ထမိန္ခိုုးမႈ ဆိုုတာက ေထာက္လွမ္းေရးက ၄၅ရက္ ဖမ္းထားတာကိုု ေျပာတာဆိုုတာ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္ၿပီ၊ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အထူးလုုပ္ငန္းတာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြကိုု စေျပာပါဦး” လိုု႔ က်ေနာ္ေျပာလိုုက္ေတာ့။

ေႏြေန႔လည္ရဲ႕ အပုူေငြ႕ကိုု အံတုုသည့္သေဘာ  LEO ဘီယာကိုု တက်ိဳက္က်ိဳက္ကာ။

“ေအးေပါ့ဗ်ာ ဒီေလာက္ထိ ေျပာခဲ့ၿပီးမွေတာ့ ဆက္ေျပာျပ ရေတာ့မွာေပါ့ ကိုုသက္ခိုုင္ရာ” ဟုုဆိုုၿပီး သူ၏ မဟာခရီးရွည္ ခ်ီတက္ပြဲအပါအဝင္ ကရင္၊ မြန္၊ ကယားျပည္နယ္ နယ္ေျမမ်ားအတြင္း သူျဖတ္သန္း က်င္လည္ခဲ့ရသည့္ ဘဝတစိတ္တပိုုင္းကိုု က်ေနာ္ သိခဲ့ရေတာ့သည္။

(၂)

ေအာင္ေဖတိုု႔ စခန္းကေန ခရီးစထြက္ေတာ့ ဧၿပီလအေစာပိုုင္းေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ စခန္းကေန စံခ ကိုုတက္၊ အဲဒီကမွ ဟေလာ့ခနီ ဒုုကၡသည္စခန္းကိုု အရင္သြားရမွာ၊ စံခကေန သြားတဲ့ကားက ကိုုလြင္ဦး ေျခက်ိဳးတုုန္းကတက္တဲ့ မစ္ရွင္ေဆးရံုုအထိပဲေရာက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ေဖနဲ႔ ကိုုေအာင္ေက်ာ္စိုုး ေဆးရံုုေနာက္ေက်ာက ေျမနီလမ္းအတိုုင္း ဟေလာ့ခနီအထိ ေနပူႀကီးထဲမွာ ေက်ာပိုုးအိတ္တလံုုးစီလြယ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ သြားရေတာ့တာေပါ့။ လမ္းမွာေတာ့ ထိုုင္းနယ္ျခားေစာင့္တပ္ရွိတယ္ ဘာမွေတာ့ မေမးဘူး၊ ဒီလိုုပဲ ဟေလာ့ခနီအဝင္မွာလည္း ေနာက္ထပ္ထိုုင္းစစ္တပ္ဂိတ္ရွိတယ္၊ သူတိုု႔လည္း ေအးေဆးပါပဲ ေမးတာစမ္းတာ မရွိပါဘူး၊ ဒီလိုုပဲ လူေတြ သြားလာေနၾကကိုုး။

မစ္ရွင္ေဆးရံုုကေန ေန႔လည္၁၂နာရီေလာက္ကတည္းက လမ္းေလွ်ာက္လာတာ ဟေလာ့ခနီေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ ၃နာရီေလာက္ရွိၿပီ၊ ကိုုေအာင္ေက်ာ္စိုုးက သူနဲ႔သိတဲ့ ေဆးမွဴးတေယာက္အိမ္မွာ တည္းမယ္ဆိုုတာနဲ႔ အဲဒီအိမ္မွာတည္းၿပီး ညေနေရမိုုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ကိုုေအာင္ေက်ာ္စိုုးက ရြာထဲသြားၿပီး မြန္ျပည္သစ္က သထံုုခရိုုင္ေကာ္မတီ ဆရာႏိုုင္ယကၡ (မြန္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လက္မွတ္ထိုုးအၿပီး ၂၀၁၃မွာ စစ္အစိုုးရ၏ ေသဒဏ္မွ ျပန္လြတ္) သတင္းကိုု စံုုစမ္းရတယ္၊ ဘာလိုု႔ဆိုု ေအာင္ေဖတိုု႔အဖြဲ႔က သူနဲ႔အတူ ေတာင္ေပါက္ဂြင္ကိုု လိုုက္ဆင္းရမွာကိုုး။

သူျပန္လာေတာ့ ေျပာတယ္ မနက္ျဖန္ၾကရင္ ငါတိုု႔ ဗလယ္တြန္ဖိုုက္မွာ သြားအိပ္ၾကမယ္တဲ့ နီးနီးေလးပဲတဲ့၊ ဒါနဲ႔ ေနာက္ရက္ၾကေတာ့ ေန႔လည္ေလာက္ တည္းတဲ့အိမ္ကေနထြက္ေကာ၊ လမ္းမွာခရီးထြက္မယ့္ မြန္အဖြဲ႔နဲ႔ ဆံုုေတာ့ ကိုုေအာင္ေက်ာ္စိုုးက ႏိုုင္ယကၡနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။

“လာေအာင္ေဖ၊ က်ေနာ္နဲ႔အတူ သြားတာေပါ့” ဆိုုၿပီး သူနဲ႔အတူ ရြာထဲကအိမ္တအိမ္မွာ ခဏနားၾကတယ္ ညေနေစာင္းမွ ေတာင္ေပၚတက္မွာကိုုး၊ တည္းတဲ့အိမ္က မိသားစုုက ႀကီးႀကီးတေယာက္နဲ႔ သူ႔မိသားစုု၊ အကိုုအႀကီးဆံုုးကလည္း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပါပဲ၊ သူၿပီးေတာ့ သူ႔ညီမႏွစ္ေယာက္၊ အငယ္အမကေတာ့ ေအာင္ေဖ့ထက္ ၃-၄ႏွစ္ပဲႀကီးမယ္ထင္ပါရဲ႕၊ သူတိုု႔ပံုုစံက နယ္စြန္နယ္ဖ်ားမွာသာ ေနၾကတာ၊ ေနပံုုထိုုင္ပံုု သိမ္ေမြ႔တာက အစ ၿမိဳ႕သူရွံဳးေလာက္တယ္၊ အကိုုႀကီးကအစ ေျပာဆိုုတာ အေတာ္ယဥ္ေက်းတာကိုုး။

ညေနေစာင္းေတာ့ ခရီးစထြက္ဖိုု႔ ျပင္ၾကပါေလေကာ၊ မြန္ပညာေရးဌာနက ယူလာတဲ့ စာအုုပ္စာတမ္းေတြနဲ႔ အျခားပစၥည္းေတြ ကူညီထမ္းပိုုးဖိုု႔ ဌားထားတဲ့ အထမ္းသမားေတြေကာ၊ လံုုၿခံဳေရး တပ္စုုတစုုစာေကာပါဆိုုရင္ လူေပါင္း၇၀-၈၀ ေလာက္ရွိမယ္ စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းေပါ့ေလ၊ ေအာင္ေဖ့မွာေတာ့ ဘာလက္နက္မွ မရွိဘူး၊ ဒီအတိုုင္းပဲ ေက်ာပိုုးအိတ္ေလးကိုု လြယ္လွ်က္။

ဗလက္တြန္ဖိုုက္ကေန ခရီးနည္းနည္းဆက္သြားၿပီးတာနဲ႔ ေတာင္စတက္ရေတာ့တာပဲ သံုုးဆူေတာင္ေခၚမလား မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး ေမ့ေနၿပီ၊ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေတာ့ ညေမွာင္ေနၿပီ ဘုုရားသံုုးဆူၿမိဳ႕က မီးေရာင္အခ်ိဳ႕ေတာ့ ျမင္ရပါရဲ႕ မွိန္ျပျပေပါ့ေလ။ ေတာင္ေအာက္ကိုု ညေမွာင္ေမွာင္ထဲ ဆက္ဆင္းၾကရတာပဲ၊ လူေတြက စစ္သားေတြ သြားေနၾက အထမ္းသမား ဝန္ထမ္းေတြဆိုုေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္ ခရီးကေႏွာင့္ေႏွးတယ္လိုု႔ေတာ့ မရွိဘူး၊ ည၈နာရီေလာက္ၾကေတာ့ ဘုုရားသံုုးဆူ-သံျဖဴဇရပ္ ကားလမ္းကိုု ျဖတ္ရေတာ့မယ္၊ အားလံုုး အဆင္သင့္ျပင္ထားေပါ့၊ ေရွ႕ကင္းဘာညာထုုတ္ၿပီး စစ္ေၾကာင္းက ျဖတ္ၾကတာေပါ့ အထမ္းသမားဝန္ထမ္းေတြ စိတ္ခ်ရေလာက္တဲ့ ေနရာကိုု ေရာက္မွ ေနာက္က ကင္းပိတ္က လိုုက္လာ၊ ဒီလိုုနဲ႔ ေတာထဲမွာ ဆက္သြားရင္း ည ၉ နာရီ ေလာက္ၾကေတာ့ စစ္ေၾကာင္း နားၾကေတာ့မယ္၊ ကားလမ္းနဲ႔ကလည္း အေတာ္ေဝးသြားၿပီကိုုး။

နားတာက စမ္းေခ်ာင္းေလးတခုုေဘးမွာဆိုုေတာ့ ေရခ်ိဳးသူကလည္းခ်ိဳးေပါ့၊ ဘာလိုု႔ဆိုု ေခၽြးတရႊဲရႊဲ သံတရႊဲရႊဲဆိုုေတာ့ ေရခ်ိဳးအိပ္မွ အဆင္ေျပမွာကိုုး။ ထမင္းကေတာ့ ညေနေတာင္ေပၚမတက္ခင္ကတည္းက စားလာၾကတာဆိုုေတာ့ ထပ္စားစရာ အေၾကာင္းမရွိ။

ညအိပ္ေတာ့ တာလပတ္စေလးခင္းၿပီး ကိုုယ့္ေက်ာပိုုးအိတ္ကိုု္ယ္ေခါင္းခုုၿပီး အိပ္ေပေတာ့ေပါ့။ အဲဒီမွာမွ ေအာင္ေဖ စ ခံရေတာ့တာပဲ၊ အိပ္တာက ေတာထဲမွာ လိွ်ေျမာင္တခုုေဘး အမိုုးအကာကမရွိ၊ ဒါ့အျပင္ ညသန္းေခါင္ေလာက္ထဲက မိုုးရြာသလိုုက်လိုုက္တဲ့ ႏွင္းစက္ေတြက ည၂နာရီ ၃နာရီေလာက္က်ေတာ့ အားပါး အေပါ့စားမိုုး ရြာသလိုုပဲ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔ ေအးတာကလည္းေျပာမေနနဲ႔ ဘယ္လိုုမွ ဆက္အိပ္လိုု႔မရဘူး၊ လႈပ္လည္း မလႈပ္ရဲဘူး၊ လႈပ္လိုုက္ရင္ ေစာင္ပါးေလးေအာက္မွာ ရွိေနတဲ့ခႏၵာကိုုယ္က အပုူေငြ႕ေလးေတြ ေပ်ာက္သြားမွာ စိုုးလိုု႔၊ မေႏြးေတာင္ အေအးထပ္မဝင္လာေအာင္ ထိန္းေနရတာ။

မနက္၅နာရီေလာက္ၾကေတာ့ အကုုန္ထ ထမင္းခ်က္စား၊ ခရီးထြက္ၾကျပန္ေကာေပါ့။ တခုုရွိတာက ဒီဘုုရား သံုုးဆူကေန ေတာင္ေပါက္ဂြင္အထိက မိုုးတြင္းဆိုု ေရလမ္းကေန စက္ေလွနဲ႔ သြားလိုု႔ရတယ္ဆိုုေပမယ့္၊ ေႏြဆိုုရင္ေတာ့ ကုုန္းေၾကာင္းပဲ သြားရတယ္၊ ကရင္တပ္ေတြနဲ႔ မြန္တပ္ေတြက စက္အခ်င္းခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္ သြားလာတာဆိုုေတာ့ အႏၱရာယ္ကေတာ့ သိပ္မရွိၾကဘူး၊ ရန္သူစစ္ေၾကာင္းေတြကိုုလည္း ေကြကြင္းသြားလာလိုု႔ အဆင္ေျပတာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ရန္သူစခန္းေတြနဲ႔ နီးတဲ့ရြာေတြဆိုုရင္ေတာ့ အျမန္တက္သုုတ္ရိုုက္ရတယ္၊ ဘယ္ေလာက္အထိ သြားရသလဲဆိုု ည၁၂ေက်ာ္အထိ ႏိုုင္ယကၡက ေပးကိုုမနားဘူး၊ စိတ္ခ်ရေလာက္တဲ့အခ်ိန္မွ စစ္ေၾကာင္း နားၾကရတယ္။ ဒါကသူတိုု႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အရကိုုး။ ေျပာရမယ္ ဆိုုရင္ေတာ့ ဘယ္ရြာေတြ ဘယ္ေၾကာက ဘယ္လိုုျဖတ္သြားေနတယ္ဆိုုတာ မွတ္ကိုု မမွတ္မိဘူး အထူးသျဖင့္ေတာ့ ရြာေတြကိုု ကြင္းသြားရတာလည္း ပါတာကိုုး။

ဒီလိုုနဲ႔ ေန႔ေန႔ညည လာလိုုက္ၾကတာ ေတာင္ေပါက္ဂြင္ဘက္ကိုု ေရာက္လာၿပီ၊ ဒီၾကားထဲ လမ္းမွားသြားၿပီး ေအာင္ေဖက ပိြဳင့္တပ္စိတ္တစိပ္နဲ႔ အတူတူပါသြားပါေလေကာ၊ လူအေယာက္ ၇၀-၈၀ စစ္ေၾကာင္းဆိုုတာက ၁၀ကိုုက္ ၁၅ကိုုက္ေလာက္နဲ႔ ေလွ်ာက္လိုု႔ရတဲ့ အမ်ိဳးမွမဟုုတ္တာ၊ အရွည္ႀကီးကိုု အစနဲ႔အဆံုုးက၊ မြန္စစ္သားလည္း ေဒသတိုုင္းေတာ့ ဘယ္အကၽြမ္းတဝင္ ရွိပါ့မလဲ ေတာထဲသြားေနရင္ လမ္းေတြက အတူတူဆိုုေတာ့ မွားေတာ့တာေပါ့ေလ၊ တပ္စိတ္မွႈးလုုပ္သူက စက္ကေလးနဲ႔ ေျပာလိုုက္ဆိုုလိုုက္ ၿပီးရင္ ေအာင္ေဖတိုု႔ တပ္စိတ္တစိပ္လံုုး သုုတ္သုုတ္ သုုတ္သုုတ္ သြားလိုုက္ၾကနဲ႔ နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကမွ ဗဟိုုစစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ျပန္ဆံုုၾကေတာ့တာေပါ့၊ သူတိုု႔က ေတာင္ေျခက ေရာ္ဘာၿခံထဲကေန ေစာင့္ေနၾကတာ၊ ၾကည့္ရတာကေတာ့ ေတာင္အေရွ႕ဘက္ကေန ပတ္သြားမလိုု လုုပ္ၿပီးမွ ျဗဳန္းကနဲ ေတာင္ၾကားက ျဖတ္ဖိုု႔ စီစဥ္လိုုက္တာ ေနမယ္ထင္ပါရဲ႕၊ ဒါေၾကာင့္ လူကြဲသြားတာ။

ေအာင္ေဖတိုု႔လည္း ေမာေမာနဲ႔ ထမင္းဘာညာစားၿပီးတာနဲ႔ ေတာင္ၾကားကေနျဖတ္ၿပီး ခရီးဆက္ရ ျပန္ေတာ့တာေပါ့၊ ဗုုဒၵဘာသာနယ္ေျမဆိုုေတာ့ ေတာင္ၾကားမွာ ဘုုရားေစတီေလး တည္ထားတာေလးလည္း ရွိတယ္၊ အေတာ္ေတာ့ ေအးခ်မ္းၿပီး ေနခ်င္စရာေလး၊ ရြာသားတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခရီးသြားရင္း သူတိုု႔လွည္းက ႏြားေတြကိုုျဖဳတ္ၿပီး ေရတိုုက္ အစာေကၽြးေတာ့ လုုပ္ေနၾကတယ္၊ ေအင္ေဖကေတာ့ အေဝးကေနပဲ လက္အုုပ္ခ်ီဖူးလိုုက္ပါရဲ႕ ဟုုတ္တယ္ေလ၊ စစ္ေၾကာင္းခ်ီလာတာ “ဘုုရားဝင္ဖူးရေအာင္ေဟ့ လုုပ္လိုု႔မွ မရတာ” ဒီလိုုနဲ႔ ဝင္းေယာ္ေခ်ာင္းထင္ပါရဲ႕  ဒါကိုုေက်ာ္ၿပီး ဆက္သြားလိုုက္တာ ညေနေစာင္း ၅နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ပထမအဆင့္ ခရီးဆံုုးျဖစ္တဲ့၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ေမာ္လၿမိဳင္ခရိုုင္ ေကာ္မတီအေျခစိုုက္တဲ့ မြန္အေခၚ ဝင္ကေပါ (ျမန္မာလိုု ဝကၤဘာ ေပါ့ေလ) ရြာကိုု ေရာက္ၿပီး နားၾကေလေတာ့သတည္းေပါ့။

(၃)

ဝကၤဘာရြာက ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီး ၿမိဳ႔နယ္ထဲမွာ ရွိတယ္ေခၚရမယ္၊ သူ႔ေတာင္ဘက္ကေန အေနာက္ဘက္အထိ ဝင္းေယာ္ေခ်ာင္းက ပတ္ထားတယ္၊ ေျမာက္ဘက္ကိုု ဆက္သြားရင္ လက္ဝါးဆိပ္၊ လွိဳင္ဂနီ စတဲ့ရြာေတြကိုုေရာက္တယ္၊ အေရွ႕ဘက္မွာေတာ့ ဂႏၱဝင္ ေက်ာက္ေတာင္ အႀကီးႀကီး၊ ေတာင္ေပါက္ ေတာင္တဲ့။ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ ထီးထီးႀကီး တည္ရွိေနတဲ့ေတာင္ေၾကာႀကီး၊ ဒီေတာင္ေပၚမွာ ေတာင္ဆိတ္တိုု႔ ဘာတိုု႔ေတာင္ ရွိတယ္လိုု႔ သိရတယ္။ ဒီေတာင္ႀကီးကိုု ပတ္ၿပီးရွိေနတဲ့ ရြာေပါင္း ၂၄ရြာကိုု ေတာင္ေပါက္ဂြင္လိုု႔ သူပုုန္ေတြက ဆိုုၾကတယ္။

“စစ္တပ္က အေနာက္ဘက္လာရင္၊ သူပုုန္ေတြက အေရွ႕ဘက္ကိုု ျဖတ္တက္၊ သူတိုု႔အေရွ႕ေရာက္လာရင္ က်ေနာ္တိုု႔က အေနာက္ဘက္လာေပါ့၊ အဲဒီလိုုမ်ိဳး စိန္ေျပးတမ္းကစားသလိုု ေနေနၾကတာဗ်” လိုု႔ ႏိုုင္ယကၡက ရယ္ရယ္ေမာေမာ ရွင္းျပခဲ့ဖူးတယ္။

အရင္ကေတာ့ ဒီဂြင္မွာ ဘာစစ္တပ္မွ မယ္မယ္ရရ လာေလ့လာထေတာ့ မရွိပါဘူး သူပုုန္နယ္ေျမလိုု ျဖစ္ေနတာကိုုး။ ေနာက္ပိုုင္း ၁၉၉၄ေလာက္ေရာက္မွ ေတာင္ေပါက္မွာ စစ္တပ္က တပ္တည္ၿပီး အထိုုင္စခန္းခ်လိုုက္ေတာ့ ေအာင္ေဖတိုု႔ သူပုုန္ေတြ သြားေရးလာေရး ခက္သြားၾကတာလိုု႔ သိရတယ္။ အရင္က ဆင္းဖူးတဲ့ ကိုုေဇာ္မိုုးေက်ာ္တိုု႔၊ ကိုုေအာင္မိုုးတိုု႔၊ ကိုုေအာင္ေက်ာ္စိုုးတိုု႔ဆိုု ေတာင္ေပါက္မွာ ေနဖူးၾကတယ္ အေတာ္ကိုုစည္တဲ့ ရြာႀကီးလိုု႔ သူတိုု႔ေျပာျပဖူးတယ္။

ေအာင္ေဖတိုု႔ စစ္ေၾကာင္းေရာက္ၿပီး ေနာက္ရက္မနက္ၾကေတာ့ ႏိုုင္ယကၡက “ေအာင္ေဖေရ ခင္ဗ်ားသူနဲ႔ လိုုက္သြား ဆိတ္တေကာင္ ဝယ္လာေခ်၊ စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းလံုုး စားၾကတာေပါ့ဗ်ာ” တဲ့ ပိုုက္ဆံ ၇-၈ ေထာင္ေပးလိုုက္တာေပါ့၊ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖလည္း ရြာသားတေယာက္ေခၚရာေနာက္ လိုုက္ခဲ့တာေပါ့ ၿပီးေတာ့ ဝင္းေယာ္ေခ်ာင္းကိုုျဖတ္ ေတာစပ္ ခင္တန္းလိုုအပင္ရိုုင္းၾကားထဲကေန ဆက္လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး သြားလိုုက္တာ၊ ရြာတရြာ ေရာက္ပါေလေကာ၊ ဒီရြာက ကရင္ရြာ မြန္ရြာမဟုုတ္ဘူး၊ အဲဒီလိုု ဒီေဒသမွာ ကရင္၊ မြန္၊ ဗမာ စတဲ့ရြာေတြက ေရာေႏွာ ေနထိုုင္ၾကတာ ေအးေဆးပဲ။

ဒါနဲ႔ရြာထဲမွာ စစ္ေၾကာင္းအတြက္ ဆိတ္ဝယ္ခ်င္လိုု႔ေပါ့၊ ရြာကလူႀကီးတေယာက္ ကိုုယ္တိုုင္လိုုက္ၿပီး ဆိတ္ရွိတဲ့အိမ္ေတြ ျပတာေပါ့၊ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖလည္း ဆိတ္ေကာင္းေကာင္းတေကာင္ကိုု ၄ေထာင္လား၊ ၅ေထာင္လားမသိ ေစ်းဆစ္ၿပီး ဝယ္လာခဲ့ပါေလေကာ။ အျပန္ၾကေတာ့ ဆိတ္ကဝင္းေယာ္ေခ်ာင္းျဖတ္မယ့္ ေလွေပၚကိုု မတက္ရဲလိုု႔ အေတာ္ႀကိဳးစား ဖမ္းခ်ဳပ္ တင္လိုုက္ၾကရေသးတယ္။

ရြာေရာက္ေတာ့ ဆိတ္ရၿပီေပါ့ ဘာညာနဲ႔ ပိုုတဲ့ပိုုက္ဆံ ျပန္ေပးၿပီး ခဏနားေပါ့၊ ဆိတ္ဖ်က္မယ့္သူေတြက လာယူသြား ခ်က္ၾက ျပဳတ္ၾကနဲ႔ အဲဒီမနက္ ထမင္းက ဆိတ္သားဟင္းနဲ႔ လူေတြအေတာ္ကိုု ဝဝလင္လင္ စားျဖစ္ၾကတယ္၊ အေတာ္ၿမိန္ေပါ့ေလ၊ ေအာင္ေဖေရြးယူလာတဲ့ ဆိတ္ကလည္း အေတာ္ကိုု အေကာင္ ႀကီးတာကိုုး။

ညေနဘက္ၾကေတာ့ ဟိုုဟိုုဒီဒီေလွ်ာက္ စကားစျမည္ေျပာၾကေပါ့၊ လိုုတာေတြကိုုေတာ့ ကိုုေအာင္ေက်ာ္စိုုးက အသိိေပးတယ္ ဘယ္လိုုဘာညာေပါ့။ ဒီေနရာမွာ တခုုရွိတာက မြန္အမ်ိဳးသားေတြက သူတိုု႔လူႀကီး (ႏိုုင္ယကၡ) ေရာက္လာတယ္ဆိုုေတာ့ လာေရာက္ဂါရဝျပဳၾက ကန္ေတာ့ၾကနဲ႔ ေအာင္ေဖတိုု႔တည္းတဲ့ ခရိုုင္ပညာေရးဌာန အေဆာက္အဦက လူျပတ္တယ္ မရွိဘူးေပါ့၊ ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကိုုလည္း ဆရာႏိုုင္ယကၡက မိတ္ဆက္ ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။

“ေအာင္ေဖေရ၊ ဒါကေတာ့ ဘယ္ရြာက ဥကၠဌဗ်၊ သူ႔မွတ္ထား ေအာင္ေဖလိုု႔ေခၚတယ္၊ လိုုတာရွိကူညီေပးေနာ္” “ေအာင္ေဖ၊ သူက ဆရာမ ခ်မ္းႏြန္လိုု႔ေခၚတယ္၊ အဂၤလိပ္စာ သင္တယ္ဗ်” ဘာညာ အဲဒီလိုု၊ ကိုုေအာင္ေက်ာ္စိုုးကိုုက မိတ္ဆက္ေပးစရာကိုု မလိုုေတာ့တာ၊ ဘာလိုု႔ဆိုု သူက ၉၃ ဆင္းကတည္းက ေဒသအသီးသီးက ရပ္ရြာလူႀကီး ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ သိေနၿပီ၊ ၿပီးေတာ့သူကလည္း ေမာ္လၿမိဳင္ခရိုုင္ ပညာေရးဌာနမွာ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးေနတာလည္း ပါတာကိုး။

ေနာက္တရက္ၾကေတာ့ မနက္၁၀နာရီေလာက္ရွိမယ္၊ ကရင္အမ်ိဳးသား တဦးနဲ႔ ဆိတ္ေရာင္းတဲ့အိမ္က အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦး ႏိုုင္ယကၡနဲ႔ စကားေျပာေနတာ ေအာင္ေဖေတြ႔ရေကာ၊ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖလည္း သူတိုု႔ကိုု ၿပံဳးျပ လိုုက္တာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ တျခားတေနရာကိုု ဘာကိစၥရွိလိုု႔လည္းမသိ ထြက္သြားပါေလေကာ။ ေနာက္နာရီဝက္ေလာက္ၾကာမွ ျပန္လာေတာ့ ႏိုုင္ယကၡနဲ႔ အတူတူထိုုင္ေနတဲ့ ကိုုေအာင္ေက်ာ္စိုုးက ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ေျပာေတာ့တာေပါ့။

“ေအာင္ေဖတိုု႔မ်ား ဆိတ္တခါသြားဝယ္လိုုက္တာ မွတ္တမ္းကိုု တင္သြားေတာ့တာပဲ” တဲ့၊ ႏိုုင္ယကၡေတာ့ ဘာမွမေျပာပါဘူး ၿပံဳးပဲေနတယ္၊ ၿပီးမွ ကိုုေအာင္ေက်ာ္စိုုးက ဆက္ေျပာတယ္၊ “မင္းဝယ္လာတဲ့ဆိတ္က သူတိုု႔က မေရာင္းခ်င္ဘူး၊ မ်ိဳးသေဘာမ်ိဳး ထားခ်င္ေနတာ၊ အဲဒါကိုု မင္းက စစ္ေၾကာင္းအတြက္ ခ်က္စားခ်င္လိုု႔ပါ ဘာညာေျပာၿပီး ၄ေထာင္ပဲေပးၿပီး ဝယ္လာသလိုုျဖစ္ေနေတာ့ ရြာသားေတြကလည္း မင္းလည္း တခါမွလည္း မျမင္ဖူးဘူး၊ ဘယ္တပ္ကမွန္းလည္း မသိ၊ ျပန္လည္း မေျပာရဲတာနဲ႔ မင္းေျပာတဲ့ ေစ်းနဲ႔ပဲ ဆိတ္ကိုု ေပးလိုုက္ ရတာတဲ့၊ အခုုမွ ရန္သူ႔တပ္က မဟုုတ္မွန္းသိလိုု႔ လာတိုုင္ရင္း သူတိုု႔တန္ရာ တန္ေၾကး လာျပန္ေတာင္းတာကြ” တဲ့၊ မွတ္ကေရာ။

သိဘူးေလ ေအာင္ေဖလည္း ဟုုတ္ၿပီဟုုတ္ရဲ႕နဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြ ဝဝလင္လင္စားရေအာင္ အေကာင္ႀကီးႀကီးကိုု ေရြးၿပီး၊ ေစ်းဆစ္ၿပီး ဝယ္လာခဲ့ျဖစ္တာ ဟုုတ္လွၿပီထင္ေနတာ၊ အခုုမွ သေဘာတရားအစစ္ကိုု သိေတာ့တယ္ေပါ့ေလ၊ ေတာ္ေသးရဲ႕ ဘယ္ကေကာင္မွန္းမသိဘူးဆိုုၿပီး ႀကိဳးတုုပ္ဖမ္းထားလိုုက္ရင္ ခက္လွေခ်ရဲ႕ေပါ့ေလ၊ ေအာင္ေဖလည္း “အဟဲ က်ေနာ္လည္း ဒီလိုုရွိမွန္း သိမွမသိတာဗ်”  ေပါ့ေလ။

(၄)

ဝကၤဘာမွာနားေနရင္ ၃-၄ရက္ေလာက္ၾကေတာ့ သႀကၤန္က်ပါေလေကာ၊ အဲဒီမွာ ကိုုေအာင္ေက်ာ္စိုုးက ဗမာရြာျဖစ္တဲ့ လိွဳင္ဂနီကိုု လိုုက္ပိုု႔တယ္၊ ဒါေအာင္ေဖေပါ့ က်ေနာ္တိုု႔ဆီကပဲ မွတ္ထားပါေပါ့ေလ၊ ရြာသားေတြက လာလည္ေနာ္ေနာက္ဆိုု အိမ္မွာပဲတည္း ထမင္းလည္း အိမ္မွာစား အဲဒီလိုု ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပါပဲ၊ ေတာရြာသႀကၤန္ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား သိပ္မရွိပါဘူး မနက္ပိုုင္း ဘုုန္းႀကီးေက်ာင္းဆြမ္းပိုု႔ ရြာလယ္ေကာင္က ဇရပ္မွာ လူငယ္ေတြကစုုေဝး ရြာထဲက လာသမွ်လူ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြကိုု ေရေလာင္း သနပ္ခါးနဲ႔လူး အဲဒီလိုုေပါ့။

ေအာင္ေဖတိုု႔ နားေနတဲ့ကာလမွာ (အမွန္ေတာ့ ခရီးစဥ္အတြက္ သတင္းစြင့္ေနတာလည္း ပါမယ္ထင္ပါရဲ႕ ကိုုယ္မွ မသိတာ) အဲဒီအခ်ိန္က ေမာ္လၿမိဳင္ခရိုုင္က ၿမိဳ႔နယ္ ေကာ္မတီေတြလည္း အေတာ္စံုုစံုုလင္လင္ ေတြ႔ရတယ္၊ ႏိုုင္ယကၡက သထံုုခရိုုင္ ေကာ္မတီ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ခရိုုင္ ဥကၠဌက ႏိုုင္ေအးမြန္လားမသိ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ခရိုုင္ထဲက မုုဒံုုၿမိဳ႔နယ္ ဥကၠဌက ကိုုတလညီ (ယခုု ဗဟိုုအလုုပ္အမႈေဆာင္)၊ ၾကာအင္းဥကၠဌ ႏိုုင္ထြန္း (ဥကၠဌ ထြန္း) အတြင္းေရးမွဴး ကိုုမြန္ခ်မ္း၊ သံျဖဴဇရပ္ အတြင္းေရးမွဴး ကိုုရဲထြဋ္လား ဘာလား လူအေတာ္စံုုၾကတယ္။ ညေနခင္းဆိုုရင္ ျခင္းခတ္ၾကတာ ရွိတယ္၊ ႏိုုင္ယကၡက ျခင္းခတ္အေတာ္ေကာင္းတာ ေထာင္ေပးလိုုက္လိုု႔က ေနာက္ျပန္ေလး ခတ္ၿပီး ျခင္းကိုုစားစားသြားတာ သူနဲ႔ဥကၠဌထြန္းက တဝိုုင္းလံုုး ထိန္းၾကတာ၊ ဟိုုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ေအာင္ေဖလည္း ဒီအထဲပါေသးတယ္၊ ေအာင္ေဖကေတာ့ သိပ္ခတ္တတ္လွတယ္လိုု႔ မဟုုတ္ပါဘူး ေျခခြင္ေတာ့ ေသခ်ာ ထိန္းတတ္တယ္ ေျခခြင္ေလးနဲ႔ထိန္းၿပီး “လာၿပီေနာ္ ဥကၠဌထြန္းတိုု႔၊ လာၿပီဆရာေရ(ႏိုုင္ယကၡ)” တိုု႔နဲ႔ လူႀကီးေတြၾကား အလုုပ္ျဖစ္ေနေကာ။

တခါတေလေတာ့ အခ်ိန္အားရွိရင္ ေဟာလီးဝုုဒ္ ဆြဲၾကေသးတယ္၊ သူက တြက္တတ္ခ်က္တက္ရတယ္၊ အျဖတ္အေတာက္ လုုပ္တတ္ရတယ္၊ ဒါမ်ိဳးဆိုုလည္း ဘာရမလည္း ဖဲလည္း ဟိုုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ရတဲ့ေအာင္္ေဖက ဆရာႀကီးတဆူလိုု ပါျပန္ပါေကာေပါ့၊ ဘာေလာင္းေၾကးမွ လုုပ္တာမဟုုတ္ဘူး အေပ်ာ္ေဆာ့ၾကတာ၊ သမရိုုးက် ကစားတတ္ရံုုနဲ႔လည္း လူႀကီးေတြက သူတိုု႔ေဆာ့တဲ့ဆီမွာ အပါမခံဘူး လက္ရည္တူေတြခ်င္း ေဆာ့ၾက ဆိုုတဲ့သေဘာ။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ၿမိဳ႔နယ္ ေကာ္မတီေတြ ဘာေတြဆိုု သီးျခားျခင္းဝိုုင္း၊ ေဟာလီးဝုုဒ္ဝိုုင္းေတြနဲ႔ ကစားၾကရေတာ့တာေပါ့။

ဒီလိုုနဲ႔ ဧၿပီကုုန္ခါနီးေလာက္ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕၊ ေအာင္ေဖတိုု႔တေတြ ခရီးဆက္ထြက္ၾကဖိုု႔ ျပင္ရေတာ့တယ္၊ သထံုုခရိုုင္အထိထြက္မယ့္ အထဲမွာ ေအာင္ေဖလည္းပါတယ္၊ ဆရာႏိုုင္ယကၡရဲ႕ ရံုုးအဖြဲ႔မွာ၊ ေအာင္ေဖ့တာဝန္က သီးျခားဆိုုေတာ့ သူတိုု႔သြားတဲ့အထိ ေရာက္ေအာင္လိုုက္သြား ၿပီးေတာ့မွ လုုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုုပ္ရမွာကိုုး။

ထံုုးစံအတိုုင္း ဗဟိုုကဆင္းလာတဲ့ စစ္ေၾကာင္းအတိုုင္း လူသူ၊ လက္နက္၊ ရိကၡာ၊ ပစၥည္းေတြသယ္တဲ့ ဝန္ထမ္းေတြ အပါအဝင္ ခရီးစၾကေတာ့တာေပါ့ ဝကၤဘာကေန လွိဳင္ဂနီ၊ မြန္အေခၚ ဝဲဇလီ (ျမန္မာလိုု ေဝသာလီ) ရြာ၊ အဲဒီကေန ေတာင္ေၾကာေပၚတက္ ကရင္နယ္ထဲကေန ေကာ့ဘိန္းေကာ့ေဘာက္ဘက္အထိ ခရီးခ်ီတက္ၾကရမွာ၊ မနက္ေစာေစာစထြက္တယ္၊ စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ပါလာတဲ့ ကိုုေအာင္ေက်ာ္စိုုးက လွိဳင္ဂနီေရာက္ေတာ့ မွာစရာရွိတာ မွာခဲ့ၿပီး က်န္ခဲ့ေတာ့တယ္၊ ေအာင္ေဖကေတာ့ ဆရာႏိုုင္ယကၡရယ္၊ အေတာ္ကိုုရင္းႏွီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ႏိုုင္ယကၡရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴသေဘာ တာဝန္ယူေနတဲ့ လက္ေထာက္ ႏိုုင္ေဂါင္ခမ္းရယ္၊ လံုုၿခံဳေရး တပ္သားေလးနဲ႔ သူ႕အမ်ိဳးသမီးရယ္ ရံုုးအဖြဲ႔အေနနဲ႔ေပါ့ေလ။ ခရီးအသစ္တခုုကိုု ေလွ်ာက္ရျပန္ေတာ့တာေပါ့။

ေန႔ခင္းေလာက္က လွိဳင္ဂနီကေနထြက္တယ္၊ ဝဲဇလီကိုု ညေနမေစာင္းခင္ေရာက္တယ္၊ အဲဒီမွာ ေအာင္ေဖ ျပႆနာ တက္ေတာ့တာပဲ၊ ဘာလိုု႔ဆိုု ဘာအစားမွားသြားလည္း မသိဘူး၊ ဗိုုက္နာၿပီး ဝမ္းေတြ သြားေတာ့တာပဲ၊ ခရီးစဥ္က ဘုုရားသံုုးဆူကေန ဆင္းလာတဲ့ ေခ်ာင္းကိုုျဖတ္ တဘက္ကမ္းက ႀကံဳစိန္လား ဘာလားမသိ အဲဒီရြာေသးေလးမွာ ညအိပ္ အဲဒီလိုု စဥ္းစားထားပံုုရပါတယ္၊ ဘာလိုု႔ဆိုု ရန္သူစခန္းတည္ထားတဲ့ ေတာင္ေပါက္နဲ႔က သိပ္မေဝးဘူးကိုုး၊ ၿပီးေတာ့ ဝဲဇလီက စစ္ေၾကာင္းခ်ီရာ လမ္းေၾကာင္းလည္းျဖစ္ေနေတာ့ စိုုးရိမ္ရတာ ပါမယ္ထင္တယ္၊ ေအာင္ေဖ ေဗြေဖာက္ေတာ့ စစ္ေၾကာင္းက နားရပါေလေရာ၊ ေတာ္ေသးတယ္ ေဆးမွဴး ကိုုခ်မ္းမြန္က ေသခ်ာေဆးတိုုက္ ဘာတိုုက္လုုပ္တာနဲ႔ မနက္ၾကေတာ့ ေလွ်ာက္လိုု႔ရတာနဲ႔ ခ်က္ျခင္းပဲ တဘက္ကမ္းကူး၊ ႀကံဳစိန္မွာနား ခရီးစဥ္စနည္းနာရင္း ေအာင္ေဖလည္း အားျဖည့္ရင္းေပါ့။

ႀကံဳစိန္မွာ ၂ရက္ေလာက္နားၿပီးေတာ့ ေအာင္ေဖလည္းသက္သာလာတာနဲ႔ ခရီးဆက္ထြက္ဖိုု႔ ျပင္ရပါေလေကာ၊ ခရီးစထြက္ၿပီဆိုုကတည္းက ႀကံဳစိန္ရြာေနာက္ေက်ာကေန ေတာင္ေပၚဘက္ကိုု တက္သြားလိုုက္တာ အဲဒီၾကေတာ့မွ ဒူးရင္းသီးပင္ဆိုုတာကိုု ေအာင္ေဖျမင္ဖူးေတာ့တယ္၊ အပင္က အျမင့္ႀကီးေတြကိုုး၊ ဒီလိုုဒူးရင္းၿခံေတြ စားပင္သီးပင္ေတြ ဆိုုတာကလည္း အခုုလိုုေတာင္ေက်ာေဒသေတြမွာ ပိုုျဖစ္ထြန္းတာကိုုး။ ကၽြဲေကာသီးတိုု႔ ေရွာက္သီးတိုု႔ေတြ စိုုက္တာေတြလည္း ရွိရဲ႕။

ေအာင္ေဖတိုု႔ ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္က ေတာင္ေၾကာေပၚကေန ေရြးသြားရတာ ဘာလိုု႔ဆိုု ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးနဲ႔ ေကာ့ကရိတ္ၿမိဳ႔နယ္ ၾကားကေနျဖတ္ ဟိုုဂ်ိဳင္းျမစ္ေဘးမွာရွိတဲ့ ေကာ့ဘိန္း၊ ေကာ့ေဘာက္ဘက္ကိုု ခ်ီတက္ရတာကိုုး၊ အဲဒီမွာ တခုု သတိထားမိတာက ၿမိဳ႕နယ္တခုုနဲ႔တခုု နယ္နမိတ္ပိုုင္းထားရင္ ရြာဆက္လည္း အေတာ္ ျပတ္သြားတတ္တာပဲ။

ေအာင္ေဖလမ္းတေလွ်ာက္ သြားလာရင္းက တခုုသတိထားမိတာက တခ်ိဳ႕ရြာေတြဆိုုတာေလ ရြာကိုု စဝင္လိုုက္တာနဲ႔ သစ္ပင္အႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ အေတာ့္ကိုု ေအးခ်မ္းသြားေတာ့တာပဲ၊ ဝင္းက တိုု႔ဘာတိုု႔ဆိုုတဲ့ ရြာႀကီး မ်ိဳးေတြေပါ့၊ အရင္က ေက်ာင္းသားတပ္ေတြ စခန္းခ်ဖူးတယ္တဲ့၊ ရြာသူရြာသားေတြ ဆိုုတာလည္း ၿမိဳ႔နဲ႔နီးလိုု႔လားမသိ လွတပတနဲ႔ အေတာ္ကိုု ေခတ္ဆန္တယ္ ဆိုုရမယ္။ အဲဒီလိုုရြာမ်ိဳးေတြကိုုပဲ ျဖတ္ေနရရင္ေတာ့ မဆိုုးဘူးလိုု႔ေတာင္ ေအာင္ေဖစိတ္ထဲက တြက္မိေသးတယ္၊ ဘာလိုု႔ဆိုု အစားအေသာက္က ေပါတယ္ေလ။

က်န္တဲ့ရြာေသးေလးေတြကေတာ့ ဘာမွသိပ္မယ္မယ္ရရ မရွိလွဘူးေလ၊ တခါတေလလည္း ေနပူပူ ကြင္းေျပာင္ႀကီးထဲမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ရတာဆိုုေတာ့ ဝတ္လာတဲ့ စစ္အက်ီၤကလည္း ေခၽြးေတြထြက္ၿပီး ဆားပြင့္ေတြ ေဝလိုု႔ စည္လိုု႔။ ေလွ်ာက္ခ်င္ခ်င္ မေလွ်ာက္ခ်င္ခ်င္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာေရာက္ေအာင္ေတာ့ ေလွ်ာက္ကိုု ေလွ်ာက္ရေတာ့တာပဲ၊ တခါတေလေတာ့လည္း ႏြားလွည္းေတြ ဘာေတြစီးရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးရွိရဲ႕ ၊ ႏြားလည္းတခါမွ မစီးဖူးတဲ့ ေအာင္ေဖ ပထမေတာ့ အေတာ္ျပႆနာတက္တယ္၊ ဘာလိုု႔ဆိုု ၿမွီးေညွာင့္ရိုုး အေတာ္ကိုုနာတာကိုုး၊ ဆိုုဖာမွ မဟုုတ္တာ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေကာက္ရိုုးမ်ားမ်ား ခင္းၿပီး ဂ်ိဳင့္ထဲက်မယ္ ထင္ရင္ ဖင္အသာေလးၾကြၾကြ ၾကြၾကြနဲ႔ သြားတတ္သြားေတာ့တာပဲ။

တရက္ေတာ့ ကရင္ရြာထဲ စစ္ေၾကာင္းကျဖတ္ေလွ်ာက္တုုန္း ကက္ဆက္သံ အက်ယ္ႀကီးကိုု ရုုတ္တရက္ ၾကားလိုုက္ရတယ္၊ ေအာင္ေဖဆက္ေလွ်ာက္လိုု႔ မရေတာ့ဘူး ရပ္လိုုက္ရတယ္၊ ဘာလိုု႔ဆိုု ကက္ဆက္က လာေနတဲ့ သီခ်င္းက ေဟမာေနဝင္းလား ေမဆြိလားမသိ ဆိုုတဲ့ “ေမာင္” သီခ်င္း၊ ဘာတဲ့ “ေမာင္… အမ်ားေျပာတဲ့ ေသြးခြဲစကားေတြကိုု…… ေနာင္သံသရာအထိ ခ်စ္မယ္ဆိုု…… အတူတူေနၾကရေအာင္…. ေမာင္”  ဘာညာလည္း ၾကားလိုုက္ရေကာ၊ ေအာင္ေဖ့ႏွယ္ ဝမ္းနည္းသြားရပါေလေကာ၊ ဟုုတ္ပ ေတာ္လွန္ေရး၊ ယံုုၾကည္ခ်က္ ဘာညာနဲ႔ အားႀကိဳးမာန္တက္ ခ်ီတက္ေနခဲ့မိတာ၊ အခုုမွ ညိမ့္ညိမ့္ေညာင္းေညာင္း သီခ်င္းကိုု ျဗဳန္းကနဲ ၾကားလိုုက္ရေတာ့ ဘာကိုုလြမ္းလိုု႔ လြမ္းမွန္းမသိ၊ ငယ္ရည္းစား လြမ္းရေလာက္ေအာင္လည္း မယ္မယ္ရရ ဘာမွမရွိခဲ့ ကိုုယ္ကသာ ခ်စ္လြန္းသူ ျဖစ္ခဲ့ရတာ၊ တခ်ိဳ႕မ်ား လင္ယူသြားတာေတာင္ ကိုုယ္ႀကိဳက္ခဲ့မိမွန္း သိခဲ့ပံုုေတာင္မရဆိုုေတာ့ ၿမိဳ႕ျပကိုုေတာ့လြမ္းၿပီး ဝမ္းနည္းသြားမိတာေတာ့ အမွန္ပဲ၊ အဲဒီအခ်ိန္က ေအာင္ေဖ့ အသက္က ၂၄ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူးကိုုး။

တခ်ိန္လံုုး သားသမီးလိုု သတိထား ဂရုုစိုုက္လာတဲ့ ဘႀကီးႏိုုင္ေဂါင္ခမ္းကေတာ့ ေမးရွာပါတယ္။

“ေအာင္ေဖ ဘာျဖစ္လိုု႔လဲ” တဲ့။

အဲဒီၾကမွ ေအာင္ေဖ သတိဝင္လာၿပီး “က်ေနာ္စဥ္စားေနတာ ဒီရြာေတြမွာ ဒီလိုုစတီရီယိုု သီခ်င္းေတြလည္း ေရာက္တာပဲေနာ္” လိုု႔သူ႔ကိုု ေျပာမိေတာ့၊ “ဟ ရတာေပါ့ကြ ၿမိဳ႔နဲ႔က နီးတာကိုုး ပံုုမွန္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ တနာရီ သာသာနဲ႔ ၿမိဳ႔ေရာက္တာကိုုး၊ ဒါေၾကာင့္ဘာမွ စဥ္းစားမေနနဲ႔ ျမန္ျမန္သာေလွ်ာက္” တဲ့၊ ဘုုရား ဘုုရား သူေျပာမွ သိေတာ့တယ္၊ ၿမိဳ႔နဲ႔ အေတာ္နီးတာကိုုး သတင္းေပါက္ၿပီး ဘသားေခ်ာေတြ လိုုက္လာမွ ဟုုတ္ေပ့ျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆိုုတာကိုု။

ဒီလိုုနဲ႔တရက္ ကရင္ရြာတရြာကိုုအျဖတ္ ေအာင္ေဖတိုု႔ရံုုးအဖြဲ႔က ရြာအဝင္ပဲရွိေသးတယ္ စစ္ေၾကာင္းက ရပ္ရ ပါေလေကာ၊ ရြာသားေတြလည္း တေယာက္မွ မျမင္၊ လယ္ထဲဆင္းေနၾကတယ္လိုု႔ပဲ ေအာင္ေဖထင္တာေပါ့၊ လမ္းေဘးမွာ ငုုတ္တုုတ္ေလးေတြ ကိုယ္စီကုုိယ္စီ ထိုုင္ေနၾကေတာ့တယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ ႏိုုင္ယကၡကေျပာတယ္၊ ေအာင္ေဖ သတိထား တခုုခုုေတာ့ ထူးေနလားမသိေပါ့ေလ။

တနာရီနီးပါးၾကာမွ စစ္ေၾကာင္းက ဆက္ထြက္ျဖစ္တယ္၊ သြားလိုု႔မွ ကိုုက္၁၀၀ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္၊ အားပါး ကရင္တပ္ကရဲေဘာ္ေတြေလ ဟိုုကတေယာက္ ဒီကတေယာက္ ထြက္ထြက္လာၾကတယ္၊ သူတိုု႔ရွိေနမွန္းေတာင္ ေအာင္ေဖတိုု႔ စစ္ေၾကာင္းက မသိ၊ ဒါေၾကာင့္ထူးတယ္ ထင္ေနတာ။

ရြာဥကၠဌအိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ စားပြဲေတြ ကုုလားထိုုင္ေတြနဲ႔ ကရင္စစ္ေၾကာင္းမွဴး နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ သူကၿပံဳးၿပီး ႀကိဳေနတယ္၊ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ၾကပါတဲ့။ ေအာင္ေဖလည္း အေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္ လက္ဘက္ရည္ဆိုုတာ ရွားရွားပါးပါးကိုုး။ အဲဒီၾကမွ နိုုင္ယကၡက မိတ္ဆက္ေပးတယ္။

“ေအာင္ေဖ သူက ခြဲမွဴး ေစာ…… သူေပါ့၊ သူ႔ဆရာ မန္းေအာင္တင္ျမင့္နဲ႔က က်ေနာ္နဲ႔က သူငယ္ခ်င္းေတြေလ၊ သူက ေအာင္ေဖ လူ႔ေဘာင္သစ္ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔က” သူက အဲဒီလိုု မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ ကရင္တပ္မွဴးက ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္၊ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ပါဦး နယ္ေျမကေတာ့ ေအးခ်မ္းပါတယ္၊ ဘာညာနဲ႔ ေျပာေတာ့တာပဲ။

အဲဒီမွာ ႏိုုင္ယကၡက ထပ္ေျပာတယ္၊ “က်ေနာ္ေအာင္ေဖ့ကိုု ေျပာတယ္ မဟုုတ္လား တခုုခုုေတာ့ ထူးေနပါတယ္ေပါ့ ၊ ဘယ္ဟုုတ္မလဲ စစ္ေၾကာင္းမွာ ဗမာစစ္သားပါတယ္ဆိုုၿပီး သတင္းျဖစ္ေနလိုု႔ သူတိုု႔က စိစစ္ေနရလိုု႔ ၾကာေနတာေလ” တဲ့၊ ေသာက္က်ိဳးနည္း ေသာက္ေနတဲ့ လက္ဘက္ရည္ေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့ဘူး၊ အခုုမွသိေတာ့တယ္၊ ကရင္တပ္ေတြက ေအာင္ေဖတိုု႔ စစ္ေၾကာင္းကိုု ဝိုုင္းထားတာကိုုး၊ ဒါေၾကာင့္ ကရင္ရဲေဘာ္ေတြ ေနာက္မွ တေယာက္တေပါက္ ထြက္လာတာကိုု ျမင္ခဲ့ၾကရတာကိုုး ဆိုုတာ။

ေအာင္ေဖကလည္း ေလွ်ာက္ေျပာေတာ့တာေပါ့ က်ေနာ္လည္း မာနယ္ပေလာေနဖူးတယ္ တပ္ခြဲမွဴးရ ဘာညာနဲ႔ ရင္းရွင္းႏွီးႏွီး စကားေျပာၿပီး လက္ဘက္ရည္ေသာက္ ဘာညာနဲ႔ ခရီးဆက္ထြက္ဖိုု႔ ျပင္ၾကရေတာ့တာပဲ။ ၾကည့္ရတာ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေအာင္ေဖတေကာင္တည္း ဗမာလိုုစကားေျပာတာကိုု ျဖတ္ခဲ့တဲ့ရြာေတြက ကင္းေထာက္ေတြက သတင္းပိုု႔ထားပံုုရပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီစစ္ေၾကာင္းမွဴးက သံသယရွင္းေအာင္ စိစစ္ၿပီး၊ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ကမွန္း သိသြားေတာ့ အားနာၿပီး လက္ဘက္ရည္ေဖ်ာ္တိုုက္တာကိုုး။ ဟုုတ္ေတာ့လည္း ဟုုတ္ပါတယ္၊ မာနယ္ပေလာ က်သြားၿပီးကတည္းက ေက်ာင္းသားတပ္ေတြ လႈပ္ရွားမႈကလည္း အကန္႔အသတ္ေတြ ရွိသြားခဲ့ရတာဆိုုေတာ့။

ဒီလိုုနဲ႔ ကရင္နယ္ေျမကေက်ာ္ၿပီး ေနာက္ေခ်ာင္းတခုုကိုု ျဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ မြန္နယ္ေျမတခုုထဲ ေရာက္သြားပံုုရပါတယ္၊ ဆရာႏိုုင္ယကၡကေတာ့ ေျပာတယ္၊ ဘာမွမပူနဲ႔ေအာင္ေဖ ဒါက က်ေနာ္တိုု႔ မြန္နယ္ေျမထဲ ေရာက္ေနၿပီတဲ့။ မြန္နယ္ေျမ၊ ကရင္နယ္ေျမသာ ေျပာပါတယ္၊ မြန္တပ္ေကာ ကရင္တပ္ေတြေကာ ဥဒဟိုု သြားလာေနၾကတာ၊ နားလည္မႈကေတာ့ တပ္ေတြအခ်င္းခ်င္း အျပည့္ပဲကိုုး။

ဒီလိုုနဲ႔ ဆက္သြားရင္း ကြမ္လန္းတိုု႔ က်ိဳက္ကဘင္တိုု႔ကိုု ေက်ာ္ၿပီးေတာ့ ေအာင္ေဖတိုု႔စခန္းခ်တည္းမယ့္ ေကာ့ဘိန္းနဲ႔ မနီးမေဝး ေကာ့ခေတာ္ ရြာကိုု ေရာက္ေတာ့မွ ေအာင္ေဖတိုု႔ရဲ႕ ခရီးရွည္ခ်ီတက္ပြဲလည္း ၿပီးသြားေတာ့တယ္၊ အခ်ိန္ကေတာ့ ၁၉၉၅ခုုႏွစ္ ေမလလယ္ေလာက္ ေရာက္ၿပီထင္ပါရဲ႕။

သက္ခိုုင္
(၁၃း၂၃)နာရီ
(၂၄.၂.၂၀၁၅)
Photo Credit – Irrawaddy Burmese News

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ