ကိုသန္းလြင္ – အိႏၵိယသမိုင္းထဲက ဂႏၶီ
(မိုးမခ) မတ္ ၂၅၊ ၂၀၁၅
(၁)
ေခါင္းေဆာင္ၾကီး မဟတၱမဂႏၶီ၏ မ်ားစြာေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈ အရည္အခ်င္းမ်ားတြင္ ျပႆနာကိုျမင္ေအာင္ ၾကည့္တတ္ျခင္း ႏွင့္ထိုျပႆနာကို ေျဖရွင္းလိုေသာ စိတ္ဓါတ္ရွိျခင္း သည္တခုအပါအ၀င္ျဖစ္ပါသည္။
(၂)
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤေဆာင္းပါးပါ အခ်က္အလက္မ်ားကို ပေရာ္ဖက္ဆာ နီမာဘို႔ (စ) (Nimal Kumar Bose) ၏ ဂႏီၶႏွင့္ေနရေသာ ေန႔မ်ား ( My Days with Gandhi) စာအုပ္မွ အမ်ားဆံုးရယူပါသည္၊ အျခားေသာစာအုပ္မ်ား တြင္ ဂႏီၶ၏ အိႏိၵယ ေက်းရြာမ်ားသို႔ လွည့္လည္သြား လာေနထိုင္ျခင္းကို အက်ယ္တ၀င့္ ေရးသားထားသည္ကို မေတြ႕ရပါ။
၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွာ အိႏိၵယ ႏိုင္ငံသည္ အဂၤလိပ္တုိ႔ထံ မွ လြတ္လပ္ေရး ရခါနီးဆဲဆဲျဖစ္သည္၊ ထိုအခ်ိန္မွာ မြတ္စလင္ ႏွင့္ ဟိႏၵဴ လူမ်ိဳးေရး ဘာသာေရး အကြဲ အျပဲမွာ ထိပ္ဆံုးသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္၊ က်ယ္ျပန္႔ျပီး လူဦးေရ မ်ားေသာအိႏိၵယ ႏိုင္ငံမွာ ကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာ၀ါဒ အကြဲျပားဆံုး ျပႆနာ အမ်ားဆံုး ႏိုင္ငံ မ်ားတြင္ပါ၀င္သည္၊ ဟိႏိၵဴဘာသာ ကိုးကြယ္သူက အမ်ားစုျဖစ္သည္၊ မြတ္စလင္ကိုးကြယ္သူေတြ က လည္း ႏိုင္ငံ အႏွံ႕မွာရွိသည္၊ ျပႆနာျဖစ္ျပီဟု ဆိုလ်င္ တဦးကိုတဦး မညွာမတာ အေသရိုက္ႏွက္ၾကသည္၊ အိမ္ေတြကို မီးရႈိ႕ၾက သည္၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဖိႏွိပ္ အခံရဆံုး မွာ မြတ္စလင္လူနည္းစုျဖစ္သည္၊ ဒုကၡအျဖစ္ဆံုး နယ္မွာ ယခု ဘဂၤလားေဒ့(ရွ္) ႏိုင္ငံျဖစ္ေနေသာ ဘဂၤါလီနယ္ျဖစ္သည္၊ ကပ္လ်က္သား ေနရာ ဘီဟာျပည္နယ္ မွာလည္း အဆင္းရဲဆံုးနယ္ ျဖစ္ျပီး ျပႆနာ အမ်ားဆံုးနယ္မ်ားတြင္ ပါ၀င္သည္။
ေအာက္တိုဘာ (၂၅) ရက္ေန႔က Chapra ရြာတြင္ မြတ္စလင္အမ်ားအျပားႏွင့္ ဟိႏိၵဴလူမ်ိဳးမ်ား ျပႆနာျဖစ္ခါ အဓိကရုဏ္း ျဖစ္ပြားခဲ့သည္၊ ကနဦးေသသူ အေရအတြက္ကို အျငင္းပြားၾကရေသာ္လည္း အိႏိၵယ တစ္ႏိုင္ငံ လံုး ဤပဋိပကၡေၾကာင့္ ေသဆံုးရသူဦးေရမွာ ႏွစ္သိန္းခြဲ မွ တစ္သန္းအထိ ရွိမည္ဟုဆိုၾက သည္။
ေနရူးအပါအ၀င္ ကြန္ဂရက္ပါတီမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား အခင္းျဖစ္ပြားရာေနရာမ်ားသို႔ အျမန္ေရာက္သြားၾကသည္၊ သို႔ေသာ္ သူတို႔ သည္ ထိုအရပ္၌ တာရွည္မေနႏိုင္ၾကေပ လြတ္လပ္ေရးက ရခါနီးျပီ၊ သူတုိ႕သည္ ျမိိဳ႕ေတာ္ ေဒလီ၌ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြက အျမဲတမ္းရွိေနၾကသည္၊
ဆီဒိုပါး (Sedopur) ရြာသို႔ ဂႏီၶၾကီးသည္ ၁၉၆၄ ေအာက္တိုဘာလ (၂၉) ရက္တြင္ေရာက္လာသည္၊ သူ ကလကတၱားမွာ ရွိစဥ္က အစည္း အေ၀းတခု မွျပန္လာေသာ သူ႔ကားကို သံကြင္းျဖင့္ အျပစ္ခံရသည္၊ ကံအား ေလ်ာ္စြာ လူကိုေတာ့ အထိအခိုက္ မရွိ။ ဟိႏိၵဴ နွင့္ မြတ္စလင္တို႔အၾကား ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူေနထိုင္ေရး ေဆာ္ၾသေနေသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး တမာန္ေတာ္ ၾကီး မွာအသက္ကို အျမဲရန္ရွာခံေနရသည္။
ႏို၀င္ဘာလ (၆)ရက္ေန႔တြင္ ႏိုရာခါလီ ( Noakhali) သို႔ မီးရထားျဖင့္ သူသြားမည္ ျဖစ္သည္၊ ဘီဟာ ျပည္နယ္ အစိုးရက သူ႕ရထားတြဲမွလူအုပ္ကို စကားေျပာရန္ ေလာ္စပီကာ၊ အသံခ်ဲ႕စက္မ်ား တပ္ဆင္ေပးထားသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားတို႔ဆီကို လာတာ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေနဘို႔ မဟုတ္ဘူး တပါတ္ ႏွစ္ပါတ္၊ တစ္လ ႏွစ္လ မဟုတ္ဖူး ဒီျပႆနာၾကီး မျပီးမခ်င္းေနဘို႔ ျဖစ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရည္မွန္းခ်က္ကေတာ့ မြတ္စလင္ ေတြဟာ ကိုယ္အိမ္ကို သိကၡာရိွရိွ ျပန္လာျပီး ေနႏိုင္ေစရမယ္” ဟုလူအုပ္ကိုေျပာခဲ့သည္။
ျပည္နယ္အစိုးရမ်ားက သူ႔လံုျခံဳေရး အတြက္ လက္နက္ကိုင္ အေစာင္႔အေရွာက္ထည့္ရန္ စီစဥ္သည္ကို ျငင္းပယ္ခဲ့သည္၊ သူကိုယ္တိုင္ သံကြင္းျပစ္၍ အသက္ေသေအာင္ ၾကိဳးပမ္းမူမ်ားကို သိေသာ္လည္း မိမိ အသက္ကို ပဓါန မထားသည့္သေဘာ ပင္ ျဖစ္သည္။
သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ျပႆနာ တက္ခဲ့ေသာ ရြာတိုင္းသို႔သြားမည္၊ ထုိေက်းရြာမ်ား၌ ေနမည့္သူတိုင္း မိမိအိမ္မွာ လံုလံုျခံဳျခံဳ ေနႏိုင္ပါသည္ဟု ျပသလိုျခင္းပင္၊ သူက်န္းမာေရး ေကာင္းေနသမွ် ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဒုကၡ မေပး၊ ထို ေက်းရြာ ေတြမွာ အေ၀းႀကီး မဟုတ္၊ တတ္ႏိုင္လ်င္ လမ္းေလွ်ာက္၍သာ သြားသည္။
သူ႔တြင္ ကြန္ဂရက္ ပါတီမွ လက္္ေထာက္ေတြပါသည္၊ ထိုသူမ်ားသည္ ေရာက္ရာ ေက်းရြာမွ ဘာသာ စကားကို ေျပာႏုိင္ဆိုႏုိင္ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ား ျဖစ္သည္၊ ထိုသူမ်ားကို တရြာတေယာက္ ခ်န္ထားခဲ့သည္၊ ထိုသူတို႔သည္ မိမိေနရာမွ ျဖစ္ပ်က္သမွ် အေၾကာင္းျခင္းရာ ေတြကို သူ႔ထံ သတင္းပို႔ရသည္။
သူသည္ ျပည္နယ္ အစိုးမ်ားႏွင့္၄င္း ေဒလီျမိဳ႕ေတာ္မွ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားႏွင့္၄င္း အၿမဲအဆက္အသြယ္ရိွ သည္၊ ျပည္နယ္အစိုးရမ်ားသို႔ ေက်းရြာမ်ား၌ လိုအပ္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေပးရန္ အကူ အညီ ေတာင္းတတ္သလို ေဒလီမွ မိတ္ေဆြမ်ား ထံသို႔လည္း အႀကံဥာဏ္လို သမွ်ေပးရသည္၊ ဆက္သားမ်ား တယ္လီဂရပ ္မ်ားကို သံုးရသည္၊ သတင္းစာမ်ားကိုလည္း သူသြားေလရာ ေနရာတိုင္းဖတ္ႏုိင္ရန္ လက္ေထာက္ မ်ားက စီစဥ္ေပးရသည္၊ သူသည္ခရီးသြားရင္း တဖက္ကလည္း တိုင္းျပည္၏ အေရးတၾကီး ျပႆနာမ်ားကို တိုင္ပင္ညိႈႏိႈင္း ေျဖရွင္းေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္၊
အေရးၾကီးေသာ ႏိုရာခါလီနယ္၏ အၾကီးဆံုးရဲအရာရွိမွာ အဗၺဒူလာဆာဟစ္ (Abdullah Sahib) ဆိုသူျဖစ္ သည္၊ အဓိကရုဏ္းျဖစ္ရာ တြင္ ထိုမြတ္စလင္ ရဲအရာရွိ သည္ မရိုးသားခဲ့ဟုဆိုသည္၊ တခါတရံ မသိဟန္ ေဆာင္ ေနတတ္သလို တခါတရံ အၾကမ္းဖက္မႈ အေရးအခင္း မ်ားကို အကူအညီေပးသည္ဟု လူေျပာမ်ား သည္၊
တေန႕တြင္ ဂႏီၶက ျမိဳ႕နယ္တရားသူၾကီးျဖစ္သူကို သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုသည္၊ အစည္းအေ၀းခန္းမွ ထြက္လာ ေသာ ဂႏီၶက ရဲ အရာရွိၾကီးကို ေတြ႕သြားေလသည္၊ “ ဟာ အင္စပက္တာၾကီး ပါလား လူေတြကေတာ့ ခင္ဗ်ား ဟာ အေတာ္ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲ တဲ့လူ လို႕ေျပာေနၾကတယ္ အဲ့ဒါဟုတ္လား ဗ် ’’ ဟု ရယ္သြမ္းေသြး ေမးခဲ့သည္ဟုဆိုသည္၊
ေနာင္ေသာ္ လူထုေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ ပရိတ္သတ္က ထုိရဲအရာရွိကို ရာထူးမွ ဖယ္ရွားေပးရန္ေတာင္းဆိုခဲ့ၾက သည္၊ “ သူဟာစာနာစိတ္မရွိဘူး ’’ ဟုေျပာၾကသည္၊ ဂႏီၶၾကီးက လက္မခံေပ၊ “ စာနာစိတ္ရွိတဲ့ ရဲအရာရွိ ဆိုတာ က်ဳပ္ မေတြ႕ဘူးေသးဘူး ရဲဆိုတာ စာနာစိတ္ရွိစရာ မလိုဘူး’’ ဟု ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းဆန္ခဲ့သည္
(၃)
ဂႏီၶၾကီးသည္ အိႏိၵယမွ ေျမာက္မ်ားစြာေသာေက်းရြာေန လူထု၏ ဘ၀ကို စာနာတတ္ခဲ့သူျဖစ္သည္၊ သူကႏိုင္ငံ ေတာ္ ျပဳျပင္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ေက်းရြာမ်ားတြင္စတင္ရမည္ဟုေဆာ္ၾသခဲ့သည္၊ ေက်းရြာမ်ားတြင္ လူေနမႈ အဆင့္ အတန္း ျမင့္လာမွ တစ္ႏ္ိုင္ငံလံုးအရည္အေသြး တိုးတက္လာမည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့သည္၊ လ်ပ္စစ္ႏွင့္ သန္႔ရွင္း ေသာ ေရရရွိေရး တစ္ကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းေရး စသည့္ကိစၥမ်ားကို အၾကိမ္ၾကိမ္ေဟာေျပာျပီး သတင္းစာ မ်ားတြင္ စာအေစာင္ေစာင္ေရးခဲ့သည္၊ ျပည္နယ္အစိုးရ ဗဟိုအစိုးရ လူပုဂၢိဳလ္ အေျမာက္အမ်ားထံ ေက်းရြာမ်ား တြင္လက္ရွိအေျခအေနကိုတင္ျပျပီး ျပဳျပင္ေရးကိစၥမ်ားကို ေဆာ္ၾသခဲ့သည္၊ စက္မႈလုပ္ငန္းတိုးတက္ေရးမွာ ေက်းရြာတိုင္း စက္မႈထုတ္ကုန္လုပ္ငန္း အေသးစားမ်ားျဖင့္ စတင္ရမည္ဟု ဆိုခဲ့သည္၊
သူသည္ ဘယ္ရြာမွာ ဘယ္ႏွစ္္ရက္ေနမည္ဟု သတ္မွတ္၍မထား၊ အကူအညီေပးဘို႔ဖိတ္ေခၚလာသည့္ရြာမရွိ လ်င္ျဖစ္ေစ ေနထိုင္မိရာရြာမွာ ျပႆနာေတြ မျပီးျပတ္ေသးဟု ထင္လ်င္ျဖစ္ေစ ဆက္၍ေနထိုင္တတ္သည္၊
ေက်းရြာမ်ားတြင္ သူ႕အတြက္ေနစရာေနရာကို လက္ေထာက္ေတြက စီစဥ္ေပးရသည္၊ ကြန္ဂရက္ပါတီ၀င္ တို႔၏ အိမ္ေတြက သူကို အိမ္မွာလာေနပါဟုဖိတ္ေခၚၾကသည္၊ ရြာတစ္ရြာတြင္ အိမ္၀င္းက်ယ္တစ္ခု၌ အိမ္ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္လံုးရွိသည္၊ မြတ္စလင္ အမ်ားစုမွာ လက္လြတ္ ထြက္ေျပးသြားၾကခါ သူတို႔ အိမ္ေတြမွာ ဗလာက်င္း ေနသည္၊ ေနမည့္သူ မရွိၾကေပ၊ ထိုအိမ္၀င္းက်ယ္တြင္ ဂႏီၶၾကီး ကိုတည္းခိုဘို႔ စီစဥ္ေပးၾကျပီး သူကလည္း အိမ္ပိုင္ရွင္ မ်ားကိုလံုျခံဳေရးကို ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္ခံပါသည္၊ ျပန္လာၾကပါဟုဖိတ္ေခၚေလသည္၊ တခ်ိန္ထဲမွာပင္ ဂႏၶီက ဤ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္း မျပီးမခ်င္း ထိုေက်းရြာ မ်ား မွာပင္ေနေတာ့မည္ဟု ေက်ညာေလသည္၊
ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ ဘာသာမေရြး ၊ လူမ်ိဳးမေရြး ဂႏီၶၾကီးထံ လာေရာက္ေတြ႔ဆံုၾကေပသည္၊ အိမ္ရွင္ ဟိႏၵဴ အမ်ိဳး သမီး ၾကီး မွာ သူ႔ေရာဂါေ၀ဒနာေပ်ာက္ရန္ေရစည္ တလံုးႏွင့္ လာျပီး ဂႏီၶ၏ လက္ႏွင့္ ထိ၊ စပ္၊ သိဒၶိ တင္ေပး ပါဟုေမတၱာရပ္ခံဘူးသည္၊ ဂႏၶီၾကီးက ေရကိုက်ိဳခ်က္ေသာက္ရန္လိုေၾကာင္းေျပာသည္ကိုလက္မခံ အတင္း ေမတၱာရပ္သျဖင့္ သူ႕လက္ကို ေရစင္စင္ေဆးျပီး သူ႕ေရအိုးထဲမွေရကိုလက္ႏွင့္ေမႊေပးလိုက္ရသည္။
ဧည့္သည္မ်ားကိုလက္ခံ ျပည္နယ္ႏွင့္ ဗဟိုရ္ အစိုးရတို႔ကို အၾကံဥာဏ္ေတြေပးေနရေသာ သူ႔ဘ၀မွာ ေက်းရြာေတြထိလိုက္ျပီး အလုပ္ဒဏ္ပိေနေလသည္၊ သူသည္ ေန႔စဥ္နံနက္ (၄)နာရီ၌ အိပ္ရာမွထသည္၊ သူ၏ သြားတိုက္တန္ မွာ သစ္ပင္မွ သစ္သားေခ်ာင္းကို အဖ်ား၌ ပိျပားေအာင္ထုထားေသာ ဒုတ္ေခ်ာင္းတခုသာ ျဖစ္သည္၊ သြားတိုက္ေဆးမွာ တခါတရံ ဆား၊ တခါတရံ မီးေသြးဟုဆိုသည္၊ ဆိတ္ႏို႔ ႏွင့္ သံပုရာ လိေမၼာ္၊ သစ္သီးေရ ကို နံနက္စာ အျဖစ္သတ္မွတ္သည္၊ တစ္ပတ္လ်င္ တနလၤာေန႔တိုင္း ၀စီပိတ္က်င့္သည္၊ စကား မေျပာေတာ့ေပ၊ ထိုေန႔တြင္ေျပာစရာရွိသည္တို႔ကို စာႏွင့္ ေရးျပီးေျပာရသည္၊
နံနက္ (၇း၃၀)တြင္ ၂နာရီခန္႔ၾကာလမ္းေလွ်ာက္သည္၊ ဖိနပ္မွာ သားေရကိုျဖတ္ျပီး လုပ္ေသာလက္ျဖစ္ ဖိနပ္ ျဖစ္ သည္၊ ၀ါးပင္မွ ခုတ္ျဖတ္ျပီးသား အရြယ္ေတာ္ဒုတ္ေခ်ာင္း မွာ လက္ကိုင္ေတာင္ေ၀ွးျဖစ္သည္၊ ထိုခရီးစဥ္မ်ား အတြင္း ေက်ာင္းတက္ေနတာကိုေတြ႕လ်င္ ကေလးေတြစာအန္သံကို နားေထာင္ေနတတ္သည္၊ ဖ်ားနာသည့္ ကေလးေတြရွိရာအိမ္ ကို ေရာက္ေအာင္သြားျပီး လူနာေမးတတ္သည္၊ ေဆးေပးတတ္သည္၊
တည္းခိုအိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာ္ ေရမိုးခ်ဳိး အႏွိပ္ခံ စာေရးစရာရွိလ်င္ သူက ေရွ႕ကေၾကာင္းေပးသည္ကို လက္ေရးတိုသမားေတြက လိုက္ေရးေပးၾကရသည္၊ သတင္းစာ မ်ားမွ ေခါင္းစဥ္ေတြကို ဖတ္ျပရျပီးသူက သိလိုလ်င္ သတင္းပါ အေၾကာင္းအရာေတြကို ဆက္ျပီး ဖတ္ျပရသည္၊ မနက္ခင္းႏွင့္ ညေနပိုင္း၊ ဘုရား၀တ္ျပဳ ခ်ိန္မ်ားတြင္ သူ႔အဖြဲ႔ ကို စုစည္းေစျပီး သူကေျပာစရာ ေဆြးေႏြးစရာမ်ားကို ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြး ေလ့ရွိသည္။
သူအိပ္ေသာ ေမႊ႕ယာကို ေခါက္ျပီးသိမ္းေသာ္ ထိုေနရာသည္ သူ၏ အလုပ္လုပ္ရာေနရာျဖစ္သြားေတာ့သည္၊ ထိုကာလသည္ သူ႕အတြက္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ဆံုးကာလေတြျဖစ္သည္ဟု အကဲျဖတ္၊ ေ၀ဖန္သူေတြက ဆိုၾက သည္၊ သူႏွင့္ လာေနပါရေစဟု ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းေသာ စာေတြအျမဲရေနသည္၊ ဂႏီၶသည္ ထိုေတာင္းပန္လာ သူမ်ား ကို အျမဲျငင္းပယ္ခဲ့သည္၊ သူကိုယ္တိုင္ ဘာလုပ္ရမည္ကို ေသခ်ာမသိ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ လူပိုေတြကို ေခၚမထားလိုျခင္း ပင္ျဖစ္သည္၊
ႏိုရာခါလီ၊ ဆီဒိုပါး၊ ကုသိတာ၊ ခ်န္ဒီပါ၊ ဒတ္တာပါရာ၊ ကာဇာကီ၊ စရီရမ္ပါ စေသာေက်းရြာေတြမွာ တရြာျပီးတရြာ ေျပာင္းေရႊ႔ေနထိုင္ခဲ့ျပီး ေနာက္ဆံုး စရီရမ္ပါ (Srirampur) မွာ အၾကာဆံုး ၄၁ ရက္ေနထိုင္ခဲ့သည္၊
“က်ဳပ္ေတာ့ဒီရြာမွာ ဒီထက္ပိုၿပီး အၾကာႀကီး ေနရေတာ့မယ္နဲ႔ တူတယ္၊ က်ဳပ္ကေတာ့ မြတ္စလင္ေတြ ၀ိုင္းၿပီး သတ္ရင္လည္း ေသဖို႔ အဆင္သင့္ပဲဟု ျငီးျငဴဘူးသည္၊
သူ၏ခ်ည္ငင္ဘီးကိုလည္း သြားေလရာ ယူသြားၿပီး တေန႔လ်င္ ႏွစ္နာရီ အခ်ိန္ယူကာ ခ်ည္ငင္ေနတတ္သည္၊ သူ႔အယူအဆမွာ ေက်းရြာတိုင္း မိမိလိုအပ္ခ်က္ကို မိမိ ဘာသာ ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ရမည္ဟု ေျပာလိုခ်င္းပင္ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ကို အားမကိုးဘဲ မိမိဖါသာေန၍ ျဖစ္ေအာင္ျပည္တြင္းျဖစ္ကို အားေပးရမည္ဟု အျမဲ တိုက္တြန္းေနတတ္သည္၊
၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ (Inter Asian Relation Conference) ကို ေဒလီၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ က်င္းပရန္ ရိွသည္၊ ဂ်ပန္ေတြ စစ္ရံႈးၿပီးေနာက္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရန္ အိႏိၵယ ႏိုင္ငံမွ ႀကီးမွဴးၿပီး အာရွႏိုင္ငံ ေပါင္းစံု တက္ေရာက္ေသာ ကြန္ဖရန္႔ကို က်င္းပရန္စီစဥ္ထားေလသည္၊ ေနရႈးက ဂႏီၶႀကီးကို ဤကြန္ဖရန္႔သို႔ တက္ေစလိုသည္၊ မျဖစ္မေန ျပန္လာပါဟုေခၚသည္၊ သူသည္ ဘီဟာနယ္မွ မတ္လ ၃၀ ရက္ေန႔တြင္ မီးရထားျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ရေလသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ဂႏၶီ၏ ေက်းရြာမ်ားတြင္ လွည့္လည္ ေနထိုင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား အၿပီးသတ္ခဲ့ရသည္။
(၄)
အိႏၵိယႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရသည္ႏွင့္ ပါကစၥတန္ႏွင့္ ဘဂၤါလီ နယ္တို႔သည္ အိႏၵိယ နွင့္ခြဲထြက္ျပီး သီးျခား လြတ္လပ္ေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္လာသည္၊ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားက ဂႏၶီၾကီး၏ စိတ္ကို မသက္မသာ ျဖစ္ေစခဲ့ေလသည္၊ လြတ္လပ္ေရးအခမ္းအနား မ်ားကို တႏိုင္ငံလံုးခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲ က်င္းပေနခ်ိန္မွာ သူသည္ ကာလကတၱား ျမိဳံသို႔ ေရာက္ ေနျပီး ကုတင္တလံုးေပၚတြင္ထိုင္ခါ မႈိင္ေတြခ်ေနခဲ့သည္ဟု ဖတ္ရဘူးသည္၊ သူသည္ရာထူးယူရန္ မၾကိဳးစား မိမိပိုင္ပစၥည္းတိုးပြားရန္မလုပ္ သူ႔ဘ၀ တေလ်ာက္လံုး ေျဖရွင္းရန္ခက္ေသာ ျပႆနာေတြျဖင့္သာ လံုးျခာလိုက္ေနခဲ့ေပသည္၊
ကြ်န္ေတာ္သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံ၏ အရႈတ္အေထြးျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းရာတြင္ ဂႏၶီၾကီးကဲ့သို႔ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ ရွိလ်င္ေကာင္းမွာဘဲဟု ေတြးေနမိသည္၊ ေတာက္ေျပာင္ေသာ အ၀တ္အစားေတြကို ၀တ္ခါ လႊတ္ေတာ္တက္ျပီး အခ်ိန္ျဖံဳးေနၾကေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြကို ျမင္ေသာ္ အားတက္စိတ္ ျဖစ္ မလာမိေပ၊
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံတြင္ လက္ပန္းေတာင္းေတာင္မွာေသာ္၄င္း၊ လက္ပံတန္းျမိဳ႔ အေရးအခင္း မွာေသာ္၄င္း ျပႆနာျဖစ္ရာေနရာသို႔ အေရာက္လာျပီးျပႆနာကို နားလည္ေအာင္လုပ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရွိဘို႔ ေကာင္းသည္၊ ျပႆနာမေျပလည္းမခ်င္း ထိုအရပ္မွ မျပန္ဘဲ ျပည္သူတို႔အၾကား ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ ေျဖရွင္းတတ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ ေကာင္းမ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္၊
ကိုသန္းလြင္
Photo credit – http://superheroexperiments.com/wp-content/uploads/2013/03/gandhi.jpg
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ဂႏၵီႀကီးဟာအိႏၵိယျပည္အတြက္ဘုရားတဆူဂူတလံုးလိုျဖစ္ေပမဲ့ ျမန္မာေတြအေပၚမွာေတာ့ဘယ္လိုသေဘာထားခဲ့တယ္မသိဘူး။ ေထာက္ျပရရင္ (၁) ခြဲေရးနဲ႔တြဲေရးကိစၥမွာ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာၿဗိတိသွ်ဘုရင္ခံက ျမန္မာျပည္ကိုၿဗိတိသွ်အိႏၵိယကခြဲထုတ္ၿပီး သီးျခားကိုလိုနီလုပ္ရန္ အႀကံေပးခဲ့တာကို ဂႏၵီႀကီးေခါင္းေဆာင္တဲ့ကြန္ဂရက္ပါတီကအျပင္းအထန္ရႈတ္ခ်ခဲ့တယ္။ The All India Congress condemned the report of the British Governor of Burma and accused him of planning the forced separation of Burma from India. (Quoted in M Gwyer and A. Appadorai, Speeches and Documents on the Constitution, 1921-1947, vol I, London, p. 309). (၂) ၁၉၃၀ က ရန္ကုန္မွာ ကုလား – ဗမာ ရိုက္ပြဲေတြျဖစ္ေတာ့မွ ေလသံေျပာင္းသြားတယ္။ The All India Congress noticed the real situation in Burma and made a new statement in March 1931: “The congress recognises the right of the people of Burma to claim separation from India and to establish an independent Burma State or to remain an autonomous partner in a free India with a right of separation at any time they may desire to exercise it” (Quoted in M Gwyer and A. Appadorai, Speeches and Documents on the Constitution, 1921-1947, vol I, London, p. 309). (၃) ျမန္မာျပည္ဟာ သီးျခားကိုလိုနီျဖစ္လာၿပီး ၿဗိတိသွ်အိႏၵိယကလူေတြ တံခါးမရွိ ဓားမရိွဝင္မလာေအာင္လုပ္ရတဲ့ ဦးေစာ-ရွန္ကာစာခ်ဳပ္ (In July 1941 “The Indo-Burma Immigration Agreement” was signed by the then Prime Minister of Burma U Saw and Sir Girja Shankar Bajpai, the Agent of the Governor General of India.) ကိုလည္း ဂႏၵီႀကီးေခါင္းေဆာင္တဲ့ကြန္ဂရက္ပါတီကအျပင္းအထန္ရႈတ္ခ်ခဲ့တယ္။ “There was a storm of public criticism by Indians in Burma as well as in India. The agreement was condemned as being derogatory to national honour. The Governor-General’s Agent, Sir Girja Shankar Bajpai I.C.S, who was responsible for negotiating the agreement, was accused in the press and from the platform of having sold his countrymen. It was also declared that an irresponsible foreign government had no right to negotiate such an agreement binding India for all future generations.” Desai, India and Burma, Calcutta, 1954, p.68)