ကိုတာ – မိခင္ဘာသာစကားကို အေျချပဳၿပီး ဘာသာစကားစံုျဖင့္ ပညာသင္ၾကားေရး

ကိုတာ – မိခင္ဘာသာစကားကို အေျချပဳၿပီး ဘာသာစကားစံုျဖင့္ ပညာသင္ၾကားေရး
(ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္း ေဖ့စ္ဘြတ္) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၉၊ ၂၀၁၅

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာ လူမ်ိဳးအမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ဒါေပတဲ့ သူတို႔ ဘာသာစကားနဲ႔ သင္ခြင့္ မရဘဲ ဗမာစကားနဲ႔ပဲ စာသင္ၾကရတယ္။ လူဟာ ကိုယ့္ဘာသာစကား ကိုယ္သင္ခြင့္ Language Rights မရွိဘူးလား။ ဘာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘာသာစကား သင္ခြင့္ မရတာတုန္း။ ေအာက္ပါ စဥ္းစားပံုေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီစဥ္းစားပံုေတြဟာ မွားေနေၾကာင္း သုေတသန အေထာက္အထားေတြ ရွိေနၿပီ။

ေအာက္ပါစဥ္းစားပံုအမွားေတြနဲ႔ သင္ခဲ့ၾကတယ္။
၁။ မိခင္တိုင္းရင္းဘာသာစကား သင္ဖို႔က လက္ေတြ႔မွာက်ေတာ့ အခက္အခဲေတြ ရွိတယ္။
၂။ အမ်ိဳးသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးအတြက္ ဘာသာစကားတစ္ခုပဲ သင္ခဲ့ၾကတာကြ။ “ဘာသာစကားတစ္ခု၊ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ” ျဖစ္မွ စည္းလံုးညီညြတ္မယ္။

အျဖစ္မွန္ (Facts) ေတြကေတာ့ ေအာက္ပါအတုိင္းပါ ခင္ဗ်ား …

၁။ ကေလးေတြဟာ “မိခင္ဘာသာစကား မဟုတ္တဲ့ ဘာသာစကား” နဲ႔ သင္ေနၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခက္အခဲ ေတြ႔ၾကရတယ္။ ကမာၻမွာ သုေတသန ေတြ႔ရွိခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ျမန္မာမွာလည္း ကရင္၊ ကယား၊ မြန္၊ ကခ်င္မွာ လုပ္ထားတဲ့ သုေတသနေတြ ရွိတယ္။ မိခင္ဘာသာစကားနဲ႔ သင္မွ တတ္လြယ္တယ္။ အဲသလို မိခင္ဘာသာစကားနဲ႔ သင္လို႔ ရရွိလာတဲ့ ဘာသာစကား ကၽြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားဘာသာစကား (ဗမာ)၊ ႏိုင္ငံတကာ ဘာသာစကား (အဂၤလိပ္) ပိုတတ္တယ္။ မိခင္ဘာသာစကားနဲ႔ သင္မွ ပညာေရးဟာ တန္းတူရည္တူ ပိုျဖစ္တယ္။ ပညာေရးမွာ အားလံုး ပိုၿပီး ပါဝင္လာႏိုင္ၾကတယ္။ မိခင္ဘာသာစကားကို ေက်ာင္းသင္ဘာသာစကားအေနနဲ႔ မသင္ရလို႔ ဘာသာစကား အခက္အခဲ (Language barrier) ဆိုတာ ရွိလာရတယ္။

မြန္မွာ ေတြ႔ရွိခ်က္ – နားမလည္တဲ့ ဗမာဘာသာစကားနဲ႔ သင္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၉၅% ဟာ မူလတန္း မၿပီး၊ ၀.၁% သာ ဆယ္တန္း ေအာင္ရေတာ့တယ္တဲ့။ (ႏိုင္ေငြသိန္း)

ခ်င္းလူမ်ိဳးအေၾကာင္း၊ ခ်င္းစာအေၾကာင္း၊ လြတ္လပ္ေရးမရခင္မွာ မူလတန္းထိ ခ်င္းစာပဲ သင္တယ္။ ဘဝသစ္လႈပ္ရွားမႈက်မွ ျမန္မာစာ စသင္တာပါတဲ့။ ၁၉၆၂ မွာ ဒုတိယတန္းထိပဲ တိုင္းရင္းဘာသာစကား သင္ေတာ့တယ္။ ၁၉၈၈ – နဝတေခတ္မွာေတာ့ လံုးဝ တိုင္းရင္းဘာသာစကား မသင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ေက်ာင္းခ်ိန္ျပင္ပမွာပဲ ခ်င္းစကား သင္တာကေတာ့ မဟန္ဘူးတဲ့။ (ေဒါက္တာတြမ္)

၂။ ရွင္သန္ေနတဲ့ မိခင္ဘာသာစကားဟာ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းရဲ႕ ေနသာထိုင္သာ ရွိျခင္း (Well-being) နဲ႔ ေရရွည္တည္တံ့ျခင္း (Sustainability) အတြက္ အေရးႀကီးလွတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ညီအစ္ကို တိုင္းရင္းသားေတြဟာ ငါတို႔ ဘာသာစကားေတာ့ ေပ်ာက္ေတာ့မွာပဲလို႔ ယခုေတာ့ စိုးရိမ္ေနၾကရတယ္။

၃။ အမ်ိဳးသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးကို ဘာသာစကားတစ္ခုေပၚမွာ မွီၿပီး တည္ေဆာက္ျခင္းဟာ အမွားအယြင္းပါ။ စကားတစ္ခုကိုပဲ သံုးၿပီး က်န္စကားေတြကို ပစ္ပယ္ျခင္း အေလးမထားျခင္းဟာ ကဲြအက္ျခင္းမ်ား၊ အခြင့္အေရး မညီမွ်ျခင္းမ်ား၊ တန္းမတူျခင္းမ်ားကိုပဲ ျဖစ္ေစတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ မိခင္ဘာသာစကား အေျချပဳၿပီး ဘာသာစကားစံုနဲ႔ သင္ၾကားျခင္းကမွ လူေတြကို ပိုၿပီး စည္းလံုးေစတယ္ (Social cohesion) လို႔ သုေတသန အေထာက္အထားေတြ ရွိပါၿပီ။ အမ်ိဳးသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရး ရႈေထာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရႈေထာင့္က ၾကည့္ေတာ္မူၾကပါ ခင္ဗ်ာ။

၄။ ဘာသာစကား အမ်ားႀကီးထဲက ဘယ္စကားကို သင္ၾကမွာလဲ။ အာဏာပိုင္ေတြက စဥ္းစားရခက္ေနတယ္လို႔ ေျပာသံၾကားရပါတယ္။ ဒါလည္းပဲ ေဒသဆိုင္ရာေက်ာင္းကို ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ ေပးလိုက္ရင္ ၿပီးပါတယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းကေတာ့ လားဟူသင္မယ္၊ ဘယ္ေက်ာင္းကေတာ့ ရွမ္း စသည္ျဖင့္ သူ႔ဟာသူ ဆံုးျဖတ္မွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဗမာ၊ အဂၤလိပ္ သင္မွာေပါ့။ သူ႔ေဒသနဲ႔သူေပါ့။ ဗဟိုက ဝင္မဆံုးျဖတ္ရင္ ကိစၥၿပီးပါတယ္။

၅။ ဘာသာစကားစံု သင္ၾကားတဲ့ ပညာေရးဟာ ဘာသာစကားတစ္ခုတည္းသာ သင္တဲ့ ပညာေရးထက္ ပိုၿပီး ထိေရာက္တယ္။ ပထမပိုင္းမွာ ေငြေၾကးအရ အကုန္အက်က ပညာေရးဘတ္ဂ်က္ရဲ႕ ၄ – ၅ ရာႏႈန္း ပိုကုန္ေပတဲ့ တျဖည္းျဖည္းမွာ ပညာေရးစနစ္ရဲ႕ စရိတ္က အမ်ားႀကီး ေလ်ာ့က်သြားတယ္လို႔ သုေတသနက ဆိုပါတယ္။ ပထမပိုင္းမွာ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ေတြနဲ႔ ဆရာေတြ ေလ့က်င့္ေပးေရး အတြက္ေၾကာင့္ ကုန္က်စရိတ္တိုးတာပါ။

၆။ ဘာသာစကား အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံတည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေအာက္ပါစာရင္းကို ၾကည့္ပါ။

အင္ဒိုနီးရွား ၇၀၆
အိႏၵိယ ၄၄၇
တရုတ္ ၂၉၈
ဖိလစ္ပိုင္ ၁၈၁
မေလးရွား ၁၃၈
နီေပါ ၁၂၁

ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းေနရတာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်ည္းပဲ မထင္ပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာေတာ့ ဘာသာစကားဆိုင္ရာ မူဝါဒ (Language Policy) ရယ္လို႔ တိတိက်က် မရွိေသးဘူး။ သို႔ေသာ္ ကေမာၻဒီးယား၊ ထုိင္းနဲ႔ ဗီယက္နမ္မွာ မိခင္ဘာသာစကားကို သင္ၾကားေရးဘာသာစကား (Language of Instruction) အေနနဲ႔ စတင္သင္ေနပါၿပီ။

ပရိသတ္ႀကီးခင္ဗ်ား …

ျမန္မာျပည္ႀကီး စည္းလံုးေရးအတြက္၊ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ပညာတတ္ေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈေရး၊ လူမ်ိဳးရယ္လို႔ ေရရွည္ရပ္တည္ေရးအတြက္ ဘာသာစကားေပၚလစီဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ မိခင္ဘာသာစကား အေျချပဳ သင္ၾကားေရးဟာ ဘာခက္သလဲဗ်ာ။

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ