ေမာင္ေမာင္စုိး ● လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ – အပိုင္း (၃၆)

● ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၆ ရက္ေန႔
တကၠသုိလ္ေက်ာင္းအားလုံး ဖြင့္လာၿပီးေနာက္ မိမိတုိ႔သည္ ေနာက္ထပ္တိုက္ပြဲတခုကို ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ဤတႀကိမ္ မဆ လ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲေဖၚဖို႔အတြက္ ခက္လွမည္မဟုတ္ေပ။ ဦးသန္႔အေရးေတာ္ပုံကာလက ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ဝင္း အတြင္ မဆလအစိုးရက စစ္အင္အားသုံး၍ အၾကမ္းဖက္ျဖိဳ ခြဲခံရျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေက်ာင္းသားအားလုံးရင္ထဲတြင္ မခံခ်င္စိတ္ႏွင့္နာက်င္မႈ မ်ားရွိေနဆဲျဖစ္၍ ျဖစ္ပါသည္။

မိမိတုိ႔ေရြးသည့္ရက္က အလုပ္သမားသပိတ္ကို အၾကမ္းဖက္၍ ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းခ့ဲသည့္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ဇြန္လ ၆ ရက္ေန႔၏ ႏွစ္ ပတ္လည္ေန႔ျဖစ္ေသာ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၆ ရက္ေန႔ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က တိုက္ဆိုင္စြာပင္ ေက်ာင္းဖြင့္သည့္ေန႔လည္းျဖစ္၍ အခ်ိန္ခါသင့္သည္ဟု ဆိုရမည္။ ထိုသုိ႔ ထိုေန႔ ထိုရက္တြင္ သပိတ္တိုက္ပြဲေဖၚမည္ကို ကိုယ့္အစုႏွင့္ကိုယ္ ႀကိတ္၍ တိုင္ပင္ေန ခ့ဲၾကသည္ျဖစ္ရာ သမဂၢဖြဲ႕စည္းခြင့္ရသည ့္ေခတ္ကာလမ်ားက့ဲသုိ႔ ေက်ာင္းသားထုအားလုံးစုစည္းၿပီး တိုင္ပင္ခြင့္ ဆံုးျဖတ္ခြင့္ ေတာ့မရွိေပ။ ဤသုိ႔မရွိနိုင္ေအာင္လည္း သမဂၢဖြဲ႕စည္းခြင့္ကို ပိတ္ပင္တားျမစ္ခ့ဲျခင္းျဖစ္ပုံရသည္။

ထုိ႔ေန႔မနက္ေစာေစာတြင္ မိမိတုိ႔ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္သုိ႔ေရာက္သည္။ စုရပ္သဖြယ္ျဖစ္ေနသည့္ ကိုေအာင္ရင္ဆိုင္တြင္ ထိုင္ၾကသည္။ မိမိတုိ႔ေဆး (၂) က သိန္းျမင့္၊ ေမာင္ေမာင္ေထြးတုိ႔ပါသည္ဟု ထင္သည္။ အီကိုကေတာ့ ကိုခ်စ္ေဆာင္ဦး၊ ကို တင္ေမာင္သန္း၊ ကိုရဲထြဋ္တုိ႔ပါၾကသည္။ အီကိုတြင္တက္ေနသည့္ မိမိ၏ဝမ္းကြဲအကို ကိုမ်ဳိးေအာင္လည္းပါသည္။ ဒဂံု ေဆာင္က အခ်ဳိ႕လည္းပါပုံရသည္။ မနက္ ၉ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား တစတစ ပိုမ်ားလာသည္ ေက်ာင္းသားအားလုံးကေတာ့ တခုတခုျဖစ္ေတာ့မည္ကို သိေနၾကၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္ေနရာက ဘယ္လိုစမည္ဟူ၍ေတာ့ မသိၾက။ မိမိတုိ႔ကေတာ့ ဘယ္ကစေဖါက္ခြဲမလဲ တိုင္ပင္ၾကသည္။ တိုက္ပြဲေဖၚမည္ဟု ၾကံရြယ္ထားေသာ္လည္း ဘယ္ကစ ေဖါက္ခြဲရမွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။

ထိုအခိုက္စတင္ေဖါက္ခြဲမည့္သူတစ္ဦးေပၚလာသည္။ သူက အီကိုကေက်ာင္းသားတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ကိုေက်ာ္ေအာင္ျဖစ္သည္။ ေနာင္တြင္ ေရႊျပည္တန္ဂ်ာနယ္ထုတ္သျဖင့္ ေရႊျပည္တန္ေက်ာ္ေအာင္ဟု ေခၚၾကပါသည္။ AE ေဆာင္စာသင္ခန္းအတြင္ စာ သင္ေနသည့္ဆရာမကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး ကိုေက်ာ္ေအာင္က ယေန႔သည္ အလုပ္သမားမ်ားတိုက္ပြဲ ရက္စက္စြာ ျဖိဳခြဲခံရသည့္ ေန႔ျဖစ္သျဖင့္ စာသင္ခန္းမွထြက္၍ သပိတ္ေမွာက္ၾကရန္ ေဟာေျပာေတာ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုေက်ာ္ေအာင္ကို မိမိတုိ႔ မသိ။ သူလည္းသူအစုႏွင့္သူ လႈပ္ရွားေနပုံရသည္။ မိမိတုိ႔အစုကမဟုတ္ေသာ္လည္း စတင္ေဖါက္ခြဲေနျပီျဖစ္သျဖင့္ မိမိတုိ႔ လည္း စာသင္ခန္းအျပင္ဘက္ ဝိုင္းဝန္းလိုက္ၾကရာ ထိုစာသင္ခန္းပတ္လည္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားစုစည္းမိသြားၿပီး လက္ ခုပ္လက္ဝါးတီး ေထာက္ခံအားေပးၾကေတာ့သည္။ စာသင္ေသာ ဆရာမလည္း ဘာမွ်မတတ္နိုင္ေတာ့ေပ။ ဤသုိ႔ AE စာ သင္ေဆာင္ ၂ ခု ၃ ခုခန္႔တြင္ ကိုေက်ာ္ေအာင္က အထဲဝင္ေဟာ မိမိတုိ႔က အခန္းအျပင္ဖက္က ဝိုင္းဝန္းၾသဘာေပးႏွင့္ စာသင္ခန္းမ်ားထဲမွ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း အားလုံးထြက္လာၾကရာမွစ၍ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္တြင္ စာသင္တန္းအားလုံးရပ္တန္႔သြားေပေတာ့သည္။

သုိ႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားမ်ား စာသင္ခန္းမ်ားထဲက ထြက္လာၿပီးေနာက္မိမိတုိ႔ဘာဆက္လုပ္မွန္းမသိသက့ဲသုိ႔ ျဖစ္သြားသည္။ တခုခုကိုဆက္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ရန္ စီစဥ္နိုင္ျခင္းမရွိသျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း တေျဖးေျဖးျပန္ကုန္ၾကေတာ့သည္။ ဤ သုိ႔ျဖင့္ ေန႔လည္ပိုင္းသာေရာက္သည့္တိုင္ သပိတ္တိုက္ပြဲတခုကို တာမစူနိုင္ခ့ဲေပ။ မိမိတုိ႔ ကိုေအာင္ရင္ လဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ ထိုင္ေနစဥ္သတင္းတခုၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုေန႔မနက္က သမိုင္းဝင္းအတြင္း၌ ပညာေရးဝန္ႀကီးေလာ နိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီဝင္ေလာျဖစ္ေနသည့္ ေဒါက္တာလွဟန္ႏွင့္ စက္မႈတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားေတြ႕ဆံုပြဲတခု ျပဳလုပ္ခ့ဲေၾကာင္း ထိုေတြ႕ဆံုပြဲ တြင္ စက္မႈတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ား ေဒါက္တာလွဟန္အား အေတာ္ေလးတိုက္ခိုက္ေဝဖန္ခ့ဲ့ၾကေၾကာင္း မနက္ပိုင္း အစည္းအေဝးမျပတ္၍ ညေနပိုင္းအစည္းအေဝးကို သမိုင္းဝင္းထဲက အားကစား႐ံုတြင္ စီစဥ္ထားေၾကာင္း သိရသည္။ သုိ႔ႏွင့္ မိမိတုိ႔လည္း သမိုင္းဝင္းအတြင္းသုိ႔ ရရာကားျဖင့္ ခ်ီတက္ၾကရေတာ့သည္။

● သမိုင္းဝင္းထဲက အားကစား႐ံု
ထိုစဥ္က သမိုင္းဝင္းထဲက ေမခေဆာင္ ဇြဲကပင္ေဆာင္တုိ႔၏ မ်က္ေစာင္းထိုးတြင္ သမိုင္းအားကစား႐ံုရွိသည္။ ထို႔ျပင္ ထို သမိုင္းဝင္းအတြင္းတြင္ RIT အီကိုတုိ႔မွ ေက်ာင္းသားအေဆာင္မ်ားရွိေပရာ ေက်ာင္းသားမ်ားစုစည္းမိသည့္ေနရာျဖစ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ RIT စက္မႈ တကၠသုိလ္တြင္ ေက်ာင္းသူထက္ေက်ာင္းသားက အမ်ားစုျဖစ္သက့ဲသုိ႔ နိုင္ငံေရးအရတက္ႂကြသူမ်ား စာ သမား ေပသမားမ်ားအပါ ဂီတအနုပညာ လိုင္းစုံေအာင္ထြက္ေသာေက်ာင္းလည္းျဖစ္သည္။ မဆလ ေခတ္ေက်ာင္းသားလႈပ္ ရွားမႈမ်ားတြင္ ေရွ႕တန္းကပါဝင္ခ့ဲေသာ တကၠသုိလ္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုရွိ၍ အင္အားလည္းေတာင့္တင္းသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ထုိ႔ျပင္ ထိုစဥ္က စက္မႈတကၠသုိလ္ RIT မွေပးေသာ BE ဘြဲ႕လက္မွတ္သည္လည္း နိုင္ငံတကာတန္းဝင္သည့္ အဆင့္အတန္း ရွိသည့္ ပညာေရးဘြဲ႕လက္မွတ္လည္းျဖစ္သည္။ ပညာေရးအရ ထူးခြန္သူမ်ားထြက္ရွိသက့ဲသုိ႔ ႏိုင္ငံေရးအရ စာေပဂီတ အႏုပညာအရ ထူးခြၽန္သူမ်ားထြက္ရွိရာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးလည္းျဖစ္သည္။ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပုံႀကီးအစျပဳရာ ေက်ာင္း ေတာ္ႀကီးလည္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း နဝတေခတ္တြင္ အစိတ္အမႊာမႊာၿဖိဳခြဲခံခ့ဲရသည့္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးလည္း ျဖစ္သည္။ နိုင္ငံေရးအရ အဓိကထား၍ၿဖိဳခြဲခံခ့ဲရသည္အတြက္ ရရွိသည့္ရလဒ္ကား ျမန္မာ့ျပည္ပညာေရးအဆင့္အတန္း နိမ့္ က်ျခင္းျဖစ္ေပေတာ့သည္။

ထို ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ကလည္း RIT တြင္လည္း သူ႔အစုအဖြဲ႕ႏွင့္သူ တက္ႂကြစြာလႈပ္ရွားေနၾကရာ အင္အားစုဖြဲ႕မႈေကာင္းသည့္ တကၠသုိလ္ျဖစ္သည့္ျပင္ေက်ာင္းသားအင္အားအရ ေဖါက္ခြဲေရွ႕ေဆာင္နိုင္သည့္ ေက်ာင္းလည္းျဖစ္သည္။ မိမိတစ္ဦးခ်င္း အေနႏွင့္က အီကိုႏွင့္မိန္းထဲက ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အေပါင္းမ်ားသျဖင့္ RIT က ႏိုင္ငံေရးအုပ္စုမ်ားႏွင့္ သိပ္မသိေပ။ ထိုစဥ္ က RITမွ မိမိႏွင့္ခ်ိတ္မိသူမွာ ျပည္အုပ္စုမွ ကိုဝင္းစိန္တစ္ေယာက္သာရွိေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုအေရးေတာ္ပုံကစ၍ RIT ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕ရေတာ့သည္ဟု ဆိုရပါမည္။

မိမိတုိ႔ေရာက္ေတာ့ အားကစားရံုအတြင္း ေက်ာင္းသားမ်ားျပည့္ေနျပီျဖစ္သည္။ မနက္ပိုင္းက ေဒါက္တာလွဟန္အား ေမးခြန္း မ်ားထုတ္၍ အၾကပ္႐ရိုက္ေစခ့ဲသည့္အတြက္ စက္မႈေက်ာင္းသားမ်ားတက္ႂကြေနသည္။ မိမိတုိ႔ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ေဒါက္တာလွဟန္တုိ႔အဖြဲ႕ကေပၚမလာေတာ့ေပ။ အတန္ၾကာမွ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ပါခ်ဳပ္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ခႏွင့္ ဆရာမ်ား ဝင္လာသည္။ ေဒါက္တာလွဟန္ႏွင့္အဖြဲ႕မလာေတာ့ေၾကာင္း ေတြ႕ဆံုပြဲအစီအစဥ္က္ိုဖ်က္သိမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား မိမိအေဆာင္ကို ျပန္ၾကဖုိ႔ ဆရာခက ေမတၲာရပ္ခံသည္။ မ်က္ႏွာခ်ဳိ၍ သေဘာေကာင္းသည့္ ဆရာခအား ေက်ာင္းသားမ်ား ေလးစားမႈရွိၾကေသာ္လည္း ဤအႀကိမ္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆရာခစကားအား နားမေထာင္နိုင္ၾကေတာ့ေပ။ သုိ႔ႏွွင့္ ဆရာ ခႏွင့္ ဆရာမ်ား ျပန္လည္ထြက္သြားသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားကား မျပန္ၾက။ အားကစားရံုအတြင္း ဆက္လက္ထိုင္ေနၾကၿပီး မိမိအစုႏွင့္မိမိ ဘာလုပ္မလဲဆိုသည္ကို တိုင္ပင္ေနၾကသည္။ ဤသုိ႔ ေခတၲမွ် တာစူေနၾကခိုက္ မိမိတုိ႔ သမိုင္းအားကစားရံုအျပင္ဘက္ထြက္လိုက္ရာ ဆလိုင္းတင္ ေမာင္ဦးႏွင့္ ေက်ာင္းသားသုံးေလးေယာက္ ရပ္စကားေျပာေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သုိ႔ မိမိတုိ႔လည္း ဆလိုင္းတင္ေမာင္ဦးတုိ႔စကားဝိုင္းထဲဝင္လိုက္ၿပီး သူအားသပိတ္တိုက္ပြဲကို ေခါင္းေဆာင္ဖုိ႔ ေတာင္းဆိုလိုက္ၾကပါသည္။ တကယ္ေတာ့သူႏွင့္ မိမိတုိ႔က အယူအဆကြဲျပားမႈ ရွိၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ သပိတ္ေမွာက္ဖို႔အတြက္မွာေတာ့ တူညီၾကသည္။ ထုိ႔ျပင္သူက အသက္ ၂၅ ႏွစ္ခန္႔ရွိၿပီျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းသားႀကီးျဖစ္ေပရာ သူ႔ကို ပြဲထြက္ဖို႔ေတာင္းဆိုရေတာ့သည္။

အေျခအေနက တစုံတေယာက္ကေတာ့ ေရွ႕ထြက္၍ ေခါင္းေဆာင္ေဖါက္ခြဲရန္ လိုေနသည္။ ေရွ့ေဆာင္မည့္သူမရွိက အ ေျခအေနက အီလည္လည္ႏွင့္ မနက္ကလို ျပိဳကြဲမည္ကို ပူပန္ေနရသည္။ ေရွ႕ကထြက္ၿပီးေဖါက္ခြဲ၍ ဦးစီးဖို႔က သူ႔လို အ သက္အရြယ္အေတြ႕အၾကံဳ ရွိသူျဖစ္ရန္လည္း လိုအပ္ေနသည္။ သူသာေရွ႕ကထြက္ မိမိေနာက္က ဝိုင္းရံေပးမည္ဟု မိမိတုိ႔ က ရဲရဲအာမခံလိုက္သည္။ တကယ္တမ္းအားျဖင့္ သူႏွင့္မိမိတုိ႔က အရင္ကမသိေပ။ သုိ႔ေပ မဲ့ လႈ ပ္ရွားမႈ မ်ားထဲတြင္ဤက့ဲသုိ႔ပင္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြး၍ လုပ္ၾကရသည္။ သူက ကိုယ့္အကဲခတ္ ကိုယ္က သူ႔အကဲခတ္ႏွင့္ တိုက္ပြဲတြင္းျဖတ္သန္းၾကရသည္။ ဤ သုိ႔ႏွင့္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးယုံၾကည္မႈရလာသည္မ်ားလည္းရွိပါသည္။ ေနာက္ဆံုး သူေရွ႕ထြက္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်လိုက္ၿပီး အား ကစားရံုထဲျပန္ဝင္သည္ႏွင့္ မိမိတုိ႔လည္းပြဲၾကည့္စင္၌ ျပန္ေနရာယူလိုက္ၾကေတာ့သည္။

ဆလိုင္တင္ေမာင္ဦး စကားေျပာစင္ေရွ့တြင္ ေနရာယူလိုက္ေသာအခါ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားအားလုဲး၏အသံတိတ္ဆိတ္သြားၿပီး အားကစားရံုထဲရွိ ေက်ာင္းသားအားလုံး၏အာရံုစူးစိုက္မႈသည္ သူ႔အေပၚသုိ႔ ဆိုက္ေရာက္ သြားသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ဆလိုင္းတင္ေမာင္ဦးက စတင္တရားေဟာပါေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ရပိုင္ခြင့္မ်ား ဆုံး႐ႈံးေန ေသာအခြင့္အေရးမ်ား ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား တရားဝင္ဖြဲ႕စည္းခြင့္ရေရး ၿပီးခ့ဲေသာအေရးေတာ္ပုံမ်ားက အဖမ္းဆီးခံေနရ ေသာ အလုပ္သမားမ်ား ေက်ာင္းသားမ်ား ျပန္လႊတ္ေပးေရးစသည့္ တရားမွ်တသည့္ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို တင္ျပပါသည္။

ထိုစဥ္ အားကစားစင္ျမင့္ေနာက္ဆံုးမွ အသံတသံထြက္လာသည္။ စကားလုံးအစအဆံုးေတာ့ မမွတ္မိပါ။ “ဘာေတြ ေလွ်ာက္ ေျပာေနတာလဲ အလကားေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔” ဆိုသည့္သေဘာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ “ဘယ္ေကာင္ ေျပာတာလဲကြ” ဟူ၍ မိမိတုိ႔ ေနာက္ဆံုးတန္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ား ထလိုက္မွ ထြက္ေျပးသြားသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားထဲဝင္၍ ႐ႈပ္ေထြးေစရန္ ၾကံပုံရသည္။ မိလိုက္၍က ထိုသူ သက္သာမည္မဟုတ္။ ထုိ႔ျပင္ထိုသုိ အေႏွာက္အယွက္မ်ားက ထပ္ေပၚလာနိုင္ေသးသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ဆလိုင္းတင္ေမာင္ဦးစကားတခြန္းအဆံုးတြင္ ေက်ာင္းသားအုပ္ေနာက္တန္းနားတြင္ထိုင္ေနေသာ မိမိလည္း ပါးစပ္အား လက္ဝါး ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ကာ၍ ေအာ္လံသဖြယ္ျပဳၿပီး အသားကုန္ဟစ္ေအာ္လိုက္ေတာ့သည္။

“သပိတ္ သပိတ္” ဟူ၍ မိမိတိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ မိမိေမွ်ာ္လင့္ထားသက့ဲသုိ႔ပင္ “ေမွာက္ ေမွာက္” ဟူသည့္ ေက်ာင္းသားတုိ႔ ဟစ္ေႂကြးသံက အားကစားရံုအတြင္းဟိန္းညံသြားေတာ့သည္။ သုိ႔ႏွင့္အားရွိသြားေသာ မိမိလည္း ဆက္၍ ေရွ႕တိုင္ေတာ့ သည္။

“သပိတ္ သပိတ္ ေမွာက္ ေမွာက္”
“မီးဒုတ္ မီးဒုတ္ ႐ႈိ႕ ႐ႈိ႕”
“အေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ရမည္”
“အေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ရမည္”
“အေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ရမည္”

ထုိ႔ေနာက္တြင္ ဆလိုင္းတင္ေမာင္ဦးက တလွည့္ေဟာေျပာလိုက္ ေအာက္က မိမိတုိ႔က ေႂကြးေၾကာ္သံတိုင္လိုက္ႏွင့္ အားက စား ရံုတခုလံုး ဟိန္းဟိန္းညံေနေတာ့ပါသည္။ မိမိတကိုယ္လုံးလည္း စိတ္လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနပါသည္။ မိမိတုိ႔သပိတ္ ေမွာက္နိုင္ခ့ဲျပီ မဟုတ္ပါေလာ။ သပိတ္ေႂကြးေၾကာ္သံကို ဟစ္ေႂကြးနိုင္ခ့ဲၿပီ မဟုတ္လား။ ဆလိုင္းတင္ေမာင္ဦးစကားေျပာၿပီး ေနာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း အားကစားရံုအျပင္ဘက္ထြက္လာၾကသည္။ေခတၲမွ် စုရံုးတိုင္ပင္ၾကသည္။ ေရွ႕တန္းမွ တက္ ႂကြသူမ်ားကေတာ့ စက္မႈတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သူတုိ႔ေက်ာင္းသားကလည္းမ်ားသူတုိ႔နယ္ေျမလည္းျဖစ္ေပရာ မိမိတုိ႔ဝင္မပါေတာ့ ေနာက္ကၾကည့္ေနလိုက္သည္။

ႀကိဳ႕ကုန္းရွိ စက္မႈ တကၠသုိလ္သုိ႔သြားၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားကို ထပ္သြားေခၚမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ ဘာတာဘက္ကို ေဖါက္ထြက္သည့္ ေမခေဆာင္ႏွင့္ဇြဲကပင္ေဆာင္ၾကားလမ္းအား အလုပ္သမားအေရးအခင္းၿပီးေနာက္ပိုင္ အုတ္တံတိုင္းခတ္ ၍ ပိတ္ထားလိုက္ျပီျဖစ္ရာ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ထိုအုတ္တံတိုင္းကို ဝိုင္းၿဖိဳလိုက္ၾကၿပီး အင္းစိန္လမ္းမ အတိုင္း ၾကိဳ႕ကုန္းသုိ႔ ခ်ီတက္ၾကေတာ့သည္။

မိမိကား ထိုခ်ီတက္သည့္အဖြဲ႕မ်ားႏွင့္မလိုက္ေတာ့ က်န္သူမ်ားအားလည္း အေၾကာင္းၾကားရင္း လွည္းတန္းကေစာင့္ရန္ မိန္းထဲသုိ႔ျပန္လာခ့ဲေတာ့သည္။ ထိုသပိတ္ေမွာက္အဖြဲ႕သည္ ၾကိဳ႕ကုန္းမွ ျပန္လွည့္ၿပီး မိန္းထဲရွိ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမသုိ႔ ျပန္ လာၾကမည္ျဖစ္ရာ ႀကိဳတင္၍ မိမိလူမ်ားအားတပ္လွန္႔ထားရန္ လွည္းတန္းသုိ႔ ျပန္လာခ့ဲေတာ့သည္။

၁၉၇၄ ဇြန္လ ၆ ရက္ေန႔က ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းခံခ့ဲရ၍ က်ဆုံးသြားေသာအလုပ္သမားမ်ား ျပည္သူမ်ား၏ဝိညာဥ္တုိ႔သည္ တႏွစ္ ျပည့္ေသာ အခါသမယတြင္ ျပန္လည္ႏိုးထခ့ဲေပၿပီ။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
Mg Mg Soe (ေမာင္ေမာင္စိုး)

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ