U Wirathu – အိမ္ကြင္းမွာ မ႐ႈမလွ ႐ႈံးနိမ့္ေနရေသာ ေရႊဗမာ

အရွင္၀ီရသူ (မစိုုးရိမ္)၊ ေမ ၂၀၊ ၂၀၁၂

            ေမလ ၁၂ ရက္ေန႔က ျဖစ္သည္ု။ စာေရးသူသည္ စစ္ကိုင္းတုိင္း ပင္လယ္ဘူးၿမိဳ႕နယ္ ဝမ္းဘဲအင္းရြာ တရားပဲြႏွင့္ NLD-႐ုံးဖြင့္ပဲြမွ ျပန္လာခဲ့၍ ေကာလင္းၿမိဳ႕သို ႔ေရာက္သည္တြင္ ခရီးေရာက္မဆိုက္မွာပင္ ဖုန္းသတင္းတစ္ခု ၾကားလိုက္ရေပသည္။ ျဗဟၼစုိရ္လူမႈကူညီေရးအသင္း၏ မိခင္ႀကီး ဝါခင္းကုန္းဦးတိကၡဆရာေတာ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ ဖုန္းဆက္သတင္းေပးျခင္းျဖစ္၏။

 “ေကာလာဟလ ေဒါသပြ”

 “ေတာင္သာၿမိဳ႕နယ္၊ ျခဳံႀကီးေက်းရြာမွ၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္မိသားစု ေလးဆယ္ခန္႔သည္ မနက္ျဖန္ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕သို႔ သြားၾကေတာ့မည္။ ေနာက္ေလးရက္ခန္႔ၾကာလွ်င္ ဘာသာကူးေျပာင္းၾကေတာ့မည္။ သတင္းအတိအက်ရထား သည္”

စာေရးသူလည္း ေတာင္သာနယ္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ တပည့္မ်ား ရဲေဘာ္ပတ္သက္ႀကီးမ်ား အားကိုးရွိသည္ အားေလ်ာ္စြာ ပတ္သက္ႀကီး ကိုၾကည္စိုးထံသို႔ ဖုန္းဆက္ေမးလိုက္ရေပသည္။

“ဘာမွမၾကားဘူး”ဟု ဆိုလာျပန္၏။

ယခုကဲ့သို႔ ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ သတင္းႀကီးသြားတတ္ရာ ဝါခင္းကုန္းဆရာေတာ္ႀကီး၏ သတင္းမွာ ေကာလာဟလ သာျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္မိသြား၏။

            ၎ည မန္းေျမသို႔ျပန္ေရာက္ေပသည္။ ေတာင္သာသို႔ ဖုန္းဆက္စုံစမ္းၾကည့္ရာ သတင္းမရေသး၊ စုံစမ္းဆဲပင္ ရွိေနေသး ေၾကာင္း သိရျပန္၏။

            ေမ ၁၃ ရက္၌ ေတာင္သာၿမိဳ႕နယ္ ရသစ္ရြာတရားပဲြ ရွိေန၍ လမ္းၾကံဳဝင္စုံစမ္းဖို႔ အားခဲထားခဲ့ေပသည္။ ျမင္းျခံၿမိဳ႕ သို႔ေရာက္ေသာအခါ ကိုၾကည္စုိးထံမွ ဖုန္းရသျဖင့္ သတင္းအတိအက် သိရပါေတာ့၏။

            ေတာင္သာၿမိဳ႕နယ္၊ ျခဳံႀကီးရြာမွာ ကိုေက်ာ္ႏိုင္အမည္ရွိ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ လူတစ္ေယာက္ရွိသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းက ဘာသာျခားတခုုသို႔ ကူးေျပာင္းသြားသူျဖစ္သည္။ အျခားဘာသာသို႔ ကူးေျပာင္းသြား ကတည္းက ရြာမွဝိုင္း၍ ၾကဥ္ဖယ္ထားၾကေသာေၾကာင့္ ဟုိကပ္သည္ကပ္ ေလွ်ာက္ကပ္ေနရင္း ရြာအစြန္အဖ်ားေတာထဲတြင္ သြားေနရသည္။ ထိုသို႔ ရြာမွာမေနဘဲ ေတာထဲသြားေနၾကသည့္ မိသားစုမ်ား မ်ားစြာရွိသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ရြာအမည္အသစ္ ေပးျခင္း သီးျခားရြာတည္ျခင္းမျပဳဘဲ ရြာႏွင့္ေဝးရာ နားေအးပါးေအးေနၾကသည့္ အိမ္ေထာင္စုမ်ား စုေဝးေနၾကရာ အရပ္ေဒသကို “ေတာတိုက္”ဟုေခၚေၾကာင္းသိရေပသည္။

ထိုေတာတိုက္၌ ကိုေက်ာ္ႏုိင္က ဆရာႀကီးလုပ္ကာ ပစၥည္းလာဘ္လာဘမ်ား အခြင့္ အေရးမ်ား အခြင့္အလမ္းမ်ားျပကာ သြားရည္က်ေအာင္ စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္းေလေတာ့၏။ မသိနားမလည္သူမ်ားကိုု  “ဘုရားဖူးပို႔ေပးမည္”ဟု လိမ္ညာေျပာကာ မႏၱေလး ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕မ်ားသို႔ လွည့္စားေခၚကာ ဘုုရားရွိခိုုးေက်ာင္းမ်ားမွာ ဇြတ္အတင္း သြတ္သြင္းေလေတာ့၏။ အားနာသူမ်ား အားပါကုန္ၾက၏။ ပစၥည္းမက္သူမ်ား ဘာသာပ်က္ကုန္ၾက၏။

 “တစ္ကိုယ္ေတာ္ သူရဲေကာင္း”

     ကိုၾကည္စိုးထံမွ ဖုန္းခ်သြားသည့္အခါ မျမင့္ျမင့္ၾကည္ဆိုသူက ဖုန္းဆက္လာပါသည္။ ဝါခင္းကုန္းဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေတာင္တန္းသာသနာျပဳဌာနမွ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္းသိရ၏။ သူက ျခဳံႀကီးရြာအေၾကာင္း အတိအက်ေျပာျပကာ ဦးစႏၵာသီရိ ဆိုသည့္ ဦးဇင္းတစ္ပါးလႈပ္ရွားေနေၾကာင္းေျပာျပသြား၏။ ဦးစႏၵာသီရိကား သာသနတကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္းျဖစ္ကာ ျခဳံႀကီးရြာ ႏွင့္ ရြာနီးစပ္ ဘုရားလွရြာသားျဖစ္၏။ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအတြက္ စိတ္အားထက္သန္ကာ တစ္ကိုယ္ေတာ္စြန္႔စား လုပ္ကိုင္ေနသူျဖစ္ေပသည္။

              ဦးစႏၵာသီရိထံ ဖုန္းဆက္ေသာ္လည္း ရြာထဲဆင္းေန၍ အဆက္အသြယ္မရခဲ့ေပ။ ျခဳံႀကီးရြာ အေရွ႕ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ေလး ဦးကဝိဓဇထံမွသာ တစ္ဆင့္ၾကားသိရေပသည္။            ရသစ္ရြာမွာ တရားေဟာမည္။ ျပီးလွ်င္ျခဳံႀကီးရြာသို႔ သြားၾကမည္။ ညလုံးေပါက္ ေဆြးေႏြးၿပီး၍ မနက္ေရာက္မွ မွတ္တမ္း တင္ကာ မန္းေျမသို႔ ျပန္လာၾကမည္ဟု အားခဲထားလုိက္၏။

            တရားပဲြေနာက္က်ျခင္း လမ္းျပသမား ရွာေဖြေနရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္းယံေရာက္မွသာ ေတာင္သာၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ ေတာင္သာၿမိဳ႕ မုန္ပင္ေက်ာင္းမွာ အိပ္ဖို႔ NLD-မတူးတို႔အဖဲြ႕က စီစဥ္ေပးထား၏။ မုန္ပင္ဆရာေတာ္ ကလည္း လိုေလေသးမရွိ ဧည့္ဝတ္ျပဳေပသည္။

 “တုန္ဟီးစရာ ၿခဳံႀကီးရြာအေၾကာင္း”

            မနက္ အာ႐ုဏ္ဆြမ္းကို မုန္ပင္ဆရာေတာ္ကလည္း ကပ္ပါသည္။ မတူးတို႔ NLD-အဖဲြ႕ကလည္း ကပ္လွဴၾကေပသည္။ ဆြမ္းစားၿပီး တန္းထြက္လာခဲ့ၾက၏။ ျခဳံႀကီးရြာေရာက္ခါနီးတြင္ ဦးဇင္းႏွစ္ပါးကို ေတြ႕ရေပသည္။ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ေခၚရာ လိုက္သြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနသည့္ သားအမိကို လိုက္ရွာရာ မုံရြာသြားမည္ဟု လိမ္ညာသြားေၾကာင္း သမီးအႀကီးျဖစ္သူက မႏၱေလး သင္းအုပ္ဆရာထံမွာ တစ္လတစ္သိန္းႏွင့္ အလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္း သမီးေနာက္ကို လိုက္ၾကမွာျဖစ္ေၾကာင္း မလိုက္ဖို႔တားျမစ္ရန္ လုိက္ရွာေနၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရေပသည္။ ဦးစႏၵာသီရိႏွင့္ နယ္ခံဦးဇင္းတစ္ပါးျဖစ္၏။

            ဦးစႏၵာသီရိကို ကားေပၚတင္ကာ ပါလာသည့္ေက်ာင္းသားကို နယ္ခံဦးဇင္းႏွင့္ ထည့္လိုက္ရေပသည္။ ထိုသားအမိ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ဖေအျဖစ္သူေရာက္လာကာ
လုံးဝမလႊတ္ႏုိင္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားလာ၏။ ဖေအျဖစ္သူကို ေခၚကာ ထိုသားအမိေနာက္သို႔ ရြာခံဦးဇင္းႏွင့္ စာေရးသူ၏ ေက်ာင္းသားတို႔ လုိက္ၾကေလေတာ့၏။

            အေရွ႕ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္သည္။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ေလးက (၁၅)ဝါသာရေသးသည္။ ရြာလယ္ဓမၼာ႐ုံမွာ လူစုေပးဖို႔ မွာၾကားကာ အသံခ်ဲ႕စက္မ်ား ျပင္ဆင္ခိုင္းေန၏။ ထိုမွတစ္ဆင့္ အေနာက္ေက်ာင္းသို႔ သြားရျပန္ပါ၏။ အေနာက္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးဝိသုဒၶက ဝမ္းသာအားရ ထြက္ႀကိဳရွာ၏။ ကိုေက်ာ္ႏုိင္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေမတၱာရပ္ခံစာ (အထက္တင္ထားသည့္စာ)ကို ျပေလ၏။ ရြာေက်ာင္းငါးေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းထိုင္ငါးပါးလုံး တက္ညီလက္ညီ လက္မွတ္ထိုးထား သည္ကို ေတြ႕ရ၍ ဝမ္းသာေၾကာင္း ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားမိေလသည္။ ဦးဝိသုဒၶကား ရပ္ေက်း သံဃနာယကအဖြဲ႕မွ ျဖစ္၏။ ၎တည္ခင္းေသာ ေဒသစာမ်ားကို ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ ၿမီးကာ ေျမျဖဴကုန္းရြာသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ေလသည္။

 “ကႏၱာရမွ ၾကယ္တစ္ပြင့္”

            ေျမျဖဴကုန္းရြာ ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵာစာရကား သိကၡာ(၂၄)ဝါသာ ရေသးသည္ျဖစ္၍ စာေရးသူႏွင့္ သက္တူ ရြယ္တူ ျဖစ္ေပ သည္။ ဘကေက်ာင္းဖြင့္ထားသည္မွာ အလြန္ေအာင္ျမင္ေလသည္။ ၿမိဳ႕နယ္သံဃနာယက အတြင္းေရးမွဴးလည္း ျဖစ္၍ အလုပ္  မ်ားပုံရ၏။ ျခဳံႀကီးရြာေက်ာင္းသံဃာမ်ား မညီညြတ္ေၾကာင္းႏွင့္ အလုပ္မလုပ္ၾကေၾကာင္း
ဦးဝိသုဒၶေရွ႕ေမွာက္တြင္ ပြင့္လင္းစြာ ေျပာျပေနေပေသး၏။

            ေျမျဖဴကုန္းရြာ ဘကေက်ာင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ေလ့လာၾကသည္။ အားရစရာေကာင္း၏။ ေနရာအခက္ခဲႏွင့္ အျခားေသာ အခက္အခဲတို႔ေၾကာင့္ ကန္႔သတ္၍ လက္ခံေနရေၾကာင္း
ေက်ာင္းသားသစ္ ႏွစ္ရာ သုံးရာေက်ာ္လက္ခံရာ သုံးရက္ျဖင့္ပင္ ျပည့္သြား၍ စာရင္းပိတ္လုိက္ရေၾကာင္း ေျပာျပေလ၏။ မူလတန္းမွ အထက္တန္းထိျဖစ္ေပသည္။ ယခုအခ်ိန္မွာပင္ ၉-တန္း ၁၀-တန္းမ်ားကို စာသင္ေပးေနၾကၿပီ ျဖစ္၏။ မဂၤလသုတ္သင္ေနသည္ကို ေတြ႕၍ ဝင္ေရာက္ေလ့လာ ခဲ့ရေသး၏။ အားတက္စရာပင္။ ရြာတိုင္းနီးပါး ဦးဣႏၵာစာရလုိ အလုပ္လုပ္ၾကလွ်င္ ဆိုသည့္အေတြးျဖင့္ အနာဂတ္အေရးကို ႀကိဳေတြးေနမိ၏။

 “အရပ္ကူညီ၊ လူဝိုင္းမည္”

            ဦးဝိသုဒၶေရာ ဦးဣႏၵာစာရႏွင့္ပါ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းဖြင့္ဖို႔၊ တရားစခန္းဖြင့္ဖို႔၊ တရားပဲြမ်ားက်င္းပေပးဖို႔ တုိင္ပင္ေဆြးေႏြး ခဲ့ၾကရ၏။ ႏွစ္ပါးလုံးက လုိလိုလားလား ရွိၾက၍ ေက်းဇူးတင္မိ၏။ ေလာေလာဆယ္ အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုအျဖစ္ “ယဥ္ေက်းမႈ သင္တန္း”လာဖြင့္ေပးမည္။ သစၥေဝဒဂူ မိုးကုတ္ရိပ္သာမွ ဆရာေတာ္ဦးေခမာစာရတို႔အဖဲြ႕က အေကၽြးအေမြးပါ တာဝန္ယူ သင္ၾကားေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားရ၏။ ထိုမွတစ္ဆင့္ တရားပဲြမ်ား တရားစခန္းမ်ား က်င္းပကာ ရပ္ရြာသာသနာ အက်ဳိးကို ဝိုင္းဝန္းသည္ပိုးၾကမည့္အေၾကာင္း သေဘာတူညီခ်က္ ရရွိခဲ့ေပသည္။

 “ခံစစ္ေကာင္းေတာ့ တိုက္စစ္ေဂ်ာင္း”

            ဘုရားလွရြာမွ ဦးစႏၵာသီရိ၏ တစ္ကိုယ္ေတာ္ေဆာင္ရြက္ခ်က္ထိေရာက္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။ သူ၏ တားျမစ္မႈေၾကာင့္ မသိနားမလည္ေသာ ရြာသူရြာသားမ်ားကို ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္ေသာ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဆိုသူ အျခားဘာသာဝင္သည္ ရြာမွ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္သြားခဲ့ေပသည္။

            ကိုေက်ာ္ႏုိင္စည္း႐ုံးပုံကား ေၾကာက္စရာ။ ရြာသူရြာသားမ်ားကို ဘုရားဖူးပို႔ေပးမည္ဆိုကာ လိမ္ညာ၍ ေခၚသြားခဲ့ ေပသည္။ ဟုိေရာက္သည့္အခါ ေဒါက္တာပိုင္စုိးက ဘာသာေရး သြတ္သြင္းေပးေတာ့၏။ ျခဳံႀကီးရြာသည္ ဆင္းရဲသားရြာျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕မေရာက္ဖူးသူမ်ားက ၿမိဳ႕ေရာက္ဖူးခ်င္ၾကေသာေၾကာင့္ လိုက္သြားၾကသည္လည္း ရွိ၏။ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္
မစားရသူမ်ားက ထမင္းသုံးေလးနပ္ အလကားစားရလွ်င္လည္း မနည္းဘူးဆိုသည့္တြက္ခ်က္မႈျဖင့္ လုိက္ပါသြားၾကသည္လည္း ရွိေပသည္။ တစ္လလွ်င္ လခတစ္သိန္းေပးမည္ဆို၍ လုိက္ပါသြားၾကသည္လည္း ရွိေပသည္။

            ကိုေက်ာ္ႏိုင္ေနာက္ ခိုးေခ်ာင္ခိုးဝွက္လိုက္မည္လုပ္ေနေသာ သားအမိကား သနားစရာ။ ကိုေက်ာ္ႏုိင္ဆီမွ ေငြတစ္သိန္း လက္လြန္ထားရာ ထိုတစ္သိန္းအတြက္ သမီးအႀကီးျဖစ္သူကို မႏၱေလးသို႔ ထည့္လုိက္ရေပသည္။ သမီးအႀကီးမကား ၁၈-ႏွစ္အရြယ္ျဖစ္၍ စိုးရိမ္တႀကီးေမးမိရာ ဓမၼဆရာ(ဖာသာ)ႀကီးမ်ား၏ အနီးနားမွာ ေနရသည္မဟုတ္ဘဲ ဆရာမ(မာသာ)ႀကီး တစ္ေယာက္၏ အနီးမွာ ေနရသည္ဆို၍ ရင္ေမာေျပသြားခဲ့ေပသည္။ ဘာသာကူးေျပာင္းခိုင္းေသးလားဟု ေမးရာ မကူးေျပာင္း ခုိင္းေၾကာင္း မိခင္ျဖစ္သူက ေျပာျပ၍ အလုံးႀကီးက်သြားခဲ့ေပေတာ့၏။ သမီးျဖစ္သူ ျပန္ေခၚလိုက ေငြတစ္သိန္းႏွင့္ ျပန္ေရြးေပး မည္ဟု ေျပာေသာ္လည္း မိခင္ျဖစ္သူက လုံးဝမလႈပ္ေပ။ ႏွစ္လတည္းသာ သေဘာတူကတိေပးထားသည္ဆိုေသာ ေၾကာင့္၎၊ ဘာသာတစ္ခုကို ဇြတ္အတင္းစြန္႔ခုိင္းကာ အျခင္းဘာသာတစ္ခုကို အတင္းအဓမၼယူခုိင္းျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ေသာ ေၾကာင့္၎၊ သမီးႀကီးကိစၥကို ယာယီလက္ခံထားလုိက္ရ၏။

            ေတာင္သာၿမိဳ႕နယ္ လဝက ဦးစီးမွဴး (သာသနာေရးမွဴး)က ဘာသာျခားဝင္ျဖစ္ေန၍ ကိုေက်ာ္္ႏုိင္စည္း႐ုံးမႈ အားေကာင္းေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သိရေပသည္။

 “ေက်ာင္းထုိင္လို႔ မေညာင္းေသးဘူးေပါ့ကြယ္”

            ဘုရားလွရြာမွ ဦးစႏၵာသီရိကား စိတ္အားတက္ၾကြသူျဖစ္၏။ ရြာခံဘုန္းႀကီးမ်ား လုပ္ရမည့္အလုပ္ကို သူတစ္ပါးတည္း လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ကိုေက်ာ္ႏုိင္ေနာက္ လိုက္ရမည့္သူမ်ားကို စုေခၚ၍ တရားေဟာ၏။ ဆုံးမ၏။ တားျမစ္၏။ အျခားဘာသာတို႔ ကူးေျပာင္းထားသည့္ အိမ္မ်ားသို႔ ကိုယ္တုိင္ၾကြကာ ေမတၱာရပ္ခံ သတိေပး၏။ ဦးစႏၵာသီရိ၏ ေဆာင္ရြက္ ခ်က္ေၾကာင့္ ဗဟုသုတအျဖစ္ လုိက္မည့္သူမ်ားပင္ မလိုက္ဝံ့ေတာ့ေပ။ မတရားေသာနည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္း သူမ်ားလည္း ေၾကာက္ရြံ႔႕ေနာက္တြံ႕ကာ ဆင္ျခင္သြားၾကေပေတာ့၏။ ရြာခံေက်ာင္းဘုန္းႀကီးမ်ားကား ေက်ာင္းမွာထိုင္ေကာင္း တုန္းပင္ ရွိေနေလ၏။

“အိုးကမပူ စေလာင္းကပူေလသေလာ”

            ဦးစႏၵာသီရိအျဖစ္ကား သားသမီးဒုကၡေရာက္ေနမွန္းသိပါလ်က္ မိဘက ၾကည့္ရက္အားၿပီး သူစိမ္းက မၾကည့္ႏုိင္ မ႐ႈရက္ျဖင့္ မေနႏုိိင္ မထိုင္ႏုိင္ ေျခမကိုင္မိ လက္မကုိင္မိျဖစ္ေနသည္ႏွင့္ တူေနေပေတာ့၏။

            ဦးစႏၵာသီရိသည္ ျခဳံႀကီးရြာသူ/သားမ်ားကို ကယ္တင္ႏုိင္လုိက္ေသာ္လည္း ေညာင္တိုရြာ နတ္ေဆာင္ရြာႏွင့္ ဇဂ်မ္းရြာ တို႔မွ ရြာသူ/ သားမ်ားကိုမူ လက္လႊတ္လိုက္ခဲ့ရေပ၏။ ခိုးေခ်ာင္ခိုးဝွက္ေခၚထုတ္သြားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း အခ်ိန္တို အတြင္း မွာျဖစ္၍ ဦးစႏၵာသီရိတစ္ပါးတည္းျဖင့္ မလုံေလာက္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ထိုရြာကို အခ်ိန္မီ မတားဆီးႏုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

            ျခဳံႀကီးရြာသူရြာသားမ်ားကား ဆင္းရဲသားမ်ားက အမ်ားစုျဖစ္၏။ ေက်ာင္းေနအရြယ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္ သမီးပ်ဳိေလးမ်ား သစ္ပင္ေအာက္မွာ ထိုင္ေနၾကသည္ကိုေတြ႕ရ၏။ သူမတို႔ ေဘးမွာ ႏြားေခ်းေျခာက္ေတာင္းကိုယ္စီခ်ထားလ်က္ ေငးေငးငူငူ ထိုင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရ၍ ရြာခံတစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ရာ ႏြားေခ်းေျခာက္ေကာက္သူေလးမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ႏြားစားက်က္မွာ ႏြားေခ်းမ်ားေကာက္၍ ႏြားေခ်းမ်ားကို တြင္းတူးသိုေလွာင္ထားရေၾကာင္း အနည္းဆုံး တစ္ႏွစ္ျပည့္ေအာင္ သိုေလွာင္ၿပီးလွ်င္ ေျမၾသဇာအျဖစ္ ျပန္လည္ေရာင္းခ်ၾကေၾကာင္း သဘာဝဓာတ္ေျမၾသဇာျဖစ္၍ စိုက္ပ်ဳိးေရးမွာ အသုံးဝင္ေၾကာင္း သိရေပသည္။ အခ်ိန္ကလည္း မရ ေက်ာင္းသားကလည္း ဆိုင္ကယ္ႏွင့္သြားႏွင့္ၿပီးျဖစ္၍ မွတ္တမ္းမတင္ႏုိင္ခဲ့ေပ။

 “အေရးေပၚတရားပဲြ ေသြးေဆာ္အားခဲ ႏႊဲၾကၿပီ”

            ရြာသူရြာသားမ်ားကား အလုပ္အားေနပုံေပၚ၏။ အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ ေအာ္လုိက္႐ုံျဖင့္ ရြာလယ္ဓမၼာ႐ုံသို႔ အေျပးအလႊား ေရာက္လာၾက၏။ အရြယ္စုံ အေရာင္စုံပင္။ ဓမၼာ႐ုံေလးကား အေရာင္မဲြေျခာက္ကပ္၍ ေနေပၿပီ။ ဘုရားစင္မွာလည္း တူတူတန္တန္ ခမ္းခမ္္းနားနား မရွိေပ။ ဓမၼာ႐ုံအတြင္းမွ ပရိသတ္မ်ားမွာ အမ်ဳိးသားပရိသတ္က မ်ားေပသည္။ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ကိစၥ စိတ္ဝင္စားပုံေပၚ၏။

            ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ သံဃာေလးငါးပါးစုထိုင္ကာ အခမ္းအနားမွဴး ဦးစႏၵာသီရိက ပရိသတ္ႏွင့္ စာေရးသူကို မိတ္ဆက္ ေပးေလသည္။ စာေရးသူက တရားမေဟာမီ ေထာင္က်ရျခင္းအေၾကာင္းႏွင့္ ေထာင္မက်မီ ေဟာတရားမ်ားအေၾကာင္းကုိ အလ်င္ေျပာျပကာ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ခ်ျပလိုက္ေလသည္။

            “ဘာသာေရးကူးေျပာင္းတဲ့သူေတြထဲမွာ ငါးဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းက မသိလို႔ ကူးေျပာင္းၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိဘုရား ဘာမွန္းမသိ၊ မိမိတရားဘာမွန္းမသိ၍ ကူးေျပာင္းၾကသူမ်ား၊ မိမိလူမ်ဳိး၊ မိမိတိုင္းျပည္၊ မိမိဘာသာ သာသနာ၏ အႏၱရာယ္ကို အႏၱရာယ္မွန္းမသိၾကသူမ်ား၊ သူမ်ားဘာသာ သာသနာအေၾကာင္း သိဖို႔ဆိုလ်င္ ပို၍ပင္ ေဝးကြာၾကသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့လို႔ စားဝတ္ေနေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးတို႔အတြက္ ဘာသာစြန္႔သြားၾကသူမ်ားမွာ ၂၅-ရာခိုင္ႏႈန္းရွိေၾကာင္း၊ ကာမရာဂ ကိေလသာအေမွာင္ထဲ ဆြဲသြင္းခံရလို႔ အေမြျပတ္အစြန္႔ခံကာ မိဘမ်ားကို စြန္႔ခြာသြားသူမ်ား အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာကို သစၥာေဖာက္သြားသူမ်ားမွာ ၂၅-ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိေၾကာင္း”၊

            “ပထမအဆင့္အေနျဖင့္ မသိလို႔ မွားၾကသူမ်ား မရွိရေလေအာင္ ဦးဇင္းတို႔ေဆာင္ရြက္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရြာသူရြာသား မ်ားအေနျဖင့္ အရင္ဆုံးကိုယ့္ဘုရားအေၾကာင္း ကိုယ္သိေအာင္ လုပ္ဖို႔လိုေၾကာင္း၊ ကိုယ့္တရားအႏွစ္သာရကို ကုိယ္သိေအာင္ အရင္ဆုံးလုပ္ဖို႔လိုေၾကာင္း၊ ျမတ္စြာဘုရားက မ်က္ကန္းယုံ ဘာသာဝင္မ်ားကို မလိုလားေၾကာင္း၊ မိ႐ုိးဖလာဘာသာဝင္ မ်ားကိုလည္း အားမေပးေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ဘာသာတရားအေၾကာင္းသိေအာင္ အရင္လုပ္ၿပီးပါက တစ္ျခားဘာသာတရား အေၾကာင္းကို ေလ့လာဖို႔လုိေၾကာင္း၊ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာ၏ အႏၱရာယ္ကိုလည္း သိေအာင္လုပ္ဖို႔လိုေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းမေန ႏုိင္သည့္ ကေလးမ်ားကို ဝိုင္းဝန္းေထာက္ပံ့ကာ ေက်ာင္းထားေပးသင့္ေၾကာင္း၊ ေဆးမကုႏုိင္သူ ထမင္းနပ္မမွန္သူမ်ားကိုလည္း ဝိုင္းဝန္းေထာက္ပံ့ဖို႔လိုေၾကာင္း၊ ရြာသူမ်ားကို ဘာသာျခားမ်ား စည္း႐ုံးလာပါက ႏွမအရင္းလို သေဘာထားေစာင့္ ေရွာက္သင့္ ေၾကာင္း၊ ရြာသူနားကို ဘာသာျခား အကပ္မခံသင့္ေၾကာင္း” ေျပာျပကာ ေကသမုတၱိသုတၱန္ကို အက်ဥ္းမွ် ေဟာၾကား ခဲ့ေပသည္။

ယခုေဟာသည့္အတိုင္း ျမတ္စြာဘုရားနည္းလမ္းက် ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ဘာသာတရားအားလုံးကို ေလ့လာစမ္းသပ္သင့္ ေၾကာင္းႏွင့္ လက္ေတြ႕က်င့္ၾကည့္၍ မေကာင္းဘူး မမွန္ဘူး အက်ဳိးမရွိဘူးဆိုလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာကို တစ္ရြာလုံးစြန္႔သြားလည္း ဝမ္းမနည္းေၾကာင္း၊ မသိနားမလည္သူမ်ား၊ ေငြေၾကးခက္ခဲသူမ်ား၊ ကိေလသာအမုိက္အမွားထဲ ေရာက္သူမ်ားကို ပစ္မွတ္ထား၍ ဝင္ေရာက္ထိုးႏွက္ခံေနရျခင္းကို မလိုလား၍သာ ယခုလို ေဟာေျပာေနရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာၾကားခဲ့ေပသည္။

အေရးေပၚတရားပဲြဟု နာမည္တပ္ရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ကန္ေတာ့ပဲြမပါ၊ ဓမၼပူဇာမရွိ။ ဆိုင္းဘုတ္မတင္။ ပလႅင္မပါ။ စာအိတ္နတၳိ။ ျပင္ဆင္မႈလည္းမရွိ။ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ကာ ေဟာၾကားခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။ တရားပဲြအၿပီးတြင္ ကၽြဲ႐ုိင္းဗူးမ်ား လာကပ္္သည္ကို ေတြ႕ရ၏။ မေသာက္တတ္၍ မေသာက္ျဖစ္ခဲ့ေပ။ အျခားသံဃားမ်ားကိုသာ ကပ္ခုိင္းလုိက္ရေလသည္။

အခ်ဳိ႕တရားပဲြၿပီးသည္အထိ လက္အုပ္ခ်ီ၍ နာၾက၏။ အခ်ဳိ႕ေခါင္းတညိတ္ညိတ္။ အခ်ဳိ႕လက္အုပ္မခ်ီ ေခါင္းမညိတ္ဘဲ စူးစိုက္နားေထာင္ေနၾက၏။ ဓမၼာ႐ုံေနာက္မွ လူမ်ားမတ္တပ္ရပ္ နားေထာင္ၾကပုံရ၏။ ေခါင္းေလးေတြကိုသာ ေတြ႕ရ၏။ ဓမၼာ႐ုံကား လူငါးဆယ္ခန္႔သာ ဆန္႔ေလသည္။

ဓမၼာ႐ုံေပၚမွ ဆင္းလာသည့္အခါ ဓမၼာ႐ုံမ်က္ႏွာစာမွာေရာ လက္ဝဲလက္ယာဘက္မွာပါ ေျမႀကီးေပၚ ဖင္ခ်ထိုင္၍ တရားနာေနသည့္ ရြာသူ ရြာသားမ်ား ဓမၼာ႐ုံပတ္ပတ္လည္ ျခံဝင္းထဲမွ ဖ်ာခင္းနားေထာင္ေနၾကသည့္ ရြာသူရြာသားမ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရေပ၏။ တရားငတ္မြတ္ေနပုံရေပသည္။

ကေလးသူငယ္မ်ား၊ လူငယ္လူရြယ္မ်ား၊ အဘိုးအို အဘြားအိုမ်ား စုံလင္ၾက၏။ အလဟႆ ေလလြင့္ဆုံ႐ႈံးေနၾကရေသာ လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္မ်ားကို ၾကည့္၍ စုတ္တသက္သက္ျဖင့္ ႏွေျမာတသ ျဖစ္ေနမိေလ၏။ သာသနာမထြန္းကားေသာ ရြာသူ ရြာသားမ်ား၏ ဘဝကား သနားစရာေကာင္းေပစြ။ သာသနာႏွင့္ၾကဳံရက်ဳိး၊ လူျဖစ္ရက်ဳိးမနပ္ေပစြ။

ရြာသည္ဆင္းရဲႏႈံခ်ာေနသည့္အျပင္ အေရွ႕ျခမ္းႏွင့္ အေနာက္ျခမ္း ႏွစ္ျခမ္းကြဲေနျပန္ေသး၏။ ”ရြာဘုန္းႀကီးမ်ား အသုံးမက်ပုံကား စာဖဲြ႕၍ပင္ ကုန္မည္မထင္မိေပ”။

အခ်ိန္ရလွ်င္ ညတရားပဲြ က်င္းပဖို႔ ျပင္ဆင္ေပးၾကေသာ္လည္း မြန္းလြဲႏွစ္နာရီမွာ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ ခ်ိန္းထား၍ ညတရားပဲြ အစား ေန႔တရားပဲြကို ျဖစ္သလိုက်င္းပလိုက္ရျခင္း ျဖစ္၏။ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းဖြင့္ေပးမည္။ တရားပဲြေတြ က်င္းပေပးမည္။ တရားစခန္းေတြ ျပဳလုပ္ေပးမည္ဆုိ၍ ရြာသူ ရြာသားမ်ား ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ က႐ုဏာသက္ဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။

ရြာတရားနာပရိသတ္ကား ဝီရသူကိုလည္း မသိရွာ။ ဝီရသူေဟာတရားကိုလည္း မသိရွာ။ အေနာက္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးဝိသုဒၶကား “စာေရးဆရာထဲမွာ အႀကိဳက္ဆုံးစာေရးဆရာဟာ ဝီရသူ”ဟု မၾကာခဏမိန္႔ေတာ္မူ၏။ သူ၏တပည့္မ်ား သည္ ဝီရသူေက်ာင္းထြက္တပည့္ရင္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ရြာမွာ ဝီရသူတရားမ်ား ျဖန္႔ခ်ီထားျခင္းမရွိၾကေပ။ တရားေခြေတြ ရွိပါလ်က္ ဖြင့္မျပျခင္း ေပးမနာျခင္းမွာ ဆရာေတာ္ဦးဝိသုဒၶက ေၾကာက္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ဝန္ခံ၏။ တပည့္မ်ား ကို လႈပ္ရွားခြင့္မေပးျခင္းမွာ ပညာေရးအေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူ ေလသည္။

ျခဳံႀကီးရြာကား အိမ္ေျခေလးငါးရာေက်ာ္ေသာ ရြာႀကီးတစ္ရြာျဖစ္၏။ ေက်ာင္း ငါးေက်ာင္းရွိ၏။ စင္းလုံးေခ်ာ ဗမာ-ဗုဒၶရြာႀကီးမွ တစ္အိမ္က တပါးဘာသာျဖစ္သြားရာမွ ထိုတစ္အိမ္ထဲက အစုလုိက္အျပဳံလုိက္ လုယူသြားျခင္းျဖစ္၏။ ေက်ာင္းထိုင္ ဘုန္းႀကီးငါးပါးလက္ထဲမွ လူတစ္ေယာက္ထဲက လုယူသြားျခင္းျဖစ္၏။ ဗုဒၶဘာသာအမ်ားစုမွာ တစ္ဦးတည္းေသာ အျခားဘာသာ၀င္၏ ထိုးႏွက္ျခင္းကို ခံေနရျခင္းျဖစ္ေလသည္။

အိမ္ကြင္းတြင္မ႐ႈမလွ ႐ႈံးနိမ့္ေနရေသာ ေရႊျမန္မာအသင္း ျဖစ္ပါ၏။ ယိုုသူမ႐ွက္ ျမင္သူရွက္ဟု ဆိုရေလမည္ေလာ-မေျပာသာၿပီ။ ရန္ကုန္တုိင္း တုိက္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္ ဥကၠံၿမိဳ႕ခဲြရွိ ဝင္းဂိုက္ရြာသည္ စင္းလုံးေခ်ာ ဘာသာျခားရြာ ျဖစ္သြားခဲ့ေလၿပီ။ ယခင္က စင္းလုံးေခ်ာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ရြာႀကီးသာတည္း။ ၎ၿမိဳ႕နယ္ရွိ မီးေလာင္ကြင္းရြာ၌ ဗမာ-ဗုဒၶ ေျခာက္အိမ္သာ က်န္ပါေတာ့သည္။ ပဲခူးတိုင္း၊ သာယာဝတီၿမိဳ႕နယ္၊ သုံးဆယ္ၿမိဳ႕ခဲြရွိ ခ်မ္းသာကုန္းရြာ၌ ဘာသာျခားက အိမ္ေျခ(၂၀၀)ေက်ာ္ သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဗမာ-ဗုဒၶကား ၂၄-အိမ္သာ က်န္ပါေတာ့သည္။
“ကယ္ေတာ္မူၾကပါဗ်ဳိ႕”ေအာ္ရမည္ကဲ့သို႔ ရွိေခ်၏။

ေျမျဖဴကုန္းရြာ ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵာစာရက မိန္႔ေတာ္မူ၏။ “ငါ့ရြာဆို ဘယ္သူမွ မဝင္ရဲဘူး”ဟူ၏။ ဆရာေတာ္ ဦးဣႏၵာစာရလို အလုပ္လုပ္ၾကလ်င္ ျမန္မာ့သာသနာ ဆုံး႐ႈံးစရာမရွိ။ ယခုေတာ့ “သမင္ေပါသည္” က်ားေထာသည္” ျဖစ္ေနရေပၿပီ။ ျခံလုံေအာင္ ကာဖို႔လိုၿပီ။ အရြယ္မ်ဳိးစုံ၊ အလႊာမ်ဳိးစုံ အသိတရားရွိၾကဖို႔အတြက္ ဓမၼျဖင့္ ကာရံၾကပါလွ်င္ ဘယ္က်ား ရန္မွ မႈစရာမလိုေတာ့ေပ။ သည္အေၾကာင္းကို ေက်ာင္းထုိင္အေပါင္း သိၾကေစလိုပါသည္။