ခင္လြန္း – “ ျပည္ေထာင္စု တိုင္းရင္းသား ဒုကၡသည္မ်ား မီးပုံပြဲေန႔”
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၂၊ ၂၀၁၅
ဒီေန႔ဟာ ျမန္မာျပည္မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ နီးပါးက ရွမ္းျပည္နယ္ ပင္လုံၿမိဳ႕မွာ ျမန္မာ့ လြတ္ လပ္ေရးအတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္ၿပီး တိုင္းရင္းသားညီအကိုေတြ စုေပါင္းညီညာခဲ့ၾကတဲ့ ျပည္ေထာင္စုေန႔ပါတကားလို႔ သတိရမိေတာ့ မႏိႈင္းေကာင္းမဆိုရာ က်ေနာ္လည္း တိုင္းရင္းသား ညီအကိုေတြနဲ႔ ဘ၀တူ ခံစားခ်က္တူ ရင္ခုန္သံတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ ရက္ေတြကို သတိရလာတာနဲ႔ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကို ျပန္တင္ခ်င္လာမိပါတယ္။ အဲဒီ့ကဗ်ာေလးကို ခုေန ျပန္ျပင္ဆင္လုိ႔ရမယ္ဆိုရင္ လည္း ေခါင္းစဥ္ေနရာမွာ ‘ျပည္ေထာင္စု ဒုကၡသည္မ်ား’ ဆိုတဲ့ ၀ိေသသေလးတခု တေနရာရာမွာ ထည့္မိေလမလားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခုလို ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ဳိးသားျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ဖို႔ အေရးတႀကီး ေျပာေနဆိုေနခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဒီလို၀ိေသသျပဳမႈက လက္ဆမ်ား မ်ားသြားေလမလားလို႔လည္း ေတြးရျပန္ တာေပါ့။ တဖက္ကျပန္ေတြးေတာ့လည္း ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားဘက္က်က်ေနရာေတြမွာ စစ္ပြဲေတြ တၿခိမ္းၿခိမ္း ေသြးထြက္သံယိုမႈေတြအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ဆုိေတာ့ မွန္ကူကြက္ထိုးျပတာမ်ဳိးအျဖစ္လည္း ယူေသာ္ မရႏိုင္ဘူးလားေပါ့။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ တေလာေလးရက္မ်ားက ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ရာသီဥတုနဲ႔ေဖာက္ျပန္ မယ္ လူေတြ အႏၱရာယ္က်ေရာက္ႏိုင္တယ္။ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားၾကဖို႔လိုတယ္လို႔ ဆိုခဲ့တဲ့ သတင္းကို ဖတ္ရကတည္းက လိပ္ျပာႏိုးၿပီး ေရးခ်င္ေနခဲ့တာကို ခ်ေရးျဖစ္လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။
အဲ့ဒီရာသီဥတုသတင္းေလးဖတ္ရတုန္းကဆိုရင္ ေၾသာ္..ငါသာ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္း ထဲမွာ အခုထိရွိေနေသးရင္ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ရင္ထဲ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေလး ျဖစ္သြားခဲ့တာပါ။ တၿပိဳင္ထဲမွာပဲ ကိုယ္က ဒုကၡ သည္စခန္းကေန ကၽြတ္လြတ္သြားခဲ့ေပမယ့္လည္း ကိုယ့္လို အဲဒီ့ဘ၀ကေနယခုတိုင္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးဘဲ က်န္ေနရစ္ခဲ့တဲ့ (အခုဆို ၁၀ စုတစုစာ ေလာက္နီးခဲ့ၿပီ) ဘ၀တူ ဒုကၡသည္ျဖစ္ေဖာ္ျဖစ္ဖက္ေတြအတြက္လည္း စိတ္စက္မေကာင္းျဖစ္မိပါ တယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းဆုိတာ နံမယ္နဲ႔လိုက္ဖက္ေအာင္ လွ်ဴိႀကီးၿမိဳင္ႀကီးထဲ ေတာၾကမ္းေျမၾကမ္း ေလၾကမ္းၾကမ္းၾကား ေနၾကရတဲ့အေျခအေနမ်ဳိးမဟုတ္လား။ အထူးသျဖင့္ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔ သက္ ႀကီးရြယ္အိုေတြ မမာမက်န္းျဖစ္ေနၾကတဲ့ လူေတြအတြက္ ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္ၿပီဆိုရင္ အင္မတန္မွ ပူပင္စိုးရိမ္ရတာပါ။
မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တို႔ေတြ အဲဒီ့ဒုကၡသည္စခန္းကိုေရာက္ၾကရတာက မုိးတြင္းႀကီး။ ရြံ႕ေတြဗြက္ေတြ ႏြ႔ံေတြထဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းရုန္းရင္းသြားရင္း လူေတြ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ အေပေပအလူးလူးျဖစ္ၾက။ ေနဖုိ႔ရတဲ့ အိမ္(တဲ)ကေလးေတြကလည္း မလုံတလုံ၊ ေခါင္ေတြယို၊ တိုင္ေတြၾကမ္းခင္းေတြက ေဆြး။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒုကၡဆိုတာ ထူးၿပီးမဆန္းေတာ့အရာလိုျဖစ္ေနၿပီမို႔ ဒီလိုပဲေနၾကရတာပါပဲ။ ဒါပဲ ေရြး ခ်ယ္လာခဲ့ၾကတာမဟုတ္လား။
ဒီလုိနဲ႔ေဟမႏၱေခၚတဲ့ ေဆာင္းရက္ေတြေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း တမင္ ရက္ရက္စက္စက္ အၾကမ္း ဖက္ေနသလားထင္ရေအာင္ ေဆာင္းဟာ အစြမ္းျပေမာက္မာခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီ့နံနက္ခင္းေတြမွာ စခန္းကေပးတဲ့ ေဘထုပ္ထည္ေတြကိုယ္စီနဲ႔ မနက္အရုဏ္မက်င္းခင္ ထင္းမီးဖိုေလးေတြဖိုရင္း ဟုိနား စုစု ဒီနားစုစု အေႏြးဓာတ္လႈံၾကတာကိုလည္း ျပန္ျမင္ေယာင္သတိရမိပါတယ္။
အဲဒီ့လိုအတူမီးလႈံၾကသူေတြကို ျပန္သတိထားမိေတာ့ ခ်င္းလည္း ပါရဲ႕၊ ရခုိင္လည္း ပါရဲ႕၊ ကရင္တို႔ ကခ်င္တုိ႔လည္း ပါရဲ႕၊ မြန္လည္း ပါရဲ႕၊ ျမန္မာလည္း ပါရဲ႕၊ ရွမ္းလည္း ပါရဲ႕၊ ျမန္မာျပည္မွာ ကယားလို႔ ေခၚစမွတ္ျပဳၾကတဲ့ ကရင္နီလည္း ပါပါရဲ႕။ ေၾသာ္.. ဒုုကၡသည္ေတြ ဒုကၡသည္ေတြ အာဏာရမၼက္ ေခတ္ကြင္းဆက္ေတြေၾကာင့္ တိုင္းေပ်ာက္ျပည္ေပ်ာက္ ႏိုင္ငံေပ်ာက္ေနၾကရတဲ့ ဘ၀တူ ျပည္ေထာင္စု ဒုကၡသည္ေတြေလ။ တျပည္ေထာင္ဖြား တိုင္းရင္သား ဒုကၡသည္ညီအကိုမ်ားပါေပတကားေပါ့။
ဒီလိုျပည္ေထာင္စုဖြား ဒုကၡသည္ညီအကိုေတြဟာ ႏွင္းမႈန္ထူထူထဲထဲမွာ ထင္းမီးဖိုအတူလႈံရင္း ေဆာင္းကို အန္တုခဲ့ၾကရင္း ေတာေၾကာင္း ေတာင္ေၾကာင္း၊ မင္းေၾကာင္းစိုးေၾကာင္းေတြလည္း ေျပာ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ စိတ္၀င္စားစရာ ကိုယ္ေတြ႔ဇာတ္လမ္းေတြလည္း အေထြေထြအျပားျပားေပါ့။ ဒါေပ မယ့္ ဘယ္လိုပင္မ်ားေျမာင္လွေသာ္လည္း အဓိကတူေနတာတခုကေတာ့ သူတုိ႔ဟာ အာဏာရွင္ လက္ေအာက္ကလြတ္ေျမာက္ဖို႔ ကိုယ္က်ရာေနရာကေန ဘယ္လိုဆန္႔က်င္ခဲ့ၾက ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတယ္ ဆိုတဲ့ အားမာန္တက္ႂကြဖြယ္ ဇာတ္၀င္ခန္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ အလွ်ံတညီးညီး ထင္းမီးပုံႀကီးၾကားမွာ ေမးရိုးႀကီးေတြ ေထာင္းေထာင္းထေအာင္ လက္ခေမာင္းတသသျပန္ျဖစ္ၾကတဲ့ ေဆာင္းမနက္ခင္း မ်ားေပပဲေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔တခါသားမွာေတာ့ အမွတ္မထင္ျမင္ကြင္းေလးတခုက ကဗ်ာေလးတပုဒ္ေရးျဖစ္လာေအာင္ က်ေနာ္အာရုံကို လႈပ္ခတ္ႏိုးဆြသလို ျဖစ္ သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါက က်ေနာ္နဲ႔ေဘးခ်င္းယွဥ္ထိုင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေဟာင္းတေယာက္က သူေသာက္ေနတဲ့ လက္ထဲကေဆးေပါ့လိပ္ကို က်ေနာ့္ မ်က္ေစ့ေရွ႕ထိုးျပရင္း အစီခံေနရာက ထိုင္းစာနဲ႔ေရးထားတဲ့ ေရႊေရာင္တံဆိပ္ပတ္ေလးတခုကို ဆတ္ ခနဲခြာပစ္လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ေအာက္က ေနာက္ထပ္အစီခံအပတ္ေလးတခု ေပၚလာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါဗ်ာလုိ႔ ေပးလာလုိ႔ဖတ္မိေတာ့ ျမန္မာစာနဲ႔ သုခိတာတဲ့။ ဒါ ျမန္မာျပည္ေဆးလိပ္ေပါ့လို႔ က်ေနာ္ကေမးေတာ့ သူက ေခါင္းေလးညိတ္ျပ။
ေၾသာ္ … ဘယ္မ်ားမွားေနခဲ့ပါသလဲ။ ေရႊပတ္တံဆိပ္ေအာက္က သုခိတာ။
ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ့္ရင္မွာ အမည္ေဖာ္ျပလို႔မရတဲ့ေ၀ဒနာနဲ႔ ဒီကဗ်ာကိုေရးခဲ့ပါတယ္။ ေရးျဖစ္တဲ့ေန႔႔စြဲကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ၂၀၀၇ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၆ ရက္ဆိုေတာ့ ဆယ္ႏွစ္နီးပါးရွိခဲ့ၿပီပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔တုိင္းရင္းသား ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြ ဘ၀တူ ကံၾကမၼာတူ ရင္ခုန္သံတူ ေနခဲ့ရတဲ့ “ ျပည္ေထာင္စု တိုင္းရင္းသား ဒုကၡသည္မ်ား မီးပုံပြဲေန႔” ေလးကိုု က်ေနာ္ ခုတိုင္ ျပန္လြမ္းတေနမိရင္း အဲဒီ့ကဗ်ာေလးကိုလည္း ျပန္ တင္ျပလိုုက္ပါတယ္။
တကယ္ပဲ တိုင္းရင္သားအားလုံးပါ၀င္ၿပီး စိတ္တူကုိယ္မွ် ၾကည္ျဖဴၾကတဲ့ ဒုတိယပင္လုံစာခ်ဳပ္တခု ေပၚလာပါေစသားလုိ႔ ေမွ်ာ္လင္းရင္းနဲ႔ေပါ့။
“ယာယီႏွင္းမ်ား “
ႏွင္းေတြ။
လာရာကိုေက်ာခိုင္းလို႔
တံတိုင္းျခားခံလိုက္ရတဲ့ ေတာင္တန္းေတြေအာက္
ညိႇဳ႕ကြင္းမိသားေကာင္ေတြ
ေထာင္ေခ်ာက္မိေနတာ မဟုတ္ဘူး
ဒါ …
စစ္ပန္းသြားတဲ့ အေခါဘဏီတပ္ႀကီး
နားေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး
အိပ္မက္ကိုယ္စီပ်ဳိးလို႔
အ႐ိုးကိုဆံထုိးလုပ္လိုသူေတြနဲ႔
ကမ္းလြန္ေရႊမုဆိုးတို႔ရဲ႕
စခန္းေထာက္ရာလို႔ဆိုဆို
ကိုလံဘတ္အလိုအရေျပာရရင္
သူတို႔အာေငြ႔နဲ႔ ရြက္လႊင့္ထြက္ခြာရာဆိပ္ကမ္း။
ေသခ်ာတာက
အေမတျခား သားတျခား
အိပ္ရာတျခား အိမ္တျခား
ခ်စ္သူတျခား ပါးတျခား
အဓိပၸာယ္ေထြေထြျပားျပားမွာ
နတ္ေနကိုင္းသားေတြအမ်ားသားရွိရာကလာတဲ့
တတိယကမၻာသားေတြပါ။
ဒီလုိေဆာင္းဆုိရင္
ဒုကၡကိုေရွ႕တင္ကစားၾကရတဲ့ပြဲမွာ
အသားငတ္တာကလြဲလို႔
စကားငတ္တာကလြဲလို႔
အသားပတ္တဲ့ေဆာင္းဟာ
ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးၿပီဆုိရင္
ထုံးဓာတ္မ်ားတဲ့ေရကို
ထင္းမီးဖိုနဲ႔ နာနာႀကိဳၿပီ။
ဒီလိုေဆာင္းဆုိရင္
ႏွင္းေ၀ေ၀ၾကား
အေပါစားဗီဒီယိုကားရဲ႕
ျဖစ္ကတတ္ဆန္းဆက္တင္ထဲကလို
ပုဆိုးၿခဳံေဆးလိပ္တဖြားဖြားနဲ႔
ထင္းေကာက္သူေကာက္
ေဘထုပ္ထည္တဖားဖားနဲ႔
လမ္းေလွ်ာက္သူေတြက ေလွ်ာက္
တခ်ဳိ႕ေတာပန္းေလးေတြေကာက္လို႔
တခ်ဳိ႕က် ထင္းမီးပုံတဖြားဖြားေဘး
သိုက္စာဖတ္ရာ နားေထာင္ေငးလို႔။
သည္လိုေတာခန္းေတာင္ခန္း
တေထာက္စခန္းပဲဆိုဆို
စင္တင္ကဇာတ္ထဲက ျပဇာတ္မင္းသားဆန္ေနသူေတြဟာ
အခ်ီအခ် ဒိုင္ယာေလာ့ခန္းဆိုရင္
ကိုယ့္လူမ်ားက ေခ,သူေတြမဟုတ္
တခ်ဳိ႕ ျမန္မာျပည္အေရး
သူတို႔ေသြးနဲ႔ေရးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း
တခ်ဳိ႕ သူတို႔အသက္
တိုင္းျပည္အတြက္ စြန္႔လႊတ္ထားခဲ့ပုံအေၾကာင္း
တခ်ဳိ႕ မိပစ္ဘပစ္ ခ်စ္သူပစ္ၿပီး
ႏိုင္ငံကုိခ်စ္စိတ္န႔ဲ အတိတ္ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ေၾကာင္း
……….
……….
……….
အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြ ေဟာင္းႏြမ္းေႂကြလဲ
ေသြးထဲသားထဲ ႏႈတ္ဖ်ားစြဲကာ ေသရာပါေလ။
အင္း ….
သူ႔အေၾကာင္းေျပာရင္
ကိုယ့္အေၾကာင္းလဲ ေျပာျပန္ၾကလိမ့္မယ္
ထားေတာ့။
တေငြ႔ေငြ႔ေလာင္သြားတဲ့ရက္ေတြလို
ေနာက္ဆုံးအံသြားနဲ႔ခဲထားတဲ့ေပါ့လိပ္တိုကို
စကၠဴပတ္ခြာလိုက္ခ်ိန္
“သုခိတာ” တဲ့
(ဒုတိယဘာသာစကားေအာက္ ဒို႔ေတြ ခိုလႈံေနရပုံမ်ား)
သုခိတာ ေဟာႏၱဳ ဒုကၡာ မု စၦ ႏၱဳ
ဆင္းရဲဒုကၡအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ၾကေစသတည္း ။ ။
ခင္လြန္း
၆.၂.၂၀၀၇
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
