ေမျငိမ္း – လြမ္းရေကာင္းႏိုး မေကာင္းႏိုး… (၁)
(သူ႔ေဖ့စ္ဘြတ္) မိုုးမခ၊ ဒီဇင္ဘာ ၇၊ ၂၀၁၅
မေန႔က ျမန္မာျပည္က သူငယ္ခ်င္းလည္း သူငယ္ခ်င္း အစ္မလိုလည္း ျဖစ္ေနတဲ့စာေရးဆရာ ပန္းခ်ီဆရာမ နဲ႔ စကားေျပာၾကတယ္။ သူက ေျပာတယ္.. က်မတို႔သူငယ္ခ်င္း ပန္းခ်ီဆရာ — က က်မကို ျပည္ေျပး.. လို႔ ေျပာတယ္ တဲ့။ က်မက ျပံဳးေနတဲ့ Smiley အရုပ္ ကေလး ပို႔ေပးလိုက္တယ္။ က်မ ထြက္လာကာစကလည္း သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္တဲ့.. ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ထားခဲ့ျပီး .. ကိုယ္လြတ္ရုန္း သြားတယ္ ဆိုလို႔ က်မ တိတ္တိတ္ ေၾကကြဲျပီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ရဖူးတယ္။
အနာသည္
ဒီေလာက္ေ၀းကြာေနတာေတာင္
အဲဒီပူေဆြးေသာက
ငါျမည္းစမ္းလို႔ရတယ္။
ခါးသက္ခါးသီး
ရိုးတံေတြနဲ႔ ခၽြန္ထက္
သူ မင္းကို မ်ိဳခ်ခိုင္းခဲ့တယ္။
(phillip largin- British Poet)
ငါယံုပါတယ္…
အဲဒီလမ္းမဲမဲေတြေပၚမွာ
ေခၽြးသန္ေတြ
စိတ္က်ဒဏ္ေတြ
တရႊဲရႊဲနဲ႔ဆိုတာ။
အႏိုင္ရလိုမႈမပါတဲ့
အရက္ခြက္ေတြ
အခ်င္းခ်င္းထိခတ္ေန…
ခ်ီးယာ့စ္ေတြထဲမွာေတာ့
မ်က္ရည္ေတြ စြန္းေပေနေပလိမ့္မယ္။
ဒီမွာ
မင္းရိုက္ခြဲလိုက္တာ
ကားမွန္တခ်ပ္ …(မဟုတ္ဘူး)
မင္းသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေခါင္း…(မဟုတ္ဘူး)
မင္းနာက်င္ေနတာ
ေလးလံုးစပ္ကဗ်ာ…(မဟုတ္ဘူး)
မင္းတို႔အနားက ထြက္ေျပးသြားတဲ့ငါ…(မဟုတ္ဘူး)
မင္းလိုခ်င္ေနတာ
ခ်ိဳးျဖဴတမန္…(မဟုတ္ဘူး)
သံလြင္တစ္ခက္…(မဟုတ္ဘူး)
မင္းပူေလာင္ေနတာ
ယြတ္ပီေတြအတြက္လား…(မဟုတ္ဘူး)
ဇစ္ပီေတြအတြက္လား…(ဒါလဲ မဟုတ္ေသးဘူး)
တကယ္ေတာ့
အဲဒီထိပ္တံုးၾကီးက
ငါတို႔အားလံုးကို ခတ္ထားတာပါကြာ…
ခုခ်ိန္မွာေတာ့
ေလာင္းထည့္သမွ်ေတြကို
မ်ိဳမ်ိဳခ်ေနရံုက လြဲလို႔။
ဇန္န၀ါရီ၊၂၀၀ရ။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မတို႔ မလိမ္မညာစတမ္း ၀န္ခံရရင္ ေနရာတစ္ခုမွာ ေနလို႔သာ တဲ့ သူေတြက ေနက်န္ႏိုင္မွာပဲ။ အဲလိုမွမဟုတ္ဘဲ.. ကိုယ့္တိုင္းသူျပည္သားနဲ႔အတူ တန္းတူ ဒုကၡခံေနမယ္ဆိုတဲ့ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ေတြလည္း ရွိမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္လိုခ်င္ တာ ဘာလဲ.. ကိုယ္ဘာကို ေရြးခ်ယ္သလဲ.. ဘာေၾကာင့္ ေရြးခ်ယ္သလဲဆိုတာေတြမွာ ရိုးသားဖို႔ေတာ့ လိုတယ္ ထင္ပါတယ္။ က်မ ရဲ႕ ၂၀၁၃ ဒီဇင္ဘာမွာ ထြက္ခဲ့တဲ့ “ျမသီလာ အလြမ္းေျပ” မွာ ဒါေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရက္ရက္စက္စက္ ေရးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေနရာမွာ က်မ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့.. ေနလို႔ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ က်မရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ၾကီး အကာေရာ အႏွစ္ပါ ပ်က္စီးေနတာေတြကို ရင္မဆိုင္ႏိုင္ေတာ့လို႔ .. ဒါ့ထက္ပိုဆိုးတာက က်မရဲ႕ သားသမီးေတြကို ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ မၾကီးျပင္းေစခ်င္ ေတာ့ လို႔။ ဒါ့ထက္ပို ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရရင္ က်မကိုယ္တိုင္ ‘သုည’ က ‘အစ ဂဏန္း’ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘ၀မွာ ဘယ္သူကိုမွ တန္ဖိုးမတက္ေပးႏိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာလို႔ ဆိုတာေတြပါပဲ။
တကယ္တမ္း က်မ ထြက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ .. က်မအတြက္ ျပည္ပမွာလည္း ေသခ်ာ ခိုင္မာတဲ့ မက္လံုးမ်ိဳး ရွိေနခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္ျဖစ္.. ဒီ၀န္းက်င္က လြတ္ရင္ ျပီးေရာ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ထြက္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ က်မက ျပည္ပကို တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ထြက္ခဲ့ၾကရတဲ့ ဒီမိုကေရစီေရး ၾကိဳးစား လႈပ္ရွားေနတဲ့သူေတြ နဲ႔လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္က မတူပါဘူး။ က်မက ကိုယ့္ခံစားခ်က္ တစ္ခုတည္း.. ကိုယ့္ မိသားစု ဘ၀ တစ္ခုတည္းအတြက္ အဓိက ထြက္ခဲ့တာ။ အျပင္ေရာက္မွ တိုင္းျပည္ အတြက္ လုပ္တယ္ဆိုတာေတြက ကိုယ့္ထိခိုက္ခံစားတတ္မႈရဲ႕ ကၽြဲကူးေရပါ ကိစၥေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၾကီးၾကီး က်ယ္က်ယ္ ေတြလည္း မေျပာခဲ့ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ တိုင္းျပည္ကိစၥကို ပိုျမင္လာရျပီး ကိုယ္ႏိုင္ သေလာက္.. ကိုယ့္ျပည္သားေတြကို ဘယ္လိုကူမလဲဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ် ကူခဲ့ပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဒါကလည္း ကိုယ့္စိတ္ လိပ္ျပာလံုခ်င္တာေၾကာင့္ ဆိုတာ ပါေနတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်မ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ ေျပာတဲ့ ကိုယ္လြတ္ ရုန္းတယ္ ဆိုတဲ့ ကိစၥ ကို က်မ စိတ္မဆိုးခဲ့ပါဘူး။ အဲလို လုပ္ခဲ့ရတာကို ျပန္ျမင္ျပီး ေၾကကြဲမိတာပဲ ရွိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲလို ေျပာတဲ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း စိတ္မဆိုးခဲ့ ပါဘူး။ လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈ အတိုင္း ပဲလို႔သာ သေဘာထားခဲ့ပါတယ္။ လိပ္ျပာ လံုၾကဖို႔ပါပဲ။
တကယ္တမ္း အျပင္ေရာက္ေတာ့ ထိုင္းမွာ ၄ႏွစ္ ၾကာျပီး ကိုယ့္အနာဂတ္ဘာျဖစ္မလဲ မသိေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ကိုရာေက်ာ္ က အေမရိကန္ DV Lottery ေပါက္တာနဲ႔ အေပါင္းအသင္းေတြ ေကာင္းတာေၾကာင့္.. မိသားစု တစ္စုလံုး အေမရိကား ေရာက္ခြင့္ရခဲ့တာပါ။
က်မ ခဏခဏ စဥ္းစားမိတာ ေျပာရရင္ က်မ ခုထိ တိုင္းျပည္ထဲရွိေနေသးရင္ ဘာျဖစ္ မလဲ..။ ေသခ်ာတာေပါ့.. တကၠသိုလ္တခုခုမွာ ပါေမာကၡတမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ က်မ သားၾကီး ဘြဲ႔တခုခု ရၿပီး ေက်ာင္းၿပီး အိမ္ေထာင္က်ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ သမီးကေတာ့ က်မ မၾကိဳက္တဲ့ ပညာေရးစနစ္ထဲ ၁၀ တန္း စာေမးပြဲေျဖဖို႔ လံုးပန္းေနရမွာေပါ့။ သားငယ္ ေလး က ၇ တန္းေလာက္ ေရာက္ေနမွာေပါ့။ ရာေက်ာ္က ဓာတုေဗဒ နဲ႔ ရထားတဲ့ ဘြဲ႔ လက္မွတ္ ကို ဘီရိုထဲမွာ သိမ္းျပီး တျပည္တရြာမွာ မဆိုင္တဲ့ အေျခခံ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရမွာ ေပါ့။ က်မတို႔က ကိုယ့္ကို က်ားကန္ေပးထားႏိုင္တဲ့ မိသားစု အေဆြအမ်ိဳး လည္း မရွိ.. ေနစရာ အိမ္ပိုင္ေတာင္ မွလည္း မရွိေတာ့ တစ္လ တစ္လ သိန္းခ်ီတဲ့ အိမ္ငွားခ ေတြ အိမ္စရိတ္ေတြ သားသမီးစရိတ္ေတြ ကာမိဖို႔ က်မ စိတ္ဆင္းရဲတဲ့ က်ဴရွင္ျပ ရတဲ့ အလုပ္ကို မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴး လုပ္ေနရမွာေပါ့။ ဒီဘဝကို က်မ မေရြးခ်ယ္ ႏိုင္ခဲ့ဖူးေလ။ (ဒီလိုေရးတဲ့အတြက္ ျပည္တြင္းက သူငယ္ခ်င္းဆရာ ဆရာမ တခ်ိဳ႕ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မွာ ကိုလည္း စိုးပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ အားလံုးဟာ ကိုယ့္ဘ၀ နဲ႔ ကိုယ္ .. ကိုယ့္ခံစားခ်က္ .. ကိုယ့္အယူအဆနဲ႔ ကိုယ္ ဆံုးျဖတ္ၾကရတာ ခ်ည္း ပါ)
ခု ဒီတိုင္းျပည္မွာေရာ.. ဓာတုေဗဒဘြဲ႔ရ ရာေက်ာ္ က အိမ္တံခါးမၾကီးေတြ Install လုပ္ရတဲ့ ကုမၸဏီ မွာ လက္သမားေခါင္း ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း ဓာတုေဗဒနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာမွ တကယ္တတ္မလာတဲ့အတြက္ ရာေက်ာ္က သူ႔ဘြဲ႔ကို လံုးဝ မလြမ္းဘဲ.. ခု အလုပ္ထဲမွာ ကၽြမ္းက်င္တာကိုပဲ ဂုဏ္ယူလို႔။ က်မက .. ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဒီေရာက္စမွာ ကိုယ္သေဘာက်တဲ့ ေရဒီယိုအလုပ္ေလး လုပ္ခြင့္ရခဲ့..။ ေနာက္ ျမန္မာစာဆရာမ အလုပ္တစ္ခု ေျပာင္းရ။ ခုလည္း ေျပာက္တိေျပာက္က်ား ျမန္မာစာ ဆရာမ လုပ္.. ။ ဒီလိုပဲ အိမ္စရိတ္ ပူရ.. ကားစရိတ္ပူရ..။ ပိုက္ဆံပို တစ္ျပားမွ မရွိ။ ဒါေပမဲ့ မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴး .. ေလာဘ ေဒါသ သိပ္မရွိ ။ ကေလး ပညာေရး အတြက္ သိပ္ မပူရ။ ခုေန က်မ တို႔ မိဘ ႏွစ္ပါး ေသသြားရင္ေတာင္ က်မ ကေလးေတြ ပညာေရး ခါးျပတ္မသြားႏိုင္တဲ့ အစိုးရ စနစ္ထဲမွာ က်မ အသက္ရႉ ဝ တာ အမွန္ပါ။
ဟုတ္တာေပါ့။ ဒါေတြဟာ ကိုယ့္မိသားစုအေရးသာ စဥ္းစားတာမို႔ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ တယ္ ဆိုပါစို႔ ။ က်မ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္မိသားစုကိုေတာင္ တရား သျဖင့္ ပိုက္ဆံနဲ႔ မေထာက္ပံ့နိုင္…။ ကိုယ့္အေမ ေနမေကာင္းလို႔မွ ေဆးမကုႏိုင္။ ျပီးေတာ့ က်မ ၀န္းက်င္မွာ ေဒါသ ေလာဘ ေမာဟေတြနဲ႔။ အခ်င္းခ်င္းေတြ ခုတ္ၾက ထစ္ၾက ပါးပါး လွီးၾက.. အရက္ခြက္ေတြ ထိခတ္ျပီး အမနာပေတြ ေျပာရင္း စိတ္ေျဖၾက ရ။ အခ်င္းခ်င္း အျပစ္ရွာရင္း ထိုးၾက က်ိတ္ၾက ေခါင္းရိုက္ခြဲၾက။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ တေယာက္ဒဏ္ရာ တေယာက္ က်ပ္ပူထိုးေပးၾက..။ စင္ေပၚက မတရားသျဖင့္ေတြ နဲ႔ စင္ေအာက္ ေျမျပင္မွာ ဒဏ္ရာရေနတဲ့ တရားသျဖင့္ ေတြကို က်မ ဘယ္လိုမွ မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္…။ ထားပါေတာ့.. က်မ ကိုယ္လြတ္ ရုန္း ခဲ့တယ္..။ ျပည္ေျပးခဲ့တယ္ေပါ့..။ ဒါဆိုရင္ က်မကို (က်မလို ျပည္ပေရာက္သူမ်ား ကို) အဲလိုဆိုၾကေသာ အဲလို ျမင္ၾကေသာ..သူ အမ်ားစုေရာ.. က်မထက္ပို .. က်မတို႔ေတြထက္ ပိုလို႔.. တိုင္းျပည္ အတြက္ တာ၀န္ေက်ႏိုင္ခဲ့ၾကျပီလား.. အဲဒီေမးခြန္းကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၾကဖို႔ ေကာင္းပါျပီ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ခုလို ႏိုင္ငံေရးအကူးအေျပာင္းကာလ .. ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းေတြက ျပည္ပေရာက္ေနသူေတြ ျပန္လာျပီး ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ တဘက္တလမ္းက လုပ္ေပးၾကပါေတာ့လို႔ ေျပာေနခ်ိန္မွာ..။ အဲဒီျပည္တြင္းမွာ ရွိၾကသူေတြကေရာ က်မတို႔ ျပည္ပကေန ျပန္သြားၾကမယ့္သူေတြကို ဘယ္လို ပံုစံနဲ႔ လက္ခံမယ္ဆိုတာက သိပ္ အေရးၾကီး လာပါျပီ။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ျပည္ပကေန ျပန္သြားမယ့္သူေတြကလည္း ဘယ္လို စိတ္ထားေတြ.. ခံယူခ်က္ေတြ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပန္မယ္ဆိုတာ အေရးၾကီး လာပါျပီ။ တကယ္ေတာ့ ျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ေရးက က်မတို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာကို အေရးတၾကၤီးလိုအပ္ေနတာပါ။ က်မ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို က်မတို႔ဟာ ေခတ္က ခြဲလို႔ ကြဲခဲ့ရတဲ့ ေသြးေတြပါ…
++++++
က်မကို သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕က ေျပာတယ္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို မလြမ္းဘူးလားတဲ့။ ေျပာရရင္ က်မက ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ တကယ္ တန္ေအာင္ ေနခြင့္ၾကံဳခဲ့တဲ့သူပါ။ ရူးေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ေလးထဲက ရွမ္းျပည္၊ ကရင္ျပည္၊ မြန္ျပည္ နဲ႔ ပုဂံ ေတြမွာ ကိုယ့္အိမ္ လို ေနခဲ့တဲ့သူ..။ ဧရာဝတီ ျမစ္ကို အေရွ႕ျခမ္း အေနာက္ျခမ္း ရြာသိမ္ ရြာငယ္ေလး ေတြပါ မက်န္ ႏွမ္းႏွမ္းေမႊ .. စိမ္ေျပနေျပ သြားခြင့္ ရခဲ့ဖူးသူ။ က်မေလာက္ လြမ္းစရာ မ်ားတဲ့သူ …။ ဒါေပမဲ့ ဆရာျငိမ္းေက်ာ္ကို တုေျပာရရင္ လြမ္းရမွာကိုလည္း အားနာပါတယ္ေလ.. ေပါ့။ ကိုယ္ထားခ်င္လို႔ ထားခဲ့ျပီးမွ လြမ္းေၾကာင္းေဆြးေၾကာင္း ရက္လြန္ေဆာင္းရမွာ.. အားနာလွပါတယ္ ..။ ဒါနဲ႔ပဲ…..
(ပန္းခ်ီ – ဘေဌးၾကည္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
