ေဒါက္တာေက်ာ္တင့္ ဘာသာျပန္ – George Orwell – ဆင္ပစ္ျခင္း
(မိုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၆၊ ၂၀၁၅
ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းကေမာ္လျမိုင္ျမို့မွာ က်ေနာ္ဟာ လူမ်ားစုရဲ့ မုန္းတီးမႈကို ခံခဲ့ရတဲ့သူပါ။ ဒီေလာက္ ျမို့ေမတၱာခံယူရတဲ့အထိ အေရးပါဘူးတာ က်ေနာ့္တသက္နဲ့တကိုယ္ အဲဒီတခါပဲရွိခဲ့ဘူးပါရဲ့ ။ ဦးတည္ခ်က္ရယ္လို့ ေရေရရာရာမရွိ၊ ဘာမွန္းလဲအက်ယ္တဝန့္မသိျကေပမဲ့ အလြန္အင္မတန္ ခါးသီးတဲ့ ဥေရာပသားဆန့္က်င္စိတ္ဆိုတာက နယ္ခံေတြရဲ့ ရင္တြင္းမွာ နက္ရွိုင္းစြာကိန္းေအာင္းေနတဲ့ အဲဒီလိုေဒသမွာမွ က်ေနာ္က ခရိုင္လက္ေထာက္ ပုလိပ္အရာရွိ လာလုပ္ေနခဲ့ရတာကိုး။ ဘယ္သူမွ ပုန္ကန္ထျကြဘို့အဆင့္အထိ တကယ္သတၱိရွိျကတာ မဟုတ္ေပမဲ့၊ ဥေရာပသူ အမ်ိုးသမီးတေယာက္ထဲမ်ား ေဈးထဲကို ျဖတ္ေလွ်ာက္မိခဲ့ရင္ သူ့ဂါဝန္လွလွပပေပၚမွာ ကြမ္းေသြးေတြ ေထြးခ်သြားတာ ခံရတတ္တယ္။ ပုလိပ္လုပ္ရတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ သူတို့ရဲ့ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္သာတဲ့ ပစ္မွတ္ျကီးေပေပါ့ဗ်ာ။ သူတို့အတြက္ ျပႆနာမတက္ေလာက္ဘူးထင္ရင္ က်ေနာ့္ကို တမင္အကြက္ဆင္ေခၚျပီး ေဂ်ာက္က်ေအာင္လုပ္တာမ်ိုးလဲ ခံရဘူးတယ္။
ေဘာလံုး ျပိုင္ကန္ေနရင္း ဗမာတေယာက္က က်ေနာ့္ကို လွစ္ကနဲေျခဂလန့္ထိုးလွဲခ်လိုက္တာကို ဒိုင္လုပ္တဲ့ေနာက္ဗမာက မ်က္နွာလွြဲပီး မျမင္ေလဟန္ေဆာင္ေတာ့ ပရိသတ္က ပြဲက်သြားပီး ဝါးကနဲ ကြင္းလွ်ံမတတ္ ဝိုင္းရယ္ျကတာလဲ ခံဘူးတယ္။ ဒါမ်ိုး ျကံုရတာ တစ္ခါသာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘယ္သြားသြား ေတြ့ေနရတဲ့ ဒီမ်က္နွာဝါလူငယ္ေတြရဲ့ သေရာ္ေနတဲ့ပံုနဲ့ မလွမ္းမကမ္းကေန ေအာ္ဟစ္ေစာ္ကားျကတာကို ေန့စဉ္နဲ့အမွ် ခံရဖန္မ်ားေတာ့ က်ေနာ္စိတ္မွာ အင္မတန္အေနွာက္အယွက္ ျဖစ္မိတာေပါ့။ သကၤၷ္းဝတ္ကိုရင္ကေလးေတြကေတာ့ အဆိုးဆံုးပါပဲ။ တျမို့လံုးဆိုရင္ သကၤၷ္းဝတ္ေတြက ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိနိုင္တယ္။ လမ္းေဒါင့္တိုင္း မွာရပ္ရင္း ဥေရာပသားေတြကို ေလွာင္ေျပာင္ဘို့ကလြဲျပီး သူတို့အားလံုး တျခားအလုပ္ မယ္မယ္ရရ ရွိတဲ့ပံု မေပၚ ဘူး။
ဒါေတြအားလံုးေျကာင့္ အင္မတန္စိတ္ေနာက္က်ိရပီး ေဒါသလဲထြက္ဖို့ေကာင္းတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီကာလမွာကတည္းက နယ္ခ်ဲ့စနစ္ဆိုတာဟာ မေကာင္းဆိုးရြားျကီးသာျဖစ္ျပီး ဒီဝန္ထမ္းအလုပ္ကေနလဲ ျမန္ျမန္ထြက္နိုင္ေလ ေကာင္းေလဆိုတာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ယတိျပတ္သိလို့ ဆံုးျဖတ္ထားျပီးသားပါ။ ပင္ကို စိတ္သေဘာကို တိတ္တိတ္ဝန္ခံရမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ဟာ ဗမာေတြရဲ့အေရးကို ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ေထာက္ခံ အားေပးေနတဲ့သူ၊ သူတို့ကို ဖိနွိပ္ေနတဲ့ ျဗိတိသွ်ကိုဆန့္က်င္ေနတဲ့သူ ျဖစ္ေနျပီးသားပါ။
က်ေနာ္လုပ္ေနခဲ့ရတဲ့ ပုလိပ္အလုပ္ကိုဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ခါးခါးသီးသီးမုန္းသလဲဆိုတာ ရွင္းျပလို့ေတာင္ မတတ္ေအာင္ပါဘဲ။ ဒီလိုတာဝန္မ်ိုးထမ္းေနရတဲ့အတြက္ ဒီအင္ပိုင္ယာျကီးရဲ့ ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္တဲ့လုပ္ငန္းေတြကို အနီးကပ္ ရႈေဒါင့္ကေန ျမင္ေတြ့ခဲ့ရပါတယ္။ နံေစာ္ေနတဲ့အခ်ုပ္ခန္းေတြထဲမွာ သိပ္ေလွာင္ထည့္ထားတဲ့ အက်ဉ္းသားေတြရဲ့သနားစဘြယ္အေျခအေနေတြ၊ မြဲေခ်ာက္ ရြံ့ေျကာက္ေနတဲ့ ေထာင္က်နွစ္ျကီးသမားေတြရဲ့ မ်က္နွာေတြ၊ ျကိမ္ဒဏ္ရိုက္ခံထားရလို့ အရွိုးခ်င္းထပ္ေအာင္ အနာရြတ္ထင္က်န္ေနခဲ့တဲ့ လူေတြရဲ့ တင္ပါးေတြ။ ဒါေတြအားလံုး ကို ေတြ့ျမင္ရတိုင္း တာဝန္မကင္းစိတ္ မခံရပ္နိုင္ေအာင္ ေပၚလာကာ က်ေနာ့္ ရင္ထဲမွာ မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာကို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဆိုတာေတာ့ မသိခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ဟာ ပညာလဲဟုတ္တိပတ္တိ မတတ္တဲ့လူငယ္တေယာက္သာျဖစ္ျပီး အေရွ့တိုင္းကို ေရာက္ေနတဲ့အဂၤႅိပ္အမ်ိုးသားတိုင္းမွာ ျကံုေနျကတဲ့ အဲဒီျပႆနာကို ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာသာထားရင္း စဉ္းစားေနရံုပဲ တတ္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကဆိုရင္ ျဗိတိသွ်အင္ပိုင္ယာျကီးေနဝင္ေနတာ က်ေနာ္မသိခဲ့သလို၊ အဂၤႅိပ္အုပ္ခ်ုပ္ထားတာကမွ အင္ပိုင္ယာအငယ္ေလးေတြ အစားေရာက္လာမွာနဲ့စာရင္ အမ်ားျကီးပိုေကာင္းပါေသးတယ္ဆိုတာလဲ နဲနဲေလးေတာင္ မရိပ္မိခဲ့ပါ။ သိတာတခုပဲရွိတယ္။ ကိုယ္အမႈေတာ္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ဒီအင္ပိုင္ယာျကီးအေပၚ ရြံရွာမုန္းတီးေနမႉနဲ့၊ က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္လို့မရေလာက္ေအာင္ အေနွာက္အယွက္ဝိုင္းေပးေနျကတဲ့ မေကာင္းဆိုးဝါးသတၱဝါေလးေတြ အေပၚ အျကီးအက်ယ္ေဒါသထြက္ေနတာရဲ့ ျကားထဲမွာ ညပ္ေနတယ္ ဆိုတာပါပဲ။
က်ေနာ့္စိတ္ရဲ့ တျခမ္းမွာေတာ့ ဒီအေရွ့တိုင္းေဒသအေပၚ ျဗိတိသွ်ရဲ့ အုပ္ခ်ုပ္မႈဟာ ျပားျပားဝပ္ေနရတဲ့ လူထုျကီးရဲ့ဆနၵေတြကို တခုခုနဲ့ပိတ္စည္းထားရင္း အဆံုးမရွိတည္ျမဲကာ ဖ်က္ဆီးလို့လဲမရနိုင္ေလာက္တဲ့ ရြံစရာအတိအာဏာစက္ျကီး လို့ထင္မိသလို၊ ေနာက္စိတ္တျခမ္းမွာေတာ့ သကၤၷ္းဝတ္တေယာက္ရဲ့တင္ပါးကို လွံစြပ္နဲ့ေထာက္ေမာင္းနိုင္ခဲ့ရင္ ကမၻာေပၚမွာ ေပ်ာ္စရာအတိျဖစ္မွာပဲလို့ ေတြးမိတတ္တယ္။ ဒီလိုခံစားခ်က္ေတြဟာ နယ္ခ်ဲ့ဝါဒရဲ့ ဆိုးက်ိုးအဆြယ္ေတြအျဖစ္ ေပၚထြက္လာျကတယ္ဆိုတာ မယံုရင္ တာဝန္ခ်ိန္ျပင္ပ မွာေတြ့တဲ့ အဂၤႅိပ္ကျပားကုလားအရာရွိတေယာက္ေယာက္ကိုေမးသာျကည့္။
တေန့ေသာအခါမွာ ျကံုလိုက္ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးကေတာ့ သြယ္ဝိုက္၍သာဆိုင္တာေလး ေပမဲ့ ပညာယူစရာတခုပါ။ ဒီအအျဖစ္အပ်က္ကိုယ္၌က တကယ့္အေသးအဖြဲေလးပါ။ ဒါေပမဲ့ နယ္ခ်ဲ့ဝါဒရဲ့ ပင္ကို သေဘာသဘာဝ၊ တနည္းအားျဖင့္ အာဏာျပျပီး အုပ္ခ်ုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ဆနၵဘယ္လို ေပၚလာတယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္ အရင္ကသိတာထက္ကို ဒီအျဖစ္အပ်က္ရဲ့ေနာက္မွာ ပိုသိလာျမင္လာလို့ပါပဲ။
တမနက္ေစာေစာမွာ ျမို့ဟိုဘက္ျခမ္းပုလိပ္ဌာနာက လက္ေထာက္ အင္စပက္ေတာ္လုပ္သူက ဖုန္းဆက္လာျပီး ဆင္ျကီးတေကာင္ ေဈးထဲကိုဝင္ကာ ေတြ့သမွ်ဖ်က္ဆီးေနတယ္လို့ သတင္းပို့လာတယ္။ အဲဒါ ဆရာ တဆိတ္လာျပီး တခုခု လုပ္ေပးပါအံုးတဲ့။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ေပးနိုင္မလဲဆိုတာမသိေပမဲ့ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ သိခ်င္ေသးတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္ ျမင္းပုေလးတက္စီးပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ ဝင္ခ်က္စတာ ၄၄ ရိုင္ဖယ္ကေလးကိုလဲ ယူခဲ့တယ္။ ဆင္ကို ပစ္သတ္ဖို့အထိေတာ့ အလြန္ေသးေကြးလြန္းေနေပမဲ့ အသံနဲ့ လွန့္ဘို့ေတာ့ အသံုးက်လိမ့္မယ္လို့ ေတြးမိတယ္။ လမ္းမွာေတြ့တဲ့ဗမာေတြက ဆင္ ဘာေတြဘယ္လို ဖ်က္ေျကာင္း တားတားျပီး ေျပာျကေသးတယ္။ ထင္ခဲ့တဲ့အတိုင္းပဲ ဆင္က ေတာဆင္ရိုင္းမဟုတ္ဘူး။ မံုယိုေနတဲ့ ဆင္ယဉ္တေကာင္သာျဖစ္တယ္။ မံုယိုခါနီးရင္ ဆင္ယဉ္ေတြကို အျမဲ ခ်ိန္းျကိုးနဲ့ ခတ္ထားျကတာေပမဲ့၊ မေန့ညကေတာ့ အဲဒီဆင္ဟာ ခ်ိန္းကိုျဖတ္ပီး လြတ္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိုးမွာ ထိန္းေပးနိုင္တဲ့ ဆင္ထိန္းကို ညက ဆင္ေပ်ာက္ရွာရန္ လွြတ္လိုက္ေပမဲ့ တလြဲအရပ္ဘက္ကို အရွာထြက္သြားလို့ အခုေတာ့ ေန့တဝက္စာ ခရီးလြန္ေနတယ္။ မနက္မိုးလင္းလာေတာ့ လြတ္ေနတဲ့ဆင္က ျမို့ထဲမွာပဲ ဘြားကနဲ ျပန္ေပၚ လာခဲ့တယ္။
ဗမာလူထုကေတာ့ လက္နက္မဲ့တာမို့ ဆင္ရဲ့အနၱရာယ္ကာကြယ္ေရးအတြက္ ဘာဆိုဘာမွ မတတ္နိုင္ျကေပဘူး။ ဆင္က ဝါးတဲအိမ္တလံုးကိုလဲ ဖ်က္ဆီးျပီးျပီ။ နြားမတေကာင္ကိုလဲ သတ္ျပီးျပီ။ သစ္သီးဝလံေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြထဲကိုဝင္ေမွြကာ ေတြ့သမွ်လဲ စားေသာက္ျပီးျပီ။ ျပီးေတာ့ ျမူနီစပါယ္ပိုင္ အမွိုက္ျကံုးကားနဲ့ ရင္ဆိုင္ေတြ့တဲ့အခါကကားေမာင္းသမားခမ်ာ အသက္လုထြက္ေျပး သြားရရွာျပီး၊ ကားကိုေတာ့ ဆင္ျကီးကဆြဲ ေမွာက္ကာ နင္းေခ်ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။
ဗမာလက္ေထာက္အင္စပက္ေတာ္နဲ့အတူ ကုလားပုလိပ္တပ္သားအခ်ို့က ဆင္ကိုျမင္လိုက္ျက တယ္ဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ေနျကတယ္။ ရပ္ကြက္ကလဲ အလြန္အင္မတန္ ဆင္းရဲလွတဲ့ပံု။ ခပ္မတ္မတ္ေတာင္ေစာင္းတခုကိုပတ္ျပီး ထန္းရြက္မိုး ဝါးတဲစုတ္ကေလးေတြကို ျမြေလိမ္ျမြေကာက္လမ္းက်ဉ္းေလးနဲ့ ဆက္ခ်င္သလိုဆက္ထားတဲ့ ရပ္ကြက္ပါ။က မိုးဦးကာလျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ တိမ္ခပ္ထူထူနဲ့ စိုထိုင္းထိုင္းမို့ အဲဒီမနက္ကို အထူးမွတ္မိေနတယ္။ လက္ဦးဆံုး ရပ္ကြက္ကလူေတြကို ဆင္ဘယ္သြားတာ ျမင္လိုက္လဲလို့ က်ေနာ္တို့ စေမးျကတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေရရာတိက်တဲ့ အေျဖတခုမွေတာ့မရခဲ့ပါဘူး။ အေရွ့တိုင္းေရာက္ရင္ေတာ့ ဒါမ်ိုးေတြကို ေရွာင္လို့ရမွာမဟုတ္ဘူး။ အေဝးကေနျကားလိုက္ရရင္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္က တကယ္ဟုတ္ တကယ္မွန္ေလသေယာင္ေယာင္။ ဒါေမမဲ့ တကယ္ေစ့ေစ့စပ္စပ္လိုက္ျကည့္တဲ့အခါ နီးနီးလာေလ ဝါးဝါးလာေလ အျမဲျဖစ္ေလ့ရွိတယ္။
တခ်ို့လူေတြက ဆင္ဟာ ေတာင္ဘက္ကိုသြားတယ္ ေျပာျကေပမဲ့၊ တခ်ို့က ေျမာက္ဘက္ကို ထြက္သြားတယ္ဆိုျကတယ္။ တခ်ို့က်ေတာ့ ဆင္အေျကာင္းကို ျကားေတာင္မျကားမိပါလို့ လိမ္ျကျပန္ေသးတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းတပုဒ္လံုးက လိမ္ဆင္လုပ္ဇာတ္ျကီးပါလို့ က်ေနာ္ေကာက္ခ်က္ခ်လုနီးနီးမွာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေအာ္ဟစ္သံေတြကို က်ေနာ္တို့အားလံုး ျကားလိုက္ခဲ့ရတယ္။
ေျကာက္သံပါပါနဲ့ အသံကုန္ဟစ္ကာ “ကေလးေတြ ဒီမလာနဲ့၊ ေဝးေဝးသြား၊ အခုသြားျက” လို့ေအာ္ရင္း လက္ထဲမွာ ျကိမ္လံုးတေခ်ာင္းကိုကိုင္ကာ ကိုယ္တံုးလံုး ကေလးတသိုက္ကို ဝင္မလာေစဖို့ အသဲအသန္တားေနတဲ့ အဖြားျကီးတေယာက္ဟာ လမ္းေဒါင့္တဲကေလးတခုထဲကေန ေပၚလာခဲ့တယ္။ မိန္းမအခ်ို့က ထပ္ဆင့္ျပီး အာေခါင္ျခစ္ကာေအာ္ရင္း ဝိုင္းတားေနျကတယ္။ ကေလးမျမင္အပ္တဲ့ အရာတခုခု အဲဒီမွာရွိေနတာ ေသခ်ာျပီ။
က်ေနာ္လဲ အဲဒီတဲတဝိုက္ကို ပတ္လိုက္ေရာ ရွြံ့ဗြက္ထဲမွာ ကိုးယိုကားယားအသက္ေပ်ာက္ေနတဲ့ ေယာက်ားတေယာက္ရဲ့ အေလာင္းကို ေတြ့လိုက္ရတယ္။ ေသေနတဲ့သူက ကုလား၊ အိနၵိယေတာင္ပိုင္းေပါက္ မဲမဲသဲသဲ ကူလီတေယာက္။ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္လုမတတ္ ျဖစ္ေနကာ ဆံုးသြားခဲ့သည္မွာလည္း မိနစ္မ်ားစြာ ျကာလင့္ဟန္မတူေသး။ လူေတြရဲ့အေျပာအရေတာ့ ဆင္ျကီးနဲ့ ဒီတဲရဲ့ေဒါင့္မွာ ပက္ပင္းဝင္တိုးမိျပီး သူ့ကို နွာေမာင္းနဲ့ပတ္ဖမ္း လိုက္တယ္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ခ်လိုက္ကာ သူ့ ေက်ာေပၚေျခတင္ျပီးေျမျကီးထဲ နစ္ဝင္သြားေအာင္ထိ နင္းခဲ့တယ္ဆိုတယ္။ မိုးရာသီထဲဝင္ေနတာမို့ ေျမျကီးကလဲ ေပ်ာ့ေနတာဆိုေတာ့ တေပေလာက္နက္ျပီး သံုးေလးဂိုက္ေလာက္ရွည္တဲ့ ေျမာင္းတခုကို သူ့မ်က္ခြက္နဲ့ ထြင္းခဲ့လိုက္သလိုပဲ။ ဝမ္းလ်ားေမွာက္လဲကာ သူ့လက္ေတြကလဲ ကားေနျပီး ေခါင္းကေတာ့ ေဘးကို အမ်ားျကီးလည္ထြက္ေနတယ္။ သူ့မ်က္နွာမွာ ရြံ့ေတြလိမ္းေနကာ မ်က္စိကျပူးထြက္ေနတယ္။ ျပင္းထန္စြာ နာက်င္မႉေျကာင့္ မခ်ိမဆန့္ ခံစားခဲ့ရေျကာင္း သူ့သြားေတြျဖဲေနပံုက ေဖၚျပေနေပတယ္။ (ဒါနဲ့ စပ္မိလို့ ေျပာရအံုးမယ္။ ေသသြားတဲ့မသာရဲ့ မ်က္နွာထားေလးမ်ား ေအးေအးေဆးေဆးေလးလို့ က်ေနာ့ကိုဘယ္ေတာ့မွ လာ မေျပာပါနဲ့။ က်ေနာ္ျမင္ဖူး သမွ် အေလာင္းအားလံုးလိုလိုဟာ အင္မတန္ဆိုးရြားတာေတြခ်ည္းမို့ပါ။) ဆိုးသြမ္းသတၱဝါျကီးရဲ့ ခြါတပိုင္းနဲ့ ဒီလူရဲ့ ေက်ာေရခြံကိုမ်ား ခုတ္ျပီးခြါထားလိုက္တာ ယုန္အေရခြံကို သပ္သပ္ယပ္ယပ္ လွြာထားသလိုပါပဲ။ လူေသေလာင္းကို ေတြ့လိုက္ျပီးတာနဲ့ အိမ္နားက မိတ္ေဆြတေယာက္စီမွာ ဆင္ပစ္ရိုင္ဖယ္ေသနတ္သြားငွားဘို့ ပုလိပ္ျပာတာ တေယာက္ကို လွြတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့စီးေတာ္ျမင္းကေလးကိုလဲ ဆင္နံ့ရတာနဲ့ အေျကာက္လြန္ျပီး စီးေနတဲ့သခင္ကို ခါခ်ခံရမွာစိုးတဲ့အတြက္ ျပန္ပို့ထားျပီးျပီ။
ခဏအျကာမွာ ျပာတာေကာင္ေလးက ရိုင္ဖယ္တစ္လက္ က်ည္ဆံငါးေတာင့္နဲ့ ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ဆင္ျကီးကလဲ တစ္ဖါလံုသာသာေလာက္သာေဝးတဲ့ ေတာင္ေျခရင္းလယ္ကြင္းထဲမွာ ရွိေနတယ္လို့ ဗမာတခ်ို့ေတြ သတင္းလာေပးျကတယ္။ က်ေနာ္လဲ အဲဒီဘက္ကိုစတက္လိုက္ေရာ ရပ္ကြက္တခုလံုးမွာေနေနတဲ့ လူေတြ အားလံုးလိုလို အိမ္ထဲကေနထြက္လာျကျပီး က်ေနာ့္ေနာက္ကို လိုက္လာခဲ့ျကတယ္။ သူတို့က ရိုင္ဖယ္ကိုလဲျမင္သြားျကတာနဲ့ က်ေနာ္က ဆင္ျကီးကို ပစ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေျကာင္း အားပါးတရ ဟစ္ေအာ္ ေျပာဆိုေနခဲ့ျကတယ္။ ဆင္က သူတို့အိမ္ေတြကို ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးလုပ္ေနတုန္းကေတာ့ စိတ္ဝင္စားမႈ ဆိုသေလာက္ မရွိခဲ့ျကေပမဲ့ အခုသူ့ကို အပစ္ခံရေတာ့မယ္လဲထင္ေရာ အေျခေနက တမ်ိုးတဖံုေျပာင္းလဲေခ်ေတာ့တယ္။ သူတို့ဗမာေတြအတြက္ ေပ်ာ္စရာတမ်ိုးျဖစ္လာသလို၊ အဂၤလိတ္ပရိသတ္ဆိုရင္လဲ ထိုနည္းအတူေနမွာပါပဲ။ ဒါထက္ သူတို့က ဆင္သားကိုလဲ လိုခ်င္ျကေပတာကိုး။ ဒီလိုျဖစ္သြားေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ဆင္ကိုပစ္ဘို့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိရိုးအမွန္ပါ။ ရိုင္ဖယ္ယူဘို့ လွြတ္လိုက္တာကလဲ လိုအပ္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္ဘို့သက္သက္ပါ။ ေနာက္ျပီး ကိုယ့္ေနာက္က လူအုပ္ျကီး တေကာက္ေကာက္ လိုက္ခံေနကရတာဟာလဲ စိတ္ရႈပ္စရာအင္မတန္ေကာင္းလွတယ္။ က်ေနာ္က ေတာင္ေစာင္းတေလွ်ာက္ ရိုင္ဖယ္ထမ္းရင္း ဆင္းလာခဲ့ရာ ေနာက္ကေနဖေနာင့္ကိုတက္နင္းေတာ့မေလာက္ ကပ္လိုက္ရင္း တစတစမ်ားမ်ားလာေနတဲ့ လူအုပ္တပ္မျကီးရဲ့ေရွ့မွာ အရူးအနွမ္းတေယာက္ပံုေပါက္ကာ အူေျကာင္ေျကာင္ေတာင္ ခံစားရတယ္။
တဲေတြအားလံုးကိုလြန္သည္အထိ ဆင္းျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ေတာင္ေအာက္ေျခက ေက်ာက္ခင္းလမ္းတခု ေပၚေရာက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းဟိုဘက္မွာေတာ့ ဂိုက္တေထာင္ေလာက္က်ယ္မယ့္ စပါးခင္းေဟာင္းကြင္းျကီးတခုကို ေတြ့ရတယ္။ လယ္ကြက္ေတြက ထြန္မထားရေသးတဲ့အျပင္ မိုးဦးရြာခ်ျပီးစမို့ ေျမျကီးက စိုရွြတ္ေနကာ ကိုင္းပင္ ျမက္ပင္ေတြကလဲ ကြက္တိကြက္က်ားေပါက္ေန ေလေသးတယ္။ ဆင္ျကီးက လမ္းမကေနဆိုရင္ ရွစ္ဂိုက္ေလာက္အကြာမွာ သူ့ဘယ္ဘက္နံကို က်ေနာ္တို့ဘက္ေပးကာ ရပ္ေနခဲ့တယ္။ လူအုပ္ျကီး ကပ္ကပ္လာတာကို နဲနဲေလးကေတာင္ သတိထားမိပံုမေပၚဘူး။ ဆင္က ျမက္ေတြကို အျပံုလိုက္ ဆြဲနုတ္ကာ သူ့ဒူးေခါင္းနဲ့ ပုတ္ခတ္သန့္ေအာင္လုပ္ျပီးမွ သူ့ပါးစပ္ထဲ ထိုးသြင္းေနခဲ့တယ္။
လမ္းေပၚမွာ က်ေနာ္ ခဏရပ္လိုက္တယ္။ ဆင္ကို တခ်က္ျမင္တာနဲ့ က်ေနာ္ သူ့ကိုမပစ္သင့္ဘူးဆိုတာ လံုးဝအတိအက် သိလိုက္တယ္။ အလုပ္လုပ္နိုင္တဲ့ဆင္ကို ပစ္ခတ္တယ္ဆိုတာမ်ိုးဟာ အင္မတန္ ျကီးေလးတဲ့ ကိစၥပါ။ အလြန္အဘိုးတန္ျပီး ထည္ဝါတဲ့စက္ယနယားျကီးတခုကို ဖ်က္ဆီးလိုက္သလိုျဖစ္မွာဆိုေတာ့ တတ္နိုင္သမွ် မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္တာပိုေကာင္းေျကာင္း သိပ္ထင္ရွားပါတယ္။ ဒီေလာက္ေဝးေဝးမွာ ေအးေအးေဆးေဆး အစာစားေနတာဆိုေတာ့ ဒီဆင္ဟာ နြားမတေကာင္ထက္ ပိုအနၱရာယ္ရွိနိုင္တဲ့ပံု မေပၚေတာ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းကလဲ ထင္မိခဲ့သလို အခုလဲက်ေနာ္ထင္ေနတာက ဆင္မံုယိုလို့စိတ္ရိုင္းဝင္တဲ့အဆင့္ဟာ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ျပီး ေအးေဆး သြားျပီ။ ဆိုေတာ့ ဒီဆင္ဟာ သူ့အထိန္း ျပန္လာဖမ္းမဲ့အခ်ိန္ထိ အနၱရာယ္တစံုတရာေပးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ လွည့္ပတ္သြားလာေနရံုသာ ရွိေပလိမ့္မယ္။ ဒါေတြထက္ က်ေနာ့္မွာ ဆင္ကိုပစ္ခ်င္စိတ္က နည္းနည္းေလး ေတာင္မရွိခဲ့ဘူး။ တခါထပ္စိတ္ရိုင္းဝင္ ေဖါက္လာတာမ်ိုးမရွိရေအာင္ သူ့ကို အခ်ိန္နဲနဲေပးထပ္ေစာင့္ျကည့္ျပီး ေသခ်ာေတာ့မွ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ဖို့ ဆံုးျဖတ္ခဲ့လိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခိုက္အတန့္မွာပဲ က်ေနာ့္ေနာက္က လိုက္ေနတဲ့ လူအုပ္ျကီးကို ေဝ့ျကည့္မိလိုက္တယ္။ အင္မတန္မ်ားျပားတဲ့လူေတြပါ။ နွစ္ေထာင္ေလာက္ အနည္းဆံုးရွိနိုင္ျပီး မိနစ္နွင့္အမွ် တိုးတိုးလာေနတယ္။ လမ္း တပိုင္းလံုးဟာ လူေတြနဲ့ပိတ္လွ်ံေနခဲ့တယ္။ အဝတ္အေရာင္စံုေတြရဲ့ထက္ဝယ္မွာ မ်က္နွာဝါဝါေတြက ပင္လယ္ျကီး ဆီးထားသလို က်ေနာ္ျမင္ရတယ္။ သူတို့မ်က္နွာအားလံုးဟာ အခုဒီေပ်ာ္ပြဲေလးကိုေတြ့ေနျကလို့ ျမူးတူးဝမ္းေျမာက္ေနျကတဲ့အသြင္နဲ့အတူ ဆင္ျကီးေတာ့အပစ္ခံရမွာ တကယ္ကို ေသခ်ာေနျကတဲ့ပံုပါပဲ။ သူတို့က က်ေနာ့္ကို မ်က္လွည့္တကြက္ျပေတာ့မဲ့ဆရာတေယာက္ကို ေစာင့္ျကည့္တဲ့ပံုမ်ိုးနဲ့ ဝိုင္းျကည့္ေနျကတယ္။ က်ေနာ့္အေပၚ သူတို့ နွစ္ျမို့ျကတာမဟုတ္ေပမဲ့ လက္ထဲမွာ အံ့ဩေစရာ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ျကီး ကိုင္ထားတာဆိုေတာ့ ခဏတျဖုတ္ ျကည့္ေပးထိုက္တဲ့သူတေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို က်ေနာ္သေဘာ ေပါက္လိုက္တယ္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီဆင္ကို က်ေနာ္ပစ္ရေတာ့မွာပါပဲလို့။ လူေတြက က်ေနာ္ အဲသလိုလုပ္ဖို့ ေမွ်ာ္လင့္ေနျကတာမို့ က်ေနာ္လုပ္ရေပေတာ့မယ္။ ေရွ့သာဆက္တိုးဖို့ နွစ္ေထာင္ေသာ အာသီသေတြက တြန္းပို့ေနတာ က်ေနာ္ခံစားရလို့ တင္းမခံနိုင္ေတာ့သေလာက္။
အဲဒီအခ်ိန္အခိုက္အတန့္၊ ရိုင္ဖယ္ကိုကိုင္ကာ မတ္တပ္ရပ္ေနရင္း ငါဘာမွမဟုတ္တဲ့ေကာင္ပါလားလို့ ပထမဆံုးအျကိမ္ စိတ္ဓါတ္က်မိတယ္။ အေရွ့တိုင္းတပါး အေပၚ လူျဖူစိုးမိုးအုပ္ခ်ုပ္မႈထဲက စိတ္ပ်က္စရာအကြက္တခုေပါ့။ အခုဒီမွာ က်ေနာ္ဟာ မ်က္နွာျဖူတေယာက္၊ ေသနတ္ျကီးကိုင္ကာ လက္နက္မပါတဲ့ တိုင္းရင္းသားေဒသခံလူအုပ္ရဲ့ေရွ့မွာ မတ္တပ္ျကီး။ ဒီဇာတ္ဝင္ခန္းရဲ့ အဓိကဇာတ္လိုက္ကက်ေနာ္လို့ထင္ရလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ကိုယ့္ေနာက္မွာရွိေနတဲ့ မ်က္နွာဝါေတြရဲ့ဆနၵသေဘာမ်ားကဆြဲျကေလသမွ် ေရွ့ယိမ္းေနာက္ယိမ္းကေနရတဲ့ ဟားခ်င္စရာ ရုပ္ေသးရုပ္ တရုပ္သက္သက္။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္ တခုသေဘာေပါက္ခဲ့တာက မ်က္နွာျဖူေကာင္မ်ား သတၱိေျကာင္တတ္တာ ျပခဲ့မိရင္ သူ့မွာရွိထားသမွ်ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ေတြကို သူ့ဟာသူဖ်က္ဆီးျပီးသား ျဖစ္သြားေရာ ဆိုတာဘဲ။ ဒီေတာ့ သူဟာ အနွစ္မဲ့လူတမ်ိုးသာျဖစ္လာေလ့ရွိကာ၊ အရုပ္တရုပ္လိုဟန္ပန္သာျပရင္း သမရိုးက် သူလိုငါလို သခင္အျဖစ္သို့သာေရာက္ေရာက္သြားတယ္။ “ေဒသခံေတြ” အထင္ျကီးရေအာင္ သူ့သက္တမ္း တေလွ်ာက္လံုး အားထုတ္ရတာကိုက သူအုပ္ခ်ုပ္လို့ရဘို့ ရွိထားရမဲ့ အေျခအေနတခုမို့ပါ။ ဒါေျကာင့္ ျပႆနာတစံုတရာ ရွင္းရေလတိုင္း “ေဒသခံေတြ”ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တတဲ့အတိုင္း သူကလုပ္ျပရမွာျဖစ္ေလတယ္။ သူမပိုင္တဲ့မ်က္နွာခြံပံုစံခြက္ထဲမွာ သူမ်က္နွာအစစ္က ဝင္ျဖည့္ထားတာသာျဖစ္ေနတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ျဖင့္ ဆင္ကိုပစ္ရေပေတာ့မယ္။ ရိုင္ဖယ္ကိုသြားယူခိုင္းလိုက္တုန္းကတည္းက က်ေနာ့္မွာ သနၷိ႒ဌာန္ခ်ထားျပီးသား။ သခင္တေယာက္ဟာ သခင္တေယာက္လိုသာ က်င့္ရမယ္။ သူဟာ ျပတ္သားတဲ့အသြင္ရွိရမယ္။ သူ့စိတ္သူ သိရမယ္။ ျပီးေတာ့ အတိအက်လဲလုပ္တတ္ရမယ္။ ဒီအထိေတာင္ ေရာက္ေအာင္လာ၊ ရိုင္ဖယ္ျကီးလဲ တကိုင္ကိုင္နဲ့ လူနွစ္ေထာင္ေလာက္ ေနာက္ကျခံရံထားျပီးကာမွ တလြဲေတြေခ်ာ္ေတြးကာ ဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူး ဆိုရင္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး။ လူအုပ္ျကီးက ဝိုင္းရယ္ျကလိမ့္မယ္။ ကဲ- က်ေနာ္တသက္၊ အဲ-ကအေရွ့တိုင္းမွာေနတဲ့ မ်က္နွာျဖူတိုင္းရဲ့ဘဝတေလွ်ာက္လံုးမွာ အျပင္းအထန္ရွည္ရွည္ျကာျကာရုန္းကန္ ျကိုးစား ခဲ့ရတာတခုကေတာ့ သူတို့ေဒသခံေတြ ျပက္ရယ္ျပုတာ အလ်ဉ္းမခံရဘို့ပဲ။
ဒါေပမဲ့လဲ က်ေနာ္ ဒီဆင္ကို မပစ္ခ်င္ဘူး။ သူက ဆင္တို့ရဲ့ သဏၭာန္ျဖစ္တဲ့ အဖြားလိုအိေျနၵကို ေဆာင္ကာ ျကင္နာတတ္တဲ့အသြင္နဲ့ ျမက္ဆုပ္ေတြ ဒူးနဲ့ရိုက္ေနတာကို က်ေနာ္ေစာင့္ျကည့္ေနခဲ့တယ္။ သူ့ကိုပစ္လိုက္ရင္ သတ္ျဖတ္မႈျကီးကို က်ူးလြန္ရာက်မယ္လို့ ထင္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းကလူငယ္ဆိုေတာ့ တိရစၦာန္ေတြကိုသတ္ရမွာ စိထ္ထဲ အေနွာင့္အယွက္ျဖစ္လွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ေပမဲ့၊ ဆင္ကိုေတာ့ တခါမွ မပစ္ဖူးခဲ့သလို တခါမွလဲ ပစ္ခ်င္စိတ္ မျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူး။ (ဘာလို့လဲမသိ၊ အေကာင္ျကီးေတြကို သတ္ရတာ ပိုဆိုးတယ္လို့ အျမဲထင္တတ္တယ္။) ဒါထက္ ဒီသတၱဝါျကီးရဲ့ ပိုင္ရွင္ဘက္ကလဲ ထည့္စဉ္းစားေပးရအံုးမယ္။ ရွင္ေနေသးရင္ ဆင္ျကီးဟာ ေပါင္ေငြတစ္ရာေတာ့ အဖ်င္းဆံုးတန္တယ္။ ေသသြားရင္ေတာ့ သူ့အစြယ္ဘိုး ဆိုပါေတာ့ ငါးေပါင္ေလာက္သာ တန္ေျကးရွိေတာ့မယ္။ သို့ေပမဲ့ က်ေနာ္ ခပ္ျမန္ျမန္ ေဆာင္ရြက္မွျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္တို့အရင္ ဒီေနရာကိုေရာက္ေနတဲ့ အေတြ့အျကံုမ်ားဟန္တူတဲ့ ဗမာတခ်ို့ကို ဆင္ဘယ္လို ေနခဲ့လဲလို့ က်ေနာ္ေမးျကည့္တယ္။ သူတို့အကုန္လံုး တသံတည္းထြက္တာ ကေတာ့ သူ့ဖာသာေနတာကို သြားမေနွာက္ယွက္ခဲ့ရင္ သူကလဲ သိေကာင္းျခင္းေတာင္ျပုမွာမဟုတ္ေပမဲ့ အနားသိပ္ကပ္သြားခဲ့ရင္ေတာ့ အေျခအေနက တမ်ိုးတဖံု ေျပာင္းလြဲသြားနိုင္တယ္ဆိုျကတယ္။
ဒီေတာ့က်ေနာ္ဘယ္လိုလုပ္သင့္သလဲဆိုတာ လံုးဝ ထင္ရွားလာတယ္။ က်ေနာ္ကဆင္ရဲ့အနားထိ၊ ဆိုပါစို့ နွစ္ဆယ့္ငါးဂိုက္ေလာက္အကြာအထိေရာက္ေအာင္ တိုးေလွ်ာက္သြားသင့္ျပီး သူ့ဘယ္လိုတုန့္ျပန္ လာမလဲလို့ စမ္းျကည့္ရမယ္။ သူ့အမူရာ ေျပာင္းသြားခဲ့ရင္ ပစ္လို့ရျပီ။ ဒီေလာက္အနီးကပ္ ေရာက္ေနတာေတာင္မွ က်ေနာ့္ကို ဂရုမစိုက္လာဘူးဆိုရင္ ဆင္ထိန္းျပန္ေရာက္သည္အထိ ဒီအတိုင္းသာဆက္လွြတ္ထားလဲ စိတ္ခ်လို့ရျပီ။ သို့ေသာ္ အဲဒီလိုမ်ိုး ဆင္အနားကပ္ျပီး သြားစမ္းတဲ့အလုပ္လဲ က်ေနာ္လုပ္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူးလို့ သိထားတယ္။ က်ေနာ္က ရိုင္ဖယ္ပစ္ရာမွာ ညံ့တဲ့အျပင္ သြားရမဲ့လမ္းကလဲ ရြံ့ထဲမွာမို့ ေျခတလွမ္းလွမ္းလိုက္တိုင္း နစ္နစ္ဝင္သြားေပ လိမ့္မယ္။ ဆင္ကစိတ္ေဖါက္၊ က်ေနာ္ပစ္လိုက္တာကလဲ ေခ်ာ္သြားတယ္ဆိုရင္ျဖင့္ က်ေနာ္ခမ်ာ လမ္းျကိတ္စက္ေအာက္မွာပိသြားတဲ့ ဖါးျပုတ္တေကာင္ေလာက္သာ လြတ္လမ္းရွိေတာ့မယ္။
ဒါေတာင္မွ က်ေနာ္ဟာ ကိုယ့္အသားနာမွာကို ထည့္တြက္ေနတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ကေန ေစာင့္ျကည့္ေနျကတဲ့ မ်က္နွာဝါေတြကိုသာ အာရံုထားေနခဲ့တာ။ လူအုပ္ျကီးက က်ေနာ္ကိုေစာင့္ျကည့္ေနတဲ့ အဲဒီအခိုက္အတန့္မွာေတာ့ တေယာက္ထဲ ရင္ဆိုင္ေနရမဲ့အခါမွာျဖစ္ေပၚမယ့္ အေျကာက္တရားမ်ိုး သာမန္အားျဖင့္မရွိဘူး။ လူျဖူတေယာက္ ဟာ “ေဒသခံေတြ”ေရွ့မွာ ေျကာက္ရြံ့တုန္လႈပ္မႈ မျပရဘူး၊ ဆိုေတာ့ ေယဘုယ်အားျဖင့္ဆိုရရင္ သူဟာ မေျကာက္ပါ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲဝဲေနတဲ့တခုတည္းေသာအေတြးကေတာ့ တခုခုမ်ားလြဲမွားသြားခဲ့လွ်င္ ဒီဗမာနွစ္ေထာင္ရဲ့ မ်က္ေမွာက္မွာ က်ေနာ့္ကိုဆင္ကလိုက္တာ၊ မိသြားတာ၊ နင္းေခ်ခံရျပီးေတာ့ ဟိုေတာင္ေပၚမွာေတြ့ခဲ့တဲ့ ကုလားမသာလို သြားျဖဲေလးနဲ့အေလာင္းေကာင္ဘဝေရာက္သြားတာကို ေတြ့ျကေတာ့မွာ။ ဒီလိုမ်ားျဖစ္သြားခဲ့ရင္ သူတို့ထဲက တခ်ို့တေလက ရယ္ျကမယ္ဆိုတာ သိပ္ျဖစ္နိုင္တာေပါ့။ ဘယ္ေတာ့မွ အဲလို မျဖစ္ေစရဘူးေဟ့။
ဒီတလမ္းပဲရွိေတာ့တယ္။ က်ေနာ္က က်ည္ဆံေတြကို ထိုးထည့္လိုက္ကာ ပိုေကာင္းေကာင္းခ်ိန္နိုင္ဘို့ အတြက္ လမ္းေပၚမွာေမွာက္လိုက္တယ္။ လူအုပ္ျကီးက အလြန္တရာ ျငိမ္က်သြားတယ္။ ဇာတ္ခံုထက္က ကားလိပ္တက္သြားတာျမင္လိုက္ျကတဲ့ ပြဲျကည့္သူေတြလို နက္ရွိုင္းေပမဲ့ေပါ့ပါးေပ်ာ္ျမူးတဲ့ သက္ျပင္းခ်သံေတြ၊ မေရတြက္နိုင္ေအာင္မ်ားလွတဲ့ လည္ေခ်ာင္းေတြကိုျဖတ္ေက်ာ္ျပီးထြက္လာျကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို့ ေတာင့္တေနတဲ့ ျမူးေပ်ာ္စရာတကြက္ကို ေတြ့ရေတာ့မယ္ေပါ့။ ရိုင္ဖယ္က ဂ်ာမန္လုပ္ အေကာင္းစားတခု ျဖစ္ျပီး ခ်ိန္ကြက္မွာ အေပါင္းလကၡဏာဆံျခည္မွတ္ကေလးပါတယ္။ အဲဒီတံုးက ဆင္တေကာင္ကိုပစ္ရင္ နားရြက္ေပါက္ နွစ္ဖက္ကို စိတ္မွန္းနဲ့ျဖတ္ဆြဲရတဲ့ လိုင္းေပၚ တည့္တည့္မွန္ေအာင္ပစ္ရတယ္ဆိုတာ မသိေသး ဘူး။ ဒါေျကာင့္ က်ေနာ္ဟာ ေဘးတိုက္ရပ္ေနတဲ့ဆင္ကို နားေပါက္တည့္တည့္ခ်ိန္ျပီး ပစ္ခဲ့သင့္ တာေပါ့။ ဆင္ဦးေနွာက္ကေရွ့ ေရာက္ေနတယ္ထင္မွားခဲ့လို့ တကယ္တန္းခ်ိန္လိုက္တာက နားေပါက္ရဲ့ ေရွ့ဘက္ လက္မေတာ္ေတာ္အကြာေနရာကိုသာ ျဖစ္တယ္။
ေသနတ္ေမာင္းကိုဆြဲလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဒိုင္းကနဲမည္သံကိုမျကားမိသလို ေမာင္းျပန္ကန္တာလဲ သိသာေအာင္မခံခဲ့ရပါဘူ:။ ပစ္ခ်က္ကအထစ္အေငါ့မရွိထြက္သြားတာဆိုရင္ ခုလိုျငိမ္တတ္ပါတယ္။ သို့ေပမဲ့ ေပ်ာ္သြားတဲ့လူအုပ္ျကီးရဲ့ က်ယ္ေလာင္လွတဲ့ ေအာ္သံျကီးကိုေတာ့ ျကားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေလးအတြင္း၊ က်ည္ဆံေတာင္ေရာက္ပါအံုးမလားလို့ထင္ရမယ့္ အင္မတန္တိုေတာင္းလွတဲ့ကာလအတြင္းမွာပဲ ဆင္ျကီးဘက္မွာ ထူးဆန္းဆိုးဝါးလွတဲ့ ေျပာင္းလဲမႈကိုေတြ့ရတယ္။ သူက ယိုင္လဲမယိုင္သလို လဲလည္းလဲမသြားခဲ့ေပမဲ့ သူ့ကိုယ္ ခနၱာေပၚကျမင္ျမင္သမွ် အရာေတြဟာ ပံုပ်က္သြားတယ္။ ေျကာက္စရာေကာင္းတဲ့က်ည္ထိခ်က္ေျကာင့္ ေျမေပၚလဲက်မသြားေသာ္လည္း မေရြ့နိုင္ျဖစ္သြားရတဲ့ ဆင္ဟာ ရုတ္တရက္ တုန္လႈပ္သြားပံုရျပီး က်ံုလွီသြားကာ အင္မတန္အိုစာသြားတယ္လို့လဲထင္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးအေတာ္ျကီးေနမွ၊ က်ေနာ္ေျပာရဲတယ္၊ ငါးစကၠန့္ေလာက္ ျကာလိမ့္မယ္ထင္တယ္၊ ေခြယိုင္သြားျပီး ဒူးညွြတ္လာတယ္။ သူ့ပါးစပ္ထဲကလဲ အရည္ေတြထြက္လာတယ္။ အလြန္တရာမွ အားယုတ္လာဟန္ရွိတယ္။ သူ့ကိုျကည့္ရင္း အသက္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ အိုေနျပီလို့ေတာင္ ထင္ရနိုင္တယ္။ အရင္မွန္ထားတဲ့ေနရာဆီကိုပဲ က်ေနာ္ တခ်က္ထပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒုတိယအခ်က္ထိေတာ့ သူက လဲက်မသြားေပမဲ့ ေျခစံုကိုအားျပုကာ အလြန္ေလးလံေနွးေကြးခ်ိနဲ့စြာရပ္ေနရင္း ဒူးေတြအားလံုးညြတ္လ်က္ ေခါင္းကစိုက္က်လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ တတိယအခ်က္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီတခ်က္ကေတာ့ သူအတြက္ လုပ္ေပးလိုက္တာပါ။ သူ့တကိုယ္လံုးတုန္ခါသြားျပီး သူ့ေျခေထာက္ေတြထဲမွာ ေနာက္ဆံုးက်န္ေနခဲ့သမွ် ခြန္အားေတြကို ရိုက္လွဲခ်လိုက္တာမို့ ဘယ္ေလာက္ထိ နာက်င္ခံစားရလိမ့္မယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို့သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဝပ္က်သြားတယ္ဆိုသည့္တိုင္ ေခြေနတဲ့သူ့ေျခေထာက္ေတြကသူ့ေအာက္တည့္တည့္မွာပဲ ပိသြားတာမို့ ဧရာမေက်ာက္တံုးျကီးတခုနဲ့ ျပိုေတာ့မဲ့ ေမွ်ာ္စင္ကိုေထာင္ထားတာနဲ့တူကာ သူ့နွာေမာင္းက သစ္ပင္တပင္လို မိုးေပၚထိုးတက္လိုက္ေတာ့ ခဏျပန္ထလာသေယာင္ေတာင္ထင္မိတယ္။ ဆင္ျကီးက ေအာ္လိုက္တယ္။ ပထမဆံုးနွင့္ တျကိမ္တည္းေသာ ေအာ္ဟစ္ျခင္းပါ။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္လွဲေနတဲ့ေနရာက ေျမျပင္ေတာင္တုန္သြားေလာက္ေအာင္ ဗိုင္းကနဲလဲျပီး ေစာင္းက်လာလို့ သူ့ဝမ္းဘိုက္က က်ေနာ့္ဖက္ကို လွည့္သြားတယ္။
က်ေနာ္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ ဗမာေတြက က်ေနာ္ကိုျဖတ္ေက်ာ္ျပီး ရြံ့ေတာထဲမွာ သူ့ထက္ငါ ဦးေအာင္ သြားနွင့္ေနျကျပီ။ ဆင္က ျပန္ထမလာနိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိသာေနေပမဲ့ မေသေသးဘူး။ သူက အသက္ကို တရႉးရႉးအသံရွည္ရွည္နဲ့ မွန္မွန္ရႉေနကာ သူရဲ့ ဝမ္းေဘးတဖက္အသာ:ျကီးေတြက ေဝဒနာဒဏ္ခံရင္း ဖုတ္လွိုက္ဖုတ္လွိုက္ တက္က်ေနတယ္။ သူ့ပါးစပ္က အက်ယ္ျကီးဟေနလို့ အာေခါင္ရင္းက ပန္းနုေရာင္ လည္ေခ်ာင္းသား ေတြကိုေတာင္ အတိုင္းသားက်ေနာ္ျမင္ေနရတယ္။ သူေသမလားလို့ က်ေနာ္ အျကာျကီး ေစာင့္ေနခဲ့ေပမဲ့ သူ့ရဲ့အသက္ရႉပံုက ေပ်ာ့မလာခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္မွာက်န္ေနတဲ့ က်ည္နွစ္ေတာင့္ကို သူ့နွလံုးရွိမယ္လို့ က်ေနာ္ထင္တဲ့ေနရာကိုခ်ိန္ျပီး ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ပ်စ္နွစ္တဲ့ေသြးေတြက သူ့ကိုယ္ထဲကေန ဖဲျကိုးနီတေခ်ာင္းလြင့္သလို ပန္းထြက္လာခဲ့ေပမဲ့ ေသေတာ့မေသေသးဘူး။ က်ည္ဆံေတြထပ္ဝင္သြားေတာ့လဲ သူ့ခနၶာကိုယ္က ပိုမလႈပ္ေတာ့ဘဲ နွိပ္စက္ေနတဲ့အသက္ရႉသံျကီးကိုသာ မနားတမ္းျကားေနခဲ့ရတယ္။ သူဟာေသခါနီးျပီ။ ထြက္သက္ အင္မတန္ေနွးျပီး အလြန္တရာနာက်င္လ်က္၊ က်ည္တေတာင့္ထပ္ပစ္လဲ သူပိုမနာနိုင္ေတာ့တဲ့ က်ေနာ္နဲ့ေဝးကြာတဲ့ ေလာကတခုထဲကို ေရာက္ေနခဲ့ျပီ။ နားမခံသာတဲ့ အဲဒီဆူညံသံျကီး ေပ်ာက္သြားေလေအာင္ က်ေနာ္ပဲ လုပ္ရမွာလို့ထင္တယ္။ ဟိုေရွ့နားမွာ သတၱဝါျကီးကလဲေနလိုက္တာ၊ ေရြ့လ်ားနိုင္တဲ့အစြမ္းအစလဲမရွိ၊ အသက္ထြက္ဘို့ စြမ္းအားလဲမဲ့ေနတာေတာင္ သူ့ကိုအဆံုးထိ မစီရင္နိုင္တဲ့ အျဖစ္နဲ့ ျကံုေနရေတာ့ အင္မတန္တုန္လႈပ္ခဲ့မိပါတယ္။ က်ေနာ္ပိုင္ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ေလးကို ျပန္ေတာင္းျပီး သူ့ရဲ့နွလံုးသားနဲ့ လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ကို တခ်က္ျပီးတခ်က္ ပစ္သြင္းခဲ့တယ္။ ဒါလဲ ဘာမွ အရာထင္ဟန္ မတူပါဘူး။ နွိပ္စက္ကလူေနတဲ့အသက္ရႉသံျကီးကိုသာ နာရီလက္တံေရြ့သလို မွန္မွန္ျကား ေနခဲ့ရတယ္။
အဆံုးမေတာ့ က်ေနာ္လဲ မခံရပ္နိုင္ေတာ့လို့ အဲဒီေနရာက ထြက္လာခဲ့တယ္။ သူအသက္ထြက္ဘို့ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ေလာက္ ထပ္ျကာခဲ့ေသးတယ္လို့ ေနာက္ေတာ့ ျကားရတယ္။ က်ေနာ္ ထြက္မလာခင္ ကေတာင္ ဗမာေတြက ဓါးေတြနဲ့ ျခင္းေတြေတာင္းေတြ ယူလာေနခဲ့ျကျပီး၊ ဆင္တေကာင္လံုး အရိုးက်န္တဲ့အထိ ေနမညိုခင္မွာပဲ အျပီးဝိုင္းဖ်က္ခဲ့ျကတယ္လို့ က်ေနာ့္ဆီ လာအသိေပးခဲ့ျကတယ္။
ကိစၥအားလံုးျပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဆင္ပစ္တဲ့အေျကာင္း ေျပာဆိုေဝဖန္ေဆြးေနြးလို့ မျပီးျကေတာ့ဘူးေပါ့။ ဆင္ပိုင္ရွင္ကေတာ့ အင္မတန္စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ေနေလတယ္။ သို့ေသာ္သူက ကုလားတေယာက္သာမို့ ဘာမွမတတ္နိုင္ခဲ့ဘူး။ ျပီးေတာ့က်ေနာ္က မွန္တာကိုလုပ္ခဲ့တာ။ ေခြးရူးလိုပဲ ဆင္ရူးရင္လဲ သူ့ပိုင္ရွင္က မထိန္းသိမ္းနိုင္ခဲ့ရင္ သတ္ပစ္ရမွာပဲ။ ဥေရာပသားေတြျကားထဲမွာေတာ့ အယူအဆက နွစ္ပိုင္းကြဲေနခဲ့တယ္။ လူျကီးပိုင္း ေတြက က်ေနာ္ မွန္တယ္လို့ေျပာျကျပီး၊ လူငယ္ပိုင္းေတြကေတာ့ ကူလီတေယာက္ကိုသတ္သြားတာနဲ့ ဆင္တေကာင္ကို ပစ္ခတ္ျခင္းဟာ အင္မတန္ရွက္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ကိစၥလို့ ရႈတ္ခ်ျကတယ္။ ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ ဆင္တေကာင္ဟာ ေဂၚရင္ဂ်ီကူလီအစုပ္ပလုပ္နဲ့စာရင္ အမ်ားျကီးအဖိုးတန္တယ္လို့ဆိုတယ္။ ေနာင္မွာေတာ့ အဲဒီကူလီ အသတ္ခံသြားရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္အရမ္းဝမ္းသာရတယ္ေလ။ ဆင္ကိုပစ္ဖို့ လံုေလာက္တဲ့ အေျကာင္းျပခ်က္ တခုရလိုက္ျပီးက်ေနာ့္ကို ဥပေဒအရ မွန္တဲ့ဘက္ကို ပို့ေပးခဲ့လို့ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္အျမဲလိုလို ေတြးမိတယ္၊ ဒီလိုလုပ္ခဲ့တာဟာ က်ေနာ္ကို အရူးလို့အထင္ျမင္ခံရမွာကို ေရွာင္ရွားဘို့သက္သက္ပဲဆိုတာ တျခားလူေတြ ရိပ္မိပါေလစလို့။
အဂၤလိပ္ဝတၳုေရးဆရာ ေဂ်ာ့ဂ်္အိုဝဲ “George Orwell (1903-1950) ” ၏ 1936 ဝတၳုတို “Shooting An Elephant”ကို ျပန္ဆိုပါသည္။
၂၀၁၁ခု ဒီဇင္ဘာလ ၃၀ ရက္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
