သက္ခိုင္ – ဗကသ ညီလာခံကိုု ဘုုရားဖူးသြားတဲ့ေအာင္ေဖနဲ႔ မခိုုျဖစ္လိုုက္ရတဲ့ ေတာ

သက္ခိုင္ – ဗကသ ညီလာခံကိုု ဘုုရားဖူးသြားတဲ့ေအာင္ေဖနဲ႔ မခိုုျဖစ္လိုုက္ရတဲ့ ေတာ
ေအာင္ေဖ အခန္းဆက္ အမွတ္ ၁၉၊ မုိးမခ၊ ဇန္န၀ါရီ ၆၊ ၂၀၁၅

(၁)

ေအာင္ေဖက လူ႕ေဘာင္သစ္မွာ လွဳပ္ရွားတယ္ဆိုုေပမယ့္၊ ဗမာႏိုုင္ငံလံုုးဆိုုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ဗကသ) မွာလည္း ပါတယ္၊ ဆိုုလိုုတာက အဲဒီအခ်ိန္က ဗကသက ကိုုကိုုႀကီး(ေခၚ)ေကက်ဴ႕ (၈၈ ပြင့္လင္း) ဆက္လက္ဦးေဆာင္ေနတဲ့ ဗကသနဲ႔ ေအာက္ဗမာျပည္ (ဗကသ) (ေအာက္ဗ) ဆိုုၿပီး ဗကသျပန္ဖြဲ႔ဖိုု႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ၂ဖြဲ႔လံုုးနဲ႔က  ေအာင္ေဖက မကင္းဘူး။  ၈၉ ၊ ၉၀ေလာက္ကတည္းက ေကက်ဴ႕ဗကသနဲ႔က အတူတူ လုုပ္ခဲ့ဖူးတာ ေနာက္ပိုုင္း၉၀ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေအာက္ဗနဲ႔ လက္တြဲလုုပ္ျဖစ္တာေတြပါ ရွိလာေကာ။

မူရင္းဗကသနဲ႔ တြဲလုုပ္တယ္ဆိုုတာကေတာ့ တခါတေလ အစည္းအေဝးသြားတက္တာ၊ အိုုးေဝစာေစာင္ကိုု ေတာင္ဥကၠလာ (၇)ရပ္ကြက္ ေဗဒါအိုုင္ႀကီးေဘးက လမ္းေလးထဲမွာေနတဲ့ ကိုုကိုုႀကီးအိမ္မွာ သြားသြားယူ တာေမြမွာျပန္ျဖန္႔ ဒီလိုုမ်ိဳးေတြကိုုး။ တခါတေလေတာ့လည္း ဗကသကလူေတြျဖစ္တဲ့ ကိုုညီညီတိုု႔၊ ကိုုဘိုုၾကည္ (ယခုု  AAPP ႏိုုင္က်ဥ္း) တိုု႔၊ ကိုုသန္းစိုုးတိုု႔ စတာေတြနဲ႔ တဘက္(၆)ရပ္ကြက္က လက္ဘက္ရည္ဆိုုင္မွာ ထိုုင္ လက္ဘက္ရည္ေသာက္တာတိုု႔ ဘာတိုု႔ေတာ့ လုုပ္ဖူးပါရဲ႕၊ အၿမဲတမ္းေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး၊ အဓိက စာေစာင္သြားယူတာပါပဲ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေအာင္ေဖက ပင္နီတိုုက္ပံုု အၿမဲဝတ္တဲ့ ကိုုဘိုုၾကည္နဲ႔ အေတာ္ခင္တာ။

၉၀ အေစာပိုုင္းေလာက္မွာ ေအာင္ေဖတိုု႔ တာေမြသားေတြႀကီးပဲစုုၿပီး အဖြဲ႔တခုုေထာင္ျဖစ္တယ္ ဘာတဲ့နာမည္က ဒီမိုုကရက္တစ္ ေက်ာင္းသား လူငယ္အစည္းအရံုုးလား ဘာလားမသိ၊ အစည္းအေဝးမွာ ပါတဲ့သူေတြက ကိုုေက်ာ္သူ၊ ကိုုသက္ေထြး (ေအာက္ဗ ျဖစ္လာ)၊ ကိုုေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ (အေမရိက)၊ ကိုုေက်ာ္စြာ၊ သက္ဝင္းေအာင္ (အကသ မႏၱေလးေထာင္မွာ က်ဆံုုး)၊ ေဇယ်ာဝင္း (အကသ၊ ရန္ကုုန္တိုုင္း တြင္း၁)၊ ကိုုရဲဇင္စတဲ့သူေတြ တာေမြသား အေယာက္(၂၀)ေက်ာ္ေလာက္ပါတယ္၊ အစည္းအေဝးလုုပ္တာက ဗဟန္းက လူ႕ေဘာင္သစ္ ဌာနခ်ဳပ္ရံုုးမွာ (ရန္ကင္း မေျပာင္းခင္)၊ အဲဒီအဖြဲ႔မွာ ဗဟိုုဦးေဆာင္ေကာ္မတီ (၅)ဦးၿပီးေတာ့ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးနဲ႔ တြဲဘက္ေနရာကိုု ေအာင္ေဖနဲ႔ ေဇယ်ာဝင္းကိုု ဝိုုင္းေရြးေတာ့ လုုပ္ရျပန္ပါေကာ။

ဒီအဖြဲ႔ကေနဆက္ၿပီးေတာ့ တျခား တကၠသိုုလ္ သမဂၢေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ေအာက္ဗကသ ေထာင္ျဖစ္လာတယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ ေအာက္ဗကသမွာ ကနဦးသမဂၢ(၈)ဖြဲ႔နဲ႔ စတယ္ေခၚရမယ္၊ ေအာင္ေဖတိုု႔ အစည္းအရံုုးက ကိုုေအာင္ေက်ာ္ျမင့္က ကိုုယ္စားလွယ္ပါတယ္၊ ကိုုသက္ေထြးကေတာ့ ေဆး(၂)အေနနဲ႔လားမသိ ပါသြားတာ။ ဆိုုေတာ့ ေအာက္ဗကသက (၉၀)ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးေတာ့ ဗမာႏိုုင္ငံလံုုးဆိုုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ညီလာခံႀကီးကိုု မႏၱေလးမွာ လုုပ္မယ္ျဖစ္လာပါေကာ၊ အဲဒီမွာ တၿမိဳ႔နယ္ကိုု ဗကသကိုုယ္စားလွယ္ ၂ဦး၊ အကသ ကိုုယ္စားလွယ္၂ဦးေရြးေတာ့၊ ေအာင္ေဖနဲ႔ ကိုုေက်ာ္စြာက ဗကသ၊ သက္ဝင္းေအာင္နဲ႔ ေနာက္တေယာက္က အကသအေနနဲ႔ ညီလာခံတက္ဖိုု႔ ျဖစ္လာပါေလေကာ။

ညီလာခံက ဇြန္လ(၂၇)ကေနစၿပီး အထက္ဗမာျပည္ ဗကသကလည္း သူ႔တိုု႔ဘာသာ မစိုုးရိမ္တိုုက္မွာလားမသိ ညီလာခံလုုပ္၊ ေအာက္ဗကသကလည္း ျမေတာင္ေက်ာင္းတိုုက္မွာစုုၿပီး ကိုုယ့္ဘာသာ ညီလာခံလုုပ္ ၿပီးမွ (၃၀)ရက္ေန႔မွာ အထက္၊ ေအာက္ ဗကသေတြစုုၿပီး ႏိုုင္ငံလံုုးဆိုုင္ရာ ညီလာခံလုုပ္ရမွာ ဒီလိုု။ ခက္တာက ေအာင္ေဖတိုု႔မွာ တခါမွလည္း မသြားဖူးသလိုု၊ သြားစရာ လမ္းစားရိတ္က မရွိဘူး မသြားေတာ့ဘူး လိုုလိုုျဖစ္ေနၿပီ၊ ေနာက္ဆံုုး ၂၄ရက္ေန႔ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကိုုေက်ာ္စြာက ပိုုက္ဆံရွာလိုု႔ ရလာတယ္ “ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ေဖ သြားစိုု႔” တဲ့။ ဒါနဲ႔ မႏၱေလးကိုု ခ်ီတက္ျဖစ္ၾကပါေလေကာ။

မႏၱေလးဘူတာေရာက္ေတာ့ ကိုုကိုုႀကီးရယ္၊ ကိုုဘိုုၾကည္ရယ္၊ ကိုုသန္းစိုုးတိုု႔ရယ္နဲ႔ ဆံုုပါေလေကာ၊ အဲဒီမွာ ကိုုဘိုုၾကည္က  “ေဟ့ေကာင္ေအာင္ေဖ ငါတိုု႔နဲ႔ လိုုက္တည္းေပါ့ကြ” တဲ့၊ ေအာင္ေဖတိုု႔က ရတယ္ ေနာက္မွပဲ လာခဲ့မယ္ တျခားေနရာမွာ တည္းမလိုု႔ဆိုုၿပီး ခ်ိန္းထားတဲ့ ျမေတာင္ေက်ာင္းတိုုက္မွာပဲ တည္းျဖစ္တယ္။

ဆိုုခဲ့တဲ့အတိုုင္း ေအာက္ဗမာျပည္က ေက်ာင္းသားေတြက ျမေတာင္ေက်ာင္းတိုုက္မွာ တည္းၾကတာဆိုုေတာ့ ရန္ကုုန္၊ ဧရာဝတီ၊ မြန္၊ ပဲခူးစတဲ့ ေဒသေတြကလူေတြခ်ည္းပဲ အမ်ိဳးသမီးေတြလည္းပါရဲ႕ မညိဳတိုု႔တေတြ၊ ထမင္းခ်က္ရင္လည္း အလွဴပြဲလိုု မိုုးၿဗဲဒယ္ႀကီးေတြနဲ႔ေပါ့၊ စေရာက္ကတည္းက အစည္းအေဝးေတြ ဆက္တိုုက္ လုုပ္ၾကေတာ့တာပဲ အထူးသျဖင့္ (၂၇၊ ၂၈)က ေအာက္ဗကသရဲ႕ မူဝါဒေတြ ခ်မွတ္ၾကတာေပါ့၊ အဲဒီအထဲက ထူးျခားခ်က္ေတြကေတာ့ အမွတ္(၁) အေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ NLD ႏိုုင္သြားၿပီ၊ ဒီေတာ့ လႊတ္ေတာ္ေခၚဖိုု႔ တိုုက္တြန္းမယ္၊ ဒီလိုုတိုုက္တြန္းတာမွာ မလိုုက္ပါလာရင္ေကာ ေက်ာင္းသားေတြက ဘာလုုပ္ၾကမလဲေပါ့၊ ဒါက (၂၇)ရက္ေန႔ ထင္ပါရဲ႕ အားပါးျငင္းၾက ခံုုၾကေတာ့တာပဲ တခ်ိဳ႕က တိုုက္ပြဲေဖာ္မယ္၊ စင္ၿပိဳင္ဖြဲ႔မယ္၊ စတာေတြအျပင္ NLD ကိုုပါျပန္တိုုက္ စတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ ပါလာပါေလေကာ။

ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖက ေဘးမွာရွိေနတဲ့ သက္ဝင္းေအာင္ကိုုညွိတယ္။

“ေဟ့ေကာင္ ပြဲကေတာ့ သိပ္ၾကည့္မေကာင္းေတာ့ဘူး NLD ကိုုေတာင္ တိုုက္မယ္ ဘာညာျဖစ္လာၿပီဟ၊ တကယ္ေတာ့ NLD ကိုုျပည္သူက မဲေပးတာ ေဒၚစုုေၾကာင့္ကြ၊ ဒါေၾကာင့္ ငါတိုု႔ ဟိုုတိုုက္ ဒီတိုုက္တာထက္စာရင္ ေဒၚစုုလြတ္ေျမာက္ေရး အရင္ဆံုုးစတာေကာင္းမယ္ကြ”

လိုု႔ ညွိပါေလေကာ၊ ဒီေတာ့ဟိုုေကာင္ကလည္း။

“ဟာ၊ ေအးေကာင္းတယ္ကြ၊ ငါ မင္းဒီအဆိုုကိုု တင္မယ္ဆိုုၿပီး အကသေတြနဲ႔ သြားညွိမယ္ကြ”

ဆိုုၿပီး၊ ထသြားၿပီး ညွိပါေလေကာ၊ ေအာင္ေဖလည္း တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေပါ့ သူတိုု႔ကိုု အကဲခတ္ေနရတယ္၊ အကသဆိုုတဲ့ဟာေတြက အခ်ဥ္ေတာ့မဟုုတ္ဘူး၊ သူတိုု႔လက္မခံဘူးဆိုုရင္ အေသကိုု ဖင္ပိတ္ျငင္းေတာ့မွာ အခုုကလည္း ေပါက္တက္ကရေတြ တင္လာျငင္းလာ ျဖစ္ေနေတာ့ သူတိုု႔လက္မခံျဖစ္ေနတာ၊ မရဘူးဆိုု မရဘူးဘဲ၊ သူတိုု႔က အင္အားကလည္းရွိေတာ့ သူတိုု႔ကိုု ပစ္ပယ္မရဘူး၊ အကယ္၍ တိုုက္ပြဲတခုုခုု ေဖာ္ရမယ္ဆိုုရင္ ဆရာသမားေတြ အင္အားပဲ အားကိုုးရတာ၊ အင္းစိန္မွာ ဗိုုလ္ခင္ညြန္႔ စေကာလားရွစ္နဲ႔ ေက်ာင္းသြား တက္ရတဲ့သူေတြက မ်ားမ်ားလာေတာ့ ဒီမိုုကေရစီေရး ဆက္တိုုက္ရမယ့္သူေတြက လူကနည္းနည္းလာၿပီကိုုး။ ဆရာသမားေတြ အင္အားရွိလိုု႔ေတာ္ေသး။

ခဏေနေတာ့ ဒီေကာင္ျပန္လာၿပီး၊ ေဟ့ေကာင္ အဆင္ေျပတယ္ကြ မင္းအဆိုုတင္လိုုက္ ဒီေကာင္ေတြ ေထာက္ခံလိမ့္မယ္ကြနဲ႔ ေျပာပါေလေကာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ စကားေျပာေနတာက ကိုုၿဖိဳး (ကိုုၿဖိဳးမင္းသိန္း၊ ယခုုလွည္းကူးအမတ္) သူက လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔။

“ဒီကိစၥဟာ အလြန္ကိုုမွ အင္မတန္သိမ္ေမြ႕ပါတယ္၊ အမွားခံလိုု႔ မရပါဘူး၊ ကေလးေမြးသလိုုေပါ့၊ အၾကပ္အတည္းေတြၾကားမွာ ဒီရင္ေသြး(ဆိုုလိုုတာက ဒီမိုုကေရစီေပါ့ေလ) ကိုု မထိခိုုက္၊ မက်ဆံုုးေအာင္ ဘယ္လိုုေဆာင္ရြက္ရင္ေကာင္းမလဲ ဆိုုတာေပါ့”  ဘာညာနဲ႔ သူမ်ားတင္ထားတဲ့ အဆိုုကိုု ကေလးေမြးၿပီး ျပန္ေခ်ဖ်က္ ေနရတာလား မသိပါဘူး။

ဒါနဲ႔ ေအာင္ေဖ လက္ေထာင္လိုုက္ေတာ့ သဘာပတိလုုပ္တဲ့သူေတြက ျမင္သြားၿပီး “ေဟာ တာေမြ ဗကသက ကိုုေအာင္ေဖ ေဆြေႏြးပါ”  ျဖစ္လာေကာ၊ ဒါနဲ႔ ေအာင္ေဖက ထၿပီး။

“မွန္ပါတယ္ အခုုကိစၥက ကေလးေမြးဖိုု႔ မလိုုေပမယ့္၊ ရဲေဘာ္ေတြ ေဆြးေႏြးသလိုု အလြန္ကိုုမွ သတိထားကိုုင္တြယ္ရမယ့္ အေျခအေနတရပ္ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီေနရာမွာ တခုု သတိထားရမွာက ၿပီးခဲ့ ေမလ(၂၇)ရက္ေန႔ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ျပည္သူတရပ္လံုုးက NLD ကိုုဘာလိုု႔ ပံုုေအာ မဲထည့္ခဲ့ပါသလဲ၊ အေျဖကေတာ့ ရွင္းပါတယ္၊ သူတိုု႔ေတြ အကုုန္လံုုးက ေဒၚစုုကိုုယံုုလိုု႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ NLD ကိုုမဲထည့္တာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အခုုအေျခအေနမွာ ဦးေဆာင္သူ ေဒၚစုုက က်ည္းထဲက်ပ္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ သူဦးေဆာင္တဲ့ ပါတီကိုု တိုုက္မယ္ခိုုက္မယ္ ဆိုုတာကေတာ့ မျဖစ္သင့္တဲ့ လုုပ္ရပ္ျဖစ္သလိုု၊ တိုုက္ပြဲလမ္းေၾကာင္း လြဲသြားႏိုုင္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳးကိုု ဦးတည္ေစႏိုုင္ပါတယ္၊ အကယ္၍ က်ေနာ္တိုု႔ တိုုက္တြန္းသလိုု၊  NLD က မလိုုက္ပါလာ ႏိုုင္ခဲ့ဘူး ဆိုုရင္ေတာင္မွ သူတိုု႔ကိုု ျပန္တိုုက္ဖိုု႔ မလိုုသလိုု၊ စစ္အစိုုးရ ျပဳတ္က်ေရးကိုုပဲ မမွိတ္မသုုန္ ဆက္တိုုက္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့ NLD အေနနဲ႔ ဒီလမ္းေၾကာင္းေပၚကိုု ေလွ်ာက္လာေစခ်င္တယ္ ဆိုုရင္ျဖင့္ က်ေနာ္တိုု႔ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရးကိုု ေတာင္းဆိုုရပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တိုု႔ တာေမြၿမိဳ႔နယ္ အေနနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရး ေတာင္းဆိုုတိုုက္ပြဲဝင္ဖိုု႔ တင္ျပပါတယ္”

ဘာညာနဲ႔ အဆိုုလည္္း တင္လိုုက္ေကာ၊ ေဝါကနဲ အကသေတြ တၿပံဳတေခါင္းႀကီး ဟုုတ္တယ္၊ မွန္တယ္၊ လက္ခံတယ္၊ ေဒၚစုုလြတ္ေျမာက္ေရး တိုုက္ပြဲဝင္ရမယ္ ဘာညာျဖစ္ကုုန္ေရာ၊ အဲဒီေတာ့မွ ကန္႔ကြက္သူ မရွိေတာ့ဘဲ ပထမဆံုုး သေဘာထားျဖစ္တဲ့ ေဒၚစုုလြတ္ေျမာက္ေရး ေတာင္းဆိုုဖိုု႔ဆိုုၿပီး ျဖစ္သြားပါေလေကာ၊ ၿပီးေတာ့မွ ေနာက္ပိုုင္း အဆိုုျပဳခ်က္ေတြ ျငင္းၾက၊ ခံုုၾက သေဘာတူၾကနဲ႔၊ ေအာင္ေဖတိုု႔ တာေမြအဖြဲ႔လည္း အကသေတြနဲ႔ အဆင္ကိုု ေျပသြားေတာ့တာပဲ။

(၂၈)ရက္ေန႔ညၾကေတာ့ ေအာက္ဗကသ ကိုုယ္စားလွယ္ေတြ ေရြးၾကပါေလေကာ၊ အဲဒီမွာ တာေမြ၊ မဂၤလာေတာင္ညြန္႔၊ ပုုဇြန္ေတာင္ ၿမိဳ႔နယ္ေတြရဲ႕ ဇုုန္(၂) ကိုုယ္စားလွယ္အေနနဲ႔ ေအာင္ေဖ့ကိုု အကသေတြ ေကာင္းခ်ီး ေပးတာေၾကာင့္ ေအာင္ေဖလည္း ေအာက္ဗကသ (ယာယီ)ရဲ႕ ေကာ္မတီဝင္အျဖစ္ အေရြးခံရေကာ၊ သက္ဝင္းေအာင္ကလည္း အကသကိုုယ္စားလွယ္အေနနဲ႔ ဒီ(၂၂)ဦးထဲမွာပါတယ္၊ မွတ္မိသေလာက္ေတြကေတာ့ ကိုုေအာင္ထြန္း၊ ကိုုဗသက္ေအာင္၊ ကိုုၿဖိဳး၊ ကိုုေအာင္ေက်ာ္ျမင့္၊ ကိုုသားညႊန္႔ဦး (VOA)၊ ကိုုသက္ေထြး စတဲ့သူေတြပါတယ္၊ အဲဒီမွာတင္ (၂၉ )ရက္ ည ၾကေတာ့ အထက္ဗကသ (ယာယီ) ေကာ္မတီေတြနဲ႔ေတြ႔၊ ၿပီးေတာ့ (၃၀)ရက္ေန႔ လုုပ္မယ့္ အထက္၊ ေအာက္ ဗကသ ညီလာခံအတြက္ တိုုင္ပင္စရာ ရွိတာေတြ တိုုင္ပင္နဲ႔ အေတာ္မိုုးခ်ဳပ္သြားပါေလေကာ။ ေဆြးေႏြးပြဲၿပီးေတာ့ မနက္(၄)နာရီထိုုးၿပီ၊ ဒီေတာ့ အိပ္ခြင့္ရၿပီဆိုုၿပီး အေဆာင္ကိုုျပန္အလာ။

“က်ေနာ္တိုု႔ ဘုုရားႀကီးသြားမလိုု႔ ခင္ဗ်ားတိုု႔ကိုု ေစာင့္ေနတာ”

အကသမ်ားက ေအာင္ေဖတိုု႔ႏွစ္ဦးကိုု ေျပာပါေလေကာ။

“အာ မနက္ပဲ ညီလာခံ လုုပ္ေတာ့မွာ ဘာသြားလုုပ္မလိုု႔လဲ”

လိုု႔ ေအာင္ေဖက ေစာဒက တက္လိုုက္သလိုု။ သက္ဝင္းေအာင္ကလည္း

“မင္းတိုု႔ အိပ္ၿပီးေပမယ့္ ငါတိုု႔ မအိပ္ရေသးဘူးကြ”

လိုု႔ အပိုုင္ေျပာလိုုက္တယ္၊ အဲဒီမွာ

“တေယာက္မွ မအိပ္ေသးဘဲကိုု ေစာင့္ေနတာ” တဲ့၊ မွတ္ကေရာ ခိုုင္မာလွတဲ့ ဇြဲနဲ႔ဝီရိယ။

ဒါနဲ႔ သြားဖိုု႔ျပင္ၾကရေတာ့တယ္၊ တညလံုုး အကသေတြနဲ႔ထိုုင္ၿပီး တိုုက္ပြဲေဖာ္ေနတဲ့ ဦးဇင္းေတြကေတာ့ သတိေပးပါရဲ႕ “သတိထားသြားၾက ရဲေဘာ္တိုု႔” တဲ့။

ဦးဇင္းေတြ သတိေပးတယ္ဆိုုတာက အေၾကာင္းရွိတယ္၊ ဘာလိုု႔ဆိုု ျမေတာင္ေက်ာင္းတိုုက္ေဘးမွာက မဝတရံုုးလားမသိရွိတယ္၊ အဲဒီအထဲမွာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေစာင့္ေနၾကတယ္၊ ေအာင္ေဖတိုု႔ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္ေတာင္ ျမေတာင္ေက်ာင္းကိုု ကာထားတဲ့ အုုတ္တံတိုုင္းေပၚမွာ တန္းစီၿပီး တံတိုုင္းေဘးကပ္လွ်က္ ဖြင့္ထားတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုုင္ကိုု လွမ္းမွာ ေသာက္ရတာ၊ ေအာက္မဆင္းရဲဘူး ဆင္းတာနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုုင္ထဲမွာ ရွိေနတတ္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးက ဆြဲမယ္ဆိုုတဲ့ အထာေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အခုုလိုု မနက္အေစာႀကီးေတာ့ ဒီဘဲေတြလည္း အိပ္ေနေလာက္ၿပီဆိုုၿပီး အရဲစြန္႔သြားဖိုု႔ ဆံုုးျဖတ္ၾကတာ။

ညီလာခံ ညီညြတ္ေရးေၾကာင့္လားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ေအာင္ေဖက ႏွစ္ေယာက္တတြဲစီ သြားၾကမယ္ဆိုုေတာ့ အကသေတြက ဘာမွေစာဒက မတက္ၾကဘူး၊ အဲဒီအခ်ိန္က ညမထြက္ရအမိန္႔၊ မာရွယ္ေလာက မနက္၄နာရီအထိ ရွိေနတုုန္း၊ ဒါနဲ႔ေက်ာင္းဝင္းထဲက အသာေလးထြက္ မဝတရံုုးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သက္ဝင္းေအာင္နဲ႔ ေနာက္တေယာက္အတြဲရယ္၊ ေနာက္ဆံုုးက ႏွစ္ေယာက္အတြဲရယ္ကိုု မဝတရံုုးထဲက ဘာသာတရား အလြန္ကိုုင္းရွိဳင္းတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ထြက္လာၿပီး နန္းေတာ္ထဲက စစ္တပ္ဝင္းရွိရာကိုု ဘုုရားဖူး ေခၚသြားပါေလေကာ၊ ေအာင္ေဖနဲ႔ ကိုုေက်ာ္စြာတိုု႔အတြဲရယ္၊ ေရွ႔ဆံုုးက အကသႏွစ္ေယာက္အတြဲရယ္ ဘာရမလဲ ေျခကုုန္သုုတ္ ေျပးရေတာ့တာေပါ့။

လြတ္ေလာက္ၿပီထင္တဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့မွ လက္ဘက္ရည္ဆိုုင္ တဆိုုင္ထဲဝင္ထိုုင္ၿပီး ဘယ္လိုုလုုပ္ၾကမလဲေပါ့၊ ေအာင္ေဖကေျပာတယ္။ “ေအး ခုုမွေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုုင္ဘူး ဘုုန္းႀကီးပဲ သြားေလွ်ာက္ရေတာ့မွာေပါ့” လိုု႔ေျပာၿပီး တျခားဘက္က ပတ္ၿပီး ေက်ာင္းဝင္းထဲျပန္ဝင္လာ၊ ၿပီးေတာ့ ျမေတာင္ေက်ာင္းတိုုက္ သံဃသာမဂၢီ ဆရာေတာ္ကိုု ေလွ်ာက္ရေတာ့တာေပါ့၊ ဆရာေတာ္ကေတာ့ ေရွ႕ဆက္လုုပ္ရမယ့္ဟာေတြ(ညီလာခံ) ဆက္လုုပ္ၾကဦးေပါ့လိုု႔ မိန္႔တယ္။

ညီလာခံက ေန႔လည္၁၂နာရီလားမသိ စမွာ၊ မစိုုးရိမ္ေက်ာင္းတိုုက္မွာလား မသိ၊ ေအာင္ေဖတိုု႔ကေတာ့ မသိပါဘူး၊ လမ္းျပက လူခြဲခြဲၿပီး ေခၚသြားလိမ့္မယ္ လိုု႔ေတာ့ စီစဥ္သူေတြက ေျပာတယ္၊ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖလည္း လမ္းျပလုုပ္တဲ့ ကိုုရင္ေလးေခၚတဲ့အတိုုင္း သြားရေတာ့တာေပါ့၊ သြားမယ့္ေက်ာင္းနားမေရာက္ခင္ထင္ပါရဲ႕ ေစ်းတခုုေဘးက လမ္းၾကားေလးမွာ တၿမိဳ႔လံုုး ခ်ထားတဲ့ လံုုထိန္းတပ္ေတြအထဲက အရပ္ဝတ္ ေထာက္လွမ္းေရးတေယာက္နဲ႔ ရဲေဘာ္၃-၄ေယာက္က ေအာင္ေဖ့ျမင္သြားၿပီး စစ္ပါေလေကာ၊ အဲဒီမွာ ေရးခၽြတ္ဖိုု႔ ခါးၾကားထဲ ဖြက္ယူလာတဲ့ စာအုုပ္လြတ္တခုုကိုု ေတြ႔တာနဲ႔တင္ ဖမ္းမယ္ဆီးမယ္ လုုပ္ပါေရာ။

ရဲေဘာ္ သူ႔ေခၚသြားလိုုက္ဆိုုၿပီး အမိန္႔ေပးလိုုက္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေၾကာင့္ ေအာင္ေဖ့ကိုု လံုုထိန္းႏွစ္ေယာက္က တေယာက္တဘက္ဆီ လက္ေမာင္းကေနခ်ဳပ္ၿပီး အခ်ဳပ္ကားဆီ ဆြဲေခၚသြားပါေလေကာ၊ သူတိုု႔အရပ္နဲ႔ ေအာင္ေဖ့အရပ္နဲ႔က အေတာ္ကြာတာဆိုုေတာ့ spiderman 2 အထဲက လူဆိုုး သိပၺံပညာရွင္လိုု ေျမႀကီး ထိတခ်က္ မထိတခ်က္ျဖစ္ၿပီး၊ ေျမာက္ေျမာက္ ေျမာက္ေျမာက္နဲ႔ ေအာင္ေဖပါသြားေတာ့တာပဲ။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ တဘက္ကေနလာေနတဲ့ ျမေတာင္ေက်ာင္းက ဦးဇင္း၅ပါးက ဒါကိုုျမင္သြားၿပီး၊ ဒီလံုုထိန္းႏွစ္ေယာက္ကိုု ေဟ့ေကာင္ မင္းဘာလုုပ္တာလဲ မင္းတိုု႔ဘာေတြ႔လိုု႔ ဖမ္းတာလဲ ဘာညာနဲ႔အတင္းဝင္ ဆြဲေတာ့တာပဲ၊ ေအာင္ေဖကလည္း

“တပည့္ေတာ္ ဘုုရားဖူးလာတာဦးဇင္း၊ တပည့္ေတာ္မွာ ဘာမွမပါဘဲ သူတိုု႔ဖမ္းတာ”

စတဲ့ ပါးစပ္ထဲေတြ႔ကရာ ေလွ်ာက္ေျပာေတာ့တာေပါ့၊ ဒါနဲ႔ဦးဇင္းေတြက ဝိုုင္းဆြဲတာနဲ႔တင္ လံုုထိန္းေတြလည္း ေၾကာက္လန္႔ၿပီး လက္အလႊတ္ ေအာင္ေဖလည္း ဘုုန္းႀကီးေတြဆြဲေခၚရာေနာက္ ေျမာက္ေျမာက္၊ ေျမာက္ေျမာက္နဲ႔ ပါသြားျပန္ပါေလေကာ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေဘးနားက ဘုုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္း တခုုထဲမွာ ခဏနားေနၿပီးမွ ဦးဇင္းေတြကေျပာတယ္၊ ညီလာခံကေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူးရဲေဘာ္ အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းပဲ ျပန္နားတာ ေကာင္းမယ္ေပါ့ေလ၊ ဒါနဲ႔ ဘုုန္းႀကီးေတြက ေအာင္ေဖ့ကိုု အလယ္မွာထားၿပီး ျမေတာင္ေက်ာင္းကိုု ျပန္ေခၚလာေတာ့တာပဲ။

လမ္းမွာလည္း ေရခဲျခစ္ေရာင္းတဲ့သူေတြကအစ ဟိုုဘက္လမ္းရွင္းတယ္၊ ဒီဘက္လမ္းမသြားနဲ႔ ဘုုရား၊ ဘာညာနဲ႔ သတင္းေပးတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။

ႏိုုင္ငံလံုုးဆိုုင္ရာ ညီလာခံကလည္းမျဖစ္၊ ပ်က္သလိုုျဖစ္သြားေတာ့ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ လူေတြစုုၿပီး သက္ဝင္းေအာင္တိုု႔ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဘာလုုပ္ၾကမည္နည္းဟုု အစည္းအေဝး ထိုုင္ၾကရပါေကာ၊ အဲဒီလိုုထိုုင္ေနတုုန္းပဲ အဖမ္းခံထားရတဲ့သူ (၄)ဦးျပန္လြတ္လာတာနဲ႔ ေနာက္ရက္ေတြမွာ အသီးသီး ရန္ကုုန္ ျပန္ခဲ့ၾကရေတာ့တာပဲ။

(၂)

ရန္ကုုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ျပႆနာက တက္ပါေလေကာ၊ ဘာလိုု႔ဆိုု ေႏြးေထြးမႈလြန္ (ပူလြန္းလိုု႔) ျမေတာင္ေက်ာင္းတိုုက္က ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ၄-၅ ည ဆက္တိုုက္အိပ္ခဲ့ရလိုု႔လားမသိဘူး ေအာင္ေဖတေယာက္ တင္ပါးမွာ ဝဲေပါက္ပါေလေကာ၊ ေဆးခန္းသြား အျမန္ကုုလိုုက္ရတယ္၊ အေၾကာင္းက ဇူလိုုင္ ၅-၆-၇ မွာ လူ႔ေဘာင္သစ္က ႏိုုင္ငံလံုုးဆိုုင္ရာ အထူးအစည္းအေဝးႀကီး က်င္းပဖိုု႔ ရွိေနေတာ့၊ ရန္ကုုန္တိုုင္းက ကိုုယ္စားလွယ္ (၅)ဦးထဲမွာ ေအာင္ေဖလည္းပါေနေတာ့ မျဖစ္မေန တက္မွရမယ္ေလ။

အထူးအစည္းအေဝးကေန ကိုုျမင့္ေဇာ္ကိုု ပါတီဥကၠဌ ေရြးလိုုက္ေတာ့ လစ္လပ္သြားတဲ့ တိုုင္း ဥကၠဌေနရာမွာ တြံေတးက ကိုုျမင့္လြင္က ဥကၠဌျဖစ္လာတယ္၊ ေအာင္ေဖလည္း တိုုင္းစည္းရံုုးေရးမွဴး တာဝန္ ေျပာင္းယူ ရေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာတင္ပဲ နားသူေတြနားကုုန္ၾကတာနဲ႔ ေကာ္မတီဝင္အသစ္ေတြနဲ႔ ထပ္ဖြဲ႔ေတာ့ ကိုုလွျမင့္တိုု႔၊ ကိုုေအးျမင့္တိုု႔ေတြ ေကာ္မတီဝင္ေတြ ျဖစ္လာၾကေတာ့တာပဲ။

ပါတီဗဟိုုေကာ္မတီအသစ္ေတြကိုု တိုုင္း၅တိုုင္းနဲ႔ ျပည္နယ္ ႏွစ္ျပည္နယ္က ကိုုယ္စားလွယ္ (၂၃)ဦးနဲ႔ ဖြဲ႔ထားတာဆိုုေတာ့ ေက်ာက္ကုုန္းဌာနခ်ဳပ္မွာ လူကေတာ့ အေတာ္စည္တာ။ တခါတခါ အခမ္းအနားလုုပ္ရင္ ေထာက္လွမ္းေရးကေတာ့ ထံုုးစံအတိုုင္း ၾကပ္တာေပါ့ ဦးေရဘယ္ေလာက္၊ ဘယ္ႏွစ္နာရီ ခြင့္ျပဳစာ ႀကိဳတင္ရမယ္ ဘာညာေပါ့ေလ၊ တခါေတာ့ အခမ္းအနားလုုပ္တာ ခြင့္ျပဳခ်က္ ေတာင္းထားတဲ့ အခ်ိန္ထက္ ပိုုၾကာသြားေတာ့၊ ရန္ကင္း မဝတဥကၠဌက ကိုုျမင့္ေဇာ္ကိုု ေခၚပါေလေကာ၊ ေအာင္ေဖလည္း အေဖာ္လိုုက္သြားတာေပါ့၊ အဲဒီမွာ မဝတဥကၠဌက ဗိုုလ္မွဴးအဆင့္ရွိတဲ့ စစ္သားဆိုုေတာ့ သူနားလည္သလိုု ေျပာလိုုက္တာက။

“ေမာင္ျမင့္ေဇာ္ မင္းတိုု႔ကိုု ကိုု္ယ္ေျပာမယ္၊ ေနာက္တခါ အစည္းအေဝးလုုပ္ရင္ ၃နာရီၾကာမယ္ဆိုုရင္ ရွဳပ္တယ္ကြာ ၅နာရီေလာက္တင္ထားလိုုက္ ဒါမွအလုုပ္မရွဳပ္မွာ မဟုုတ္ရင္ ကိုု္ယ္လည္း အလုုပ္ရွဳပ္တယ္ကြ” တဲ့။

ေအာ ဟိုုက (ေထာက္လွမ္းေရး) က အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေပးမလုုပ္ခ်င္လိုု႔ ၃နာရီပဲ ခြင့္ျပဳမယ္၊ ေလာ္စပီကာ မသံုုးရ အဲဒီလိုု ေစ်းဆစ္ေနရတဲ့အထဲ၊ သူက အခ်ိန္ပိုုသြားတာ မျဖစ္ေအာင္ တနာရီ ႏွစ္နာရီ ပိုုတင္ထားလိုုက္ လိုု႔ေျပာေတာ့၊ ေအာင္ေဖတိုု႔လည္း ရီခ်င္သြားၿပီး ဟုုတ္ကဲ့ေပါ့ေလ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေျပာၿပီး ျပန္လာ၊ ရံုုးေရာက္ေတာ့ တခီြးခီြး ရီၾကရေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီမဝတ ဥကၠဌလည္း ဘယ္ေျပာင္းသြားရသလဲ မသိေတာ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုုင္း အမ်ိဳးသားညီလာခံ က်င္းပေရးကိုု လက္ခံရမယ္ဆိုုတဲ့ ေၾကညာခ်က္လားမသိ အဲဒီ(၁/၉၀) ကိုု လူ႕ေဘာင္သစ္က သေဘာတူ လက္မွတ္မထိုုးတာနဲ႔တင္ ဗဟိုုေကာ္မတီတဖြဲ႔လံုုးကိုု တလေလာက္ ဖမ္းသလိုု၊ ေအာင္ေဖတိုု႔ တိုုင္းရံုုးလည္း ဌာနခ်ဳပ္ရွိရာ ေက်ာက္ကုုန္းကိုု ေျပာင္းလာရေတာ့တယ္။

ဒီအေတာအတြင္းမွာပဲ ဗိုုလ္ခင္ညြန္႔ကလည္း (၁၀၁)ႀကိမ္ေျမာက္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ လူ႕ေဘာင္သစ္ ကလည္း ဗကသ၊ အကသေတြနဲ႔ မရွင္းမလင္း လုုပ္ေနပါတယ္၊ ဘာညာေျပာေတာ့၊ ကိုုျမင့္ေဇာ္က ေအာင္ေဖ့ကိုု ေဟ့ေကာင္ က်ဳပ္ၾကက္လိ (ၾကည့္က်က္လုုပ္) ေတာ့ေနာ္ မင္းအဘက ေျပာေနၿပီ ဆိုုတာနဲ႔တင္ ေအာင္ေဖလည္း ေအာက္ဗ တာဝန္ကိုု မယူျဖစ္ေတာ့ပဲ ပုုဇြန္ေတာင္က ကိုုေဌးေအာင္ (ယခုုျပည္တြင္း)ကိုု လႊဲေပးလိုုက္ရ ေတာ့တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္စက္တင္ဘာလ (၁၆)ရက္နဲ႔ (၂၁)ရက္ေန႔ေတြက ပန္းဆိုုးတန္းမွာလုုပ္တဲ့ လႊတ္ေတာ္ေခၚေရး ဆႏၵျပပြဲကိုုေတာ့ အကသေတြနဲ႔ ဝင္ႏြဲျဖစ္လိုုက္ေသးတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကားလမ္းမ ကိုုပိတ္ ေခြးေျခခံုုတခုု ဆြဲယူလာ တရားေဟာတဲ့ သူကေဟာ ေအာင္ေဖတိုု႔ေတြက လမ္းသြားလမ္းလာေတြကိုု ေတာင္းဆိုုခ်က္ (၅)ခ်က္ပါတဲ့ ေၾကညာခ်က္ေတြေဝ၊ စစ္ကားေတြ ေရာက္လာေတာ့ ထြက္ေျပးေပါ့။

ပတၱနိကၠဳဇနကံဆိုုတာက ႏိုုဝင္ဘာလႀကီးထဲမွာ တန္ေဆာင္မုုန္းလျပည့္ကစလိုု႔ ထင္ပါရဲ႕ ဘုုန္းႀကီးေတြက အာဏာပိုုင္ေတြကပ္တဲ့ ဆြမ္းကြမ္းကိုု လက္မခံဘဲ သပိတ္ေမွာက္ ကံေဆာင္ၾကတာကိုုး၊ ဒီလႈပ္ရွားမႈက ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနေတာ့ ေအာက္ဗက လူေတြကိုု လိုုက္ဖမ္းၿပီဆိုုေတာ့ ေအာင္ေဖလည္း ေညာင္တုုန္းဘက္သြားၿပီး တလေလာက္ ေရွာင္ေနလိုုက္ရေသးတယ္၊ ေအးေဆးျဖစ္သြားေတာ့မွ ျပန္လာၿပီး ကုုိျမင့္ေဇာ္ကိုု ေျပာတယ္။

“ေဟ့လူ၊ မရေတာ့ဘူးနဲ႔ တူတယ္ဗ်၊ ဒီဘဲေတြက ဘုုန္းႀကီးေတာင္ မေရွာင္ဘူး အကုုန္တြယ္တာဆိုုေတာ့ က်ဳပ္တိုု႔ ေတာခိုုတာ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ဗ်၊ ဒီအတိုုင္းေတာ့ ဘလိုုင္းႀကီး အဖမ္းခံရရင္ မေခ်ာင္ဘူး၊ လူေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး”  ေပါ့ေလ။

အဲဒီမွာ ကိုုျမင့္ေဇာ္ကေျပာတယ္။

“ေဟ့ေကာင္ ငါသိပါတယ္ကြ အသာေနဦးဟ စီစဥ္ေနတယ္၊ သြားတဲ့အခါ မင္းအဆင္သင့္ လိုုက္ႏိုုင္ေအာင္သာ ျပင္ထား” တဲ့။

ဒါနဲ႔ ေအာင္ေဖတိုု႔တေတြလည္း သေဘာေပါက္သြားၿပီး ဘာသိဘာသာနဲ႔ ရႈးသလိုုေပါသလိုု၊ ထမင္းခ်က္စားလိုုက္ လက္ဘက္ရည္ဆိုုင္ ထိုုင္လိုုက္နဲ႔ ဟိုုလပ္ယ်ားလပ္ယ်ား၊ ဒီလပ္ယ်ားလပ္ယ်ား ေနေနေတာ့တာပဲ၊ လႈပ္ရွားမႈေတြလည္း ဘာမွမယ္မယ္ရရ သိပ္မလုုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ပံုုမွန္ေလာက္ပါပဲ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဌာနခ်ဳပ္မွာက လူေတာင္ အေတာ္နည္းသြားၿပီ၊ ကိုုေအာင္မိုုးေဇာ္တိုု႔ ကိုုေဇာ္မင္း(ဘန္ေကာက္)တိုု႔၊ ကိုုေအာင္ေက်ာ္စိုုး (ေနာ္ေဝ) (ရန္ကုုန္တိုုင္း ၿမိဳ႔နယ္စုု)တိုု႔က တပါတီလံုုးက ဗဟိုုေကာ္မတီေတြကိုု ဖမ္းကတည္းကိုုက သူတိုု႔က ေရွာင္ၿပီး ေတာထဲ သြားၾကၿပီ၊ ဆိုုေတာ့ ဌာနခ်ဳပ္မွာ ကိုုျမင့္ေဇာ္၊ ကိုုေဇယ်၊ ကိုုမ်ိဳးလြင္၊ ကိုုေက်ာ္လွဖုုန္း၊ ကိုုထြန္းဝ႑ (ျပည္)၊ စတဲ့သူေတြနဲ႔ ရန္ကုုန္တိုုင္းက ကိုုေအးျမင့္တိုု႔ ကိုုလွျမင့္တိုု႔ စသူေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ပံုုမွန္ေတာ့ ၄-၅ေယာက္ေလာက္ပဲ ညအိပ္ေနၾကတယ္၊ မနက္မွ က်န္သူေတြက အိမ္ကေန ဒါမွမဟုုတ္ တည္းတဲ့အိမ္ေတြကေန ရံုုးကိုုျပန္လာေပါ့ေလ။

ဌာနခ်ဳပ္ခန္းမေနာက္မွာ ကြပ္ပ်စ္လိုုလုုပ္ထားၿပီး ညအိပ္ရင္ အဲဒီမွာ စုုအိပ္ၾကရတယ္၊ မိုုးရြာတဲ့ရက္ေတြဆိုု ျပႆနာတက္ေကာ၊ ဘာလိုု႔ဆိုု မိုုးကရြာေတာ့ ေဆာက္ထားတဲ့တဲ ဓနိမိုုးကေန မိုုးယိုုေတာ့တာေပါ့၊ အဲဒီလိုု မိုုးယိုုတဲ့အခါ ေအာင္ေဖက ေက်ာခ်င္းကပ္အိပ္ေနတဲ့ ကိုုျမင့္ေဇာ္ကိုု။

“ေဟ့လူ ဟိုုဘက္တိုုးဦးဗ်၊ ဒီမွာမိုုးယိုုေနၿပီဗ်”

လိုု႔ေျပာရင္၊ သူကလည္း ျပန္ေျပာတာက။

“ဒီဘက္က ယိုုေနတာၾကၿပီကြ၊ ငါလည္းေခါင္းၿမွီးၿခံဳၿပီးေတာ့ စိုုစိုု မစိုုစိုု ဆိုုၿပီးေနေနရတာဟ” တဲ့။

အဲဒီလိုု ေပေတၿပီး ေနေနၾကရေတာ့တာပါပဲ၊ စားစရာကေတာ့ ေမာ္ကၽြန္းကိုုသြား ဆန္အိတ္ထမ္းလာ၊ ဟိုုလူကလွဴ ဒီလူကလွဴ ဒီအထဲက ကိုုလွျမင့္က ဦးေဆာင္ ခ်က္ျပဳတ္ အဲဒီလိုု ေနေနၾကရတာ၊ ဘာလိုု႔ဆိုု ေနာက္ဆံုုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရွိေနေသးတာကိုုး။

ေအာင္ေဖတိုု႔ေတြကိုု လွဴတဲ့ တန္းတဲ့သူေတြအထဲက ၾကည့္ျမင္တိုုင္က မဝါတိုု႔ မညိဳတိုု႔ မိသားစုုေတြနဲ႔၊ ေက်ာက္ကုုန္းေကြ႕မွာ အိမ္ဆိုုင္ေလးဖြင့္ၿပီးေနတဲ့ အန္တီေဘဘီတိုု႔ မိသားစုုကေတာ့ အမွတ္တရေတြပဲ၊ ဘယ္သူဘယ္အခ်ိန္ခ်ိန္ သြားသြား စားၿပီးေသာက္ၿပီးမွ ျပန္သြားဆိုုတဲ့သေဘာ၊ မစားပဲ ျပန္ကိုု မျပန္ရဘူး ဆိုုပါေတာ့ ၿပီးရင္ ရံုုးမွာက်န္တဲ့သူေတြ သံုုးဖိုု႔စြဲဖိုု႔ေတာင္ လမ္းစားရိတ္ဆိုုၿပီး ေငြစေလးေတြ ထည့္ထည့္ေပး တတ္ေသးတယ္။

အန္တီေဘဘီမွာက သမီး အပ်ိဳမေလး(၃)ေယာက္ရွိေတာ့ သူတိုု႔ေတြနဲ႔က ေအာင္ေဖတိုု႔က အကိုုေတြလိုု၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုု ျဖစ္ေနေကာ၊ အားရင္ သူတိုု႔ဆီသြား ထိုုင္စကားေျပာ လိုုတာဝိုုင္းကူ၊ အန္တီႀကီးက ထမင္းစားၿပီးလားလိုု႔ေမး မၿပီးေသးရင္ တခါထဲဝင္စား အဲဒီလိုု စားအိမ္ေသာက္အိမ္လိုုကိုု ျဖစ္ေနေကာ၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ ဒီညီအမေတြကိုု မငမ္းရဲဘူး၊ ေထာက္လွမ္းေရး အာရံုုလြဲေအာင္သာ ဟိုုလိုုလိုု ဒီလိုုလိုု သြားသြားရစ္ေနသလိုု ပံုုဖမ္းေနၾကတာ၊ အမွန္က ေအာင္ေဖတိုု႔တေတြက ႏိုုင္ငံေရးပိုုး ဝင္သြားၾကၿပီဆိုုေတာ့ တိုုင္းျပည္ အေျပာင္းအလဲအတြက္ပဲ တခုုခုု လုုပ္ခ်င္ေနၾကတာေလ။

(၃)

ဒီလိုုေနေနရင္းနဲ႔ ၁၉၉၁ ခုုႏွစ္ထဲေရာက္လိုု႔ တရက္မွာေတာ့ ေအာင္ေဖ့အမ ခိုုင္းတဲ့အတြက္ ေတာင္ဥကၠလာဘက္ကိုုသြားရင္း အျပန္မွာဌာနခ်ဳပ္ကိုု ဝင္လာျဖစ္ေကာ၊ အခ်ိန္ကေတာ့ ညေနေစာင္းေနၿပီ ေျပာရမယ္၊ အဲဒီမွာ ကိုုျမင့္ေဇာ္က။

“ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ေဖ၊ မင္းအိမ္မျပန္နဲ႔ေတာ့” တဲ့။

ဘာလိုု႔လဲဗ် အေရးႀကီးလိုု႔လားေပါ့၊ ေအးအေရးႀကီးတယ္တဲ့၊ အာဒါဆိုု ခဏေနဦးဗ် အမေတာင္းခိုုင္းတဲ့ ပိုုက္ဆံေတြ သြားျပန္ေပးလိုုက္ဦးမယ္ ၿပီးမွ ျပန္လာမယ္ဆိုုၿပီး အိမ္ျပန္ အဝတ္အစား ၁-၂ ထည္ယူၿပီး ျပန္လာတာေပါ့၊ အဲဒီမွာ ေတာခိုုဖိုု႔ မနက္ခရီးထြက္ရမယ္ဆိုုတာ သိေတာ့တာပဲ။

သြားရမယ့္သူေတြက ကိုုခ်စ္ (စိုုးဝင္းညိဳ၊ ဒီဗီဘီ ေနာ္ေဝမွာကြယ္လြန္)၊ ကိုုလွျမင့္၊ ကိုုေအးျမင့္နဲ႔ ေအာင္ေဖ၊ ကိုုျမင့္ေဇာ္နဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြက ေနာက္အသုုတ္နဲ႔ ထြက္မယ္တဲ့၊ ဒါနဲ႔ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ၾကည့္ျမင္တိုုင္ အေဝးေျပးကားဂိတ္ကေန ကားလက္မွတ္ဝယ္ၿပီးေတာ့ ရန္ကုုန္-မႏၱေလး ကားလမ္းေပၚက ၿမိဳ႔တၿမိဳ႕ကိုု ခ်ီတက္ၾကရေတာ့တာပဲ။

ဟိုုေရာက္ေတာ့ အဓိကက်တဲ့သူကိုု ၂-၃ရက္ ေစာင့္ေနရေသးတယ္၊ သူျပန္လာေတာ့ ခရီးစဥ္စရၿပီမွတ္တာ၊ သူေျပာမွ ေအာင္ေဖတိုု႔ေလသြားတယ္။

“ဒီလမ္းေၾကာင္းက အရမ္းစိတ္ခ်ရလိုု႔၊ ဥကၠဌကိုု အရင္လႊတ္ၿပီးမွ ခင္ဗ်ားတိုု႔ကိုု ဒုုတိယအသုုတ္အေနနဲ႔ လႊတ္ႏိုုင္မယ္၊ အဲဒီအတြက္ ေဆာရီးပါ၊ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတိုု႔ ရန္ကုုန္ျပန္ၿပီး ဟန္မပ်က္သာေနပါ”တဲ့။

ခဲေလသမွ်၊ သဲေရက် ျဖစ္ေကာ။ ေအာင္ေဖကေတာ့ ေျပာပါေသးတယ္ ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ အခုုဆိုု က်ေနာ္တိုု႔ထြက္လာတာ ေထာက္လွမ္းေရးက သိေလာက္ၿပီဗ်၊ ျပန္ရရင္ ျပႆနာ တက္ႏိုုင္တယ္ဗ်ေပါ့ေလ၊ သူကေတာ့ ေဆာရီးပဲ၊ ဒါနဲ႔ သူမွမပိုု႔ေပးႏိုုင္တာ ျပန္ရေတာ့မွာေပါ့ေလဆိုုၿပီး စိတ္ဒုုန္ဒုုန္းခ်ၿပီး ရန္ကုုန္ျပန္ခဲ့ရပါေလေကာ။

ထင္တဲ့အတိုုင္း ရန္ကုုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုုျမင့္ေဇာ္ကေျပာတယ္။

“ေဟ့ေကာင္ေအာင္ေဖ မင္းအေမ ရံုုးလာသြားတယ္၊ တငိုုငိုု တရီရီနဲ႔ မင္းအိမ္ကိုု ေထာက္လွမ္းေရးက ဧည့္စာရင္းဝင္စစ္တာ မင္းမရွိလိုု႔တဲ့ ျပန္လာရင္ သတင္းပိုု႔ပါ ေျပာတယ္တဲ့၊ အဲဒီေတာ့ မင္းခဏေတာ့ အိမ္အျပန္ ျပလိုုက္ကြာ” တဲ့။

“ဟာ ေဟ့လူ မရဘူး၊ က်ဳပ္ျပန္ရင္ အဖမ္းခံရမွာေပါ့ဗ်” လိုု႔ေျပာေပမယ့္၊ ကိုုျမင့္ေဇာ္က ခဏပါကြာ ၃-၄ရက္ေပါ့ ငါအျမန္စီစဥ္ပါ့မယ္ဆိုုတာနဲ႔ ေအာင္ေဖလည္း ညေနစာင္းေတာ့ အိမ္ကိုုျပန္ခဲ့ပါေလေကာ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ရဝတဥကၠဌကိုု သတင္းပိုု႔ပါလိုု႔ ေျပာတယ္လိုု႔ အိမ္ကလူေတြက ေျပာတာေပါ့၊ ေအာင္ေဖရိပ္မိတယ္ ျပႆနာကေတာ့ တက္ၿပီ၊ ဘာလိုု႔ဆိုု အဲဒီအခ်ိန္က ဘိုုကေလးဘက္မွာလည္း ကရင္က လက္နက္ေတြနဲ႔ မိလိုု႔ဆိုုၿပီး တိုုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုုတဲ့သတင္းက ၾကားေနရတာကိုုး။ ေအာင္ေဖေနာက္ရက္မွ သြားေတာ့မယ္ေပါ့ေလ။

ေနာက္ရက္ေတာ့ အေမက သံုုးဖိုု႔စြဲဖိုု႔ ပိုုက္ဆံေပးတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတာင္ ေဗဒင္သြားေမးလိုုက္ေသးတယ္၊ ဘာတဲ့ နာမည္ ေမြးေန႔ေရးၿပီး၊ ေမးခြန္း၃ခုုကိုု ေရးထားလိုုက္ ေဗဒင္ေဟာတဲ့သူက အကုုန္ေျဖျပသြားလိမ့္မယ္တဲ့၊ ဒါနဲ႔ စမ္းၾကည့္တာေပါ့ ဆိုုၿပီးသြားေမးတယ္၊ ဟုုတ္သား ေဗဒင္ဆရာမ ေျဖတာက ကြက္တိေတြပဲ၊ ေမာင္ေလးက တနဂၤေႏြသားပဲ ဒီရက္ပိုုင္းအတြင္း ေသြးထြက္သံယိုုျဖစ္ကိန္းရွိတယ္ သတိထား၊ ေမာင္ေလးက ေရျခားေျမျခားမွာ ႀကီးျပင္းရလိမ့္မယ္တဲ့ ဆိုုေတာ့ ေအာ္ငါတိုု႔ေက်ာက္ေျမာင္းအိမ္ကိုုေရာင္းၿပီး နယ္ေရႊ႕ၿပီး အေျခစိုုက္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ေပါ့ေလ၊ ဒါနဲ႔သူက ထပ္ေမးတယ္ ေမာင္ေလး ဘာသိခ်င္ေသးလဲတဲ့။ ေအာင္ေဖကေမးတယ္ ဒီရက္ပိုုင္းအတြင္း ေငြဝင္ကိန္းရွိလားဆိုုေတာ့၊ ၄၅ရက္အတြင္း ေရႊေကာေငြေကာ ဝင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးတဲ့။

ဒီေဗဒင္မွန္တာကိုု ညဘက္ေရာက္ေတာ့ သိလိုုက္ရေတာ့တာပဲ။ ရဝတရံုုးကိုုသြားၿပီး ဥကၠဌ လုုပ္တဲ့သူကိုု က်ေနာ့္ကိုု ေခၚထားတယ္ဆိုုအကိုုလိုု႔ေျပာေတာ့။

“ဟာေအာင္ေဖ ညီေလး၊ ေအးဟုုတ္တယ္ကြ၊ မင္းကိုု မဝတ ဥကၠဌက တခ်က္လာေတြ႔ပါ ေျပာလိုု႔ကြ၊ သြားၾကရေအာင္” တဲ့၊ သြားၿပီ ညႀကီးမင္းႀကီး ဒီမဝတ ဥကၠဌလုုပ္တဲ့သူက ဘာအေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္မွ ေတြ႔စရာ မရွိဘူး၊ ငါေတာ့ ဖမ္းၿပီဆိုုတာ ရိပ္မိလိုုက္တယ္၊ ထြက္ေျပးလိုု႔ကလည္းမျဖစ္၊ အိမ္ကစထြက္ကတည္းက ေနာက္ေယာက္ခံလိုုက္လာတဲ့ ဘဲ၃ေပြကလည္း ဟိုုလိုုလိုု ဒီလိုုလိုု ရွိေနဆိုုေတာ့၊ သြားရေတာ့မွာေပါ့ေလ။ ရဝတရံုုးထဲမွာ ဧည့္စာရင္း လာတိုုင္ပံုုထင္ရတဲ့ သူေတြကေတာ့ ေအာင္ေဖ့ၾကည့္ၿပီး အင္းတက္ၾကြတဲ့ ၾကက္ဖတေကာင္ေတာ့ ထိျပန္ပါေကာလား ဆိုုၿပီး စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ က်န္ခဲ့ေပါ့ေလ။

ဟိုုေရာက္ေတာ့ အခန္းတခုုထဲ ထိုုင္ခိုုင္းထားၿပီး၊ ခဏေနေတာ့ ဗိုုလ္ႀကီး ေအာင္ခိုုင္ထြန္း (ေနာက္မွ နာမည္သိရတာ၊ သူက ေထာက္လွမ္းေရး ၁၂ က) ဆိုုတဲ့သူက စကားေျပာစက္ေလးကိုုင္ထားၿပီး ညီေလးခဏထိုုင္ဦးကြာ ၿပီးေတာ့သြားၾကတာေပါ့တဲ့၊ ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲနဲ႔ လာေျပာတယ္၊ ခဏေနေတာ့ မဝတရံုုးဝင္းထဲကေန ထြက္ေကာ၊ အဲဒီၾကမွ ေရွ႕မွာရပ္ထားတဲ့ E2000 ကားေလးထဲကိုု တက္ခိုုင္းၿပီး ေနာက္ျပန္လက္ထိတ္ခတ္၊ မ်က္ႏွာအဝတ္စည္းၿပီး ေခၚသြားပါေလေကာ။

သက္ခိုုင္
(၁၅း၅၄)နာရီ