သီရိဘုန္းစံ – ငယ္က်ဳိးငယ္နာ

သီရိဘုန္းစံ – ငယ္က်ဳိးငယ္နာ

ၾသဂုတ္ ၁၅၊ ၂၀၁၄

ေၾသာ္… ဘာလိုလိုနဲ႕ အသက္ေတြႀကီးလို႕ ေသဘက္ေတာင္နီးလာပါေပါ့လား … ။

ကိုၾသရဲ႕ အသက္ (၅၀) ျပည့္ ေမြးေန႕ပြဲ…တဲ့။ သူ (၅၀) ဆို ကိုယ္လည္း (၅၀) ပဲေလ၊ ရက္ (၄၀) ပဲ ကိုယ္ကငယ္တာ။ သက္တမ္းေစ့ ေနရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ လက္က်န္က နည္းေနၿပီ။ ကုသိုုလ္ေတြ ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီလား… ကိုယ့္ကိုကိုုယ္ ျပန္သုံးသပ္ေနတာပါ။

သက္တူရြယ္တူ ရင္းႏွီးသူမို႕ ကိုၾသကို ကိုၾသ…လို႕ပဲေခၚတာ ႏႈတ္က်ဳိးေနၿပီ။ ရင္းႏွီးလြန္းေတာ့ ေရးစရာ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ဓမၼေဘရီဆရာေတာ္ကေတာ့ ေရးနည္းေလး ေပးပါတယ္၊ “ကိုၾသသည္ ေကာင္းတာတစ္ခုမွလြဲ၍ က်န္တာအကုုန္ ျပည့္စုံသူျဖစ္သည္။” ဆိုရင္ အတိုဆုံးနဲ႕ အေကာင္းဆုံးေဆာင္ပါး တစ္ပုဒ္ျဖစ္သြားမယ္တဲ့။ အဲလို ေရးရမလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီး အဟီး…။

ဟိုတုန္းက အလြန္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကို ေတာရြာက အဖိုုးႀကီးတစ္ေယာက္ က မွတ္ခ်က္ေပးသလိုေပါ့

“ဟာ ေလကြာ…  (……) ဆရာေတာ္ (…..) ဆရာေတာ္နဲ႕ နာမည္ႀကီးေနလို႕ သြားၾကည့္တာ ဘယ္သူမ်ားမွတ္တယ္၊ ဒို႕ရြာက တက္ပုပါကြာ…”တဲ့။

အင္း… မ်က္စိနဲ႕ သိပ္နီးလြန္းလို႕ မ်က္ေတာင္ေတြရဲ႕အလွကို မျမင္ႏိုုင္ေတာ့သလို ကိုယ္လည္းဒီလို ျဖစ္ေနတာမ်ားလား။

ကိုယ္က မျမင္တတ္လို႕သာပါ၊ တကယ္ေတာ့ ကိုၾသမွာ သူမ်ားနဲ႕မတူတဲ့ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ သူတပါးရဲ႕ အခက္အခဲေတြကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါကူညီတတ္တာ ေပါင္းၾကည့္ တဲ့သူတိုုင္းအသိ။ အဲ ခြ်င္းခ်က္အေနနဲ႕ သူ႕ကိုယ္သူေတာ့ ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းမွာေပါ့ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ လည္း ဓမၼေဘရီဆရာေတာ္က ထပ္ေျပာေသးတယ္…

“ေမာင္ၾသဟာ သူတပါးအေပၚေကာင္းတာရဲ႕ တစ္ဝက္ေလာက္သာ သူ႕ကိုယ္သူေကာင္းမယ္ဆိုရင္ ရဟႏၲာျဖစ္တာၾကာၿပီ…”တဲ့၊

ဟင္း ဟင္း ခက္တာ က ခုခ်ိန္ထိကို အႏၶပုထုုဇဥ္ဘဝမွာပဲ သူကေပ်ာ္ေနတုုန္း (ေနာက္တာပါ)။

ေမာင္စံ နဲ႕ ကိုၾသ စေတြ႕တာ မစိုးရိမ္မွာ၊ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္က။ ေမာင္စံတို႕က ေရာက္ကာစ သူက စီနီယာက်မ္းစြဲဆိုေတာ့ ေန႕လည္ဆြမ္းစားၿပီး အိပ္ခ်ိန္အတြင္းမွာ မအိပ္ပဲ သီလကၡန္အ႒ကထာ အနက္ ေတြ (ျမန္မာျပန္) တိုက္ေပးခဲ့ဘူးတယ္။ မစိုးရိမ္စာသင္သားေတြမွာ အဲဒါေလးေတြ ခ်စ္စရာေကာင္း တာ၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းအတၱမဆန္ၾကဘူး၊ စာသင္သားေဟာင္းႀကီးေတြက အသစ္အသစ္ေရာက္လာ တဲ့ စာသင္သားငယ္ေတြအတြက္ ဝါတြင္းစာဝါႀကီးေတြမတိုင္ခင္ ပါဠိေတာ္ အ႒ကထာေတြကို အနက္ တိုက္ထားေပးေလ့ရွိတယ္။ အင္း… ခုေတာ့ ဒါေတြမလိုေတာ့ဘူးနဲ႕တူပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာေခတ္ဆို ေတာ့ အနက္ေတြကို တပါတည္းတြဲၿပီးရိုက္ႏွိပ္ထားတဲ့ စာအုုပ္ေတြကို လြယ္လြယ္ကူကူ ရေနၿပီဆိုပဲ။ ေမာင္စံေတာ့ မျမင္ဘူးေသးပါဘူး၊ စာေမးပြဲေလာကနဲ႕ ေဝးသြားတာလည္း အေတာ္ၾကာၿပီေလ။

ေမာင္စံတို႕ကို အဲလိုအနက္တိုက္ေပးၾကတဲ့ စီနီယာစာသင္သားႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနၾကတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကိုက ပိုမွတ္မိလြယ္တယ္။ လူေကာင္ကလည္းႀကီး၊ ေလကလည္းႀကီး၊ လပ္ယားလပ္ယားနဲ႕ ေနရာတကာ ပါတာဆိုေတာ့ ဘယ္မမွတ္မိဘဲေနမလဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႕ကို ေခါင္းႀကီး ေခါင္းႀကီးနဲ႕ ခ်စ္စႏိုုးေခၚၾကတယ္။

ေရးခဲ့ဘူးပါတယ္ ေမာင္စံ အဂၤလိပ္စာ ဝါသနာပါတာကိုုက သူ႕ကိုအားက်လို႕ဆိုတာ၊ သူ႕ကို ဆရာေတာ္ ဦးရာဇက အဂၤလိပ္စာေခၚေခၚသင္ေပးတယ္ေလ။ သူက လူႀကီးခ်စ္ခံရတဲ့ဇာတာကို ပါတာ။ ဆရာေတာ္က စာခ်ရင္း ထစ္အထစ္အျဖစ္ေနတဲ့သူေတြကို ဖေနာင့္နဲ႕ေပါက္ေလ့ရွိတယ္။ သူ႕ေခါင္းႀကီး က ဘယ္လိုေရွာင္ေရွာင္ မလြတ္ဘူး၊ ေပါက္လည္းေပါက္ခ်င္စရာႀကီးေလ ဟီးဟီး။ ဖေနာင့္လို႕သာ လြယ္လြယ္ေျပာလိုက္တာပါ တကယ္ေတာ့ ေျခဖဝါးေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးပါ။ ဆရာေတာ္က တပည့္ေတြ စာလည္းလုုပ္ျဖစ္ေအာင္ နာလည္းမနာေအာင္ ၿပဳံးၿပဳံးၿပဳံးၿပဳံးနဲ႕ေပါက္တာ။ တိုက္ထဲမွာ ဖေနာင့္ေပါက္ ခံရသူအခ်င္းခ်င္း ဖေနာင့္ခ်က္ေရအမ်ားဆုုံး စံခ်ိန္ကို သူ႕ေခါင္းႀကီးကပဲ ဆက္ထိန္းထားႏိုုင္ေၾကာင္း ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ သူမွ တကယ့္ ေရႊဖေနာင့္ခ်စ္တဲ့သူ။

မစိုးရိမ္မွာ သူနဲ႕အတူေနလိုုက္ရတဲ့အခ်ိန္က အမ်ားႀကီးေတာ့ မၾကာလိုက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တိုအတြင္း အလြန္ရင္းႏွီးသြားေစႏိုင္တာကိုက သူ႕ရဲ႕ကြာလတီတစ္ခုပဲ။ သူက စကားေျပာတတ္ တယ္။ ေခ်ာ့တတ္တယ္ ေျခာက္တတ္တယ္။ သူ႕အေပၚ ဘယ္သူဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆိုးေနေန ၿပီးရင္ ထိုင္ကန္ေတာ့ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ့ေျပာင္းသြားေစရမယ္။ အဲဒီလို စြမ္းတာ။

သီတဂူမွာဆိုရင္လည္း ရပ္ေဝးကေရာက္လာတဲ့ ဒကာဒကာမေတြကို မ်က္စိထဲအခ်ဳိးမက်တာ ေတြ႕ရင္ ေအာ္ဟစ္ေငါက္ငမ္းပစ္တာ။ ဟိုက မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ႕ ေၾကာက္လန္႕ထြက္ေျပးကုုန္ ၾက၊ တခ်ဳိ႕လည္း စိတ္ဆိုုးၾကေပါ့။ ကိုယ္ကေတာ့ အားနာေနတာ။ အဲဗ်ာ… ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ သူမဟုုတ္သလိုပဲ ဘယ္လိုဘယ္လို ျပန္ေခ်ာ့လိုက္တယ္မသိဘူး သူေငါက္ငမ္းထားတဲ့ ဒကာဒကာမ ေတြက သူ႕မွသူပဲ၊ တမ္းတမ္းစြဲ။ အဲဒါကို ေမာင္စံအံ့ၾသတာ။

အေခ်းအငွားကလည္း ဝါသနာပါသလားမေမးနဲ႕၊ အေၾကြးမရွိရင္ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့သူ။ သူ႕မွာ ေငြ ရွိေနရင္ ရွိတဲ့ေငြေတြကို သူမ်ားေပးၿပီး သူကတျခားသူဆီ ေခ်းငွားသုံးတာ။ အဲေလာက္ထိ အနစ္နာခံ သေဘာေကာင္းတဲ့သူ။ အင္း… သေဘာေကာင္းတယ္ ဆိုတာကလည္း ရတဲ့သူဘက္ကေျပာတာပါ၊ ေငြေခ်းခံရတဲ့သူဘက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ တကယ့္ရိုုက္ေပါက္။ ဘာလို႕ဆို ေခ်းၿပီးတဲ့ေငြကို ျပန္ေပးခ်င္မွ ေပးတာေလ၊ ဟင္းဟင္း။ မရွိရင္သာပါ၊ ရွိလိုု႕ကေတာ့ မေနပါဘူး။ ခက္တာက မရွိတာမ်ားတယ္။ ဟဲ။

အနားကပ္မလာနဲ႕ ေခ်းပစ္လိုက္မယ္ ဘာမွတ္လဲ၊ စစ္ကိုင္းတစ္ေတာင္ရိုုးလုုံးမွာ ေငြအေခ်းမခံ ရတာဆိုလို႕ ေမာင္စံတစ္ေယာက္ပဲရွိမယ္။ ဘာလို႕ဆို ေမာင္စံမွာက ေခ်းစရာေငြကို မရွိတာေလ။ သိၿပီလား။ ဒီေတာ့ ေမာင္စံက သူ႕ဆီက အရပဲရွိတာေပါ့။ ပိုင္တယ္ေနာ္။ တခ်ဳိ႕ဆို “ငါ့အေၾကြးေတာ့ ဆုံးပါၿပီ… ေနေပ့ေစေတာ့” ဆိုၿပီး စိတ္ဒုုန္းဒုုန္းခ်ထားၿပီးမွ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေခ်းထားတဲ့ေငြ ႏွစ္ဆ သုံးဆ ျပန္ရၾကလို႕ အံ့ၾသဝမ္းသာရတဲ့သူေတြလည္း မနည္းဘူး။ သူက အဲ့ဒီလို။

———

ျပန္ေတြးတိုင္း ျပန္ေျပာတိုင္း သူရွက္ရွက္ေနတတ္တဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြ နည္းနည္းေလာက္ ေဖၚေကာင္လုပ္ဦးမယ္။

၁၉၉၉ ခုုႏွစ္ကျဖစ္မယ္။ ဟုတ္တယ္ ေမာင္စံက အိႏၵိယသြားဘို႕ တာစူေနတဲ့အခ်ိန္၊ ကိုၾသက အိႏၵိယကျပန္လာၿပီး မၾကာခင္ အေမရိကသြားဘို႕လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကိုယ့္ထက္လည္း စီနီယာက် တယ္၊ ႏိုုင္ငံျခားကလည္း မာစတာဘြဲ႕ေတြဘာေတြရခဲ့ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာအထင္ႀကီးတာေပါ့။ ေမာင္စံတို႕ အဂၤလိပ္လို အင္း အဲ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက ဒြတ္ဒြတ္ဒက္ဒက္ နဲ႕ စက္ေသနပ္ပစ္သလိုု လုုပ္ေနၿပီေလ။ ေဘးက အထင္ႀကီးေလ သူကတြယ္ေလပဲ။ အဲတုုန္းကေတာ့ သူေျပာတာ အမွန္ခ်ည့္ပဲ ထင္ေနတာ ဟင္း ဟင္း။

တစ္ရက္မွာ ရန္ကုုန္ၿမဳိ႕ထဲ ေမာင္စံရယ္ သူရယ္ ဦးဣႏၵကရယ္ သုုံဘီးတကၠစီစီးၿပီး ေရႊေတာင္ ကုန္းေက်ာင္းကိုသြားၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေအာ္စတင္က ေဒါက္တာဝင္းဗိုုလ္ရဲ႕သားေလး ရွင္ျပဳတဲ့ ဆီကိုသြားၾကတာ။ အဟဲ ကားသမားနဲ႕ ကိုၾသနဲ႕ ေလေပးေတြေျဖာင့္…လိုု႕ စကားေတြေျပာသြားလိုုက္ ၾကတာ ရႊန္းရႊန္းကိုေဝေနတာပဲ။ အဂၤလိပ္လိုုေလးကလည္း ညွပ္ညွပ္ေျပာေသးတယ္၊ အဲဒါကို ေမာင္စံ သေဘာက်တာ။ အေတာ္ေလး ခရီးေပါက္လာေတာ့ ကားသမားက တကယ္ပဲအထင္ႀကီးလို႕လား ဘာလားမသိပါဘူး ေမးခြန္းတစ္ခုုေမးလာတယ္။

“လူေတြဘယ္က စျဖစ္လာတာလဲ”တဲ့၊ “လူေတြရဲ႕အစ ကမၻာေလာကႀကီးရဲ႕အစ ျဖစ္ေပၚလာပုုံကို သိခ်င္ပါတယ္”တဲ့။

ေမာင္စံလည္း စိတ္ဝင္စားသြားတယ္၊ ပညာရွိႀကီး ဘယ္လိုေျဖမလဲေပါ့။ ကိုယ္လည္း တကယ္ သိခ်င္တာေလ၊ အဲတုုန္းက အဂၢညသုုတ္တိုု႕ စူဠကမၼဝိဘဂၤသုုတ္တိုု႕ဆိုုတာေတြ မဖတ္ဘူးေသးေတာ့ ကိုယ့္ကိုေမးလာရင္လည္း ေျဖႏိုင္မွာမဟုုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးက ေျဖတယ္ဗ်ာ… ဒီလိုု

“ေဟ့ေကာင္ မင္းက သုုံးဘီးကားစုုတ္ေမာင္းၿပီး လူကို စစ္လားေဆးလား ေမးလားျမန္းလားနဲ႕၊ အိႏၵိယႏိုုင္ငံက အမ္ေအဘြဲ႕ယူၿပီးျပန္လာတာကြ၊ သာမန္ဘုုန္းႀကီးမဟုုတ္ဘူး”

“သာမန္ဘုုန္းႀကီးမဟုုတ္လိုု႕ ေမးတာပါဘုုရား”

“ဟာ ပြဲေတာ့ၾကမ္းလာၿပီေဟ့၊ ခရီးက မဆုုံးေသးဘူး” လိုု႕ ဦးဣႏၵကက ၿပဳံးၿပီး ေမာင္စံကို ကပ္ေျပာတယ္။

ဆရာႀကီးလည္း မ်က္ႏွာေတြနီေနတယ္။ အရႈိက္ထိုုးခံလိုက္ရတဲ့သေဘာေပါ့။ ဒါေပ မယ့္ မေလွ်ာ့ဘူး ဒြတ္ဒြတ္ ဒြတ္ဒြတ္နဲ႕ ဘိုလိုုလည္းမႈတ္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့

“မင္းကား ဒီမွာရပ္၊ ကားေျပာင္းစီးမယ္၊ က်က္သေရကို မရွိဘူး။ အဓိပၺါယ္မရွိတာေတြ ေလွ်ာက္ ေမးေနတယ္၊ မင္းဒီေလာက္သိခ်င္ေနရင္ —- ပါဠိေတာ္၊ — က႑၊ စာမ်က္ႏွာ ၅၄၉ မွာသြားဖတ္၊ ဒါပဲ”

ကားေျပာင္းစီးၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာႀကီးေဒါခီးေနလိုု႕ အဲဒီေန႕က မေမးရဲဘူး၊ ေနာက္ ေန႕ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္ၿပီဆိုုေတာ့မွ

“ကိုၾသ… မေန႕က သုံးဘီးသမားကို အေျဖေပးလိုက္တာ ပိုင္တယ္ဗ်ာ… အကိုုးအကား စာမ်က္ ႏွာေတြကို အတိအက်ပဲ”

“ဟာ… မေျပာစမ္းပါနဲ႕ေမာင္စံရာ… မ်က္ႏွာပူလြန္းလိုု႕ပါ၊ ကိုယ့္ ရွက္ရမ္းရမ္းၿပီး ေျပာမိေျပရာ ေတြ စြတ္ေျပာမိခဲ့တာ ဟားဟားဟား”

ကဲ … အဲလိုလူပါဆိုု။

ရွိေသးတယ္ တစ္ခုုေျပာဦးမယ္၊ ေရွးေဟာင္းဘုုရား ေက်ာင္းကန္ေတြကို အသစ္ျပန္လည္မြမ္းမံ တာကိုု အဂၤလိပ္လိုု Renovate ရီႏိုုဗိတ္လုုပ္တယ္လို႕ ေျပာတယ္မလား။ အင္း အဲဒါေျပာမလိုု႕။ အဲတုုန္း က သူက အေမရိကမွာ ေမာင္စံက စစ္ကိုုင္းမွာ ဆရာေတာ္ရဲ႕လက္ေထာက္ေပါ့ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္း ေစာင့္ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ သူ႕ဆီက ဖုုန္းလာတယ္။ သူနဲ႕စကားေျပာတဲ့အခါ ေမာင္စံ မသိေသးတဲ့ အဂၤလိပ္စကားလုုံး အသစ္ေလးေတြရရင္ ထည့္ထည့္ေျပာတတ္တယ္။

“ေမာင္စံေရ… ေဟာင္း အာ ယူ”

“အိုုင္မ္ ဖိုုင္း သိုုင္းၾကဴး ကိုုၾသ၊ အင္ဒ္ ယူ” ဒါကေတာ့ ပုုံစံက် က်က္ထားတာဆိုုေတာ့ အဆင္ ကိုေျပေနတာပဲ။

“ဆရာေတာ္အတြက္ အင္ေဖၚေမးရွင္းေပးမလို႕ မွတ္ထားလိုုက္ဦး ေမာင္စံ”

“ေျပာ ကိုၾသ”

“ေဒါက္တာဝင္းဗိုုလ္ကေျပာတယ္၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဘဏ္အေကာင့္က အိပ္စ္ပိုုင္းယားျဖစ္ေနလိုု႕ ရီႏိုုဗိတ္လုုပ္ရမယ္တဲ့၊ ေလွ်ာက္လိုုက္ဦး”

“ဘယ္လိုု… ရီႏိုုဗိတ္ ဟုတ္လား”

“ေအး ဟုုတ္တယ္၊ ရီႏိုုဗိတ္ဆိုတာ မသိဘူးလား၊ အေကာင့္ကို အသက္ျပန္သြင္းတာေပါ့”

“အင္… Activate အက္တီဗိတ္ ဟုုတ္ဘူးလား”

“ေအာ္… ေအး အက္တီဗိတ္ နဲ႕တူတယ္၊ ဟား ဟား ဟား ရွက္လိုုက္တာကြာ”

ကဲ အဲလိုခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကိုၾသပါဆိုု။ ရွိေသးတယ္အမ်ားႀကီး ေတာ္ပါၿပီ ဒီေလာက္ပဲ။ အဲဒါေတြကို ျပန္ေျပာတိုုင္း သူရွက္ရွက္ေနတတ္လိုု႕ မေျပာေတာ့ပဲ ခုုမွ စာေရးၿပီးေဖၚေကာင္လုုပ္ရတာ။

— —

ဒါေတြေျပာေနတာက ကိုၾသကို ေဒါက္ျဖဳတ္ေနတာမဟုုတ္ပါဘူး၊ သူ႕ရဲ႕ ရိုုးသားၿပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့အမူအယာေလးေတြကို သဘာဝအတိုင္းျမင္လာေအာင္လို႕။ သူ႕ဘာသူလည္း အဲဒါေတြကို ရီစရာလုပ္ၿပီး ျပန္ျပန္ေျပာတတ္တယ္။ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းတယ္။

သူတပါးအေပၚလည္း ေစတနာထားတတ္တယ္၊ အထူးသျဖင့္ ေမာင္စံအေပၚ အရမ္းေကာင္း တယ္။ ေမာင္စံ ေဒါက္တာဘြဲ႕ရေအာင္လုပ္ျဖစ္သြားတာကိုက သူ႕ရဲ႕တြန္းအားေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္။ ေမာင္စံ အိႏၵိယကို ပညာသင္မသြားခင္က လက္ရွိေလးကိုခင္တြယ္ၿပီး အင္တင္တင္လုုပ္ေနလိုု႕ သူေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ခုုထိမွတ္မိေနတယ္။

“ေမာင္စံ အေဟာင္းမစြန္႕ႏိုင္ရင္ အသစ္မလာဘူး၊ ရဲရဲစြန္႕ ရဲရဲတက္၊ အထက္ေရာက္တာနဲ႕ အမွ် တစ္ခုစြန္႕ခဲ့ရင္ ႏွစ္ခုရမယ္၊ ႏွစ္ခုုစြန္႕ခဲ့ရင္ ေလးခုရမယ္” တဲ့၊ တကယ္မွန္တာပဲ။ ေမာင္စံ အမ္ေအ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ အေတာ္မ်ားမ်ားရေနၿပီ။

အမ္ေအၿပီး ပီအိပ္ခ်္ဒီ လုုပ္ေနစဥ္အတြင္း မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ျပႆနာေတြဝင္လာတာနဲ႕ မလုပ္ ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ျမန္မာျပည္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ကလည္း ၿပီးေအာင္မလုပ္ခဲ့ရမလားလို႕ မဆူပါ ဘူး။ “ျဖစ္တတ္ပါတယ္ကြာ” တဲ့။ ဒီလိုုနဲ႕တကၠသိုလ္မွာ ကိုယ္ႏိုုင္တဲ့စာဝါေလးေတြကိုင္ၿပီး ေနလာလိုက္ တာ တစ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ၾကာသြားတယ္။

အဲဒီမွာ ကိုၾသက အားမရေတာ့ဘူး၊ ေမာင္စံကို ေျခာက္လိုက္ေခ်ာ့လိုုက္နဲ႕ ပီအိပ္ခ်္ဒီဆက္လုပ္ ဘို႕ အမ်ဳိးမ်ဳိးတိုက္တြန္းေတာ့တာပဲ။ ၾကာေတာ့ ေမာင္စံလည္း အားေတြတက္လာၿပီး ဆက္လုပ္ဘို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။

“အဲဒါဆို တပည့္ေတာ္မွာ ကြန္ပ်ဴတာမရွိဘူး၊ ကိုၾသလက္ပေတာ့ေလး ငွားလိုက္”

“ယူသြား ယူသြား ေမာင္စံ၊ ၿပီးေအာင္သာလုပ္ခဲ့”

ေမာင္စံလည္း ဦးေဝဠဳကို အေဖၚေခၚၿပီး အိႏၵိယကိုထြက္လာခဲ့တယ္။ ဦးေဝဠဳကလည္း အစစ အရာရာ အကူအညီေပးခဲ့ပါတယ္။ သူလည္းေက်းဇူးရွိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုၾသရဲ႕ လက္ပေတာ့ေလး က ကာလကတၱားမွာ မိုးမိသြားလို႕ ဘုံေဘေရာက္ေတာ့ လုုံးဝကိုဖြင့္လိုု႕မရေတာ့ဘူး။ အထဲမွာရွိတဲ့ ေဒတာေတြကိုေတာင္ ခဲရာခဲဆစ္ ဟာ့ဒစ္ျဖဳတ္ၿပီးယူခဲ့ရတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ဟိုကငွား ဒီကငွားနဲ႕ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ဒုကၡခံလုပ္လိုက္တာ ေနာက္ဆုံးၿပီးသြားတယ္ေပါ့။ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက ကိုၾသရဲ႕ အျမတ္ႏိုုးဆုုံးလက္ပေတာ့ေလး ကိုယ့္ေၾကာင့္ပ်က္စီးသြားတာကို အေလ်ာ္အစား ျပန္မေတာင္းရွာဘူးလို႕။ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္အတြင္းမွာလည္း မုုန္႕ဘိုးပဲဘိုး ေဒၚလာေလးေတြ ပို႕ေပး ေသးတယ္။ ဆိုးတယ္ဆိုးတယ္နဲ႕ ေျပာေနၾကတာ မဆိုးပါဘူး ဒို႕ကိုလွဴသားပဲ၊ ဟင္းဟင္း။

အင္း… စာကလည္းရွည္သြားၿပီ ေျပာစရာေတြကလည္း အမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္၊ တစ္ခု ေလာက္ေတာ့ ေျပာလိုက္ဦးမယ္ ေနာ္။ သူ႕မွာ ကုုလမစၧရိယ မရွိတဲ့အေၾကာင္းေလးပါ။

လူပဲျဖစ္ျဖစ္ သီလရွင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုုန္းႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ အမ်ားစုဟာ သူ႕လူကိုုယ့္လူ၊ သူ႕ဒကာ ကိုယ့္ဒကာ သူ႕ဘုုန္းႀကီး ငါ့ဘုုန္းႀကီး အစြဲေလးေတြရွိတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္လူဟာ ကိုယ္ကလြဲၿပီး တျခားသူကိုု ရင္းႏွီးသြားမွာ စိုးရိမ္တတ္ၾကတယ္။ အဲဒါ ကုလမစၧရိယေပါ့။

အဲလို မစၧရိယမ်ဳိး ကိုၾသမွာမရွိဘူးဗ်ာ၊ ၾကည္ညဳိဘို႕ေကာင္းတာ။ သူ႕ရဲ႕ ဒကာဒကာမေတြ အိမ္အားလုုံးေလာက္နီးနီး ေမာင္စံကိုေခၚသြားဘူးတယ္။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ အားလုုံးက လည္း ေမာင္စံကိုခင္ၾကပါတယ္။ အဲထဲမွာ အထူးသျဖင့္ လမ္း (၅၀) က ရဟန္းမယ္ေတာ္ႀကီး ေဒၚသန္းလွ မိသားစု နဲ႕ လွည္းတန္းက ေက်ာင္းအမႀကီး ေဒၚစန္းျမင့္ မိသားစုုတိုု႕ကဆိုုရင္ ေမာင္စံကို ကိုုၾသနဲ႕မျခား သားအရင္းလို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရွိၾကတယ္။ လွဴၾကတန္းၾက ေႏြးေထြးၾကတယ္။ အဲဒါ နည္းနည္းေလးမွ ဝန္တိုုမႈမျဖစ္ဘူးဗ်ာ…။ ဝမ္းေတြေတာင္ သာ…လိုု႕။ ဒါေတြၾကည္ညဳိဘို႕ေကာင္းတာ။

ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္ ေမာင္စံက သူ႕ဆီက အရပဲရွိတယ္လို႕၊ ေမာင္စံဆီက သူရတာ ဘာမွမရွိဘူး။ ကိုယ္ကလည္း သူ႕ကိုတစ္လွည့္ ျပန္ေပးခ်င္တယ္။ အင္း… ခက္တာက ကိုယ့္မွာေပးစရာ သူ႕လိုမွ မရွိတာ။ ေတာ္ေတာ္မြဲတဲ့ ငါပဲ။

အဲ… ေပးႏိုင္တာတစ္ခုုေတာ့ရွိတယ္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားပဲ။ သူက လူေကာင္ႀကီး ႀကီးေနေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္အားငယ္တဲ့အခါ ကေလးေလးလိုုျဖစ္သြားတတ္တယ္။ အေျပာအဆိုု အလုုပ္ အကိုုင္နဲ႕ ဆုုံးျဖတ္ခ်က္ေတြလည္း အံမဝင္ခြင္မက် ျဖစ္လာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါ ကိုယ္က ေခါင္းေအးေအးနဲ႕ ဆရာႀကီးလုုပ္ၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းေတြရွင္းျပ အားေပးစကားေတြေျပာျပေပါ့။ ဒီေတာ့လည္း သူက ဝမ္းသာအားရ လက္ခံၿပီး ေက်းဇူးေတြတင္တတ္တယ္။ အဲဒီလို ေသာဝစႆတာ ဂုုဏ္နဲ႕လည္း ျပည္စုံတာ ကိုုၾသက။

အခု ေမာင္စံ အေမရိကကို ေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း ဂရင္းကဒ္ေလွ်ာက္ဘို႕အတြက္ကို အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ေပးတယ္။ ေျပာရရင္ ကာယကံရွင္ မိမိထက္ေတာင္ သူကပိုၿပီး စိတ္အားထက္ သန္ေနေသးတယ္လို႕ ေျပာလို႕ရတယ္။ ဘယ္အရာမဆို သူကိုယ္တိုင္မလုပ္တတ္ေပမယ့္ လုပ္တတ္တဲ့ သူကို ဘယ္လိုအကူအညီေတာင္းရမယ္ဆိုတာ သိပ္သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အလုပ္မဆို သူေအာင္ ျမင္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္။

အခုလည္း ေမာင္စံအတြက္ ဂရင္းကဒ္ကို ဒကာႀကီး ေဒါက္တာခင္ေမာင္ဦးနဲ႕ေျပာေပးၿပီး လုပ္ လိုုက္တာ ေဟာ… လက္ေဗြေတာင္ႏွိပ္ၿပီးသြားၿပီး။ မၾကာခင္ ကဒ္ေလးေရာက္လာဘို႕ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ကဲ… အားလုံး အားလုုံးအတြက္ ေက်းဇူးပါ…လို႕။

သီရိဘုုန္းစံ

Aug. 12, 2014

Photo – http://www.001galerie.com/