သက္ခုိင္ – ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လမ္း ထူးရာစိုး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ ဆက္သြယ္ေရးသမားေအာင္ေဖ

မာနယ္ပေလာဌာနခ်ဳပ္မွာ အဲဒီအခ်ိန္က အရင္ေရာက္ႏွင့္ၿပီးသား သူေတြျဖစ္တဲ့ ဥကၠဌ ကိုျမင့္ေဇာ္(ကြယ္လြန္)၊ အတြင္းေရးမွဴး ကိုေအာင္မိုးေဇာ္၊ ကိုထြဋ္ဦးလွိဳင္(စစ္ကိုင္း)၊ ကိုေဇာ္မိုးေက်ာ္(US)၊ ကိုမင္းမင္းဦး (ေနာ္ေဝ)၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္စိုး(ေနာ္ေဝ)၊ ကိုေဇာ္ေဇာ္ထြန္း (ေတာင္ငူ)၊ ကိုခ်စ္ (ခ) ကိုစိုးဝင္းညိဳ (ေနာ္ေဝတြင္ကြယ္လြန္)နဲ႔ ကိုဗညား(ၾသစေတးလွ်) စတဲ့သူေတြ (၁၅)ေယာက္ေလာက္ရွိၾကတယ္။

ေအာင္ေဖတို႔အဖြဲ႔ေရာက္လာေတာ့ ပိုၿပီးစည္စည္ကားကား ျဖစ္သြားေကာ၊ ထမင္းခ်က္အဖြဲ႔ေတြခဲြၾက၊ ဘားတိုက္ျပင္ဆင္ေရး လုပ္ၾကနဲ႔ အေတာ္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသား၊ ဘာလို႔ဆို ဗုိလ္ေမာင္လွက အပစ္အခတ္ ရပ္တယ္ဆိုေတာ့ ဘာလက္နက္ႀကီးမွလည္း မစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူး၊ ေအာင္ေဖတို႔ ေရာက္တဲ့ေန႔ကဆို စစ္ေျမျပင္လိုပဲ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တာေလ၊ ဟိုေနရာမွာ ဝါးရံုပင္ႀကီးက အျမစ္က ကၽြတ္ထြက္ေနတာမ်ိဳး၊ ဒီေနရာမွာ ကားတစီးစာ ခ်ိဳင္႔ႀကီးျဖစ္ေနတာမ်ိဳးေတြကလည္း ေနရာအခ်ိဳ႕မွာရွိရဲ႕ ဘာလို႔ဆို ရန္သူပစ္ထားတဲ့ (84 mm) တို႔ (120 mm) တို႔ အေျမာက္ဆန္ေတြ က်ထားခဲ့လို႔ေလ၊ အမွန္ေတာ့ ဒါကလည္းရွားရွားပါးပါး က်ခဲ့တာပါ ဒီအေျမွာက္ဆန္အားျပတ္လို႔ က်တာေနမယ္လို႔ ေအာင္ေဖေျပာေတာ့ လူေတြက “ေသာက္ေပါ မင္းအဘက အားျပတ္တယ္ ရွိမလားတဲ့” ဟုတ္တယ္ေလ ဘာလို႔ဆိုထီးဖားဝီးက်ိဳးဘက္ ေတာင္တန္းေတြဘက္ကေန မာနယ္ပေလာကိုကာထားတဲ့ ေဘာေနာ္ေလးဆိုတဲ့ ေတာင္ႀကီးကိုေက်ာ္ၿပီး ဒီအေျမွာက္ေတြပစ္ရတာ သူ႔ကိုေက်ာ္သြားရင္ ေဘာ္ေနာ္ေလးနဲ႔ ေသာင္ရင္းေခ်ာင္း ၾကားထဲက ေျမာင္ေလးမွာတည္ထားတဲ့ မာနယ္ပေလာ နယ္ေျမကို လက္နက္ႀကီးက က်ကိုမက်ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ေသာင္ရင္းတဘက္ကမ္း ထိုင္းနယ္ေျမထဲကိုပဲ သြားသြားမိတ္ဆက္ေနေတာ့တာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ေအာင္ေဖကေနာက္ၿပီး ဒီေကာင္ေတြ အားျပတ္သြားလို႔ လာက်တယ္လို႔ေနာက္တာ။

ေရာက္ေရာက္ျခင္းေတာ့ ေအာင္ေဖတို႔လည္း ဘယ္မွသိပ္မသြားရဲဘူး၊ ဘာလို႔ဆိုစစ္ေျမျပင္အေျခအေနမ်ိဳး အကုန္လံုးက တပ္လွန္႔ထားတာကိုး ေပါက္တတ္ကရေလွ်ာက္သြားလို႔ ကရင္တပ္ကေတြ႔ၿပီး ဘယ္က မွင္စာေလးလဲမသိဆိုၿပီး ဖမ္းထားလိုက္ရင္ ပြဲခံသြားမွာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာပါဘူး ေအာင္ေဖတို႔ လူ႔ေဘာင္သစ္ဌာနခ်ဳပ္ စခန္းေဘးက ေလွဆိပ္ကို ေလွေတြ တစီးၿပီးတစီးေန႔တိုင္း လာကပ္ေတာ့တာပဲ၊ ဟာဘယ္သူေတြ ျပန္လာၿပီကြ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေနေကာင္းၾကလား ဘာမွမျဖစ္ၾကဘူးေနာ္၊ ဝမ္းသာတယ္ဗ်ာ ဘာညာနဲ႔ အဖြဲ႔အသီးသီးက ေခါင္ေဆာင္ေတြေကာ ေခါင္းမေဆာင္သူေတြေကာ ျပန္ျပန္လာၾကတယ္၊ စစ္ပူလို႔ တျခားေနရာကို သူတို႔ေတြ သြားေရွာင္ေနခဲ့ၾကရတာေလ။

အဲဒီမွာ မာနယ္ပေလာက စည္ကားလာေရာ၊ ထူးရာစိုးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္တို႔၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လမ္းတို႔၊ မာနယ္ပေလာ စာေပကလာဒ္တို႔ဘာတို႔ ေပၚလာပါေလေရာ၊ ေအာင္ေဖတို႔လည္း ဝန္ႀကီးရံုးတို႔ ဘာတို႔ဘက္သြားတာတို႔၊ ကရင္ဗဟိုဘက္ကို တခါတခါလမ္းႀကံဳလိုက္ ေလ့လာတာတို႔ဘာတို႔ ရွိလာၿပီ။

ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြဆိုတာက အမ်ားစုက စာေရးစာဖတ္လည္း ဝါသနာပါၾကတာကိုး၊ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ကေရး သူမ်ားကဖတ္၊ သူမ်ားကေရး ကိုယ့္ကိုလာေပး ဖတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေခ်ာင္ထိုးထား၊ ဒါမ်ိဳးေတြ ရွိလာၿပီ၊ စာကိုေတာ့ ေအာင္ေဖတို႔ ရန္ကုန္မွာ စာေဝတုန္းကလို မီးေခ်ာင္းနဲ႔လွိမ့္ရတဲ့ အဆင့္ပဲေပါ့။ မာနယ္ပေလာက ညဆို(၉)နာရီအထိ မီးစက္ေမာင္းေပးထားေတာ့ ညဘက္စာဖတ္လို႔ ရတယ္။

အဲဒီမွာ မွတ္မိတာတခုက နာမည္ႀကီးကဗ်ာဆရာ၊ ဗုိလ္က်ား၊ သူက ကရင္ကြန္မန္ဒိုဗုိလ္၊ ဗိုလ္ရွာဝါးလိုေပါ့၊ ကရင့္သူရဲေကာင္းေတြလို႔ ဆိုရမယ္၊ သူကေတာ့ ပံုမွန္ ကဗ်ာေရး၊ ဖေယာင္းေဖာက္၊ မီးေခ်ာင္းနဲ႔လွိမ့္၊ ကဗ်ာေတြေဝေပါ့၊ လူ႔ေဘာင္သစ္နဲ႔လည္း ေတာ္ေတာ္ခင္ပါတယ္၊ ဘာလို႔ဆို လူ႔ေဘာင္သစ္က ေအာင္ေဖတို႔လိုေကာင္ေတြက ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ဆိုေတာ့ စာဆိုလည္း ျမသန္းတင့္တူ ေတာ္သေယာင္ေယာင္၊ ဆရာတင္မိုးနဲ႔လည္း ကဗ်ာေရးဘက္လိုလို၊ အဲဒီလို ညာတာပါေတးေတြ ေျပာတတ္ လုပ္တတ္ေတာ့ လူေတြက အညာခံၿပီး လာလာေပါင္းၾကတယ္။

ဗိုလ္က်ားက နာမည္ႀကီး၊ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး၊ သူကတခါတခါ ရာထူးျပဳတ္ျပဳတ္သြားတတ္တယ္၊ တခါတေလ (၃)ပြင့္ဗိုလ္ႀကီးေပါ့၊ တခါတေလ ၂ပြင့္ တပြင့္ဘယ္ေရာက္လည္းဆို ရာထူးခ်ခံရျပန္တာတဲ့၊ ပံုမွန္ကေတာ့ တပြင့္ ဒါကဘယ္ေတာ့မွမျပဳတ္ဘူး၊ စစ္ရံုးခ်ဳပ္က ျဖဳတ္လို႔ကို မရတာ၊ ဘာလို႔ဆို သူက စစ္တိုက္တာလည္း အေတာ္ကို ထူးခၽြန္တာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမ ကိုယ္တိုင္က ဒီအပြင့္တပ္ေပးထားလို႔တဲ့၊ သူ႔ကိုဘယ္ေလာက္ ရာထူးခ်ခ်င္ခ်ခ်င္ ဘယ္သူမွ သူ႔ကိုဒီအပြင့္ ျဖဳတ္မရဘူး၊ လူကလူေတာ္ သူေရးတဲ့ကဗ်ာေတြ ေအာင္ေဖတို႔ဆီ လာလာပို႔တယ္။ ေအာင္ေဖတို႔က ပထမေတာ့ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္စကားေျပာ လက္ခံကဗ်ာေဝဘန္ေရး ဘာေလးေျပာေပါ့၊ ေနာက္ၾကေတာ့ သိပ္လည္း မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး သူလည္းေရွ႕တန္းလား ဘာလားမသိ ထြက္သြားရတာကိုး။

မာနယ္ပေလာမွာ ကဗ်ာဆရာ ကိုပန္းခက္နဲ႔ မခိုင္တို႔ စံုတြဲ ဖြင့္ထားတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးရွိတယ္၊ ဆိုင္နာမည္က ထူးရာစိုးတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သားေလးနာမည္၊ ဒါက ဒီဘက္အျခမ္း ဟိုကရင္ဗဟိုဘက္မွာလည္း ေလာဝါးဒီဆိုင္တို႔ ဘာတို႔ဆိုင္ေတြ ရွိေသးတယ္ တခါ၊ ႏွစ္ခါပဲ ေအာင္ေဖေရာက္ဖူး ပါတယ္၊ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုပန္းခက္တို႔လည္း ဒီေကဘီေအဘက္ ေရာက္သြားတယ္လို႔ သိရတယ္။ အဲဒီလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးကို ကိုျမင့္ေဇာ္ဆီက တခါတခါပိုက္ဆံေတာင္းလို႔ အဆင္ေျပရင္ သြားသြားထိုင္ၾကတယ္၊ ဟိုလူကလည္း လူႀကီးဆိုေတာ့ အလွည့္က်သေဘာ အငယ္ေတြကို ဦးစားေပး ပိုက္ဆံေပးတတ္ပါတယ္ တခါေပးမွ ၂ဘတ္၊ ၃ဘတ္ေပါ့ လက္ဘက္ရည္၊ ေကာ္ဖီတခြက္ ၂ဘတ္ပဲရွိတာေလ၊ အဲဒါရွိတဲ့ေကာင္နဲ႔ေပါင္း သြားထိုင္ ကိုခင္ေမာင္တိုးႀကီးရဲ႕ ေဝးခဲ့ၿပီပန္းခရမ္းျပာတို႔ ဘာတို႔ကို ဓါတ္ခဲ ကက္ဆက္ေလးနဲ႔ဖြင့္ခိုင္း အဲဒီလို။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကိုျမင့္ေဇာ္ကို ေခ်ာင္းေနၾကတာမ်ားတယ္၊ သူေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လမ္းဘက္ထြက္ၿပီဆို၊ မသိမသာေနာက္က ပါသြားၾကေကာ ဥကၠဌဘယ္လဲ၊ အေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပးရမလား ဘာညာနဲ႔ ကူညီခ်င္သလိုလို အမွန္ေတာ့ ေကာ္ဖီတိုက္ခိုင္းမလို႔၊ ဟိုကလည္း ေအးလိုက္ခ်င္လိုက္ခဲ့ေပါ့။

တရက္၊ လူေတြက သူ႔ဟာနဲ႔သူ အလုပ္မ်ားေနၾကပံု ေပၚပါတယ္၊ စခန္းမွာ လူရွင္းတယ္ သိပ္မမ်ားဘူး၊ ဒီမွာ ေအာင္ေလးက ေအာင္ေဖ့ကိုေျပာတယ္၊ “ေဟ့ေကာင္လာ လိုက္ခဲ့စမ္း” တဲ့၊ ေအာင္မယ္ ရာရာစစ အသံမာမာနဲ႔ လူကိုမ်ားေပါ့၊ ေအာင္ေဖလည္း ဆဲထည့္လိုက္တယ္၊ ေအးမင္းမလိုက္ခ်င္ေန ေနာက္မွငါ့အဆိုးမဆိုနဲ႔တဲ့၊ ဒီေတာ့ေအာင္ေဖလည္း ဒီေကာင္ထူးေတာ့ထူးတယ္ လိုက္သြားၾကည့္မွေပါ့၊ ဒါနဲ႔ဘယ္လဲဆိုေတာ့ “ကိုပန္းခက္ဆိုင္” တဲ့၊ အာမင္းက အဲဒီလိုေျပာပါလားကြ၊ လာသြားမယ္ေလ ဘာညာနဲ႔ ေအာင္ေဖတို႔ အခ်ိဳးေျပာင္းသြားေကာ၊ အေတာ္ကို တက္ၾကြသြားတာ၊ ဒီေကာင္ေရရႊင္လာတဲ့ပံုပဲ ငါေတာ့ေထာၿပီ မုန္ု႔ပါစားမယ္ေပါ့။

ဆိုင္ကလည္း လူရွင္းတယ္၊ ေကာ္ဖီနဲ႔မုန္႔ပါစားလိုက္ေသးတယ္ ေအာင္ေဖကေတာ့ တခုပါပဲ၊ ဒီေကာင္က ၂ခုလားမသိစားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ မင္းေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္ေသာက္ေလတဲ့၊ ဟ တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ငါေတာ့ဘုရားပြဲနဲ႔တိုးတာပဲေပါ့၊ အဲဒီေတာ့ Krong Thip လိုေခၚတဲ့ ထိုင္းစီးကရက္ ၂လိပ္လားမသိ မွာၿပီးေသာက္တာေပါ့ လူကိုၿငိမ့္ေနတာပဲ ခါတိုင္းဆိုဘာရမလဲ ကိုေအာင္ေက်ာ္စိုးေဝေပးတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ တရက္ကို တေယာက္ႏွစ္လိပ္လားမသိ၊ ကုန္ရင္ညာသိုလို႔ေခၚတဲ့ ေဆးရြက္ႀကီးထုတ္ကို သတင္းစာစကၠဴနဲ႔ လိပ္ၿပီးေသာက္ရတာ။

ျဖတ္သြားျဖတ္လာလူေတြကေတာ့ ဒီမွင္စာ ၂ေအာင္ တယ္ပြဲခံေနပါလားေပါ့ ႏုတ္ဆက္သြားၾကတယ္၊ ကိုယ္ကေတာ့ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ ဘာညာမေခၚရဲဘူး ေတာ္ၾကာ စခန္းတခုလံုးသိသြားလို႔ တပ္နဲ႔ခ်ီလာရင္ မြဲမယ္ေပါ့၊ ဒါမ်ိဳး သစၥာရွိတာ၊ နာရီဝက္ေလာက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီးေတာ့ ေအာင္ေလးက မခိုင္ကို ဘယ္ေလာက္က်လဲေပါ့၊ မခိုင္ကေန ဘယ္ေလာက္က်တယ္ ဘာညာေျပာေတာ့ ေအာင္ေလးက အိပ္ကပ္ထဲက ေငြစကၠဴထုတ္ေပးတာ၊ အခ်ဥ္မဟုတ္ဘူး၊ ခါတိုင္းလိုမုန္႔ဖိုးေတာင္းလို႔ရတဲ့ ေငြအေၾကေစ့မဟုတ္ဘူး၊ ေအာင္ေဖလည္း မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ၿပီး ေနာက္ရက္ေတြလည္း ဒီေကာင္နဲ႔ေပါင္းဦးမွေပါ့။

“ဟဲ့ေအာင္ေလး မေနာက္နဲ႔ေလ၊ ဒါကပိုက္ဆံ မဟုတ္ဘူးဟဲ့”

အမ္၊ မခိုင္ေျပာေတာ့မွ ေအာင္ေဖလည္း လွည့္ၾကည့္မိတယ္၊ ဟာသြားၿပီ ျပႆနာေတာ့တက္ၿပီ၊ ဒီေကာင္လမ္းမွာေကာက္လာတဲ့ ဆူပါမင္းပိုက္ဆံကို တကယ့္ ၅၀၀တန္မွတ္ၿပီး ေအာင္ေဖ့ကိုေခၚၿပီး လာဝါးတာကိုး၊ ကိုယ့္ရွဴးကိုယ္ပတ္ဆိုတာ အမွန္ပဲ၊ ေဟ့ေကာင္ ဒါမင္းတို႔ငါ့ကို သက္သက္လုပ္ႀကံတာ မင္းရွင္းဆိုၿပီး ဒီေကာင္ဝူးဝူး ဝါးဝါးလုပ္ၿပီး ထြက္သြားေကာ၊ ေအာင္ေဖလည္း ေခၽြးျပန္ၿပီး မခိုင္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပရတယ္ ဒီေကာင့္ေနာက္ခဲ့မိတာ အခုမွထိေတာ့တယ္ေပါ့ ဘာညာနဲ႔။ မခိုင္ကေတာ့ ျဖစ္ရေလျခင္းေပါ့ တခိခိနဲ႔။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုထြဋ္ကို အသနားခံရေတာ့တာေပါ့၊ ျပစ္ဒဏ္ကေတာ့ ထမင္း၃ရက္လားမသိ အတူတူ ခ်က္လိုက္ရတယ္၊ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ ေကာင္ေလးေတြခ်က္တဲ့ ထမင္းကတယ္ေကာင္းဆိုပဲ၊ ခ်က္နည္းေတာင္ အမ်ားႀကီးမသင္လိုက္ရဘူး နားလည္လြယ္တယ္၊ မဆိုးဘူး အရည္အေသြးရွိတယ္ ေတာက္မယ့္မီးခဲ တရဲရဲေလးေတြ စသျဖင့္စၾကတယ္၊ သူတို႔သက္သာသြားတာကိုး။ ေအာင္ေလးဆို မင္းကြာ မင္းကြာနဲ႔ ေအာင္ေဖကို မေက်မခ်မ္းနဲ႔။ အဲဒီလို ဆူပါမင္း အက်ိဳးေပးတာ။

လူ႔ေဘာင္သစ္ဌာနခ်ဳပ္က လမ္းေဘးလိုျဖစ္ေနေတာ့ ဖဒိုမန္းရွာက ေန႔တိုင္းရံုးတက္ရံုးဆင္း တဘက္လွိ်ဳေလးထဲမွာရွိတဲ့ သူ႔အိမ္ကေန စမ္းေခ်ာင္းေလးျဖတ္၊ ေသာင္ရင္းကမ္းေဘးကပတ္ၿပီး ေအာင္ေဖတို႔စားဖိုေခ်ာင္ကေနျဖတ္ၿပီး ကခ်င္ကုန္း (KIA) ကုန္းေပၚကေန ပတ္ၿပီးကရင္ဗဟိုကို သြားရတာကိုး၊ တရက္ေတာ့ “ကိုျမင့္ေေဇာ္ ရဲေဘာ္ေတြကို အလုပ္ရွာလုပ္ခိုင္းဗ်” တဲ့။

ဒါနဲ႔ကိုျမင့္ေဇာ္ကိုယ္တိုင္ ေပါက္တူးကိုင္ၿပီး ေျမေပါက္၊ ေျမဆြ အပင္ေတြစိုက္၊ ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕က ထင္းအတြက္ သစ္ေျခာက္ပင္ရွာ၊ အပင္ေရေလာင္း၊ အေကာင္ေမြးေပါ့၊ ဒီအထဲမွာ ေအာင္ေဖက ၾကက္ေတြ ဘဲေတြကို အိပ္တန္းအတက္အဆင္း ေစာင့္ၾကည့္ရတယ္၊ ေျမြပါးကင္းပါးက အစေပါ့၊ ၾကက္မေတြ ဥ ဥဖို႔အတြက္ ဝပ္က်င္းကအစ၊ ဘဲမေတြ ဥရင္ေကာက္ရတာ အဆံုး၊ ဒီေနရာမွာ ၾကက္မေတြက ဥဝပ္ရင္ ၂၁ရက္(၃ပတ္)ေလာက္ ၾကာတတ္တယ္၊ ဘဲဥကေတာ့ ၂၈ရက္ (၄ပတ္)ေလာက္မွ အေကာင္ေပါက္တတ္တယ္၊ ထံုးစံအတိုင္းဆို ဘဲဥေဖာက္ခ်င္ရင္ စဝပ္တဲ့ၾကက္မရဲ႕ ဥေတြကို ဖယ္လိုက္၊ ခ်က္စားၾကတာမ်ားပါတယ္၊ ၿပီးရင္ဘဲမ ဥထားတဲ့ ဥေတြကို သူ႔ဝပ္က်င္းထဲထည့္ အဲဒီလိုလုပ္ပစ္တာ။ ေပါက္လာမွ ဘဲမေအာက္ မသိမသာသြားထား၊ ဘဲမကလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ငါေကာင္ေတြ ေပါက္တာျမန္လွပါလား ဘာညာေပါ့၊ တဂတ္ဂတ္ေအာ္ၿပီး ဒိုးေတာ့တာပဲ၊ ၾကက္မကေတာ့ မိုးလင္းေတာ့ သူ႔ေကာင္ေလးေတြကို မေတြ႔ေတာ့ ကေတာ္ ကေတာ္နဲ႔ ဟိုေလ်ွာက္ေျပး ဒီေလွ်ာက္ေျပးၿပီး “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမကိုတိုင္မယ္” ဘာညာေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ေအာ္ေပါ့၊ အဲဒီလို ေပါက္တတ္ကရ လုပ္တာ။

တခါေတာ့ ဘဲဥတလံုးက ပံုမွန္ဘဲမဥေတြအထဲကေန မေပါက္ဘဲက်န္ေနေကာ၊ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖက ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေပါက္ေတာ့မယ့္ ၾကက္မရဲ႕ ဝပ္က်င္းထဲ သြားထည့္ထားလိုက္တယ္၊ ေအာင္မယ္ သားေပါက္ေတာ့ အဆင္ကိုေျပေနေကာ ၾကက္ကေလးေတြေကာ ဘဲကေလးေကာ ၿပိဳင္တူေပါက္တာ၊ ေအာင္ေဖလည္း ဝမ္းသာလို႔မဆံုး။

ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက မၾကာခင္တက္တာ၊ ပထမေတာ့ ၾကက္မက သူ႔ကေလးေတြ ၁၂-၁၃ေကာင္နဲ႔ နီးနီးနားနားမွာပဲ ေျခယက္ အစာရွာေပါ့၊ လူေတြကလည္း ဆန္ေလးဘာေလး ပစ္ေကၽြးနဲ႔၊ ေနာက္ ၃-၄ရက္ေနေတာ့ ၾကက္မက ကေလးေတြကို ေနရာေဝးေဝးေတြ စေခၚေကာ၊ အဲဒီမွာ စားဖိုေခ်ာင္ေအာက္ဖက္က ပန္းကန္ေဆးလို႔ ေရအိုင္ေသးေသးေလး ျဖစ္ေနတဲ့ေနရာကို ၾကက္သားအုပ္မက ေရာက္သြားပါေလေကာ။

အဲဒီမွာ ဟိုအေကာင္ေလးက ဇာတိျပေတာ့တာပဲ၊ သူကဘဲဆိုေတာ့ ေရေတြ႔ေတာ့ မေနႏိုင္ဘူး ေရထဲပလြတ္ဆို ခုန္ဆင္းပါေလေကာ၊ အဲဒီမွာ ၾကက္မက ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႔ ကေတာ့္ကေတာ္နဲ႔ Chicken language သံုးၿပီး က်ဳပ္သားကိုကယ္ၾကပါဦးဆိုၿပီး လူေတြကို အကူအညီေတာင္းပံုရပါတယ္၊ နားကိုညည္းေနေကာ အဲဒါနဲ႔ေအာင္ေဖလည္း ဒီဘဲမသားေလးကို ဆယ္ၿပီး ကုန္းေပၚတင္ၾကက္မကိုလည္း ကုန္းေပၚ ေမာင္းတင္ရေတာ့တယ္၊ ၾကက္မကေတာ့ သူ႔သား ဘဲေလးကို ေနာက္ဆိုမလုပ္ရဘူး ေသတတ္တယ္ ေရဆိုတာငါတို႔နဲ႔ ရန္ဘက္ မဆင္းရဘူးၾကားလား ဘာညာဆူေနပံုရပါတယ္ အနားမွာကပ္ၿပီး။

ဒီမွာတင္ဇတ္လမ္းက မရပ္ျပန္ဘူး၊ ဒီၾကက္မေနရာေရႊ႕သြားတာက ေတာင္ေစာင္း၊ ဘယ္ေျခယက္လိုက္ ညာေျခယက္လိုက္နဲ႔ သူ႔သားေတြကို ေတာင္းေစာင္းေေပၚ ေခၚတင္သြားေကာ၊ အဲဒီမွာ ဟိုဘဲမသားေလးက ျပႆနာအႀကီးႀကီးကိုတက္ေတာ့တာ၊ ဒီေတာင္ေစာင္းေလွ်ာေလးကို သူတက္တယ္၊ ျပန္လိမ့္က်တယ္၊ တက္တယ္ ျပန္လိမ့္က်တယ္ အဲဒီလိုျဖစ္တာ၊ ေအာင္ေဖလည္း ၾကည့္ေနတာ ဒီေကာင္ဘာလို႔မရပါလိမ့္ေပါ့၊ အားပါးေနာက္မွ သတိထားမိတယ္ ဘဲဆိုတာ ေျချပားႀကီးနဲ႔ကိုး ဘယ္လိုလုပ္ၾကက္သားေပါက္ေလးေတြလို ေျခသည္းသံုးကုပ္တက္လို႔ ရမလဲေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္တက္မရဘဲ လိမ့္က်တာ၊ လူလည္း ေသခ်င္ေစာ္နံသြားတယ္၊ ၾကက္မကလည္း လူေတြဘက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး မသကၤာေတာ့ဘူး၊ သူဝပ္ေနတဲ့ဥေတြအထဲကို မသန္စြမ္းဥ Disabled egg လာထည့္ထားတယ္ ထင္သြားလားမသိ၊ ကေတာ္ကေတာ္ လုပ္ၿပီးျပန္ဆင္းလာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ေနာက္ရက္ၾကေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္၊ ေတာင္ေစာင္းသြားရင္ ဟိုဘဲမသားေလးက မလိုက္ေတာ့ဘူး အသာေလးတဟဲဟဲ ေအာ္ၿပီးေရအိုင္ေလးထဲဆင္း ကူးလို႔၊ ၾကက္မကလည္း လူေတြေပါက္ကရ လုပ္ထားတာ သိသြားပံုရပါတယ္၊ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ုယ္ မေအာ္ေတာ့ဘူး က်န္တဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔ ေတာင္ေစာင္းတက္ ဆင္းလာမွဟိုေကာင္ကို လွမ္းအသံေပး၊ ဘဲမသားေလးလည္း ဆင္းလာၾကၿပီဆိုမွ ကုန္းေပၚတက္ ၾကက္မနဲ႔ ၾကက္ကေလးေတြေနာက္ အဲဒီလို compromise ေစ့စပ္ညွိႏွိဳင္းလုိ႔ ရသြားတာ။

ေအာင္ေလးနဲ႔ ေအာင္ေဖက အငယ္ဆံုးပံုေပါက္ေနေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ ပါတီက ဆက္သြယ္ေရးသင္တန္း တက္ခိုင္းတယ္၊ အေဝးႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး လူ႔ေဘာင္သစ္စခန္းေပၚက ကုန္းေပၚမွာတည္ထားတဲ့ (PLF) စခန္းမွာတင္ပါပဲ၊ သင္တန္းမွဴးက ကိုျမေအာင္(ေခၚ)ကိုအိုက္ (၅၀၁ ေလတပ္စခန္းက ေတာခို၊ လက္ရွိ USA)၊ သင္တန္းမွာက ေအာင္ေဖတို႔တေတြ ေစာထစခန္းကို ေရွ႕တန္းက တက္လာကတည္းက လမ္းမွာဆံုခဲ့ၾကတဲ့ သူတို႔ရဲေမသစ္ေလးေတြျဖစ္တဲ့ ေနာ္ရီတာတို႔၃ေယာက္၊ မိုင္းထိလို႔ လက္တဘက္ လက္ေကာက္ဝတ္က ျပတ္ေနတဲ့ သူတို႔ရဲေဘာ္ ကိုဝ႑နဲ႔ ေအာင္ေဖတို႔ႏွစ္ေယာက္။

သင္တန္းကတလခြဲေလာက္ပါပဲ ဒစ္ဒါ၊ ဒါဒစ္ဒါဒစ္၊ ဒါဒစ္ဒစ္ စသျဖင့္ International Signal ေတြေပါ့၊ ဆိုက္ဖာေရးနည္းလည္း ပါတာေပါ့ေလ၊ အဲဒီအထဲမွာ ေကာင္မေလးတေယာက္က ခပ္လွလွေလး၊ ဒါေပမယ့္ တခုရွိတာက ေအာင္ေဖတို႔က ေဘာ္ဒါျဖစ္သြားတာလည္းပါတယ္၊ သင္တန္းဆိုေတာ့ မငမ္းရဲတာလည္းပါတယ္၊ ဒီလိုပဲ ဘာသိဘာသာ၊ ဒါေပမယ့္ စခန္းမွာက်န္တဲ့ ခပ္ရႈပ္ရႈပ္ေတြကေတာ့ မ မျမင္ရတာၾကာလို႔လားမသိ ေအာင္ေဖေနမေကာင္းရင္ေျပာ ငါမင္းကိုယ္စား စာသြားကူးေပးရမလား ဘာညာလာလာ စၾကတယ္၊ အလားတူပဲ တခါတေလ ထူးဝါးလူဘက္က ကရင္ေဆးဆရာမေလးေတြ ျဖတ္သြားျဖတ္လာဆိုရင္ ဟာဆရာမတို႔ နားဦးေလ ေရေႏြးေသာက္ဦးဆိုၿပီး၊ ေအာင္ေဖတို႔ေတြကို ဦးေအာင္ေရေႏြးတည္ခိုင္းေရာ သူတို႔ရွိသမွ် သိမ္းထားတဲ့ မုန္႔ကအစ ဧည့္ခံတာ၊ ေအာင္ေဖတို႔အငယ္ေတြ ငမ္းရတယ္မရွိဘူး သူတို႔ခ်ည္းပဲ၊ ဆရာမေလးေတြကလည္း ပညာတတ္ ဗမာလိုလည္း ေျပာတတ္ေတာ့ တခါတေလ အားနာပါးနာနဲ႔ လူသစ္ေတြကို အားေပးတဲ့သေဘာ စကားခဏတျဖဳတ္ေတာ့ ေျပာတတ္ပါရဲ႕၊ ဒီလို အေျခအေနဆို ေအာင္ေဖတို႔ ေရေႏြးတည္တဲ့ ဝန္ေဆာင္ခက “မင္းကို ကိုပန္းခက္ဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီတိုက္ပါမယ္ကြာ” တဲ့။ ေျပာသာေျပာတာပါ ဘုရားစူး တခါမွ မေသာက္ရဖူးဘူး၊ သူ႔အလွည့္ ကိုယ့္အလွည္ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ေအာင္ေဖကေတာ့ ကူပါရဲ႕ သူတို႔အလွည့္ခ်ည္းပဲ ကိုယ့္အလွည့္တခါမွ မေရာက္ရဘူး၊ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ သူတို႔ပဲ ဦးေအာင္ငမ္းေကာ။

ဆက္သြယ္ေရးသင္တန္း ဆင္းခါနီးၾကေတာ့ အျပင္ထြက္ လက္ေတြ႔ကြင္းဆင္းရတာေပါ့၊ အစိုးရရံုး (National Coalition Government of Union of Burma, NCGUB) ရံုးက ရံုးအုပ္ႀကီး ကိုမ်ိဳးဝင္း (ဆင္ႀကီး) တို႔အိမ္ကိုသြား ဒါဒစ္ဒါဒစ္လုပ္၊ ကိုအိုက္က သူ႔စခန္းကေန ဒါဒစ္ ဒါဒစ္လုပ္ အဲဒီမွာ ေမးခြန္းေမးတာေျဖႏိုင္ရင္ ေနာက္ဆံုးတေၾကာင္းက အိုေက ျပန္လာခဲ့ေတာ့ ကိုပန္းခက္ဆိုင္ကေစာင့္ေနမယ္ ေကာ္ဖီတိုက္မယ္၊ အဲဒီလို သင္လည္း သင္ေပးရေသး ေကာ္ဖီလည္း တိုက္ရေသးေပါ့။

သင္တန္းဆင္းတဲ့ရက္ေရာက္ေတာ့ ပါတီကိုေျပာတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆရာကို ထမင္းေကၽြးခ်င္တယ္ေပါ့၊ ပါတီကလည္း အိုေကဘာနဲ႔ေကၽြးမလဲ ဆိတ္သားဆို ရတယ္ေပါ့၊ ဘာလို႔ဆို ျပည္သား ကိုဗညားက ဆိတ္သားကို သူကိုင္တာကၽြမ္းတယ္ မင္းဆိတ္သားေကၽြးခ်င္တယ္ ေျပာဆိုၿပီး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ တိုင္ပင္ထားၾကတာကိုး၊ အသားကလည္း မစားရတာၾကာဆိုေတာ့ ဂြင္ဖန္ၾကတာ၊ ကိုထြဋ္နဲ႔ ကိုေအာင္ေက်ာ္စိုးက အိုေကဆိုေတာ့ မယ္ေပါထလို႔ေခၚတဲ့ ေသာင္ရင္းတဖက္ကမ္းကို ဆိတ္ဝယ္ထြက္ရေကာ၊ ကိုဝ႑ႀကီးနဲ႔ေအာင္ေဖနဲ႔။ ဘာလို႔ဆို ကိုဝ႑က မာနယ္ပေလာအထာ ကၽြမ္းေနၿပီေလ၊ ဘယ္ေနရာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာ သူသိတယ္။

မယ္ေပါထက ထိုင္းဘက္ျခမ္းက ကရင္ရြာေလး၊ သူပုန္အမ်ိဳးေတြခ်ည္းပါပဲ ဘာထိုင္းမွ မရွိဘူး၊ လက္နက္ေတာ့ မကိုင္ရဘူးေပါ့၊ အဲဒီကို မာနယ္ပေလာဘက္ကေန ေလွနဲ႔ကူးရတယ္၊ မကူးခင္ ကရင္အမ်ိဳးသမီးတပ္ ေမးတာျမန္းတာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျဖရတယ္ မဟုတ္ရင္ အခ်ိဳးမေျပရင္ ထိပ္တံုးခတ္ခ်ဳပ္တတ္ေကာ။

တခါေတာ့ ေအာင္ေဖတို႔ဆီကတေယာက္က၊ မယ္ေပါထက အရက္ခိုးသယ္လာတာ အမ်ိဳးသမီးတပ္က မိသြားေကာ သူ႔ကိုခ်ဳပ္မယ္ ဘာညာလုပ္လို႔ သြားရွင္းရေသးတယ္ ေျပာတာပဲ၊ ေနာက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားသလို၊ သူ႔ကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ စစ္တာေမးတာ မလုပ္ေတာ့ဘူးတဲ့၊ ဘာလို႔ဆို တရက္ မယ္ေပါထဘက္ကို သူကေရာက္သြားၿပီး အရက္ေသာက္မိေကာ အျပန္ၾကေတာ့ ေဘာ္ဒါေဘာ္ခၽြတ္ေတြအတြက္ သတိရၿပီး အရက္ပါတဲ့ ပလပ္စတစ္အိတ္ကို ခါးပံုစထဲထည့္ၿပီး သယ္လာပါေလေရာ၊ ဟိုကစစ္ေတာ့ သူ႔အသံေသး အသံေၾကာင္နဲ႔ ရဲေမေတြကို ရန္ေတြ႔တာတဲ႔၊ ကရင္ရဲေမေတြကလည္း ကြန္မန္ဒိုဗိုလ္ကအစ သူတို႔ကို ေၾကာက္တဲ့သူသာ ေတြ႔ဖူးတယ္ တခါမွ အခုလို ေယာက်ၤားႀကီးတန္မယ့္ ကက္ကက္လန္ ရန္ျပန္ေတြ႔တာ မေတြ႔ဖူးေတာ့ ေၾကာင္သြားတယ္၊ ဒါနဲ႔ နားလည္းညည္းပံုရပါတယ္ သူ႔အသံကစူးတာကိုး၊ ဒီလူဘယ္လို ေျပာေျပာ ေနာက္လည္း အရက္ခိုးသယ္ဦးမယ့္ပံုပဲ ဆိုၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္တယ္၊ အဲဒီကတည္းက သူက ဂိတ္လြတ္သြားေကာ။

သင္တန္းဆင္းပြဲအတြက္ ဆိတ္ကို မယ္ေပါထကို သြားဝယ္ေတာ့ လူေတြက ဇာတိျပလာၾကတယ္၊ ကိုဝ႑နဲ႔ ေအာင္ေဖကလည္း အေတာ္ေလးကို ခင္ေနၾကၿပီဆိုေတာ့ ကိုဝ႑ကေျပာတယ္ “ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ေဖ၊ ငါတို႔အရက္ခိုးေသာက္ရေအာင္တဲ့” ေအာင္ေဖက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္၊ “ေကာင္းသား”လို႔။

ဒါနဲ႔ ဆိတ္အရင္ဝယ္ ေစ်းတည့္ေတာ့ တိုင္မွာႀကိဳးခ်ည္ၿပီး အမိုးတေယာက္ အိမ္ဆိုင္တဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကေကာ၊ အရက္တပိုင္းေသာက္ၾကမယ္ေပါ့၊ အရက္က ေတာဆန္အရက္ မေသာက္ရတာအေတာ္ကို ၾကာခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ေသာက္လို႔ကလည္းေကာင္း ကိုဝ႑ကလည္း ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ အရြီးကလည္း ေကာင္းေပါ့။

သတိရေတာ့ အမိုးကို စတယ္။ “အမိုး၊ အမိုးအရက္က ေကာင္းရဲ႕လားေပါ့ က်ေနာ္တို႔ေသာက္ေနတာ တပိုင္းရွိေတာ့မယ္ မမူးသလိုပဲ” ေပါ့။ အမိုးက ျပန္ေျဖပါတယ္ ဗမာစကားေကာင္းေကာင္းေတာ့ မတတ္ဘူး။

“မူးမမူးေတာ့ ငါမသိ၊ ငါ့အရက္ေသာက္ၿပီး မီးပံုနား ေသးသြားမေပါက္နဲ႔” တဲ့။

မွတ္ကေရာ၊ ေအာင္ေဖတို႔လည္း တဟားဟားရီၿပီး ေနာက္တစိတ္ေလာက္ ထပ္ေသာက္ျဖစ္ၾကေကာ၊ ျပန္လာေတာ့ ေန႔လည္၂နာရီထိုးေနၿပီ၊ ထမင္းဟင္းခ်က္မယ့္သူေတြ၊ ဆိတ္ဖ်က္မယ့္ သူေတြက ေစာင့္ေနၾကၿပီ၊ ဆိတ္ကို ကိုဗညားကိုအပ္၊ ပိုတဲ့ပိုက္ဆံ ကိုေအာင္ေက်ာ္စိုးကို ျပန္အပ္ၿပီးေတာ့၊ ဘယ္လာ မီးပံုနားေတာင္ မသြားအားေတာ့ဘူး ေအာင္ေဖမူးလာေတာ့ ဝင္အိပ္လိုက္တာ ညေနေစာင္း ၅နာရီေက်ာ္ေလာက္မွ ကိုထြဋ္က လာႏိုးတယ္၊ ေဟ့ေကာင္ထ ေရမိုးခ်ိဳး ဧည့္သည္ေတြ သြားေခၚေခ်၊ ေနာက္ေတာင္က်ေနၿပီတဲ့။

ဧည့္ခံပြဲကေတာ့ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ၿပီးသြားပါရဲ႕၊ မာနယ္ပေလာမွာ အရက္မေသာက္ရလို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားတာကို ခိုးေသာက္လာတဲ့အတြက္ ရလာတဲ့ အျပစ္ဒဏ္ကေတာ့ စားဖိုေဆာင္နဲ႔ ဗဟိုရံုးၾကားက ရွိသမွ်အမွိဳက္ကို ေအာင္ေဖရွင္းရေတာ့တာပါပဲ။ ကိုေအးျမင့္တို႔က စၾကတယ္ “တခ်ိဳ႕က သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းမွ ႀကိဳက္တယ္” တဲ့၊ လူကေတာ့ ေခၽြးတၿပိဳက္ၿပိဳက္နဲ႔ ေနပူႀကီးထဲမွာ။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ရေနာင္းဘက္ကေန တက္လာတဲ့ ကိုလွျမင့္လည္း မာနယ္ပေလာေရာက္လာတယ္၊ သူကဟင္းမ်ိဳးစံုး ခ်က္တတ္ေတာ့ အားလံုးေပ်ာ္သြားၾကတယ္ သူ႔ကို စားေသာက္ကုန္ဝန္ႀကီး ခန္႔လိုက္ၾကေကာ၊ မာနယ္ပေလာကလည္း လူေတြ ပိုစည္လာတယ္၊ စစ္ေအးသြားေတာ့ ခံစစ္ေၾကာေတြမွာ တပ္ဆိုင္ထားတဲ့ ေအဘီရဲေဘာ္ေတြလည္း မာနယ္ပေလာကို ဆင္းလာၾကတယ္၊ လူ႔ေဘာင္သစ္ရံုးမွာ ညညဆိုတအံုးအံုးနဲ႔ေပါ့။

ဘာေၾကာင့္တအံုးအံုးျဖစ္တယ္၊ ဘာေတြေျပာၾက လုပ္ၾကတယ္ဆိုတာက္ို ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမယ္။

သက္ခိုင္
(၁၉း၃၄)နာရီ
(၂၉.၄.၂၀၁၄)