ထူးထူး (ေတာင္ငူ)
ဇူလုိင္ ၁၁၊ ၂၀၁၄
ပူအိုက္ေသာရာသီဥတုႏွင့္အၿပိဳင္ဆရာဦးလွခ်ိဳတစ္ေယာက္ေခၽြးျပန္လ်က္ရွိသည္။ တပည့္ေတြကို ေတာ္ေစခ်င္၊ တတ္ေစခ်င္လို႔ အပင္ပန္းခံၿပီး သခ်ၤာဥပမာပုစာၦေတြကိုတစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ရွင္းျပ၊ တြက္ျပေနတာျဖစ္သည္။ ဒႆမတန္းဆိုတာအေျခခံပညာသင္ၾကားေနေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္အတြက္အလြန္အေရးႀကီးသည္ မဟုတ္ပါလား။ အထူးသျဖင့္ဒႆမတန္းသခ်ၤာဆိုတာ တစ္ျခားဘာ သာေတြနဲ႔မတူ၊ အလြတ္က်က္လို႔မရ၊ တစ္ကယ္သေဘာေပါက္နားလည္မွရတာျဖစ္တယ္။ တကယ္သေဘာေပါက္နားလည္ၿပီဆိုရင္လည္း၊ ဘယ္လိုပုစာၦပဲလာလာေက်ာင္းသားအတြက္အခက္ အခဲမရွိေတာ့ၿပီ။
ျမန္မာျပည္ပညာေရးကလည္းခက္သား- တစ္သက္လံုးဘယ္ေလာက္ပဲေတာ္ၿပီး၊ ႀကိဳးစားခဲ့ ႀကိဳးစားခဲ့၊ ဒႆမတန္းမွာ အေၾကာင္းတစ္ခု ခုေၾကာင့္ ေျခေခ်ာ္၊ လက္ေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ျဖစ္ၿပီးအမွတ္နည္းခဲ့ရင္၊ အဲ့ေက်ာင္းသား အတြက္ ဘ၀မွာေနာက္ထပ္အခြင့္အေရးမရွိေတာ့ၿပီ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတာေပါ့ေလ၊ စကားကပ္ေျပာတတ္တဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့- ျခစ္ခ်ခဲ့၊ ေနာက္ႏွစ္ျပန္ေျဖေပါ့- ေျပာေတာ့လြယ္တယ္၊ (၁၀) တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕စရိတ္ဆိုတာလြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ မိဘေတြခဗ်ာ ၿပဲေနေအာင္ရုန္းကန္ရတာမဟုတ္လား။
ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာဦးလွခ်ိဳတစ္ေယာက္သူ႔တပည့္ေတြအတြက္ေရရွည္ကိုေမွ်ာ္ေတြးကာ၊ ဆန္ရင္းနာနာဖြတ္ဆိုသလုိ ပုစာၦေတြကိုနားလည္ေအာင္အရင္ရွင္းျပတယ္။ တပည့္ေတြ တကယ္ နားလည္၊ မလည္ဆိုတာကို သူတို႔မ်က္လံုးေလးေတြကတစ္ဆင့္ျမင္ေနရတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔လည္း ဆိုင္တာေပါ့ေလ။ သူတို႔ေတြ တကယ္နားလည္ၿပီဆိုေတာ့မွ၊ ေလ့က်င့္ခန္းပုစာၦေတြကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ တြက္ခိုင္းတယ္။ ဆရာဦးလွခ်ိဳရဲ႕ထူးျခားခ်က္ကက်ဴရွင္မသင္ဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွလည္းသူသင္တဲ့ သခ်ၤာကိုအိမ္စာမေပးဘူး။ ေပးလို႔လည္းမလြယ္ဘူးေလ၊ ကေလးေတြခဗ်ာညေနေက်ာင္းဆင္းလို႔ အိမ္ျပန္သြားရင္အျခားဘာသာရပ္အိမ္စာေတြကတစ္ပံုတစ္ပင္၊ ဒီၾကားထဲဟိုက်ဴရွင္ေျပးရ၊ ဒီစာက်က္၀ိုင္းသြားရ၊ ညဘက္ေရာက္ေတာ့မီးကမမွန္။
+++++
ပဲခူးတိုင္း၊ ေရတာရွည္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေရနီၿမိဳ႕အထက္တန္းေက်ာင္းေလး၏ဂုဏ္သတင္းမွာေမႊးပ်ံလ်က္ရွိ သည္။ေက်ာင္းကေအာင္ခ်က္ေကာင္း သည္။ အထူးသျဖင့္ ဒႆမတန္းေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သခ်ၤာဂုဏ္ထူးထြက္ၾကသည္။ ပန္းသတင္းေလညွင္း ေဆာင္သလို၊ လူသတင္း လူခ်င္းေဆာင္ေတာ့ ဒႆမတန္း သခ်ၤာဆရာဦးလွခ်ိဳ၏ဂုဏ္သတင္းမွာေရနီနယ္တစ္၀ိုက္တြင္ ေၾကာ္ၾကားလ်က္ ရွိသည္။
ဆရာဦးလွခ်ိဳက နတ္ေမာက္သား၊ စကားေျပာရင္ျပတ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွအပိုစကားမေျပာဘူး။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းနဲ႔ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေနတဲ့ဆရာ႔ကိုသူ႔တပည့္ေတြသာမဟုတ္၊ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ၊ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြကလည္း ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကတယ္။ ဒီနယ္ကမဟုတ္တဲ့ဆရာ႔ကိုနယ္ေျပာင္းသြားမွာ၊ ေက်ာင္းေျပာင္းသြားမွာ သူတို႔တစ္ေတြစိုးရိမ္ၾကတယ္။
လူပိ်ဳႀကီးဆရာဦးလွခ်ိဳတစ္ေယာက္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေစ်းသြားၿပီဆိုရင္၊ ဝယ္တာကနည္းနည္း၊ သူ႔ထက္ငါ ေက်ာင္းသားမိဘေစ်းသူေစ်းသားေတြကေစတနာနဲ႔ထည့္ေပးလိုက္လို႔ အၿမဲတမ္း မႏိုင္မနင္းနဲ႕ျပန္ျပန္လာရတာခ်ည္းပါပဲ။ ေမတၱာေရာင္ျပန္ဟပ္တယ္ဆိုတာဒါကိုိေျပာတာထင္ပါရဲ႕။
+++++
လြန္ခဲ့ေသာလအနည္းငယ္ခန္႔က ေရနီၿမိဳ႕ကေလးကို တပ္မေတာ္အမွတ္(၅)ေလ့က်င္းေရးတပ္ဆို တာေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕လူဦးေရလည္းရုတ္ခ်ည္းတိုးလာသလို၊ ဆရာဦးလွခ်ိဳ အပါအဝင္ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားလည္း မဂၤလာစံုတြဲအတြဲလိုက္ေပါက္ပါေတာ့တယ္။
တပ္ေျပာင္းလာၿပီးတစ္ပတ္ခန္႔အၾကာမွာ၊ ဒုတိယဗိုလ္မႉးႀကီးဆိုတဲ့တပ္ရင္မႉးတစ္ေယာက္ေက်ာင္းကို ဆိုင္းမဆင့္၊ ဗံုမဆင့္ဘဲေပါက္ခ်လာၿပီး၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရံုးခန္းကို၀င္ကာ ဆရာ၊ဆရာမအားလံုးနဲ႔ေတြ႔ ခ်င္တယ္၊ အေရးႀကီးတယ္ဆိုဘဲ။
ေက်ာင္းအေထြေထြလုပ္သားေလး ေမာင္ျမင့္ေဝ သူ႕ကိုလာေခၚေတာ့၊ (၁၀) တန္းစာေမးပြဲေတြနီးလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာျပင္ဆင္ၿပီးသင္ၾကားေနတဲ့ ဆရာဦးလွခ်ိဳတစ္ေယာက္နည္းနည္းေတာ့ ေဒါကန္ သြား တယ္။
အခန္းအဝကိုေရာက္ေနတဲ့ေမာင္ျမင့္ေဝကို “ေဟ့ ေမာင္ျမင့္ေဝ ဝင္ခဲ့ေလကြာ၊ ဘာကိစၥရွိလို႔တုန္း”
“ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကေခၚခိုင္းလိုက္လို႔ပါ ဆရာ၊ အေရးႀကီးတယ္လို႔ေျပာခိုင္းလိုက္တယ္ဆရာ” ေမာင္ျမင့္ေဝကေျပာၿပီးတာနဲ႔တျခားအခန္းကဆရာေတြကိုပါေျပာဖို႔ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
ေက်ာင္းသားေတြကို သခ်ၤာပုစာၦေတြတြက္ဖို႔ေပးခဲ့ၿပီး၊ ဆရာဦးလွခ်ိဳ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရံုးခန္းကိုလာခဲ့ပါ ေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲမေတာ့ နည္းနည္းထူးဆန္းေနသလိုပဲ။ ဆရာႀကီးကဘယ္ေတာ့မွ စာသင္ ေနခ်ိန္ မွာ ဒါမ်ိဳးေခၚေလ့ေခၚထမရွိဘူး။ ေအးေလ… အေရးႀကီးလို႔ေနမွာပါ ေလလို႔ ကိုယ္ဖာသာေတြးၿပီး ေလွ်ာက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရံုးခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဆရာေတြအကုန္လံုးနီးပါးေရာက္ေနပါၿပီ။ ထူးျခားတာက ဆရာႀကီးရဲ႕စားပြဲမွာခပ္တည္တည္နဲ႔ထိုင္ေနတာကေတာ့ တပ္မေတာ္အရာရွိတစ္ဦးပါပဲ။
ဆရာေတြအားလံုးစံုေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကမိတ္ဆက္ေပးတယ္။
ဒါအမွတ္ (၅) ေလ့က်င့္ေရးတပ္က တပ္ရင္းမႉး ဒုတိယဗိုလ္မႉးႀကီးခင္္ေအာင္တဲ့ … ကိုယ္ခႏၶာကဝဝဖိုင့္ဖိုင့္၊ ဗိုက္ကခၽြဲခၽြဲ အသားကမည္းမည္း၊ ေရႊေရာင္အပြင့္အခက္ေတြ တဝင္းဝင္းနဲ႔ ခန္႔ျငားခ်င္တိုင္း ခန္႔ျငားေနပါေတာ့တယ္။
ဆရာႀကီးရဲ႕စကားအဆံုးမွာေတာ့ ဒုတိယဗိုလ္မႉးႀကီးဆိုသူကမတ္တပ္ထရပ္ၿပီး၊ သူဟာေရွ႕တန္း စစ္ေျမျပင္ေတြမွာ တုိင္းျပည္အတြက္ အသက္ကိုပဓာနမထားဘဲ၊ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံတိုတ္ပြဲဝင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြမ်ားစြာရွိေၾကာင္း၊ ဒါေတြအတြက္သူအၿမဲဂုဏ္ယူေနတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို မနားမေနေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္၊ ယခုအခါ သူ႔အေနနဲ႔ အေရးႀကီးတဲ့ တာဝန္တစ္ရပ္ ကိုထမ္းေဆာင္ေနတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲ့ဒါကေတာ့ စြမ္းရည္ျပည့္ဝေသာတပ္မေတာ္သားေတြကို ေမြးထုတ္ေပးေနတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲ့အတြက္ သူ႔ကိုနားလည္ေပးေစလိုေၾကာင္း၊ သူကလိုအပ္လို႔ အကူအညီေတာင္းတဲ့အခါ ေပးေစလိုေၾကာင္း၊ သူ႔ဖက္ကေပးႏိုင္တဲ့အကူအညီမ်ားရွိရင္လည္း ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း တလစပ္ မရပ္မနားေျပာပါေတာ့တယ္။ဒီၿမိဳ႕လံုၿခံဳေရးကိုလည္းသူတာ၀န္ယူ ေၾကာင္း ေျပာပါေသးတယ္။
+++++
အခ်ိန္သည္ကား ၁၉၉၄ ခုႏွစ္၀န္းက်င္၊ ဇန္နဝါရီလကုန္ပိုင္းေလာက္မွာ ေရနီ ျပည္ေထာင္စုႀက့ံခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတတ္ေရးအသင္းႀကီး၏တာဝန္ရွိသူလူႀကီး (၃)ဦး ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရံုးခန္းကို ေရာက္လာပါ ေတာ့တယ္။
ထံုးစံအတိုင္း… ေမာင္ျမင့္ေဝေလး ဆရာဦးလွခ်ိဳအခန္းကိုေပါက္လာပါေတာ့တယ္။ ကိစၥကေတာ့ ဆရာႀကီးေခၚခိုင္းလိုက္တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ဆရာဦးလွခ်ိဳတစ္ေယာက္ ဆရာႀကီးရံုးခန္းေရာက္ေတာ့ မဖိတ္ဘဲေရာက္လာတဲ့ဧည့္သည္ (၃) ဦးကိုေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။
ကိစၥကေတာ့ … တစ္အိမ္တက္ဆင္း၊ ျပည္ေထာင္စုႀကံခိုင္ေရးႏွင့္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအသင္းႀကီးရဲ႕စည္းရံုးေရးဆင္းမည့္ခရီးစဥ္မွာ အင္းအားျပတဲ့ အေနနဲ႔ လိုက္ေပးဖို႔ (၁၀) တန္းေက်ာင္းသား ေယာက္်ားေလး (၅) ဦး၊ မိန္းကေလး (၅) ဦးေပးပါတဲ့။ ကေလးေတြကိုေန႔လည္စာေကၽြးမွာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာလာပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးလည္းႀကံရာမရျဖစ္ၿပီး ငါ့ကိုလွမ္းေခၚတာေနမွာလို႔ေတြးမိၿပီး ဆရာဦးလွခ်ိဳက “ေနာင္ႀကီးတို႔- ကေလးေတြက ခင္ဗ်ားတို႔အသင္း၀င္လည္းမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့စာေမးပြဲကလည္းအရမ္းနီးေနၿပီ၊ ေနာက္ၿပီး သူတို႔မွာ ခင္ဗ်ားတို႔အသင္းဝတ္စံုေတြလည္းမရွိနဲ႔ဆိုေတာ့ ျဖစ္မည္မထင္ပါဘူး” လို႔ေျပာေတာ့၊
ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ကျပန္ေျပာတယ္၊ “အဲ့အတြက္ေတာ့ မပူပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အသင္း ဦးထုပ္ေဆာင္းေပး လိုက္ရင္ရပါၿပီ။ ဝတ္စံုေထြေထြထူးထူးမလိုပါဘူး။ သူတို႔လည္း အျဖဴအစိမ္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္းအျဖဴအစိမ္းပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး ကေလးေတြ စာေမးပြဲနီးတာမွန္ေပမည့္၊ ဒီကိစၥကအထက္ကခိုင္းတဲ့ကိစၥမို႔ပါ” တဲ့။
ဆရာဦးလွခ်ိဳလည္းအက်ယ္အက်ယ္မျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ သူ႔အတန္းက ကေလး(၁၀)ေယာက္ကို မထည့္ခ်င္ဘဲနဲ႔ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အထက္က ဆိုတာႀကီးေၾကာင့္ပဲ ထည့္လိုက္ရတယ္၊ ရင္ထဲမွာေတာ့မေကာင္း။
ေနာက္ေန႔ေက်ာင္းပိတ္ရက္- ေရနီစကၠဴစက္ဝန္ထမ္းအိမ္ယာထဲကအသိအိမ္ကိုအလည္အပတ္သြားတဲ့ ဆရာဦးလွခ်ိဴတစ္ေယာက္ လမ္းမွာထီစေပါက္ပါေတာ့တယ္…
ေရနီၿမိဳ႕ထဲကေန သူ႔ေက်ာင္းကိုေက်ာ္ၿပီးခါတိုင္းလိုစက္ဘီးေလးနင္းလာတဲ့ဆရာဦးလွခ်ိဳတစ္ေယာက္၊ ဝန္ထမ္းအိမ္ယာအဝင္လမ္းမွာ “ေဟ့လူ… ေဟ့လူ… ရပ္… ရပ္” ဆိုၿပီးဂိတ္တဲထဲကေန စစ္သား(၂)ေယာက္ေျပးထြက္လာပါတယ္။
ဆရာဦးလွခ်ိဳလည္း စီးလာတဲ့စက္ဘီးကိုရပ္လိုက္ရင္း၊ ဘာကိစၥရွိလို႔လည္းဗ်ာလို႔ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။ စစ္သားတစ္ေယာက္က “ခင္ဗ်ား …. နားမလည္ဘူးလား၊ ဒီေနရာမွာစက္ဘီးမစီးရဘူးဆိုတာ”။ ဆရာဦးလွခ်ိဳလည္းစိတ္ေပါက္လာတာနဲ႔ “မင္းတို႔စစ္တပ္ဒီၿမိဳ႕မေရာက္ခင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ပေ၀နသီကတည္းက ငါဒီလမ္းမွာစက္ဘီးစီးလာတာ”၊ “မင္းတို႔ကစက္ဘီးမစီးရဘူးေျပာရေအာင္၊ ဒီလမ္းကစကၠဴစက္နဲ႔ၿမိဳ႕ထဲနဲ႔ဆက္သြယ္ထားတဲ့လမ္း၊ ဒီတစ္လမ္းပဲရွိတယ္၊ ဒီလမ္းမွာစက္္ဘီးမစီးရဘူးေျပာရေအာင္၊ မင္းတို႔ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားလားလို႔” ျပန္တြန္းပါ ေတာ့တယ္။
ခုနကစစ္သားက “မလိုခ်င္ဘူး၊ မင္းလွ်ာမရွည္နဲ႔။ ခုန္ … မင္း ဖားခုန္ အခါ (၃၀) ခုန္” တဲ့။ ဆရာဦးလွခ်ိဳလည္း မထူးေတာ့ၿပီမို႔၊ “မခုန္ဘူးကြာ၊ မင္းတို႔ အႏိုင္က်င့္ခ်င္တိုင္းက်င့္ရေအာင္ ငါငတံုးမဟုတ္ဘူးကြ”၊ “ငါဒီၿမိဳ႕ကေက်ာင္းဆရာ” လို႔ျပန္ေျပာၿပီး စက္ဘီးကိုနင္း ထြက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အသိအိမ္ေရာက္လို႔အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့၊ “ဆရာေရ မလြယ္ဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကၠဴစက္အရာရွိလိုင္းခန္းက အိမ္အလြတ္ ေတြမွန္သမွ်၊ ေသာ့ဖ်က္ၿပီး ဒင္းတို႔ေတြတတ္ေနေတာ့တာ”တဲ့။ အျပန္မွာေတာ့ အသိကစကၠဴစက္ကသူ႔ကားနဲ႔စက္ဘီးေကာ၊ လူေကာ တင္ၿပီးလိုက္ပို႔လို႔ေတာ္ေသးတယ္။
+++++
ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ေလ့က်င့္ေရး (၅)က တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးဆိုသူရယ္၊ ျပည္ေထာင္စုႀကံခိုင္ေရးႏွင့္ဖြံ႔ၿဖိဳ႕ေရးအသင္းက ဥကၠ႒ဆိုသူရယ္ေက်ာင္းကိုေရာက္လာၿပီး၊ ေနာက္ေန႔နံနက္ ၉ နာရီမွစၿပီး ေက်ာင္းရွိေက်ာင္းသားအကုန္ ရန္ကုန္- မႏ ၱေလးအျမန္လမ္းမေဘးမွာ လူႀကီးလမ္းေၾကာင္းရွိလို႔ႀကိဳရမယ္ ဆိုၿပီး အမိန္႔လိုလို၊ ခိုင္းတာလိုလိုအခ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကလည္းသူပင္စင္သြားခါနီးေလးဆိုေတာ့ေၾကာက္လို႔ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္နဲ႔။ မဟုတ္ရင္မခံတတ္တဲ့ ဆရာဦးလွခ်ိဳကေတာ့ ေစ်းဆစ္တယ္ပဲေျပာေျပာ၊ ခံတြန္းတယ္ပဲဆိုဆို အဲ့တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးဆိုသူကို၊
“ခင္ဗ်ားတို႔ လူႀကီးကဘယ္အခ်ိန္ဒီၿမိဳ႕ကိုျဖတ္သြားမွာလဲ…. အထူးသျဖင့္ဒီအခ်ိန္ဟာ ျပန္လွန္ေလ့က်င့္ခန္းေတြ၊ အတန္းတင္စာေမးပြဲႀကီးအတြက္ျပင္ဆင္တာေတြ လုပ္ေနရလို႔ ဆရာေကာ၊တပည့္ပါ အားလိုေတာင္မကုတ္ႏိုင္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ က်န္တဲ့အတန္းေတြကိုေခၚ သြားပါ၊ ရပါတယ္- ဒါေပမယ့္ (၁၀) တန္းကေလးေတြကိုေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါဗ်ာ” လို႔ေစ်းဆစ္မိလိုက္တယ္။ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးက “ခက္တာပဲ ဆရာရယ္၊ အဘကေရဗူးေပါက္တာမလိုခ်င္ဘူး၊ ေရပါတာပဲ လိုခ်င္တာဗ်။ ေအးေလ… ျဖစ္လာတဲ့ျပႆနာကၽြန္ေတာ္နဲ႔မဆိုင္ဘူးေနာ္”လို႔ေျပာၿပီးျပန္သြားၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္တန္းကေန နဝမတန္းအထိစာေမးပြဲေတြေျဖၿပီးလို႔၊ (၁၀)တန္းေတြစာေမးပြဲေျဖဖို႔ရက္ပိုင္း အလုိမွာ… တပည့္ေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာျပင္ဆင္ေပးေနတဲ့၊ ျပန္လွန္ေလ့က်င့္ခန္း ေတြအထပ္ထပ္ အခါခါလုပ္၊ ေမးခြန္းေဟာင္းေတြနဲ႔ပြဲမဝင္ခင္အျပင္ကေလ့က်င့္ေပးေနတဲ့ ဆရာဦးလွခ်ိဳ ကို ေမာင္ျမင့္ေဝ တစ္ေယာက္ ဆရာႀကီးေခၚခိုင္းလို႔ဆိုၿပီးလာေခၚပါတယ္… ဆရာဦးလွခ်ိဳတစ္ေယာက္ ခါတိုင္းလိုပဲ မိတ္ေဆြႀကီး ေတြေရာက္ေနတာမွတ္လို႔၊ ဆရာႀကီးရံုးခန္းထဲ၀င္ေတာ့ ဆရာႀကီးက မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။
“ဆရာေရ … စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ အခုတင္ တိုင္းကစာေရာက္လာတယ္… ဆရာဖတ္ၾကည့္ပါ” ဆိုၿပီး စာကိုထိုးေပးပါတယ္… ဆရာဦးလွ ခ်ိဳတစ္ေယာက္ ကမာၻႀကီးေစာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ျဖစ္သြား သလိုခံစားလိုက္ရပါေတာ့တယ္… ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာဦးလွခ်ိဳတစ္ေယာက္တာ၀န္မွအၿပီးရပ္စဲခံလိုက္ ရတာပါ… စာဖတ္ေနရင္း အဲ့စာကိုကိုင္ထားတဲ့ဆရာ႔ရဲ႕လက္အစံုဟာတုန္ေနသလို၊ မ်က္ဝန္းအစံုမွာ လည္း ေၾကကြဲရိပ္ေတြသန္းေနပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုပိုင္ပိုင္ခ်ၿပီး ဆရာႀကီးနဲ႔တီးတိုးတိုင္ပင္ပါေတာ့တယ္… ဆရာႀကီးကလည္းသေဘာတူသျဖင့္၊ ဆရာႀကီးနဲ႔အတူ ေက်ာင္းခန္းတြင္းျပန္လာကာတပည့္ေတြကို စာေမးပြဲနဲ႔ပက္သက္ၿပီးေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔မွာစရာရွိ တာမ်ား ကိုမွာကာ၊ နတ္ေမာက္မွာရွိတဲ့ ဆရာ့အေဖေနမေကာင္းလို႔ ေခတၱခဏျပန္မယ့္အေၾကာင္း၊ ဒီၾကားထဲမွာ ဆရာႀကီးက ဆရာ့ေနရာကိုဝင္ၿပီးသင္မယ္ဆိုတာကိုေျပာၿပီး၊ဆရာႀကီးနဲ႔တပည့္ေတြကို ႏႈတ္ဆက္၊ေနာက္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးအႏွစ္ႏွစ္အလလကသံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေလးကိုေက်ာခိုင္းရင္း ဆရာဦးလွခ်ိဳတစ္ေယာက္ ရင္နာနာနဲ႔ပဲ ပူျပင္းတဲ့ေနေရာင္ ေအာက္မွာ ေက်ာင္းႏွင့္ေဝးရာဆီသို႔……။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
