>
ဇန္န၀ါရီ ၁၁၊ ၂၀၁၂
စစ္အစိုးရကို ၈၈ မ်ဳိးဆက္မ်ားက မုန္းတီးအညႇဳိးႀကီးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၈၈မ်ိဳးဆက္မ်ားကိုသာ စစ္အစိုးရက အညႇဳိးတႀကီး မုန္းတီး ေနတာပါ။
က်ေနာ္ေရးရမယ့္ အေၾကာင္းရာထဲမွာ အင္းစိန္ေထာင္က စစ္ေခြးတိုက္လဲ ခ်န္ထားလုိ႔မျဖစ္ဘူး။ စစ္ေခြးကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက အျပစ္ဒဏ္တိုက္လို႔ေခၚတယ္။ အက်ဥ္းသား လူဆိုးေလာကသားေတြက ေဟာင္ေကာင္၊ ေကာင္ေကာင္လုိ႔ေခၚတယ္။ စစ္ေခြးတိုက္ကိုပို႔ၿပီး အျပစ္ဒဏ္ေပးခံရတဲ့အက်ဥ္းသားဆိုတာ ေထာင္ပိုင္စိန္ေဌးလက္ထက္မွာ ေသေအာင္႐ိုက္သတ္ခံရတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြေတာင္ရွိတယ္။ ေထာင္ပိုင္စိန္ေဌးကိုယ္တိုင္႐ုိက္သတ္ခဲ့တယ္လုိ႔ ေထာင္ထဲကပါးစပ္ရာဇ၀င္ေတြရွိတယ္။ စစ္ေခြးကိုေရာက္ရင္ လူဆိုးႀကီးေတြေတာင္ အလြမ္းမမ ပန္းမမျဖစ္သြားၾကရတယ္။ စစ္ေခြးတိုက္က အထူးတိုက္ (အဘဦးတင္ဦးတို႔၊ ကိုမင္းကိုနိုင္၊ ေမ ၁၈, ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ေသသြား ၿပီျဖစ္တဲ့ ေျမာက္ကိုရီးယားစပိုင္ ကန္မင္ခ်ဴးတို႔ထားတဲ့တိုက္) ေဘးနားမွာရွိၿပီး အလုပ္ႀကီး၀င္း လမ္းေဘး ယာဘက္အျခမ္းမွာ ရွိပါတယ္။
စစ္ေခြးတိုက္ကိုမေရာက္ခင္ စစ္ေခြး၀န္းအ၀င္အ၀ ဂိတ္အေသးတခုရွိၿပီး ေထာင္အေခၚ စစ္ေခြးဘူး၀လုိ႔ေခၚတယ္။ အထဲမွာေတာ့ စစ္ေခြး တိုက္ (သို႔) ေဟာင္ေကာင္ ရွိတယ္။ ေထာင္အတြက္ စစ္ေခြးမ်ားထားတဲ့ တန္းလ်ားၿပီးရင္ စစ္ေခြးေလ့က်င့္တဲ့ ကြင္းျပင္ရဲ႕ဘယ္ဘက္လမ္း အတိုင္းမွာေတာ့ စစ္ေခြးတိုက္ အခန္းဆယ္ခန္းက အခန္းတခုစီရဲ႕ေဘးမွာ ဆယ္ေပေက်ာ္နံရံတိုေလးေတြကာထားၿပီး တိုက္ခန္းရဲ႕ မ်က္နွာ ျခင္းဆိုင္မွာေတာ့ အုတ္႐ိုးရွိၿပီး ေထာင္အုတ္ရိုးအႀကီးႏွင့္ အေသးၾကားက ေနရာပါ။ စစ္ေခြးကို အက်ဥ္းသားတေယာက္ အျပစ္ဒဏ္ႏွင့္ လာ ရင္ ဘယ္လို႔လုပ္တယ္ဆိုတာကို က်ေနာ့္စစ္ေခြးတိုက္ အေတြ႕အၾကံဳ ႏွစ္ခါ ျဖစ္တဲ့ ၁၉၉၂ ႏွင့္ ၁၉၉၃ တုန္းက အျဖစ္ပ်က္ကို ေျပာျပပါ့မယ္။ မေျပာခင္ အရင္ဆံုး ရွင္းျပအုန္းမယ္။
● မိန္းေဂ်းလမ္းမႏွင့္ မိေက်ာင္းလမ္း
စစ္ေခြးမေရာက္ခင္ ေထာင္အလယ္ဗဟို ေမ်ာ္စင္တိုင္ ေထာင္မွာေခၚတာ မိန္းေဂ်းရံုးခန္းဆိုတဲ့ေနရာကေန စစ္ေခြးေရာက္ေအာင္သြားဖုိ႔ မိ ေက်ာင္းလမ္းဆိုတာလဲ ရွိတယ္။ မန္းေဂ်းမွာ တာ၀န္မွဴးႀကီးဆိုတဲ့ ေထာင္မွဴးႀကီး တဦး ေထာင္မွဴးတဦး တပ္ၾကပ္ အသီးသီးရွိၿပီး၊ ေထာင္မွာ မန္းေဂ်းမွာ တာ၀န္က်တဲ့၀န္ထမ္းက အာဏာႀကီးပါတယ္။ မန္းေဂ်းဒုတပ္ၾကပ္က အေဆာင္မွာတာ၀န္က်တဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးေတြ အပိုးက်ိဳးေန ေအာင္ကို အာဏာကႀကီးတာ အျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေထာင္ထဲကိုခိုးသြင္းလာတဲ့ပစၥည္းေတြကိုဖမ္းလိုက္ရင္ ဒုကၡအႀကီးက်ယ္ ေရာက္ သြားႏိုင္တာေၾကာင့္ပါ။
ေထာင္ဗူး၀ႀကီးကေန မိန္းေဂ်းအထိ ကားေမာင္းလုိ႔ရတဲ့ လမ္းမက်ယ္ႀကီးရွိၿပီး၊ လမ္းကို အုတ္နီခဲေတြကို ထုၿပီး ဒလိမ့္တံုးႏွင့္ လိမ့္ထားတဲ့ လမ္းမ ေထာင္ထဲက အႏွိပ္စက္ခံ အက်ဥး္သားေတြရဲ႕ ေသြးေခြၽးလမ္းမဆိုလဲ မမွားဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆိုတဲ့ အဲဒီ လမ္းမကို ဒလိမ့္တံုးလိမ့္ရတာက အျပစ္ဒဏ္က်တဲ့ အက်ဥ္းသားကို သံေျခက်ဥး္ႏွင့္ေဒါက္ခတ္ၿပီးမွ ေနက်စ္က်စ္ေတာက္ပူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီသံဒလိမ့္တံုးႀကီးကို တြန္းရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသံဒလိမ့္တံုးႀကီးကို ခ်စ္ကိုကိုလုိ႔ေခၚၿပီး၊ နည္းနည္းေသးတာကို ခ်စ္မမလုိ႔ေခၚပါတယ္။ ခ်စ္ကိုကိုက အက်ဥ္းသားႏွစ္ ေယာက္ တြန္းရၿပီး ခ်စ္မမက အက်ဥ္းသားတေယာက္ထဲတြန္းရပါတယ္။ ပူက်စ္ေနတဲ့ေနေၾကာင့္ ပူေနတဲ့သံဒလိမ္႔တံုးႀကီးကို တြန္းေနတဲ့ အက်ဥ္း သားလက္ေတြက အပူေလာင္ၿပီးကြာထြက္ ေသြးရဲရဲေတာက္ ထြက္တယ္။ ေျခေထာက္က သံေျခက်ဥ္းႏွင့္ ေျခေထာက္ႏွစ္ခုၾကားက ေဒါက္ ေၾကာင့္ ဂဏန္းလိုသြားေနရဲ႕ အက်ဥ္းသားေနာက္မွာေတာ့ လက္ေရြးစင္အ႐ိုက္သမား ေထာင္၀န္ထမ္း တပ္ၾကပ္ (သို႕) ဒုတပ္ၾကပ္တ ေယာက္က ဂန္းပိုက္လို႔ေခၚတဲ့ ရာဘာအမာစား ဒုတ္အရွည္ႏွင့္ တေဘာင္းေဘာင္းလိုက္ရိုက္ေနတာကို အက်ဥ္းသားႏွစ္ေယာက္ ယပ္ခပ္ ေပးေနရတဲ့ တာ၀န္မွဴးႀကီး (ေထာင္မွဴးႀကီး) တဦးက မန္းေဂ်းရံုးခန္းကေနၿပီး ေရေႏြးၾကမ္း အျမည္းအစံုအလင္ႏွင့္ ထိုင္ၾကည့္ေနၿပီး အေဆာင္က တျခားေထာင္မွဴးမ်ားလဲ ထြက္ၾကည့္ေလ့ရွိပါတယ္။
တခါတရံမွာ သူတုိ႔ၾကည့္မရတဲ့လူျဖစ္ေနရင္ ေထာင္မွဴးမ်ားက လက္သံေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ ၀င္႐ုိက္ျပပါေသးတယ္။ အဲဒီလုိလူဆိုရင္ေတာ့ ေမ်ာ့ေမ်ာ့ပဲ က်န္ေလ့ရွိတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ မ်က္နာလိုမ်က္နွာရ လက္သံေျပာင္ျပတဲ့ တပ္ၾကပ္ေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီလို ႐ုိက္လုိ႔ တြန္းခိုင္း လို႔၀ၿပီ တာ၀န္မွဴးႀကီးေက်နပ္ၿပီဆိုမွ ဒီအက်ဥ္းသားက အဲဒီမိန္းေဂ်းကေန စစ္ေခြးတိုက္ဗူး၀အေရာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ၅ မိနစ္ ၆ မိနစ္ ေလာက္ခရီးကို အုတ္ခဲေတြထုေခ်ထားတဲ့ အုတ္လမ္းအေခ်ာေဘးက အနားစ ဒလိမ့္တံုးမဖိထားတဲ့ေနရာကေန မိေက်ာင္းသြား သြားရပါ တယ္။ ေျခေထာက္လံုး၀ မတြန္းရဘူး။ တေဒါင္ဆစ္ႏွင့္ တကိုယ္လံုး၀ိတ္ကိုဆဲြၿပီး တြားသြားသြားရတဲ့ မိေက်ာင္းသြားမွာ အျပစ္ဒဏ္က်တဲ့ အက်ဥ္းသားတေဒါင္ဆစ္က ေသြးခ်င္းခ်င္းရဲၿပီး ၀မ္းလ်ားေမွာက္သြားေနရတဲ့ အက်ဥ္းသားေက်ာေပၚ တင္ပါးေျခေထာက္ က်ရာေနရာကို လိုက္႐ုိက္ေနတဲ့ မိန္းေဂ်းတပ္ၾကပ္လက္သံေၾကာင့္ အက်ဥ္းသား၏ မိေက်ာင္းတက္က ျမန္ေနရပါေတာ့တယ္။ ဒီအစေလးကို ဖတ္ၿပီး က်ေနာ္ကို ပိုေရးတယ္ ထင္ေကာင္းထင္နိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တခုေတာ့ သိေစျခင္တယ္။ က်ေနာ္ကိုယ့္ေတြ႕အျပင္ အင္းစိန္ေထာင္မွာ အက်ဥ္းသားလူဆိုးေတြ အမ်ားစုက စစ္ေခြးဆို မီးေသသြားၾကတယ္ဆိုတာကို သိေစျခင္ပါသည္။
● စစ္ေခြးေရာက္တဲ့ေန႔
၁၉၉၂ ေသာၾကာေန႔ တေန႔မွာ က်ေနာ္ရက္အတိက် ေမ့ေနတယ္။ ႀကိဳးစားၿပီးစဥ္းစားတာ မရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က အင္းစိန္ ေထာင္မွာ ေထာင္က်ေနတဲ့အေဆာင္က ႏုိင္ငံေရးပုဒ္မေတြအားလံုး မခံမရပ္နိုင္ျဖစ္ရတဲ့ အထင္ကရရက္တရက္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္က် ေနတဲ့ အေဆာင္က (၃) ေဆာင္ က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္း ကို၀င္းသူရႂကြယ္ (ခ) နဂါးေလး ေထာင္၀င္စာေတြ႕သြားေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အဆက္ သြယ္လုပ္တဲ့စာတိုေလးတေစာင္ကို ထုက္သြားတယ္။ က်ေနာ္လဲ နဂါးေလးေထာင္၀င္စာသြားလို႔ အဲဒီစာေလးမ်ား မိေလမလားဆိုၿပီး ပူပင္ လိုက္ရေပမယ့္။ နဂါးေလးက မိန္းေဂ်းက ပုဆိုးျဖန္႔ေျခကားထားၿပီး ပါးစပ္ဟျပရတဲ့ စစ္ေဆးေရးေက်ာ္သြားေတာ့မွ အလံုးႀကီးက်လုိ႔ေန ေတာ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး နဂါးေလးေထာင္၀င္စာျပန္လာတာကို ေမ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အေဆာင္အသီးသီးကို အေရးေပၚပံုစံေပးလိုက္လုိ႔ အက်ဥ္းသားေတြ အားလံုးေရာက္ရာ ေနရာကေန ပံုစံငံုထားရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္အမည္ကို သံုးေဆာင္ရံုးခန္းက ၀န္ထမ္းကလာေခၚလုိ႔က်ေနာ္လဲ လိုက္သြားေရာ ျပႆနာကစပါၿပီ။ မိန္းေဂ်း ေမွ်ာ္ စင္ႀကီးေအာက္က အ၀ိုင္းအမိုးႀကီးအတြင္း (ယၡင္ အဂၤလိပ္လက္ထက္က မီးဖိုေဆာင္) က်ေနာ္ကိုသြင္းလိုက္ၿပီး ထုက္တန္းတခုကို လက္ႏွင့္ ခိုထားခိုင္းပါတယ္။ သစ္သားေဘာင္ႀကီးကႀကီးေတာ့ က်ေနာ့္လက္ေသးေသးေလးႏွင့္ ေစာင္းကိုပဲခိုရတာ လက္က အရမ္းနာၿပီး တုန္လာတဲ့ အခ်ိန္ ျပဳတ္အက်မွာ တပ္ၾကပ္ႀကီး ေက်ာ္၀င္း (တရုတ္ေက်ာ္၀င္း) စစ္ဖိနပ္ႏွင့္ေဆာင့္ကန္တယ္။ ျပန္ခိုခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္ေခါင္းထဲမွာလဲ အေၾကာင္းရာေတြ စီေနရတယ္။ နဂါးေလးက အျပင္ထုက္တဲ့ စာမိသြားတာလားဆိုၿပီး စဥ္းစားရၾကပ္ေနတယ္။ ေက်ာ္၀င္းကလည္း က်ေနာ္ ကိုကန္လိုက္၊ အျပင္မွာ နဂါးေလးကို ထြက္႐ိုက္လိုက္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မိန္းေဂ်းမွအလုပ္လုပ္တဲ့ အက်ဥ္းသားေတြက အေျခေနၾကည့္ ေပးထားပါတယ္။ ေက်ာ္၀င္း နဂါးေလးစစ္ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကို ေအာက္ဆင္းခိုင္းထားၿပီး ၀င္းျမင့္ျပန္လာရင္ က်ေနာ္ျပန္ခိုရတယ္။
က်ေနာ္ႏွင့္သိတဲ့ အေရးခင္းလူသတ္မႈ ဂါးဂါးေလးဆိုတဲ့လူက က်ေနာ္ကို မင္းတုိ႔ေတာ့ေသမွာပဲ ဟိုေကာင့္မွာ စာမိထားတယ္လုိ႔ျဖတ္သြား ရင္း ေလသံႏွင့္ေျပာပါတယ္။ အားလံုး၀ိုင္းကူညီလုိ႔ၾကာၾကာမခိုရတဲ့ေပမယ့္ ေက်ာ္၀င္းေရာက္ၿပီး ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္ၾကာၾကာ မခိုနိုင္လို႔ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုး ဖုန္အလူးလူးကန္ရာေတြ ထပ္ကုန္ေတာ့တာ ေနာက္မွ အဲဒီဖို၀ိုင္းထဲကထုက္ၿပီး မိန္းေဂ်းရံုးခန္းေရွ႕ အုတ္နီလမ္းမမွာ ပံုစံထိုင္ခိုင္းထားၿပီး ေမးပါေတာ့တယ္။
တပ္ၾကပ္ႀကီး ေက်ာ္၀င္းက …
“ေဟ့ေကာင္ မင္းသူ႔ကို သိတယ္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့သိပါတယ္”
က်ေနာ္ေျဖေတာ့ ေခါင္းက နဂါးေလးဖက္ငဲ့မိလုိ႔ေက်ာေပၚကို ဂန္းပိုက္ႏွင့္ ႐ုိက္လိုက္တယ္။ အဲဒီ၀န္ထမ္းအမည္က ထြန္းၾကည္ (ေနာက္ေတာ့ ဒုတပ္ၾကပ္ျဖစ္သြား) လူေကာင္ေသးေသး အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ အ႐ိုင္းစိုင္းဆံုးဆဲတဲ့ ၀န္ထမ္းျဖစ္ပါတယ္။
“မင္း သူ႔ဆီက ဘာမိလဲသိလား”
စစ္ေၾကာေရးအေတြ႕ၾကံဳအရ က်ေနာ္တုိ႔ အနာခံစရာ မလိုဘူး။ မိၿပီးသားကို ျငင္းမေနေတာ့ဘူးလုိ႔ေတြးလိုက္ၿပီး က်ေနာ္က
“က်ေနာ္ေရးတဲ့ စာပါ” ေျဖလိုက္ေတာ့မွ ျပႆနာက ရွင္းမရျဖစ္သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္စာကအျပင္ေရာက္သြားၿပီး အခုမိတာက အျပင္ကျပန္သြင္းလာတဲ့ စာျဖစ္ေနမွန္းေနာက္မွ သိရပါတယ္။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္ႏွင့္ နဂါးေလးကို အေ၀းကိုခဲြလိုက္ၿပီး ႐ုိက္ေတာ့တာပဲ။ အုတ္နီလမ္းမွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ႐ုိက္တာေမ့သြားလုိ႔ ေရ ေလာင္းၿပီး ႐ုိက္စစ္ပါေတာ့တယ္။ နဂါးေလးကို ႏွစ္ေဆာင္ေရွ႕မွာ႐ုိက္ၿပီး က်ေနာ္ကို တစ္ေဆာင္ေရွ႕မွာ ႐ုိက္ပါတယ္။
အဲဒါကို ျမင္ရတဲ့ အမွတ္ (၅) ေဆာင္က က်ေနာ့္ကို ညီေလးတေယာက္လိုခ်စ္တဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္လြင္ (RIT) ကလည္း ျပႆနာရွာမယ္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေနာက္မွ သူမ်ားေတြေျပာလုိ႔သိရတယ္။ ကိုေမာင္ေမာင္လြင္က က်ေနာ္ႏွင့္ ၁၉၈၈ ၾသဂုတ္လ ၁၀ ရက္ေန႔ မဂၤလာေတာင္ညႊန္႕ စေတာ့ဂိတ္ကုန္း( သိမ္ျဖဴကုန္း) မွာ စစ္တပ္ပစ္ေတာ့ ေျပးရင္း စေတြ႕တာျဖစ္ၿပီး။ ေနာက္ပိုင္း အတူတူလႈပ္ရွားျဖစ္သြားပါတယ။္ က်ေနာ့္ကို ၁၉၈၉ မတ္လ (၂ရ) ရန္ကင္း မိုးေကာင္းဘုရား ဆႏၵျပပဲြကိစၥႏွင့္လိုက္ဖမ္းေတာ့ ထိုင္းကိုလိုက္ပို႕ေပးၿပီးအျပန္မွာ သူဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္ ထဲေရာက္ေနတာဆိုေတာ့ ေထာင္အေခၚေ၀ၚႏွင့္ အမႈတဲြေပါ့။ ကိုေမာင္ေမာင္လြင္အျမင္မွာ က်ေနာ္က သူ႔မ်က္စိေအာက္မွာ ႀကီးလာတဲ့ ညီေလး သူႏွင့့္စေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ ၁၉၈၈ က က်ေနာ္အသက္ ၁၆ ႏွစ္ဆိုေတာ့ ကေလးေပါ့ဗ်ာ။
ေဒါသေတြထြက္ေနတဲ့သူ႔ေၾကာင့္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြရိပ္မိသြားၿပီး ေထာင္တခုလံုးကို အေရးေပၚတန္းစီခိုင္းၿပီး အခန္းေတြပိတ္ထား လိုက္တယ္။
က်ေနာ္အေဖက အဲဒီအခ်ိန္မွာေထာင္၀င္စာ ေတြ႕ဖုိ႔ က်ေနာ္ကို အျပင္မွာ ေစာင့္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမေတြ႕ရပါဘူး က်ေနာ့္ကို………
….. …… …..
ရိုက္နွက္ေနတဲ့ အဲဒီေန႔က က်ေနာ့္အေဖလာေတြ႕တဲ့ ေထာင္၀င္စာကို အကစ (အက်ဥ္းဦးစီး) က ပါဆယ္အျဖစ္ လက္ခံတယ္ဆိုတာကို ေနာက္ေျခာက္လ အျပစ္ဒဏ္ကလြတ္မွ က်ေနာ္သိရတယ္။ က်ေနာ္သိရတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္အေဖလာေပးတဲ့ စားစရာေတြကေတာ့ အိတ္ ခြံအျဖစ္ႏွင့္သာ က်န္ေတာ့တယ္။ လက္ခံရရွိေၾကာင္းေတာင္ က်ေနာ္မွာ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္ရတယ္။
က်ေနာ္ကို ႐ုိက္လို႔၀ေတာ့ ထြန္းၾကည္က ေထာင္က်ရံုးကို ေခၚသြားတယ္။ ေထာင္က်ရံုး ေဘးနားမွာရွိတဲ့ ေျခက်ဥ္း႐ုိက္တဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ႏွင့္ နဂါးေလးကို ေျခက်ဥ္း႐ုိက္ၿပီး ေဒါက္ထည့္ေပးမယ့္ေနရာေပါ့။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တုိ႔ကိုသနားတဲ့ ေထာင္က်ရံုးဘုတ္ကိုင္ ႏွစ္ တရာ ကြၽဲႀကီးက ေျခက်ဥ္း႐ုိက္တဲ့လူကို ဒီေကာင္ေတြကို ကြင္းေရြးေပးလိုက္ပါကြာလို႔ေျပာလို႔ က်ေနာ္ႏွင့္နဂါးေလးကို ေျခက်ဥ္းကြင္း ေျပာင္ ေခ်ာေလးတပ္ေပးဖို႔ ေရြးထားၿပီး က်ေနာ့္ကို အရင္စၿပီး ေျခက်ဥ္း႐ုိက္တယ္။ က်ေနာ့္ကို တဖက္ကြင္းကို႐ုိက္လို႔အၿပီးမွာ ေနာက္တဖက္႐ုိက္ ေနတုန္း ထြန္းၾကည္က ကြင္းေတြကိုေတြ႕သြားၿပီး ေျခက်ဥ္း႐ုိက္တဲ့အက်ဥ္းသားကို ပံုစံရပ္ခိုင္းၿပီး ပါး႐ုိက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ “…မသား မင္းအေမလင္ေတြမို႔လုိ႔လား။ ဒီေကာင္ေတြကို မီးက်ေတြႏွင့္႐ုိက္ကြ” လို႔ေျပာတယ္။
က်ေနာ္တို႔လဲ ကံဆိုးစြာႏွင့္ ပါး႐ုိက္ခံရတဲ့ ေျခက်ဥ္း႐ုိက္သမားက ကတုန္ကရင္ႏွင့္ ေျခက်ဥ္း႐ုိက္တာ က်ေနာ္ေရာ နဂါးေလးပါ တေယာက္ကို ႏွစ္ခ်က္စီေလာက္ေခ်ာ္ၿပီး ရွပ္ထုခံထိတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ သံကြင္းကိုဟထားၿပီး ေျခေထာက္ထဲကိုထည့္ ထိပ္ကအေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ ကို သံတံုးေလးထည့္ၿပီး သံုးေပါင္တူႏွင့္ ေပတုံးေဇာင္းမွာတင္ထုတာ လက္ဆေခ်ာ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လဲ နာတာေပါ့။ ဒါေတာင္ ရွပ္ထိတာေတြ တည့္တည့္ထိလို႔ ေျခက်ိဳးတဲ့အက်ဥ္းသားေတြ ေထာင္ထဲမွာဒုႏွင့္ေဒး။
ေျခက်ဥ္း႐ုိက္လို႔ၿပီးေတာ့ နဂါးေလးက တေပခဲြေဒါက္ (၁၈လက္မ) ႏွင့္ က်ေနာ္က ႏွစ္ေပေဒါက္ (၂၄ လက္မေဒါက္) အသီးသီးတပ္လိုက္တယ္။ ေျခက်ဥ္းကြင္းက မီးက်လို႔ေခၚတဲ့ ပန္းပဲဖိုကေရာက္လာတဲ့ ကြင္းအသစ္ေတြ ျဖစ္လို႔ အနားေဇာင္းေလးေတြက သံစေလးေတြ က်န္ေနေသး ပါတယ္။ တကယ္ဆို ဒီလို သံစေလးေတြက က်ားလွ်ာတံစဥ္းႏွင့္တိုက္ထားရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္၊ အင္းစိ္န္ေထာင္ထဲမွာေတာ့ ဒီကြင္းေတြက ေငြညႇစ္တဲ့ကြင္းေတြျဖစ္ေတာ့တယ္။ လာဘ္ထိုးရင္ ကြင္းေခ်ာကို ေျခက်ဥ္းတပ္မယ့္အက်ဥ္းသားကိုတပ္ေပးမွာျဖစ္ၿပီး လာဒ္မထိုးနိုင္သူေတြ ကေတာ့ မီးက်ေတြတပ္ၿပီး ေျခက်ဥ္း၀တ္ကို စုက္ပ်က္ေနေအာင္ ခံရမွာပါ။ ကြင္းေခ်ာဆိုတာလဲ မီးက်ေတြကို အေရွ႕ေရွ႕က အက်ဥ္းသားေတြ တပ္ၿပီး ေခ်ာလာလို႔ ျဖစ္လာတာပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ကို ေျခက်ဥ္းႏွင့္ေဒါက္ခတ္ၿပီး မိန္းေဂ်းကို ျပန္ေခၚလာေတာ့ အလာတုန္းကလို လမ္းမေလွ်ာက္ ရေတာ့ပါဘူး။ ေထာင္က်႐ံုးေရွ႕မွာ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို အျပစ္ဒဏ္က် အက်ဥ္းသားမွတ္ပံုတင္ၿပီးတာႏွင့္ အကစထြန္းၾကည္က “မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ငါေရွ႕ကေနေျပးရမယ္။ တစ္ကေန တဆယ္ အထိေရမယ္။ ျပည့္တာႏွင့္ လိုက္လာမယ္။ မွီရင္ မင္းတုိ႔နာမယ္ ၾကားလား” ဆိုၿပီး ဂန္းပိုက္အရွည္ကို ေျမျပင္မွာေဖါင္းကနဲ ႐ုိက္ျပပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လဲ ႏံုးေခြေနၿပီး အသားေတြကလည္း အရမ္းနာေနပါၿပီ။ တကုန္လံုးလဲ တုန္ေနေအာင္ နာေနတာဆိုေတာ့ ေတာ္ ေတာ္ေလး စိတ္ကုန္တယ္။ မထူးေတာ့တဲ့ဘ၀လို႔ ရင္ထဲမွာမွတ္လိုက္တယ္။ ျပန္အာခံဖုိ႔ေတာင္ ခြန္အားမရွွိ စဥ္းစားခ်ိန္မရေတာ့ပါဘူး။ သူက တစ္ႏွစ္သံုးေလး ေခၚေနခိ်န္မွာ ေျပးေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျခက်ဥ္းအျပင္ ေဒါက္ရယ္ေၾကာင့္ ေျပးလိုက္ရတာ ဂဏန္းလုိ႔ ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ရယ္ေၾကာင့္ ပစ္လဲထေျပးေနတုန္းမွာပဲ ထြန္းၾကည္က လိုက္မွီလာၿပီး ႐ုိက္ပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ အလဲလဲႏွင့္ ႐ုိက္ခံရထရႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ပုဆိုးေတြလဲ ကဲြျပဲကုန္ၿပီး ေျခေထာက္ေတြလဲ ေသြးအလိမ္းလိမ္းႏွင့္ ေျခက်ဥ္းရွပါတယ္။
မိန္းေဂ်းေရာက္ေတာ့ ေထာင္မွဴးႀကီးေရွ႕မွာ သံေျခႏွင့္ေဒါက္ကို အစစ္ေဆးခံရၿပီး ေျခဆင္းထိုင္ေနရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ေတြ႕သမွ် အက်ဥ္းသားတာ၀န္က်ေတြ အကုန္လံုးမ်က္နွာေတြက စိတ္မေကာင္းၿပီး သနားတဲ့မ်က္ႏွာေတြ သူတို႔မွာ ထင္ရွားေပၚလြင္ေနပါတယ္။ က် ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မိန္းေဂ်း အမွတ္ (၅) ေဆာင္ ဂိတ္ေရွ႕ကေန မိေက်ာင္းသြားတက္ခိုင္းတယ္။ အေနာက္က တပ္ၾကပ္ေက်ာ္၀င္းႏွင့္ ေနာက္ အမည္မသိ၀န္ထမ္းတေယာက္က လိုက္႐ုိက္တယ္။
ဒီလိုႏွင့္ စစ္ေခြးတိုက္ဗူး၀ေရွ႕ကိုေရာက္လာေတာ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးခင္ေမာင္ကထြက္လာၿပီး လက္ခံယူပါတယ္ “ဒီေကာင္ေတြကြာ ေတာ္ ေတာ္ အလုပ္႐ႈပ္တာပဲ” လို႔ေျပာၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို စစ္ေခြးရံုးခန္းေရွ႕ကို လမ္းေလွ်ာက္သြားခိုင္းပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စစ္ေခြးပံုစံထိုင္ နည္းကိုျပတယ္။ ထံုးစံအတိုင္းဆို အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရက္ရက္စက္စက္႐ုိက္တာ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ စုပ္ျပတ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး စစ္ေခြးက တာ၀န္က်၀န္ထမ္းေတြေတာင္ နည္းနည္းလန္႔ပံုရတယ္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးခင္ေမာင္က ေဟ့ေကာင္ေတြ ဒီေကာင္ေတြကို ျမန္ျမန္ ထည့္လိုက္။ ႐ုိက္မေနႏွင့္အုန္း။ သူမ်ားျပႆနာ ကိုယ့္ျပႆနာျဖစ္ေနမယ္။ မနက္ျဖန္ေဆးမွဴးေခၚစစ္လိုက္။ ငါတို႔ဆီမွာလာေသလို႔ -ီး ျဖစ္ ကုန္မယ္လို႔ ေျပာသံၾကားရတယ္။
က်ေနာ္က စစ္ေခြးတိုက္ အ၀င္တံခါး အခန္းေလးလား၊ ငါးလား ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိဘူး။ နဂါးေလးကေတာ့ ရွစ္ခန္းကို ေရာက္သြားတယ္။ အခင္းမပါတဲ့ စစ္ေခြးတိုက္ ၾကမ္းခင္းမွာလွဲ ခ်လိုက္ရတာ နာက်င္ေနတာေတြရယ္ ကြန္ကရစ္ၾကမ္းျပင္ရဲ႕ေအးစက္မႈက က်ေနာ္စိတ္ထဲ ဒီညမ်ား ေသသြားမလား ထင္မိတယ္။
စစ္ေခြးမွာေနရတဲ့ ေအးေစအေနထားပါ။
ဒါကေတာ့ စစ္ေခြးတိုက္ကပံုစံအေနထားျဖစ္ပါတယ္။
စစ္ေခြးတိုက္၏ ပံုစံႀကီးလို႔ေခၚပါတယ္။ မနက္တိုင္း အျပင္ထုက္ၿပီး ဒီလိုလုပ္ခိုင္းတယ္။ ေျခဖ်ားေထာက္ထားရလို႔ တကိုယ္လံုးတုန္တက္ လာရင္ သံေျခက်ဥ္းႏွင့္ ေဒါက္ႏွင့္ ႐ုိက္တဲ့ အသံခ်ပ္ခ်ပ္ ျမည္လာရင္ အင္ဂ်င္စက္ေတြ နိုးလာၿပီလို႔ ေျပာၿပီး ေျခဖ်ားက်သြားရင္ ခါးမမတ္ေတာ့ တဲ့အခါ ေစာင့့္ၾကည့္ေနတဲ့ စစ္ေခြးတာ၀န္က် ၀န္ထမ္းေတြက႐ုိက္ပါတယ္။
…. ….. …..
အရွည္ (၂ ေပ) ရွိတဲ့ သံေဒါက္ႀကီးတခုကို ေျခေထာက္ ၂ခုၾကားမွာ ကန္႔လန္႔ခံၿပီး ေထာက္ထားခံရသူအဖို႔ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုလာ ျဖစ္ႏိုင္မလဲဗ်ာ။ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ခ်ဲ႕ကားျခင္းခံထားရတဲ့ အတြက္ ေျခေထာက္ ႏွစ္ဖက္စလံုးဟာ ေညာင္းညာ နာက်င္ေတာင့္တင္း လို႔ေနတယ္။ အဆိုးဆံုးက ေပါင္ရင္းႏွစ္ဖက္စလံုး မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ တဆစ္ဆစ္ နာက်င္ ကိုက္ခဲေနတာပဲေပါ့။ မခံခ်င္စိတ္၊ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ အတူ ရြံရွာေၾကာက္ရြံမုန္းတီးစိတ္ေတြေၾကာင့္ က်ဆင္းလာတဲ့မ်က္ရည္ပူေတြနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ ေအးစက္စက္ တမံလင္းေပၚမွာ တညလံုး တေမွးမွ မေမွးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလို တညလံုး တလူးလူးတလိမ့္လိမ့္နဲ႔ ေဝဒနာကိုခံစားေနရေပမယ့္လည္း မိုးလင္းမွာကိုေတာ့ ေၾကာက္ေနမိ တယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္သိထားတဲ့ ေထာင္ထဲက သတင္းစကားေတြအရ မိုးလင္းလို႔ ေထာင္အဖြင့္ အက်ဥ္းသားဦးေရစစ္ၿပီးလို႔ရွိရင္ အကစ (အက်ဥ္းဦးစီး) ေတြ တန္းစီတာ၀န္ခဲြပါတယ္။ အဲဒါၿပီးတာနွင့္ စစ္ေခြးတိုက္တာ၀န္က် အကစ၀န္ထမ္းေတြက စစ္ေခြးတိုက္ရွိ အ က်ဥ္းသားေတြကို အျပင္ကိုထုတ္၊ ပံုစံႀကီးလုပ္ခိုင္း ၿပီးရင္ေတာ့ အစစ္အေဆး အေမးအေမးအျမန္းမရွိ ဗလာခ်ီခ်ည္း ႐ိုက္နွက္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီလို အသားလြတ္ႏွိပ္စက္ျခင္းကို စစ္ေခြးတိုက္ရဲ႕ ေခြးဘားတိုက္ေရွ႕ကကြင္းျပင္မွာ လုပ္ပါတယ္။ ေထာင္စကားနွင့္ ပံုစံေမာင္းတယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ေထာင္ပိုင္အဆက္ဆက္က ေထာင္ဗူးႀကီးေပၚကေန မွန္ေျပာင္းႏွင့္လွမ္းၾကည့္ပါတယ္။ ေထာင္ပိုင္စိန္ေဌးဆိုရင္ အဲဒီလို ထုတ္ မရိုက္ရင္ မနက္စာ ေကာ္ဖီမေသာက္ေသးဘဲ ေစာင့္ေနၿပီး ႐ိုက္တဲ့အခ်ိန္က်မွ မနက္စာ စားသူလို႔ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ (ေထာင္ပိုင္စိန္ေဌးက စာဆိုေလးေတာင္ ရွိတယ္။ ကုန္းမွာေႁမြေပြး၊ ေရမွာ ငေရြး၊ ေထာင္မွာစိန္ေဌးဆိုတာပါပဲ။)
က်ေနာ္တို႔ လက္ထက္ကေတာ့ ေထာင္ပိုင္က အုန္းေဖပါ။
(ကိုယ့္အဖိုးေလာက္ရွိေပမယ့္ သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈအတိုင္းပဲ ဦးတပ္ေခၚမေနေတာ့ပါဘူး)။ ခက္တာက ေထာင္ပိုင္အုန္းေဖက က်ေနာ့္ကို ေကာင္းေကာင္းသိေနတာပဲ။
အေၾကာင္းရင္းက က်ေနာ္ အခ်ဳပ္သားဘ၀နွင့္တုန္းက အမွတ္ (၁) ေဆာင္မွာ က်ေနာ္ႏွင့္ ေထာင္၀န္ထမ္းတဦး ျပႆနာျဖစ္ခဲ့ဖူးၾကတယ္။ ျပႆနာက က်ေနာ္ကေရခ်ိဳးဖို႔ ေရကန္ကိုလမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့ကို လမ္းမွာရပ္ေနတဲ့၀န္ထမ္းက ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ျဖတ္ကန္ပါတယ္။ ေထာင္၀န္ထမ္းက ၀တ္စံုမ၀တ္ထားတာေၾကာင့္ က်ေနာ္က အက်ဥ္းသားစည္းကမ္းထိန္း (အက်ဥ္းသား အခ်င္းခ်င္း ျပန္ၾကည့္ခိုင္းထားသူ) လို႔ထင္ၿပီး မခံခ်င္စိတ္ႏွင့္ျပန္ထိုးလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ႏွင့္ အဲဒီ့ေထာင္ဝန္ထမ္းဝတ္စံုဝတ္မထားတဲ့ ေထာင္ဝန္ထမ္း တို႔ သူထိုးကိုယ္ထိုး အျပန္အလွန္ထိုးၾကတာေပါ့ဗ်ာ။
အခ်ဳပ္ေဆာင္တခုလံုး အေရးေပၚေၾကျငာၿပီး ေထာင္ပိုင္ေလးေဇာ္အုန္းဆင္းလာတဲ့အထိျဖစ္ပါသြားတယ္။
စံုရွင္းလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ရဲ႕ အခ်က္က်က်ေျပာျပႏုိင္ျခင္း၊ သာမန္အခ်ဳပ္သားအျဖစ္သာရွိေနေသးျခင္း၊ က်ေနာ့္ကိုရန္စတဲ့ အကစ ၀န္ထမ္း က တာ၀န္ခ်ိန္မွာ အရပ္၀တ္နဲ႔ ျဖစ္ေနျခင္း၊က်ေနာ္တို႔နဘမ္းလံုးစဥ္ သူက အသာစီးရေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက က်ေနာ့္ကိုထိုးႏွက္ရင္း “မင္း တိုင္ခ်င္တဲ့ဆီတိုင္၊ ခင္ညႊန္႔ဆီတိုင္လဲ _ီးပဲ။ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးကြ” ဆိုတဲ့စကားကို အမိရကိုင္ၿပီးေျပာႏိုင္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေထာင္ပိုင္အုန္းေဖဆီ က်ေနာ့္အမႈတင္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေထာင္ပိုင္အုန္းေဖက ဘာမွမလုပ္နဲ႔လို႔ အမိန္႔ခ်ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္က ေထာင္ဝန္ထမ္းကို ျပန္ထိုး နဘမ္းလံုးတာေတာင္ ဘာမွအျပစ္မျဖစ္ဘူး။ တယ္လည္းစြမ္းပါ့ေပဆိုၿပီး အက်ဥ္းသားလူဆိုး အခန္းလူႀကီးေတြကပါ က်ေနာ္ကိုျဖံဳၿပီး အႏိုင္ မက်င့္ရဲခဲ့ၾကဘူး။
အခုေတာ့ ေထာင္စကားနွင့္ေျပာရင္ ဂြင္ထဲ၀င္သြားၿပီ။ က်ေနာ္ကို ျပန္စားမယ့္အလွည့္ေရာက္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ တညလံုးမိုးလင္းမွာကိုစိတ္ပူေနရင္း “ေတာ့ ေတာ ေတာ္ ေတာ့ ေတာ ေတာ္” ဆိုတဲ့ မိုးလင္းလို႔ ေထာင္ဖြင့္ခရာသံကို က်က္မသ ေရမရွိစြာၾကားလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြဟာ အထြဋ္အထိပ္ကို ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
လာမယ့္ေဘး ေျပးေတြ႔႐ံုမွတပါး အျခားမရွိၿပီမို႔ ပင့္သက္ကိုသ ခပ္ျပင္းျပင္းရႈရင္း တိုက္တန္းဖက္ဆီကို ေရာက္လာမယ့္ စစ္ဖိနပ္သံမ်ားကိုသာ နားစြင့္ေနမိပါတယ္။ မၾကာပါဘူး။ စစ္ေခြးတိုက္ အ၀င္ဗူး၀က ဘယ္ညာေအာ္သံနွင့္အတူ စစ္ေခြးတပ္ဆြယ္ တာ၀န္က်၀န္ထမ္းေတြ၀င္လာ သံေတြကို ၾကားရပါေတာ့တယ္။ စစ္ေခြးတိုက္ တခုလံုးဟာ မုန္တိုင္းက်ခါနီး ျငိမ္သက္မႈမ်ဳိးနဲ႔ ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ေလ. … .အားလံုးေၾကာက္ေနၾကမွာေပါ့။
စစ္ေခြးတိုက္ဖက္ကို ေလွ်ာက္လာတဲ့ ေျခသံေတြရယ္ ေသာ့တဲြကို တခြၽင္ခြၽင္နဲ႔လုပ္လာတဲ့အသံေတြကိုၾကားရခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ကို တင္းလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ (၃) ေဆာင္မွာသိခဲ့တဲ့ သန္း၀င္း (ေခၚ) အ၀င္းဆိုသူက စစ္ေခြးတိုက္တန္းစီးျဖစ္ေနပါတယ္။။ သူက က်ေနာ့္အခန္းေရွ႕ကိုလာၿပီး ….
“ေဟ့ေကာင္ေရ မင္းတုိ႔ကို ငါဘာမွမတက္ႏုိင္ဘူး။ ပုဆိုးသာ က်ပ္က်ပ္၀တ္ထားေပေတာ့ကြာ” လုိ႔ေျပာပါတယ္။ ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ သူက စစ္ေခြးတတိုက္လံုးကို အခုလိုေအာ္ေျပာပါတယ္။
“မေအ -ိုး မ်ား အားလံုးနားေထာင္ ေဂၚနိုက္ႏွစ္ေကာင္ကိစၥ တေထာင္လံုးပ်ားတုတ္ေနတယ္။ ေစာက္သံ ဘာမွမထြက္ၾကနဲ႔။ ေသခ်င္းဆိုးႏွင့္ ေသကုန္မယ္။ ၾကားလား” လုိ႔ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းၿပီး ေမးလိုက္ပါတယ္။
“ၾကားပါတယ္” ဆိုတဲ့အသံႀကီးက ဟိန္းထြက္သြားတယ္။
(ေဂၚႏိုက္ဆိုတာ…ႏိုင္ငံေရးအမႈ ၅/ည) ကိုေျပာတာပါ။ ႏွစ္ေကာင္ဆိုတာကေတာ့ က်ေနာ္ရယ္၊ နဂါးေလး (ကိုဝင္းသူရႂကြယ္) ရယ္ကို ေျပာတာပါ။
က်ေနာ္ႏွင့္ နဂါးေလး(ကို၀င္းသူရႂကြယ္) အခန္းကလဲြရင္ က်န္တဲ့အခန္းေတြမွာ အက်ဥ္းသားေတြ တခန္းကို ေလးေယာက္ေလာက္ စုထား ေပးပါတယ္။ လူမ်ားရင္ ညအိပ္တဲ့အခါ ကိုယ္ေငြ႕ရွိတာေၾကာင့္ နဲနဲခံသာတာေပါ့ဗ်ာ။ စစ္ေခြးမွာ တေယာက္ထဲပိတ္ခံရတာဟာ ေထာင္စကား ႏွင့္ေျပာရင္ ေလွာ္တာပါပဲ။ (တနည္းအားျဖင့္ ညစ္ထားတာလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါသည္)။ တေျဖးေျဖးေနျမင့္လာတာ ၾကာလာေတာ့ ေန႔အပူရွိန္ ေလးရွိလို႔ က်ေနာ္ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါတယ္။
● စစ္ေခြးတိုက္ေဆးေပါင္း (သို႔) ပိစပ္ရြက္
သိပ္မၾကာပါဘူး။ က်ေနာ့္တိုက္တံခါးဖြင့္သံနဲ႔အတူ “ပံုစံ” လို႔ ခပ္ျပင္းျပင္း ေအာ္လိုက္သံေၾကာင့္ … က်ေနာ္လည္း အိပ္ေနရာက ခ်က္ခ်င္း ထၿပီး ေခြး၀ပ္သလို လက္ကိုေရွ႕ဆန္႔ၿပီး ၀ပ္ထားလိုက္ပါတယ္။
ေျခေထာက္ကလည္း ေဒါက္ႀကီးတပ္ထားေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို အေနရခက္ပါတယ္။
“ရဲမင္းထြန္း” လုိ႔ေခၚလိုက္ေတာ့။ ေထာင္စည္းကမ္းအတိုင္း ….
“ရွိ.. ဦးတင္ထြန္းေ၀” လို႔ က်ေနာ့္ အေဖနာမည္ႏွင့္ ထူးရပါတယ္။
“ထစမ္း.. ထြက္လာခဲ့အျပင္ကို။ မေအ -ိုး ေတြ ေစာက္ျပႆနာကို ရွာတယ္” လုိ႔ဆဲဆိုရင္း ေမာ္ေတာ္ကားတာယာလို ပိုက္အရွည္ (ေထာင္ အေခၚေတာ့ “ဂမ္းပိုက္”) ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေဖါင္းကနဲလဲြရိုက္ၿပီး အသံေပးပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ျမန္ႏိုင္သမွ်ျမန္ေအာင္ ၾကိဳးစားၿပီး ထြက္ လိုက္ပါတယ္။ နဂါးေလးကိုလည္း က်ေနာ့္နည္းတူ ထုတ္လာပါတယ္။
ဒီ့ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေရာက္ကို ေခါင္းငံုထားခိုင္းၿပီး စစ္ေခြးတိုက္ရံုးခန္းဖက္ကို ေလွ်ာက္ခိုင္းပါတယ္။ စစ္ေခြးရံုးခန္းေရာက္ေတာ့ ေထာင္ေဆးမွဴးေမာင္ျမ (ေခၚ) ဆရာျမကို ေတြ႕ရတယ္။ စီးကရက္ကို မခို႔တရို႕နဲ႔ခဲထားတဲ့ ေဆးမွဴးေမာင္ျမေဘးမွာေတာ့ စစ္ေခြးတိုက္ရဲ႕ တပ္ဆြယ္မွဴး တပ္ၾကပ္ႀကီးခင္ေမာင္ ရွိေနပါတယ္။ သူတို႔က က်ေနာ္ႏွင့္ နဂါးေလးကို က်န္းမာေရးစစ္ေဆးၿပီး၊ ေကာင္းတယ္ “ဒီေကာင္ေတြ ဘာမွမျဖစ္ဘူး’’ လို႔ေျပာၿပီး ျပန္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ႏွင့္နဂါးေလးကို နားၾကပ္လည္ပင္းမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ေဆးမွဴး ေမာင္ျမက ငါးေပေလာက္အကြာကေနလွမ္းၾကည့္ၿပီး စစ္ေပးလိုက္တဲ့ ေထာင္ေဆးစစ္ျခင္းပညာပါ။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဆို ကိုယ္ေတြခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ပူေနတာ မ်က္စိေတြေတာင္ ပူရွိန္းေနပါတယ္။ တကိုယ္လံုးလည္း ဖူးေရာင္ၿပီး မ်က္လံုး တဖက္က ပိတ္ေနပါၿပီ။ သူတို႔ကို အမွန္တရားေျပာျပလို႔လည္း မထူးသလို၊ နိုင္ငံေရးမႈနဲ႔ေထာင္က်ေနသူပီပီ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာလည္း သူတို႔ကို အသနားခံၿပီး ေျပာျပ၊ ရွင္းျပခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ တျခားႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကိုလည္း အက်မခံ ႏိုင္တာေၾကာင့္ ဘာမွေျပာမေနေတာ့ဘဲ စိတ္ထိန္းၿပီး ျပန္လာလိုက္ပါတယ္။
အျပန္မွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အကစတေယာက္က ေနာက္ကလိုက္ေစာင့္ၿပီး၊ စစ္ေခြးတန္းစီအ၀င္းက က်ေနာ္တို႔ႏွစ္အတူေလွ်ာက္လာပါတယ္။ ေျခေထာက္က ေျခက်ဥ္းေခါင္းေတြရဲ႕ ရွတမႈေၾကာင့္ ေျခတလွမ္းလွမ္းလိုက္တိုင္း ေျခက်ဥ္း၀တ္ေနရာကို ဓါးနဲ႔မႊန္းေနသလား ထင္ရေလာက္ကို နာလြန္းလို႔ တကိုယ္လံုးတုန္ပါတယ္။ စစ္ေခြးရံုးခန္းက လွမ္းျမင္ရတဲ့ ေကြ႕အေရာက္မွာ က်ေနာ္တို႔သြားေနတဲ့ ေျမနီလမ္း ေဘးက ေပါက္ေနတဲ့ ပိစပ္ပင္ (ဘိစပ္ပင္) ေတြကိုေတြ႕ေတာ့ နဂါးေလးက မ်က္စလွမ္းပစ္ၿပီး … “ကိုအ၀င္း က်ေနာ္တို႔ နည္းနည္းခူးသြားမယ္” လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူဘာေၾကာင့္ ခူးခ်င္မွန္း သေဘာမေပါက္ဘူး။
အ၀င္းက “ေအးေအး အျမန္လုပ္” လို႔ေျပာလိုက္တာနွင့္ နဂါးေလးက ျမက္ေတြနွင့္ေရာေနတဲ့ ပိစပ္ပင္ကို လက္တစုပ္ဆဲြရင္း ဆက္ေလွ်ာက္ သြားပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း အ၀င္းက “ေဟ့ေကာင္ မင္းအတြက္ဆဲြလိုက္ ဆဲြလိုက္” လို႔ ေျပာတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဘာမသိညာမသိ ဆဲြ ဆုပ္ယူၿပီး လက္ထဲမွာေပ်ာက္ေနေအာင္ ဆုပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ နဂါးေလးက ေထာင္ထဲမွာ ၁၉၉၀ အစာငတ္ခံဆႏၵျပအေတြ႕ၾကံဳနွင့္ စစ္ ေခြးတိုက္အေတြ႕ၾကံဳရွိသူဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ဆရာပဲေပါ့။ နဂါးေလးကတိုတ္တန္းေရွ႕ေရာက္ “သိမ္းထား ညက်ရင္ ငါေျပာမယ္” လို႔ေျပာသြား တယ္။ က်ေနာ္လည္း အရြက္ေတြကို ပုဆိုးနွင့္လိပ္ၿပီး ၀တ္ထားလိုက္တယ္။
ဒီေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို အခန္းထဲ အသီးသီးျပန္ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ မနက္စာထမင္းေကြၽးတဲ့အခိ်န္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားေဆာင္ ေထာင္အေခၚအေဝၚ (ထမင္းဘုတ္) က အက်ဥ္းသားေတြေရာက္လာၿပီး သံတိုင္တံခါးေအာက္ ေလးလက္မေလာက္လြတ္ေနတဲ့ ေနရာ ကေန ထမင္းပန္းကန္ကို ထိုးသြင္းၿပီးေပးပါတယ္။ သံတိုင္ေတြ ညစ္ပတ္သံေခ်းစားေနတာ။ အဲဒီေအာက္က “ဂ်စ္” ခနဲဆိုၿပီး ေရာက္လာတဲ့ ထမင္းနဲ႔ ပဲဟင္း (ပဲဟင္းအမည္ခံ အ၀ါရည္) ဆမ္းထားတဲ့ ပံုစံထမင္းေဘးမွာ ပုပ္အက္အက္ စိမ္းစားငပိ တကေလာ္ကိုစားရပါတယ္။ ညေနစာကေတာ့ ေထာင္ရဲ႕သာလေဘာ့အမည္ခံ ကန္စြန္းႀကီးရြက္ (ကစြန္းဥပင္၏အရြက္) ေတြကိုျပဳတ္ထားတဲ့ မဲျပာျပာအရည္နွင့္ ငပိျဖစ္ ပါတယ္။
ညေနစာေကြၽးၿပီး ေထာင္ပိတ္သြားေတာ့ ဒီေန႔အဖို႔ က်ေနာ္တို႔ လူသစ္ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ ပံုစံေမာင္းျခင္း အလုပ္မခံရလုိ႔ က်ေနာ္ တို႔ကို အားလံုးက ေက်းဇူးတင္ေနပါတယ္။ စစ္ေခြးတိုက္ထဲမွာက ထံုးစံအတိုင္း မီးမရွိေတာ့ ညဘက္ဆို ေမွာင္က်ေနပါတယ္။ အခန္းအျပင္မွာ ပဲ မီးလံုးေလးႏွစ္လံုးပဲ ထြန္းထားပါတယ္။ ျခင္ကေတာ့ ဆန္ကြဲကို လက္နဲ႔ဆုပ္ၿပီးပက္ေနသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။
တခန္းနွင့္တခန္း အသံျပဳတဲ့ အသံေတြက “အ”ကာလ ညအေမွာင္ထဲမွာ တိုးတိုးတိုးတိုး က်ိတ္က်ိတ္က်ိတ္က်ိတ္နဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ့္ဆီကိုလည္း ေဘးအခန္းက လွမ္းေျပာတယ္….. “ရဲမင္းထြန္းေရ … နဂါးေလးကမွာလိုက္တယ္ ေဆးေပါင္းကို၀ါးစားၿပီး ဒဏ္ရာေတြကိုလည္းပြတ္ပါတဲ့”
ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း မနက္ကခူးလာတဲ့ ပိစပ္ရြက္ေတြကိုေျပာတာပဲျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး ဖူးေရာင္ေနတဲ့ ေပါက္လုလုဒဏ္ရာေတြ၊ ကဲြေနတဲ့ အသားေတြကို ပိစပ္ရြက္ကို ၀ါးၿပီးလိုက္ပြတ္တာ အားပါး ပူၿပီးစပ္လိုက္တာ။ တကိုယ္လံုးကို ပူရွိန္းသြားပါတယ္။
ေဘးအခန္းက “ေဟ့ေရာင္ ေဂၚနိုက္ေလး ၀ါးစားလိုက္။ ၿပီးရင္ အိပ္လိုက္ မနက္က်ရင္ေမာင္းေတာ့မွာ” လွမ္းေျပာေသးလို႔ က်ေနာ္လည္း ၀ါးစားလိုက္တာ ပူရွိန္းၿပီးစပ္တယ္။
အဲဒီညကေတာ့ စိတ္ပင္ပန္း၊ လူပင္ပန္းနဲ႔မို႔ ေျခေထာက္က ကန္႔လန္႔ေဒါက္ႀကီး ကိုးရို႕ကားယားနဲ႔ပဲ က်ေနာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါတယ္။ အိပ္ ေနရတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း ေနရာမေရြ႕ေအာင္ သတိထားၿပီးအိပ္ရပါတယ္။ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ မလႈပ္ရဲဘူး။ နည္းနည္းေလးလႈပ္လိုက္တာနွင့္ ေအးစပ္ေနတဲ့ တမံသလင္းနဲ႔ထိတဲ့အေတြ႕ေၾကာင့္ လန္႔လန္႔ၿပီးႏိုးပါတယ္။ ကိုယ္နွင့္ဖိထားတဲ့ တံမံတလင္းကေတာ့ ကိုယ္ေငြ႕နဲ႔မို႔ နဲနဲေတာ္ ပါေသးတယ္။ ပိစပ္ရြက္ (ေထာင္အေခၚေတာ့ ေဆးေပါင္း) အစြမ္းႏွင့္ အဲဒီ့တညေတာ့ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္လိုက္ရပါၿပီ။ မနက္ျဖန္ ေမာင္းမယ္ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း မနက္ရင္ဆိုင္ရမွာကို အားေမြးရင္ စိတ္ကိုတင္းထားလိုက္တယ္။ ၁၉၉၂ မွာ က်ေနာ့္အသက္ ၂၀ ျပည့္တဲ့ ေမြးေန႔ ဇူလိုင္လ ၂၂ ရက္ကို စစ္ေခြးမွာေက်ာ္ျဖတ္ရမယ္လို႔ က်ေနာ္အဲဒီညက မေတြးခဲ့မိဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ စစ္ေခြးတိုက္ရဲ႕ ဒုတိယညကို ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္ပါၿပီ။
(ဆက္လက္ေရးပါဦးမယ္)
ခင္မင္ေလးစားလ်က္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
