>U Ohm Kyaw – Rabindranath Tagore

>

ရာဘင္ျဒာနတ္တဂုိး (တံဆိပ္ေခါင္းမ်ား)
ဦးအုန္းေက်ာ္
ဒီဇင္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၁


ဦးေလးေရး .. ဟုိတေလာက ဘဂၤါလီ စာေရးဆရာႀကီး တဂုိးရဲ႕ အႏွစ္ ၁၅၀ ေျမာက္ အခမ္းအနားတခု ရန္ကုန္မွာလုပ္တဲ့အေၾကာင္း သတင္းစာထဲမွာ ေတြ႕လုိက္တယ္ ဦးေလးရ။ အဲဒီစာေရးဆရာႀကီးအေၾကာင္း က်ေနာ့္ကုိ ေျပာျပစမ္းပါဦးေလးရာ။
ေအး ငါတူလာတာနဲ႔အေတာ္ပဲကြ။ ဦးေလးလဲ မင္းကုိေမးစရာေတြရွိေနလုိ႔။ အခုတေလာ မင္းတုိ႔ရဲ႕ အင္တာနက္လုိင္းေတြ ပြင့္လာၿပီးဆုိ။ အလြယ္တကူ၀င္လုိ႔ရေနၿပီဆုိ။ ေျပာပါဦးကြ။ အဲဒါအမွန္ဘဲလား။

ဟုတ္တယ္ ဦးေလးရ။ ဒါေပမယ့္ အကုန္လုံးမဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ကုိ ခုထိပိတ္ထားတုံးပါဘဲ ဦးေလးရာ။ ေနာက္ၿပီး လုိင္းေတြက ေႏွးေနတုံးဘဲဗ်။
ေအးေလ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့တူႀကီး အရင္ကထက္စာရင္ မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ မႈတ္ဘူးလား။ အဲဒီေတာ့ကာ အဲဒီ ငါတူသိခ်င္တဲ့ တဂုိ (Tagore) အေၾကာင္း ငါ့တူဘာသာ ရွာဖတ္ေပေတာ့ကြာ။ Tagore လုိ႔ မင္းတုိ႔အင္တာနက္ထဲမွာ ႐ုိက္ထည့္လုိက္ရင္ တခါထဲေပၚ လာမွာဘဲ။ အဲဒါမေကာင္းဘူးလား။ နာမည္အျပည့္အစုံက (Rabindranath Tagore)

အဲ့ဒါေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ က်ေနာ္ဖတ္ၿပီးၿပီဆုိပါစုိ႔။ ဒါေပမယ့္ ဦးေလးရာ ဒီအတုိင္းဖတ္ၿပီး ကုိယ့္ဘာသာ တေယာက္ထဲသိေနရတာႀကီးက အရသာမရွိပါဘူး။ ဖတ္ၿပီးရယ္ ကုိယ္ဖတ္ထားတာေလးေတြ ကုိယ္သိထားတာေလးေတြကုိ တေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ စားျမံဳျပန္ခ်င္ေသးတယ္ဗ်။ ဦးေလးဘဲ ေျပာဖူးတယ္ေလ။ တခုခုဖတ္ၿပီးရင္ အျမဲတမ္းစဥ္းစားပါ။ အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြးပါဆုိတာေလ။ ေမ့ၿပီလား။
မေမ့ပါဘူး ငါ့တူရ။ မင္းအခုလုိ သတိရလုိ႔လဲ ဦးေလးက ၀မ္းသာပါတယ္။ ဦးေလးဆုိလုိတာက ငါ့တူႀကီးတုိ႔ အင္တာနက္ဆုိင္မွာ ဂိမ္းေတြ ကစားၿပီး၊ အရမရ အဖတ္မရအခ်ိန္ေတြကုန္မွာစုိးလုိ႔ ေျပာရတာပါ။ ဟုတ္တယ္ကြ။ ဦးေလးလဲ သတင္းစားထဲမွာ ေတြ႕လုိက္မိတယ္။ ဦးေလးတုိ႔ ငယ္ငယ္ကလဲ တဂုိးအထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ကပြဲေတြလုပ္ၾကတယ္။ ကဗ်ာရြတ္ဆုိပြဲေတြလုပ္ၾကတယ္။ အဓိက ကေတာ့ အိႏၵိယသံ႐ုံးက ႀကီးမွဴးၿပီးလုပ္တာေတြမ်ားတယ္ကြ။

အဲဒီ Tagore က အိႏၵိယျပည္သား၊ စာေပႏုိဗယ္ဆုရဆုိတာ ဟုတ္လား။
ဟုတ္တယ္ကြ။ တကယ့္ကုိ ေျပာင္ေျမာင္တဲ့ ရွားမွရွား ပညာရွင္ႀကီးေပါ့ကြ။ ၁၉၁၃ ခုႏွစ္မွာ စာေပႏုိဗယ္ဆုရခဲ့တာ။ သူေရးခဲ့တဲ့ ဖန္းတီးခဲ့တဲ့ အႏုပညာလက္ရာေတြဆုိတာ မနဲဘူး။ ကဗ်ာေတြ၊ သီခ်င္းေတြ၊ ျပဇာတ္ေတြ၊ ၀တၱဳေဆာင္းပါး၊ ျပဇာတ္၊ ပန္းခ်ီ အုိ စုံလုိ႔ပါဘဲကြာ။ စာေပႏုိဗယ္ ဆုိရေတာ့ ဂီတဥၨလီ (Gitanjali) ဆုိတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ထြက္ၿပီး ေနာက္တႏွစ္မွာ ရခဲ့တာဘဲ။ ဟုိ ဦးေလးငယ္ငယ္တုံးက ဘာသာျပန္စာအုပ္ကုိ ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲ့ဒီ ဂီတဥၨလီစာအုပ္ရယ္၊ တဂုိးစာႏုယဥ္မ်ား ဆုိတဲ့စာအုပ္ရယ္၊ အဲဒီဘာသာျပန္ ၂ အုပ္ကုိ စာေပေလာက စာအုပ္တုိက္က ၁၉၇၃ – ၇၄ ပတ္၀န္းက်င္က ထုတ္ေ၀ခဲ့တာ။ ဦးေလးက အဲဒီတုံးက ၁၀ တန္းေအင္ၿပီးခါစ။ တဂုိးစာႏုိယဥ္မ်ားဆုိတဲ့ စာအုပ္ကေလးကုိ ခုထိ မွတ္မိေနေသးတယ္။ မုတ္ဆိတ္ေမႊးရွည္ရွည္နဲ႔ တဂုိးပုံမ်က္ႏွာဖုံးနဲ႔။ စာအုပ္ရဲ႕ေဘးပတ္လည္ စာရြက္သားေတြကုိ အ၀ါေရာင္ျခယ္ထားၿပီး ထုတ္တာ။

ကဗ်ာေတြက ကုလားေတြအေၾကာင္းေရးထားတာလား။
ေလာကႀကီးအေၾကာင္း၊ လူေတြအေၾကာင္း၊ အလွတရား – ဒႆနေတြအေၾကာင္းကုိ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား အႏုပညာအရည္အေသြး ျမင့္ျမင့္မားမားနဲ႔ ေရးထားတာမုိ႔ အိႏၵိယျပည္ရဲ႕ နယ္နိမိန္ကုိေက်ာ္ၿပီး တကမာၻလုံးရဲ႕ အသဲႏွလုံးကုိ ကုိင္လႈပ္ႏုိင္ခဲ့တာေပါ့ကြာ။

မွတ္မိတဲ့ကဗ်ာေတြ၊ က်က္ထားတဲ့ကဗ်ာေတြေကာမရွိဘူးလား …။
ဟာ ငါ့တူကလဲ အဲ့ဒီတုံးက ဦးေလးက ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္း ဘာမွ သိပ္သိေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတြ႕ရာစာအုပ္ဆြဲဖတ္တဲ့အဆင့္ ဘဲရွိေသးတာ။ အဲ ဒါေပမယ့္ ဦးေလး အမွတ္ထင္ထင္ျဖစ္တာေလး တခုကုိ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ .. အဲ့ဒီ ဂီတဥၨလီစာအုပ္လဲဖတ္ၿပီးေရာ၊ ကုလားမေတြ၀တ္တဲ့ဆာရီေတြ ေလမွာလႊင့္ေနတာေလးေတြ၊ သူတုိ႔ေျခေထာက္မွာ လက္မွာဆြဲထားတဲ့ ျခဴလုံးေသးေသးေလးေတြဆီက ထြက္လာတဲ့ အသံေလးေတြ၊ ကုလားဗုံအတုိကေလးေတြကုိ လက္ဖေနာင့္နဲ႔ ဖိၿပီး ႀကိတ္တီးလုိက္လုိ႔ ထြက္လာတဲ့အသံကေလးေတြ၊ အဲဒါ ေလးေတြကုိ မ်က္ေစ့ထဲ နားထဲက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကုိ ေဖ်ာက္လုိ႔ မရဘူးကြ။

ကုလားမ ဗုိက္သားေဖြးေဖြးေတြေကာ မပါဘူးလား။
ေအး အဲဒါလဲ ပါတာေပါ့ကြာ။ ကဲပါ အဲဒါေတြထားပါေတာ့။ အဲဒီ တဂုိးဟာ ႏုိဗယ္ဆုရတဲ့အျပင္ ေနာက္ထပ္ထူးျခားခ်က္တခုကေတာ့ .. အိႏၵိယႏုိင္ငံရယ္၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံရယ္ အဲ့ဒီ ႏွစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္း ၂ ပုဒ္စလုံးကုိ သူစပ္ဆုိခဲ့တာကြ။ ကဲ မထူးျခားဘူးလား။ အဲဒီ ေလာက္ သူ႔အေတြးအေခၚ အႏုပညာအားက ႀကီးမားတာ။

ဒီႏွစ္ ၂၀၁၁ မွာ ႏွစ္ ၁၅၀ ျပည္တာဆုိေတာ့ …
ေအး၁၈၆၁ မွာေမြးၿပီး ၁၉၄၁ အသက္ ၈၀ ေလာက္မွာဆုံးရွာတယ္။ ဗမာျပည္ကုိေတာင္ တ႐ုတ္ျပည္ကုိအသြား ၁၉၄၂ ေလာက္မွာ ခဏ၀င္ လာဖူးတယ္လုိ႔ ဦးေလးမွတ္သားထားမိတယ္ကြ။ က်န္တဲ့သူ႔အေၾကာင္းေတြကုိေတာ့ မင္းရွာဖတ္ၾကည့္ေပါ့ကြာ။ ဂီတဥၨလီအျပင္ တျခားစာ အုပ္ေတြလဲ ရွားၿပီးဖတ္ေပါ့။ အခုေတာ့ မင္းကုိ တံဆိပ္ေခါင္းေတြကုိျပရမယ္။ ကမာၻ႕ႏုိင္ငံေတြက ထုတ္ထားတာေတြေပါ့ကြာ။

က်ေနာ္တုိ႔ ဗမာျပည္ကေကာ ထုတ္သလား။
ဟင့္အင္း မထုတ္ဘူးကြ။ တဂုိးကုိလဲ မထုတ္ဘူး။ မဟတၱမဂႏၵီကုိလဲ မထုတ္ဘူး။

ဟင္ တကမာၻလုံးက ထုတ္ၿပီး ….
မင္းကုိ ဦးေလး ဖန္တရာေတေအာင္ေျပာၿပီးပါပေကာ။ လူပုဂၢဳိလ္အေနနဲ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ပုံကလြဲလုိ႔ ဘယ္သူ႔ပုံမွ မထုတ္ခဲ့ပါဘူးလုိ႔။ လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးပုံနဲ႔လဲ မထုတ္ဖူးဘူး။ ဦးေဖေမာင္တင္ပုံနဲ႔လဲ မထုတ္ဖူးဘူး။ ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းပုံနဲ႔လဲ မထုတ္ဖူးဘူး။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းပုံနဲ႔လဲ မထုတ္ဖူးဘူး။ ကဲပါ တဂုိးရဲ႕ ႏွစ္ ၁၅၀ ျပည့္တံဆိပ္ေခါင္းေတြကုိ ဒီမွာၾကည့္ပါဦးကြ။


တဂုိး၏ေမြးေန႔ ေမလ ၇ ရက္၊ ၂၀၁၁ တြင္ ထုတ္ေ၀သည္။


ဥ႐ုေဂြးႏုိင္ငံ

အာဖရိကတုိက္ရွိ တုိဂို (TOGO) ႏုိင္ငံ


အဲဒါေတြအျပင္ ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္တဲ့ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္ကလဲ တကမာၻလုံး တံဆိပ္ေခါင္းေတြ တသီတတန္းႀကီး ထုတ္ခဲ့ၾကေသးတယ္ကြ။ ဦးမွာရွိတာ ေလးေတြကုိ ျပရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေဟာ့ဒီမွာၾကည့္

တဂုိး ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္၊ ႐ုိေမးနီးယားႏုိင္ငံထုတ္


တဂုိး ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္၊ အာဂ်င္တီးနားႏုိင္ငံထုတ္


ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊးရွည္ရွည္နဲ႔ ခန္႔ခန္႔ညားညားႀကီးပါလား ဦးေလးရာ။
ေအးကြ။ တကယ့္ကုိ တင့္တင့္တယ္တယ္နဲ႔ က်က္သေရရွိတယ္လုိ႔ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္က တ႐ုတ္ျပည္ကုိအသြား ျမန္မာျပည္ကုိ ခဏ၀င္လာတုံး ကုိယ္တုိင္ျမင္လုိက္ရတဲ့ စာေရးဆရာႀကီး ေဇယ် ျပန္ေရးျပတာကုိ ဦးေလးဖတ္ဖူးတယ္။ ၁၉၂၄ ဆုိေတာ့ တဂုိး ၆၃ ႏွစ္ေလာက္၊ ဆရာႀကီး ေဇယ်က ၂၄ ႏွစ္သားေလာက္ေပါ့ကြာ။

ဘယ္လုိေရးထားလဲ လုပ္ပါဦး ဦးေလးရ။
ေအာ္ တဂုိးရဲ႕ မင္းေျပာတဲ့ ဆံပင္ေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး၊ မုတ္ဆိပ္ေမႊးေတြဟာ သူ႔ပုခုံးေပၚ ေက်ာ္ေပၚကုိ အတြန္႔တြန္႔ အလိပ္လိပ္က်ေနၿပီး ေငြ ေရာင္ေတာက္ေနၾကသတဲ့။ ေနာက္ၿပီး အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ အသားအေရကလဲ စုိစုိေျပေျပနဲ႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ရွိသတဲ့ကြ။ အဲဒါထက္ထူးျခား တာကုိ ဦးေလးမွတ္မိေနေသးတယ္။

ပီကင္းၿမိဳ႕ ဆင္၀ွာတကၠသုိလ္ေရာက္ တဂုိး (၁၉၂၄)


သူရဲ႕စကားေျပာသံကုိ ၾကားေနရတဲ့ ဆရာႀကီးေဇယ်ဟာ တနာရီလား၊ နာရီ၀က္လား မသိရေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္ကုိ ေမ့ေနေတာ့သတဲ့။ ေနာက္ၿပီး စကားေျပာရပ္သြားေတာင္မွ တဂုိးရဲ႕ အသံေတြက ရပ္စဲသြားတယ္လုိ႔ မထင္ရဘဲ သူ႔နားထဲကုိ တရစပ္၀င္လာေနတယ္လုိ႔ ထင္ေန မိသတဲ့။ အဲဒီစကားသံေတြဟာ တခါတခါ မုိးၿခိမ္းသံေတြလုိ ေကာင္းကင္တခုလုံး ဆူညံျမည္ဟီးၿပီး တခါခါမွာေတာ့ စမ္းေရစီးေနသလုိ သာယာေအးျမသတဲ့ကြ။
ဘာအေၾကာင္း ေျပာသြားတာလဲဟင္။
ဆရာႀကီး ေဇယ်က တဂုိးေျပာသြားတာကုိ တလုံးမွ နားမလည္ဘူးတဲ့။ အဂၤလိပ္လုိေျပာေလသလား၊ ဘဂၤလီလုိ ေျပာေလသလား။ ဘာမွ မသိဘူးတဲ့ကြ။ တဂုိးရဲ႕ စကားသံ ႏႈတ္သံကထြက္ေပၚလာတဲ့ ကဗ်ာရဲ႕အင္အားႀကီးမားပုံကုိ အဲဒီလုိေရးထားတာ ဦးဖတ္ရဖူးတယ္ကြ။

ဗမာျပည္မွာေကာ သူ႔ကုိ ကုိးကြယ္ အားက်တဲ့သူေတြ မရွိဘူးလား။
ဟာ ငါ့တူႀကီးကလဲ သူ႔စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြကုိ ဘာသာျပန္ထားတာေတြ နဲတာမွတ္လုိ႔။ မင္းရွာဖတ္ၾကည့္စမ္းပါကြာ။ ဟုိးအရင္ေခတ္တုန္းက ေဒါက္တာ ေမာင္ျဖဴး၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသု၀ဏ္တုိ႔ေတြက ဘာသာျပန္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဟုိးတႏွစ္က ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ဆရာပါရဂူဆုိ ရင္လဲ တဂုိးရဲ႕ ၀တၳဳ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ဘာသာျပန္ခဲ့တာ။ ေအာ္ ဒါနဲ႔ စကားစပ္လုိ႔ ေျပာရဦၚမယ္။ ဆရာပါရဂူစာၾကည့္တုိက္နာမည္က ရွန္တိနိေကတန္တဲ့ကြ။ အဲ့ဒီနာမည္က တဂုိးစတင္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ဗိဆြဘာရတီတကၠသုိလ္ (Visva – Bharati University) တည္ရွိတဲ့ ေဒသရဲ႕ အမည္ကြ။ ကမာၻေက်ာ္ပုဂၢဳိလ္ႀကီး တဂုိးတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ တကၠသုိလ္ႀကီး တည္ရွိတဲ့အရပ္မုိ႔ ကမာၻေက်ာ္သြားတာေပါ့ကြာ။ အဲဒီအ ရပ္ရဲ႕အမည္ကုိ ဂုဏ္ျပဳၿပီး ရွန္တိနိေကတန္ (santiniketan) စာၾကည့္တုိက္လုိ႔ အမည္ေပးခဲ့တာဘဲ။ သကၤ႐ုိက္ဘာသာနဲ႔ဆုိရင္ ရွန္တိ ဆုိတာ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ နိေကတန္ ဆုိတာ ဗိမာန္လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္တဲ့။

အဲဒီ ရွန္တိနိေကတန္မွာ ဘယ္သူေတြ စာသင္ဘူးသလဲ ဦးေလး။
ဦးေလး သိရသေလာက္ေတာ့ ဆရာသန္းထြန္း (မန္းတကၠသုိလ္) ရယ္၊ ေဒါက္တာေမာင္ျဖဴးရယ္၊ ဗဂ်ီေအာင္စုိးရယ္ ၃ ေယာက္ေတာ့ ဦးေလးမွတ္မိတယ္။ တကမာၻလုံးမွာလဲ အဲဒီ ရွန္တိနိေကတန္ ဗိဆြဘာရတီတကၠသုိလ္ထြက္ အႏုပညာသမားေတြ အႏွံ႔အျပားရွိတယ္။ အႏု ပညာသမားေတြတင္ မကပါဘူးကြာ။ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြလဲ ထြက္တာပါဘဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ အခုဆုိရင္ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္ေတြ ၀င္လာမစဲ တသဲသဲဘဲကြ။

က်ေနာ္လဲ သြားခ်င္လုိက္တာဦးေလးရာ။
ေအး … ေကာင္းတာေပါ့ကြာ။ တုိ႔ဗမာေတြအတြက္ကေတာ့ ဗုဒၶဂါယာရယ္၊ အဲဒီ ရွန္တိနိေကတန္ရယ္ကုိ ေရာက္ဖူးရင္ ပုိေကာင္းတာေပါ့။ အခု အိႏၵိယနဲ႔လဲ ဆက္ဆံေရးေတြ ပုိေကာင္းလာၿပီဆုိေတာ့ မၾကာခင္ ပဲခူးနဲ႔ရန္ကုန္ ဖန္ခုန္တမ္းကစားသလုိ သြားလည္လုိ႔ ရၿပီေပါ့ကြာ။

တဂုိးအေၾကာင္း နဲနဲထပ္ေျပာပါဦး ဦးေလးရာ။ က်ေနာ္ဖာဘာလဲ က်ေနာ္ ရွာဖတ္ပါ့မယ္။ ဦးေလးဆီက ႀကိဳသိရေတာ့ ပုိေကာင္းတာေပါ့ မႈတ္ဖူးလား။
ေအး … ေကာင္းပါေလရဲ႕ကြာ။ ေနာက္တခု ဦးေလး မွတ္သားထားမိတာေတြထဲမွာ သူ႕ရဲ႕တျခား အႏုပညာသမားေတြနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္လုိ႔ လဲဆုိႏုိင္တာေပါ့ကြာ။ အဲဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ တဂုိးဟာ တကယ့္ကုိ မ်ဳိး႐ုိးႀကီးျမတ္ၿပီး ခ်မ္းသားတဲ့ မိဘအသုိင္းအ၀ုိင္းက ဆင္းသက္လာတာကြ။ သူ႕ရဲ႕အကုိ၊ အမ ေဆြမ်ဳိးေတြဟာ ပညာတတ္ေတြ၊ အႏုပညာဗီဇရွိတဲ့ ထူးထူးခြၽန္ခြၽန္ ပုဂၢဳိလ္ေတြခ်ည္းဘဲ။ ေနာက္ၿပီး အဂၤလန္မွာ ပညာသင္ဘူးတယ္။ ဘြဲမရခဲ့ဘူး။ အေနာက္တုိင္းရဲ႕ အႏုပညာစာေပကုိ ေကာင္းေကာင္း ေလ့လာဘူးတယ္။

ဦးေလးေျပာတာနဲ႔ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္းစားသြားၿပီ။ တဂုိးကဗ်ာေတြဖတ္ၿပီး အလြတ္က်က္ထားလုိက္ဦးမယ္။ မေကာင္းဘူးလား။
ေအးေအး ေကာင္းပါေလရဲ႕ကြာ။ တဂုိးရဲ႕ ကဗ်ာေတြလဲ က်က္၊ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ ေလးခ်ဳိးႀကီးေတြလဲ က်က္၊ အာဂံုေဆာင္ ႏုိင္မွ အာဂလူမဟုတ္လားကြ။

ရွန္တိနိေကတန္ေရာက္ ဗဂ်ီေအာင္စုိး (၁၇၂၃ – ၁၉၉၀) ၏ လက္ရာ

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts