Maung San (Thitagu) – Articles

လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေမာင္စံငယ္ငယ္က ေလွ်ာက္ျခစ္ထားတဲ့ ဘာလိုလိုစာေၾကာင္းေလးေတြထဲက “တံခါးေခါက္သံ” ေလး။ အဲဒီေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာ-

ဟုတ္တယ္ တံခါးေခါက္သံပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ၾကားလိုုက္ရတဲ့အသံက နည္းနည္းမွမတူ။ ငယ္ငယ္က ၾကားခဲ့တဲ့ ခပ္ဖြဖြ တံခါးေခါက္သံ၊ လူလတ္ပိုုင္း ေရာက္လို႕ ၾကားလိုက္ရတဲ့ ခပ္ျပင္းျပင္းတံခါးေခါက္သံ။ လာျပန္ၿပီလားလို႕ မေက် မနပ္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္က ၾကည့္လိုုက္တဲ့အခါ 

“ဟိုက္ ေသမင္းပါလား”

ဘုရား ဘုရား… ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့၊ ေသမင္းႀကီးကိုယ္တိုင္က အေပါက္ဝမွာ ေခါက္လိုက္တာ အသံအေတာ္ျပင္း တယ္။ ဖြင့္ပဲေပးလိုုက္ရမွာလား၊ မၾကားခ်င္ေယာင္ပဲ ေဆာင္ေနရမွာလား၊ မရ ဒီလိုေနလို႕ လုံးဝမရ၊ တစ္ခုခုေတာ့လုုပ္ရမယ္။ အတြင္းကေနပဲ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးျပန္လႊတ္ရမွာပဲ၊ မဟုုတ္ရင္ေတာ့ ေအာ္ဟစ္ေငါက္ငန္းၿပီး ေျခာက္လႊတ္ရမွာေပါ့။

အဲဒီတုန္းက ေမာင္စံ အရမ္းကိုေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္။ သာမန္ဖ်ားတာ နာတာမ်ဳိးေလာက္ကေတာ့ ျဖစ္ေနက်မိုု႕ ေမာင္စံအတြက္မဆန္း၊ အဲဒီတခါ ျဖစ္တာကေတာ့ ဘယ္လိုဘယ္လိုမွ မရႏိုုင္ေတာ့ဘူး…လို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္ရ ေတာ့မယ့္ အေနအထားထိ။

ျဖစ္စဥ္ရဲ႕အစကိုု သတိထားမိတာက- ေမာင္စံ ေနရင္းထိုုင္ရင္း အလြန္ပ်င္းလာတယ္။ အလုပ္မလုပ္ခ်င္တာကို ေျပာတာမဟုုတ္ဘူးေနာ္၊ ဘာရယ္မသိ ေနရထိုင္ရတာ ၿငီးၿငီးေငြ႕ေငြ႕ႀကီးျဖစ္လာတာ။ ၿငီးေငြ႕လာတာကို ဒီလိုုလည္းေတြးမိပါတယ္၊ အရင္ကစာသင္တိုက္မွာ သူငယ္ခ်င္း စာသင္သားေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕ စာက်က္လိုက္ စာျပန္လိုက္ စလိုက္ ေနာက္လိုုက္ ရယ္ေမာလိုက္နဲ႕  ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနလာခဲ့ၿပီး အခုေတာ့ ကိုယ့္ရြာ ေက်ာင္းမွာ သက္ေတာ္ရွည္ဆရာေတာ္ ႀကီးကိုျပဳစုရင္း ေက်ာင္းထိုင္တစ္ပိုင္းအျဖစ္နဲ႕ ကိစၥမွန္သမွ်ေတြကို လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရတာဆို ေတာ့Lifestyleက လုံးဝေျပာင္းလဲသြားတယ္ေလ။

ေက်ာင္းမွာ ေတာထြက္ဦးဇင္းႀကီးႏွစ္ပါးရွိေပမယ့္ ကုိယ္နဲ႕ရြယ္တူမဟုတ္ေတာ့ စကားမ်ားမ်ားမေျပာျဖစ္ဘူး၊ သူတို႕ကလည္း ကိုယ့္ကို အသက္ငယ္ရြယ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ဝါႀကီးတာရယ္၊ စာသင္တိုက္ျပန္ စာတတ္ေပတတ္လို႕ သတ္မွတ္ၿပီး အရည္အခ်င္းမတူတာရယ္၊ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ေလာင္းေလးမို႕ ေလးစားရတာေတြရယ္ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ့္တန္တန္ စကားမေျပာရဲၾကဘူး။ တစ္ရပ္လုံး တရြာလုံးကလည္း ခ်စ္ၾကေပမယ့္ ေလးစား လြန္းတာကမ်ားေတာ့ အလႅာပ သလႅာပေျပာဘို႕ ဘယ္သူမွ အေဖၚလာၿပီးမလုပ္ဝံ့ၾကဘူးေလ။ အဲ့ဒီလိုနဲ႕ စကားေျပာေဖၚ မဲ့ၿပီး တျဖည္းျဖည္း ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕လာတယ္လို႕ထင္တာပဲ။

အဲဒီလို ပ်င္းရိတဲ့ရက္ေတြၾကာလာေတာ့ စားရတာလည္း အရသာမရွိေတာ့ဘူး၊ အစားအစာ စားတာေတြ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့နည္းလာတယ္၊ အစာမေၾကျဖစ္လာတယ္၊ ေျပာပါရေစေတာ့ မုုန္႕ဟင္းခါးစားတာေတာင္ ဝမ္းသြား ရင္ အမွ်င္လိုက္ျပန္ထြက္တယ္၊ အဲလိုျဖစ္တာ။ ေမာင္စံကိုု ကိုရင္ေလးဘဝကတည္းက ေစာင့္ေရွာက္လာတဲ့ ရဟန္းဒကာ (ဦးခ်စ္ေမာင္+ေဒၚခင္ႏု) မိသားစုက မိဘမဲ့ေမာင္စံကို သားအရင္းလို ခ်စ္တာ ဆိုေတာ့ စိုးရိမ္တႀကီးျပဳစုုရွာတယ္။ ေဆး႐ုုံေဆးခန္းေတြ ပို႕ေပးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သက္သာမလာခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း အစာကိုု လုံးဝစားခ်င္စိတ္ မရွိေအာင္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အစာမစားေတာ့ အိပ္လို႕မရ ျဖစ္လာတယ္၊ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ေရာဂါ စဝင္လာတာေပါ့။ ဆရာဝန္က ဒိုင္ယာစီဖင္ အိပ္ေဆးေပးတယ္၊ ပထမတစ္ရက္ေသာက္ၿပီး ေမာင္စံဆက္မေသာက္ေတာ့ဘူး၊ စြဲသြားမွာေၾကာက္လို႕။

အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ရက္ေတြ လနဲ႕ခ်ီၿပီး ရွည္လာတဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္လာတယ္။ အရာရာကိုု အလိုမက်ျဖစ္လာတယ္။ ညည တေလာကလုံး အိပ္ေမာက်ေနတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ႏိုးေနတာကို စိတ္ထဲမွာအလိုမက်ဘူး။ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႕ ႀကဳိးစားၿပီးအိပ္ၾကည့္ တယ္ မရဘူး။ လမ္းထေလွ်ာက္ၿပီး ရသမွ် ပရိတ္ ပ႒ာန္းေတြ ဂါထာေထြ အကုန္ ေလွ်ာက္ရြတ္တယ္၊ ေမာၿပီးအိပ္သြားေအာင္လို႕။ ေျခေညာင္းေတာ့ အိပ္ယာထဲျပန္လွဲၿပီး ပုတီးစိပ္ တယ္၊ ဒါလည္းမအိပ္ဘူး၊ မအိပ္ေလ စိတ္တိုေလ၊ စိတ္တိုေလ အိပ္မရေလနဲ႕ ဂ်ာေအးသူ႕အေမ႐ိုုက္ေနတယ္။

ရက္ၾကာလာတာနဲ႕အမွ် ႏွလုံးကအားနည္းလာတယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ အိမ္ေျမွာင္စုတ္ထိုးတာေတာင္ လန္႕လန္႕လာတယ္။ ေမာင္စံေနတဲ့ေက်ာင္းက ေရွးေဟာင္း တိုင္တစ္ရာရွိတဲ့ေက်ာင္းႀကီး။ တိုင္တိုင္းေလာက္နီးနီးမွာ ေရွးေဟာင္းသံစုံနာရီႀကီးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ ေန႕အခါ မသိသာေပမယ့္ ညသန္းေခါင္တိတ္ဆိတ္ခ်ိန္ဆိုရင္ တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး ထြက္ေပၚလာတဲ့ ေဒါင္ဒင္ ေဒါင္ဒင္ျမည္သံေတြက ေမာင္စံကို အရမ္းဒုကၡေပးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အကုန္လုံးကိုု လိုက္ၿပီးရပ္ထားလိုက္တယ္။

ေနာက္ပိုင္းဘယ္အထိ ျဖစ္လာသလဲဆို အရာရာကို အဓိပၺါယ္မရွိဘူးလို႕ ျမင္လာတယ္။ လမ္းေပၚမွာ သြားလာ လႈပ္ရွားေနတဲ့သူေတြ၊ တီဗြီထဲမွာ ေပ်ာ္ျမဴးေအာ္ဟစ္ ဆိုကေနသူေတြ၊ မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ တကုတ္ကုတ္နဲ႕ အလုပ္ေတြကို ပင္ပန္းႀကီးစြာလုပ္ကိုင္ေနၾကသူေတြ စတဲ့စတဲ့ လူေတြအား လုံးကိုၾကည့္ၿပီး “ဒီလူေတြ ေသရမွာကို မသိတာလား၊ ေမ့ထားၾကတာလား၊ ေသသြားတဲ့အခါ ဘာမွပါသြားမွာမဟုတ္ပဲ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ပင္ပန္းခံ လုပ္ေနၾကတာလဲ၊ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ ေဆးကုဘို႕ လွဴဒါန္းဘို႕ေလာက္ပဲရွာၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႕ ေသရမယ့္ေန႕ကိုု ေစာင့္ေန သင့္တယ္…” လို႕ ေတြးေနမိတယ္။ မိမိကိုယ္၌ကလည္း ဘာမွမလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေသမယ့္အတူ အပင္ပန္းမခံေတာ့ဘူးေပါ့။

တကယ္ေတာ့ စိတ္က်ေရာဂါ (Depression) ဝင္လာတာကို မသိတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဓမၼာစရိယစာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းထြက္လာတဲ့အခါ ေမာင္စံ က်မ္းၿပီးတဲ့အေၾကာင္း သိရတယ္။ အမွန္မွာ ဓမၼာစရိယၿပီးရင္ ရဟန္းကိစၥၿပီးၿပီ လို႕ ေျပာေျပာေနတဲ့ ဒီစာေမးပြဲႀကီးေအာင္တာကို မိုးမျမင္ ေလမျမင္ ေရႊဘဝင္ေလဟပ္ၿပီး မတ္တတ္ကလဲေလာက္ ေအာင္ ေပ်ာ္ဘို႕ေကာင္းတာပါ၊ ဒါေပမယ့္ လုံးဝလုံးဝမေပ်ာ္ခဲ့ဘူး၊ “ငါေသရင္ ဒါႀကီးပ ါလာမွာမွတ္လို႕” ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ခပ္ေအးေအးပဲေနလိုက္တယ္။

ဒကာဒကာမေတြကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္စားေပ်ာ္လို႕ေပါ့။ မေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့ မိမိကိုၾကည့္ၿပီး သနားၾကတယ္။ ေကာင္းႏိုးရာရာ ေဆးဘက္လည္းဝင္ မိမိနဲ႕လည္းတည့္မယ့္ဟင္းေလးေတြ ခ်က္ခ်က္ၿပီးလာပို႕ၾကတယ္။ ဒန္႕ကြ်ဲရြက္ကို သုပ္စားရင္ အိပ္တယ္ဆိုလို႕  စားတယ္၊ ငါးခ်ဥ္႕နဲ႕ ဖန္ခါးသီး ေရာခ်က္ၿပီးစားရင္ ဒူလာေသြးဝမ္းေတြအတြက္ေကာင္းတယ္ ဆိုလို႕လည္းစားတယ္။ ေရာဂါေပ်ာက္ခ်င္တာဆိုေတာ့ ဘယ္သူက ဘာလာပို႕ပို႕ ေဆးဘက္ဝင္တယ္ဆို စားလိုက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ေနာက္တစ္ေယာက္ ဟင္းလာပို႕တဲ့အခါမွာ-

“ဘုန္းဘုန္း ဘယ္သူပို႕တဲ့အစားအစာေတြ မစားနဲ႕ေနာ္၊ သူတို႕က စုန္းတတ္တာ အရပ္ထဲမွာနာမည္ႀကီး၊ ဘယ္ အဆင့္ထိရွိတာ၊ ဘယ္သူ႕ကို ဘယ္တုန္းက ဘာျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္တာ သူတို႕ေပါ့”

“ဟင္ !!!”

ေနာက္လူ ေနာက္လူေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရွ႕လူေရွ႕လူေတြရဲ႕ အစားအစာေတြကို စားမိၿပီးၿပီ။ အဲဒါမွ ဒုကၡ၊ ဘယ္လိုျပန္ျဖည္ရမလဲ၊ စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့သံသယစိတ္ေတြ ပိုခိုင္မာသြားတယ္။ ေအာက္လမ္းနည္းေတြကိုႏိုင္တဲ့ ေဆးဆရာဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကို သြားျပတုန္းက “ဒီကိုယ္ေတာ္ေလးကို စုန္းျပဳစားထားတာ”လို႕ ေျပာဘူးထားေတာ့ သံသယေတြျဖစ္ေနတာ။ အမ်ဳိးသားေရာ အမ်ဳိးသမီးေရာ ဟိုလူဒီလူေတြေကၽြးတဲ့ ကြမ္းယာေတြကိုလည္း စားထားဘူးေတာ့ အင္း.. ေသခ်ာပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြ ပိုက်ဆင္းလာတယ္။ လာပို႕သမွ်အစားအစာေတြကို စားဘုိ႕မေျပာနဲ႕ လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ အစာလုံးဝ မစားေတာ့သေလာက္ ျဖစ္လာတယ္။ တေမွးမွလည္း မအိပ္ေတာ့ဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ စိတ္ေတြ လည္း မရွိေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာပဲ ေန႕ေန႕ညည လဲေလ်ာင္းေနခဲ့တယ္။

တစ္ည….

ခပ္ျပင္းျပင္း တံခါးေခါက္သံကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ည။ အဲဒီညေပါ့။ ညဥ္နက္သန္းေခါင္အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ရင္ထဲ မွာ လွပ္လွပ္ လွပ္လွပ္ျဖစ္လာၿပီး မ်က္စိအျမင္ေတြ ေဝဝါးလာတယ္။ ျမင္ရတဲ့အရာေတြက လည္ပတ္ေနတယ္၊ ခဏေန ေတာ့ ရင္ေခါင္းထဲမွာမွာ တင္းၾကပ္လာၿပီး-

“ေအ့…..ေအ.့…အစ္”

“ဘုုန္းဘုုန္းေလး… ဘုုန္းဘုုန္းေလး… ဟာ သြားေတာ့မယ္နဲ႕တူတယ္၊ ဒုုကၡပါဘဲ”

တေအ့ေအ့နဲ႕ ႀကဳိ႕ႀကီးေထာက္လာတယ္။ အခန္းထဲမွာလာေစာင့္အိပ္ေပးတဲ့ ဦးဇင္းႀကီးက ထိပ္ထိပ္ပ်ာပ်ာနဲ႕ ရင္ဘတ္ေပၚကိုု အားနဲ႕ဖိေပးတယ္၊ ငုတ္တုတ္ဆြဲထူၿပီး ေနာက္ေက်ာေတြကို တံေတာင္ေတြနဲ႕ လိုက္ေထာက္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ၿငိမ္က်သြားတယ္။ ဦးဇင္းႀကီး ကေတာ့ သူ႕အေတြ႕အႀကဳံအရ ႀကဳိ႕ႀကီးေထာက္ၿပီး ၿငိမ္က်သြားတာမို႕ သြား ၿပီလို႕ကို ထင္လိုက္ေတာ့တယ္။

မသြားေသးပါဘူး၊ သူအႏွိပ္ေကာင္းလို႕ပဲလားေတာ့မသိ ႀကဳိ႕ထိုးတာရပ္ၿပီး သတိေကာင္းေကာင္းျပန္ဝင္လာတယ္။ အဲဒီမွာ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ ခ်လိုက္ရင္ေတာ့ သြားၿပီဆိုတာ အလိုလိုသိေနတယ္။ ဒါနဲ႕ ျပန္စဥ္းစားလိုက္တယ္ “ဒီေန႕ ခ်ိန္ထိ ငါ့ရဲ႕ သက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကုသိုလ္နဲ႕ အကုသိုလ္ဟာ ဘယ္ဟာပိုမ်ားေနလဲ၊ အားရေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ လုံေလာက္တဲ့ကုသိုလ္မ်ဳိး မရွိခဲ့ေသးဘူး၊ ဒါက ကိုယ့္အတြက္။ သူတစ္ပါး အတြက္ေရာ ဘာေတြအက်ဳိးေက်းဇူးျပဳခဲ့ဘူး ၿပီလဲ၊ ေျပာစမွတ္ျပဳေလာက္ေအာင္မရွိ။

ဒီေတာ့ ငါေသလို႕မျဖစ္ေသး၊ ငါ့တာဝန္မေက်ေသး၊ တေလာကလုံးအတြက္ မဟုုတ္ေတာင္ တစ္ရပ္တစ္ရြာေလာက္၊ အဲဒီေလာက္မဟုတ္ရင္လည္း တစ္မိသားစုေလာက္၊ အို… ေနာက္ဆုံး တစ္ေယာက္ေလာက္ ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ထူးျခားတဲ့ေက်းဇူးျပဳခဲ့လိုက္ႏိုင္မယ္၊ အက်ဳိးျပဳစာေပေလး တစ္ေစာင္ေလာက္ ေရးခဲ့ လိုက္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ကို ေသေပ်ာ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြ လုံးဝမရွိခဲ့ေသး၊ ဒါေၾကာင့္ ငါေသလို႕မျဖစ္ေသး” ဆိုၿပီး စိတ္ကိုျပန္တင္းခဲ့တယ္။

လူးလူးလြန္႕လြန္႕ျပန္ျဖစ္လာေတာ့မွ ဦးဇင္းႀကီးလည္း သက္ျပင္းခ်ၿပီး လူပ်ံေတာ္ပတၱျမားေသြးေဆးမႈန္႕ေတြကို ေရနဲ႕ေဖ်ာ္ၿပီး ပါးစပ္ထဲေလာင္းထည့္တယ္၊ ရင္ထဲေအးသြားသလိုေတာ့ရွိသား။

အဲဒီည ေသမင္းက တံခါးလာေခါက္ေပမယ့္ ဖြင့္မေပးလိုက္တဲ့အတြက္ ျပန္လွည့္သြားတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္လည္း ေလာေလာဆယ္ မေသေတာ့ဘူးလို႕ အသိစိတ္ဝင္လာတယ္။ မနက္ေရာက္ေတာ့ အရပ္ထဲကလူေတြေရာ၊ ကိုယ့္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြေရာ အေျပးေရာက္လာ ၾကတယ္။ ဆိုသူဆို ငိုသူငိုနဲ႕ တေယာက္တေပါက္ေပါ့။ အေရွ႕ပိုုင္းက ၾကြလာတဲ့ သာယာေအးေက်ာင္းဘုုန္းႀကီး ဦးဝိစိတၱ (ရဟန္း ဒကာတူ ေနာင္ေတာ္ႀကီး) က-

“ကဲ… မင္းေတာ့ စုန္းလုပ္လို႕မေသဘဲ ရြာသူလုပ္လို႕ ေသလိမ့္မယ္၊ ငါနဲ႕ ပဲလိုက္ခဲ့ေတာ့”

ဆိုၿပီးအေရွ႕ပိုင္း သူ႕ေက်ာင္းကိုေခၚသြားတယ္။ ဘုန္းႀကီးေျပာတဲ့ ရြာသူဆိုတာက ရြာထဲကသူေတြ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ လာေျပာေနတာနဲ႕  ယုန္ထင္ေၾကာင္ထင္ ဟုိဟိုဒီဒီထင္ၿပီး မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ။ ဘုန္းႀကီးက အားလုံးကိုလည္း မွာခဲ့တယ္ “ေမာင္စံရဲ႕ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ အရင္းေတြကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ လူနာလာမေမးရ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြလည္း ဆံျပဳတ္ ႏြားႏို႕ စသည္လာပို႕ၿပီးတာနဲ႕ ျပန္ရမယ္” လို႕ အမိန္႕ထုတ္ထား တယ္။

ဝါတြင္းႀကီးဆိုေတာ့ ေမာင္စံ (၇) ရက္ဝါပန္ၿပီးလိုက္သြားတယ္။ ေရာဂါက စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ေရာဂါလို႕ဆိုရမယ္၊ အေရွ႕ပိုင္း (ေမာင္စံေမြးရပ္ေျမ) ကို ေရာက္သြားကတည္းက စိတ္ထဲမွာ ၾကည္လင္ၿပီး ေက်နပ္လာတယ္။ မနက္တိုင္း ကားလမ္းတေလွ်ာက္ (၃) မိုင္ေလာက္ ဘုန္းႀကီးနဲ႕အတူ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရတယ္။ ျပန္ေရာက္ရင္ ခဏနား ေရခ်ဳိးခိုင္းၿပီး အစာတစ္ခုခုကို စားေစတယ္။ ဝမ္းပူလာတာဆိုေတာ့ အစာေလးေတြ နည္းနည္းပိုဝင္လာတယ္။

ဘုန္းႀကီးက အဂၤလိပ္ေဆးေတြ အကုန္ျဖတ္ထားၿပီး ဓာတ္စာနဲ႕ကုတယ္။ ကၽြဲေကာသီး (ေရွာက္ပန္းသီး) ကို ပ်ားရည္နဲ႕ေရာစားရင္ ဝမ္းမီးကိုေတာက္ေစ၊ အားေကာင္းေစတာမို႕  ေန႕တိုင္းစားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထင္တယ္ ဆာတတ္ လာတယ္။ ဆာလာၿပီဆိုေတာ့မွ ဆန္ျပဳတ္ေနရာမွာ တျခားအစားအစာေလးေတြ ေျပာင္းၿပီးစားေစတယ္။

သို႕ေသာ္ ခႏၶာ ကိုယ္က အပြင့္ဓာတ္လိုေနေသးတဲ့အတြက္ ေတာင္ငူက တိုင္းရင္းေဆး ဆရာကို သြားျပၿပီး ဆရာေပးတဲ့ (ေဆးအမွတ္ (၃၅) လား (၃၉) လားေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး) ေဆးမႈန္႕ေတြကို နံနက္ ေန႕ ည ပ်ားရည္နဲ႕ ေသာက္တာေသာက္၊ ေရက်က္ေအးနဲ႕ေသာက္တာေသာက္၊ မႈိင္းခံၿပီးရွဴတာရွဴ၊ သနပ္ခါးနဲ႕ေသြးလိမ္းတာလိမ္း ပုံမွန္လုပ္ခဲ့ရတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ငိုက္ျမည္းတာေလးေတြ ေမွးကနဲ ခဏအိပ္ေပ်ာ္ သြားတာ ေလးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ေဘးကလူကေတာ့ေျပာတယ္ “ဦးဇင္းကသာ ေမွးကနဲ ခဏေလးလို႕ထင္ေနတာ၊ နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာပါတယ္၊ ေဟာက္ေတာင္ေဟာက္ေနေသး တယ္…”တဲ့။ အင္း ဟုုတ္လားပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ (၇) ရက္တႀကိမ္ အေနာက္ပိုင္းမွာ ဝါျပန္ျပန္ပန္ၿပီး သုံးပတ္ေလာက္မွာ ဝါကၽြတ္တယ္။ ဝါကၽြတ္ကၽြတ္ခ်င္း ကညင္ပင္ရြာမွာ (၅) ရက္ တရားစခန္းပြဲရွိတယ္ဆိုလို႕ စာရင္းေပးၿပီး သြားဝင္လိုက္တယ္။ ေဆးေတြလည္းပါသြားတယ္။ တရားစခန္းမွာ အိပ္ယာထခ်ိန္၊ ေရခ်ဳိးခ်ိန္၊ စားေသာက္ခ်ိန္၊ တရားအားထုတ္ခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္ေတြကို စည္းကမ္းနဲ႕ ပုံမွန္လိုက္လုပ္ရတာဆိုေတာ့ (၃) ရက္အတြင္းမွာပဲ လူေကာင္းပကတိလို အိပ္တာေတြ စားတာေတြ မွန္သြားတယ္။ ညလုံးေပါက္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္အိပ္ေပ်ာ္လာတယ္၊ စားေတာ့လည္း ဘာနဲ႕မဆို မ်ားမ်ားစားလာႏိုင္တယ္၊ တရားစခန္းမွာ ေရာဂါ လုံးဝလုံးဝ ေပ်ာက္ကင္းသြားတယ္ေပါ့။

ဝိုင္းဝန္းျပဳစု ကုုသေပးၾကတဲ့ သူေတြအားလုံးကို ေက်းဇူးအထူးတင္မိပါတယ္။ အင္း… အမ်ားအက်ဳိးျပဳဘို႕ စိတ္ကူးထားတဲ့အတိုင္း စြမ္းႏိုင္ သေလာက္ လုပ္ရေပဦးမယ္။ တရားေဟာတယ္၊ စာေရးတယ္၊ စာသင္တယ္၊ စာအုပ္စာေပ ဆရာသမားေတြဆီက ရရွိထားတဲ့ ၾသဝါဒေတြနဲ႕ လူႀကီးလူငယ္ အရြယ္စုံေအာင္ ဆုံးမေပးတယ္၊ ဗဟုသုတေတြ လက္ဆင့္ကမ္းတယ္။

လက္ရွိနဲ႕အားမရေသးလို႕ ဆက္ၿပီးေလ့လာတယ္၊ သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေမတၱာရိပ္ကို ခုိလႈံၿပီး ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ထြက္ခဲ့တယ္၊ ဘြဲ႕ေတြ ဒီဂရီေတြ ရရွိၿပီးျပန္လာေတာ့ အမိတကၠသိုလ္မွာ ညီငယ္ညီမငယ္မ်ားကို ျပန္လည္သင္ၾကားေပးခြင့္ရခဲ့တယ္။ သီတဂူ ေရ၊ ေဆး၊တကၠသိုလ္ ပေရာဂ်က္ႀကီး (၃) ခုလုံးမွာ ဦးေဆာင္သံဃာ တစ္ပါးအေနနဲ႕ ပါဝင္သာသနာျပဳခြင့္ရခဲ့တယ္။ အခု အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္ဝန္းက်င္ ေရာက္တဲ့အခါမွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္မွာ သာသနာထြန္းကားေစဘို႕ “သီတဂူသံဃဝိဟာရ” ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးတည္ ေဆာက္ေရး အတြက္ ဆရာေတာ္ရဲ႕ေရြးခ်ယ္ေစလႊတ္မႈကို ခံယူရရွိခဲ့တယ္။

“အလုပ္ဆိုတာ အခြင့္အေရးပဲ” ဆိုတဲ့ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဆုံးမၾသဝါဒနဲ႕အညီ လုပ္ခြင့္ရတုန္း ဆရာဒကာလက္တြဲၿပီး မခိုမကပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ လုပ္ခဲ့တဲ့အေလ်ာက္လည္း ေအာင္ျမင္တိုးတက္တယ္လို႕ ဆိုရမယ္။ ဆရာေတာ္ကလည္း အသိအမွတ္ျပဳသလို ႏိုင္ငံအသီးသီးကလည္း Appreciate လွမ္းလုပ္ၾကတယ္… ဆိုေတာ့ ေက်နပ္စရာေပါ့။

အင္း… ဒါေပမယ့္ ဉာတကာနဥၥ သဂၤေဟာ မဂၤလာနဲ႕ မျပည့္စုံေသးဘူး၊ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာမွာ ဘာမွျပန္မလုပ္ေပးရေသးဘူး၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြ ေဆး႐ုုံေတြ စာၾကည့္တိုက္ေတြ မလုပ္ေပးႏိုင္ေသးေတာင္ ဗြက္ထူေနလို႕အသြားအလာခက္ခဲၿပီး ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရး မျဖစ္တဲ့လမ္းေတြကို လယ္ထြန္စက္ေရာ ႏြားလွည္းပါေမာင္းလို႕ရႏိုင္ေအာင္လုပ္ေပးရမယ္၊ ဒါဆိုေသခ်ာေပါက္ ဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္သြားမယ္၊ ေစ်းေတြ အိမ္ဆိုင္ေတြနဲ႕ စည္ကားလာမယ္။ ဒါလြယ္ပါတယ္ ၿမဳိ႕နယ္ ရပ္ကြက္ အရာရွိလူႀကီးေတြနဲ႕ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၿပီး မတည္ေပးလိုက္ရင္ ျဖစ္သြားမွာ၊ ဟုတ္တယ္ လုပ္ကိုလုပ္ေပးဦးမယ္ ေတြးေနတုုန္း-

ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္… တဲ့

ေဟာ ေခါက္ျပန္ၿပီ

ဒီ အသံရွင္

အျပင္က မဟုုတ္

တဒုုတ္ဒုုတ္ နဲ႕

က်ဳပ္ပဲ ကိုယ္တိုင္ ေခါက္လိုက္တယ္။

ဟုတ္တယ္ ဒီတခါေတာ့ ေသမင္းတံခါးကို ကိုယ္တိုင္သြားေခါက္လိုက္မိတယ္။ ျဖစ္ပုံကဒီလို၊ လြန္ခဲ့တဲ့ (၆)လေလာက္က တႀကိမ္၊ (၁) လေလာက ္ကတစ္ႀကိမ္ (မရိုုေသ့စကား) ဝမ္းသြားတဲ့အခါ ဝမ္းေတြမဲနက္ေနတာကို သတိထားမိတယ္၊ သာမန္မဲတာမဟုတ္ဘူးေနာ္ ကတၱရာေစးလိုမဲၿပီး ေစးထန္းေနတာ၊ ျဖစ္တိုင္းျဖစ္တိုင္း (၃) ရက္ ေလာက္ေနရင္ ပုံမွန္ျပန္ျပန္ျဖစ္သြားတာမို႕ ဆရာဝန္ေတြကို မေမးျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ခုတစ္ခါ ဝမ္းမည္းတာက (၃) ႀကိမ္ေျမာက္၊ ညက မည္းတယ္၊ မနက္မွာလည္းမည္းတယ္ ဒါေပမယ့္ ထူးထူး ျခားျခား ခံစားရတာမ်ဳိးေတာ့မရွိ။ သို႕ေသာ္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားနည္းနည္းလုပ္မိတာနဲ႕ မ်ားမ်ားေမာေန တတ္တာကိုေတာ့ သတိထားမိတာၾကာၿပီ၊ ဝမ္းမည္းၿပီး ဒုတိယရက္ ေန႕ဆြမ္းကို ဆြမ္းဒကာေတြက ဂ်ပန္ဆူရွီးဘူေဖး စားေသာက္ဆိုင္မွာ လိုက္ကပ္တယ္။ အဲဒီမွာဆူရွီးနဲ႕အတူ ဝါဆားဘီနဲ႕ ဂ်င္းကိုမ်ားမ်ားစားမိတယ္၊ အပူအစပ္ေတြေပါ့။

စားၿပီးလို႕ဆိုင္ျပင္ျပန္ထြက္ၿပီး ေပၚတီကိုေအာက္မွာ အမွတ္တရစုေပါင္းဓာတ္ပုံေလး ရိုက္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆိုေခြ က်သြားေတာ့တာပဲ။ ေလာကႀကီးနဲ႕ (၅) မိနစ္ေလာက္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားတယ္။ သတိရေတာ့ ရဲကားေတြ၊ မီးသတ္ကားေတြ၊ လူနာတင္ယာဥ္ေတြ တဝီဝီ နဲ႕ေရာက္ေနၿပီ။ ဦးကာနဲ႕ ေအာင္ဆန္းဆရာေတာ္တို႕ကလည္း မွီေပးထား၏ၿပီး ႏွိပ္တဲ့သူကႏွိပ္ ေခၽြးသုတ္တဲ့သူကသုတ္ေပါ့၊

တကိုယ္လုံး ေခၽြးေတြခြ်ဲနစ္ ေအာင္ထြက္ေနတယ္။ စားတဲ့အစားအစာ အပူနဲ႕ေတြ႕ေတာ့ အစာအိမ္ထဲကအနာက ေသြးေတြယိုစိမ့္ၿပီး လုံးဝ အရုုပ္ႀကဳိးျပတ္ လဲက်သြားေတာ့တာ။ ေသြးနီဥ ေခၚမလား Hemoglobin Rate က 6.4 ပဲရွိေတာ့တယ္တဲ့။ ပုံမွန္ 12.6 – 17.7 အတြင္းမွာရွိေနရမယ့္ေသြးဟာ 6.4 ထိ ထိုးက်သြားတယ္ဆိုေတာ့ တခါတည္းအသက္ပါသြားႏိုင္တယ္လို႕ ဆရာဝန္ေတြကဆိုပါတယ္။

ဒါဟာလည္း မရဏတံခါးကို ေခါက္လိုက္တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဝမ္းထဲကေရာဂါက ေသေလာက္တဲ့ေရာဂါမဟုုတ္ပဲ ကိုယ္ဂရုုမစိုက္လို႕ ခုလိုေသေလာက္ေအာင္ထိ ျဖစ္သြားတာဆိုေတာ့ မရဏတံခါးကို ကိုယ္ကသြားေခါက္တာ လို႕ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။   

ေတာ္ေသးတယ္ ဆြမ္းကပ္တဲ့ဒကာက အေမရိကန္လူမ်ဳိးဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္း (911) ေခၚၿပီး အခ်ိန္မီေဆးရုုံကို ေရာက္သြားႏိုင္ခဲ့တယ္။ အေရးေပၚဌာနမွာ လိုအပ္တဲ့စစ္ေဆးကုသမႈေတြကို အခ်ိန္နဲ႕တေျပးညီ လုပ္ေဆာင္သြားၾကတယ္။ ေဆးကုသစရိတ္ တတ္ႏိုင္လား မတတ္ႏိုင္ လားဆိုတာေတြကို စစ္ေဆးေမးျမန္းမေနဘူး။ ေရာက္လာတဲ့လူနာ ကို အျမန္ဆုံးအသက္ကယ္ႏိုင္ဘို႕ပဲ အဓိကထားၾကတယ္။ ဒို႕ႏိုင္ငံလို ဟိုလူ႕ကပ္ရ ဒီလူ႕ဖါးရ၊ ေဆးရုုံေပါက္ေစာင့္တဲ့သူကိုုေတာင္ လာဒ္ေပးရတာမ်ဳိး လုံးဝမရွိဘူး။ ေဆးဝယ္ရတာေတြ၊ ကပ္ေက်းဝယ္ရတာေတြ၊ ပတ္တီး ဝယ္ရတာေတြ ဘာမွမလိုဘူး၊ အင္း ဒါေတြေျပာရင္ေတာ့ ဆုံးမွာမဟုုတ္ပါဘူးေလ။

အေရးေပၚဌာနမွာ မိမိကို ေအာက္ဆီဂ်င္ေပးထားၿပီး၊ အီးစီဂ်ီရိုုက္တာတို႕၊ ကက္စတင္ရိုုက္တာတိုု႕၊ ခ်က္စကင္ ရိုုက္တာတို႕နဲ႕ တစ္ကိုယ္လုံးအႏွံ႕ ေရာဂါရွာေဖြတယ္၊ ေသြးေဖါက္စစ္တယ္၊ ႏွာေခါင္းထဲပိုက္ထည့္ၿပီး အစာေတြကို စုပ္ထုတ္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ေနရမယ့္အခန္းကိုပို႕ၿပီး ေသြးႏွစ္ အိတ္ဆက္တိုက္သြင္းတယ္။ တျခားေဆးေတြကိုလည္း ေဆးရုုံဆင္းသည္အထိ မျပတ္ခ်ိတ္ထားတယ္။ ေနာက္တေန႕မနက္ (၇) နာရီေလာက္မွာ ေအာက္ထပ္က ေရာဂါရွာေဖြ ေရးဌာနကိုေခၚသြားၿပီး ပါးစပ္ထဲကတဆင့္ အစာအိမ္အူလမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ကင္မရာနဲ႕ ေရာဂါရွာတယ္၊ မိမိ အိပ္ ေပ်ာ္သြားတာမို႕ ဘာေတြဘယ္လို လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာကို မသိလိုက္ဘူး၊ ၿပီးလို႕လႈပ္ႏႈိးလိုက္ေတာ့မွ နာရီဝက္ေတာင္ရွိ သြားၿပီဆိုတာသိတယ္။

အစာအိမ္မွာ အနာေသးေသးေလးေတြ႕တယ္တဲ့၊ အဲဒီနားက အသားစေလးကို ထုတ္ယူၿပီး Biopsy လုပ္တယ္၊ ကင္ဆာမဟုတ္ ဗက္တီးရီယားပိုးေတြေၾကာင့္ အစာအိမ္မွာအနာျဖစ္လာတဲ့အေၾကာင္း သိရတယ္၊ ႏွစ္ညအိပ္ သုံးရက္ ညေနပိုင္းမွာ ေသြးတစ္အိပ္ထပ္သြင္းၿပီး ဆင္းခြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ေဆးစာေတြေရးေပးၿပီး ႏွစ္ပတ္စာေဆးေတြကို ပုုံမွန္ စားရမယ္၊ ၿပီးရင္ ေဆးရုုံမွာျပန္ၿပီး Follow up လုပ္ရမယ္ေပါ့။

ခုေတာ့ ေဆးရုုံက ဆင္းလာတာ တစ္ပတ္ေက်ာ္သြားၿပီ၊ အစားအစာေလးေတြလည္း အပူအစပ္ နဲ႕ အခ်ဥ္ေရွာင္ၿပီး ထမင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြ စားလာပါၿပီ။ မေန႕ကပဲ မိမိျပေနက် Family Doctor နဲ႕လည္းျပၿပီး ေသြးေရာ ဝမ္းပါ စစ္ေဆးၿပီးခဲ့တယ္။ အားလုံးအိုေကတယ္… တဲ့၊ ဒါေပမယ္ “အသက္ဉာဏ္ေစာင့္ ဥစၥာကံေစာင့္”ဆိုသလို အသက္ရွည္လိုရင္ေတာ့ ဉာဏ္ကိုလႊာသုံးၿပီး စားတာေသာက္တာ လႈပ္ရွားတာေတြ လုပ္ရမွာေပါ့ေလ။

အင္း… မေသလို႕ ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခုခ်ိန္မွာ အေၾကာင္းတမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ေသသြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေၾကာက္စိတ္ေတာ့ ငယ္ကလိုမျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ့္အင္ကိုယ့္အားနဲ႕ ကိုယ္စြမ္းႏိုင္သေလာက္ အက်ဳိးျပဳလုုပ္ ငန္းေတြလုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီေလ။ ထပ္ေနရေသးရင္လည္း ထပ္လုပ္ခြင့္ရဦးမွာေပါ့…။

“ေဒါက္… ေဒါက္… ေဒါက္…”

ေဟာ… ေခါက္ျပန္ၿပီ

“ေဒါက္… ေဒါက္… ေဒါက္…”

ဟင္… ဒီတခါေတာ့ မဖြင့္မခ်င္းကို ေခါက္ေနပါေပါ့လား။ ကဲေလ ဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္တာ မထူးေတာ့ပါဘူး၊ ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့မယ္။

“ကြ်ီ…….”

“ေအာ္ … လူနာေမးရင္း ဆြမ္းလာကပ္တဲ့ ဒကာဒကာမေတြပါလား…”