EXILE PROSE # 3 B
ႏို င္ ငံ ေ ရ း အ က် ဥ္ း သ ာ း ေ ဟ ာ င္ း ၊
ျပ ည္ ေ ျပ း က ဗ် ာ ဆ ရ ာ ၊
အ ေ ၀ း ေ ရ ာ က္ မ င္ း ဦ း ေ အ ာ င္ ေ ၀ း
ေအာင္ ေ၀း၊ ႏိုု၀င္ဘာ ၃၊ ၂၀၁၃
အ ပို င္ း – ၃ ခ ( နိ ဂံု း )
“ေနာက္ဆုတ္ရန္ ခ်န္ထားတဲ့တံတားကို မီးရွဳိ ့ပစ္ရဲသူသာ ေဗာ္ရွီဗစ္ ပီသသူျဖစ္တယ္” (မာယာေကာ့ဖ္စကီး)
လြမ္းေတာ္မူလို ့စာကိုစီ။
ရန္ကုန္က ညီငယ္ရဲေဘာ္ကဗ်ာဆရာေတြကိုေတာ့ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ ့မွာခ်င္သည္။
ဘယ္သူလက္နက္ခ်ခ်၊ ကဗ်ာ မခ်နဲ ့။
ဘယ္သူ သစၥာေဖာက္ေဖာက္၊ ကဗ်ာ မေဖာက္နဲ ့။
ဘယ္သူ ၀ိညာဥ္ပ်က္ပ်က္၊ ကဗ်ာ မပ်က္နဲ ့။
ညီေလးတို ့ေရ…၊ က်န္းမာေအာင္ေန။ က်န္းမာမွ တိုက္ခိုက္ႏိုင္မယ္။
က်ေနာ္က ဒါပဲတတ္ႏိုင္သည္။ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့သူဆိုေတာ့၊ ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ၊ အရန္ခုံေပၚထိုင္ေနတဲ့သူလိုပါပဲ။ ( မန္ယူမွာလို FERGI TIME က်မွ ၀င္ရရင္လည္း ၀င္ရမယ့့္သူ) က်ေနာ္ နားလည္ပါသည္။ လြမ္းၿမိဳင္ေက်းရဲ ့ဟို ့အေ၀းမွာ က်ေနာ္(တို ့) ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္ သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကတာ ၾကာပါၿပီ။ အေ၀းေရာက္တယ္ဆိုတာ၊ တကယ္က ေဘးေရာက္သြားတာပါပဲ။
က်ေနာ္ ထြက္ေတာ္မူ နန္းကခြာၿပီး၊ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ ဆ၀ါဒီခပ္ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း၊ ႏိုင္ငံေရးစစ္တမ္းတစ္ေစာင္ေရးခဲ့သည္။
စာတမ္းနာမည္က “ေအာင္ေ၀းစစ္တမ္း” ။ “တစ္ႏွစ္အတြင္း အႏိုင္တိုက္ေရး၊ အာဏာသိမ္းပိုက္ေရး” ဟု ေခါင္းစဥ္ငယ္ေပးထားသည္။ ဒီစစ္တမ္းမွာ က်ေနာ္က ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးအဆက္ “သား သုံးသား” ေပါင္းစည္းေရးကို ေတာင္းဆိုထားသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာၿပီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္- န အ ဖ- တိုင္းရင္းသားမ်ား သုံးပြင့္ဆိုင္ေတြ ့ဆုံေဆြးေႏြးအေျဖရွာေရးကို ေမွ်ာ္မွန္းထားသည္။ က်ေနာ္၏ ေရႊ၀ါေရာင္မုန္တိုင္းအလြန္ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ကူးယဥ္မွဳတစ္ခု။ ဟုတ္သည္။ က်ေနာ္စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ေတြးဆသလို
ဘာတစ္ခုမွလည္း ျဖစ္မလာခဲ့။
ဒီစစ္တမ္းကို ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြက စိတ္ရွည္လက္ရွည္စာရိုက္ေပးၿပီး၊ သူ ့ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ေပးခဲ့တာျဖစ္သည္။ နယ္စည္း မျခား ဘေလာ့ဂါမ်ားအဖြဲ ့က အဂၤလိပ္ဘာသာသို ့ျပန္ဆိုေပးခဲ့သည္း သူတို ့ကိုေက်းဇူးတင္ရသည္။ အဲဒီကစ၊ ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြဘေလာ့ဂ္ကေန စၿပီး၊ က်ေနာ္လည္း ဘေလာ့ဂါ ကဗ်ာဆရာျဖစ္သြားခဲ့တာျဖစ္သည္။ ယခု က်ေနာ္အြန္လိုင္းေပၚမွာ။ ေဖ့စဘုတ္ မုန္တိုင္းထဲမွာ။
အေမရိကေရာက္ေရာက္ခ်င္း၊ ဆန္ဖရန္စစၥကိုအေျခစိုက္ “မိုးမခမီဒီယာ” က အယ္ဒီတာမင္း ဆရာေမာင္ရစ္က WINDOWS VISTA- COMPAQ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံး အျမန္၀ယ္ၿပီး၊ က်ေနာ့္ထံပို ့ေပးခဲ့သည္။ သူက ကုန္ၾကမ္းေပးလိုက္ျခင္း။ သူ ့ဆီကိုက်ေနာ္က ကုန္ေခ်ာအျဖစ္ စာမူ
ေတြ တြင္တြင္ေရးၿပီး ျပန္သြင္းရသည္။ သူ ့ကြန္ပ်ဴတာဖိုးေက်ေအာင္၊ က်ေနာ္က ကဗ်ာနဲ ့တစ္မ်ိဳး၊ ေဆာင္းပါးနဲ ့တစ္ဖုံ သူ ့အေၾကြးကုန္ေအာင္ဆပ္ေနရ တာေပါ ့ဗ်ာ။
မိုးမခအယ္ဒီတာအဖြဲ ့ထဲမွာ ကိုဇာနည္(ဇာနည္၀င္း)ဆိုတာရွိတယ္။ (အခု သူ ရန္ကုန္ခဏျပန္ေရာက္ေန) သူက က်ေနာ့္အတြက္သီးသန္ ့ “ေအာင္ေ၀း” ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ တည္ေထာင္ေပးခဲ့သည္။ http://aungway.blogspot.com/ ၿပီးေတာ့ သူကထပ္ၿပီး ေအာင္ေ၀းကို မုခစာအုပ္လုပ္ေပး ခဲ့သည္။ www.facebook.com/aung.way.1/
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေ၀းေရာက္မင္းဦးေအာင္ေ၀းလည္း ကိုယ္ပိုင္လက္ပေတာ့နဲ ့၊ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္နဲ ့၊ ကိုယ္ပိုင္ေဖ့စဘုတ္နဲ ့။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀ကေတာ့ ကိုယ္မပိုင္ဘူးဗ်။ အိုဘားမားပိုင္တာ။ ဒီမွာ ကိုယ္က သူ ့မ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး၊ သူ ့အစိုးရကို အခြန္ေပးေနရတာ။ ကိုယ္က ေကာင္းမြန္ေသာ
အခြန္ထမ္းေဆာင္သူျဖစ္တဲ့အတြက္၊ အိုဘားမားအစိုးရက ကိုယ့္ကို ေကာင္းေကာင္း ျပန္ေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့သေဘာေတာ့ရွိပါတယ္။
မစ္ရွီဂန္မဲဇာမွာေတာ့ က်န္တာေတြ ဘာမွမဟုတ္ပါ။ ကဗ်ာမေသေအာင္ လွဳပ္ရွားရုန္းကန္ေနရတာပဲ ေျပာစရာရွိပါသည္။ ကဗ်ာကေတာ့ ေသလို ့မျဖစ္။ ကဗ်ာေသရင္ က်ေနာ္ပါေသသြားလိမ့္မည္။
တစ္ခါတစ္ခါ၊ အဲဒီလို မေသမရွင္ကဗ်ာေကာင္က ေရးလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့၊ ျပည္တြင္းက အထူးသျဖင့္ စာနယ္ဇင္းသမားဆိုတဲ့ ေနာက္ေပါက္မ်ိဳးဆက္ကေလးေတြက ဆြမ္းႀကီး၀ိုင္းေလာင္းတာခံရသည္။ သူတို ့ရစရာမရွိေအာင္ေရးတာကိုလည္းခံရသည္။ ၀ဋ္ပဲ။” မိုးသီးဇြန္”ကဗ်ာတုန္းက အဲဒီမွင္စာေလးေတြ ၀ိုင္းသမလိုက္ၾက၊ ၀ိုင္းဆဲလိုက္ၾကတဲ့ ၾသဘာသံက၊ ကိုယ္မွီတင္းေနထိုင္ေနရတဲ့ LAKE MICHIGAN ဆိုတဲ့ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ပင္လယ္တမွ်က်ယ္တဲ့ မဟာနႏၵာကန္ႀကီးေတာင္ လိွဳင္းေဘာင္ဘင္ရိုက္ခတ္သြားပါရဲ ့ဗ်ာ။ ဖ်ား၊ ဖ်ား။ ရန္ကုန္ေတာင္ မျပန္ရဲေတာ့ဘူး။
အဲဒီ ကဗ်ာမေသမရွင္ေကာင္ကလည္း အမွတ္သညာကို မရွိပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ “စန္းစန္းတင့္” ကဗ်ာေရးျပန္ေရာ။ ေဟာ…ခံရျပန္ေရာ။ ဒီတစ္ခါခံရတာကေတာ့ အမ်ိဳးအရင္းႀကီးေတြကပါ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ႏွဳတ္”လွံ” ထိုးေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ့္ လစ္ထေရးခ်ား ႏွမအရင္းေခါက္ေခါက္
အယ္ဒီတာဆရာမႀကီး ေဒၚသင္းသင္းသာကမ်ားဆိုရင္( နားနဲ ့မနာ၊ ဖ၀ါးနဲ ့နာပါ ပိတ္သတ္ႀကီး)
“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္ထားတဲ့၊ အေမရိကန္ေရာက္ ကြန္ျမဴနစ္ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ေ၀းရဲ ့ေဖာက္ျပန္တဲ့ကဗ်ာ…” ပါ တဲ့။ ေသေရာ။ ေအာင္ေ၀းေတာ့ ေခြးျဖစ္တာပဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ထိ ဓားၾကည့္ ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ႏွမေတာ္က က်ေနာ့္ကို ကြန္ျမဴနစ္တဲ့။
ငါ ့ႏွမရယ္၊ သက္သက္ညွာညွာေလးေတာ့ေျပာပါကြယ္။ ဒီမွာ ကိုယ္ေနရတာက ကြန္ျမဴနစ္တေစၦအလြန္ေၾကာက္တဲ့အရပ္မွာ ေနေနရတာ။ တို ့ကြန္ျမဴနစ္ေတြရဲ ့ဗမာျပည္ျပည္သူ ့ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲကလည္း၊ “၀” (နဲ ့”ကိုးကန္ ့”) တိုင္းရင္းသားေတြ ဖ်က္ဆီးပစ္လို ့ ပ်က္စီးခဲ့ရပါၿပီ။ အစ္ကိုတို ့လည္း ဗဟုရာဇ္ေခတ္ထဲမွာ၊ ဗဟု၀ါဒျမစ္ႀကီးထဲမွာ ျမဳပ္ခ်ီေပၚခ်ီ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ ့ဒီမိုကရက္တစ္ျဖစ္ေအာင္ မနည္းလုပ္ ယူေနၾကရတာပါကြာ။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္။ ရိုးသားစြာ၀န္ခံပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒီမိုကေရစီေလခ်ဥ္တက္တဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္ေခတ္ထဲမွာ၊ ဒီမိုကေရစီ လိုလားသူျဖစ္ေနပါၿပီ။ ခက္တာက၊ ခက္တာက ဒီမိုးက ေရမစီးတာပါပဲ။
+ + + + + +
ဒီမိုးက ေရမစီးေတာ့၊ မ်က္ေမွာက္ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ ၀င္၀င္လာပါသည္။ အပမွီတာလား။ အမွန္အတိုင္းေျပာတာပါ။ ဒီမိုးက ေရမစီးလို ့၊ ဟိုမိုးကိုျပန္ၿပီး ေရစီးရေအာင္ကလည္း၊ က်ေနာ္တို ့မဟာအနီေရာင္ေခတ္ႀကီးက ေနာက္မွာက်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ျပန္လမ္းမႀကံဳတဲ့ ယမုန္နာဦး၀ယ္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ RIVER OF NORETURN ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
ခက္တာက၊ ခ်ည္တိုင္ေဟာင္းကို ျပန္ျပန္လြမ္းတဲ့ အစြဲအလမ္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေန ့ဒီမိုကေရစီေတာင္းဆိုတဲ့ေခတ္ႀကီးက အီလည္လည္ ႀကီးျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ၊ ဟိုတုန္းက ရဲရဲေတာက္ ခၽြန္ခၽြန္ေမာင္းေမာင္း တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ဘ၀ေဟာင္းကို ျခေသၤ့လည္ျပန္ တစ္ဖန္တမ္းတ လြမ္းဆြတ္မိတာပါပဲ။
တရားပါတယ္ေနာ္။
ဆရာဒဂုန္တာရာေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ “ဒုတိယခ်စ္သူႏွင့္ကြဲမွ၊ ပထမခ်စ္သူေခတ္ကိုတမ္းတျခင္း” ဆိုတာ အဲဒါကိုမ်ားေျပာတာပဲလား။
မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူးေလ။ ျမစ္တစ္ျမစ္တည္းမွာ ေရႏွစ္ခါခ်ိဳးလို ့က ရတာမွ မဟုတ္တာပဲေလ။ ထားရစ္ေတာ့။ လြမ္းရစ္ေတာ့ သက္လွယ္ ရယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို အနီေရာင္ရက္စြဲရဲရဲေတြ၊ ပန္းႏုေရာင္ႏွစ္ကာလပ်စ္ခၽြဲခၽြဲေတြကို ထားရစ္ခဲ့ရတာလည္း ၾကာပါၿပီေကာ။
ဟိုတုန္းကေတာ့ ဘ၀ဟာ-
“ပဲဟင္း အ၀ါ
စာအုပ္ပံု အနီ”
အဲဒီလို အ၀ါေရာင္ေခတ္၊ အနီေရာင္ေခတ္ေတြနဲ ့၊ ရီေ၀ယစ္သန္း၊ လြမ္းမိုးေစြခဲ့ပါသည္။ ပထမအႀကိမ္ ေထာင္က်တုန္းက အေမ့ရဲ ့ (၂၂)ႏွစ္သားကေလး။ မာယာေကာ့ဖ္စကီးရဲ ့လူေခ်ာလူလွ(၂၂)ႏွစ္သားေလး။ ဒုတိယနဲ ့တတိယအႀကိမ္ေတြ ေထာင္က်ေတာ့၊ ဘ၀မွာ ယာမာဂူခ်ီက တစ္ခန္းမရပ္တဲ့ အလြမ္းဇာတ္ထဲ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၿပီေလ။
“အာဒမ္က ဧ၀ကို
ခ်စ္တယ္လို ့ေျပာတယ္။
ဧ၀က အာဒမ္ကို
ခ်စ္တယ္၊ ခ်စ္တယ္လို ့ေျပာတယ္။
ဒီလိုနဲ ့အာဒမ္လည္း
တစ္သက္တစ္ကၽြန္း က်ပါေရာ
ႏွစ္သက္ရွိရင္ ႏွစ္ကၽြန္းေပါ ့”
ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ကဗ်ာထဲကလိုပဲေပါ ့။ က်ေနာ္လည္း တစ္သက္ကၽြန္းက်သြားခဲ့ပါသည္။
အျပာေရာင္ျမစ္မဟာထဲကို က်ေနာ္ လွလွပပႀကီးကို လိမ့္က်သြားခဲ့ၿပီျဖစ္ပါသည္။
“ပဲဟင္း အ၀ါ
စာအုပ္ပုံ အနီ
ယာမာဂူခ်ီ အျပာ”
အခု က်ေနာ္ အျပာေရာင္ေဗာ္ရွီဗစ္။ ပဲဟင္းလည္း မ၀ါေတာ့။ စာအုပ္ပုံလည္း မနီေတာ့။ က်ေနာ္ အျပာေရာင္ျဖစ္ၿပီ။ က်ေနာ့္ႏွမ သင္းသင္းသာေျပာခဲ့တဲ့ “အေမရိကန္ေရာက္ ကြန္ျမဴနစ္ကဗ်ာဆရာ” ဆိုတာ က်ေနာ္မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါက ေအာင္ေ၀းအတု။ အခု ေအာင္ေ၀း အစစ္က၊ တရုတ္ျပည္ေရာက္ေနတဲ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ( ဗ က ပ ) ကို၊ လူ ့ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီလို ျပည္တြင္းမွာ တရား၀င္
ျပန္လည္အေျခခ်ဖို ့ေတာင္းဆိုေနသူေတြထဲမွာ အစ္ကို မပါပါဘူး သင္းသင္းသာ။
က်ေနာ္က က်ီးကန္းေတြ လန္ ့ထပ်ံသြားတဲ့ ဂ်ံဳခင္းထဲက ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးရဲ ့အ၀ါေရာင္ေတြကို စြဲလမ္းခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က တဟီတီဆို တဲ့ ကၽြန္းကေလးေပၚက ေဂၚဂင္အနီ ကိုလည္းစြဲလမ္းခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က ပါဘလိုပီကာဆိုရဲ ့အျပာေရာင္ေခတ္ထဲက ဂစ္တာတီးေနတဲ့အဘိုးအို ကိုလည္း စြဲလမ္းခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ အစြဲအလမ္းႀကီးသူပါလား။ သို ့ေသာ္…။ စြဲလမ္းခဲ့သမွ်ဟာ၊ အသည္းကၽြမ္းခဲ့ရပါၿပီ။
၁၉၈၈ မွာ မုန္တိုင္းတင္ရတားက သံလမ္းခ်ိန္းသြားခဲ့ၿပီ။
၁၉၈၉- ဆိုဗီယက္ယူနီယံၿပိဳကြဲ၊ ဘာလင္တံတိုင္းၿဖိဳလွဲ။
ဗဟုရာဇ္ျမစ္ႀကီး လူေသအေလာင္းႏွင့္ ရာဇပလႅင္ေတြေပၚ ျဖတ္စီးသြားသည္။
အႏွစ္ႏွစ္အလလ ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ မတ္၀ါဒလည္း၊ ဂႏၳ၀င္ျဖစ္ၿပီး ျပတိုက္ထဲေရာက္သြား။
ဘ၀က အျခားနားႀကီး ျခားနားခဲ့ၿပီေကာကြယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ငါ ့ႏွမေလး။ အစ္ကိုတို ့က ကြန္ျမဴနစ္တစ္ပိုင္းျဖစ္ခဲ့ဖူးေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒအေၾကာင္းသိတယ္။ ညဲတို ့ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ ့အားနည္းခ်က္(လို ့ေျပာႏိုင္တဲ့)တစ္ခုက၊ ငါတို ့အစ္မေတာ္က၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ၊ မတ္၀ါဒအေၾကာင္း မေလ့လာခဲ့တဲ့အခ်က္ပဲ။ စိတ္မဆိုးနဲ ့။
၁၉၆၂ လြန္၊ ေခတ္အဆက္ဆက္၊ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ကို၊ အသက္စြန္ ့ၿပီး ရဲရဲတိုက္ခဲ့တဲ့သူေတြဟာ၊ လက္ယာဘက္က မလာဘူး။ လက္၀ဲဘက္ကလာတဲ့သူေတြအမ်ားစုပဲ။ ေတာ္လွန္တိုးတက္တဲ့ အေတြးအေခၚဆိုတာ လက္၀ဲနဲ ့လက္၀ဲႏြယ္ဖြားေတြဆီမွာပဲရွိတယ္။ စစ္အာဏာရွင္
စနစ္ကို အၿပီးတိုင္ေျမျမွဳပ္ပစ္ခ်င္တဲ့ ေသရဲ၊ တိုက္ရဲ၊ အႏိုင္ယူရဲတဲ့စိတ္ဓာတ္ရွိတဲ့သူရဲေကာင္းေတြဟာ ဘယ္သူေတြလဲ။ အနီလား၊ အျပာလား။ ဒါေတြကိုေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း သိထားသင့္တာေပါ ့။
က်ေနာ္တို ့ဟာ(အမ်ားအေခၚ) လက္၀ဲသမားအေဟာင္းေတြပါ။ က်ေနာ္တို ့ဟာ ဗ က ပ အေဟာင္းေတြပါ။ ဒါေပမဲ့။ အဲဒီအထဲမွာ ဘီစီပီကို ျပည္တြင္းေခၚသြင္းခ်င္တဲ့ သူေတြထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္မပါပါ။ က်ေနာ့္တစ္ဦးတည္းခံစားခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ္တို ့ေခတ္က က်ဆုံးက်န္ရစ္ ခဲ့ၿပီေလ။ က်ေနာ္တို ့ျမစ္က ေသဆုံးေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၿပီေလ။ မိခင္ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႀကီးရဲ ့ေတာက္ပခဲ့တဲ့သမိုင္းေတြကို၊ ေတာက္ပခဲ့တဲ့အတိုင္း သမိုင္းမွာ တင္က်န္ရစ္ပါေစေတာ့။
+ + + + + +
မစ္ရွီဂန္မဲဇာ၏ မွဳန္ျပာေ၀ရီေသာ တစ္ခုေသာညေနဆည္းဆာသီသီ၀ယ္၊ ကေနဒါငန္းရိုင္းတစ္အုပ္ ေလာကကိုႏွဳတ္ဆက္ၿပီး အိပ္တန္း ပ်ံသြားၾကေလသည္။
“ညိဳ ့ဆိုင္း၊ နက္ရွဳိင္း၊ ေတာတန္းကျဖင့္ လွေပသား။
ဒါမဲ့၊ ငါ ့မွာ တည္ရမယ့္ ကတိေတြနဲ ့ပါလား။
မအိပ္ခင္သြားရမယ့္ ခရီးမိုင္ေတြနဲ ့ပါလား။
ေၾသာ္… မအိပ္ခင္သြားရဦးမယ့္ ခရီးေတြ၊ မိုင္ေတြနဲ ့ပါလား”
ေရာဘတ္ ဖေရာ့စ္တ္ ၏ ကဗ်ာထဲကလို၊ က်ေနာ္ ဘ၀ကို ေရွ ့ဆက္ ခရီးႏွင္ရပါဦးမည္။ လြမ္းစြာေသာ ခရမ္းျပာေမာ ျမင္းရိုင္းကို ေရွ ့ဆက္ စိုင္းႏွင္ရပါဦးမည္။ မေသမခ်င္းေပါ ့။ ႏွလုံးအခုန္ ရပ္တဲ့အထိေပါ ့။ ခရီးတြင္ေအာင္ေတာ့ ျမင္းကုန္ႏွီးေပၚက ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတစ္ခုကိုေတာ့ က်ေနာ္ ခ်န္ထား ခဲ့ရေတာ့မည္။
ေၾသာ္…။ ခ်စ္သူနဲ ့ခြဲရတဲ့အခါလည္း၊ အသည္းႏွလုံးက တစ္၀က္ပဲ ေၾကကြဲႏိုင္ခဲ့တယ္ေလ။
အခ်စ္ေရ…
ရာဇ၀င္ထဲမွာ “မတ္” ကို ထားရစ္ခဲ့။ ။
( ၿပီးပါၿပီ )
ေ အ ာ င္ ေ ၀ း
ႏို၀င္ဘာ ၂- ၂၀၁၃။