သန္း၀င္းလႈိင္ – အာဏာရွင္ ဗိုလ္ေနဝင္း၏ ဇာတ္သိမ္းခန္း – အပိုင္း (၁)

အာဏာရွင္ ဗိုလ္ေနဝင္း၏ ဇာတ္သိမ္းခန္း – အပိုင္း (၁)
သန္းဝင္းလိႈင္
နုုိ၀င္ဘာ ၃၊ ၂၀၁၃

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ နာမည္ဆိုးႏွင့္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့သည့္ ကြယ္လြန္သူ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဝင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ဥကၠဌ၊ ျမန္မာဆို႐ွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ဥကၠဌ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီ ဥကၠဌႏွင့္ သမၼတေဟာင္း စစ္အာဏာ႐ွင္ အၿငိမ္းစား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္းသည္ ျမန္မာစစ္အာဏာ႐ွင္အေပါင္းတို႔၏ “ေဂါ့ဒ္ဖားသား” (God Father) ေခၚ “ေခါင္းကိုင္ ဖခင္ႀကီး” ပင္ ျဖစ္သည္။ 
သူသည္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္ (၁၉၆၂ မွ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္အထိ) ျမန္မာ့ဆို႐ွယ္လစ္လမ္းစဥ္ ပါတီေခတ္ (၁၉၇၃ မွ ၁၉၈၈ အထိ) တို႔တြင္ အဓိက ႀကိဳးကိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ စစ္အာဏာရွင္ႀကီး ျဖစ္သည္။ သူ၏အေမႊကို ယေန႔ထက္တိုင္ သမၼတဦးသိန္းစိန္ ဦးေဆာင္ေသာ အစိုးရသစ္လက္ထက္ အထိ ဆက္ခံေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ အာဏာ႐ွင္ ဟူေသာ ေ၀ါဟာရ၏ အနက္အဓိပၸာယ္ကို ဆန္းစစ္ဖို႔ လိုေပမည္။
● အာဏာ႐ွင္စနစ္
အာဏာ႐ွင္စနစ္၏ အဓိပၸာယ္ကို ျမန္မာအဘိဓါန္၌ စီမံခန္႔ခြဲျပဳလုပ္ပိုင္ခြင့္ စသည့္ အာဏာကို တစ္ဦးတည္း ခ်ဳပ္ကိုင္သုံးစြဲသူ ဟူ၍ ဖြင့္ဆိုထားသည္။ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္း ျပဳစုသည့္ “ႏိုင္ငံေရး အဘိဓါန္” စာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၆၆၂ ၌ “လူတန္းစားတစ္ရပ္က အျခားလူတန္းစား တစ္ရပ္ သို႔မဟုတ္ အျခားလူတန္းစားမ်ားအေပၚတြင္ အၾကမ္းဖက္၍ အုပ္စိုးမႈပင္ ျဖစ္သည္” ဟူ၍ ဖြင့္ဆိုထားသည္။  ေအာက္စဖို ့ဒ္အႏွစ္ခ်ဳပ္ ႏိုင္ငံေရးအဘိဓာန္ (Oxford Concise Dictionary of Politics) ၌ အာဏာ႐ွင္စနစ္ (Dictatorship) ၏ အဓိပၸာယ္ကို ဘရစ္တန္တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡ လင္ကြန္းအယ္လီဆန္က ေအာက္ပါအတိုင္း ဖြင့္ဆိုထားပါသည္။ 
Dictatorship – In modern usage, absolute rule unrestricted by law, constitutions, or other political or social factors within the state. The original dictators, however, were magistrates in ancient Italian cities (including Rome) who were allocated absolute power during a period of emergency. Their power was neither arbitrary nor unaccountable, being subject to law and requiring retrospective justification. There were no such dictators after the beginning of the second century  BC, however, and later dictators such as Sulla and the Roman emperors conformed more to our image of the dictator as an autocrat and near-despot.
In the twentieth century the existence of a dictator has been a necessary and (to some) definitive component of totalitarian regimes; thus Stalin’s Russia, Hitler’s Germany, and Mussolini’s Italy were generally referred to as dictatorships. In the Soviet case the very word and idea of dictatorship were legitimized by Marx’s idea of  a dictatorship of proletariat which would follow of revolution and eradicate the bourgeoisie.
ထိုနည္းတူစြာ ေမာင္ဝံသျပဳစုသည့္ “ေခတ္မီႏိုင္ငံေရး ေဝါဟာရ အဘိဓာန္” စာအုပ္ စာ ၁၄၅ ၌ –
အာဏာ႐ွင္စနစ္ဆိုသည္မွာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး တစ္ေယာက္တည္းက ႏိုင္ငံေရးအာဏာ အလုံးစုံကို ခၽြင္းခ်က္မ႐ွိ ကိုင္တြယ္ထားေသာ အစိုးရပုံစံကို ေခၚသည္။ တိုင္းျပည္အခ်ိဳ႕တြင္ အေရးေပၚ အေျခအေနမ်ား ႀကဳံရခ်ိန္၌ ယာယီအားျဖင့္ အာဏာရွင္တစ္ေယာက္ကို တင္ေျမွာက္ေပးေလ့႐ွိသည္။ ေရာမေခတ္က မူလအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပုံစံမွာ သမၼတႏိုင္ငံပုံစံျဖစ္ေသာ္လည္း စစ္ေရးအက်ပ္အတည္းမ်ားႏွင့္ ႀကဳံရခ်ိန္တြင္ အာဏာ႐ွင္မ်ားကို ဆီးနိတ္လႊတ္ေတာ္ကပင္ ခန္႔အပ္တာဝန္ေပးခဲ့ၾကသည္။ အလားတူပင္ ေ႐ွးေဟာင္းဂရိၿမိဳ႕ျပ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္လည္း ျပည္သူတို႔ စည္းလုံးညီညြတ္မႈ အလြန္အမင္း အႏၱရာယ္႐ွိခ်ိန္တြင္ ဥပေဒျပဳေရး အာဏာအလုံးစုံကို လူပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲ အပ္ႏွင္းခဲ့ၾကဖူးသည္။ 
ေခတ္သစ္ကမၻာတြင္လည္း လူထုလႈပ္႐ွားမႈမ်ားထဲမွ ေပါက္ဖြားလာေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအနက္ အစိုးရအာဏာရၿပီးခ်ိန္တြင္ အာဏာအားလုံးကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္ၿပီး အာဏာ႐ွင္ျဖစ္သြားသူမ်ားစြာ ႐ွိသည္။ အာ႐ွ၊ အာဖရိကႏွင့္ လက္တင္ အေမရိကတိုက္မ်ားတြင္မူ အရပ္ဘက္ အာဏာကို သိမ္းသည့္ စစ္အာဏာ႐ွင္မ်ားစြာ ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ ဆို႐ွယ္လစ္ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံမ်ား၌မူ တစ္ပါတီအာဏာ႐ွင္စနစ္ ႀကီးထြားခဲ့သည္။ ဥပမာ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုမွ စတာလင္ (၁၈၇၉ – ၁၉၅၃)။
ဒီမိုကေရစီေ႐ြးေကာက္ပြဲနည္းျဖင့္ အာဏာရသူမ်ားထဲမွလည္း အာဏာ႐ွင္ ျဖစ္သြားသူမ်ား ႐ွိခဲ့သည့္ ဂ်ာမနီအာဏာ႐ွင္ ဟစ္တလာ (၁၈၈၉- ၁၉၄၅)၊ အီတလီ အာဏာ႐ွင္မူဆိုလီနီ (၁၈၈၃-၁၉၄၅)၊ အာဂ်င္တီးနား အာဏာ႐ွင္ပီ႐ြန္ (၁၈၉၅-၁၉၇၄) တို႔သည္ ထင္႐ွားသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ျပင္သစ္သမၼတ ဒီေဂါလ္ (၁၈၉ဝ-၁၉၇ဝ)သည္ အာဏာ႐ွင္ အမည္မေပါက္ေသာ္လည္း ျပင္သစ္ႏိုင္ငံေရး အက်ပ္အတည္းကာလတြင္ ေရာမပုံစံအာဏာ႐ွင္ တင္နည္းမ်ိဳးျဖင့္ တင္ေျမွာက္ခံခဲ့ရသူ ျဖစ္သည္။ 
ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတေဟာင္း ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ကလည္း “တို႔ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ” စာအုပ္၌ စာမ်က္ႏွာ ၂၃ တြင္ ဒီမိုကေရစီ ဆိုသည္မွာ ဘာလဲဟူသည္ကို ထင္႐ွားေစရန္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ အာဏာ႐ွင္ႏိုင္ငံမ်ားကို ယွဥ္၍ ေရးျပထားပါသည္။  ဒီမိုကေရစီဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံေရး၀ါဒ စကားသာ မဟုတ္၊ ျပည္သူ၏ အေနအထိုင္ အေတြးအေခၚ အေလ့အက်င့္ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီကို ေျပာေဟာ႐ုံႏွင့္မရ၊ က်င့္သုံးမွ ရသည္။ ဒီမိုကေရစီဆိုသည္မွာ မိုးေပၚက က်လာေသာ ရတနာမဟုတ္၊ သူကေပးမွ ရေသာ ရတနာလည္း မဟုတ္၊ ျပည္သူတို႔က ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ဖန္တီးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ 

ဒီမိုကေရစီဆိုသည္မွာဘာလဲဟု အထင္အ႐ွားသိလုိလွ်င္ ဒီမိုကေရစီမ႐ွိေသာ အာဏာ႐ွင္ႏိုင္ငံတြင္ ျဖစ္ပ်က္ပုံတို႔ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္၍ ၾကည့္ရသည္။ ဒီမိုကေရစီ အႏွစ္သာရတို႔ကို ခံစားေနတုန္းေတာ့ ႐ိုးေန၍ အရသာ ေတြ႔ခ်င္မွ ေတြ႔မည္။ အာဏာ႐ွင္စနစ္ခါးခါးေလးကို စားၾကည့္ရလွ်င္ ဒီမိုကေရစီ၏ အရသာကို ပို၍ တန္ဖိုးထားတတ္မည္ စသည္ျဖင့္ နိဒါန္းခ်ီၿပီး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႏွင့္ အာဏာ႐ွင္ႏိုင္ငံ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္ (၁၆) ခ်က္ကို ေရးသားတင္ျပထားပါသည္။


ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံ

အာဏာ႐ွင္ႏိုင္ငံ

၁။

၂။

၃။

၄။

၅။

၆။

၇။

၈။

၉။

၁ဝ။

၁၁။

၁၂။

၁၃။

၁၄။

၁၅။

၁၆။

ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတြင္ လူကို တန္ဖိုးထား၍ ေလးစားသည္။

လူကိုေလးစားသကဲ့သို႔ျပည္သူတို႔၏ ပုဂၢလိ က ပိုင္ ပစၥည္းမ်ား ၊ အခြင့္အေရးမ်ားကုိ

ေလးစားသည္။

ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ဘာသာကို ကိုးကြယ္ ႏိုင္ၾကသည္။

ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား၊ စုေဝးေနထုိင္ႏိုင္ ၾကသည္။ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ႏိုင္ၾကသည္။

လူမ်ိဳးအသီးသီး၏ ဓေလ့ထုံးစံကို ရိုေသ ေလးစားၾကသည္။ မိ႐ိုးဖလာဟူသည္ တို႔ကို အျမတ္တႏိုးထားၾကသည္။

အခ်ဳပ္အျခာအာဏာသည္ ျပည္သူ၌ တည္သည္။ ျပည္သူတို႔က လြတ္လပ္စြာ မဲဆႏၵေပး၍ ေ႐ြးေကာက္ တင္ေျမွာက္ ၾကေသာ မတ္မ်ား ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ဥပေဒျပဳၾက၊ စီမံခန္႔ခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ၾကသည္။

ျပည္သူတြင္အာဏာတည္သည္။ ေ႐ြးေကာက္ ပြဲမ်ားတြင္ ျပည္သူထံမွ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔ ေပါင္းစုံက ေတာင္းခံ၍ ယူရသည္။

ျပည္သူသည္ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းစြာ ဆက္ဆံ ႏိုင္ၾကသည္။ ေနထိုင္ႏိုင္ၾကသည္။

အမႈထမ္းမ်ားသည္ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ တာ၀န္ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ ရဲၾကသည္။ ျပည္သူ႔သစၥာကို ေစာင့္သိ ႐ိုေသၾကသည္။

ျပည္သူတို႔သည္ လြတ္လပ္စြာ ပညာသင္ၾက၊ အလုပ္လုပ္ၾက၊ ဘာသာတရား ဆည္းကပ္ ကိုးကြယ္ႏိုင္ၾကသည္။

လူတန္းစားခြဲျခားမႈ မ႐ွိ၊ အတန္းစားခ်င္း အၿပိဳင္အဆိုင္႐ွိတတ္ေသာ္လည္း ရန္သူသ ဖြယ္ ပဋိပကၡျဖစ္ေနျခင္းကား မ႐ွိ။

တိုင္းတစ္ပါး၏ ဝါဒအရ ဦးေဆာင္ ၫႊန္ၾကားမႈကို ျပည္သူတို႔ႏွင့္ အစိုးရ၊ ပါလီမန္ တို႔ကလက္မခံၾက။လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚ ခ်င့္ခ်ိန္၍ မွန္ရာကို လုပ္ၾကသည္။

ကိုယ္တိုင္းျပည္ကို ျပည္သူတို႔က ခ်စ္ျမတ္ႏိုး ၾကသည္။

ျပည္သူ႔ ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္ လူမႈက်င့္ဝတ္ မ်ားကို ဦးထိပ္ထားၾကသည္။

ျပည္သူတို႔ တစ္ထပ္တည္း၊ တစ္ဥာဏ္တည္း၊ တစ္သံတည္း မထြက္ၾကေခ်။ မတူကြဲျပားျခင္း အေတြးအျမင္မ်ား ႐ွိၾကသည္။

အာဏာ႐ွင္ႏိုင္ငံတြင္ လူကို ပစၥည္းတစ္ခု၊ အရာ ဝတၳဳ တစ္ခုလိုသာ ျဖစ္သည္။ အစိုးရ စက္ယႏၱရား ႏွင့္ အစိုးရ အာဏာ႐ွင္တို႔က ဘာမဆို လႊမ္းမိုး သည္။

အစိုးရ စက္ယႏၱရားက အေရးႀကီးသည္။ ျပည္သူပိုင္ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ျပည္သူတို႔ကိုပါ အစိုးရက ပိုင္ဆိုင္ သည္။

အာဏာသည္သာ ဘာသာတရားျဖစ္သည္။ အာဏာသည္သာ ကိုးကြယ္ရသည္။ အာဏာကို ယဇ္ပူေဇာ္ရသည္။

အာဏာက ခိုင္းေစသလို ခြဲခြာ၍ သြားၾက၊ လုပ္ကိုင္ၾကရသည္။ ျပည္သူကို လုပ္သားအျဖစ္ စက္႐ုပ္အျဖစ္သာ အာဏာ႐ွင္က ျမင္သည္။

အာဏာကသာ အဓိက အေရးပါသည္။ ေ႐ွးထုံးကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ ပစ္ပယ္၍ ပ်က္ရယ္ျပဳၾကသည္။

ျပည္သူတို႔၏ မဲဆႏၵသည္ တန္ဖိုးမ႐ွိ။ လက္နက္ အားကိုးျဖင့္သာ လူတစ္ေယာက္ (သို႔မဟုတ္) လူတစ္စုက အာဏာကို ဓားျပတိုက္ ယူၾကသည္။ ေသနတ္ေျပာင္းဝ၌သာ အာဏာတည္သည္ဟု မွတ္ယူ၍ အာဏာကို လက္နက္အားကိုးျဖင့္ ထိန္းသိမ္းထားၾကသည္။

အာဏာကို လက္နက္ျဖင့္ တိုက္ယူသျဖင့္ ျပည္သူထံမွ ေတာင္းခံျခင္းမျပဳ၊ အတိုက္အခံ အဖြဲ႔အစည္း ဟူသမွ်ကိုလည္း ႏွိပ္ကြပ္ၾကသည္။

ျပည္သူ႔ဆႏၵမရေသာ လူတစ္ေယာက္ (သို႔မဟုတ္) လူတစ္စုက လက္နက္ျဖင့္ အုပ္စိုးသျဖင့္ ၎အာဏာ႐ွင္တို႔က ျပည္သူလူထုကို လုံးဝ မယုံၾကည္ေခ်။ အတိုက္အခံကိုလည္း စိုးရိမ္ ေၾကာက္လန္႔ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္သူတို႔ အၾကား လွ်ိဳ႕ဝွက္ပုလိပ္၊ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား ေစလႊတ္၍ လူထုအသံကို နားစြင့္ရသည္။ လႈပ္ရွားမႈတိုင္း၌ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ႐ွိသည္ဟု မွတ္ယူ၍ အတိုက္အခံ၊ ဆန္႔က်င္ေ၀ဖန္သံသဲ့သဲ့ ၾကားလွ်င္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ပုလိပ္ကို သုံး၍ ဖမ္းဆီးျခင္း၊ ႏွိပ္ကြပ္ျခင္း တို႔ကို ျပဳလုပ္သည္။

 အာဏာ႐ွင္ ေစခိုင္းရာ တို႔ကိုသာ ေဆာင္႐ြက္ လုပ္ကိုင္ေပးရေသာ ဟန္ျပတရား႐ုံးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ တရားမဲ့ ျပဳက်င့္မႈတို႔ကို ဥပေဒအရျဖင့္ ၿခဳံေပးရေသာ တရား႐ုံးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ အာဏာ႐ွင္ ႏိုင္ငံတို႔တြင္ ဥပေဒသည္ ဟန္ေဆာင္ ႐ုပ္ျပမွ်သာ ျဖစ္သည္။ အာဏာ႐ွိ လူတစ္စု၏ လက္နက္သဖြယ္လည္း ျဖစ္သည္။ ၎အာဏာ႐ွင္ တစ္စုသည္ အတိုက္အခံတို႔ကို သုတ္သင္ ႐ွင္းလင္းရာတြင္ ဥပေဒအေရာင္ကို ေဆာင္၍ လူအမ်ား၏ ေဒါသကို လႈံ႔ေဆာ္ျခင္းျဖင့္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ လက္နက္စြဲကိုင္၍ လည္းေကာင္း လိုရာ ရယူတတ္ၾကသည္။ ၎ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အာဏာသည္ ဥပေဒ ျဖစ္သည္။ အာဏာမဲ့ သူတို႔က ဥပေဒ၏ လက္ေအာက္တြင္ ႐ွိ၍ အာဏာ႐ွိသူတို႔က ဥပေဒ၏ အထက္၌ ႐ွိၾကသည္။

အာဏာ႐ွင္၏ သစၥာေတာ္ကိုသာ ခံၾကရသည္။

အာဏာ႐ွင္ အမ်က္ေတာ္ပြားလွ်င္ ရာထူး ေလွ်ာ့ က်ျခင္း၊ထုတ္ပယ္ခံရျခင္း၊ ေျပာင္းေရႊ႕ခံ ရျခင္း တို႔ထက္ လြန္ကဲေသာ ျပစ္ဒဏ္တို႔ကို ခံၾကသည္။

ပညာေရးေလာက၊ အလုပ္သမား ေလာက၊ အမႈထမ္းေလာက၊ ရဟန္းသံဃာ ေလာကတို႔ လြတ္လပ္စြာ မေနရ၊ အာဏာ႐ွင္တို႔က ဝါဒေရးအရ က်ဴးလြန္ဝင္ေရာက္၍ စည္း႐ုံးျခင္း၊ သိမ္းသြင္းျခင္း တို႔ကို ျပဳသည္။

လူတန္းစားခ်င္း မလိုမုန္းထားစိတ္မ်ားကို ၀ါဒအရ ပြားမ်ားေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္ေပးၾကသည္။ လူတန္းစား ပဋိပကၡကို ဆြေပး၍ လိုသလို အသုံးခ်သည္။

လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚခြင့္မ႐ွိသျဖင့္ အာဏာ႐ွင္က ဆရာတင္ေသာ တစ္ပါးႏုိင္ငံ (သို႔မဟုတ္) ဦးေဆာင္ရာ ေနာက္သို႔ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ပါရသည္။

တပါးႏုိင္ငံ၏ ၾကယ္ရံဘဝသို႔ က်ဆင္းေနရေသာ ႏိုင္ငံတြင္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထက္ တပါးႏုိင္ငံကို ခ်စ္ရသည္။ အေမေက်ာ္၍ ေဒြးေတာ္ လြမ္းရသည္။

အာဏာ႐ွင္တို႔ကိုသာလွ်င္ ေၾကာက္႐ြံ႕၍ ဦးထိပ္ တင္ၾကသည္။ အာဏာ႐ွင္သည္ မိမိကိုယ္ မိမိ အာဏာ႐ွင္ဟု ဘယ္ေသာအခါမွ မေခၚေခ်။ ျပည္သူ႔အက်ိဳးကို လိုလားသလို၊ သယ္ပိုးသလိုလို ႏွင့္ အာဏာကိုသိမ္းယူတတ္သည္။ ျပည္သူတို႔သည္ အာဏာ႐ွင္၏ အရိပ္နိမိတ္တို႔ကို အၿမဲမျပတ္မလပ္ ေစာင့္ၾကည့္ရသည္။ ကာကြယ္ရသည္။

ျပည္သူတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္အေတြး အေခၚ အသိဥာဏ္ တို႔ကို စင္ၿပိဳင္မႈ႐ွိလွ်င္ ေတြးေ၀ႏိုင္သည္ဟု ယူဆကာ ဦးေႏွာက္ေဆးေၾကာျခင္း နည္းျဖင့္ ပယ္ဖ်က္ၿပီးေနာက္ အာဏာ႐ွင္၏ အေတြးအေခၚ အသိဥာဏ္တို႔ကို အတင္း႐ိုက္သြင္း အစားထိုး ေပးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသံလည္း ထြက္၍ ေ႐ြးေကာက္ပြဲျပဳလုပ္လွ်င္ အာဏာ႐ွင္က မဲေပါင္း ၁ဝဝ လွ်င္ ၉၉ ဒသမ ၉ မဲေလာက္ ရသည္။

ဤသို႔ဆိုလွ်င္ အာဏာ႐ွင္စနစ္ႏွင့္ အာဏာ႐ွင္တို႔၏ သေဘာသဘာ၀ကို ရိပ္စားမိၿပီးျဖစ္၍ အာဏာ႐ွင္ႀကီး ဗိုလ္ေနဝင္း၏ ဘဝအေထြေထြႏွင့္ သူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ၾကပါစို႔။