ေမာင္စြမ္းရည္ – ၾကက္သြန္ခင္းရဲ့အလယ္ စာအုပ္ေ၀ဖန္ခ်က္
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၆၊ ၂၀၁၉
ေခါင္းစဥ္ – ၾကက္သြန္ခင္းရဲ့အလယ္ (ကိုယ္ေတြ႔၀တၳဳေဆာင္းပါးမ်ား)
ေရးသူ – ေမေမျမင့္
ေမေမျမင့္ဆိုတဲ့ ကေလာင္ရွင္ဟာ ပညာေရး၀ိဇၨာ၊ မဟာ၀ိဇၨာဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၄ က ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္အထိ လုပ္သက္ ၃၆ ႏွစ္ လုံးလုံး ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ပဲ တသက္လုံးလုပ္လာခဲ့တဲ့ ၀ါသနာ၊ ေစတနာ၊ ဆရာမၾကီးတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေတြရဲ့ ဘ၀ကို ေရးၾကတိုင္း ေစတနာ၊ ၀ါသနာ၊ အၾကင္နာ၊ အနစ္နာ ဆိုတဲ့ နာ ၃၊ ၄ နာကို ထဲ့ေျပာၾကေလ့ရွိပါတယ္။ တျခား၀န္ထမ္းေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကရင္ နာသုံးနာအေၾကာင္း ေျပာသံမၾကားရဖူး။ ဘာေၾကာင့္ ဆရာေတြက်မွ ‘နာ’ ရသလဲ။
က်ေနာ္ကလည္း တသက္လုံး ေက်ာင္းဆရာလုပ္လာသူပါ၊ ဘြဲ႔ ႏွစ္ထပ္ သုံးထပ္နဲ႔ တသက္လုံးလုပ္လာေပမယ့္ ေက်ာင္းအုပ္အဆင့္အထိ တၾကိမ္သာ ရာထူးတိုးခဲ့ဖူးပါတယ္။ တခါက ခုလို ညည္းညဴဖူးတယ္။ “ေက်ာင္းဆရာဆိုတာ အသဲနာ၊ အသံနာ၊ အဆုတ္နာ ဆိုတဲ့ ဘ၀နာၾကီးပါကြာလို႔” ။ ဒါကို ၾကားတဲ့သူငယ္ခ်င္းက အလြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့အလုပ္ကို ၾကက္သေရယုတ္ေအာင္ မေျပာပါနဲ႔ကြာ၊ ၀ါသနာ၊ ေစတနာ၊ အၾကင္နာ၊ နာသုံးနာကို အနစ္နာခံျပီး လုပ္တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ သူေတာ္စင္မ်ားရဲ့ အလုပ္ပါလို႔ ၀င္ျပီး ဟန္႔ဖူးပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ က်ေနာ္က အလြတ္ေက်ာင္းေတြ ျပည္သူပိုင္သိမ္းလို႔ ေသာေကာေရာေကာ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္သြားသူပါ။ ေမေမျမင့္တို႔က တကယ့္ကို ေစတနာ၊ ၀ါသနာ၊ အၾကင္နာနဲ႔ တသက္လုံး မညည္းမညဴ လုပ္ခဲ့သြားတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမၾကီးပါ။
အနစ္နာဆိုတဲ့ ေလသံတလုံးမွ မပါဘဲ ေက်ာင္းဆရာမဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ဂုဏ္ယူျပီး လုပ္ခဲ့ပုံေတြကို ေရးသားတင္ျပသြားတာမို႔ နာသုံးနာကို ေျပာင္းျပန္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ က်ေနာ္လို ေက်ာင္းဆရာမ်ဴိးအတြက္ ေမေမျမင့္ရဲ့စာအုပ္ကို ဖတ္ရတာ မ်က္ႏွာပူစရာၾကီးပါ။
တကယ္ေတာ့ ဒီစာအုပ္က ကိုယ္တိုင္ေရး အထၳဳပၸတိၱစာအုပ္ၾကီးပါ။ သူ႔အေမ အေဖ အေၾကာင္း၊ သူငယ္စဥ္က သူ႔ကိုစာသင္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမေတြအေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းေတြအေၾကာင္း၊ ဆရာေတြ ဆရာမေတြ အမည္၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြအမည္၊ မင္းေစေတြ တခါးေစာင့္ေတြအမည္လို ဟာက အစ အမွတ္တရ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပသြားခဲ့တာပါ။ စာဖတ္ရင္းက ကိုယ္နဲ႔မသိဖူးတဲ့ သာမန္လူေတြရဲ့ နာမည္ေတြကို ရႈပ္လိုက္တာလို႔ ေအာက္ေမ့ရေပမယ့္ ဖတ္ရင္းက ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ခံစားလာရပါတယ္။ ဘယ္သူကျဖင့္ ဟန္ကဘယ္လို၊ အသံကဘယ္လို စသျဖင့္ ေရးသားတင္ျပထားေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းေနဘက္ေတြ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြလို ခံစားရပါတယ္။
စာအုပ္ပါ အေၾကာင္းအရာေတြကို အေၾကာင္းအရာအလိုက္၊ အခန္းက႑ေတြ စနစ္တက် ခြဲထားပါတယ္။ ၄ ပိုင္း၊ ၄ က႑ ခြဲထားတာပါ။ (၁) ေက်းဇူးျမင့္မိုရ္ … တဲ့။ မိဘေက်းဇူး၊ ဆရာေက်းဇူးေတြကို ေဖာ္က်ဴးထားတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ဆရာမၾကီး ေဒၚေမေမျမင့္ရဲ့ မိခင္ၾကီးအေၾကာင္းဟာ တကယ့္အညာသူမိခင္ၾကီးတဦးရဲ့ စံနမူနာျပ ရုပ္ပုံလႊာပါပဲ။ အညာသူၾကီးေတြ အမ်ားစုက ေအာက္ျပည္မွာလို ေရသြင္းလယ္မွာ စပါးစိုက္ၾကတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ပဲ၊ ေျပာင္း၊ ႏွမ္း၊ ၀ါ၊ ၾကက္သြန္၊ ငရုတ္ စတဲ့ ယာခင္းစိုက္ပ်ဴိးသူ “ေတာင္သူယာသမား” ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ အညာသူၾကီးေတြဟာ လင္ေယာက်ာ္းကို အိမ္မႈကိစၥခိုင္းထားျပီး သူတို႔က လွည္း၊ ႏြား၊ လူငွား၊ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ စိုက္ပ်ဴိးေရးအလုပ္ေတြကို ဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္ပါတယ္။ ေဒၚေမေမျမင့္ရဲ့မိခင္ၾကီးဟာ တသက္လုံး ၾကက္သြန္စိုက္ျပီး သားသမီးေတြကို လူလားေျမာက္ေအာင္ ပညာသင္ေပးႏိုင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။
အညာေဒသ၊ ေရနံေျမထဲမွာ စီးဆင္းတဲ့ ေယာေခ်ာင္းေဘးက ‘လမ္းရြာ’ ကို အေျခတည္လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေယာေခ်ာင္းမွာ သဲေသာင္ၾကီးေတြကို ေျမညွိ ထြန္ယက္ စိုက္ပ်ဴိးၾကပါတယ္။ ၾကက္သြန္ေတာင္ယာသမား မိခင္ၾကီးရဲ့ ရုပ္ပုံလႊာ ပီသစြာ မွတ္တမ္းတင္ထားတာဟာ တစိတ္တပိုင္းသာ ျဖစ္ေပမယ့္ မေမ့ႏိုင္စရာ ရုပ္ပုံလႊာပါ။ (စပ္မိလို႔ ေျပာရရင္ က်ေနာ္ရဲ့ အညာသူမိခင္ၾကီးနဲ႔လည္း တထပ္တည္းလို တူေနပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အေဖက အေသေစာလို႔ အေမက ႏြားတယွဥ္းနဲ႔ လူငွားျပီး သားသမီးေတြ၊ ေျမးေတြပါ ဘြဲ႔ရေအာင္ ပညာသင္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။)
(၂) ဒုတိယက႑ကေတာ့ ‘ေက်ာင္းရိပ္၀န္းက်င္’ တဲ့။ ဆရာမအလုပ္၀င္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းေတြအေၾကာင္းကို အမိန္႔စာကအစ အမွတ္တရတင္ျပထားတာေတြ ပါရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းအမ်ားစုက အထူးသျဖင့္ ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာ ‘ကိုယ္ထူကိုယ္ထ’ေတြပဲ မ်ားပါတယ္။ ‘သူထူ ကိုယ္ထ’ ရတာ နည္းပါတယ္။ တခ်ဳ်ိ႔ရြာေတြမ်ား မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ ကအစ အထက္တန္းအထိ ေက်ာင္းေဆာက္တာေရာ ဆရာငွားတာေရာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထေတြခ်ည္းပါပဲ။ ‘ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း’ ‘ဘကပညာေရး’ ဟာလည္း အေရးၾကီးတာပဲ။ ဒါမ်ဴိးက ဗမာျပည္မွာပဲ ရွိတာလား မသိပါ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြက အေဆာက္အဦ ပရိေဘာဂလည္း ေပးရုံမက ကိုရင္ေတြ ဦးဇင္းေတြက စာသင္ေပးၾကေသးတာ။ အခ်ဴိ႔ဆို ထမင္းေကၽြး၊ အ၀တ္အစား ဆင္ေပးေသးတာ။ ဗိုလ္ေန၀င္းက ‘ဘက’ေတြ ဖ်က္လိုက္တာ ေက်းလက္ပညာေရးမွာ ေတာ္ေတာ္ အေျခယိုင္သြားေစပါတယ္။ ဘုန္ၾကီးေက်ာင္းက ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈလဲျဖစ္ ေခတ္လဲမီေအာင္ ေပါင္းစပ္ထားတာမဟုတ္လား၊ အာဏာရွင္ကလည္း အာဏာျပစရာအကြက္ပဲ လိုက္ေခ်ာင္းေနျပီး ဖ်က္လို ဖ်က္ဆီးလုပ္ခဲေ့တာ့ နာတာေပါ့။
(၃) တတိယက႑ကေတာ့ ‘ ေမတၱာစမ္းေရ’ တဲ့။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးသင္ ပရဟိတေက်ာင္း တဲ့။ ဘုန္းၾကီးေတြက ဦးေဆာင္သင္ၾကားတဲ့ေက်ာင္းမွာ မိဘမဲ့ကေလးေတြ ဆင္းရဲလို႔ မိဘက ေက်ာင္းမထားႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြ၊ ရွမ္း ခ်င္း ကခ်င္ ကရင္ စတဲ့ တိုင္းရင္းသားေလးေတြကို ပညာသင္ေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းပါ။ အစုိးရက ဆန္ဆီဆားပဲ စတာေတြ ေထာက္ပ့ံပါတယ္။ ပုဂၢလိကအလွဴရွင္မ်ားလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ မႏၱေလး အေရွ႔ဖ်ားက ဘီဘီအိုေအ ေခၚ ဗမာ ဗုဒၶဘာသာ မိဘမဲ့အသင္းေက်ာင္းလို ပရဟိတရန္ကုန္ေက်ာင္းပါ။ မႏၱေလးပရဟိတေက်ာင္းမွာ အရင္ကေတာ့ ဆံပင္ညွပ္၊ အုတ္ၾကြပ္လုပ္၊ လက္သမားလုပ္ စတဲ့ လက္မႈအတတ္ပါ သင္ေပးတာ ေတြ႔ဖူးတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးက ပိုျပီး အက်ဴိးမ်ားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာ ျဗိတိသွ်အုပ္စုိးခါကစက ဖယ္ရာမင္းၾကီးရဲ့ ပညာေရးအစီရင္ခံစာမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပညာေရးကို အေတာ္ေလး မ်က္စိက်ပုံရပါတယ္။ ခုေခတ္မွာလည္း ေက်းလက္ေတြမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြဟာ အေရးပါဆဲပဲဆိုေတာ့ သာသနာေရးဌာနနဲ႔ ပညာေရးဌာန စနစ္တက် ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရင္ ျမန္မာေက်းလက္ပညာေရးမွာ ပိုအက်ဴိးထူးလာစရာ ရွိပါတယ္။ စနစ္မက်ရင္ေတာ့ ပရဟိတေတြမွာ အတၱဟိတသမားေတြက အေခ်ာင္၀င္ႏႈိက္တာ ေတြ႔ရျမဲပါ။ ပရဟိတကေတာ့ ဘုနး္ေတာ္ၾကီးေတြနဲ႔ပဲ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေခတ္မွာ ရဟန္းေခတ္ပညာတတ္ ဘီေအ ဘီအက္စ္စီေတြ အမ်ားၾကီးရွိတာကို ဆရာျဖစ္သင္ စာေပးစာယူေတြ တက္ခြင့္ေပးျပီး ဆရာအတတ္ သင္လိုက္ရင္ ပိုေကာင္းလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိမွာ ဘြဲ႔မရေသးတဲ့ ရဟန္းဆရာေတြ ရွိေနရင္ ရိုးရိုး ဘီေအ၊ ဘီအက္စ္စီ ဘြဲ႔ေတြလည္း စာေပးစာယူနဲ႔ သင္ယူႏိုိင္ဖို႔ အစုိးရနဲ႔ ရပ္ရြာက ကူညီစီစဥ္ေပးရင္လည္း ပိုမို အဆင္ေျပႏိုင္စရာ ရွိပါတယ္။ ဘကပညာေရး အဆင္ျမင့္လာမွာ မလြဲပါဘူး။
(၄) ေနာက္ဆုံးက႑၊ စတုတၳပုိင္းကေတာ့ ‘အေတြးအျမင္၊ အေတြ႔အၾကဳံ” က႑ တဲ့။ တကယ္ေတာ့ အားလုံးက႑ေတြဟာ အေတြးအျမင္၊ အေတြ႔အၾကဳံက႑ ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒီက႑က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀က အေတြ႔အၾကဳံေလးေတြ ျဖစ္လို႔ ဒုတိယပိုင္း ေက်ာင္းဆရာမ မျဖစ္ခင္က႑နဲ႔ အၾကဳံး၀င္ေနပါတယ္။ အဲဒီကာလမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢ လႈပ္ရွားမႈေတြ အမ်ားဆုံးကာလ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ တကသမွာ သီခ်င္းေရးဆရာ ျမတ္ေလးနဲ႔ စႏၵရားခ်စ္ေဆြတို႔ ဂီတအဖြဲ႔ေပါင္းစည္းမိတဲ့ ကာလေပါ့။ ျမတ္ေလး၊ စႏၵရားခ်စ္ေဆြ၊ မာမာေအး တို႔က ျပင္ပကေပမဲ့ ျမတ္ေလးနဲ႔တြဲျပီး တကသကို အမ်ားၾကီး ကူညီခဲ့သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ ဇာတ္စင္ၾကီးေတြ ထိုးျပီး ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးဆႏၵျပ၊ ျပဇာတ္ေတြ ကျပ၊ သီခ်င္းေတြ သီက်ဴးၾကနဲ႔ အလြန္စည္ကားျမိဳင္ဆိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကာလမွာ ေဒၚေမေမျမင့္က ေက်ာင္းသူဆိုေတာ့ ‘ေခတ္ေကာင္းမွီတယ္’ ဆုိရမွာေပါ့။
က်ေနာ္တို႔ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢနဲ႔လည္း ရန္ကုန္ တကသနဲ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြ ပူးတြဲလုပ္ေဆာင္ျပီး ေက်ာင္းသားပြဲေတာ္၊ ေက်ာင္းသားအားကစားပြဲေတာ္၊ ပညာေရးႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ စသည္ျဖင့္ ဆက္တိုက္ က်င္းပေနတဲ့ကာလေပါ့။ ေမာ္လျမိဳင္ေကာလိပ္နဲ႔လဲ ဆက္သြယ္ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသမိုင္းေရးၾကရင္ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းေပါင္းစုံ ပူးတြဲလႈပ္ရွားမႈေတြကို ျပန္လည္ ေလ့လာ မွတ္တမ္းတင္ၾကရမွာေပါ့။ ဒီကာလမွာ ႏိုင္ငံတကာေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္လႈပ္ရွားမႈလဲ က်ယ္ျပန္႔ခဲ့ပါတယ္။ ခ်က္ကိုစလိုဗကၠီးယား၊ ရုရွား၊ တရုတ္ စတဲ့ ႏိုင္ငံမ်ားက ေက်ာင္းသားလူငယ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားနဲ႔လည္း ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ ၁၉၆၂ မတိုင္ခင္ ဆိုေတာ့ တကသကိုဗေဆြေလးတို႔၊ ကိုစိုးသိန္း၊ ကိုခင္ေအာင္တို႔၊ ဗကသေဇာ္၀င္းတို႔ လႈပ္ရွားေနၾကျပီ။ မႏၱေလးမွာေတာ့ မုံရြာတင္ေရႊ၊ ေမာင္သာႏိုးတို႔ ေမာင္မိုးသူတို႔ လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ ကာလျဖစ္ပါတယ္။ တင္မိုး ေမာင္သိန္းႏိုင္ ေမာင္စြမ္းရည္တို႔က ကေလာင္ရွင္အသင္းလႈပ္ရွားမႈေတြဘက္မွာ ပိုမိုအားစိုက္ေနၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာေတာ့ မင္းလွညြန္႔ၾကဴး၊ ဦးေက်ာ္ဦး၊ ေမာင္လင္းယုန္ (ရွမ္းျပည္)၊ သိန္းသန္းထြန္း၊ ပန္းခ်ီေမာင္ေငြထြန္း၊ ထြန္းထြန္း(ေဆးသိပၸံ)တို႔တေတြ စာေပအႏုပညာဘက္မွာ ဦးေဆာင္ လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ ကာလျဖစ္ပါတယ္။ ဂုဏ္၀င္း၊ ကသာညြန္႔ေ၀၊ ႏြယ္(စစ္ေတြ)၊ ေနာင္တို႔က အျပင္ေရာက္ကုန္ၾကျပီ ထင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ပူးေပါင္း လႈပ္ရွားေတာ့ မပါၾကေတာ့ဘူး။
အဲဒီက႑မွာ ‘ဇြဲကပင္အလြမ္းေျပ’ ဆိုတဲ့ ေျခလ်င္နဲ႔ ေတာင္တက္အသင္းက အဖြဲ႔သားေတြ ဆရာဆရာမၾကီးေတြ ဦးေဆာင္ျပီး ခရီးသြားၾကတဲ့အေၾကာင္းကလဲ ေခတ္ကို ထင္ဟပ္တဲ့ ေဆာင္းပါးတခုပါပဲ။ ခုေခတ္မွာဆို အဲသလိုလႈပ္ရွားမႈ ခပ္ၾကီးၾကီးေတြ မရွိေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။ လြမ္းစရာပါ။ ေက်ာင္းသူေတြနဲ႔ ဆရာမၾကီးေတြပဲ ပါၾကျပီး ဆရာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ လုံး၀မပါတာ ေက်ာင္းသူ ၃၂ ေယာက္တဲ့။ အုပ္ခ်ဴပ္သူ ဆရာမၾကီး ၃ ေယာက္ တဲ့။ ဒီခရီးစဥ္ဟာ ေျခလ်င္ေတာင္တက္အသင္းၾကီးရဲ့ ပထမဦးဆုံး လႈပ္ရွားမႈတဲ့။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကပါ။ အခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ၆၀ နီးပါး ၾကာခဲ့ျပီဆိုေတာ့ ရာစုႏွစ္၀က္ေက်ာ္ခဲ့ျပီမို႔ ‘သမိုင္း’ ျဖစ္သြားခဲ့ျပီ ဆိုႏိုင္ျပီေပါ့။
ခုဆိုရင္ ဆရာမၾကီးရဲ့ အသက္ဟာ ၈၀တြင္း ေရာက္ေနျပီ ဆိုေတာ့ လူတို႔ရဲ့ အရြယ္ သုံးပါးမွာ တတိယအရြယ္ ေရာက္ေနျပီမို႔ ကုသိုလ္ရွာရမယ့္ အရြယ္ေရာက္ေနပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ပ်က္ကို ျမင္ေအာင္ရႈ႔ဖို႔ အားထုတ္ေနရပါျပီ။ သူ႔ဘ၀သမိုင္းလည္း မွတ္တမ္းတင္ျပီး သြားျပီဆိုေတာ့ ဆရာမၾကီးအေနန႔ဲ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တရားအားထုတ္ႏိုင္ပါျပီ။ ဆရာမၾကီးအဖို႔ ဒီစာအုပ္ဟာ ဒုတိယစာအုပ္ပါ။ ပထမတအုပ္ ‘လြမ္းဖြယ္ဧရာ’ တဲ့။ ေရးသားထုတ္ေ၀ျပီးခဲ့ပါျပီ။ ဆရာမၾကီး ေဒၚေမေမျမင့္ေရးတဲ့ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ တသက္တာမွတ္တမ္းလို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဆရာ ဆရာမတိုင္း မလြဲမေသြ ဖတ္သင့္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားမိဘေတြအေနနဲ႔လဲ မိမိတို႔ရဲ့ သားသမီးေတြကို ပညာသင္ေပးေနၾကတဲ့ ဆရာဆရာမဆုိတာ ဒီလိုပါဘား။ တကယ့္နာသုံးနာ ေစတနာရွင္ေတြပါလား ဆိုတာ နားလည္သိျမင္သြားေအာင္ ဒီစာအုပ္ကို မလြဲမေသြ ဖတ္သင့္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေကာ်င္းသူေတြ အေနနဲ႔လဲ ငါတို႔ဆရာ ဆရာမေတြဆိုတာ ဒီလိုပါလားလို႔ သေဘာေပါက္ေအာင္ ဒီစာအုပ္ကုိ ဖတ္သင့္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေက်ာင္းဆရာပါ။ ဒီလိုစာအုပ္မ်ဴိးကို ဒီတခါပဲ ၾကဳံဖူးပါတယ္။ ေစာေစာက ဒီစာအုပ္မ်ဴိး ဖတ္ခြင့္ရရင္ ေကာင္းမွာလို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။
ဒီစာအုပ္အမွာစာ သုံးပုဒ္ ပါရွိပါတယ္။ ပညာေရးတကၠသိုလ္အျငိမ္းစား ပါေမာကၡ ဦးသန္းထြတ္ရဲ့အမွာ၊ စီစဥ္ထုတ္ေ၀သူရဲ့ အမွာနဲ႔ စာေရးသူတို႔ အမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္အၾကိဳက္ဆုံးကေတာ့ စီစဥ္သူရဲ့ အမွာပါပဲ။ ဒီစာအုပ္ကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ျပီး ညႊန္းထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါေမာကၡၾကီးအမွာကေတာ့ ျမန္မာ့အျမင္၊ ျမန္မာ့အေတြး၊ ျမန္မာ့ပညာေရးကို အဓိကထားေဆြးေႏြးၾကဖို႔ အခ်ိန္တန္ျပီတဲ့။ ျမန္မာ့အျမင္ ျမန္မာ့အေတြးဆိုတာ ဘယ္လုိျဖစ္မလဲ ဆိုတာ ပါေမာကၡၾကီးက နည္းနည္းညႊန္းလိုက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ျမန္မ့ာပညာေရးကို ဦးဘခ်ဴိ၊ ဦးဖိုးက်ား၊ ဦးခ်ဴိ၊ ဦးေကာင္း၊ ကင္းဘဲ၊ ဖယ္ယာ၊ ဦးသန္႔၊ ဦးဖိုးလတ္ စသည္ျဖင့္ ေရွ႔ပိုင္းဆရာၾကီးေတြက ေတာ္ေတာ္ေလး ေတြးခဲ့ျပီးျပီ ထင္ပါတယ္။ ခုအခါ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းေခတ္မွာ ဘယ္လို ေခတ္မွီမွီ ကမာၻၾကည့္ ၾကည့္မလဲ ဆိုတဲ့ အပိုဒ္လည္း ထည့္သြင္း စဥ္းစားရမယ္ ထင္မိပါေၾကာင္း။
ေမာင္စြမ္းရည္
၂၀၁၉ ဇန္န၀ါရီ ၂၅
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
