ေမာင္ေအာင္မြန္ (၀င္းေအာင္ႀကီး) – ငန္းသားဟင္းနဲ႔ တနပ္အ၀စား
ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသလိုေရးပါမည္ (၃၄၈)
(မိုးမခ) ဇူလိုင္ ၂၄၊ ၂၀၁၈
(၁)
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေရာက္လာၿပီး လက္၀ဲေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ ႏိုင္ငံေရးကို အလြယ္တကူ နားလည္ေသာ္လည္း စီးပြါးေရးကိုမူ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ နားမလည္ပါ။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြထဲ စီးပြါးေရးကို နားလည္သူ အေတာ္ေလးရွားပါသည္။ ကားလ္မတ္စ္ရဲ႕ Cappital က်မ္းကို သေဘာေလာက္ နားလည္ဖို႔ပင္ မနည္းႀကိဳးစားၾကရ၏။ ေနာက္ပိုင္း ေမာင္စူးစမ္းရဲ႕ ေဘာဂေဗဒ ကႀကီးခေခြး၊ အိုင္စီအက္စ္ ဦးဘညိန္ရဲ႕ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြါးေရး စာအုပ္မ်ားေက်းဇူးေၾကာင့္ မဆိုစေလာက္ တီးမိေခါက္မိလာသည္။ တကယ္ေတာ့ စီးပြါးေရးဆိုတာ လူတိုင္နဲ႔သက္ဆိုင္တာ မဟုတ္ပါလား။
(၂)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ တင္နားအမည္ရွိ တရုတ္လက္ကားဆိုင္ႀကီးရွိၿပီး သူ႔ဆိုင္ကေန ဆီပံုးလိုက္၊ ၾကက္သြန္၊ ၿငဳတ္္အိတ္လိုက္၊ ပဲဆို အနည္းဆံုး ၁၀ ပိႆာစသျဖင့္ ဆိုင္ငယ္ေလးေတြက ၀ယ္ၾကရ၏။ ၿမိဳ႕တက္၀ယ္ရတာထက္ မဆိုစေလာက္ေလး ေစ်းပိုႀကီးေသာ္လည္း စားရိတ္တို႕အဆင္ေျပမႈတို႔ေၾကာင့္ တရြာလံုး တင္နားဆိုင္ကပဲ ၀ယ္ၾကသည္။ တင္နားဘက္ကလည္း သူ႔လက္ကားဆိုင္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဘယ္အေၾကာင္းနဲ႔မွ လက္လီမေရာင္းဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ သူ႔အိမ္အတြက္ေတာင္ လက္လီဆိုင္ေလးမွာ သြား၀ယ္စား၏။
အဲဒါ ကုန္သည္ေတြထားတဲ့ စည္းကမ္းလို႔ အဖြါးကေျပာျပသည္
အဖြါးရဲ႕နာမည္က ေဒၚဖြါးခင္၊ ရန္ကုန္ကပြဲရံုပိုင္ရွင္က ဦးဘရင္-ေဒၚျမသီ၊ အဲဒါေၾကာင့္ တစ္ဘက္က ခင္ တစ္ဘက္ ရင္သီလို႔ ေရးထားတဲ့ ဂုန္နီအိတ္ႀကီးေတြနဲ႔ ဓညင္းသီးေတြ၊ သစ္ခ်သီးေတြ မီးရထားနဲ႔တံဇာလုပ္ၿပီး တင္ပို႔လိုက္သည္။ လူလိုက္သြားစရာမလိုဘူး။ ရန္ကုန္ဘူတာမွာ ပြဲရံုတာ၀န္ခံက ရထားဂတ္ဗိုလ္ထံက တံဇာယူ ကုန္ပစၥည္းေတြထုတ္ကာ ပြဲရံုမွာေပါက္ေစ်းနဲ႔ေရာင္းေပး၏။ က်သင့္သေလာက္ ပြဲခယူ၏။ စားရိတ္စက အေသးစိတ္ ရွင္းတမ္းျပန္ပို႕ေပး၏။ တစ္ပတ္ကို အနည္းဆံုး သံုးေလးႀကိမ္တင္ပို႔သည္။ တစ္လတစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ အဖြါးရန္ကုန္သြားၿပီး ေငြယူ၏။ တစ္ခါတေလ အဖြါးေငြလိုရင္ ႀကိဳတင္ေငြယူရသည္၊ ႏွစ္ေပါင္းေလးငါးဆယ္ၾကာေပမယ့္ ဘယ္တုန္းကမွ တျပားမွေငြမကြာဘူး၊ အဲဒါ ပြဲရံုရဲ႕ သမာဓိလို႔ အဖြါးကေျပာျပဖူး၏။
(၃)
၁၉၆၅ ခု၊ဒီဇင္ဘာလက ကၽြန္ေတာ္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံမွာ သံုးႏွစ္တာအလုပ္လုပ္ဖို႔ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ကို ေရာက္သြားေတာ့ ေနဖို႔အိမ္အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးလို႔ ဟိုတယ္မွာ လနဲ႔ခ်ီေနရသည္။ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြ အ၀ယ္မ်ားတဲ့ အမွတ္တရပစၥည္းေတြ သတိထားမိ၏။ ဥစဘက္ကစၥတန္က ပိုးေရာင္စံုနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ နက္တိုင္တစ္ခုကို တစ္ရူဘယ္၊ အေမရိကန္ေငြနဲ႔ဆိုရင္ တစ္ေဒၚလာကို နက္တိုင္သံုးခု။ ရုရွသံုးေငြရူဘယ္က ေငြေပ်ာ့၊ အေမရိကန္ေဒၚလာက ေငြမာ (Hard Currency)၊ အျပင္ေပါက္ေစ်းမွာ ၄ ရူဘယ္ေပးမွ တစ္ေဒၚလာ ရတာမို႔၊ နက္တိုင္သံုးခုေရာင္းလိုက္တိုင္း ေငြမာ တစ္ေဒၚလာနဲ႔ တစ္ရူဘယ္ သို႔မဟုတ္ နက္တိုင္တစ္ခု အျမတ္ရ လိုက္သည္။
ကမၻာ့ေစ်းကြက္မွာ ရုရွလုပ္ပစၥည္းေတြ ညံ့ေၾကာင္းနာမည္ႀကီးေပမယ့္ သူတို႔လည္းဥေရာပတိုက္သားမို႔ နက္တိုင္စည္းၾကလို႔ သိပ္အညံ့စားႀကီးေတာ့ မျဖစ္တန္ရာ။ ဘယ္ေလာက္ညံ့တဲ့နက္တိုင္ျဖစ္ပါေစ၊ သံုးခုမွ တစ္ေဒၚလာဆိုေတာ့ အ၀ယ္မ်ားတာေပါ့။
မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ကအေရာင္းဆုိင္မွာ အင္းေလးပိုးနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ျမန္မာနက္တိုင္ေလးေတြ တစ္ခု ၂၅ က်ပ္နဲ႔ေရာင္းေနတာ သတိထားမိတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြက ေဒၚလာကို ျမန္မာေငြနဲ႔ လဲလွယ္ၿပီးမွ သံုးစြဲၾကရတာမို႔ နက္တိုင္တစ္ကို ေလးေဒၚလာေလာက္ က်ပါလိမ့္မယ္။ အင္းေလးပိုးကလည္း လွပါတယ္။ လုပ္ထားပံုလည္းေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္ကနက္တိုင္ဆိုတာ ပါရီက၊လန္ဒန္က၊ နယူးေယာက္က နက္တိုင္မဟုတ္လို႔ သိပ္ေစ်းႀကီးႀကီးေပးၿပီး ၀ယ္ၾကမယ္မထင္။ မသကာ၀ယ္မွ တစ္ခုေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာျပည္မွာ မဆလေခတ္၊ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြါးေရးစနစ္စတင္က်င့္သံုးေနခ်ိန္ပါ။
စာဖတ္သူမ်ား နက္တိုင္ေရာင္း ေစ်းကြက္ႏွစ္ခုကိုယွဥ္ၾကည့္ပါ။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ခ်င္းမတူလို႔လား၊ သို႔မဟုတ္ စိတ္ရွည္တဲ့ရုရွနဲ႔ စိတ္ျမန္တဲ႔ျမန္မာကြာလို႔လား၊ ခပ္ျမန္ျမန္ခ်မ္းသာခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္လား၊ အေျဖရွာၾကပါကုန္။
(၄)
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ပဲခူးဘူတာရံုနားမွာေနသည္။ တစ္ေန႔ ထံုးႀကီးဘူတာနားမွာ လမ္းပ်က္လို႔ မႏၱေလးကလာတဲ့ ရထားေတြ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္ကလာတဲ့ရထားေတြ ပဲခူးဘူတာမွာ ရပ္ထားရ၏။ ခရီးသည္ ေတြအဆမတန္မ်ားျပားလို႔ ထမင္းဆိုင္ေတြမႏိုင္မနင္းျဖစ္ကုန္ၿပီ။ သာမန္ေရာင္းေစ်းထက္ ပိုေရာင္းေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္ ရထားထြက္မယ္မွန္းမသိ၊ တျခားဘယ္ေနရာမွာ သြား၀ယ္စားရမွန္းမသိရွာတဲ့ ခရီးသည္ေတြခမ်ာ ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္ကို ေတာင္းတဲ့ ေစ်းေပးၿပီး စားရရွာ၏။
ခုေဆာင္းပါးေရးရင္း ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ ထမင္းဟင္းထပ္ခ်က္ၿပီး ပူပူေႏြးေႏြးကို ခါတိုင္းေစ်းနဲ႔ပဲ ေရာင္းရင္ေကာ၊ ပိုေရာင္းရလို႔ အျမတ္ပိုရေနၿပီးမဟုတ္ပါလား။ နတ္လူသာဓု ေခၚမယ္မဟုတ္ပါလား။ အဆင္မေျပလို႔ ခရီးမေပါက္တဲ့ ဒုကၡသည္ေတြအေပၚ မတရားအႏိုင္က်င့္ရာ မေရာက္ဘူးလားလို႔။
(၅)
၂၀၁၂ ခုႏွစ္အတြင္း ျမန္မာျပည္သို႔ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ တစ္သန္းေလာက္အထိ လာေရာက္တယ္လို႔ အစိုးရ၀န္ႀကီးတစ္ေယာက္က ခန္႔မွန္းေျပာဆိုေၾကာင္း၊ ခရီးသြားလုပ္ငန္း တိုးတက္အဆင္ေျပေရးအတြက္ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ား၊ အာရွဖြံ႕ၿဖိဳးေရးဘဏ္တို႔ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔လုပ္ေဆာင္ေနေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္က အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြ ပိုပိုၿပီးလာေနၾကာင္း စသျဖင့္ သတင္းေတြၾကားေနရ၏။
အေမရိကန္အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားအဖို႔ ခရီးသြားလုပ္ငန္းကို အားထားရသည္၊ ျမန္မာျပည္မွာ သာမန္လူေတြလည္း အလုပ္ရနိုင္တယ္၊ ကၽြမ္းက်င္သူအလုပ္သမားမ်ားျဖစ္လာနိုင္တယ္ စသျဖင့္ ေတြးမိတယ္။ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြလည္း မႀကံဳစဖူး ျပန္လည္ၾကတယ္။ ေၾသာ္ ေကာင္းေလစြ။
(၆)
ရင္၀ကို ေျခေထာက္နဲ႔ေဆာင့္ကန္လိုက္သလို သတင္းဆိုးေတြထဲ ဟိုတယ္ခေတြဆို နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ထက္ပိုျမင့္ေနလို႔ သမၼတအိုဘားမားမ်ား သံုးေလးရက္ေလာက္ ရန္ကုန္မွာေနမိရင္ စြပ္က်ယ္အက်ၤ ီနဲ႔ ျပန္ရမယ္။ ေစ်းေတာ့တင္ၿပီး လိုအပ္ခ်က္ေတြက်ေတာ့ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္မေပးလို႔ ေငြျပန္အမ္းၾကရတယ္။ အင္းေလး မွာလည္း ေရာက္လာတဲ့ခရီးသည္ေတြထံ မတန္တဆတည္းခိုခ ေတာင္းလို႔ အခက္ႀကံဳၾကရတယ္။ သြားလာေရး မွာအခ်ိန္မမွန္သလို ဆက္ဆံေရးမွာလည္း မေျပျပစ္ဘူးစသျဖင့္ စသျဖင့္။
ျမန္မာျပည္ပြင့္လင္းလာၿပီဆို ျပင္ပကိုလည္းၾကည့္ၾကပါ။
ျမန္မာျပည္ကုိ မသြားေတာ့ဘဲ ကေမၻာဒီးယား ဗိယက္နမ္တို႔ကို သြားကုန္ၾကၿပီဆိုတဲ့ သတင္းေတြကိုလည္း နားေထာင့္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။
(၇)
အဖြါးေျပာျပဖူးတဲ့ ပံုျပင္ကိုသတိရမိရင္း ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းထဲ အေတြး၀င္လာၿပီ။
ေန႔တိုင္း ေရႊဥအုေပး ေနတဲ႔ငန္းကို အရက္မူးသတ္ၿပီး ညစာ အ၀စားလိုက္တာ ေနျမင့္ေတာ့မွႏိုးေတာ့တယ္။ အဲဒီအခါ ထံုးစံအတိုင္း ေဖ့သားငန္းႀကီးေရ အသံမၾကားပါလားကြာ ဆိုကာ ေရႊဥယူဖို႔သြားေတာ့ ငန္းေမႊးေတြဘဲ ေတြ႕ရတယ္၊ ငန္းႀကီး ကားမရွိေတာ့။
ပံုျပင္မ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ တစ္နပ္စား မႀကံနဲ႔ဆိုတဲ့ ဆံုးမစကားသည္လည္းေကာင္း ယေန႔ ျမန္မာျပည္က အေျခအေနအတြက္ လာၿပီး ကြက္တိျဖစ္ေနၿပီဟု ေတြးမိခဲ့ဖူးပါ၏။ ယေန႔အေျခအေနႏွင့္ ဆက္စပ္ၿပီး စာဖတ္သူတို႔အျမင္လည္း သိခ်င္ေၾကာင္းပါ။
၂၀၁၈ ခု၊ ဇူလိုင္လ (၂၃) ရက္ေန႔
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
