(မုိးမခ) မတ္ ၂၆၊ ၂၀၁၇
ေဆာင္းေႏွာင္း၍ ေႏြဦးရက္မ်ားကား လာေခ်ၿပီ။
xxx ေႏြအကူး xxx ေလ႐ူးေတြလည္း ျမဴးၿပီေလ xxx ကံ့ေကာ္ေတြလည္း ဖူးေန xxx သစ္ရြက္ေႂကြ ေျမမွာလူးကာ xxx ဥၾသငွက္ေတြေတြ႔ေတာ့ xxx ခ်စ္ရက္ေတြရွည္ xxx ဟူသည့္ ေတးတစကို လြမ္းညည္း ညည္းမိသည္။
ေႏြရာသီပြဲေတာ္မ်ားထဲမွ အထင္ကရပြဲေတာ္တခုျဖစ္သည့္ သႀကၤန္ပြဲေတာ္ကို စိတ္ကူးျဖင့္ ပံုေဖာ္ ၾကည့္မိသည္။ အႏွစ္ (၂ဝ) စာမွ် ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ရသည့္ ခရီးသည္ ေဝးလြန္းလွ၍ထင္သည္။ ျမင္ကြင္း သည္ သဲသဲကြဲကြဲ မရွိလွ။ သို႔ေသာ္ျငား ေရးေရးမွ် ျမင္ရသည္ဆို႐ံု ထင္ရသည့္ မႈန္မႈန္မြဲမြဲ ျမင္ကြင္း ထဲ၌ ရင္ခုန္သံက စည္းခ်က္လိုက္ေပးေန၍ ထင္သည္။ ျမင္ကြင္းသည္ ေဝးရာမွ နီးလာသည္။ မႈန္မြဲ ရာမွ သဲကြဲလာသည္။ သႀကၤန္သည္ ရင္ဘတ္ထဲ၌ ဒုန္းဒုန္းခုန္ေန၍ ဝင္းဝင္းဝါသည့္ ပိေတာက္သည္ အာ႐ံုထဲ၌ ျမျမေမႊးေနေတာ့သည္။
ေႏြဦးေရာက္တိုင္း သႀကၤန္ရနံ႔ရ၍ သံခ်ပ္သံမ်ား ၾကားၾကားေနမိတတ္သည္။ တခ်ဳိ႕ေစာ၍၊ တခ်ဳိ႕ေနာက္က် ေနႏုိင္ေသာ္ျငား သႀကၤန္မိုးတၿဖိဳက္ေၾကာင့္ ပင္လံုးမွ်ေသာ ပိေတာက္မ်ားကား ဖူးၾကပြင့္ၾက၍ ေမႊးၾကျမၾကေပဦးေတာ့မည္။ ဤအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ သႀကၤန္ယိမ္းအဖြဲ႔မ်ား ယိမ္းတိုက္၍ သံခ်ပ္အဖြဲ႔မ်ား သံခ်ပ္တိုက္ေနၾကေပမည္။
အေနေတာ္ အိမ္ကေလးတလံုးထဲ၌ အႏုပညာရွင္မ်ား ယိမ္းတိုက္ေန၊ သံခ်ပ္တိုက္ေနၾကသည္ကို မျမင္ၾကရေသာ္ျငား အသံမ်ားကိုမူ တရပ္ကြက္လံုး ၾကားၾကရေပမည္။ ေကာင္မေလးမ်ားက အမေတာ္ ႀကီးမ်ား ယိမ္းတိုက္သည္ကို ျပတင္းေပါက္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္၍ တုပကာ ကၾကမည္။ ေကာင္ကေလးမ်ား က ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ား သံခ်ပ္တိုက္ေနသည္ကို အိမ္နံေဘးမွနားစြင့္၍ မပီကလာျဖင့္ သံခ်ပ္လိုက္ ထိုးၾကမည္။ လူႀကီးသူမမ်ားက “ဒီအတိုင္၊ ဒီအေဖာက္မ်ဳိးကေတာ့ ဆုရမယ့္အကြက္ပဲ”ဟု တစ္ေပးၾက၍ “ဒီအတုိင္၊ ဒီအေဖာက္မ်ဳိးကေတာ့ ဆင္ဆာမိမယ့္အကြက္ပဲ”ဟု မွန္းဆၾကမည္။
ၿပိဳင္ပြဲဝင္ၾကမည့္ သံခ်ပ္ကားႀကီးမ်ား ျပင္ဆင္ေနပံုကိုလည္း ကေလးမ်ားက အေျပးအလႊား သြားၾကည့္ ၾက၍ လူႀကီးမ်ားအား ေဖာက္သည္ခ်ၾကမည္။ ထိုအခါ “ဒီအျပင္အဆင္မ်ဳိးနဲ႔သာ ဆိုလို႔ကေတာ့ စြယ္စံုေတာင္ ဝင္မယ့္ပံုပဲေဟ့”ဟု မွတ္ခ်က္ေပး ၾကမည္။ ေသခ်ာသည္မွာ သံခ်ပ္သံမ်ားကို လူတိုင္း၏ ႏႈတ္ဖ်ားဆီမွ တိုးတိုးတဖံု၊ က်ယ္က်ယ္တသြယ္ ၾကားၾကရေလ့ ရွိတတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
တေန႔သားမေတာ့ က်ေနာ္သည္ အလြမ္းဓာတ္ခံႏွင့္ ႏိုးႂကြလာသည့္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကို ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ရွိလွသည္ႏွင့္ ေဘးစားပြဲမွ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တဦးႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာ၍ ေျဖေဖ်ာက္ရန္ ႀကိဳးစားၾကည့္ဖူးသည္။ သို႔ႏွင့္ က်ေနာ့္ ေဘးစားပြဲ၌ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ လူငယ္ေလး တဦးကို စကားစလိုက္မိသည္။ သူသည္ ကြန္ျပဴတာတကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းၿပီး၍ ေငြစာရင္းဌာနတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူျဖစ္သည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တုန္းက သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ေလး ျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္တို႔၏ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ဟု ဆိုလွ်င္ရမည္ထင္သည္။ ငယ္ဂုဏ္ႏွင့္အညီ လ်င္ျမန္သြက္လက္၍ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္မႈ အျပည့္ႏွင့္ သူ႔ကိုေတြ႔ရသည္မွာ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့သည့္ အရာတခုကို ၾကည့္ေနရ သည္ႏွင့္ပင္ တူလွေတာ့သည္။
က်ေနာ္က လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ဘဝ သႀကၤန္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က အားတက္သေရာ ေျပာေနေသာ္လည္း ထိုလူငယ္ေလးသည္ မၾကားဘူးသည့္ အေၾကာင္း အရာတခုကို နားေထာင္ေနရသျဖင့္ တအံ့တၾသ ျဖစ္ေန႐ံုမ ွ်ထက္မပို။
က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္က သူ႔ဆီမွ က်ေနာ့္နည္းတူ အလြမ္း၊ က်ေနာ့္နည္းတူ အေဆြး။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္မလာ။ က်ေနာ္ကသာ ရင္ခုန္ျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ တသသေျပာေနေသာ သႀကၤန္သည္ သူ႔အတြက္ ဒ႑ာရီဆန္ေနပံုရသည္။ စကားေျပာရပ္ၿပီး တအံ့တၾသ ျပန္ၾကည့္ေနမိသည့္ က်ေနာ့္အၾကည့္ကို နားလည္ပံုရသည့္ လူငယ္ေလးသည္ က်ေနာ့္ကို သူတို႔၏ ငယ္ဘဝ အေၾကာင္းမ်ား ေျပာျပပါသည္။
သူ သိတတ္စအရြယ္ကတည္းက (က်ေနာ္ေျပာသလို) ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ က်င္းပသည့္ ပြဲလမ္းႀကီးငယ္မ်ား မရွိေတာ့ဟု သိရသည္။ က်ေနာ္တို႔တုန္းကလို ရပ္ကြက္လိုက္ အေပ်ာ္တမ္းတီးဝိုင္းမ်ား၊ ပေလးဘြိဳင္း ကဲ့သို႔ေသာ ဒိတ္ဒိတ္က်ဲ တီးဝိုင္းႀကီးမ်ား၏ တီးခတ္ေဖ်ာ္ေျဖမႈမ်ား မရွိေတာ့ဟု သိရသည္။ ရပ္ကြက္၊ ၿမိဳ႕နယ္ အားကစားကြင္းႀကီးငယ္မ်ားထဲတြင္ ထိုင္ခံုမ်ားခင္း၍ တီးခတ္ေဖ်ာ္ေျဖမႈမ်ားကို စစ္အစိုးရက ပိတ္ပင္လိုက္သျဖင့္ ဟုိတယ္ႀကီးမ်ား၌ တန္႐ုံသင့္႐ံုခန္းမတခုငွား၍ တီးခတ္ ေဖ်ာ္ေျဖၾကရသည္ဟု သိရသည္။
က်ေနာ္တို႔တုန္းက ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးမ်ားတြင္ အဆိုေတာ္သံုးေလးဆယ္ ပါဝင္သည့္ တီးဝုိင္းႀကီးမ်ား သည္ လူအမ်ား လည္းၾကည့္ ႐ႈႏိုင္သလို၊ ဂီတပညာရွင္မ်ားအေနျဖင့္လည္း ပရိတ္သတ္ (လူထု) ႏွင့္ ထိေတြ႔ြ ခြင့္ရရွိႏုိင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေခတ္တြင္မူ ထိုင္ခံု (၁ဝဝ) ေက်ာ္မွ်သာဝင္ဆံ့သည့္ ဟိုတယ္ခန္းမတခုထဲ၌ ႐ံုဝင္ခမ်ား ေစ်းႏႈန္းျမႇင့္၍ ေရာင္းခ်ရသျဖင့္ လူအမ်ားဝင္မၾကည့္ႏိုင္ၾကေတာ့။ ပရိတ္သတ္အေရအတြက္လည္း သံုးေလးရာထက္ မပိုသလို အဆိုေတာ္အေရအတြက္ လည္း ေလးငါး ဆယ္ဦးထက္မပိုေတာ့သည့္ ေတးဂီတေဖ်ာ္ေျဖမႈမ်ားသည္ လူတန္းစားတရပ္သာ ခံစားႏိုင္ေတာ့သည့္ ဇိမ္ခံပစၥည္းတခုႏွယ္ျဖစ္သြားရေတာ့သည္။
က်ေနာ္တို႔တုန္းကဆိုလွ်င္ လက္မွတ္မဝယ္ႏုိင္လွ်င္ ထုိင္ခံုမွ ၾကည့္ခြင့္မရသည္မွလြဲ၍ စင္နံေဘးမွ ရပ္ၾကည့္ႏိုင္သည္။ ကုိယ့္အိမ္မွ ခံု၊ ဖ်ာ စသျဖင့္ယူလာ၍ ေဘး၌ခင္း၍ ၾကည့္ႏိုင္သည္။ အိမ္ဝရန္တာ ေပၚမွ ၾကည့္ႏိုင္သည္။ ယုတ္ဆြအဆံုး အိပ္ယာထဲမွပင္ နားေထာင္ႏိုင္ေသးသည္။
က်ေနာ္ေျပာသည့္ သႀကၤန္မ႑ပ္ႀကီးမ်ား၊ စတုဒီသာမ႑ပ္ႀကီးမ်ား၊ ေရပက္ခံမ႑ပ္ႀကီးမ်ား သည္လည္း ရွိသည္ဆို႐ံုမွ်လြဲ၍ ၿမိဳ႕လံုးပါတ္လည္ မရွိၾကေတာ့။ အထူးသျဖင့္ သႀကၤန္ဆုေပးမ႑ပ္ မ်ားႏွင့္ သႀကၤန္သံခ်ပ္ကားမ်ား လံုးလံုးမရွိၾကေတာ့ျခင္းပင္။ က်ေနာ္တို႔တုန္းကဆိုလွ်င္ ေန႔ဘက္၌ ေရပက္ခံထြက္၍ ညဘက္၌ ဆုေပးမ႑ပ္မ်ားသို႔လွည့္၍ သံခ်ပ္ထိုးၾကသည္ကို ၾကည့္ၾကရသည္မွာ ခုထိအမွတ္ရေကာင္းေနဆဲပင္။ ဌာနဆိုင္ရာမ်ား၊ ၿမိဳ႕နယ္/ရပ္ကြက္မ်ားအလိုက္ ဆုေပးမ႑ပ္ႀကီးငယ္ မ်ားမွာ ၿမိဳ႕လံုးပါတ္လည္မဆံုး။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွ ဆုေပးမ႑ပ္ကို ဗဟိုမ႑ပ္ဟု ေခၚၾကသည္ ထင္သည္။ ထိုမ႑ပ္မ်ား တြင္ သက္ဆိုင္ရာ မ႑ပ္ရွင္မ်ားက သႀကၤန္ယိမ္း၊ တပင္တိုင္ယိမ္းအက တို႔ျဖင့္ ဧည့္ခံ၍၊ သံခ်ပ္ကားမ်ားက ကိုယ္ပိုင္သံခ်ပ္မ်ားျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္ၾကသည္။
လူႀကိဳက္မ်ား၍ ထင္ရွားသည့္ သံခ်ပ္ကားမ်ား၊ သံခ်ပ္အဖြဲ႔မ်ားမွာ “အနႏၱစြမ္းအားရွင္”၊ “ၿပီးပါၿပီ”၊ “ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္” စသျဖင့္ အမ်ားအျပားရွိၾကသည္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မင္းကိုႏိုင္ သည္ပင္လွ်င္ သံခ်ပ္အဖြဲ႔သားတဦး ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ဟု က်ေနာ့္ဇနီးက ေျပာပါသည္။
သံခ်ပ္အဖြဲ႔မ်ားကလည္း တေန႔ထက္တေန႔၊ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ မ႐ိုးရေလေအာင္ ဆန္းသစ္တီထြင္၍ တင္ဆက္ၾကသည္။ သံခ်ပ္မ်ားသည္ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔မ်ားကို မသီက်ဴးၾက။ ေစာေစာက သႀကၤန္မ႑ပ္ ႀကီးသည္ လူမႈဇာတ္ခံုႀကီး ျဖစ္လာသည္။ ႏိုင္ငံေရးစနစ္အေၾကာင္း၊ စီးပြားေရးစနစ္အေၾကာင္း၊ ပညာေရးစနစ္အေၾကာင္း၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းအေၾကာင္း၊ လူေနမႈစနစ္အေၾကာင္း၊ အစိုးရဌာနဆုိင္ရာမ်ား အေၾကာင္း အကြက္က်က် ေထာက္ျပၾကသည္။
ေစာေစာက သႀကၤန္မ႑ပ္ႀကီးသည္ “ပြဲေတာ္”တခု၊ “ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မႈ”တခုထက္ေက်ာ္လြန္၍ ဟစ္တိုင္တခု ျဖစ္သြား သည္။ လူထု၏ ရင္ဘတ္ကို သူတို႔၏ အႏုပညာအစြမ္းႏွင့္ ေပါင္းကူး၍ ဟစ္ေႂကြးၾကသည္။ လူထု၏ လူမႈဒုကၡအဝဝကို မီးေမာင္းထိုးျပၾကသည္။
လူထုသည္ သံခ်ပ္ထုိးေနၾကသူမ်ားကို သူတို႔ကိုယ္စားေျပာေနၾကသူမ်ား၊ သူတို႔၏ ကိုယ္ပြားမ်ားဟု ျမင္လာၾကသည္။ လူထု၏ ဆႏၵႏွင့္ လူထု၏ခံစားခ်က္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ျပသသည့္ သံခ်ပ္မ်ားသည္ ဌာန္က႐ိုင္းအက်ဆံုး ဘာသာစကားတခု (သို႔) စိတ္၌ စြဲၿမဲထင္က်န္ရစ္ေစဆံုးေသာ အႏုပညာထုတ္လုပ္မႈ တခုဟုပင္ ဆိုႏိုင္မည္ေလာမေျပာတတ္။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ထင္သည္။ နဝတ/နအဖ စစ္အစိုးရလက္ထက္တြင္ လူအမ်ားစုေဝးေစမည့္ ပြဲလမ္း ႀကီးငယ္မ်ားႏွင့္ လူထု၏ ဆႏၵႏွင့္ ခံစားခ်က္တို႔ကို ေပါင္း႐ံုးေဖာ္ျပႏုိင္စြမ္းသည့္ သႀကၤန္သံခ်ပ္မ်ားအား ပိတ္ပင္ပစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပမည္။ ဖြင့္ေပးထားလွ်င္ ရပ္ကြက္တိုင္းရပ္ကြက္တိုင္း၌ သံခ်ပ္တိုက္ၾကမည္။ ဤသံခ်ပ္တုိက္သံမ်ားက လူအမ်ား၏ႏႈတ္ဖ်ား၌၊ လူအမ်ား၏ စိတ္ထဲ၌ စြဲထင္ေစလိမ့္မည္။
လူထု၏ရင္ဘတ္ႏွင့္ ပညာရွင္မ်ား၏ အႏုပညာစြမ္းအားတို႔ ေပါင္းကူးမိသြားခဲ့ပါက လူထု၏ဆႏၵႏွင့္ လူထု၏ ခံစားခ်က္မ်ား မုခ်ေပၚထြက္လာေပလိမ့္မည္။ ထုႏွင့္ထည္ႏွင့္ ရွိသည့္ လႈပ္ရွားမႈတရပ္အေန ျဖင့္လည္း ေပၚထြက္လာႏိုင္သလို၊ ဆႏၵခံယူပြဲျပဳလုပ္မည့္ ယေန႔လိုကာလမ်ဳိး၌ဆုိပါက (သံခ်ပ္ထိုးခြင့္ မရွိသျဖင့္) “ကန္႔ကြက္မဲျပားမ်ား” အျဖစ္ႏွင့္လည္း ေပၚထြက္လာႏိုင္ေပသည္။ သံခ်ပ္သာ ထိုးခြင့္ရမည္ ဆိုပါက သံခ်ပ္သံသည္ ဆႏၵအမွန္ပင္ ျဖစ္ရေခ်ေရာ့မည္ထင္၏။
ရပ္ေဝးရွိ မိတ္ေဆြတဦးဆီမွ “ဒီသႀကၤန္ အိမ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ”ဟု ေရးထားသည့္ စာေလးတေစာင္ ဖတ္ရသည္။ အလုပ္မွ ခြင့္ယူ၍ ရင္ခြင္တခုဆီ အေျပးခိုလံႈရသည့္ သူ႔အျဖစ္ကို စာနာနားလည္မိသည္။ သူလည္း xxx သမုဒယႏွင့္ ႀကိဳးမဲ့ခ်ည္တိုင္ကို xxx ဟူသည့္ ေတးတစကို လြမ္းညည္းညည္းေနမည္ လားမေျပာတတ္။
က်ေနာ့္စိတ္တြင္မူ တခုခုကို ၾကားေနမိသလိုရွိသည္။ ေတးသံေတာ့ မဟုတ္တာေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္ သံခ်ပ္သံလား၊ ဆႏၵအမွန္လား ဟူသည္ကိုမူ မသဲကြဲ။ ၾကားေတာ့ ၾကားေနရသည္။ ေႏြဦးေလေျပသည္ မုိးရိပ္မိုးေငြ႔တို႔ကို သယ္ေဆာင္၍ ခ်မ္းေျမ့ေအးျမေစမည္ေလာ၊ ေႏြဦးေလ႐ူးသည္ သႀကၤန္ ရနံ႕တို႔ကို သယ္ေဆာင္၍ သင္းပ်ံ႕ေမႊးျမေစမည္ေလာ မေျပာတတ္။ တခုခုေတာ့ တခုခုပင္။
ေအာင္ေမာ္ဦး
မတ္၊ ၉၊ ၂ဝဝ၈။
မွတ္ခ်က္။
၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုုအေျခခံဥပေဒကိုု အတည္ျပဳဖိုု႔အတြက္ လူထုုဆႏၵခံယူပြဲလုုပ္မယ္လိုု႔ ၾကားရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီအက္ေဆးေလးကိုု ေရးျဖစ္ပါတယ္။ သိုု႔ေသာ္လည္း ကံဆိုုးတဲ့တိုုင္းျပည္ဟာ ကံဆိုုးခဲ့ရွာပါတယ္။ ခုုထိလည္း ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုုအေျခခံဥပေဒေအာက္မွာပဲရွိေနဆဲျဖစ္တာေၾကာင့္ရယ္၊ သႀကၤန္နားလည္းနီးလာတာေၾကာင့္ရယ္မိုု႔ ဒီအက္ေဆးေလးကိုု ျပန္လည္ေဖာ္ျပ ခ်င္လာပါတယ္။
ထိုု႔အတူ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုုအေျခခံဥပေဒနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ “လက္ပိုုက္ ၾကည့္ေနရတယ္”ဆိုုတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုုဒ္ကိုု ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သိုု႔ေသာ္လည္း ကံဆိုုးတဲ့တိုုင္းျပည္ဟာ ကံဆိုုးၿမဲ ဆိုုးေန ဆဲပါပဲ။
ခုုထိလည္း ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုုအေျခခံဥပေဒေအာက္က မလြတ္ေျမာက္ႏိုုင္ေသးတဲ့အတြက္ အဲဒီ ကဗ်ာေလးကိုုလည္း ျပန္လည္ ေဖာ္ျပလိုုပါတယ္။ တကယ္ပဲ လက္ပိုုက္ၾကည့္ေနခဲ့ရသလိုု၊ တကယ္ေရာ လက္ပိုုက္ၾကည့္ေနၾကရဆဲပဲလား ဆိုုတာကိုုေတာ့ ခင္ဗ်ားတိုု႔ဘာသာပဲ ဆံုုးျဖတ္ၾကပါ။
လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရတယ္
အဲသည္မွာ
ၿပိဳက်ေနရဲ႕
ေကာင္းကင္တခု
ရင္အံုဆီ မခိုလံႈႏိုင္ေတာ့ဘူး။အဲသည္မွာ
တိမ္ေကာေနရဲ႕
ျမစ္တျမစ္
ပင္လယ္ဆီ မစီးဝင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ၿပိဳလဲသြားတယ္
စံုးစံုးျမဳပ္သြားတယ္
“ရသ” စင္တာႀကီးတခု။ျပာညိဳျပာမည္းေတြ မထြက္ဘူး
ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ေတြ မထြက္ဘူး
အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ေတြပဲ ထြက္လာတယ္
အစိမ္းလိုက္ အေတာင့္လိုက္ေတြပဲ ထြက္လာတယ္။ေသကုန္ၾကေပါ့
ကဗ်ာေတြ၊ ဝတၱဳေတြ
အက္ေဆးေတြ၊ အိပ္မက္ေတြ
ရွိရွိသမွ်
အႏုရသ သုခုမေတြ။ျပန္ေပးပါ့ ငါ့ ထပ္ခိုးေလး
ျပန္ေပးပါ့ ငါ့ သိုက္ျမံဳေလး
ျပန္ေပးပါ့ ငါ့ ခိုလံႈရာေလး။ျမစ္တျမစ္ဟာ
ေခတ္ကို အခါခါ ျဖတ္စီးရင္း
ေခတ္လို အေမွာင္မွာ နစ္ေနရတာ
(မတတ္သာဘူး)
လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနရတယ္။
ေအာင္ေမာ္ဦး
ဇန္နဝါရီ၊ ၁၆၊ ၂ဝဝ၈။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
