(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၅၊ ၂၀၁၇
“ဂ်ံဳးဂ်ံဳး ဂ်က္ဂ်က္မီးရထားေလးစီးကာ ဒီႏွစ္ေႏြ ကိုယ္ျပန္ႏိုင္ၿပီ၊ ေကာက္ေကာက္ေကြ႕လမ္းေလးရဲ႕အဆံုးတေနရာ ႀကိဳေန သည့္ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမ… ရင္ခြင္က်ယ္က်ယ္ လယ္ကြင္းေတြေမွ်ာ္ေနသူ သူငယ္ခ်င္းေရ… ။”
. . . .
ကြၽန္ေတာ္ငယ္စဥ္ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္းသူငယ္ခ်င္းေတြစံုၿပီး စုဖြဲ႕ကစားၾကမည္ၾကံသည္တြင္ အမ်ားစု မွာ ရြာျပန္ၾကတယ္ဆိုကာ ေျခာက္ကပ္သြားတတ္ျမဲကို သတိရသည္။ သူမ်ားေတြက မိုးဦးစ ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီတြင္ ေက်ာင္း၌ ျပန္ဆံုၾကေတာ့ ရြာျပန္ေတြ႔ၾကံဳေတြေျပာျပတာနားေထာင္ရင္း သြားရည္ယိုကာ ငါလည္းရြာျပန္ခ်င္တယ္ဟု စိတ္ထဲ ေတာင့္ တမိျမဲ။
ခက္သည္က ရန္ကုန္မွာေမြးေသာကေလးေတြအတြက္ ျပန္စရာရြာမရွိျခင္းပင္။ သို႔ႏွင့္မိဘမ်ား၏ ဇာတိကိုျပန္သည့္ခရီးမွာ လိုက္ရင္း ဒါအေဖတို႔ရြာ အေမတို႕ရြာစသည္ျဖင့္ ရင္ခုန္ေဇာျဖင့္ လိုက္ၾကရသည္။ ယခုႏွစ္စာေမးပြဲရာသီေရာက္တြင္လည္း ေႏြဦး၏ရနံ႔ႏွင့္ အရိပ္အေငြ႕ကိုပါ ရလာသည္။ ဇာတိေျမျပန္သူတို႔၏ ရင္ခုန္ခရီးကိုလည္း အလြမ္းႏွင့္ ေမွ်ာ္ၾကည့္မိပါသည္။
*——————————*—————————*
ကြၽန္ေတာ္ငယ္စဥ္က အေဖ၏ဇာတိ မုဒံုျမိဳ႕၊ အေမ၏ေမြးရပ္ေျမ ေကာ့ပရံရြာ စသည္ကိုျပန္ရတိုင္း ရန္ကုန္ကအထြက္ လယ္ ကြင္းေတြျမင္သည္ႏွင့္ ၾကည္လြင့္ေသာစိတ္က ရထားေရွ႕မွ ေျပးႏွင့္သည္။ ရိုးျပတ္ေတာမ်ား မီးရႈိ႕ထားသည့္အနံ႔ကအစ ႏွလံုးသားကို ဆာေလာင္ေစသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ခံစားရပါသည္။
ထိုစဥ္ကရထားမ်ားသည္ အမ်ားျပည္သူတို႔၏ အားကိုးရာ ယာဥ္မ်ားျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ ယခုလို အဲကြန္းဘတ္စ္ကားမ်ား ေပၚေသး သည္မဟုတ္ေတာ့ ခရီးေဝးအတြက္ ရထားမ်ားကိုသာ တျမတ္တႏိုး စီးၾကရသည္။ ရထားတြဲမ်ားမွာလည္း ယခုေခတ္လို တ တြဲခ်င္း ကန္႔ထားသည္မဟုတ္။ ရထားတစီးလံုး တိုးလွ်ိဳေပါက္သြားႏိုင္ေအာင္ ေဖာက္ထားသည္။ တြဲတခုႏွင့္တခု ၾကား ျပဳတ္ မက်ေအာင္ သားေရဘာဂ်ာျဖင့္ အုပ္ဆက္ထားသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔လို ကေလးေတြအတြက္ ေခါင္းတြဲမွ ေနာက္ဆံုးတြဲထိ စိတ္ၾကိဳက္ေလွ်ာက္လည္ႏိုင္သည္က ထူးကဲေသာ ရသတမ်ိဳး။
ကိုယ့္အတြဲမွာ ကိုယ္ထိုင္ရင္း အသိမိတ္ေဆြမရွိ၍ ညည္းေငြ႔ရတာမ်ိဳးမဟုတ္။ ဟိုအတြဲဝင္သည္အတြဲေရာက္တိုင္း ဇာတိျပန္ ေမြးရပ္တူေတြ အမ်ိဳးအေဆြေပါင္းကိုေတြ႔၊ ခရီးတူမို႔ အားပါးတရႏႈတ္ဆက္၊ လူႀကီးေတြက တြဲေျပာင္းထိုင္ စကားလက္ဆံု ထမင္းလက္ဆံုစားၾက၊ ကေလးေတြက ရထားဝမ္းဗိုက္တေလွ်ာက္ သြားခ်င္ရာသြား၊ ဟိုတြဲက ကေလးေတြနဲ႔ ကာတြန္းစာ အုပ္ လဲလွယ္ဖတ္၊ မုန္႔ေတြလည္းစား။ ပ်င္းဖို႔အခ်ိန္ပင္ မရ။ ၿမိဳ႕ေပၚေနလာကေလးေတြမို႔ ျမင္ကြင္းက်ယ္၊ လယ္ကြင္းျပင္ေတြ ျမင္႐ံု ေပ်ာ္ႏွင့္ၿပီ။ ေတာင္တန္းေတြျမင္႐ံု ရႊင္ၿပီ။ရထားျပတင္းမွၾကည့္ရင္း လမ္းေဘးက ကပ္လုိက္လာသည့္ ေၾကးနန္းတိုင္ ေတြ ဖ်တ္ကနဲ ထပ္ေပၚလာတာေစာင့္ရတာလည္း အရသာ။
ဘူတာတခု ဝင္သည္ႏွင့္ ေရကုသိုလ္ ေရကုသိုလ္ဟု ေအာ္ကာေရအိုးေခါင္းရြက္လာသည့္ ရြယ္တူကေလးေတြလည္း အလု အယက္ေခၚ၊ ေရေသာက္၊ ေရဘူးထဲ ေရျဖည့္ၿပီး ေငြစအခ်ိဳ႕ ဒါနျပန္ျပဳရတာကလည္း ဘူတာစဥ္တိုင္း ေစာင့္လုပ္ရသည့္ အစဥ္အလာတခု။
မုပၸလင္ႏွင့္ ပုလဲစသည့္ ဘူတာေတြေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ခရီးသည္ေတြ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာၿပီ။ ထမင္းထုပ္ေကာင္းသည္ဟု နာမည္ႀကီးသည္ကိုး။ လြယ္ထားသည့္ေတာင္းႀကီးထဲက ထမင္းထုပ္ပူပူေမႊးေမႊးေတြက အင္ဖက္ႏွင့္ ထုပ္ထားသည့္တိုင္ မယိုမဖိတ္။ဖြင့္ထားသည့္ အခါမွာလည္း အင္ဖက္ရနံ႔က တြဲပါလိုက္ေသး။ ရထားခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ေငးရင္း ေမာရင္း ေရာက္ သြားသည္ခ်ည္း။
.*——————————*———————-*
မုတၱမကမ္းက ျဖတ္ကူအလာ၊ ျမစ္သံလြင္ေရျပာျပာထဲ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေရေဆးငါးကို လိုက္ရွာသူေတြလည္း ရွိေသးသည္။ ေမာ္လျမိဳင္သူေတြကို ေရေဆးငါးႀကီးဟု ဘာ့ေၾကာင့္ေခၚသည္ကို ကေလးဘဝ ကြၽန္ေတာ္မသိ။ “ဘံုျပတ္ေခၚ ျမင္းလည္း ေလးႏွင့္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းထိုင္” ဆိုသည့္သီခ်င္းအတိုင္း ဘံုျပတ္ျမင္းခြာသံ တခြပ္ခြပ္ၾကား၊ မိန္းမထိုင္ ထိုင္သြားၾကသည့္ ေရႊျမိဳင္သူေတြကို ေငးရင္းအေဖတို႔ဇာတိေတာျမိဳ႕ကေလးသို႔ရာက္ခ်ိန္တြင္ ေနညိဳစျပဳၿပီ။
ေရာင္ျခည္ထဲ ေရႊရည္တြဲသည့္ မီးေမာင္းလိုထိုးလိုက္ခ်ိန္၊ ဇာတိေတာျမိဳ႕ေလးက ေႏြဦးဇာတ္ခံုေပၚ ပတၱျမားလိုရဲေနသည့္ ဂဝံခင္းလမ္းေတြေျမေတြျဖင့္ လွခ်င္းတိုင္းလွေနသည္။ ျခံဝင္းေတြေရွ႕ကားရပ္သည္ႏွင့္ ဟိုဘက္အိမ္ သည္ဘက္အိမ္မွ ေဆြ ေတာ္ရွစ္ေသာင္းက ေျပးထြက္လာ သူ႔အိမ္ငါ့အိမ္ အလုအယက္ အိတ္ေတြဆြဲၾက၊ လက္ေဆာင္ေတြေဝေတာ့လည္း သူ႔အ ထုပ္ ကိုယ့္အထုပ္ ဆန္းစစ္ရင္း ဟိုအိတ္ႏိႈက္ သည္အိတ္ေမႊ။ ကေလးေတြ တ႐ံုး႐ံုး လူႀကီးေတြ တျပဳံးျပံဳးႏွင့္။ ဟိုတုန္းက ေႏြ။ ေႏြးရပ္ေျမ အျပန္ခရီး။
*——————————*————————*
ညေနစာ စားၿပီးၿပီဆို၍ ျပည့္စံုၿပီ မမွတ္ပါႏွင့္ဦး။ ျခံထဲက အုန္းပင္ေပၚလက္ညႊန္လ်က္ စိန္ေခၚပြဲႀကီးက ခုမွစ၏။ ဘာမုန္႔စား ခ်င္တာလဲ၊ နင္တို႔ပဲစားႏိုင္မလား၊ ငါတို႔ကပဲ လုပ္ေကြၽးႏိုင္မလား ၾကည့္ၾကေသးတာေပါတဲ့။ မုန္႔ၾကိတ္ဆံုဆိုတာက ျခံထဲတြင္ ရွိသည္မို႔ ဆန္ကြဲယူထည့္ႀကိတ္ရံုသာ။ မုန္႔လုပ္ထန္းလ်က္ ဇလံုေဘးခ်၊ အုန္းသီးခြဲေတာ့လည္း နက်ီေသြးလုစားရင္း၊ အုန္းရည္လုေသာက္ရင္း၊ ဟိုမုန္႔ေကာင္းမယ္၊ ဒီမုန္႔လုပ္ေပးျငင္းခံုလ်က္ ရိုးရာမုန္႔ေတြ စီတန္းထြက္လာသည္။
ေအာက္လင္းမီးႀကီး တေဖာင္းေဖာင္းျမည္ေအာင္ ေလထိုးထြန္းညႇိေနေသာ ဦးႀကီးနံေဘး ကြၽန္ေတာ္တို႔လို ၿမိဳ႕မွာ ႀကီးျပင္း ကေလးေတြက ေငး။
ရွဴးခနဲျမည္ၿပီးမွ မီးလင္းလာေသာ ေအာက္လင္းဓာတ္မီး အလင္းေအာက္ကိုယ့္ေရွ႔ေရာက္လာသည့္မုန္႔ကို ေနာက္က်သည့္ လက္ ေနာင္တမရေၾကး။ ေႏြညမွာ ေငြလသာခိုက္ ဝရန္တာမွာဗိုက္ကေလးေတြ ပူေနေအာင္ပက္လက္လွန္ရင္း ၾကယ္က ေလးေတြေရတြက္ရတာကလည္း ေတာနယ္ေရာက္မွရသည့္ အရသာထူးဟု ကြၽန္ေတာ္ ယူမွတ္မိသည္။ လူႀကီးေတြကႀကီး ပြားေရး၊ သမီးသားေရး၊ ေရွးျဖစ္ေဟာင္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ဓာတ္ျပားေတြတခ်ပ္ၿပီးတခ်ပ္ ေရေႏြးကရားႏွင့္အတူ အဆက္မ ျပတ္လဲေန။ ကေလးေတြက ငိုက္မ်ဥ္းလိုက္၊ နားေထာင္ရင္း နံေဘးမွာ လွိမ့္လိုက္။ အိပ္ရာထဲ သြားအိပ္ေလဟု အၾကိမ္တ ေသာင္းေလာက္ဆူေငါက္သည့္တိုင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေလးေတြကား လူႀကီးဝိုင္းနံေဘး ငိုက္ရသည့္အရသာကို ပပထူမွ ထမည့္ မင္းကုသထက္ပိုေသာ ဇြဲျဖင့္ ကုပ္ကတ္ အိပ္ေနခဲ့ျမဲ။
ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ ဘုရားေတြဖူး၊ ဘဘုန္းႀကီးထံ က်က္သေရခန္းမွမုန္႔ေတြေတာင္းစား။ ရွိသမွ်အမ်ဳိးေတြအိမ္ အိမ္ေရွ႕ကဝင္၊ ေနာက္ေဖးကထြက္၊ ဟုိဘက္ျခံကူး၊ ဒီဘက္ျခံေရာက္။ ျမင္ျမင္သမွ် အပင္စားစရာမွန္လွ်င္ အကုန္တက္ မီသမွ်ခူး။ ေႏြဦး ရြက္ေတြလုိပင္ ေမြးရပ္ေျမအလည္ျပန္ရက္ေတြက တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြ။ အကုန္ျမန္ပါဘိ။
ျပန္ရေတာ့မည့္ရက္ ေရာက္ၿပီဆုိသည္ႏွင့္ လူႀကီးေတြက မ်က္ႏွာမေကာင္းရုံရွိေသး ၊ ကေလးေတြက ငုိမဲ့မဲ့။ မျပန္ခ်င္ဘူးဟု ျငင္းသူကုိ မျပန္နဲ႔ဦးဟုတားတာကုိက အဆီအေငၚ မတည့္ေသာ ဝါက်ႏွစ္ေၾကာင္း ျဖစ္ေပမယ့္ သမုဒယ၏အလွကုိ ေကာင္း စြာ ေဖာ္ႏုိင္မည့္ ႏႈတ္ဆက္ဂီတဟု ကြၽန္ေတာ္ေတြးထင္မိပါသည္။
*——————————*————————*
က်န္ခဲ့မည့္သူေတြက ညႇဳိးေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ “တရက္ေလာက္ ေနပါဦးလား”ဟု တားသည္။ ျပန္ရမည့္သူေတြက မရြင္ေသာ အသံျဖင့္ “ေနခ်င္ေသးတာေပါ့။ အလုပ္ေတြရွိတယ္။ ” ဟု ျငင္း၏။
က်န္မည့္သူေတြက ေလသံေရာ မ်က္ႏွာပါတင္းလာၿပီး “တရက္ေလာက္ထပ္ေနေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ၊ တႏွစ္မွတေခါက္ ေတြ႕ရ တာ ” ဟု ေငါက္ေတာ့သည္။ ႏွစ္ဖက္ေသာကေလးမ်ားကား တားသူေတြလက္က အျပတ္အသား ရပ္တည္ၾကသည္။ လႊတ္ ေတာ္ထဲမွာလုိ မဲခြဲလွ်င္ အႀကီးအက်ယ္ေအာင္ပြဲခံမည္ဆုိတာ သိႏွင့္သူမ်ားပီပီ အဆစ္အပုိ တရက္ထပ္ေနေရးကုိ အလု အယက္ အဆုိတင္သြင္းၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးမ်ားကလည္း လူႀကီးေတြအခက္၊ ကေလးေတြအခ်က္ဟု ႏွလုံးမူသည့္အေလ်ာက္ အဆုိရွင္မ်ား ေအာင္ႏုိင္ေရးအတြက္ နည္းလမ္းစုံသုံးလွ်က္ ဖိအားေပးၾကပါေတာ့သည္။ မ်က္ရည္စမ္းစမ္းျဖင့္ အသနားခံျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္း မလြတ္တမ္း ဖက္ထားၿပီး တ႐ႈပ္႐ႈပ္ ႐ႈိက္ျခင္း၊ ဒါမွ မရလွ်င္ေတာ့ အသံျပဲႀကီးမ်ားျဖင့္ ေျခကန္ငုိျခင္းတုိ႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ မျပန္ေရးဘက္က အႏုိင္ရသည္ခ်ည္း။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကေလးတသုိက္ ေအာင္ပြဲခံၾကၿပီ။ ေဟးခနဲ လက္ မ်ားေျမႇာက္ ၿပဳိင္တူေအာင္ဟစ္ျခင္း၊ ကြၽမ္းထုိး၍ ျမဴးထူးျခင္း၊ အိပ္ရာမ်ားေပၚတက္၍ ခုန္ေပါက္ျခင္းတုိ႔ျဖင့္ သံေယာဇဥ္၏ ေအာင္ပြဲကုိ ခံယူၾကပါသည္။
စင္စစ္ ဤပြဲ၌ ႐ႈံးနိမ့္သူ မရွိပါ။ ျပန္မည္ဆုိသူေတြက ဘာသားႏွင့္ ထုထားသည္မုိ႔လဲ။ သံေယာဇဥ္၏ ဘက္ေတာ္သားမ်ားပင္ မဟုတ္ပါလား။ သူတုိ႔ ျငင္းခဲ့ေသာ္လည္း ေအာင္ပြဲကုိ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္မ်ား ေျမႇာက္လ်က္ အတူခ်ီးယားစ္လုပ္ၾကရျမဲပင္။
*——————————*————————*
မေန႔ညက ျမဴးခဲ့သမွ် ေနာက္ညမွ မႈိင္ၾကရၿပီ။မေန႔ညက ကခုန္ခဲ့ေသာလက္ေတြ ခုမွ တကယ္မ်က္ရည္သုတ္ရၿပီ။ ေရာက္ခါ စ တညက ထုပ္စည္းတုိးရင္း ထမင္းရည္ပူ ေလာင္တယ္။ မေလာင္ဘူးျငင္းကာ ကြၽန္ေတာ့္အား ရန္ေတြ႕ၿပီး လက္ေမာင္းကုိ ကုိက္ခဲခဲ့ေသာ ႏွစ္မဝမ္းကြဲေလးက ကြၽန္ေတာ့္ေပါင္ေပၚ ေခါင္းထုိးကာ တသိမ့္သိမ့္ ႐ႈိက္ေနၿပီ။ ဟုိေထာင့္ေကြးမွာ ႏွစ္ ေယာက္ဖက္ ငုိေနၾကတာလည္း ကြၽန္ေတာ့္အစ္မငယ္ႏွင့္ အစ္မဝမ္းကြဲတုိ႔ပါလား။
ဘုိးေလး ဘတင္၏ဘဲျခံထဲတြင္ေဆာ့ကစားရင္း ကြၽန္ေတာ့္အား ဗုိလ္ၾကက္ေခ်းအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ခုိင္း၍ ကြၽန္ေတာ္က မေက်မနပ္တြန္းလွဲခ်ရာ ဘဲေျခးေတြၾကားကားယားႀကီးလဲက်ခဲ့သူ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေလးအငယ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္အား လာ ဖက္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်ေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လည္းျမင္ကြင္းေတြ ဝါးလာၿပီ။ လည္ေခ်ာင္းထဲ တဆုိ႔ဆုိ႔ႀကီး။ သံေယာ ဇဥ္တုိ႔သေဘာကား ေအာင္ပြဲမွာ ခ်ဳိသမွ် ႐ႈးးခ်ိန္က် ခါးပါဘိ။
*——————————*————————*
ကားေပၚသုိ႔ အထုပ္အပုိးေတြ၊ လက္ေဆာင္ေတြကုိ သယ္ပုိ႔တင္ေပးေနသည့္ သူတုိ႔ လက္ေတြ ေျခေတြက လုိတာထက္ ပုိ ေႏွးေကြးေနသည္။ မည္သူမွ် ျမန္ျမန္လုပ္ဟု မတုိက္တြန္းလုိၾက၊ ဘယ္လုိပင္ ဆြဲထားထားအခ်ိန္ေရာက္လာလွ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ခြဲၾကရျမဲ။
ခြဲခြာျခင္းကုိ မုန္းတီးေသာမ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ေနာက္ႏွစ္ေႏြ ျပန္ဆုံၾကမယ္ဟု အခုိင္အမာ ကတိေပးၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကတိတည္ၾကမည္။ တေႏြေရာက္ဖုိ႔ေတာ့ တမုိးတေဆာင္းကုိေတာ့ ေက်ာ္ျဖတ္ရေပဦးမေပါ့။
ေနာက္ႏွစ္ေႏြဦးမွာ အမ်ဳိးေတြဆီ အျမန္ရထားေပၚ ကြၽန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ တူ…တူ….ဂ်ဳံးဂ်ဳံး ဂ်က္ဂ်က္ဟု ကေလးတေယာက္ လုိ ဟစ္ေအာ္ျဖစ္ေအာင္ ေအာ္လုိက္ဦးမည္။
မင္းကုိႏုိင္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
