ထင္ေအာင္ – ပညာေရးစံနစ္အေျပာင္းအလဲမ်ား
(မိုးမခ)၊ စက္တင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၄
လူငယ္မ်ားကိုပညာသင္ေပးေသာစံနစ္မွာ ဘုရားလက္ထက္ေတာ္ကပင္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ တကၠသီလာနယ္ေျမကို အထင္အရွားျပႏိုင္ပါတယ္။ သက္ဦးဆံပိုင္ပေဒသရာဇ္မင္းမ်ားလက္ထက္မွာလည္း တကၠသိုလ္ရိွခဲ့ပါတယ္။ မင္းညီမင္းသားေတြကို အဌာရႆတ္ပညာေတြ သင္ေပးေသာေနရာျဖစ္ပါတယ္။ သာမန္လူေတြထက္ အဆင့္ျမင့္ပညာ သင္ေပးေသာေနရာပါ။ သာမန္လူေတြကေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ စာေပသင္ရပါတယ္။ ဘုန္းျကီးေက်ာင္းသား ေခၚတာေပါ့။ ဘုန္းျကီးေက်ာင္းသားကမွ အေရးအဖတ္ အတြက္အခ်က္ ေလာကီ၊ ေလာကုတရာစာေပေတြ တတ္တာပါ။ အတြင္းေအာင္ျခင္း၊ နဝင္းအလီရတဲ့သူကို ပညာတတ္လို ့သတ္မွတ္ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ထူေထာင္လို႔ ရျပီ။ အတန္းလို ့ အတိအက်သတ္မွတ္ထားတာမရိွေပမဲ့ သင္ျကားေနတဲ့စာေပအဆင့္အတန္းအရ အဆင့္သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ပရိတ္ျကီးကုန္တယ္။ ေလာကုတၱရာစာ ဘယ္ႏွစ္ဝါသင္ခဲ့ဘူးတယ္ဆိုတာနဲ ့ အတန္းကို သတ္မွတ္ျကပါတယ္။ အငယ္တန္း၊ အျကီးတန္း၊ ဓမၼာစရိယတန္းျပီးတယ္ … ေပါ့။
ပါေတာ္မူျပီး ျဗိတိသ်ွပညာေရးစံနစ္စေတာ့မွ အတန္းပညာေရး စလာတာပါ။ သာသနာျပဳေက်ာင္းေတြ၊ အဂၤလိပ္-ျမန္မာႏွစ္ဘာသာသင္ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ျမန္မာဘာသာနဲ႔သာ သင္တဲ့အတန္းေက်ာင္းေတြ ေပလာပါတယ္။ ဒီလိုသင္ျကားေပးတဲ့ေက်ာင္းေတြက ျမိဳ့ေပၚမွာသာ ဖြင့္လာတာပါ။ ေက်းလက္၊ ေတာရြာေတြေနျပည္သူေတြကေတာ့ ဘုန္းျကီးေက်ာင္းပညာေရးကိုပဲ အားကိုးေနရတာပါ။ ေခတ္ကို အမီွလိုက္ႏိုင္တဲ့ဆရာေတာ္ျကီးေတြက အစိုးရေက်ာင္းမွာသင္သလို အတန္းပညာေတြသင္ျပီး စာေမးပြဲေျဖခိုင္းပါတယ္။ ျမန္မာဘုရင္ေတြ အုပ္စိုးစဥ္ကတည္းက စာေမးပြဲစစ္တဲ့စံနစ္ရိွခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလာကုတၱရာစာေပေတြကိုသာ ႏႈတ္တိုက္ျပန္ဆိုရတဲ့ စာျပန္ပဲြစံနစ္ပါ။
စာေမးပြဲစံနစ္မွာ ေက်ာင္းစစ္နဲ႔ အစိုးရစစ္ဆိုျပီး ႏွစ္မ်ိဴး ကြဲသြားပါတယ္။ မူလတန္းပညာျပီးဆံုးတဲ့ေလးတန္း၊ အလယ္တန္းပညာျပီးဆံုးတဲ့ ခုႏွစ္တန္းတို႔မွာ အစိုးရစာေမးပဲြေျဖရပါတယ္။ ဒီစာေမးပဲြမွာထူးခ်ြန္သူေတြကို စေကာလားရွစ္ေခၚတဲ့ ပညာသင္ထူးခ်ြန္ဆုေပးပါတယ္။ စေကာလားရွစ္စာေမးပြဲက သတ္သတ္ေျဖရတာပါ။ ေျဖဆိုခြင့္ရသူေတြက ေမာ္ျကြားႏိုင္သူေတြပါ။ ေျဖသူတိုင္း ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရတဲ့သူေတြကေတာ့ မ်က္ႏွာပြင့္လန္းတာေပါ့။ ဒီလိုပါပဲ … ခုႏွစ္တန္းစေကာလားရွစ္ ၀င္ခြင့္ရသူေတြက မ်က္ႏွာတေမာ့ေမာ့နဲ ့ေပါ့။ ကိုးတန္းကိုေတာ့ High School Final (HSF) အတန္းေခၚပါတယ္။ HSF ေအာင္ရင္ အဲဒီေခတ္အသံုးအႏွုံးအရ University College တက္ခြင့္ရမွာပါ။
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေအာင္သူေတြက အစိုးရရံုးေတြေတြမွာ အလုပ္ေလ်ွာက္ႏိုင္ပါတယ္။ အစိုးရကလည္း ပညာအရည္အခ်င္းအလိုက္ ရာထူး တာဝန္ေပးပါတယ္။ ေလးတန္းေအာင္ရင္ ေလးတန္းနဲ႔တန္တဲ့အလုပ္ပဲ လုပ္ရပါတယ္။ ခုႏွစ္တန္းဆိုလည္း ရံုးမွာ စာေရးရာထူးပဲရပါတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ အဆင့္ျမင့္ရာထူးရမွာပါ။ ေလးတန္းေအာင္တဲ့သူက စာေရးရာထူးတိုးခ်င္ရင္ ခြန္ႏွစ္တန္းေအာင္ ေအာင္ျကိဳးစား၊ ဒါမွမဟုတ္ လုပ္သက္မ်ားလာရင္ ဌာနတြင္းကက်င္းေပးတဲ့ရာထူးတိုးစာေမးပဲြ ဝင္ေျဖေပါ့။ ဆယ္တန္းေအာင္သူေတြက ျမိဳ့အုပ္ ေလ်ွာက္ႏိုင္ပါတယ္။ေနာက္ပိုင္း … ဘီေအဘဲြ႔ ရမွ ျမိဳ့အုပ္၊ ျမိဳ့ပိုင္ေလ်ွာက္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ သခင္ျကီးမ်ားသေဘာေတာ္က်လို႔ ခ်က္ခ်င္းစာေရးျကီးကေန ျမိဳ့ပိုင္ခန္႔ လဲရိွပါတယ္။ သို႔ေသာ ္တကယ္အရည္အခ်င္းရိွသူေတြကိုမွ ခန္႔တာပါ။ သူတို႔ရဲ့အင္ပါယာ အုပ္ခ်ဴပ္ေရးလုပ္ရမဲ့သူကို ေပါက္ကရသူကို တာဝန္မေပးပါဘူး။
ဂ်ပန္ေခတ္မွာသာ ပညာေရး ခဏတာရပ္ခဲ့တာပါ။ ေက်ာင္းေတြမွာ ဂ်ပန္စကားသင္ေပးျပီး ဂ်ပန္စာသင္ပါေတာ့တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးကာလမွာေတာ့ ေက်ာင္းေတြပိတ္ထားရပါေတာ့တယ္။ စစ္ျပီးတာနဲ ့ အဂၤလိပ္ကေက်ာင္းေတြ ခ်က္ခ်င္းဖြင့္ျပီး ပညာေရးလုပ္ငန္းကို အဆက္ျပတ္မသြား ေအာင္လုပ္ပါတယ္။ ၁၉၂၀ ကထဲက ဖြင့္လာတဲ့ ရန္ကုန္ေကာလိပ္ကို ခ်က္ခ်င္းမဖြင့္ႏိုင္ေသးေပမယ့္၊ စစ္အတြင္း တကၠသိုလ္မတက္ရတဲ့ကေလးေတြ အဆင္ေျပေအာင္ မဂိုရ္လမ္းမွာ ‘ပလာတာေကာလိပ္” ဖြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္မွ တကၠသိုလ္နယ္ေျမထဲကို ျပန္ေျပာင္းဖြင့္ပါေတာ့တယ္။ ေခတ္ကာလက ေပးတဲ့ အသိဉာဏ္ေျကာင့္ ေခတ္သစ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းေတြမွာပါ စိတ္ဝင္စား လာျကပါေတာ့တယ္။ ပညာေရးစံနစ္ကေတာ့ မေျပာင္းလဲပါဘူး။ တည္ျငိမ္ေနတဲ့ပညာေရးမူဝါဒကို က်င့္သံုးေတာ့ ေျပာင္းလဲစရာမလိုပါဘူး။
ဒီလိုနဲ ့လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဴပ္သူေတြသာ ေျပာင္းသြားေပမယ့္ ပညာေရးစံနစ္က မေျပာင္းခဲ့ပါဘူး။ က်ြန္ပညာေရးလို ့ ေအာ္ေနေပမယ့္ ဒီစံနစ္ကိုပဲ ဆက္က်င့္သံုးေနပါတယ္။ အုပ္ခ်ဴပ္ေရးဝန္ထမ္းေတြ တာဝန္ေပးရာမွာလဲ ယခင္စံနစ္အတိုင္းပဲ တာဝန္ေပးပါတယ္။ ဦးစိန္တင္တို ့ေခတ္က ICS စံနစ္ကို BCS အမည္ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ သင္ျကားေပးမႈနဲ ့အုပ္ခ်ဴပ္မႈစံနစ္က အတူတူပါပဲ။ သင္ရိုးညြွန္းတန္းေတြက အဆင့္ျမင့္ပါတယ္။ ကမာၻအဆင့္မီွလို ့ႏိုင္ငံတကာကေတာင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ လာသင္ခြင့္ရေအာင္ျကိဳးစားျကပါတယ္။ ပညာေရးကိုပါ ျပည္သူပိုင္ျပဳလုပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ကစျပီး အဆင့္အတန္းနိမ့္သြားတယ္လို ့စြပ္စြဲျကပါတယ္။ တကယ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ သိပ္မသိသာေသးပါဘူး။
ဘာသာရပ္အားလံုးကို ျမန္မာလိုသင္ရမယ္လို႔ သတ္မွတ္ျပီး၊ ပညာရွင္မ်ားက ျမန္မာလိုဘာသာျပန္ျကပါေတာ့တယ္။ က်ြမ္းက်င္သူေတြက ျပန္ဆိုတာျဖစ္ေသာေျကာင့္ သင္ျကားေရးမွာ အဆင္ေျပလွပါတယ္။ အစမ္းသပ္ခံပညာေရးစံနစ္ဟု စသံုးစြဲပါတယ္။ အေျခခံပညာဦး စီး႒ာနနဲ ့အထက္တန္းပညာဦးစီး႒ာနဆိုျပီး ႒ာနႏွစ္ခု ခြဲလိုက္ပါတယ္။ ေလးတန္းစာေမးပဲြကို အစိုးရစစ္စာေမးပဲြမလုပ္ေတာ့ပဲ ရွစ္တန္းနဲ ့ဆယ္တန္းကို အစိုးရစစ္စာေမးပဲြလို ့ သတ္မွတ္လိုက္ပါတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္မွ တကၠသိုလ္ပညာသင္ခြင့္ရမွာပါ။ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ကို ရမွတ္ေပၚမွာအေျခခံတဲ့ ILA စံနစ္အရ ဝင္ခြင့္ကိုသတ္မွတ္ပါတယ္။ ဒီစနစ္မွာလဲ အားနည္းခ်က္ေလးေတြရိွတာေျကာင့္ အမွတ္နဲ ့ဆံုးျဖတ္တဲ့စံနစ္ကို ျပန္ေျပာင္း လိုက္ပါတယ္။ အမွတ္မ်ားတဲ့သူတိုင္းက ေဆးတကၠသိုလ္ ေလ်ွာက္ျကပါေတာ့တယ္။ ဒုတိယအမွတ္ေကာင္းသူေတြက စက္မႈတကၠသိုလ္ ေလ်ွာက္ျကတယ္။ အမွတ္ေကာင္းတာေျကာင့္ ေဆးနဲ႔ စက္မႈေတြ ဖိေလ်ွာက္ျကေပမယ့္ တခ်ိဴ႔က ဝါသနာပါတာကို ေလ်ွာက္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က မိဘကအတင္းခိုင္းတာေျကာင္ ့ေလ်ွာက္ရတယ္။ ဝါသနာမပါပဲ ဆရာဝန္ျဖစ္လာေတာ့ ေဆးမကုဘဲ ေဆးေရာင္းတာေတြ ႏိုင္ငံျခားကိုထြက္သြားတာေတြ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။
အေျခခံပညာအလယ္တန္းလို ့ေခၚတဲ့ ရွစ္တန္းစာေမးပဲြေအာင္စာရင္းမွာ သိပံၸနဲ႔ ဝိဇၨာခဲြျပီး စာေမးပဲြေအာင္စာရင္းကို ထုတ္ျပန္ပါတယ္။ အဓိကက သခ်ာၤဘာသာ အားနည္းသူမ်ားက ဝိဇၨာယူရကာ၊ သခ်ာၤလိုက္ႏိုင္သူမ်ားက သိပံၸယူခြင့္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဝိဇၨာမွာ သခ်ာၤယူလိုသူေတြအတြက္ ၀ိဇၨာသခ်ာၤဆိုတာ သတ္သတ္သင္ယူခြင့္ ရိွပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းသားေတြဟာ စီးပါြးေရးတကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရိွပါတယ္။ သိပံၸဘာသာ ယူထားသူေတြက ဝိဇၨာ၊ သိပံၸ ဘာသာရပ္ေတြအထဲက မိမိအမွတ္မီွရာ ျကိုက္ရာအဓိကဘာသာကို ေလ်ွာက္ခြင့္ရိွေပမဲ့၊ ဝိဇၨာယူထားသူမ်ားကေတာ့ ဝိဇၨာဘာသာတြဲေတြကိုသာ ေရြးခြင့္ရိွပါတယ္။ ဒီစံနစ္ကိုလည္း ကန္႔ကြက္သူေတြ ရိွခဲ့ပါတယ္။
အေျခခံပညာေရးအထက္တန္း စာေမးပြဲသင္ရိုးေတြကို ျပဳျပင္ခဲ့ေပမဲ့ တကၠသိုလ္သင္ရိုးေတြက ကမာၻအဆင့္အတန္းမီွျဖစ္ေနတံုးပါ။ အေျခခံေအာင္စာရင္းကို (က)ေအာင္စာရင္း၊ (ခ)ေအာင္စာရင္းဆိုျပီး ထုတ္ေပးပါတယ္။ (က)နဲ ့ေအာင္သူေတြက အဆင့္ျမင့္ပညာဆက္သင္ခြင့္ ရသလို၊ (ခ)စာရင္းဝင္ေတြက အလုပ္ေလ်ွာက္ခြင့္ရပါတယ္။ တပ္မေတာ္သားျဖစ္ခ်င္သူေတြအတြက္ (က)နဲ ့ေအာင္သူေတြက စစ္တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ ေလ်ွာက္ႏိုင္သလို၊ (ခ)သမားေတြက ေတဇေခၚတဲ့ အလုပ္သင္ဗိုလ္သင္တန္း ေလ်ွာက္ႏိုင္ပါတယ္။ အလုပ္တာဝန္ေတြကို ပညာေရးအဆင့္အတန္းအရ တာဝန္ေပးတာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘဲြ ့ရေတြမ်ားလာလို႔ သတင္းစာကာတြန္းေတြက “ဘီေအဆိတ္သားကင္”၊ “ဘီအက္စီဆိုက္ကားသမား” ဆိုတဲ့စကားလံုးေတြ ထြင္လာပါတယ္။
အတြင္းဝန္အုပ္ခ်ဴပ္ေရးစံနစ္ကိုလည္း ျပဳျပင္လိုက္ေတာ့ တိုင္းမင္းျကီး၊ ခရိုင္ဝန္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့စံနစ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္။ အေျခခံအဆင့္မွာ အေျခခံပညာအထက္တန္းစာေမးပြဲကိုသာ အစိုးရစစ္ျပဳလုပ္ျပီး က်န္စာေမးပဲြေတြကို ေက်ာင္းစစ္နဲ႔ အေျခခံပညာ အလယ္တန္းအဆင့္ကို ျမိဳ့နယ္စစ္စံနစ္နဲ ့စစ္ေဆးခဲ့ပါတယ္။ အထက္တန္းပညာေရးဦးစီး႒ာနကို အဆငိ့ျမင့္ပညာဦးစီး႒ာနလို ့အမည္ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ စံနစ္အသစ္နဲ ့ တိုင္းနဲ႔ ျပည္နယ္ေဒသေတြမွာ ႏွစ္ႏွစ္သင္ေဒသေကာလိပ္ေတြကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေျခခံပညာအထက္တန္းေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြဟာ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ကို တိုက္ရိုက္ မတက္ရေတာ့ပဲ ေဒသေကာလိပ္မွာႏွစ္ႏွစ္ စာသင္ရပါတယ္။
ပထမႏွစ္မွာ သခ်ာၤဘာသာတြဲ၊ ဝိဇၨာဘာသာတြဲနဲ႔ ဇီဝဘာသာတြဲဆိုျပီး ဘာသာတြဲသံုးခု ခဲြထားပါတယ္။ ေဆးပညာသင္လိုသူေတြက ဇီဝဘာသာတဲြ စက္မႈပညာ သင္လိုသူေတြက သခ်ာၤဘာသာတဲြ ယူျကပါတယ္။ဒုတိယႏွစ္မွာေတာ့ သက္ေမြးပညာဆိုတာကို သင္ပါတယ္။ ကားျပင္တဲ့အတတ္ပညာ၊ စာရင္းကိုင္ပညာ၊ ရုပ္ရွင္ပညာဆိုတာေတြကို သင္ေပးပါတယ္။ ဒီႏွစ္ႏွစ္က ရမွတ္ေတြနဲ ့တကၠသိုလ္ေတြဝင္ခြင့္ကို ဆံုးျဖတ္လိုက္တာေျကာင့္ မူလအေျခခံစာေမးပြဲမွာ အမွတ္ေကာင္းသူေတြက ေဆးတကၠသိုလ္တို႔၊ စက္မႈတကၠသိုလ္တို႔ကို ဝင္ခြင့္မရေတာ့ဘဲ၊ မရသင့္သူေတြက ဝင္ခြင့္ရသြားတာလည္း ရိွခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဒီစံနစ္ဟာ ျကာရွည္မခံပဲ ခဏေလးနဲ႔ စံနစ္တမ်ိဴးေျပာင္းျပန္ေတာ့တယ္။
အေျခခံအထက္တန္းေအာင္စာရင္းမွာ( က)၊ (ခ) ဆိုတာ မထုတ္ေတာ့ပဲ ေအာင္စာရင္းတမ်ိဴးတည္းျဖစ္လာပါတယ္။ ေဒသေကာလိပ္ေတြကို ႏွစ္ႏွစ္သင္ ေကာလိပ္ဆိုၿပီး သတ္မွတ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ဒုတိယႏွစ္က အတတ္ပညာသင္တန္းေတြကို ျဖဳတ္ပစ္ၿပီး၊ စာေပပညာေတြကို ျပန္သင္တဲ့စံနစ္ ျဖစ္လာပါတယ္။
တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္က စာေပသင္တန္းေတြ တည္ၿငိမ္ေနခ်ိန္မွာ ေငြစကၠဴေတြကို တရားမဝင္ေငြစကၠဴအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ရာက စၿပီး ေက်ာင္းသားေတြဟာ မေက်နပ္မႈေတြကို ဆႏၵျပ ထုတ္ေဖၚလာပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးရလဒ္ကေတာ့ ေသြးထြက္သံယိုေတြျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းေတြကို ရက္အကန္႔အသတ္မရိွ ပိတ္ပစ္လိုက္တာကို ခံလိုက္ရတာပဲျဖစ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုမနစ္နာရေအာင္ဆိုတဲ့ေစတနာထားကာ … သံုးလ၊ ေျခာက္လနဲ ့စာေမးပဲြစစ္ၿပီး အတန္းတက္ခိုင္းလိုက္တာဟာ ပညာေရးသမိုင္းမွာ အဆိုးဆံုး လုပ္ေဆာင္ခ်က္ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ၿငိမ္ခ်မ္းစြာပညာသင္ၾကားေရးကို ဦးစားေပးတဲ့အေနျဖင့္ စာေမးပဲြမွာ ခိုးခ်ေျဖဆိုတဲ့သူေတြကို အေရးမယူပဲ ခြင့္လႊတ္ေပးထားတာဟာ ဆရာနဲ ့ေက်ာင္းသားကို ေသြးခဲြေပးေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားက ဆရာဆိုတာ ဂရုစိုက္စရာမလိုဘူးလို႔ အထင္ေရာက္သြားပါတယ္။ ဆရာကလဲ ခိုးခ်တာကိုအေရးယူလိုက္ရင္ မိမိအေပၚ အမႈျပန္သက္ေရာက္မွာစိုးေတာ့ မဖမ္းေတာ့ပါဘူး။ စာေမးပဲြမသမာမႈေတြကို တရားဝင္ခြင့္ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဒီစာေမးပဲြပံုစံနဲ ့ဘဲြ ့ရသူအေရအတြက္တိုးသြားတာကိုႏိုင္ငံေတာ္က ဂုဏ္ယူစြာမွတ္တမ္းတင္ထားပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီကိုေဖၚေဆာင္ဘို႔ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေဝးေတြက်င္းပခ်ိန္ကစၿပီး ဌာနေပါင္းစံုအတြက္ ဥပေဒေတြ ျပဌာန္းပါေတာ့တယ္။ပညာေရးအတြက္လဲ အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒ ဆိုျပီး ေဆြးေႏြးၾက၊ ျငင္းခုန္ၾကနဲ ့ေရးဆဲြလိုက္ပါတယ္။ သေဘာက်တဲ့သူေတြက ေထာက္ခံ၊သေဘာမတူတဲ့သူေတြက ဆႏၵျပနဲ ့အီလည္လည္ႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဓိကက်တဲ့ ဝန္ထမ္းမ်ားသက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးေက်ာင္းသားမ်ား၊ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ပညာသင္ၾကားသင္ခြင့္ရရိွေရး၊ ပညာသင္ေနေသာေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ မိဘမ်ား စိတ္ပူပန္မႈမရိွေစရန္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ျခင္းမ်ားကို လံုးဝေဆာင္ရြက္ျခင္းမရိွသလို သင္ၾကားေရးအတြက္ ကမ႓ာအဆင့္မွီေစရန္ သင္ရိုးမ်ားျပဳျပင္ျခင္းကိုလည္း အေပၚယံသေဘာေလာက္သာ လုပ္ေနတာကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေတြကို ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေပးမယ္လို ့ေျပာေနေပမယ့္ ဘာလုပ္ပိုင္ခြင့္မွ မေပးေသးတာ အဆိုးဆံုးလုပ္ရပ္ျဖစ္ေနပါတယ္။
ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ တကၠသိုလ္ျဖစ္လာပါက မိမိတကၠသိုလ္နာမည္ရရန္ သင္ၾကားေရးအတြက္ စာသင္ေကာင္းေသာ ဆရာမ်ား လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ စာသင္မေကာင္းတဲ့ဆရာေတြက နယ္တကၠသိုလ္ေတြမွာပဲ ေနရေတာ့မဲ့ပံုစံ ျဖစ္ေနျပန္ပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကလဲ စာသင္ေကာင္းတဲ့ေက်ာင္းေတြကိုပဲ ေရြးၾကမွာပါ။ Oxford တို ့ Cambridge တို ့ ကိုမွ တက္ခ်င္ၾကသလိုျဖစ္လာမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳေနရတဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚပညာေရးစံနစ္ႀကီးကေတာ့ ဆရာေတြကဆႏၵထုတ္ေဖၚျပလိုက္၊ ေက်ာင္းသားေတြက မေက်နပ္ခ်က္ေတြေၾကာ္ျငာလိုက္ၾကနဲ ့လုပ္ေနတာကိုသာ ေတြ ့ေနရပါတယ္။
အေျခခံအဆင့္မွာ ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြ မိႈလိုေပါမ်ားေနတဲ့ကာလမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျမးကို ဆႏၵမျပတဲ့ဆရာေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြရိွတဲ့ေက်ာင္းကို ရွာေဖြၿပီး၊ ေဈးႏံႈးလည္းသင့္ေတာ္တဲ့ေက်ာင္းမွာသာထားဖို႔ စဥ္းစားထားပါတယ္။ ပညာေရးမူၾကမ္းႀကီး အတည္ျပဳၿပီးခ်ိန္နဲ ့ ကၽြန္ေတာ္၏ ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ေျမးေလးေက်ာင္းအပ္ခ်ိန္နဲ ့ အံကိုက္ျဖစ္ေနမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲပါ ခင္ဗ်ား။ ။
(Photo – RFA Burmese)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
