ေမာင္ေမာင္စိုး – လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ – အပိုင္း ၉
(မိုးမခ) ဇူလိုင္ ၁၂၊ ၂၀၁၆
အုတ္ဖိုအထက္တန္းေက်ာင္းသား
အုတ္ဖို အထက္တန္းေက်ာင္းကား အဂၤလိပ္အကၡရာ အီးပုံသ႑ာန္ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္းျဖစ္သည္။ စာသင္ခန္းတခန္းတြင္ ေက်ာင္းသား ၅၀ ခန္႔ ရွိၾကသည္။ ဆရာမ်ား စာေကာင္းေကာင္းသင္ႏိုင္ ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္သည့္ အေရအတြက္ဟုဆိုရမည္။ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္း တင္းနစ္ ကြင္းရွိသည္။ ဘတ္စက္ေဘာကြင္းရွိသည္။ ေက်ာင္းအေပၚထပ္၌ ၾကက္ေတာင္ကြင္းရွိသည္။ ေက်ာင္းေဘး၌ ေဘာလုံးကြင္းရွိသည္။
မိမိတို႔အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက ညေနေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ လြယ္အိတ္ပစ္ ၍ အဝတ္အစားလဲ ၿပီး ကစားကြင္းသုိ႔ ေရာက္သြားေတာ့သည္။
မိမိကားငယ္စဥ္က ခပ္ပိန္ပိန္ မ်က္မွန္ထူထူႏွင့္ဆိုေတာ့ ေဘာလုံးေတာ့ မကစားျဖစ္ေပ။ ၾကက္ေတာင္ရိုက္သည္။ တင္းနစ္ကစားသည္။ တခါတရံမူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကစားေလ့ရွိေသာ ဘတ္စကက္ေဘာဝင္ကစားေလ့ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘတ္စကက္ေဘာကစားရာတြင္ ႀကံဳရေလ့ရွိေသာ အတြန္းအတိုက္ အလဲအကြဲဒဏ္ကို မခံႏိုင္၍ တင္းနစ္ကစားသည္ကမ်ားသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္
ေစ မိမိတို႔ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ ညေနဆိုလွ်င္ေတာ့ တခုမဟုတ္ တခုေတာ့ ကစားေလ့ရွိၾကသည္။
ထိုစဥ္က မိမိတို႔ၿမိဳ႕ေလးတြင္ က်ဴ ရွင္ဆိုသည္ မရွိေပ။ ေက်ာင္းကဆရာဆရာမမ်ား၏သင္ၾကားမႈမ်ား ျဖင့္သာ ဆယ္တန္းကို ေက်ာ္လႊားၾကသည္။
ထိုဆရာ ဆရာမမ်ား၏သင္ၾကားမႈမ်ားျဖင့္သာ ေဆးတကၠသုိလ္ စက္မႈတကၠသိုလ္ သြားေဆး စသျဖင့္ ေရာက္ၾကသည္။ ျမန္မာစာျပသည့္ ေဒၚေအးသြယ္အဂၤလိပ္စာျပသည္ ေဒၚၾကင္ေအး ရူပေဗဒျပသည့္ ဦးျမင့္စိန္ ဓာတုေဗဒျပသည့္ ေဒၚေအးသိန္း သခ်ၤာျပသည့္ ေဒၚရီရီ ဇီဝေဗဒျပသည့္ ဦးတင္သိန္း စသည့္ဆရာ ဆရာမ မ်ား၏သင္ၾကားျပသမႈမ်ား ထိုဆရာ ဆရာမ မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အျပန္အလွန္ခ်စ္ခင္မႈမ်ားျဖင့္ စာသင္ႏွစ္မ်ားကို ေက်ာ္လႊားခ့ဲသည္။
ႁခြင္းခ်က္အေနႏွင့္ ထိုစဥ္က ဦးေအာင္သိန္းဟန္တို႔ ဦးသန္းထြန္းတို႔၏ ဆယ္တန္းအေဝးေရာက္ စာစဥ္မ်ား စတင္ထြက္ေနၿပီျဖစ္ၿပီး နယ္ကိုစာတိုက္ကပို႔ေပးေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အုတ္ဖိုမွ ယူသူ နည္းပါးပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ယူစရာလည္းမလို ေက်ာင္းက ဆရာမ်ားက ရွင္းလင္းေအာင္ သင္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ေက်ာင္းတက္ ညေနေက်ာင္းဆင္း ကစားကြင္းသြား ညစာက်က္ ျဖင့္ ေက်ာင္းသားဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ျဖတ္သန္းခ့ဲသည္။
ယေန႔ ေက်ာင္းသားမ်ားကေတာ့ ေက်ာင္းမွက်ဴရွင္၊ က်ဴရွင္ၿပီးေတာ့guide ေခၚ သည့္ စာၾကည့္လမ္းညႊန္ဆရာမႏွင့္ ကစားခ်ိန္မရွိ နားခ်ိန္မရွိျဖတ္သန္းေနရသည္။ အေတာ္ပင္ လြဲေခ်ာ္လာခ့ဲသည့္ပညာေရးဟုဆိုရမည္။
တခုေတာ့ရွိသည္။ ထိုစဥ္က ဆရာ ဆရာမ၏လစာသည္ ၎တို႔အတြက္ သိကၡာရွိ ရွိ ရပ္တည္ ေနထိုင္စားေသာက္၍ေလာက္သည္။ ထိုစဥ္က တရက္လုပ္ခက ၃ က်ပ္ ၁၅ ျပား အနိမ့္ဆုံးလစာက ၁၂၆ က်ပ္ အရာရွိလစာကမွ ၄၅၀ က်ပ္ျဖစ္သည္။ အေျခခံဆန္က တတင္းကို ၂၅ က်ပ္ခန္႔ျဖစ္မည္။ သူ႔ဝင္ေငြ သူ႔လစာ သည္ ထိုေခတ္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းႏွင့္ ကာမိေသးသည္ဟုဆိုရမည္။
ထို႔ျပင္ ထိုေခတ္ထိုကာလ ယခုေခတ္လို လိုအပ္ခ်က္မမ်ား၍ ဝယ္စရာ မလိုအပ္သည္လည္း ပါႏိုင္သည္။ စမတ္ဖုန္း တီဗီ ေရေခတ္ေသတၲာ မဆိုထားႏွင့္ ကက္ဆက္ပင္မေပၚေသးသည့္ေခတ္ ျဖစ္ရာ ေရဒီယိုတလုံးရွိလွ်င္ပင္ အေတာ္ဟုတ္ေနသည့္ကာလျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၇၀ ကာလက ကုန္ေစ်းႏႈန္းသည္ ၿငိမ္မေန တေျဖးေျဖးတက္ေနသည္။ ထိုစဥ္ တက်ပ္သား ၂၀၀ ရွိေသာ
ေရႊေစ်း သည္ ၁၉၇၄ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ တက်ပ္သား ၄၀၀ က်ပ္ခန္႔ျဖစ္သြားသည္။ နိမ့္ပါးေသာဝင္ေငြႏွင့္ တေျဖးေျဖးျမင့္တက္လာေသာ လူေနမႈစားရိတ္မ်ားက လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တည္ၿငိမ္မ႕ကို တေျဖးေျဖး ကိုင္လႈပ္လာသည္ဟုဆိုရပါမည္။
ရီေကာ္ဒါ ကက္ဆက္ႏွင့္စတီရီယို
ငယ္စဥ္ဘဝက ျမန္မာသံသီခ်င္းမ်ားႏွင့္ ႀကီးျပင္းလာသည္။ တြံေတးသိန္းတန္၊ စႏၵယားခ်စ္ေဆြ၊ စႏၵယားလွထြတ္၊ ဓႏုျဖဴ စုိးသိန္း၊ မာမာေအး၊ တင္တင္ျမတိ႔ု၏ သီခ်င္းမ်ားႏွင့္ယဥ္ပါးလာရာမွ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ား အေနာက္တိုင္းသံစဥ္မ်ားျဖင့္ ျမန္မာသီခ်င္းမ်ားထြက္ေပၚလာသည္။ တကၠသုိလ္ထြန္းေနာင္
ရည္စားလိုခ်င္တယ္တို႔ မင္းမင္းလတ္၏အေပၚထပ္ႏွင့္ေအာက္ထပ္ဇာတ္လမ္းတို႔ထြက္လာသည္။ ၿငိမ့္ေျငာင္းေသာ ျမန္မာသံစဥ္မ်ားေနရာတြင္ ေပါက္ကြဲသံစဥ္မ်ားဝင္လာသည္။ မိမိတို႔လူငယ္ေတြအတြက္ေတာ့ အသစ္အဆန္းအျဖစ္ လွ်င္ျမန္စြာလက္ခံလိုက္ေသာ္လည္း လူႀကီးမ်ားကေတာ့ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ နားမခံသာေသာ လမ္းသရဲသီခ်င္းေတြဟုဆိုၾကသည္။
တကယ္ေတာ့ ထိုသူခ်င္းမ်ားေပၚသည္ဆိုေသာ္လည္း အုတ္ဖိုတြင္ နားေထာင္၍မရေသး။ ထိုစဥ္ အုတ္ဖိုတြင္ အကိုင္း AKAI ဟုေခၚေသာ ရီေကာ္ဒါရွိသည့္အိမ္မွာ မိမိတအိမ္ေက်ာ္တြင္သာ ရွိေသးသည္။ ထိုအိမ္ကဖြင့္သည့္အခ်ိန္တြင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက သြားနားေထာင္ရသည္။ ေနာက္ေတာ့ မိမိမိဘမ်ားက တယ္လီဖန္ကင္ အမ်ဳိးစား ဂ်ာမဏီလုပ္ ရီေကာ္ဒါ အေဟာင္းတလုံးဝယ္လာေပး သည္။ အကိုင္းရီေကာ္ဒါ ေထာင္ရက္မဟုတ္ ပက္လက္ဖြင့္သည့္ အမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။ ရီေကာ္ဒါရေတာ့ ရန္ကုန္သြားသည့္အခ်ိန္ သီခ်င္းသြင္းရသည္။ ၈ လကၼခန္႔ရွိသည္။ တိတ္ေခြ အဝိုင္းျပားထဲ မိမိစိတ္ႀကိဳ က္သီခ်င္းကိုတပုဒ္ တစ္က်ပ္ေပးသြင္းရသည္။ ထိုေခတ္ထိုကာလက အေတာ္ေစ်းႀကီးသည္ဟုဆိုႏိုင္သည္။
ေနာက္တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ေတာ့ ေရဒီယိုကက္ဆက္ေလးမ်ားေပၚလာသည္။ ေရဒီယို လည္းနားေထာင္ရ မိမိစိတ္ႀကိဳက္သီခ်င္းလည္း နားေထာင္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၁၉၇၃ / ၁၉၇၄ အထိေတာ့ နယ္မ်ားတြင္ ေပါေပါမ်ားမ်ား မရွိေသးေပ။ ယေန႔ေခတ္ႏွင့္ လြန္စြာကြာျခားလွသည္။
မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ အေနာက္တိုင္းသံစဥ္ေတးဂီတမ်ားကေတာ့ စတီရီယိုသီခ်င္းမ်ား ဆိုသည့္အျမင္ျဖင့္ ၿမိဳ႕ျပလူငယ္မ်ားၾကားသုိ႔ စတင္ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာၿပီျဖစ္သည္။ ေရစီးေၾကာင္းသစ္ဟုဆိုရမည္။ ထိုစတီရီယို သီခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ေဘာင္းဘီဖင္က်ပ္ ေခါင္းေလာင္းေဘာင္းဘီ ဆံပင္ရွည္ရွည္စသည့္ ဝတ္စားဆင္ပုံစံမ်ားေပၚလာသည္။ ရန္ကုန္တြင္ လမ္းသရဲဂိုဏ္းတခ်ဳိ႕ေပၚလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေခါင္းေလာင္းေဘာင္းဘီဝတ္တိုင္း ဆံပင္ရွည္တိုင္း လမ္းသရဲေတာ့မဟုတ္ခ့ဲၾက။ ဆံပင္ရွည္ႏွင့္ peace ေခၚ ၿငိမ္းခ်မ္းတံဆိပ္လည္း ေခတ္စားလာသည္။ အေမရိကားရွိ ဗီယက္နမ္စစ္ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္အတူ ေပၚေပါက္လာေသာ ဟစ္ပီယဥ္ေက်းမႈဝတ္စားဆင္ယဥ္ပုံမ်ား ဝင္ေရာက္လာသည္ဟုဆိုရမည္။ ယဥ္ေက်းမႈသစ္ ေရစီးေၾကာင္းသစ္တခု အစျပဳသည္ဟုဆိုရေပမည္။
သုိ႔ေသာ္ စတီရီယိုေတးႏွင့္ ေခတ္ေပၚဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈအသစ္မ်ားသည္ ရန္ကုန္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပ လူငယ္အခ်ဳိ႕၌သာ ထိုးေဖာက္ႏိုင္ေသးသည္။ ေက်းလက္မွာေတာ့ တြံေတးသိန္းတန္ မင္းမူဆဲ ျဖစ္သည္။
ရုပ္ရွင္ရံုႏွင့္ဇာတ္ပြဲ
အုတ္ဖိုတြင္ ရုပ္ရွင္ရံုတရံု ရွိသည္။ ဝါက်င့္က်င့္ပိတ္ကားေပၚတြင္ တုန္ျခင္းမႈန္ျခင္းသီးခံ၍ ၾကည့္ရ သည္။ ထိုင္ခုံေတြက မတ္မတ္ထိုင္ၾကည့္ရသည့္ သစ္သားထိုင္ခုံမ်ားျဖစ္သည္။ ျပေနရင္း ဖလင္ျပတ္သြားကို သည္းခံ၍ ၾကည့္ရသည္။ သည္းမခံႏိုင္သူမ်ား ေမွာင္ထဲတြင္ ကေလာ္ဆဲ၍ရသည္။
အဂၤလိပ္ကားေကာင္း သိပ္ျပေလ့မရွိ ။ ပရိတ္သတ္ကလည္း ျမန္မာကားပဲ ၾကည့္ၾကသည့္ နယ္ပရိတ္သတ္မို႔ထင္သည္။
ျမန္မာကားမ်ားက ထုံးစံအတိုင္း ခ်စ္ကြဲညား မ်ားသည္။ ၿပီးလွ်င္ မိဘေမတၲာေဖာ္က်ဴးသည့္ကားမ်ား လာသည္။ အိႏၵိယဇတ္ကားမ်ားကို ကူးခ်ထားသည့္ဇာတ္ကားမ်ားလည္း လာေလ့ရွိသည္။ အိႏၵိယဇတ္ကားမ်ား ၾသဇာအေတာ္လႊမ္းပုံရသည္။ ျမန္မာကားတကားတြင္ သီခ်င္းဆယ္ပုဒ္ခန္႔ ပါတတ္သည္။ ပန္းျခံထဲတြင္ မင္းသားႏွင့္မင္းသမီး သီခ်င္းဆိုသည့္အခန္းက ဇာတ္ကားတိုင္း
လိုလိုမွာ ပါတတ္သည္။
ဘဝသရုပ္ေဖာ္ဇတ္ကားကေတာ့ရွားသည္။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ စကားေျပာေကာင္းေသာ မင္းသားမ်ား၏ ေျပာဟန္ဆိုဟန္မ်ားကေတာ့ေခတ္စားသည္။
ျမတ္ေလး၏ေလယူေလသိမ္းအျပည့္ႏွင့္ေျပာဆိုေသာ ” ဒီမွာပပ စိန္ကိုေရႊနဲ႔ ကြပ္ေတာ့ စိန္လက္စြပ္ ပတၲျမားကြပ္ေတာ့ ပတၲျမားလက္စြပ္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေရႊရဲ႕တန္ဖိုးဟာေပ်ာက္သြားတယ္ ပပ ” ဆိုသည့္စကားေျပာမ်ားက ပ်ံ႕ႏွံ႔သည္။
သုိ့ေသာ္ ရုပ္ရွင္ရံုေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားကားေကာင္းေကာင္းၾကည့္လိုလွ်င္ေတာ့ တခါတရံ ရန္ကုန္ေရာက္မွ ၾကည့္ရတတ္သည္။ ထိုစဥ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ရုပ္ရွင္ရံုမ်ားတြင္ ဇာတ္ကား ေကာင္းလွ်င္ လူကႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနသည္။ ငါးမူးတန္း၊ သုံးမတ္တန္း၊ တစ္က်ပ္ခြဲတန္းတို႔တြင္ လက္မွတ္တခါထဲဝယ္ၿပီး ဝင္ရသျဖင့္ တန္းစီသူမ်ားျဖင့္ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနသည္။ ရုပ္ရွင္တခါၾကည့္ၿပီး အပမ္းေျဖဖို႔ ေခၽြးဒီးဒီးက် သည္။ တခါတရံ အလွည့္ေက်ာ္ဝင္သည္ဆိုကာ ရန္ျဖစ္ၾက၊ ရိုက္ၾက၊ ႏွက္ၾကႏွင့္ ပြဲေကာင္းေသးသည္။ Stall ဟုေခၚေသာ ႏွစ္က်ပ္ခြဲတန္း ႏွင့္ DC ဟုေခၚေသာ သုံးက်ပ္ခြဲတန္းကေတာ့ တန္းစီစရာမလို။ သုံးရက္ခန္႔ႀကိဳတင္လက္မွတ္ဝယ္၍ရသည္။ မိမိတို႔လို
နယ္မွသြား၍ အခ်ိန္မရသူမ်ားက ေမွာင္ခိုလက္မွတ္ဝယ္ရသည္။ ရုပ္ရွင္ရံုေအာက္ေရာက္သည္ႏွင့္ ” စေတာရမယ္ ဒီစီရမယ္ ” ဟုေအာ္ေနေသာ လက္မွတ္ေမွာင္ခိုမ်ားႏွင့္ေတြ႔ရသည္။ ထိုေခတ္က စိတ္ိအပမ္း ေျဖစရာၾကည့္စရာကလည္း နည္းေတာ့ လူေတြလည္း ဒါပဲတိုးေနရသည္။ ဗိုလ္ေနဝင္း၏ ဆိုရွယ္လစ္အသီးအပြင့္မ်ားကို ထိုသုိ႔ ခံစားခ့ဲဖူးပါသည္။
အုတ္ဖိုၿမိဳ႕ ေျမာက္ဖက္ျခမ္း ယခင္ေဆးရံုေဟာင္းေနာက္ဖက္ ၂ လမ္းအဆံုး တာရိုးမေရာက္မီ ကြင္းျပင္တြင္ ေဆာင္းေရာက္သည္ႏွင့္ ဇာတ္ရံုေဆာက္သည္။ ဇာတ္မ်ား၊ အၿငိမ့္မ်ား အလွည့္က် သြင္းသည္။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္၊ စိန္ေအာင္မင္း၊ ၿမိဳ႕ေတာ္သိန္းေအာင္ ပန္တ်ာၾကည္လင္ စသျဖင့္ ဇာတ္ေပါင္းစုံသည္။ ေရႊမန္းတို႔ စိန္ေအာင္မင္းတို႔ သဘာရင့္ဇာတ္မ်ားမို႔ လူႀကိဳက္မ်ားသက့ဲသုိ႔ၿမိဳ႕ေတာ္
သိန္းေအာင္ဇာတ္မွာ ဒါရိုက္တာေမာင္ယဥ္ေအာင္၏ျပဇာတ္၊ ပန္တ်ာၾကည္လင္ ဇာတ္ဆိုလွ်င္ ျပဇာတ္ မင္းသား လူငယ္ၾကည္ခိုင္တို႔ ျပဇာတ္မ်ားျဖင့္ လူႀကိဳက္မ်ားသည္။ ဇာတ္တဇာတ္ႏွင့္အၿပိဳ င္ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္သိန္းေအာင္ဇာတ္ျပဇာတ္မ်ားမွာလည္း တံတားခ်ဳိးျပ၊ ဘာျပႏွင့္ ျပဇာတ္တေခတ္ အဆန္းထြင္သည္။ လူငယ္ႀကည္ခိုင္ကလည္း ႒ာန္းကရိုင္းက်က် ဟန္ႏွင့္မာန္ႏွင့္ေျပာဆို၍ သူ႔ျပဇာတ္
ကိုထိမ္းသည္။ ေရႊမန္းတို႔ စိန္ေအာင္မင္းတို႔ကလည္း လွပေသာ ေအာ္ပရာႏွစ္ပါးခြင္ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ တို႔ျဖင့္ ထိန္းသည္။
အုတ္ဖိုတြင္ဇာတ္ဝင္ၿပီဆိုလွ်င္ ၿမိဳ႕ေပၚကသာမက ေက် းရြာမ်ားကလည္း လာၾကည့္ေပရာ ညေနေစာင္းသည္ႏွင့္ ဇတ္ရံုတဝိုက္တြင္လူစည္ကားသည္။
ဇာတ္ပြဲႏွင့္အတူပါေသာ ျခားရဟတ္မ်ားတြင္လည္း လူစည္ကားသည္။ ဇာတ္ႏွင့္အတူ ပါလာေသာ ၁၂ ပြဲေစ်းသည္မ်ား၏ ဆိုင္ခန္းမ်ားလည္းစည္ကားသည္။
ဇာတ္ပြဲရွိလွ်င္အတူပါလာေသာ ၾကက္ဥဘဲဥ မုန္႔သုိင္းခ်ဳံလည္း ေရာင္းေကာင္းသည္။
ထိုေခတ္ကာလ အၿငိမ့္မ်ားအေၾကာင္းေျပာျဖစ္လွ်င္ မႏၲေလးသားမ်ားကေတာ့ အိမ္ႀကီးခင္ခ်ဳိတို႔၊ ပန္တ်ာေဌးေဌးျမင့္တို႔အေၾကာင္းေျပာေလ့ရွိၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ အုတ္ဖိုလို ေအာက္ေျပေအာက္ရြာသုိ႔ မနၲေလးအၿငိမ့္မ်ား ေရာက္လာသည္ကို မေတြ႔ရေပ။ ရန္ကုန္အၿငိမ့္မ်ားသာ လာကေလ့ရွိသည္။
ထိုအၿငိမ့္မ်ားထဲက ထိုစဥ္က လူႀကိဳက္အမ်ားဆံုးအၿငိမ့္ကေတာ့ ေဆာင္းအၿငိမ့္ျဖစ္သည္။ ေဆာင္းအၿငိမ့္ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီး ဝင္းဝင္းေအးကိုလူႀကိဳက္မ်ားၾကသည္။ ခုေခတ္စကားႏွင့္ဆိုလွ်င္ sexy လိင္ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ မင္းသမီးဟု ဆိုရမည္။ ဝင္းဝင္းေအး၏အၿငိမ့္သီခ်င္းတပုဒ္တြင္
ခရာတာတာအသံျဖင့္ ” ေမာင္ ” ဟုဆိုေသာ အပိုဒ္ေလးပါသည္။ သူမက ေမာင္ဟုဆိုသည္ႏွင့္ ပြဲခင္းတခုလုံး ” ဗ်ဳိ ” တို႔ ” ေဟ ” တို႔ျဖင့္ ကာလသားတို႔အသံ ဟိန္းဟိန္းညံသည္။
ဤသုိ႔ျဖင့္ အၿငိမ့္မ်ား ဇာတ္မ်ား ျမန္မာသံစဥ္ေတးမ်ားႏွင့္ အစဥ္အလာႀကီးျပင္းလာေသာ ျမန္မာျပည္တြင္ စတီရီယိုေတးမ်ား ဆံပင္ရွည္မ်ား ေခါင္းေလာင္းေဘာင္ဘီမ်ား စတင္ ထိုးေဖာက္ ဝင္ေရာက္စျပဳေသာ အခ်ိန္ကာလ ျဖစ္သည္။ ေလာက္စပီကာေခၚ အသံခ်ဲ႕စက္ေနရာတြင္ တိပ္ရီေကာ္ဒါတို႔ ကက္ဆက္တို႔ ဝင္ေရာက္လာသည္။
ေခတ္မီစက္မႈနည္းပညာတိုးတက္ေျပာင္းလဲလာမႈ ယဥ္ေက်းမႈစဥ္းစားေတြးေခၚလုပ္ကိုင္မႈမ်ားေပၚ ဂယက္ရိုက္မႈမ်ား အေရြ႕မ်ားႏွင့္အတူ ၁၉၇၀ စုႏွစ္မ်ားကို ျဖတ္သန္းခ့ဲရသည္ဟု ဆိုရေပမည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
Mg Mg Soe ( ေမာင္ေမာင္စုိး )
photo credit Nae Myo Zaw
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
