ရသေဆာင္းပါးစုံ ေမာင္စြမ္းရည္

ေမာင္စြမ္းရည္ ● ေတာင္သူလယ္သမားႀကီး

ေမာင္စြမ္းရည္ ● ေတာင္သူလယ္သမားႀကီး
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၈၊ ၂၀၁၈

ေတာင္သူလယ္သမားပါေမာကၡဆိုတာ ခ်င္းလူမ်ဳိးစိုက္ပ်ဳိးေရးပါေမာကၡ ေဒါက္တာဆလိုင္းထြန္းသန္းကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဆရာဟာ လယ္သမားပါေမာကၡျဖစ္ရံုမက ပါေမာကၡ လယ္သမားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာင္သူလယ္သမားဘဝ ကလာၿပီး စိုက္ပ်ဳိးေရးပညာနဲ႔ပါေမာကၡျဖစ္လာ ပါတယ္။ ပါေမာကၡျဖစ္ေတာ့လည္း တကယ္လည္းစိုက္ပ်ဳိးသူျဖစ္ပါတယ္။

ဆလိုင္းထြန္းသန္း ပ်ဳိရြယ္စဥ္အခါမွာသာ ဗမာျပည္ေခတ္ေကာင္းနဲ႔ႀကံဳခဲ့ရလို႔ စက္မႈလယ္ယာ ႏိုင္ငံထူေထာင္မယ္ဆိုပါစို႔။ ဆရာဟာ ဦးေဆာင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္မယ့္ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဝါသနာ၊ ေစတနာ၊ ပညာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ပုဂိၢဳလ္ျဖစ္ပါတယ္။
စိုက္ပ်ဳိးေရးပညာဆိုတာ ဝိဇၨာပညာ၊ စာေပပညာမဟုတ္။ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ရတဲ့ သိပၸံပညာျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာဟာ သူဇာတိရပ္ရြာမွာေရာ၊ သူ႕ေက်ာင္းမွာေရာ စိုက္ပ်ဳိးေမြးျမဴေရးပညာကို တပည့္ေတြနဲ႔ လက္ေတြ႕အသံုးခ် အေကာင္ အထည္ ေဖာ္ရာမွာ ေအာင္ျမင္တာခ်ည္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းမွာသမဝါယမသေဘာ၊ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္မႈလည္း ပါဝင္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ မန္းတကၠသိုလ္ ပင္မအေဆာက္အဦႀကီးဟာ မူလကစိုက္ပ်ဳိေရးတကၠသိုလ္ ျဖစ္ပါတယ္။ မႏၱေလးဥပစာ ေကာလိပ္ဖြင့္ေတာ့မွာ စိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္ဟာ အဖြဲ႕ကေတာင္ဘက္ကို ေရႊ႕ေပးရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မန္းတကၠသိုလ္နဲ႔ စိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္ဟာ တစပ္တည္းျဖစ္ေနလို႔ စိုက္ပ်ဳိးေရးဘက္က ဆရာထြန္းသန္းဟာ မန္းတကၠသိုလ္ဆရာအဖြဲ႕ အစည္း၊ ဝန္ထမ္းအဖြဲ႕အစည္း ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္း မဆလေတြမွာ ပူးတြဲပါဝင္ေနရခ်ည္းျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာသန္းထြန္း၊ ဆရာဆန္းထြန္း၊ ဆရာ ထြန္းသန္း နာမည္ေတြက ထပ္ေနေတာ့ တခ်ဳိ႕လည္း ဘယ္သူက ဆရာသန္းထြန္း ဘယ္သူက ဆရာထြန္းသန္း မသိလိုက္ေတာ့ပါဘူး။ဆရာဆလိုင္းထြန္ သန္ုးကိုေတာ့ ဆရာ ဆလိုင္းလို႔ အဖ်ားဆြတ္ေခၚၾကလို႔ လူသိမ်ားလွပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ယူတီဆီ တကၠသိုလ္ ေလ့က်င့္ေရးတပ္မွာပါခဲ့ေတာ့ ဆရာဆလိုင္းကိုလည္း ဗိုလ္မွဴးဆရာ အျဖစ္နဲ႔ ျမင္ဖူး သိဖူးခြင့္ ရေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာဆလိုင္းတို႔ ပ်ဥ္းမနားေရဆင္းကိုေျပာင္းသြားေတာ့မွ မန္းတကၠ သိုလ္နဲ႔ဆရာဆလိုင္းတို႔နဲ႔ ကြဲကြာသြားၾကရပါတယ္။

ဆလိုင္းထြန္းသန္းဆိုတာ ဆရာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေက်ာင္းသား။ ဆရာက စိုက္ပ်ဳိေရးဘာသာ၊ ကြၽန္ေတာ္က ဘူမိေဗဒဘာ သာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပညာေရးအသိုင္းအဝိုင္း၊ လူမႈေရးအသိုင္းအဝိုင္း မတူၾကလို႔ ဆရာနဲ႔တပည့္အလွမ္းကြာခဲ့ပါတယ္။ အေပါင္း အသင္းလည္း မျဖစ္ခဲ့၊ ဆရာရင္း တပည့္ရင္းလည္း မျဖစ္ခဲ့ရပါ။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ၃-၄-၅ ဆယ္ၾကာေတာ့ အေမရိ ကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ စစ္ေဘးဒုကၡသည္ခ်င္းအျဖစ္ ျပန္ဆံုရပါတယ္။ ဆရာေအာင္ဗလ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)၊ ကဗ်ာဆရာ တင္မိုး၊ ဝတၳဳေရးဆရာေမာင္သာရ၊ ကဗ်ာဆရာေမာင္စြမ္းရည္၊ ပန္းခ်ီဆရာ ဝင္းေဖ (ဒါရိုက္တာ၊ ဝတၳဳေရးဆရာ)။ ဆရာ ေအာင္ဗလကလြဲလို႔ အားလံုးဟာ မန္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္ ေတြခ်ည္းပါပဲ။  ဆရာဆလိုင္းကို အေဝးကေတာ့ ေတြ႕ဖူး ျမင္းဖူးသူေတြခ်ည္းပါပဲ။

ဆရာဆလိုင္းမွာ သမီးတေယာက္က ဆန္ဖရဆစၥကိုမွာေနတယ္လို႔သိရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က စာေရးဆရာေတြခ်ည္း ဆိုေတာ့ ဆန္ဖရန္ဆစၥကိုစာေပေဟာေျပာပြဲေတြကို ႏွစ္စဥ္ဆင္ႏႊဲၾကရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆရာနဲ႔ဆံုမိၾကပါတယ္။ အဲဒိကာ လမွာ ျပည္တြင္းကစာေရးဆရာေတြကို ဖိတ္ေခၚလို႔ မရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖိုးႀကီးေတြပဲ ႏွစ္စဥ္ေဟာေျပာေနၾကရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း လူသာထပ္ေစ ေဟာစာ မထပ္ေစနဲ႔သေဘာနဲ႔ အားထုတ္ၿပီး ေဟာၾက ေျပာၾကရပါတယ္။ ဆရာ ဆလိုင္းထြန္း သန္းလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ ေဟာေျပာရပါတယ္။ ဆရာေအာင္ဗလက သူ႕ဇနီးပါလာလို႔ ကြၽန္ ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူအိပ္မရပါဘူး။ အတူအိပ္လို႔ရတယ္ထားဦး၊  သူက နားအလြန္ေလးလို႔ တေယာက္ခ်င္း နားခ်င္းအပ္ ပါးခ်င္းအပ္ေျပာမွ ရတဲ့ဘဝ။ (ခု ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲဒိ ဘဝေရာက္ေနၿပီ)။ အဲဒီတုန္းက ေဟာေျပာပြဲစီစဥ္သူေတြထဲမွာ မိုးမခ ေမာင္ရစ္က ဦးေဆာင္သူတစ္ဦးအျဖစ္ပါဝင္ေနပါတယ္။  သူက တကၠသိုလ္ဘက္မွာအလုပ္လုပ္သူဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတူအိပ္၊ အတူစကားေျပာလို႔ရေအာင္ တကၠသိုလ္က အခန္းတခုကို ငွားေပးပါတယ္။ ကံေကာင္းတာက အညာေဒသမိသားစုခုတင္ႀကီးလို ခုတင္ႀကီးတလံုးပါတဲ့အခန္းတခန္းရပါတယ္။ ခုတင္တလံုးတည္းမွာ လူေလးေယာက္  တင္မိုး၊ ဆရာ ဆလိုင္းထြန္းသန္းနဲ႔ ေမာင္စြမ္ရည္တို႔အျပင္ အထူးဧည့္သည္ သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္မိုးဟိန္းပါ အားလံုး ေလးဦး ျပားအိပ္ၾကပါတယ္။

ခုအခါမွာ ဆရာဆလိုင္းထြန္းသန္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ရြယ္တူမဟုတ္ေပမယ့္ ရည္တူ သူငယ္ ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြားၾကၿပီမို႔ ရင္းရင္းႏွီွးႏွီးစကားေတြေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဆလိုင္းထြန္းသန္းက တင္မိုး ေမာင္စြမ္းရည္တို႔ဟာ အရင္းစစ္ေတာ့ အားလံုးေတာ သားေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေမာင္ရစ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ုကို ေတာသားႀကီးသံုးေယာက္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ေတာသားႀကီး သံုးေယာက္ဟာ ေန႔ေရာ ညပါ တတြဲတြဲနဲ႔ စကားေျပာၾကပါတယ္။ ျပႆနာက ဆရာတင္မိုးက အိပ္ယာထဲမွာေဆးလိပ္ေသာက္ တာပါပဲ။ ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ့ တခါးလည္းဖြင့္မရဘူး မီးခိုးေတြက အခန္းတဲမွာပိတ္မိေနၿပီး မိုးမြန္ေနတာမ်ဳိးျဖစ္ေနလို႔ မေနႏိုင္ဘဲ ထြက္ေျပာရသူက သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္ပါပဲ။ သူ႕ခမ်ာ အဝကို ေျပးရရွာတာ အျပင္ထြက္ၿပီး ေလေကာင္းေလသန္႔႐ွဴ လိုက္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၾကမ္းျပင္အေဝးဆံုးေနရာ ေစာင္ေလးခင္းၿပီး အိပ္ရွာေတာ့တယ္။

ဆရာဆလိုင္းက စကားေျပာေကာင္းလွပါတယ္။ အေတြ႕အႀကံဳလည္း စံုတယ္။ သူက အေမရိကားမွာ ပါရဂူဘြဲ႕ယူခဲ့တာဆို ေတာ့ အေမရိကန္အေၾကာင္းလည္း ေကာင္းေကာင္းသိသူ ျဖစ္ပါတယ္။ စို္က္ပ်ဳိေရးပညာဆိုတာအေတြးအေခၚဘာသာရပ္မဟုတ္၊ လက္ေတြ႕လုပ္ရတာဆုိေတာ့ စာသင္ရင္လည္း စိုက္ပ်ဳိးေမြးျမဴတာေတြ လုပ္ခဲ့ရတာကို ေရဆင္းတကၠသုိလ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ခဲ့ပုံဟာ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းပါတယ္။ သူရဲ႕ဇာတိရပ္ရြာမွာ သူ႔တပည့္ အေပါင္းအသင္း ေတြနဲ႔ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ခဲ့ပုံကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာပါ။ စိုက္ပ်ဳိးေရးရရွိေအာင္ ဝါးပိုက္နဲ႔ေရသြယ္ေရးလုပ္ခဲ့ရပုံကို လည္း စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေျပာျပပါတယ္။ ဝါးဆစ္ကိုေဖာက္ၿပီး ေရပိုက္လုပ္ရတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ပလပ္စတစ္ပိုက္ေတြေပၚလာလုိ႔ ပိုၿပီးလြယ္သြားတယ္။ ေတာသားႀကီးသုံးေယာက္ဟာ အနာဂတ္စိုက္ပ်ဳိးေရးအတြက္ စိတ္ကူးယဥ္ၾကပါတယ္။ ဆရာ ဆလိုင္း ရဲ႕ စုိက္ပ်ဳိးခင္းေတြကို လုိက္ၾကည့္ဖုိ႔က ပထမဆုံုးစီမံခ်က္ပါ။ ဒီမိုက ေရစီရရင္ဆုိတာလည္းပါတာေပါ့။

စပ္ထိလို႔ ေျပာရရင္ စိုက္ပ်ဳိးေရးနဲ႔ ေက်းလက္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးကို အထူးစိတ္ဝင္စားသူက တင္မုိးပါ။ ဒါေပမဲ့ စိုက္ပ်ဳိးေရးဗဟုသုတ အနည္းဆုံးပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ေက်ာင္းပိတ္ရင္ရြာျပန္ၿပီး ထြန္ယက္စိုက္ပ်ဳိးတာေတြ လက္ေတြ႕လုပ္လာခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အေဖ က သူရင္းငွားနဲ႔အတူတြဲၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုခိုင္းခဲ့တာပါ။ တစ္ခါေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတင္မုိးကို “ခင္ဗ်ားက စိုက္ပ်ဳိးေရးဗဟုသု တသိပ္နည္းတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕အိမ္မွာလည္း ဘာပင္ေလးမွ မစိုက္ဘူး၊ လူပ်င္းပဲ” လို႔ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကို အျပစ္ဆုိပါတယ္။ သူက မ်က္ရည္က်မတတ္ ဝမ္းနည္းသြားခဲ့ဖူးရွာတယ္။ “မင္းအရမ္းမေျပာနဲ႔။ ငါက မင္းလို ေျမပိုင္ရွင္သူႀကီးသားမဟုတ္ဘူး။ စိုက္စရာေျမမရွိဘူး။ အိမ္မွာ ၿခံစည္း႐ိုးတေလွ်ာက္ စိုက္ခ်င္တာေတာင္ ေရမရွိလို႔ မစိုက္ႏိုင္ဘူး”  လို႔ ေျပာခဲ့ရွာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကပဲ ေျပာမိတာမွားပါတယ္လို႔ ျပန္ေတာင္းပန္ရပါတယ္။

ဆရာဆလိုင္းက စိုက္ပ်ဳိးေရးအေၾကာင္းသာမက ခ်င္း႐ိုးရာ ပုံျပင္ေတြအေၾကာင္းလည္း ေျပာတတ္ပါတယ္။ ဟာသပုံျပင္ေတြ လည္း အလြန္အေျပာေကာင္းပါတယ္။

တစ္ခါက ခ်င္းလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ ရန္ကုန္မွာဘတ္စ္ကားစီးသတဲ့။ လူတစ္ေယာက္ၾကက္ျခင္းေတာင္းအလြတ္တစ္ခုကို ကားေပၚတြန္းတင္လိုက္ေတာ့ ကားဆရာက “ကားေပၚမတင္ဘူး။ ျခင္းမတင္ရဘူး” လို႔ ဆီးေအာ္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ကားေပၚက ခ်င္းလူမ်ဳိးက “ခ်င္းလည္းလူပဲကြ။ လူမ်ဳိးမခြဲပါနဲ႔” လို႔ ဝင္ၿပီးေအာ္သတဲ့။ ျခင္းေတာင္းတင္မယ့္လူက မလိုက္လာေတာ့လို႔ ကားေပၚမွာ ျပႆနာတစ္ခုၿပီးသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ခုက အမ်ဳိးသမီး ေတြဟာ ကားေပၚမွာ လက္ဆြဲျခင္းေတြပါလာတဲ့ ကိစ္ၥတစ္ခုေပၚ လာျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ ကားစပယ္ယာက “အမ်ဳိးသမီးမ်ားခင္ဗ်ား၊ ေနရာအခက္အခဲရွိလို႔ ျခင္းမ်ားကို ေပါင္ ေပၚတင္စီးၾကပါ” လို႔ ေအာ္လိုက္ျပန္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ခ်င္းလူမ်ဳိးခရီးသည္က “ဒီလိုေတာ့ လည္း ဗမာေတြသေဘာေကာင္းသားပဲ” လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်သတဲ့။ အဲဒါ ဆရာဆလိုင္းထြန္းသန္းရဲ႕ ခ်င္းပုံျပင္ပါ။ တျခားပုံျပင္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။

ဆရာဆလုိင္းက တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔ရဲ႕အတ္ၳဳပ္ၸတိ္ၱစာအုပ္လက္ ႏွိပ္စက္မူတစ္ခုကိုယူလာၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကိုျပပါတယ္။ ဆရာ့ ကို “ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ထုတ္ေဝေရးအတြက္လည္း အႀကံေပးပါဦး” လို႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဆရာကအဂၤလိပ္လိုေရးထားတာမို႔ တင္မုိးက ဗမာလိုေရးပါ။ ဘာသာျပန္ပါလို႔ တုိက္တြန္းပါတယ္။ ဗမာလို ဘာျဖစ္လို႔မေရးသလဲဆုိေတာ့ ဆရာဆလိုင္းက သူရဲ႕တစ္ကိုယ္ေတာ္ ဆႏၵျပပြဲနဲ႔ ေထာင္တြင္းအေတြ႕အႀကံဳပါေမာကၡအက်ဥ္းသားအေၾကာင္းကို ကမာၻသိေအာင္လုပ္ခ်င္တာ ပါလို႔ ေျဖပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ “ဖတ္ၾကည့္မယ္” ဆုိၿပီး ယူထားတာ ၁ဝ ႏွစ္ ေလာက္မ်ား ၾကာသြားသလားမသိပါ။ ဆရာနဲ႔ကလည္း တျပည္တည္းေနေပမဲ့ တေျမစီျခားေနလို႔ မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က နယူးေယာက္မွာေနတာ ဆုိေတာ့ နယူးေယာက္ ျမန္မာသံ႐ုံးမွာ ကုလသမဂၢအၿမဲတမ္းကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ေရာက္လာတဲ့ ခ်င္းလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆုံၾကပါတယ္။ သူက သံ႐ုံးမွာက်င္းပတဲ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔အထိမ္းအမွတ္ပြဲက်င္းပလို႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကိုဖိတ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ကလည္း သူ႔ကို စာေပေဟာေျပာပြဲ ေတြျပန္ဖိတ္တာနဲ႔ ရင္းႏွီးသြားၾကပါတယ္။

ကုလသမဂ္ၢအၿမဲတမ္းကိုယ္စားလွယ္သံအမတ္ႀကီးရဲ႕နာမည္က ဦးေဟာက္ဒိုဆြမ္းတဲ့။ သူက မႏၲေလးေက်ာင္းထြက္ပါ။ (သမိုင္း ပါေမာကၡေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ျမန္မာစာဆရာႀကီးအရွင္ဉာဏိသရ – လူထြက္၊ ဆရာဦးသန္းထြန္းကိုရဲ႕တပည္ျဖစ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔လည္း ပညာေရးညီအစ္ကိုေတာ္စပ္ပါတယ္။) ဆရာဆလိုင္းထြန္းသန္းနဲ႔လည္း ေဆြမ်ဳိးမကင္းပါဘူး။ ဒါ့ ေၾကာင့္ ဆရာဆလိုင္းရဲ႕ စာမူႀကီးအေၾကာင္းကို စကားစပ္မိၾကာၿပီး ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ထုတ္ဖုိ႔ စီစဥ္ၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ဗမာျပည္ျပန္ေတာ့ စာမူႀကီးကိုယူသြားပါတယ္။ တနည္းနည္းနဲ႔ ထုတ္ျဖစ္ေအာင္ထုတ္ဖုိ႔ဆုိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ယူသြားတာပါ။ ဆရာထြန္းသန္း သုိ႔မဟုတ္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဗမာလိုဘာသာျပန္ျဖစ္ရင္ ဗမာလိုပါ စာအုပ္ထုတ္ျဖစ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားမွာပါ။ ခုေတာ့ အဂၤလိပ္လိုထုတ္မွာပါ။

ဒီစာအုပ္မွာ အဓိက အပိုင္းသုံးပိုင္းပါတယ္။ (၁) အတၳဳပၸတိ္ၱ အက်ဥ္း၊ (၂) တစ္ကိုယ္ေတာ္ဆႏၵျပပြဲ။ ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ဟာ ဘြဲ႕ဝတ္စုံဝတ္ၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ အစာငတ္ခံဆႏၵျပတာပါ။ တုိင္းျပည္ဟာ ကမာၻ႔အမြဲဆုံးႏိုင္ငံျဖစ္ၿပီး ပညာေရး၊ က်န္း မာေရး၊ စီးပြားေရးတို႔မွာ ေနာက္တန္းက်၊ ေအာက္တန္းက်ေနၿပီ။ စစ္အစုိးရ ဖတ္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆုိတာပါ။ (၃) ေထာင္ထဲမွာ က်န္းမာေရး နဲ႔မညီဘဲ ေနရ၊ ထိုင္ရ၊ စားရေသာက္ရပုံေတြကို ေရးသားတင္ျပတာပါ။

ဆရာဆလိုင္းဟာ ခုအခါမွာ အသက္ ၉ဝ တန္းေရာက္ေနပါ ၿပီ။ က်န္းက်န္းမာမာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း ဆရာဆလိုင္းေပး တဲ့ ပက္လက္လွန္စက္ဘီးစီး ေျခေထာက္ေလ့က်င့္ခန္းကို မွန္မွန္လုပ္လို႔ က်န္းမာေရးေကာင္းေနပါတယ္။ နယူးေယာက္ ေဆာင္း တြင္းမွာ အျပင္ထြက္လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ရင္ ဆရာဆလိုင္းနည္းအတုိင္း အိပ္ရာထဲမွာပဲ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရတာေပါ့။ ဆရာစာအုပ္ဖြင့္ပြဲေလး နယူးေယာက္မွာလုပ္ျဖစ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အဘုိးႀကီးညီအစ္ကိုျပန္ဆုံျဖစ္ၾကဦးမွာပါ။ အဲဒီပြဲမွာေတာ့ ဆရာဆလိုင္းရဲ႕ ခ်င္းပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္၊ ႏွစ္ပုဒ္ေတာ့ နားေသာတဆင္ခ်င္ပါေသး။ ဆရာဆလိုင္းအသက္ရာေက်ာ္ရွည္ၿပီး ခ်င္းပုံျပင္ေတြကို အမ်ားႀကီးလက္ဆင့္ကမ္းႏိုင္ပါေစသတည္း။

ေမာင္စြမ္းရည္
၂ဝ၁၈၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၂
နယူးေယာက္


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
Advertise on MoeMaKa

Similar Posts