ခုုိင္ေအာင္ေက်ာ္ (နယူးေယာက္) – ရြာဓေလ့-မေမ့ႏုုိင္တဲ့ ေ၀့မ်က္ရည္

ၾကာခဲ့့ပါျပီ။ တစ္ခါတစ္ခါ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြကို ျမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အတူသြား-အတူေပ်ာ္ပါးေနခဲ့့ၾကပံုမ်ား သတိရလြမ္း ဆြတ္တတ္ရသည္။ နာေရးသတင္းမ်ားၾကားရေတာ့ ေကြးေသာလက္မဆန္႔မွီ-ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမွီ ဆိုျပီး ေျပာရေခ်ေသးသည္။ သုုိ႔ေသာ္ ေသကြဲ ကြဲၾကသူမ်ားကိုၾကည့္ျပီး အမွန္ပင္စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီးစြာႏွင့္ မိမိကို လွမ္းေခၚေနသလို ခံစားရသည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူတုုိ႔လို ထြက္ခြာသြားရမည့္ သူမုုိ႔ေျဖသာထားပါသည္။ ရွင္ကြဲ ကြဲသူမ်ားအဖို ့မွာေတာ့ အစားအေသာက္ေလး စားမိရျပီဆိုလွ်င္ပင္ မွိန္ရာဟင္းေကာင္းမုုိ႔အိမ္နီးပါးခ်င္း-သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ခ်က္ခ်င္းသတိရျဖစ္သည္။ ခ်ဥ္ေပါင္နံ႔ေလးမ်ား ရလာျပီဆိုလ်င္ ပို၍ သတိရသည္။ မိုးရနံ႔ ေလးမ်ား ရျပီဆိုလွ်င္ ပို၍ခံစားရသည္။

အေမရိကျပည္ေထာင္စု နယူးေယာက္ျမိဳ ့သည္ ေနသာသည္ဟု ေျပာရံုမွ် ေျပာကာရွိေသး။ ညေနဖက္တြင္ မိုးေျပးေလးေတြနဲ ့ ရွိေနတတ္ သည္။ မေန႔က ေနသာေနသည္။ ခါတိုင္းဆိုလ်ွင္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေကာင္းမည္လား ဆိုျပီး စိတ္ကူးျဖစ္သည္။ အလုပ္ကမအား အလပ္ေသာေၾကာင့္ ညေနဖက္တြင္ ေလ်ွာက္မည္ဟု စိတ္ကူးထားသည္။ တကယ္တမ္း ညေနဖက္မွာမူ မိုးေျပးေလးေတြႏွင့္ ျဖစ္ေနျပီ။ ကတၱရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ မိုးေရေတြရြာသြန္းထားသည္မုုိ႔မီးတိုင္မ်ားမွ အလင္းေရာင္ေတြ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ မိုးရြာေတာ့ ေလကလည္း ေအးစက္ေနသည္။ နယူးေယာက္မိုးကား ေရခဲေရကို ေလႏွင့္ေရာကာ ယူလာသလို ေအးစက္ က်င္ခဲေနေစသည္။  ထံုက်င္ေအးစက္ေနေသာ နယူးေယာက္ေလေျပသည္ စင္စစ္မွာေတာ့ ေရခဲေရႏွင့္ ခေလးငယ္ေတြ သၾကၤန္ေရပက္ေန သလို ျဖစ္ေနသည္။

မိုးေျပးေလးမ်ား၏ ရနံ ့သည္ သၾကၤန္ရနံ႔ကို သတိရေစသည္။ သည္ေတာ့ သၾကၤန္အလြမ္းသည္ ရင္ကိုထိေစေတာ့သည္။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ သၾကၤန္သည္ ပိေတာက္မိုးႏွင့္အတူ အလြမ္းစိတ္ေတြကို ဖန္တီးေစျပီး ရူးသြပ္ေစေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ပြားေစသည္။ ယေန႔တြင္မူ မီးထိန္ထိန္နွင့္ ဆီမီးေတြ ပူေဇၚလို ့ ၀ါလကင္းလြပ္ သီတင္းကြၽတ္္ျပီဆိုေသာ မဂၤလာသတင္းေကာင္းေတြ လက္ေဆာင္ေပးၾကေတာ့သည္။ အေ၀းတစ္ေနရာကပင္ ရွိေနၾကေသာ္လည္း မိမိထက္ တစ္ေန႔တစ္ရက္ အသက္ၾကီးျမွင့္သူမ်ားကို ကန္ေတာ့ပူေဇၚပါ၏ ဆိုေသာ ခ်စ္စဘြယ္ မဂၤလာစကားမ်ားႏွင့္ ရွိခိုးကန္ေတာ့ေသာ ေမာင္မယ္လူယဥ္ေက်းေလးမ်ားကို ျမင္ေတြ ့ရသည္။  အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္ၾကပါေစဟု ဆုေပး ရသည္။ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ရေခ်သည္။  တစ္ခ်ိဳ ့ေသာ  မိေကာင္းဖခင္သားသမီးတုုိ႔မွာ မိခင္ျဖစ္သူတုုိ႔ကို ကန္ေတာ့ေနေသာ ပံုမ်ားကို ျမင္ေတြ႔ ရသည္။  မိမိ၏ မာတာမိခင္ ေမြးေက်းဇူးရွင္ကို လက္ဆယ္ျဖာထိပ္မွာမိုး၍ ကန္ေတာ့သည့္ ဤသုုိ႔ေသာ မဂၤလာျမင္ကြင္းကား အာရွနိုင္ငံတြင္မူ ေနရာေပါင္းမ်ားစြာမွာ ျမင္ေတြ ့ရတတ္သည္။

မိမိတုုိ႔အိမ္ေရွ့တြင္ ဆီမီးေလးေတြႏွင့္ လွပေနလိုက္တာဟု ေျပာဆိုေသာ မိန္းခေလးမ်ား၏ သီတင္းကြၽတ္္ မဂၤလာအသံမ်ားကား တကယ့္ မဂၤလာ အသံျဖစ္သည္။ သူတုုိ႔ေလးေတြမွာ မီးဗံုးကေလးေတြကို အိမ္မွာထြန္းညွိထားယင္း သာသနာေတာ္တည္တန္ ့ခိုင္ျမဲေအာင္ ထယ္၀ါ ခန္႔့နားသည့္ ဗုဒၵဘာသာယဥ္ေက်းမွဴ၏ ျမင့္မားႂကြယ္၀မွဴမ်ားကို ထုတ္ေဖၚျပသေနၾကသည္။ ဘုရားေက်ာင္းကန္သြားျပီး ဆီီမီးပူေဇာ္ေကာ္ ေရာ္ ရွိခိုးလွ်က္ ျမတ္ဗုဒၵ၏ ဆိုဆံုးမတရားကို နာယူေနၾကသည္မွာ ၾကက္သေရရွိလွသည္။

ကြၽန္ေတာ္တုုိ႔ရြာတြင္ ၀ါလကင္းလြပ္ သီတင္းကြၽတ္္ျပီဆိုလွ်င္ လူငယ္မ်ားစြာတုုိ႔က နံရံကပ္စာေပ ျပဳလုပ္ရန္ ဆႏၵရွိၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္က စာမူမ်ားကို ေပးပို ့ရန္ သင္ပုန္းၾကီးမ်ားတြင္ ေၾကာ္ျငာေပးသည္။  ရြာတစ္ေလွ်ာက္လမ္းတြင္ မီးတိုင္ေလးမ်ားထြန္းညွိထားသည္။ ညအခါတြင္ ရြာလမ္းမတစ္ေလွ်ာက္၌ တစ္ေဖက္တစ္ခ်က္စီ မီးတိုင္မ်ားျဖင့္ ရွိေနသာ ကြၽန္ေတာ္တုုိ႔ရြာကား စည္ကားလွသည္။ စတုဒီသာ မုန္ ့ အလွဴေကြၽးသည္မုုိ႔လာသမွ်ေသာ မည္သူမဆို လူေတြက လာေရာက္စားေသာက္ၾကသည္။ ၀ကၤဘာကြင္းတြင္ သီတင္းကြၽတ္္ပြဲေတာ္ၾကီး ရွိသည္မုုိ႔ကြၽန္ေတာ္တုုိ႔ရြာ၏ ေကြၽးေမြးေသာ စတုဒီသာ မုန္ ့ကို စားေသာက္ျပီးမွ သြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ နံရံကပ္စာေစာင္ ျပဳလုပ္ထား၍့ မိမိတုုိ႔ ေပးပို ့ၾကေသာ စာမူမ်ား ပါသလားဆိုျပီး လာေရာက္ၾကည့္ရူသူမ်ားႏွင့္ ကဗ်ာေတြဖတ္-၀တၳဳတိုေတြ ဖတ္ၾကသူမ်ားကလည္း တိုးေ၀ွ႔ ၾကည့္ရူေနၾကသည္မွာ ေပ်ာ္စရာ။

ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိပါေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကား စာမူလက္ခံေသာ အယ္ဒီတာမုုိ႔စာမူမ်ားကို လက္ခံဖတ္ရူရေသာ သူျဖစ္ရာ ဆရာမေဒၚဘူမ၏ စာမူကို အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပင္ဆင္ဖတ္ရသည္။ အေၾကာင္းမွာ ဆရာမေဒၚဘူမမွာ အိမ္ေထာင္ကြဲစျဖစ္ေနရာ ျပန္လည္ေပါင္း စည္းေရးအတြက္ အဆင္မေျပျဖစ္ေနသည္။ ၾကီးက်ယ္ေသာ အိမ္ေထာင္ေရးပဋိပကၡလည္း မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တုုိ႔ ကလည္း ျပန္လည္ေပါင္းစည္းခ်င္ေစသည္။ အကိုေက်ာ္ဦးမွာ တကယ္ေတာ့ ဆရာမေဒၚဘူမႏွင့္ ငယ္လင္ငယ္မယားမုုိ႔တကယ္တမ္းအားျဖင့္ ကြဲျပ္လိုသူမဟုတ္ ။  ကြၽန္ေတာ္တုုိ႔မွာ ၎တုုိ႔ လင္မယားအေၾကာင္းကို အစကအဆံုး သိရွိသူမ်ားျဖစ္ရာ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းရန္ လိုလားၾက သူမ်ားျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နံရံကပ္စာေစာင္မွာ ဆရာမေဒၚဘူမ၏ ရင္ဖြင့္သံကို လက္ခံဖတ္ရူရေသာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အယ္ဒီတာအျဖစ္နွင့္ ျပင္ဆင္တည္းျဖတ္ရေသာအခါ  ျပသနာတက္ရေတာ့သည္။

ဆရာမေဒၚဘူမ၏ ရင္ဖြင့္သံမွာ မထိေရာက္ဟု ထင္ျမင္ေသာေၾကာင့္ တစ္ခါျပန္ေပး တစ္ခါျပန္ေရးခိုင္းႏွင့္ ေရးခိုင္းေနရရာ ဆရာမချမာလည္း အယ္ဒီတာမင္းျဖစ္သူ ကြၽန္ေတာ့္အား ေန႔စဥ္ လာေရာက္ျပီး စာမူေပးေနရေတာ့သည္။ ဆရာမ ေဒၚဘူမသည္ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းေနခဲ့့ေသာ မူလတန္းေက်ာင္းမွ ဆရာမတစ္ဦးျဖစ္ျပီး က်ြန္ေတာ့္အား စာမူလာေရာက္ေပးေနသည္ကို ၾကည့္ျပီး ရယ္ၾကရေတာ့သည္။ ကိုေက်ာ္ဦးမွာ ဆရာမထက္ အသက္ငယ္သူျဖစ္ျပီး ေပါင္းသင္းေနရသူျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆရာမဘူမ၏ ရင္ဖြင့္သံေတြ- ကဗ်ာေတြကို ျပင္ဆင္တည္းျဖတ္ယင္း ကြၽန္ေတာ္ေရးသားသလို ျဖစ္ေနေသာ ဆရာမေဒၚဘူမ၏ နာမည္ျဖင့္ ေဖၚျပထားသည့္ စာမူကို ေဖၚျပခဲ့့ရေတာ့သည္။ မည္သုုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ကြၽန္ေတာ္တုုိ႔ရြာ၏ နံရံကပ္စာေစာင္ကေလးကျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း တည္ရိွေနခဲ့့သည္။

ရြာ၏ဓေလ့ကို ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိေနျခင္းမွာ ယင္းကဲ ့သုုိ႔ နံရံကပ္စာေစာင္ကေလးမွ မေမ့နိဳင္ေသာ အျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္တုုိ႔ရြာတြင္ နံရံကပ္စာေစာင္ကေလးမ်ား  ရွိမွရွိပါ့မလား စဥ္းစားေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုုိ႔ေနထိုင္ခဲ့့စဥ္က ကုကၠိဳလ္ ပင္ ဆိုင္းဆိုင္းရိုင္းရိုင္းႏွင့္ ရြာလမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ ေနျခည္မထိုးနိဳင္ေသာ လမ္းမၾကီးကား ယခုဆိုလွ်င္ ေနျခည္ထိုးလို ့ ရြာလမ္းမလည္း လြင္တီးေခါင္လို ျဖစ္ေနျပီဟု ေျပာဆုိၾကသည္။ အရိပ္ေကာင္းေသာ ကုကၠိဳလ္ပင္ေတြကား ခုတ္ထစ္ျဖတ္လွဲ ျပီးျပီမုုိ႔သၾကၤန္က်ေလတိုင္း စိတ္းညိုုလွပေနေသာ ကုကၠိုလ္ရြက္ကေလးမ်ားကိုလည္း မျမင္ေတြ႕ရေတာ့ျပီဟု ၀မ္းနည္းတသစြာ ေျပာၾကသည္။  လြမ္းစရာေကာင္း ေသာ ကုကၠိဳလ္၏ ေ၀ဒနာကား ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အမွန္ပင္ နာက်င္ေစသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကုကိၠိလ္္ကို ခ်စ္သူျဖစ္သည္။ ကုကၠိုဳလ္၏ ေျခရင္းတြင္ ကဗ်ာေရးေနခဲ့့သူျဖစ္သည္။ ေႏြဖက္ရာသီဆိုလွ်င္ ကိုကိၠဳလပ္ရိပ္တြင္ေနၾကျပီး ေလကေလးတျဖဴးျဖဴးႏွင့္ ေပ်ာ္စရာ ေနခဲ့့ဖူး သည္မ်ားကို ျပန္လည္သတိရတတ္သည္မွာ အခါမလပ္ ျဖစ္သည္။

ခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သည္ ရြာဓေလ့ကို မေမ့နိဳင္သည္ၾကားက သတိရေနျခင္းမ်ား ျဖစ္ေပၚတတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တုုိ႔၏ ယဥ္ေက်းမွဳမ်ားနွင့္ ခံစားရေသာ ဘ၀မ်ားကို ယွဥ္တြဲျပီး  ေတြးေတာရေသာအခါ ရင္မွာ အမွန္ပင္ နာၾကင္စြာ ခံစားရသည္။  ကြၽန္ေတာ္သည္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ရြာဓေလ့မ်ားကို ေမ့ေနတတ္သည္။  အရုပ္ၾကီးမ်ားျဖင့္ ျမိဳ ့ကိုလွည့္ပတ္ျပီး ဘုရားၾကီးေဂါပကအဖြဲ ့မွ သီတင္းကြၽတ္္ပြဲေတာ္ ရွိေၾကာင္း ေၾကညာသည့္ လမး္တစ္ေလွ်က္ ကျပေၾကာ္ျငာသည္ကို ခ်က္ခ်င္း သတိမရ ။ ထိုအခါ ကြၽန္ေတာ့္ကို ရြာ့ဓေလ့မ်ား ေမ့ေနျပီလားဟု စကားနာနွင့္ ေမးခြန္း ထုတ္ၾကေသးသည္ကို သတိရလာသည္။ ဆီမီးကေလးေတြ တစ္ထိန္ထိန္နွင့္ သီတင္းကာလ မဂၤလာအခ်ိန္မွာ ၀ကၤဘာကြင္း၌ ပြဲေတာ္က်င္းပေနပံုမ်ားကို သတိရလာသည္။ မနက္ပိုင္းတြင္ ဆရာေတာ္ သၤဃာေတာ္ျမတ္မ်ားကို ၀ကၤဘာကြင္းပတ္လည္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဆြမ္းေလာင္းပြဲေတာ္ၾကီး က်င္းပရာ အလွခ်င္းျပိဳင္ၾကေသာ မိန္းခေလးမ်ားသည္ ၎ေန႔တြင္ ေရႊတြဲလႊဲ ေငြတြဲလႊဲျဖင့္ ရိုးရာယဥ္ေက်းမွဳ၀တ္စံုမာ်းႏွင့္ ျမင္ေတြ ့ရသည္။  တစ္ပတ္လွိဳဆံထံုးၾကီးမ်ားျဖင့္ ေရႊရင္သိမ္းသစ္ မိန္းမပ်ိဳမ်ားသည္ ပီဘီ ရိုးရာယဥ္ေက်းမွဳ အေမြအႏွစ္ကို ထိမ္းသိမ္းသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သီတင္းကြ်တ္ဆြမ္းေလာင္းပြဲေတာ္ၾကီးတြင္ ျမင္ေတြ ့ရျခင္းျဖစ္သည္။

ဆြမ္းေတာ္ၾကီးေလာင္းပြဲမွာ ဆြမ္းေလာင္းရန္ အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုုိ႔ ကာလသားလူပ်ိဳတစ္စုမွာ မီးထြန္းပြဲကို ရြာမွာ ျပဳလုပ္ၾကရသည္။ နံရံကပ္စာေစာင္ ျပဳလုပ္ျပီး လူစည္ကားေအာင္ ျပဳလုပ္သည္။ စတုဒီသာ မုန္ ့အလွဴပြဲ ေကြၽးေမြးသည္။ ဆြမ္းခ်က္ရန္ အတြက္ တညဥ့္လံုး ခ်က္ျပဳတ္ရန္ တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ၾကရသည္။ ေရဒီိယိုကက္ဆက္သံမ်ားျဖင့္ တရြာလံုး တစ္ရပ္ကြက္လံုး ေတးသံခ်င္းတ ညံညံျဖင့္ မ၈ၤလာအခ်ိန္ျဖစ္ေစသည္။ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိပါေသးသည္။ အဆိုေက်ာ္ ခိုင္ေက်ာ္လင္း၏ ၀ါကြၽတ္္ဗ်န္ ဆိုေသာ ေတးသံသည္ ၎ေန႔တြင္ ရပ္ကြက္တိုင္းတြင္ ေသာင္းထိုက္ကၾကားေစသည္ဟု ေျပာရမေလာက္ပင္ ျဖစ္ေစသည္။  တစ္ျမိဳ ့လံုး ဆူညံေနသည္။ ရြာ့ဓေလ့ကား ေမ့မရနိဳင္ေလာက္ေအာင္ မ်က္ရည္မ်ားကို ေ၀့ေစသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခ်င္ပါေတာ့သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အေမရိက ျပည္ေထာင္စု နယူးေယာက္ျမိဳ ့မွာ ေနထိုင္ေသာ ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ ့ မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုုိ႔ရြာ၏ အဆင္း -အေငြ ့အသက္- အန့ံ ့-အေရာင္-ဓေလ့ယဥ္ေက်းမွဳကား ရွာမရေတာ့ပါေလ ။