ခင္လြန္း – ဆရာေမာင္ေအာင္ပြင့္သိ႔ု လြမ္းသျဖင့္….

ခုေလာက္ဆုိ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ညေနခင္း င၀န္ျမစ္ကမ္းေဘး ရႈခင္းရႈကြက္ေကာင္းေကာင္းေလးတေနရာမွာ အကိုပြင့္နဲ႔သူ႔မိတ္ေဆြေတြ ရဲေဘာ္ေတြ ညီအကိုေတြ ရီေ၀ေနၾကေလၿပီလား။

ဒီေန႔ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေအာင္ပြင့္ရဲ႕ အသက္ (၇၀)ျပည့္ေမြးေန႔။

ဒီေန႔မတိုင္မီ ႏွစ္ေတြ လေတြထဲက က်ေနာ္ ဒီေန႔ဒီရက္မွာ သူနဲ႔က်ေနာ္ၾကားအမွတ္ရစရာေလးေတြ ေရးမယ္စိတ္ကူးထားခဲ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔သာ ေရာက္သာလာေရာ က်ေနာ္ ဘာမွမေရးျဖစ္ခဲ့ျပန္ဘူး။

ေနာက္တခါ ဘယ္ေန႔မွာ ေရးရမလဲဆိုၿပီး က်ေနာ္ဟာ ေတးမွတ္ထားပါလိမ့္အုံးမယ္။ ၿပီးေတာ့လဲ အဲဒီေန႔ေရာက္တဲ့အထိ ဘာတလုံးမွမေရးျဖစ္ခဲ့သလို ႏွစ္တႏွစ္ဟာလဲ အရင္ႏွစ္ေတြလိုပဲ ကုန္လြန္သြားၾကေပအုံးမွာပါပဲ။

ဘာေၾကာင့္မ်ား အဲဒီလိုျဖစ္ရပါလိမ့္လို႔ကိုယ့္ဘာသာဆန္းစစ္ေတာ့ အေျဖတခုရတယ္။

ဒီအေျဖက တျခားသူတဦးဦးနားလည္မယ္မထင္ဘူး။

ထားလိုက္ေတာ့။

သူန႔ဲက်ေနာ္ ့ၾကားထဲကအေၾကာင္းအရာေတြ၊ မိတ္ေဆြမွာလဲ သူနဲ႔မိတ္ေဆြအၾကား မေမ့စရာေတြအေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိခ်င္ရွိေပလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို က်ေနာ္မေျပာေတာ့ဘဲ သူနဲ႔က်ေနာ္ၾကားက စိတၱဇဆန္တဲ့(ဒီလိုသုံးေတာ့ တမ်ဳးိတမည္ယူဆစရာပဲ၊ က်ေနာ္ဆုိလိုတာက ကိုင္တြယ္ထိေတြ႔ျပသလို႔မရတဲ့နယ္ပယ္) အရာေတြရွိတဲ့အထဲက အေရးႀကီးတာေလးတခုေလာက္ေျပာျပရမလားေပါ့။

ဥပမာဗ်ာ က်ေနာ္ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္။ အကိုတေယာက္လို၊ က်ေနာ္တန္ဖိုးထားတဲ့ကဗ်ာဆရာတေယာက္လို။ အဲဒါမ်ဳးိ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုက်ေနာ္ယုံတယ္။ သူ႔ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈ အစုစုကိုသိလုိ႔ယုံတာ။ ဒီေလာက္ဆိုလုံေလာက္ၿပီထင္ရဲ႕။

ဆိုေတာ့ မိတ္ေဆြမွာလဲ ဒါေတြ ရွိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

တခုရွိတာက က်ေနာ္ ့သူ႔ကိုထားတဲ့စိတ္မ်ဳိး သူက်ေနာ္ ့အေပၚထားမထား၊ ဘယ္ေလာက္ထိ ေလးနက္မနက္။

က်ေနာ္က ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ ဘာကိုမွတေယာက္ေယာက္ဆီက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေမွ်ာ္လင့္ႏို္င္သူမဟုတ္။ ကိုယ္က တစုံတဦးအေပၚ ဘယ္ေလာက္ေပးထားေပးထား ကိုယ္က ျပန္ရခ်င္မွရတဲ့အေျခအေန။ ကိုယ့္ဘာသာျပန္ၾကည့္ေတာ့

နံမည္ႀကီး ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာ စာေပသမား ဘာမွမယ္မယ္ရရ မဟုတ္ရဘူး။ စာေပနယ္မွာလဲ ထမင္းထုပ္ ဟင္းထုပ္အဆင့္ေပါ့။ ရုပ္ရွင္စကားနဲ႔ဆိုရင္ ျဖတ္ေလွ်ာက္အဆင့္ေလာက္။

ဒါေပမဲ့ လူတေယာက္နဲ႔လူတေယာက္မွာ အတြင္းသားခ်င္း စီးဆင္းထြင္းေဖာက္ျမင္ႏိုင္တဲ့အခါမ်ဳိး သူနဲ႔က်ေနာ္ၾကားရွိခဲ့တယ္လို႔က်ေနာ္ခံစားရတဲ့အခါေတြ ရွိတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တေန႔မွာ သူဟာ က်ေနာ့္ကို ဘ၀ခ်င္း လူခ်င္း ပုံအပ္ၾကရမယ့္အလုပ္တာ၀န္တခု စိတ္တူကိုယ္တူ လုပ္ၾကဖုိ႔ တိုင္တည္လာတယ္။

ဒီ့ထက္အဆုံးအစြန္ဆိုတာ မီးလွ်ံတရဲရဲနဲ႔ေခ်ာက္ကမ္းပါးပဲရွိေတာ့တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သားၾကားမွာ ပါးပါးေလးနဲ႔သီထားတဲ့ႀကဳိးဟာ တေယာက္ေပၚတေယာက္ယုံၾကည္မႈပဲ။

က်ေနာ္ဟာ သူ႔အေပၚမွာ တည္မီွေနသလုိ သူဟာ က်ေနာ္ ့အေပၚမွာ တည္မီွေနခဲ့တယ္။ အဲဒါဟာ အရာခပ္သိမ္းပဲ။

ဒါကို မိတ္ေဆြသိေအာင္လဲ က်ေနာ္ရွင္းျပမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။

အေၾကာင္းအရာတခုခုလို ေျပာလို႔လြယ္ကူတာမ်ဳိးမဟုတ္ေတာ့ က်ေနာ္သိပ္လဲေျပာျပမေနခ်င္ဘူး။

အဲဒါနဲ႔ပဲ သူဟာ (၇၀)ျပည့္ခ့ဲၿပီ။

အဲဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ဟာ (၆၀)နီးခဲ့ၿပီ။

ခုေတာ့ သီတာခုႏွစ္တန္မက ပင္လယ္သမုဒၵရာေတြေတာင္ျခားလို႔။

သူ က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူး။ က်ေနာ္က လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ဒုကၡိတတပိုင္းအျဖစ္။

ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ေတာ့ ယုံေနတယ္။ ” ေဟ့လူ ကုိခင္လြန္း …ၿငိမ္းခ်မး္ေရးညစာ အတူစားၾကမယ္ဗ်ာ မၾကာေတာ့ဘူးဗ် မၾကာေတာ့ဘူး ” လို႔ေျပာခဲ့တဲ့ ၁၉၉၀ ခုမ်ားရဲ႕ ေႏွာင္းပိုင္းကာလ နယ္ျခားလိုင္းေပၚက ညေနခင္းေလးေတြကို ခုထိယုံၾကည္ေနတုံးပဲ။

ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ၿငိမး္ခ်မ္းေရးညစာအတူစားၾကဖို႔ ေတြ႔ၾကရေပးအုံးမယ္။ ရာသီနဲ႔ပန္း မွန္းဆၾကည့္ေတာ့ …အင္း တကယ္မၾကာေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။

အေ၀းကေန

လြမ္းဆြတ္တမ္းတစြာ ဦးညႊတ္အေလးျပဳပါတယ္အကိုပြင့္

ခ်စ္ခင္ေလးျမတ္လ်က္…

ညီရဲေဘာ္

…

ခင္လြန္း

ေခတၱ-နယူးဇီလန္

သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီအား – oothandar.blogspot မွ ရယူပါသည္။