(မုိးမခ) ႏုိ၀င္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၅
ကြၽန္ေတာ္ဒီလမ္းကုိေျပာင္းလာတာ မၾကာေသးေပးမယ့္လုိ႔ လူတုိင္းႏွင့္ခင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာင္းလာေသာလမ္း တြင္ လမ္းသြယ္ သုံးခုရွိသည္။ လမ္းသြယ္ (၁) (၂) (၃) ဟု အမည္ေပးထားသည္။ ကပ္ၿပီးျပည့္က်ပ္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္လုိ႔ လမ္းသြယ္သုံးခုႏွင့္ဆုိေတာ့ အိမ္ေျခမ်ားသည္။ အိမ္ေတြက တစ္အိမ္နွင့္ တစ္အိမ္ကပ္ၿပီး ျပည့္က်ပ္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ လူတုိင္းနီးပါးႏွင့္ ခင္သည္။
လမ္းသြယ္ (၂) ထဲက အိမ္တစ္အိမ္မွာေနတဲ့ အဘုိးႀကီးတစ္ေယာက္နွင့္ေတာ့ တခါမွစကားမေျပာဖူးပါ။ သူ႔ကုိ တစ္လမ္းလုံး က လူ႔ဂြစာႀကီးဟုေခၚၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိလည္း သူနဲ႔စကားမေျပာဖုိ႔ ေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ္သိရသေလာက္ေတာ့ အဖုိုး ႀကီးမွာ ပင္စင္စားႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဝါသနာအရ ေမာ္တာတုိ႔ ေရစုပ္ပန္႔တုိ႔ ျပင္ပါသည္။ သုိ႔ပါေသာ္လည္း လမ္းထဲကလူေတြကေတာ့ သြားမျပင္ၾကပါ။ တျခားတေနရာကလူေတြသာ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စလာျပင္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘဝင္မက်ျဖစ္ေနတာက သူ႔ကုိ စကားေျပာမေကာင္းလုိ႔ ဒီအတုိင္းထားလုိက္ရင္ သူဟာ လူ႔ေဘာင္ အျပင္ဘက္က လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္မဟုတ္လား။
ဒီအေၾကာင္းလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကေျပာေတာ့ အားလုံးက မေက်နပ္ေသာမ်က္နွာနွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကုိၾကည့္သည္။ ကြၽန္ေတာ္စကားၾကားေတာ့ လမ္းထိပ္ကလူပ်ိဳႀကီး ကုိေအာင္ႀကီးက အဘုိုးႀကီးအေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ကုိေအာင္ႀကီးက ဒီလမ္းထဲမွာ ေမြးကတည္းကေနသူျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒီလမ္းထဲကလူေတြအေၾကာင္း အကုန္သိသည္။ သူေျပာျပခ်က္အရ ထုိအဖုိးႀကီးမွာ မိန္းမရွိသည္။ သူ႔မိန္းမက သူ႔ထက္ ၄, ၅ နွစ္ေလာက္ငယ္သည္။ သူကလည္း အစုိးရဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူပင္စင္ယူခ်င္ေပမယ့္လုိ႔ သူမိန္းမက ပင္စင္မယူေသးေပ။ နယ္မွာ တာဝန္က်ေန၍ သူႏွင့္အတူမေန ႏုိင္ပါ။ တစ္ခါတေလေတာ့ ျပန္လာတတ္သည္။ သူ႔မွာသားသမီး (၃) ေယာက္ရွိသည္။ အကုန္လုံး သူ႔အုိးသူ႔အိမ္နွင့္ တကဲြ တျပား စီေနၾကသည္။ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဝါသနာအရ ေမာ္တာေတြ၊ ေရစုပ္ပန္႔ေတြကုိျပင္ သည္။ ျပင္တယ္ဆုိေပမယ့္လုိ႔လည္း လာျပင္တဲ့သူေတြကုိ ေတြ႔ရခဲသည္။
ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိသည္မွာတစ္လေနမွ တစ္ေယာက္ေလာက္သာ လာျပင္သည္။ ေစ်းႀကီး၍မဟုတ္ သူကလာျပင္ရင္ သူမ်ားေတြလုိ ပုိက္ဆံအမ်ားႀကီး မယူဘဲ ပစၥည္းလဲစရာမရွိရင္ လက္ဖက္ရည္ဖုိးေလာက္သာ ယူသည္။ ထုိအခ်က္ကုိၾကည့္ရင္ စားဝတ္ေနေရးအတြက္မဟုတ္ပဲ ဝါသနာအရျပင္ေၾကာင္းသိႏုိင္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ထုိစကားေတြကုိၾကားရေတာ့ သူနဲ႔ တေန႔ ပစၥည္းသြားျပင္ရင္ စကားေျပာၾကည့္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။
ကြၽန္ေတာ္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ရင္း တခါတေလသူ႔ကုိေတြ႔သည္။ သူကဆုိင္ထဲဝင္လာတာနဲ႔ လူအရွင္ဆုံးခံုကုိရွာၿပီးရင္ မွာစရာရွိတာမွာေသာက္ၿပီး ထျပန္သည္။ ဘယ္သူကုိမွလည္းမေခၚ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း စကားမေျပာေပ။ ထုိုသုိ႔ဘယ္သူနဲ႔မွ လည္းမေခၚမေျပာ တစ္ေယာက္တည္းေနတာေၾကာင့္ သူ႔ကုိ လူ႔ဂြစာႀကီးဟု ေခၚဟန္တူသည္။ ကုိေအာင္ႀကီးတစ္ခါက အ ဘုိးႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုေျပာျပဖူးသည္။ သူတို႔လမ္းေတြ ကြန္ကရစ္ခင္းတုန္းက ျဖစ္သည္။ အားလုံးလမ္း အက်ယ္ကုိ တေျပးညီသတ္မွတ္ၾကသည္။ ထုိသုိ႔သတ္မွတ္က်ရာတြင္ လမ္းသြယ္ (၂) (၃) က ဘာျပႆနာမွမရွိ။ လမ္းသြယ္ တစ္ကေတာ့ ျပႆနာရွိသည္။ ၿခံစည္းရုိးေတြက ေရွ႕တုိးလုိက္ ေနာက္ဆုတ္လုိက္နဲ႔ ျဖစ္ခ်င္သလုိျဖစ္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရပ္ကြက္လူႀကီးက တေျပးညီ အတုိင္းအတာယူလုိက္သည္။ သူတုိ႔ လူ႔ဂြစာႀကီးဟုေခၚေနေသာ အဘုိးႀကီးရဲ႕ ၿခံစည္းရုိးႀကီးနဲ႔ လည္း မလြတ္ေပ။ အဘုိးႀကီးက သူ႔ၿခံစည္းရုိး အခုိင္အမာႀကီးကုိ ၿဖိဳမေပးခ်င္ေပ။ ဒါနဲ႔ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြလည္း မနည္းေျပာ ဆုိစည္းရုံးၿပီးမွ ဖယ္ေပးသည္။ ဖယ္ေပးေပမယ့္လုိ႔လည္း အသာတၾကည္မဟုတ္။ အသံအက်ယ္ႀကီးႏွင့္ တစ္ရပ္ကြက္လုံး ၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာလုိက္သည္။ “လုပ္မည္ဆုိလည္း အားလုံးညီတူညီမွ်လုပ္ၾကေပါ့ကြာ။ မလုပ္လုိ႔ကေတာ့ ငါကမဖယ္ ေပးဘူး” ဟု ေအာ္ေျပာခဲ့ဖူးေၾကာင္း ကုိေအာင္ႀကီးက ေျပာျပဖူးသည္။
အရင္ကတည္းက အေျပာအဆုိနည္းလုိ႔ သတ္မွတ္ခံထားရတဲ့အျပင္ လူ႔ဂြစာႀကီးပါ ပူးတဲြဘဲြ႔ထူးရထားသည့္ အဘုိးႀကီးဟာ ဒီကိစၥၿပီးကတည္းက ၿခံစည္းရုိးတံခါးႀကီးကုိ အၿမဲေသာ့ခတ္ထားၿပီး အိမ္ထဲမွာတစ္ေယာက္ထဲေနေတာ့သည္။ ေမာ္တာတုိ႔ ပန္႔တုိ႔ ျပင္ခ်င္တဲ့သူလာမွ တံခါးထဖြင့္ေပးသည္။ သူတစ္ေယာက္ထဲရွိေနခ်ိန္ သူ႔ရဲ႕ အပ်င္းအေျပ အေဖာ္က ေရဒီယုိျဖစ္သည္။ FM ကုိအက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၿပီး နားေထာင္သည္။ ဒီလုိနဲ႔ေနလာလုိက္တာ သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္စကားေျပာဖုိ႔ ကံပါလာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္က ေရစုပ္ပန္႔ကေလးပ်က္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ပန္႔ အပ်က္ကေလးကုိ ျဖဳတ္ၿပီး ျပင္ဖုိ႔သူ႔အိမ္ကုိထြက္လာခဲ့သည္။ သူ႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေသာ့ခတ္ထားတာေတြ႔သည္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ထဲ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ အဘုိးႀကီးက ပက္လပ္ကုလားထုိင္ေပၚမွာ ေရေႏြးေသာက္ရင္း FM နားေထာင္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒါနဲ႔ဘဲ “အဘ” ဟု လွမ္းေအာ္လုိက္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္အသံၾကားမွ တံခါးလာဖြင့္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိလည္း ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔အိမ္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ထုိင္ဖုိ႔ ထုိင္ခုံတစ္စုံလွမ္းေပးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ “ဘာျဖစ္တာလဲ” ဟုေမးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္ ပန္႔အပ်က္ကေလးကုိ ေပးလုိက္ၿပီး မနက္ကမွဖြင့္လုိ႔မရေတာ့ေၾကာင္း ရွင္ျပလုိက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာၿပီးတာနဲ႔ သူလည္းစျပင္ေတာ့သည္။ သူကျပင္ရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ စကားေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကုိအရင္က မျမင္ဖူးေၾကာင္း ဘယ္ကေနေျပာင္းလာေၾကာင္း စသျဖင့္ေမးသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အလုိက္သင့္ျပန္ေျဖသည္။ ရပ္ကြက္ထဲကသူေတြေျပာသလုိ မဆုိးေၾကာင္း စကားေျပာၾကည့္၍ သိရသည္။
ထုိ႔ေနာက္သူ႔ဘဝအေၾကာင္း၊ ယခင္ကလုပ္ခဲ့ေသာ အစုိးရဝန္ထမ္းဘဝအေၾကာင္း၊ အျခားေထြရာေလးပါးအေၾကာင္းေတြကုိ ခရားေရလႊတ္ေျပာသည္။ သူက စကားကုိ အားရွိပါးရွိေျပာကုိၾကည့္ရတာ ကြၽန္ေတာ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မယံုႏုိင္ျဖစ္ေနသည္။ အလြန္စကားနည္းသည္ဟု ထင္ထားခဲ့ေသာသူသည္ ယခုလုိစကားေတြေျပာလိမ့္မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္မထင္ပါ။ သူေျပာ စကားအရ သူအရင္က အစုိးရစက္ရုံတစ္ရုံက စက္ျပင္ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သားသမီးသုံးေယာက္ရွိၿပီး အကုန္လုံး သူ႔အိမ္ေထာင္ႏွင့္သူျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူနဲ႔စကားေျပာေနစဥ္မွ ေခါင္းညိတ္နဲ႔ “ဟုတ္ကဲ့” ဟူေသာစကားကုိသာ ခဏခဏသုံးေနမိသည္။ တစ္ခါတေလမွ စကားနည္းနည္းပါးပါး ဝင္ေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့္ နားသာေထာင္ေန လုိက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေရစုပ္ပန္႔ကေလးျပင္ၿပီးတာေတာင္ စကားစမျပတ္ေသးပါ။ စကားေတြဆက္ေျပာေနသည္။ သူ႔ရဲ႕ ငယ္ဘဝအေၾကာင္း၊ သူ႔ဇာတိအေၾကာင္း၊ သူ႔ရဲ႕ေက်ာင္းသားဘဝ၊ ေနာက္ၿပီး သူ စက္မႈလက္မႈ သိပၸံတက္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း ေတြေျပာျပသည္။ သူ႔စကားထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိေနတာတစ္ခုက သူတုိ႔ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ အလုပ္ခန္႔စာကုိ စာအိတ္ ထဲထည့္ၿပီး တစ္ခါတည္းေပးလုိက္တယ္ဆုိသည့္ အခ်က္ျဖစ္သည္။ သူနဲ႔စကားေျပာေနတုန္း ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ေကာ္ဖီေတြ၊ မုန္႔ေတြနဲ႔သာ ဧည့္ခံသည္။ ကြၽန္ေတာ္မစားဘူးဟုေျပာေသာ္လည္း မရပါ။ အတင္းစားခုိင္းသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ေန႔လည္ (၃) နာရီကေရာက္ခဲ့တာ ညေန (၆) နာရီထုိးလုိ႔ ေမွာင္ရိပ္သန္းမွ စကားစျပတ္၍ အိမ္ျပန္ရသည္။ စကားစျပတ္တယ္လုိ႔ ေျပာရေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က “ဟုတ္ကဲ့” ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္တဲ့အလုပ္ကုိသာ လုပ္ၿပီး သူေျပာေသာ စကားမ်ားကုိ နားေထာင္ေနလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျပန္ခါနီး ျပင္ခဘယ္ေလာက္က်လည္း ဟုေမးလုိက္ေတာ့ ပုိက္ဆံေပးစရာ မလုိေၾကာင္း ဘာပစၥည္းမွလည္း ထည့္စရာမလုိတဲ့အတြက္ ပုိက္ဆံမေပးဖုိ႔ ေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း အာနာတာနဲ႔ ပုိက္ဆံယူဖုိ႔ အတင္းေျပာေတာ့ ပုိက္ဆံတစ္ေထာင္သာ လက္ဖက္ရည္ဖုိးယူလုိက္သည္။ သူ႔ကုိၾကည့္ရသည္မွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာရသည္ကုိ နွစ္သက္ပုံေပၚသည္။ ေနာက္ၿပီး တစ္ခုသတိထားမိတာက သူဒီလုိစကားမေျပာရသည္မွာ ၾကာၿပီး ထင္သည္။ စကားစက ျပတ္တယ္လုိ႔ကုိ မရွိေပ။ သူ႔ပါးစပ္ကမေျပာေပမယ့္ သူ႔မ်က္နွာက ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ေနာက္တစ္ခ်ိန္ျပန္ လာေစခ်င္ပုံေပၚေနသည္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနာက္ပုိင္းျပင္စရာ ရွိရွိ မရွိရွိ အဘုိးႀကီးဆီကုိ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြဆုိ သြားသည္။ သြားတုိင္း လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြးႀကိဳဆုိသည္။ လက္ဖက္ရည္ေတြ မုန္႔ေတြနဲ႔လည္း အၿမဲဧည့္ခံသည္။ ကြၽန္ေတာ့္က မေကြၽးဖုိ႔ ေျပာေသာ္လည္း မရပါ။ သြားတုိင္း အၿမဲေကြၽးသည္။ အဘုိးႀကီးကုိကြၽန္ေတာ္အရင္က သူမ်ားေတြေျပာသလုိ စကားေျပာမေကာင္းတဲ့လူႀကီးဟု မွတ္ယူထားခဲ့သည္။ ယခုသိလုိက္ရသည္မွာ အဘုိႀကီးက စကားေျပာေဖာ္မရွိ၍ ဒီလုိျဖစ္ ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ စကားေျပာေဖာ္ ဆုိရာမွာလည္း သူ႔စကားကုိနားေထာင္ေပးမယ့္သူ မရွိဘူးလုိ႔ေျပာရင္ ပုိမွန္မည္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ အဘုိးႀကီးႏွင့္ စကားေျပာရင္ အေထြအထူးေတြေျပာဖုိ႔မလုိပါ။ ေခါင္းညိတ္ေခါင္းခါ ဟုတ္ကဲ့ မွန္တာေပါ့အဘရာ ဒီေလာက္ပဲေထာက္ေပးရသည္။ အဘုိးႀကီးကလည္း သူေျပာခ်င္တာေတြ နွစ္ရွည္လမ်ား မေျပာခဲ့ရလုိ႔လားမသိပါ။ စကား ေျပာရင္ အမူအရာေတြပါ ပါသည္။ သူဒီလုိ အာေပါင္အာရင္းသံသံနဲ႔ ေျပာေနရေပမယ့္လုိ႔ သူ႔ကုိၾကည့္ပါက ပင္ပန္းပုံ လုံးဝ မေပၚပါ။
ေနာက္ပုိင္းကြၽန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာခ်ိန္မ်ားလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ေဆြမ်ိဳးအရင္းအခ်ာပမာ ခင္မင္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ရုံးပိတ္ရက္ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔ဆုိရင္ သူ႔ဆီကုိလာတတ္မွန္းသိ၍ ၿခံတံခါးကုိေစ့တာရုံသာ ေစ့ထားတတ္သည္။ ဒါ့အျပင္ ကြၽန္ေတာ္လာရင္ေသာက္ဖုိ႔ ေကာဖီေဖ်ာ္ဖုိ႔ ေရေႏြးဓာက္ဗူးပါ အဆင္သင့္ခ်ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္မစားဘူးဟု အၿမဲျငင္း လည္း ဘယ္ေတာ့မွမရပါ။ သူေကြၽးတာကို စားမွႀကိဳက္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြက ကြၽန္ေတာ္နွင့္အဖုိးႀကီး ဆက္ဆံေရး ေျပလည္ေနတာကို အံ့ၾသေနၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ေတြ႔တုိင္း ဒီအေၾကာင္းကုိ အၿမဲအေမးခံရသည္။ ကြၽန္ေတာ္သူတုိ႔ကုိ ျပန္ေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းသာရွိသည္။
“ခင္ဗ်ားတုိ႔ေတြ နားေထာင္တဲ့အက်င့္သာလုပ္ပါ ၊ အဘုိးႀကီးသာမကဘူး ဘယ္ေလာက္ဆက္ဆံေရးမေကာင္း တဲ့သူနဲ႔မဆုိ ေပါင္းလုိ႔ရတယ္” ဟု ျပန္ေျဖသည္။
ဒီစကားၾကားေတာ့ သူတုိ႔အားလံုး စဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနၾကသည္။ ဒီတစ္ပတ္သြားေတာ့ အဖုိးႀကီးေနမေကာင္းလုိ႔ အိပ္ရာထဲမွာ လွဲေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ဝင္းတံခါးကုိေတာ့ ထဖြင့္ေပးထားသည္။ အိမ္မွာတစ္ေယာက္မွမရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကဘဲ အဘုိးႀကီး ကို ေဆးခန္းလုိက္ပုိ႔ေပးရသည္။ ေဆးခန္းေရာက္မွ အဘုိးႀကီးနာမည္ ကြၽန္ေတာ္သိခြင့္ရသည္။ အဘုိးႀကီးနာမည္ က ဦးေအာင္ၿငိမ္းျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ကို မသိပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အလြန္ခင္သည္။
သူေျပာခ်င္တာေတြကို နားေထာင္ေပးေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူ႔ေဆြမ်ိဳးအရင္းပမာခင္သည္။ ေနာက္တစ္ ပတ္ကြၽန္ေတာ္ သြားေတာ့ ဦးေအာင္ၿငိမ္းတစ္ေယာက္ ပတ္လက္ကုလားထုိင္ေပၚမွာ ထုိင္ေနသည္။ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရတာကလည္း အား မရွိသလုိျဖစ္ေနသည္။ အဲဒီေန႔မွ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူ႔ဘဝရဲ႕ ခက္ခဲတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ဘယ္လုိေနထုိင္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ၊ အခက္ အခဲေတြကို ဘယ္လုိေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပသည္။ အဲဒီေန႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ဦးေအာင္ၿငိမ္းကို ေနာက္ဆံုးေတြ႔လုိက္ရတဲ့ေန႔ျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္ၿငိမ္းတစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔ၿပီး သံုးရက္ေလာက္အၾကာမွာ ေလျဖတ္ၿပီး ဆံုးသြား သည္။ သူေသဆံုးသြားေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ တစ္သက္တာမေမ့ႏုိင္စရာေတြ ထားသြားခဲ့သည္။ လူ႔ဂြစာႀကီးဟု အေခၚ ခံရေသာ ဦးေအာင္ၿငိမ္းတစ္ေယာက္ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။
ေအာင္တင့္ေဆြ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
