ေက်ာ္ေမာင္ (တုိင္းတာေရး) – လြမ္းမိေလေသာ ႏွဲသံ(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၅
တႏွစ္တုန္းကဆိုေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အစိတ္ေလာက္တုန္းက။ ဧရာ၀တီျမစ္၀ကြၽန္းေပၚမွာရွိတဲ့ ဇာတိၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ရပ္ကြက္က လူေတြ ေညာင္ေရသြန္းပြဲလွည့္ဖို႔ ျပင္ၾကဆင္ၾကခ်ိန္ေပါ႔။ ညေန ေလးနာရီေလာက္မွာ ၿမိဳ႕ထဲကိုလွည့္ၿပီး ၿမိဳ႕ေျမာက္ဖက္ ေစတီနားက ေဗာဓိေညာင္ပင္ကို ေညာင္ေရသြန္းၾကမယ္။ ပါေနၾကအတိုင္း ဒိုးပတ္ တီး၀ိုင္းနဲ႔။ ဦးေလး အလတ္ျဖစ္သူက လက္သံေျပာင္တဲ့ အေပ်ာ္တမ္း ဒိုးပတ္တီးသမား။ လူမျမင္ရဘဲ ဒိုးသံၾကားတာနဲ႔ သူတီးေနတယ္ ဆိုတာ အတတ္ေျပာႏိုင္တဲ့ ဒိုးပတ္သမား။ သူနဲ႔ အၿပိဳင္တြဲတီးႏိုင္သူက သူတို႔အရပ္မွာ ခပ္ရွားရွားျဖစ္ပါတယ္။ အၿပိဳင္လိုက္တီးႏိုင္သူနဲ႔ တီးတဲ့အခါ သူတို႔ ဒိုးပတ္၀ိုင္းက အေတာ့္ကိုၿမိဳင္ပါတယ္။
သူတို႔အဖြဲ႔ေတြ ေန႔ခင္း ႏွစ္နာရီခြဲေလာက္မွာ တီး၀ုိင္း စတိုက္ပါတယ္။ ဒိုးပတ္၀ုိင္းဆိုတာမွာ ဒိုးပတ္ႏွစ္လုံးပါတယ္။ အမဒိုးတဲ့၊ အဖိုဒိုးတဲ့။ ေခၚဒိုးနဲ႔ လိုက္ဒိုးလို႔လည္း ေခၚပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဒိုးပတ္ေတြကို ေရႊတိဂုံဘုရား အေရွ႕ဘက္ ေစာင္းတန္းမွာရွိတဲ့ တူရိယာအေရာင္းဆိုင္ေတြက ၀ယ္ၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္ကို သေဘၤာစီးၿပီး တကူးတက လာ၀ယ္ၾကရတာပါ။
မွတ္မိၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ အေရွ႕ဘက္မုခ္ ေစာင္းတန္းေလွကားကတက္ရင္ တဖက္တခ်က္မွာ ဒိုးပတ္ေတြ အိုးစည္ ေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ဆိုင္ေတြ။ တခါတေလ အဲဒီဆိုင္ေတြမွာ ဒိုးပတ္ တခ်က္ တခ်က္ တီးၿပီး အသံစမ္းေနၾကသူေတြ၊ အိုး စည္၀ယ္မယ့္သူေတြနဲ႔ စည္ကားေနၾကတာေတြ ၾကားခဲ့ ျမင္ခဲ့ၾကရမွာေပါ႔။ အဘိုးက ရန္ကုန္အလည္လာ၊ ေရႊတိဂုံဘုရားဖူးၿပီး အျပန္တိုင္း အေရွ႕ဘက္မုခ္ ေစာင္းတန္းကေန ဒိုးပတ္ေသးေသးေလး တလုံးျဖစ္ျဖစ္၊ အိုးစည္ေသးေသးေလး တလုံးျဖစ္ျဖစ္ ၀ယ္သြားေလ့ရွိပါတယ္။ နယ္မွာ သူတို႔နဲ႔အတူေနတဲ့ သူ႔ေျမးေလး တီးဖို႔အတြက္ပါ။ တေခတ္တခါကလို႔ပဲ ဆိုပါရေစ။
ဒိုးပတ္၀ိုင္းမွာ လင္းကြင္းနဲ႔ ၀ါးလက္ခုပ္ ပါပါတယ္။ ၀ါးလက္ခုပ္က ၀ါးၾကီးၾကီးတလုံးကို ၀ယ္တာလား သြားခုတ္ၿပီးယူလာၾက တာလားမသိ။ အဲဒါကို သူတို႔ဘာသာ ၀ါးလက္ခုပ္ျဖစ္ေအာင္ ဓါးမနဲ႔ ဟိုခုတ္ ဒီခုတ္လုပ္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ အေခ်ာသပ္လုပ္ကာ တီးတာေတြ႔ရပါတယ္။ ႏွဲ၊ ပေလြ ပါပါေသးတယ္။ ႏွဲသမား ကိုကံၾကီးမွာ ႏွဲတလက္ရယ္၊ ပေလြတလက္ရယ္ အၿမဲတမ္းပါ တယ္။ ႏွဲသုံးရင္ ပေလြကို ပုဆိုးခါးၾကားမွာ ထိုးထားတယ္။ ပေလြသုံးရင္ ႏွဲကို ထိုးထားတယ္။
ကိုကံႀကီးက ဒိုးပတ္၀ုိုင္းရဲ႕ လက္စြဲႏွဲသမား။ ရပ္ကြက္ထဲ အလွဴခံပဲထြက္ထြက္၊ ရွင္ျပဳအလွဴပြဲမ်ိဳးမွာ တီးတီး၊ အိမ္တအိမ္မွာ စုၿပီး အေပ်ာ္ပဲတီးၾကတီးၾက သူ ပါပါတယ္။ က်န္သူေတြ လူသာ ေျပာင္းတီးၾကမယ္။ ႏွဲသမားက မေျပာင္းပါ။ ႏွဲသံၾကီးကြာ နားၿငီးလုိက္တာလို႔ ဘယ္သူမွ မေျပာၾက။ တခါတေလ ဒိုးပတ္၀ိုင္းမွာ သူမပါရင္ တခုခုလိုေနသလိုျဖစ္တယ္လို႔ နားေထာင္တဲ့ သူေတြ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒိုး၀ိုင္းမွာ ႏွဲသံ ပေလြသံ မၾကားရရင္ အဘိုးက ကြမ္းစားရင္း အဖြားကို ဒီလို လွမ္းေျပာတတ္ပါတယ္ “ဒို႔ႏွဲဆရာေတာ့ အေနာက္ပိုင္းေရာက္ေနၿပီ ထင္တယ္”။ ဘုံဆိုင္အမ်ားစုက ရပ္ကြက္အေနာက္ပိုင္းမွာ ရွိတာပါ။
ႏွဲဆရာ ကိုကံၾကီးက ႏွဲမမွဳတ္ရတဲ့အခါ တခြက္တဖလားမက ေမာ့ေလ့ရွိပါတယ္။ သူက စည္းထားပါတယ္။ ဒိုးပတ္၀ိုင္းနဲ႔ တီးမယ္ဆိုရင္ မတီးခင္ ေသာက္စားထားေလ့မရွိပါ။ သူေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဒိုးပတ္၀ိုင္းက တျခားသူေတြကိုပါ။ “မင္းတို႔က လက္နဲ႔တီးရတဲ့သူေတြ၊ ငါက ပါးစပ္နဲ႔တီးရတာျဖစ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာေသာက္ထားရင္ ငါ႔ႏွဲၾကီး ယမကာသံ ထြက္ေနမွာ ေပါ႔” တဲ့။ ႏွဲ၊ ပေလြ မွဳတ္ၿပီးသြားၿပီဆိုမွ စိတ္ၾကိဳက္ေသာက္ေလ့ရွိသူပါ။ တီးမွဳတ္ၿပီးတဲ့အခါ သူ႔ကို ကဲ ကိုကံၾကီးေရ ဆုခ်သဗ်လို႔ ရပ္ကြက္ရွိ လူကုံထံေတြက ေပးလိုက္ကမ္းလိုက္ရင္ သူ႔မွာ ျပံဳးလို႔ ရႊင္လို႔။ ၿပီးေတာ့ ႏွဲ နဲ႔ ပေလြကို အိတ္ေသးေသးႏြမ္းႏြမ္းေလးထဲထည့္သိမ္းၿပီး ဘုံဆိုင္ေျပးတာပါပဲ။ ႏွဲသမား ကိုကံၾကီး မပါတဲ့အခါ ဘာဂ်ာသမားနဲ႔ တီးၾကပါတယ္။ ကိုကံၾကီးက နတ္ကနားပြဲေလး ဘာေလးမွာ ႏွဲအစြမ္းျပေနၿပီ ဆိုရင္ေပါ႔။
ဒါနဲ႔ အရိုင္(အယိုင္)တီးၾကေရာဆိုပါေတာ့။ အရုိင္ ဆိုတာ ဘာသီခ်င္းမွ မဆိုဘဲ၊ သီခ်င္းတပုဒ္ပုဒ္ရဲ႕ တီးလုံးကို မတီးဘဲ ဒိုးစမ္းတာပါပဲ။ “ပတ္ေဗာင္ေဗာင္ ပတ္ေဗာင္ေဗာင္” ဆိုၿပီး ေခၚဒိုးက အရိုင္ဒိုး စေခၚ။ “ေျဗေျဗ ေျဗေျဗ ၊ ေဗေဗ တူးတူး ေဗေဗ တူးတူး” မွာ လိုက္ဒိုးက လုိက္တီး။ ၿပီးရင္ “တူးေပါင္း တူးေျဗ တူးေပါင္း တူးေျဗ” နဲ႔ တီးေနတဲ့အခ်ိန္ ႏွဲသမားက စ၀င္ရပါတယ္။ ေနာက္က ၀ါးလက္ခုပ္နဲ႔ လင္းကြင္းက လုိက္ေပးရပါတယ္။ အဲဒီ အရိုင္တီးၿပီးခါမွ သီခ်င္းတပုဒ္ပုဒ္က တီးလုံးေတြကို တခါတည္း ဆက္တီးၾကပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက မိုက္ခဲေတြက တလွည့္စီ မိုက္ခဲၾကေပါ႔။ ဒိုးပတ္တီးတာ မသြက္ၾကေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ရင္ အရိုင္ေခၚၿပီး ဒိုးပတ္၀ုိင္းကို ျပန္ျမဴးေအာင္ လုပ္ပါတယ္။ ဒါ ဦးေလးတို႔ ဒိုးပတ္၀ိုင္းရဲ႕ ဒိုးတီးဟန္ပါ။
အဲဒီေန႔က တီး၀ိုင္းတိုက္တဲ့အခါ သစ္သားၾကမ္းျပင္ေပၚမွာျဖစ္လို႔ ဒိုးပတ္သမားႏွစ္ေယာက္က ထုိင္တီးၾကတယ္။ ထိုင္တီးတဲ့ အခါ ဒိုးပတ္ကို ၿငိမ္ေနေအာင္ ေျခတဖက္က ဒိုးပတ္ေပၚမွာ ခြထိန္းရင္း အားပါးတရတီးၾကေလ့ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က မုဆိုးဒူး ေထာက္ပုံစံထိုင္ကာ ညာဖက္ဒူးေခါင္းနဲ႔ ဒိုးပတ္ကိုအသာေလးဖိထားရင္း တီးပါတယ္။ ေညာင္းရင္ ဒူးတဖက္ေျပာင္းဖိေပါ႔။ အဲဒီတုန္းကလည္း ဦးေလးနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဒိုးပတ္ခ်င္းဆိုင္ၿပီး ဒူးေခါင္းတဖက္စီက ဒိုးပတ္ေတြကို ထိန္းထားကာ အားနဲ႔မာန္နဲ႔ တီးၾကပါတယ္။ လင္းကြင္းနဲ႔ ၀ါးလက္ခုပ္သမားႏွစ္ေယာက္မွာ လင္းကြင္းသမားက အနီးအနား ကုလားထိုင္မွာထိုင္တီးၿပီး၊ ၀ါးလက္ခုပ္သမားက မတ္တပ္ရပ္တီးပါတယ္။ နွဲသမား က စားပြဲခုံရွည္ေပၚမွာ တင္ပါးလြဲထိုင္ကာ နံရံကိုေဘးတိုက္မွီၿပီး တီးၾက မွဳတ္ၾကေပါ႔။ဒိုးပတ္၀ိုင္းနဲ႔ ကဖို႔ ဦးေရႊရိုးနဲ႔ ေဒၚမိုးလုပ္မယ့္သူေတြက ျပင္ၾကဆင္ၾကတုန္း။
တနာရီေလာက္ အားပါးတရ တိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာ ကဲ လူစုံၿပီးလားေဟ့ ဆိုၿပီး ေညာင္ေရသြန္းပြဲေတာ္ လွည့္ၾကဖို႔ စီစဥ္ၾကသေပါ႔။ ဦးေရႊရိုး နဲ႔ ေဒၚမိုးလည္း အဆင့္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူတို႔လည္း ဒိုးပတ္၀ိုင္းနဲ႔႔ သုံးေလးခါ ထပ္တိုက္လိုက္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကို ဆုခ်တဲ့သူေတြကလည္း ခ်ေပါ႔။ ေညာင္ေရအိုးရြက္မယ့္ ကေလးမေတြ အသင့္ျဖစ္ရင္ ထြက္ၾကမယ္ေဟ့လို႔ ေျပာခ်ိန္မွာ ႏွဲသမားက ၀ါးလက္ခုပ္သမားကို တိုးတိုးကပ္ေျပာေနတာ ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႏွဲသမားကို ဒိုးပတ္၀ိုင္းထဲက တေယာက္ကေန တခုခု လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္တာက ပိုက္ဆံပါ။ နွဲသမားလည္း ပိုက္ဆံကို လိပ္ ၊ ခါးၾကားထဲ ညွပ္ကာ၊ တဖက္မွာ ႏွဲ ပေလြ ထုိးထည့္ၿပီး တံခါးေပါက္ကေန ႏွဳတ္မဆက္ဘဲ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
ရန္ကုန္သားလို႔အေခၚခံရတဲ့ က်ေနာ္က ဦးေလးကို ကပ္ၿပီး ေမးလိုက္မိတယ္။
“ႏွဲသမားက မလိုက္ဘူးလား၊ သူလုိက္ရမွာေလ၊ သူက ဘယ္သြားတာလဲ”
ဦးေလးက ႏွဳတ္ျဖင့္ မေျဖ။ အျပင္ဖက္လမ္းမေပၚမွာ ေရအိုးကိုယ္စီရြက္ကာ ပိုက္ကာ ၀တ္ေကာင္းစားလွကိုယ္စီျဖင့္ တန္းစီ ေနၾကတဲ့ အပ်ိဳတသိုက္ေနာက္က ဆိုက္ကားဆီကိုသာ ဒိုးပတ္ကို ပတ္စာကပ္ရင္း ေမးဆတ္ျပပါတယ္။ ဆိုက္ကားေပၚမွာ ေအာ္ဂင္လို႕လည္းေခၚတယ္၊ ထုတ္လုပ္တဲ့အမွတ္တံဆိပ္ကို အစြဲဲျပဳၿပီး ကက္စီယိုလို႔လည္း ေခၚတဲ့ တူရိယာၾကီးက ၀င့္၀င့္ ၾကြားၾကြား။ ဘယ္သူတီးမွာလည္း ေမးေတာ့ တီးမယ့္သူ လာလိမ့္မယ္ဆိုၿပီးေျပာပါတယ္။
ေလးနာရီတိတိမွာ ကဲ စထြက္ၾကမယ္ေဟ့လို႔ လူၾကီးတေယာက္က ေဆာ္ၾသေတာ့ အားလုံးလွဳပ္လွဳပ္ရြရြနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တီး၀ုိင္းသမားေတြဆီကို လူငယ္တေယာက္အေျပးေလးေလွ်ာက္လာၿပီး ေျပာတယ္။ “ဟိုလူက သူမလာႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ တျခားရပ္ကြက္ကလူေတြ က်ေနာ္တို႔ထက္ ပိုေပးၿပီး ေခၚသြားတာျဖစ္မယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ၊ ဒီမွာလည္း ကက္စီယိုက ငွားထားၿပီးသား”
“ေဟ့ ဒါဆို ကံႀကီးကို ျပန္သြားေခၚကြာ။ သူ႔ႏွဲပဲ ျပန္သုံးရေတာ့မယ္။ “ ဘာဂ်ာသမား ဉာဏ္ၾကီးက ဆုံးသြားခဲ့တာ မၾကာေသး။
“အာ .. သူက အခုအခ်ိန္ဆို အေနာက္ပိုင္းမွာ ေကာင္းေနေလာက္ၿပီ။ တကယ္က သူလိုက္ခ်င္တာဗ်၊ ကက္စီယိုပါတယ္ ေျပာလိုက္တာ၊ ဒါဆိုလည္း တီး၀ုိင္းတိုက္ၿပီးသြားရင္ သြားခ်ေတာ့မယ္ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္း တလုံးဖိုးေလာက္ ေပးလိုက္ ၾကတာ၊ သူ လိုက္မတီးရလို႔ စိတ္မေကာင္းေတာင္ျဖစ္သြားတယ္ ထင္တယ္”
“တတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးကြာ၊ အခ်ိန္လည္း အေတာ္လင့္ေနၿပီ၊ ႏွဲလည္း မပါ၊ ကက္စီယိုလည္း မပါႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ႔၊ မင္းတို႔ငွားလာ တာ ၿမိဳ႕ထဲက မဟုတ္လား၊ ဒီလိုပဲ ဆိုက္ကားေပၚတင္သြားၿပီး အျပန္ၾကေတာ့ ၀င္ေပးလိုက္ၾကတာေပါ႔”
ဒီလိုနဲ႔ ႏွဲသံမပါ၊ ေအာ္ဂင္သံမပါေသာ ဒိုး၀ိုင္းအဖြဲ႔ႏွင့္ ေညာင္ေရသြန္းပြဲလွည့္ၾကပါတယ္။ ေအာ္ဂင္ၾကီးက ဆိုက္ကားေပၚမွာ တီးသူမဲ့ေပမယ့္ အခန္႔သား။ ဒါေပမယ့္ ဒိုးပတ္၀ိုင္းကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ရပ္ကြက္အထြက္ ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္ အေရာက္ စက္ဘီးျပင္ေနတဲ့ ပိန္ပိန္ပါးပါးလူတေယာက္က ဆိုက္ကားေပၚရွိ တီးသူမဲ့ တူရိယာၾကီးကို စိတ္မေကာင္းစြာ ၾကည့္ရင္း သူလုိက္တီးေပးပါမယ္ သူကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္တီးတတ္ပါတယ္လို႔ ဆိုကာ ဒိုးပတ္၀ိုင္းႏွင့္ လုိက္ကာ ေအာ္ဂင္လိုက္တီးေပးပါ တယ္။
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ဒိုးပတ္၀ုိင္းမွာ ပင္တိုင္ထားကာ တီးၾကဆိုၾကတဲ့ သီခ်င္းက “အလုပ္သမားေန႔ကို ဒို႔ၾကိဳပါသည္။ သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာလွသည္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို “ေညာင္ေရသြန္းပြဲေန႔ကို ဒို႔ၾကိဳပါသည္။ သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာလွသည္” လို႔ စာသားေျပာင္းဆိုၿပီး တီးၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
ေအာ္ဂင္သံ ဘယ္လိုပင္ဆန္းဆန္း တီးတဲ့သူဘယ္ေလာက္ပင္ ေကာင္းေကာင္း ဒိုးပတ္၀ိုင္းနဲ႔သာ လိုက္ဖက္တဲ့ ႏွဲသံကိုသာ တမ္းတမိခဲ့ပါတယ္။
အဘုိးတေယာက္ ေအာ္ဂင္သံၾကားရင္ “ဒို႔ႏွဲဆရာေတာ့ အေနာက္ပိုင္းေရာက္ေနၿပီ ထင္တယ္” လို႔ အဖြားကို လွမ္းေျပာေနၿပီ လား မသိ။ ႏွဲသမား ကိုကံၾကီးလည္း ေရခ်ိန္ကိုက္ၿပီး အိပ္မက္ထဲမွာ ဒိုးပတ္၀ိုင္းနဲ႔ အဖြဲ႕က်ေနေလာက္ၿပီထင္။ ႏွဲေခ်ာေတာ့ တေယာတဲ့။ ။
ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး)
၁-ေမ-၂၀၁၅
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
