(မုိးမခ) ဇြန္ ၃၀၊ ၂၀၁၅
ဒီကေန႔ ဗမာစစ္တပ္ဟာ စစ္စြမ္းရည္နိမ့္က်မႈ၊ ဖြဲ႔စည္းပံုအားနည္းမႈ၊ အရာရွိအင္အားေဖာင္းပြၿပီး မခိုင္မာမႈေတြ ဘြားဘြားႀကီး ေပၚလာၿပီျဖစ္တယ္။ အခု တပ္မ ၅ ခုက အရင္ တပ္မ ၁ ခုစာဘဲရွိတယ္။ စကခ ၇ ဆိုရင္ တပ္မတခုလံုး လူ ၁၀၀၀ မျပည့္ဘဲ ကခ်င္ျပည္တက္သြားခဲ့ရတယ္။ ေနာက္မွသာ အင္အားျဖည့္ေတြ နဲနဲခ်င္းလိုက္ေပးရတယ္။ ၈၈ မတိုင္ခင္က တပ္မတမ ေရွ႕တန္းထြက္ရင္ အင္အား ၄၅၀၀ တက္လာတာျဖစ္ၿပီး ၂၀၀၉ ပထမကိုးကန္႔စစ္ပြဲမွာေတာ့ တပ္မတမ ၁၈၀၀ တက္ခဲ့ေသး တယ္။ အခုေတာ့ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ဘဲပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဂြင္တဂြင္မွာ တပ္မေတြ ဗ်ဴဟာေတြ အမ်ားႀကီးထိုးထည့္ရေတာ့ ေခါင္းေတြမ်ားၿပီး ကြပ္ကဲမႈ မထိေရာက္ေတာ့ဘူး။
ဒါေတြရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းတရားက တပ္ေတြကို ပရမ္းပတာတအားခ်ဲ႕ခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။ ၈၈ ခုကစခဲ့တဲ့ လူထုဆန္႔ က်င္ေရး လမ္းစဥ္ေၾကာင့္ ဗမာလူမ်ဳိးတပ္သားေရေသာက္ျမစ္လဲ ျပတ္ေတာက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ တဖက္မွာေတာ့ အခြင့္အေရးေမွ်ာ္ကိုးၿပီးဝင္လာတဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြ တအားမ်ားလာတယ္။ DSA DSTA DSMA စစ္ေက်ာင္းေတြေပါင္းလိုက္ရင္ တႏွစ္ကို ဗိုလ္ ေလာင္း ၃၀၀၀-၅၀၀၀ အထိေခၚခဲ့တယ္။ တႏိုင္ငံလံုးက ဆန္႔က်င္ေနလဲ စစ္ဗိုလ္မိသားစုေတြနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတြကေတာ့ ေထာက္ခံေနေအာင္၊ ေနာင္တခ်ိန္ခ်ိန္ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ရင္လဲ မဲရေအာင္ဆိုတဲ့ ေရရွည္အျမင္နဲ႔ လုပ္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ စီနီယာေတြကေတာ့ အက်င့္ပ်က္ျခစားၿပီး ဗမာျပည္မွာဘယ္တံုးကမွ မရွိခဲ့ဖူးတဲ့ စစ္ဗိုလ္သူေဌးႀကီးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အဂၤလိပ္ေခတ္က မြန္သူေဌး ဦးနာေအာက္၊ ဖဆပလေခတ္က ဗမာသူေဌး ပဲခူးဦးစိန္ဝင္းတို႔ထက္ အဆရာေထာင္မက ခ်မ္း သာတဲ့ ေဘာင္းဘီဝတ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား ခ်ိတ္ထမိန္ဝတ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းမ်ား ေပၚလာတယ္။ ေအာင္ေသာင္း၊ ၫြန္႔တင္၊ ထြန္း ၾကည္၊ တင္ေအး၊ ေရႊမန္းတို႔ကို မွီတဲ့ အရပ္သားခ႐ိုနီ မရွိေသးပါဘူး။
အဲဒါနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္မွာေတာ့ တပ္ေအာက္ေျခက တအားဆင္းရဲ၊ ငတ္ျပတ္ေနတယ္။ အပစ္ရပ္ေခတ္မွာ လမ္းေဖာက္ လယ္လုပ္ ျခံစုိက္ စသျဖင့္ ဖက္တိတ္ေတြဘဲမ်ားခဲ့တယ္။ ေျမသိမ္းရ၊ ဗိုလ္က်ရလို႔ ေအာက္ေျခတပ္ထုနဲ႔ ေအာက္ေျခ လူထု ရန္တိုက္ခံရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တပ္မွာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာထိခိုက္ၿပီး လူထုစည္းကမ္းလဲပိုပ်က္လာတယ္။
ဗမာစစ္တပ္ရဲ႕ စစ္ေျမျပင္သံုးဖိုင္ဘာခေမာက္နဲ႔ က်ည္ကာေတြဟာ တ႐ုတ္ဆီက ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္ဝယ္တာမဟုတ္ဘဲ ေအာက္က ကုမၸဏီငယ္ေတြဆီက ေပါေခ်ာင္ေကာင္းဝယ္လို႔ ဂ်င္းထည့္ခံရတယ္။ ၃-၄ လၾကာရင္ ခေမာက္အသား ေတြ အလိုလိုကြာက် ေႂကြက်လာတာ၊ က်ည္ကာအကႌ်လဲ တိုင္မွာခ်ိတ္ၿပီး ပစ္စမ္းၾကည့္ေတာ့ ေျဖာင္သြားတာေတြ ေတြ႔လို႔ အထက္ကိုသတင္းပို႔ေပမဲ့ ေရွ႕တန္းမွာ အတင္းဝတ္ခိုင္းၿပီး တက္ခိုင္းခဲ့တယ္။ ကကဝယ္ကို ေသခ်ာစစ္လိုက္ရင္ ေပၚပါ တယ္။
လား႐ႈိးက ရမခ တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ကို ဘယ္သူပုန္မွဝင္ပစ္တာ မဟုတ္ဘဲ ေရွ႕တန္းမသြားရေအာင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အၾကံ အဖန္လုပ္တာလို႔ တပ္ထဲမွာနဲ႔ လူထုထဲမွာ သတင္းထြက္ေနတယ္။ ေလာက္ကိုင္မသြားရေအာင္ စစ္႐ံုးကို လာဘ္ထိုးရတာ၊ ေရွ႕တန္းမသြားရဘဲ သင္တန္းပါေအာင္ လာဘ္ထိုးရတာ၊ ေဆးက်ေအာင္ စစ္ဆရာဝန္ကို လာဘ္ထိုးရတာေတြလဲ ေက်ာ္ မေကာင္း ၾကားမေကာင္း အပုပ္နံ႔ထြက္ေနတယ္။
၁၀၅ မမ က်ည္တလံုးတန္ဖိုးက ျပည္တြင္းထုတ္ဆိုရင္ က်ပ္ ၂ သိန္းေက်ာ္ၿပီး ျပည္ပလုပ္ဆိုရင္ က်ပ္ ၃ သိန္း ၈ ေသာင္း ေလာက္ရွိတယ္။ ကိုးကန္႔စစ္ပြဲမွာ အဲ့ဒီ ၁၀၅ မမ ေဟာင္ဝစ္ဇာကို တရက္ က်ည္ ၄-၅၀၀၀ ပစ္ခဲ့တယ္။ အလားတူ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ ၁၂၀ မမ ေမာ္တာက်ည္၊ ပိုေစ်းႀကီးတဲ့ ၁၂၂မမ ေဟာင္ဝစ္ဇာက်ည္၊ ၁၅၅ မမ ေဟာင္ဝစ္ဇာက်ည္ေတြ၊ ဒံုးက်ည္ေတြလဲ အမ်ားႀကီးျဖဳန္းခဲ့ေသးတယ္။
တပ္မ ၆၆ ခြန္နစ္ရင္းကို ေလယာဥ္-ရဟတ္ယာဥ္နဲ႔ မိတၳီလာ-လား႐ႈိး-ေလာက္ကိုင္ပို႔ရတာ၊ ရခိုင္မွာ AA တပ္ ထ,လာ ေတာ့ စကခ ၉ ငါးရင္းကိုလဲ ရဟတ္ယာဥ္-ေလယာဥ္နဲ႔ ေလာက္ကိုင္-လား႐ႈိး-မိတၳီလာ-စစ္ေတြ အျမန္ျပန္ပို႔ရတာ၊ တင့္ကား အားမတ္ကားေတြသံုးတာ၊ ဒီတင့္ကားေတြအတြက္ ေလာင္စာဆီ စုပံုထားတာမရွိလို႔ လား႐ႈိုးကေလာက္ကိုင္ ကို ရဟတ္ ယာဥ္နဲ႔ပို႔ရတာ၊ ေလယာဥ္ ရဟတ္ယာဥ္ေတြနဲ႔ ေလေၾကာင္းပစ္ကူေပးရတာေတြက တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ေလာင္စာဆီေတြ အမ်ား ႀကီးျဖဳန္းခဲ့ရတယ္။ ခ်ဳပ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ကိုးကန္႔စစ္ပြဲဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ဘ႑ာ ေဒၚလာ ၃.၂ မွ ၃.၈ ဘီလီယံၾကား ျဖဳန္းတီး ပစ္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။
ကိုးကန္႔စစ္ပြဲမွာကုန္သြားတဲ့ စစ္လက္နက္ခဲယမ္း ျပန္လည္ျဖည့္တင္းေရးနဲ႔ ပါကစၥတန္-ဆားဘီးယားက အသစ္ဝယ္ယူေရး အတြက္ ေဒၚလာအမ်ားႀကီးလိုေနေတာ့ CB ဘဏ္က ခင္ေမာင္ေအးနဲ႔ ကေမၻာဇဘဏ္က ေအာင္ကိုဝင္းတို႔က အဓိက ထြက္ဝယ္ေနရၿပီး ေဒၚလာေစ်း မၾကံဳစဖူး တက္လာတယ္။။ CB က ေဒၚလာ သန္း ၂၀၀ ရလိုက္ၿပီး၊ ကေမၻာဇဘဏ္က သန္း ၄၀၀ ဝယ္ခဲ့တယ္။
ပြိဳင့္ ၂၂၀၂ လို႔ ဗမာတပ္ကေခၚတဲ့ နန္က်င္းမင္ကိုပစ္တဲ့ အေျမာက္ဆံဟာ တရက္ကို ၄-၅၀၀၀ ရွိၿပီး တခါတေလ ၆၀၀၀-၇၀၀၀ အထိရွိတယ္။ တမိနစ္ကို ၃-၄၀၀ က်တဲ့အထိရွိတယ္။ ေတာင္တခုလံုး မီးေတာင္ေပါက္ကြဲသလို ျဖစ္ ေအာင္ အေျမာက္ေတြနဲ႔ပစ္တာကို ကိုးကန္႔ ပေလာင္နဲ႔ ရခိုင္တပ္ေတြက ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဗမာ စစ္တပ္ကေရာ၊ တ႐ုတ္ PLA တပ္ကပါ လက္ဖ်ားခါခဲ့တယ္။ ကိုးကန္႔လူထုထဲမွာလဲ သူရဲေကာင္းေတြ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ ကိုးကန္႔တပ္ေရာ တအာင္းတပ္ေရာ သံလြင္အေရွ႕ျခမ္းကိုးကန္႔နယ္ေျမမွာ အေျခတက်ျဖစ္သြားၿပီး ႏွစ္ဖြဲ႔ စလံုးဟာ တပ္ရင္းအသစ္ေတြ ဖြဲ႔ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အရင္က ဖံုဂိုဏ္းနဲ႔မတည့္တဲ့ ယန္ဂုိဏ္းအပါအဝင္ ကိုးကန္႔ၾကားလူေတြ ေရာ လူထုေတြပါ MNDAA ကို ေထာက္ခံေနၾကတယ္။ ေတာင္ေပၚေတြေရာ ကြင္းေတြမွာပါ လႈပ္ရွားႏိုင္ အေျခခ်ႏိုင္ၿပီ ျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ရခိုင္တပ္အတြက္လဲ အမ်ားႀကီးအက်ဳိးရွိသြားတယ္။ ရခိုင္ျပည္မွာ ေကာင္းေကာင္း အေျချပန္ခ်ႏိုင္ၿပီး ကခ်င္စစ္ပြဲနဲ႔ ကိုးကန္႔ စစ္ပြဲေတြထဲက အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ စစ္အေတြ႔အၾကံဳ အမ်ားႀကီးရသြားတယ္။ အခုဆိုရင္ ပေလာင္တပ္ ကခ်င္တပ္ေတြဟာ ရွမ္းေျမာက္ကားလမ္းမေတြေပၚ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားလာေနႏိုင္ၿပီ ျဖစ္တယ္။
ဗမာနယ္စပ္ ခ်င္းေရႊေဟာ္ဘက္မွာ ယန္ဂိုဏ္းနဲ႔ ဗမာအာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ တ႐ုတ္နဲ႔ အထူးစီးပြားေရးဇံုလုပ္ဖို႔ စီမံကိန္းခ်ထား တာလဲ ကိုးကန္႔စစ္ေၾကာင့္ ပ်က္သြားသလို ယန္မိုးလ်ံ ပါတီေထာင္ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ဖို႔ အစီစဥ္လဲပ်က္သြားတယ္။
ကိုးကန္႔စစ္ဆင္ေရးတခုလံုးက မင္းေအာင္လႈိင္ရဲ႕စီမံခ်က္ျဖစ္လို႔ ဆံုး႐ႈံးမႈေတြအတြက္ ကစထမႉး ေအာင္သန္းထြဋ္ကိုလဲ ျဖဳတ္ဖို႔ခက္၊ ရမခတိုင္းမႉး ေအာင္စုိးကိုလဲ အေရးယူဖို႔ခက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗမာ့တပ္မေတာ္တခုလံုးရဲ႕ အေျခအ ေနဆုိးမႈမွာ အဓိကတာဝန္ရွိတာ မင္းေအာင္လႈိင္ဘဲ ျဖစ္တယ္။
(လက္ရွိအေျခအေနနဲ႔ တ႐ုတ္ေပၚလစီကို အပိုင္း-၃ မွာ ဆက္ဖတ္ပါ)
ေအာင္သဇင္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
