၀ိေသသ – သမားဆို ပ်ိဳမွ
(မိုးမခ) ဇြန္ ၆၊ ၂၀၁၅
စာေရးသူ ေခါင္းစဥ္တပ္ မွားျခင္းမဟုတ္ပါ။ ေျပာရုိးေျပာစဥ္က “မယားဆို ပ်ိဳမွ သမားဆိုအိုမွ’’ ျဖစ္သည္။ ပ်ိဳျမစ္ႏူနယ္ေသာ မိန္းခေလးကုိ ေပါင္းေဖာ္မွ သားသမီးထြန္းကားမည္။ အိုမင္းသျဖင့္ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားသူ ေဆးဆရာမွ သာ ပိုမိုအစြမ္းထက္ျမက္မည္ဟု ဆိုလိုျခငး္ျဖစ္သည္။ ဒါေတြက ေယဘုယ်သေဘာေျပာဆုိျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္ မွတ္သားေလာက္ေသာ လူေထြး၏ အေတြ႕အၾကံဳကေတာ့ ေဟာသလိုျဖစ္ပါသည္။
၁၉၈၃ ေလာက္တြင္ လူေထြး၏ အကုိသည္ ေက်းလက္ေဒသမွ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္လာသည္။ သူသည္ တကၠသိုလ္စာေပးစာယူသင္တန္းတြင္ ဥပေဒဘာသာအဓိကျဖင့္ တက္ေရာက္ေနသူျဖစ္ရာ အနီးကပ္သင္တန္းမ်ား တက္ေရာက္ရန္ႏွင့္ စာေမးပြဲေျဖဆိုရန္ ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္။ ၁-လခန္႔ၾကာေသာအခါ ဗုိက္နာသျဖင့္ ႏွင္းဆီကုန္းလမ္းရွိ သမ၀ါယမ ေဆးခန္းသို႔ သြားေရာက္ျပသပါသည္။ ထုိစဥ္က သက္ဆုိင္ရာ၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ ရပ္ကြက္မ်ား၌ သမ၀ါယမေဆးခန္းမ်ားကုိ ဖြင့္လွစ္ထားေလ့ရွိရာ ဤေဆးခန္းလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာ၀န္မွာ အသက္ ၅၀-ေက်ာ္ခန္႔ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ျပီး သူမကို ၾကည့္ရသည္မွာ ထိုင္းမႈိင္းကာ အျမဲတေစ ဆူ ပုပ္ပြေနသည္။ ဘာေတြ အဆင္မေျပသလဲ မသိရပါ။ ဤေဆးခန္းတြင္လည္း လိုလုိလားလား ထုိင္ဟန္မတူေပ။ သူ႔အေၾကာင္းႏွင့္ သူ ျဖစ္ေပလမ့္မည္။ ထိုဆရာ၀န္မက လူေထြး၏ အကိုအား ဘာျဖစ္သလဲေမးသည္။ နားၾကပ္ျဖင့္ စမ္းသပ္သည္။ ေဆးတစ္မ်ိဳးေပးလိုက္ပါသည္။ ထိုေဆးမွာ ဂ်ဲလ္မက္ ေခၚ ဗုိက္နာေပ်ာက္ေဆးျဖစ္သည္ ဟုသိရပါသည္။ ထုိေဆးကို ေသာက္ေသာ္လည္း လူေထြ၏ အကိုမွာ မသက္သာ ပိုနာလာသည္ဟုပင္ ေျပာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒုတိယရက္တြင္ ျပျပန္သည္။ ဆရာ၀န္မက ထိုေဆးကိုပဲ ေပးျပန္သည္။ ေသာက္ေသာ္လဲ ပိုနာလာျပန္သည္။
လူေထြး၌ ေက်ာင္းေနဖက္ မိန္းခေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး ရွိသည္။ သူမ၏ အကိုၾကီးမွာ ထိုစဥ္က ေဆးေက်ာင္းဆင္းကာစ ပူပူေႏြးေႏြး ဆရာ၀န္ျဖစ္သည္။ ထိုဆရာ၀န္၏ အမည္ကို ေဒါက္တာလြင္ဟုဆိုပါစို႔။ သူသည္ ေဆးေက်ာင္းသားဘ၀ကပင္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားျဖစ္သူ လူေေထြးကို ညီအရင္းပမာ ခင္မင္ေႏြးေထြးစြာ ေျပာဆုိဆက္ဆံတတ္သူ ျဖစ္သည္။ လူေထြးသည္ ေဒါက္တာလြင္ထံ သူ၏ အကိုႏွင့္အတူသြားလည္ျပီး၊ ဗုိက္နာေပ်ာက္ေဆးစားတာ ပိုဆိုးလာေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ၂-ရက္ေဆးစားတာ ပိုပိုဆိုးလာေၾကာင္း ၾကားရေတာ့ ေဒါက္တာလြင္က သူ႕အိမ္မွာပင္ လူေထြး၏ အကိုအား အေသအခ်ာစစ္ေဆးေမးျမန္းသည္။
“ဒီေဆးကို ေျပာင္းစားၾကည့္ သက္သာရင္ အကို႔ကုိ ခ်က္ခ်င္း လာေျပာပါညီ” ဟု မွာသည္။
ေဒါက္တာလြင္၏ ေဆးကို ၁-ၾကီမ္စားကတည္းက သက္သာသည္။ ၂-ၾကိမ္စားေတာ့ ပိုျပိးသက္သာသည္။ ၃-ၾကိမ္စားေတာ့ အရွင္းေပ်ာက္သြားသည္။
ထိုစဥ္က ေဒါက္တာလြင္မွာ ၂၄-ႏွစ္ေလာက္သာရွိပါလိမ့္မည္။ အသက္ ၅၀-ေက်ာ္ ဆရာ၀န္မက ကုသေပ်ာက္ကင္းမႈ မရွိေသာ ေရာဂါကုိ သူက လြယ္ကူျမန္ဆန္စြာ ကုသေပ်ာက္ကင္းေစခဲ့သည္။ လူေထြးတို႔ ညီအကုိ ၂-ဦးသည္ ေဒါက္တာလြင္အား ေက်းဇူးတင္သျဖင့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို႔ ေခၚသြားသည္။ လက္ဘက္ရည္ဖိုးေတြကို ေဒါက္တာလြင္ကပဲ ေပးပါသည္။
“ညီတို႔ မရွင္းနဲ႕၊ အကုိ႔ မိဘေတြက အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေတာ့ ညီတို႔ထက္ အကုိက အဆင္ေျပပါတယ္” ဟုလည္း ေျပာေသးသည္။ သူက သို႔ကလုိလဲ ရွင္းျပေသးသည္။
“ဟုိ ဆရာ၀န္မလဲ သူ႕အေၾကာင္းနဲ႕ သူျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေဗြမယူၾကပါနဲ႕ ဗုိက္နာတယ္ဆုိတာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေမးျမန္းျပီး ဒီေဆးနဲ႕ မသက္သာရင္ အျခားေရာဂါ ေၾကာင့္လို႔ မွန္းဆသိရွိျပီး ေဆးေျပာင္းေပးရတယ္ေလ။ အခု အခ်ိန္မီွ ေျပာင္းေပးလို႔ ကံေကာင္းသြားတာ။ ညီရဲ႕ အသဲကို ပုိးတြယ္တာေလ။ အစာမေၾက ေလပြလို႔ မဟုတ္ဘူး။”
… … … … … … … … … … …
ကာလယႏၱယားၾကီးလဲ အခ်ိန္မွန္မွန္ ခုတ္ေမာင္းလ်က္ရွိ၏။ လူေထြးပင္ ယခုအခါ အသက္ ၅၀-အနီးသုိ႔ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာ၏။ လူေထြး၏ သမီးၾကီး ဆမလက္မွတ္ရကာ ဆရာ၀န္ေပါက္စမေလး ျဖစ္လာသည္။ ဘာလုပ္ခ်င္သလဲေမးေတာ့ ကုသေရးကုိ အေသအခ်ာလုပ္ခ်င္တယ္ ဟုဆို၏။ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းဆင္းေတြက NGO အဖြဲ႕မ်ား၏ ပရဟိတဆုိင္ရာ ပေရာဂ်က္မ်ား၌ ၀င္ေရာက္လုပ္ကုိင္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က အစုိးရေဆးရုံမ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ အမ်ားစုကေတာ့ တဆင့္ျမင့္ဘြဲ႕မ်ား ရရွိေရးအတြက္ ၀ုိင္းေတြမွာ စာသင္ကာ ေငြရွာရင္း ေဆးက်ဴရွင္ေတြ၊ ေဆးသင္တန္းေတြ တက္ေနၾကပါသတဲ့။
လူေထြး၏ သမီးသည္ ပုဂၢလိက ေဆးရုံတစ္ခုတြင္ M-O ( Medical Officer) လုပ္ရင္း ကုိယ္ပုိင္ေဆးခန္း GP ထိုင္မည္ဟု စီစဥ္ေနသည္။ ယခုေခတ္ပညာေရးက အားရစရာ မေကာင္းဟု ၾကားေနရေသာ လူေထြးသည္ သမီး၏ အရည္အခ်င္းကို မယံုရဲပါ။ ရမ္းသမ္းကုသေနလို႔ လူနာေတြ ဒုကၡေရာက္သြားမလားဟု စုိးရိမ္ေနသည္။ ဒီကိစၥတိုင္ပင္ဖုိ႔ လူေထြးသတိရသည္မွာ ေဒါက္တာလြင္ျဖစ္သည္။
ေဒါက္တာလြင္သည္ ယခုတိုင္ လူေထြးကုိ ေမတၱာေရွ႕ထားကာ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ ေျပာဆုိဆက္ဆံေနေသာ မိတ္ေဆြေကာငး္၊ ေနာင္ေတာ္ေကာင္းျဖစ္သည္။ သူက ယခု မ်က္စိအထူးကု ျဖစ္ေနသည္။ လူနာေတြ အံုးအံုးထေနသည္။ အားလပ္ခ်ိန္ဟု သိပ္မရွိ။ ပရဟိတအဖြဲ႕မ်ား၏ မ်က္စိကုသခြဲစိတ္ေရးတြင္လဲ အစြမ္းကုန္ ပါ၀င္ေပးေနသည္။
သုိ႔ဂလို မအားလပ္ေပမဲ့ လူေထြးကုိေတာ့ သီးသန္႔အခ်ိန္ေပးကာ စကားေျပာပါသည္။ ညီေလးဟုမေခၚ ညီဟုေခၚသည္။
“ညီ႕သမီး ကုသေရး၀ါသနာပါတာဆိုရင္ GP ထုိင္တာ အကုိအားေပးတယ္။ အကုိတို႔တုန္းကေလာက္ မသင္ရင္ေတာင္ သင့္တင့္သေလာက္ သင္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀နဲ႕ ဆရာ၀န္ဘ၀ကြာျခားမႈကုိ စဥ္းစားသင့္တယ္။ တုိ႔ႏုိင္ငံမေျပာနဲ႕၊ အေမရိကန္ အဂၤလန္တို႔ရဲ႕ အမည္ေက်ာ္ေဆးေက်ာင္းေတြက ဆင္းလာသူေတာင္ ေက်ာင္းျပိးကာစမွာ ေဆးပညာကို အကုန္ကၽြမ္းက်င္တာမဟုတ္ပါဘူး။ စာေမးပြဲရဲ႕သေဘာ ညီလဲသိပါတယ္။ ဒီဘာသာမွာ အခန္း ၁၀-ခန္းရွိတယ္ဆုိပါေတာ့။ ၁-ခန္းမွာ ၁၀-မွတ္တန္ ၁-ပုဒ္ေမးမယ္ဆုိရင္ ေပးမွတ္က အမွတ္၁၀၀ေပါ့။ အမွတ္ ၅၀-ရရင္ ေအာင္မယ္။ ဒီေတာ့ chapter ၇-ခုေလာက္ပဲ အပုိင္က်က္ျပီး က်န္ ၁-ခုေလာက္ ရံထားတာေပါ့။ chapter ၂-ခုေလာက္ေတာ့ လႊတ္ထားရတာပဲ။ အရမ္းေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားကေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ စာမ်ားလြန္းေတာ့ ေအာင္ဖို႔ပဲ အဓိကထားရတယ္။ ”
“အကုိတို႔လဲ လက္ေတြ႕ကုသေရးထဲ၀င္ေတာ့မွ ဟုိတုန္းက လႊတ္ထားခဲ့တဲ့ စာေတြထဲက ေရာဂါေတြ ကုထံုးေတြ ၾကံဳလာေရာ။ လုပ္စရာက ၂-ခ်က္ပဲရွိတယ္။ စာအုပ္ေတြကုိ ေသသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ဖတ္ရတယ္။ အဲဒါမွ မရွင္းေသးရင္ ဆရာသမားေတြကုိ ေမးရတယ္။ အဲ့ဒါမ်ိဳးဆို တသက္လံုး မေမ့ေတာ့ဘူး။ စာက်က္တာမွ ေမ့သြားအံုးမွာ …………။ အကုိ ပုသိမ္ေဆးရုံမွာ တာ၀န္က်တံုးကဆုိရင္ မရွင္းတာရိွရင္ ေျမာက္ဥကၠလာက ဆရာမ ဆီကို ေမးရတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ေတာ့စာေရးျပီး ၾကံဳရာသေဘၤာနဲ႕ ထည့္ေပးရတာေပါ့။ ဆရာမၾကီးကလည္း စာေရးျပီး ျပန္ေျဖေပးတယ္။ အခ်ိန္မရရင္ေတာ့ ဖုန္းဆက္ရတယ္။ ဖုမ္းေစ်းကၾကီးျပီး ယခုေလာက္လဲ မလြယ္ေသးဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ မီဒီယာမ်ိဳးစံု အဆင္ေျပလာတဲ့ ဒီေခတ္မွာ တကယ္ၾကိဳးစားတဲ့သူအတြက္ ပိုျပီး အခြင့္အလမ္း ေကာငး္လာတယ္။ အဘိဓာန္ပဲၾကည့္။ ဟိုတုန္းကက စာအုပ္အထူၾကီးမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း အခ်ိန္ေပးျပီး ရွာရတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ လက္ကိုင္ဖုန္းထဲ သိခ်င္တာ ရုိက္ထည့္ျပီး ၾကည့္လုိက္ရုံပဲ။”
“အဲဒီေတာ့ ညီရဲ႕ သမိး ၾကိဳးစားဖုိ႔ ဇြဲရွိဖုိ႔ ေစတနာထားႏုိင္ဖုိ႔ပဲ လုိပါတယ္။ လုပ္သာ လုပ္ပါေစ။ မတားပါနဲ႕။”
လူေထြးေက်နပ္သြားသည္။ ေနာင္ေတာ္ၾကီး ေဒါက္တာလြင္ကိုလဲ အထူးေက်းဇူးတင္ရျပန္သည္။ လူေထြးက လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္၃၀-က လူေထြး၏ အကုိအား ကုသေပးခဲ့မႈကို ဇာတ္ေၾကာင္းလွန္သည္။ သမားဆိုအုိမွ ဆိုတာ လက္မခံေၾကာင္း၊ သမားဆုိ ပ်ိဳမွဟု ဆန္႕က်င္ဖက္ေျပာလုိေၾကာင္း အရြယ္ႏုပ်ိဳတာကို ဆုိလုိျခငး္မဟုတ္ဘဲ စိတ္ဓာတ္ႏုပ်ိဳသစ္လြင္ျခင္းကို ဆုိလုိေၾကာင္း ေစတနာထားသူ ေစ့စပ္ေသခ်ာသူမွသာ စိတ္ဓာတ္ႏုပ်ိဳသစ္လြင္ ႏုိင္မည္ဟု ယူဆေၾကာငး္ ၊အသက္ၾကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ ငယ္သည္ျဖစ္ေစ ေစတနာမ်ားျဖင့္ ႏုပ်ိဳသစ္လြင္မွသာ ေလးစားအားကုိးစရာ ဆရာ၀န္မ်ားျဖစ္မည္ဟု ယူဆေၾကာင္း လူေထြးက ကရားေရလႊတ္ေျပာလုိက္သည္။ ေဒါက္တာလြင္က ကန္႔ကြက္ျခငး္၊ ေထာက္ခံျခငး္ မျပဳပါ။ သူေျပာတာကေတာ့… … … … ။
“ မင္းေျပာသလုိဆုိရင္ ငါေတာင္ သမားအို ျဖစ္ေနျပီ။ စိတ္ဓာတ္က ႏုပ်ိဳသစ္လြင္မႈ အားနည္းသြားျပီ။ ငါတို႔ ရင္းႏွီးအားထုတ္ပင္ပန္းမႈေတြက မ်ားေတာ့ လူနာေတြလာရင္ အားလံုးကိုၾကည့္ႏုိင္ေအာင္ အခ်ိန္လုျပီး လုပ္ရတယ္။ ငါဆရာ၀န္ျဖစ္ခါစကေလာက္ လူနာေတြအေပၚမွာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးျမန္းစစ္ေဆးႏုိင္တဲ့ အေျခအေနမရွိေတာ့ဘူး။ ဟိုႏုိင္ငံေတြမွာက စီးပြားေရးေကာင္းၾကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာသာလုပ္ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ကုိရတာ။ ဒိမွာက အဲသလုိ မဟုတ္ဘူး။ မင္းေျပာတာနဲ႕ ယခုငါက ဟိုတံုးက ငါ့ကို မမွီဘူး။ ၀င္ေငြေတြျမင့္လာ၊ ဘြဲ႕ၾကိးေတြထပ္ရလာ၊ ဒါေပမဲ့ စိတ္ဓာတ္က ဟိုတံုးကလုိ ႏုပ်ိဳသစ္လြင္မႈမရွိေတာ့ဘူး။ ရင့္ေရာ္အုိမင္းလာျပီေပါ့။ ငါတို႔အေပၚမ်ာ မူတည္သလုိ၊ ငါတို႔ ႏုိင္ငံရဲ႕ အေပၚမ်ာလဲ မူတည္တယ္ဆုိတာ မင္းလဲသိမွာပါ။”
၀ိေသသ
၂-၆-၂၀၁၅
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
