(မုိ း မ ခ ဘာ သာ ျပ န္ ၀ တၳဳ တုိ)
(မုိးမခ) ဇြန္ ၅၊ ၂၀၁၅
ဤခ်ိန္းဆိုခ်က္မွာ ဖို႐ိုအီတာ လီကိုရင္ျပင္ရွိ ေလးမ်က္ႏွာရွိေသာ ေက်ာက္တိုင္ရွိရာတြင္ ခ်ိန္းဆိုထား ျခင္းျဖစ္၏။ ထိုေန႔မတိုင္ခင္က မိုးရြာထားပါသည္။ မိုးရြာၿပီးစေကာင္းကင္မွာ ၾကည္လင္ရွင္းသန္႔ေန၏။ ပန္းခ်ီကားသစ္တခ်ပ္ႏွင့္တူေနပါသည္။ မီးခိုးေရာင္ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္ သိုးေမႊးထည္ ေရာစပ္ထားေသာအေရာင္ႏွင့္တူသည့္ တိမ္စိုင္မ်ားမွာ ေကာင္းကင္ကို ခရမ္း ေရာင္တိမ္မ်ားႏွင့္အတူ အနားသပ္ထားေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အစိုင္အခဲလိုက္ျဖစ္လာေသာ တိမ္လိပ္မ်ားအား ေလျပင္း က ေကာင္းကင္တြင္ ဖံုးလႊမ္းမေနေအာင္ တိုက္ခတ္သြားေလေတာ႔သည္။ ေနေရာင္ကဖယ္ရွားသြားေသာ တိမ္စိုင္မ်ား ေနာက္မွ ေနေပၚထြက္လာေလသည္။ မြန္တီမာရီယို ရပ္ကြက္အေပၚဖံုးေနေသာတိမ္မ်ားမွာလည္း လႊင့္စင္သြားကာ ေလး ဖက္ျမင္ ေက်ာက္တိုင္ေပၚတြင္ ေရႊဝါေရာင္ေနေရာင္ျခည္က ဖံုးအုပ္ထားေလသည္။ ဂ်ီယိုဗန္နီသည္ သူ႔ကားကို ေက်ာက္ တိုင္အနီးတြင္ ရပ္လိုက္၏။ လက္ကိုင္ဘရိတ္ကို ဆြဲလိုက္ၿပီး ကားေပၚကဆင္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကားအမိုးကို ဖြင့္ဖို႔ သူစၿပီး လႈပ္ရွားပါေတာ႔သည္။ အျပင္တြင္ ပူေနသည္ဆိုေသာ္လည္း ထိုသို႔ပူေနပံုမ်ဳိးမွာ မိုးႀကိဳးမုန္တိုင္းတခု ထပ္တိုက္ လာႏိုင္သည့္လကၡဏာကို ျပေန၏။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ေပ်ာ္ေနပါသည္။ ထက္သန္မႈျဖင့္ ေသြးခုန္ႏႈန္းမွာလည္း တဒိတ္ဒိတ္ ျဖစ္ေန၏။ မၾကာခင္ သူခ်ိန္းဆိုထားေသာ မိန္းမပ်ိဳေလး ေရာက္ရွိလာေပေတာ႔မည္။ ေနာက္ သူ႔တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္ လည္ၾကမည္။ စိမ္းလန္းစိုေျပေသာ ေက်းလက္ျမင္ကြင္းမ်ားကိုၾကည့္ကာ ညေနေစာင္း၍ မိုးခ်ဳပ္စျပဳမွ အိမ္ျပန္လာၾကေပ မည္။
အမိုးကို ဖြင့္ဖို႔ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မပြင့္ေသးပါ။ တေယာက္ေယာက္အကူအညီရမွ ျဖစ္ေပမည္။ အမိုးကို ျဖဳတ္လည္း ျဖဳတ္၊ မလည္းမကာ အေနာက္ဘက္ကို တြန္းတင္ရေပမည္။ သူတေယာက္တည္း ေရွ႕အမိုးခ်ိတ္မ်ားကို မကာတင္ေနေသာ္ လည္း အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္ေန၏။ ထိုသို႔ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ လူတေယာက္၏အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
“ကြၽန္ေတာ္ အကူအညီေပးရ မလားဗ်ာ’’
ေနာက္ဖက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူ႕အရြယ္ေလာက္ပင္ရွိ ေသးေသာ လူငယ္တေယာက္ကို ေတြ႕ရ၏။ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ အသားညိဳ ညိဳ၊ မ်က္ႏွာက ေခ်ာေမာၿပီး ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕ပံုေပၚသည္။ သူ႕ကိုစိုက္ၾကည့္ေန၏။ နက္ေမွာင္ေသာ မ်က္ခံုးနက္ ႄကီးမ်ားေအာက္မွ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားမွာ အေရာင္ေတာက္ေန၏။ ထိုလူငယ္က ကားအမိုး၏ လက္ကိုင္တန္းမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ လိုက္ပါသည္။ ဂ်ီယိုဗန္နီသည္ သူမသိေသာ လူငယ္တေယာက္၏အကူအညီျဖင့္ ကားအမိုးကို တင္လိုက္ႏိုင္၏။ သူက လူငယ္ကို စီးကရက္ကမ္းေပးလိုက္သည္။ စီးကရက္ယူၿပီးသည္ႏွင့္ ထိုလူငယ္ထြက္သြားမည္ဟု သူကထင္ေန၏။ ထိုလူငယ္ က စီးကရက္ကိုယူကာ မသြားေသးပဲ ပါးစပ္တြင္တပ္လိုက္သည္။ ေနာက္ ဂ်ီယိုဗန္နီ၏လက္ကို ထိုလူငယ္က သူ႕လက္ႏွစ္ ဖက္ျဖင့္ ဆြဲကိုင္ထားလိုက္သည္။ ထိုလူငယ္၏လက္မ်ား တုန္ရီေနသည္ကို ဂ်ီယိုဗန္နီ သတိထားမိေလ၏။ ထို႔ေနာက္ သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလႊတ္ကာ လက္တဖက္က ကားတံခါးကိုကိုင္၊ သူ႔ကိုယ္လံုးက ကားကိုမွီ၍ မီးညႇိထားေသာစီးကရက္ကို ပါးစပ္တြင္တပ္ထားလိုက္၏။ အားရပါးရ ဖြာ႐ိႈက္ကာ မီးခိုးမ်ားကို ပါးစပ္ထဲမွ ေျဖးေျဖးခ်င္းထုတ္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွ ေဆးအမႈန္မ်ားကို ေထြးထုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ စီးကရက္ကို သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ျပန္တပ္လိုက္၏။ ေျဖးေျဖးခ်င္း ဖြာေလသည္။ ေနာက္ ..
“တယ္သာယာတဲ့ေန႔ပဲဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား’’
ထိုလူငယ္သည္ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ ကပ္မေနဘဲ တခုခု ခံစားေနရပံုရသည္ဟု ဂ်ီယိုဗန္နီက သတိထားမိ၏။ တခ်ိန္တည္းတြင္ သူ၏ အေပ်ာ္စိတ္ ကလည္း လႊမ္းေနေသာေၾကာင့္ ထို လူငယ္ေျပာသည္ကို ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖ လိုက္ပါသည္။
“မွန္တာေပါ႔ဗ်ာ။ အလြန္သာယာတဲ႔ ေန႔တေန႔ပါပဲ။ အခုလို ေလသာတိုက္မေနဘူးဆိုရင္ အသာယာဆံုးေန႔တေန႔ျဖစ္မွာ ေသခ်ာတာေပါ့’’ ဟု သူက ေျပာလိုက္သည္။ လူငယ္က ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ေငးစိုက္ၾကည့္ ေနရင္းမွွ …
“ဒီလိုေန႔မ်ဳိးမွာ ေတာဘက္ကိုသြားလည္ရရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ခင္ဗ်ားမထင္ဘူးလာဗ်’’ ဟု ေမးလိုက္ပါသည္။
သူ႔အသံမွာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕မႈကို ဝမ္းနည္းမႈက လြမ္းမိုးထားသလားဟု ထင္ရသည္။ စကားေျပာေန ရင္း တုန္ရီကာ တခ်က္ တခ်က္တြင္ ထစ္ေငါ့မႈလည္း ျဖစ္ေန၏။ စကားကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မေျပာႏိုင္ သည္ကိုက သူသည္ ေပ်ာ္ရြင္ၾကည္ႏူးမႈမရမွန္း သတိထားမိ၏။ ထိုသို႔စကားေျပာေနရင္း ဂ်ီယိုဗန္နီသည္ ထိုလူငယ္ကို သေဘာက်မိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ … “ဟုတ္တာေပါ့ ဒီလိုေန႔မ်ဳိး ေတာဘက္ကိုသြားရရင္ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းမွာပဲ’’ ဟု ဂ်ီယိုဗန္နီက ျပန္ေျပာ လိုက္သည္။
လူငယ္က ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း လက္ၾကားညႇပ္ထားေသာစီးကရက္ကို ပါးစပ္တြင္ေတ့ကာ ႐ွဴသြင္းလိုက္၏။ ထိုအခ်ိန္ကာလေလးအတြင္း ႏွစ္ေယာက္တည္း ဘာမွမေျပာပဲ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။ ေနာက္ လူငယ္ကပင္ …
“ဒီလို ရာသီဥတုသာယာတဲ့ေန႔မ်ဳိးေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ၿမိဳ႕ျပင္ထြက္ၿပီး လည္ခ်င္တယ္။ လယ္ကြင္းထဲသြားမယ္။ ေျပာင္း ခင္းထဲမွာလွဲအိပ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ေျပာင္းပင္ ရွည္ႀကီးေတြေအာက္၊ ေျပာင္း႐ိုးေတြၾကား လွဲအိပ္ရတာ အလြန္ၾကည္ႏူး စရာေကာင္းမွာပဲ။ အစိမ္းေရာင္ ေျပာင္းရြက္ေတြၾကား ေျမႀကီးေပၚ ေႂကြက်ေနတဲ့ ေျပာင္းပင္ေတြေပၚမွာ လွဲအိပ္ရတာ ဘယ္ ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ေျပာင္းရြက္ေတြက ေဘးမွာ နံရံ ေတြလိုကာထားၿပီး ေကာင္းကင္ျပာႀကီးက အမိုးလိုအုပ္ထားတယ္ေလ။ ေျပာင္းရြက္ေတြကိုကိုက္ဆြဲၿပီး တစစီလုပ္ ပစ္လိုက္ လို႔ေတာင္ ရေသးတယ္။ ေျပာင္း႐ိုးေတြကိုကိုက္ပစ္လိုက္ရင္ ႏို႔နဲ႔တူတဲ႔ အရည္ၾကည္ေတြကိုေတာင္ ေသာက္လို႔ရတယ္။ စိမ့္ၿပီးခ်ိဳတဲ႔အရသာကို ခင္ဗ်ားခံစားရလိမ္႔မယ္။ အဲဒီလိုသာယာလွပတဲ႔ေန႔မ်ဳိးကို ခင္ဗ်ား မေတြးမိဘူးလား။ မစဥ္းစားမိဘူး လား’’
လူငယ္သည္ စကားေျပာေကာင္းၿပီး သူ႕စိတ္ထဲမွ စိတ္ကူးပံုရိပ္ကို ေကာင္းေကာင္းေျပာႏိုင္စြမ္းရွိသူဟု ဂ်ီယိုဗန္နီ ေတြးေနမိ သည္။ အျဖစ္အပ်က္ေလးတခုကိုပင္ ေကာင္းေကာင္းေတြးကာ ေကာင္းေကာင္းေျပာႏိုင္၏။ သူ႕ေလာက္ စိတ္ကူးေကာင္းၿပီး သူ႕လိုစကားေျပာေကာင္းလိမ္႔မည္မဟုတ္ဟုလည္း ေတြးေနမိသည္။ သူ႔ရင္ထဲမွခံစားခ်က္ကို ႐ိုး႐ိုးေလးေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ ဂ်ီယိုဗန္နီက ထိုလူငယ္ကို ..
“အဲဒီလို သာယာတဲ့ေန႔အေၾကာင္းကို ခင္ဗ်ား ေကာင္းေကာင္းေတြးေနမိတယ္ဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား အဲဒီေတာဘက္ကို သြားမ လည္ရတာလဲ’’ ဟု ေမးလိုက္ေလသည္။
ထိုအခါ လူငယ္သည္ လက္ထဲမွစီးကရက္ကို ဖြာလိုက္ကာ ….
“ကြၽန္ေတာ္သိပ္သြားခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ’’
“ဒီလိုသြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ထပ္ၿပီးေျပာဦးမယ္။ ဘာေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားမသြားႏိုင္ရမွာလဲ’’
“တေယာက္ထဲ မသြားခ်င္လို႔ေပါ့’’
ဂ်ီယိုဗန္နီက ထိုလူငယ္ကို တရင္းတႏွီးျဖင့္ …
“တေယာက္တည္း မသြားခ်င္ရင္ ႏွစ္ေယာက္သြားေပါ႔ဗ်။ ခင္ဗ်ား အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ကို အေဖာ္အျဖစ္နဲ႔ ရွာေလ။ ခင္ဗ်ား အဲဒီလိုမရွာႏိုင္ဘူးလား’’
လူငယ္သည္ ထိုေမးခြန္းအေပၚ ေျဖလိုစိတ္လည္းမရွိ။ ဘာမွလည္း ျပန္မေျပာပဲ၊ လက္လႈပ္ေခါင္းခါ လုပ္ျပလိုက္သည္။ ဂ်ီယို ဗန္နီက …
“ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ … ခင္ဗ်ားလည္း အဲ႔ဒီလိုအေဖာ္ရေအာင္ရွာေပါ႔။ ကြၽန္ေတာ္ဆိုရင္ ဒီညေနမွာ မိန္းကေလးတ ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္’’ ဟုေျပာလိုက္ရင္ ေကာင္းမလားဟုပင္ ေတြးေန၏။ မၾကာခင္ သူ႔အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ အေၾကာင္း ထိုလူငယ္သိေအာင္ေျပာျပလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ မလိုအပ္ဟု သူက ပန္ေတြးလိုက္ျပန္သည္။ သူတို႔ခ်ိန္းဆို ထားသည့္အေၾကာင္းကို လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားရသည္ကပင္ ၾကည္ႏူးမႈတခု ျဖစ္ေနပါသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ လူငယ္က ႐ုတ္တရက္ သူ႕ဘက္သို႔ မေမွ်ာ္လင္႔ပဲလွည့္လိုက္ကာ ကားတံခါးကိုဆုပ္ကိုင္ထား၏။ ဂ်ီယိုဗန္နီ ကိုလည္း သူ ၏ စူးရွေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ စိုက္ ၾကည့္ေနသည္။ ဂ်ီယိုဗန္နီမွာ လန္႔သြားကာ …
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတာလဲ’’ ဟု ေမးလိုက္ပါသည္။
ဂ်ီယိုဗန္နီသတိထားမိသည္မွာ ထိုလူငယ္သည္ ႐ုတ္တရက္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားပံုရ၏။ထို႔ေၾကာင့္ မထင္မွတ္ပဲ စိတ္လိုလက္ရ လုပ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
“စိတ္မရွိပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္က တခါတရံ အဲ႔ဒီလို စိတ္လိုလက္ရျဖစ္တတ္လို႔ပါ။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွမရွိပဲ တဖက္လူကို အဲ႔ဒီ လို စိုက္ၾကည့္တတ္တယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။ စိတ္မရွိပါနဲ႔’’
“အို ကိစၥမရွိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ဘာျဖစ္သြားလဲလို႔ သိခ်င္တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္႔ကို စူးစူးဝါးဝါးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ေပမွာ ဘယ္လိုခံစားသြားလဲလို႔ သိခ်င္တာပါ’’
လူငယ္သည္ ဘာမွမေျပာေပ။ ဂ်ီယိုဗန္နီသည္ ကားဒတ္ရွ္ဘုတ္ေပၚမွနာရီကို ၾကည့္လိုက္၏။ သူခ်ိန္းထား ေသာမိန္းကေလးမွာ ယခုအခ်ိန္ ေရာက္သင့္ေနေပၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူ႕မိန္းကေလးလာမည္ကို ဘယ္သူမွ မသိေစခ်င္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူငယ္ကို သူက …
“ခင္ဗ်ားက ေက်ာင္းသားလား’’
“ဟုတ္ပါတယ္’’
“ဘယ္ဘာသာလဲဗ်ာ’’
“စာေပပါ’’
“ကြၽန္ေတာ္က ေဆး’’
ထိုအခါ လူငယ္က တေအာင့္ေလာက္စဥ္းစားၿပီး …
“ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာသာႏွစ္ခုစလံုးက ဆန္႔က်င္ဖက္ပဲေနာ္’’ ဟု ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ား ဘာေၾကာင့္ စာေပကိုယူသလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေတာရြာသဘာဝ အေၾကာင္း ခင္ဗ်ား ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေျပာေနကတည္းကကို ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိတာေပါ့’’
“အဲဒီလိုေျပာတာနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ သတိထားမိတာလဲ’’
“ေသေသခ်ာခ်ာေတာ႔ မသိဘူးဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲခံစားလိုက္ရတာပါ။ ခင္ဗ်ားပံုစံေရာ၊ ခင္ဗ်ားအေျပာအဆိုေရာ ကဗ်ာ ဆန္လြန္းတယ္လို႔ ေျပာရမယ္’’
ဂ်ီယိုဗန္နီသည္ သူ႕အထင္ကို အတိအက်မေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း ထိုလူငယ္ကိုထိုသို႔ေျပာဆိုလိုက္ရသည့္အတြက္ လိပ္ျပာ မလံု ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။
“ကြၽန္ေတာ္က ကဗ်ာေလး ဘာေလးလည္း ေရးတယ္’’ ဟု လူ ငယ္က ခပ္ေအးေအးပင္ ေျဖလိုက္ေလသည္။
“ကြၽန္ေတာ္လည္း ကဗ်ာကိုခ်စ္ပါတယ္။ တခါတေလ ကဗ်ာေတြလည္း ဖတ္ပါတယ္။ အခု မဂၢဇင္းေတြ မွာပါေနတဲ့ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ေလ႔ရွိတယ္။ အျမဲတမ္းဖတ္ဖို႔ေတာ့ အခ်ိန္မရွိဘူးဗ်။ အထူးသျဖင့္ စားေမးပြဲနီး လာတဲ႔ရက္ေတြဆိုရင္ အျပင္စာ မ ဖတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး’’ ဟု ဂ်ီယိုဗန္နီက စကားနဲ ရန္စဲျဖစ္ေအာင္ ေျပေျပလည္လည္ ေျပာလိုက္ပါသည္။ သူက ထိုသို႔ေျပာရင္း သူသိသည့္ကဗ်ာ ဆရာႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္၏ နာမည္မ်ားကိုပါ စကားထဲထည့္ေျပာ၏။ လူငယ္သည္ တေအာင့္ေလာက္ ၾကာေအာင္ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ေနာက္မွ စကားကို တလံုးခ်င္းေျပ၏။ သူ႔အသံထဲတြင္ ေၾကကြဲေနသလိုလို၊ စပ္စုေနသလိုလို ေလသံမ်ဳိးလည္း ပါေန၏။
“ခင္ဗ်ားက ကဗ်ာကို သိပ္ၿပီးသေဘာက်သလားဗ်ာ’’
“ဟုတ္ကဲ႔၊ သေဘာက်ခ်င္လည္း က်လိမ္႔မယ္ထင္တယ္။ အေသအခ်ာေတာ့ နားမလည္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကဗ်ာ ဆရာေတြေတာ့ သေဘာက်တယ္။ ဘဝရဲ႕ ခံစားမႈ၊ ဘဝရဲ႕အေတြးကိုသူတို႔ကဗ်ာေတြထဲကေန ေပးတယ္လို႔ထင္တယ္။ ကဗ်ာေတြထဲကေန ဘဝခံစားမႈေတြ ပါလာတာေပါ့’’
ဂ်ီယိုဗန္နီက ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ျဖင့္ ေျပာျပေနပါသည္။ ေနာက္ ဆက္မေျပာေတာ႔ပဲ တိတ္သြားျပန္၏။ သူက သူ႔ေရွ႕မွ လူငယ္ ကို မၾကည္မသာျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုလူငယ္က သူ႔ကို သနားေသာအၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ဂ်ီယိုဗန္နီမွာ လိပ္ျပာမလံုသလို ျဖစ္ေန၏။ ေၾကာက္လန္႔သလိုလည္း ခံစားေနရေလသည္။ သူေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားႏွင့္ သူ႔သေဘာထား မ်ားမွာ ရယ္စရာျဖစ္ေနမလားဟု ေတြးေနမိပါသည္။
“အခုေခတ္ေပၚ ကဗ်ာဆရာေတြထဲမွာ ခင္ဗ်ား ဘယ္ကဗ်ာဆရာကို အႀကိဳက္ဆံုးလဲဗ်’’
အမွန္အတိုင္းေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ဂ်ီယိုဗန္နီသည္ ဘယ္ကဗ်ာဆရာ၏နာမည္ကိုမွ မွတ္မိျခင္းမရွိေပ။ သူက ၿဖီးျဖန္းၿပီး ေျပာေနျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ မယ္မယ္ရရ ေျပာႏိုင္စြမ္းမရွိပါ။ သူစဥ္းစားရင္း ေပၚလာေသာ ကဗ်ာဆရာနာမည္ကို ရြတ္ ျပေလသည္။
“ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ရတဲ့ ကဗ်ာဆရာဆိုရင္ ဂါဆီယာေလာ္ကာဆိုပါေတာ့။ သူ႕ကဗ်ာေတြ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ပါတယ္။ သေဘာ လည္း က်တယ္ေလ’’
“ဘယ္ကဗ်ာလဲဗ်’’
ဒုကၡေရာက္ၿပီ။ စင္စစ္ ဂါဆီယာေလာ္ကာ၏ကဗ်ာမ်ားကို သူ မမွတ္မိပါ။ ထင္ရွားေသာ ကဗ်ာဆရာႀကီးျဖစ္၍ နာမည္ကို ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း သူ႔ကဗ်ာမ်ားကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ မရွိပါ။ သူ ရွက္သြားပါသည္။
“ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ဘယ္မွတ္မိပါ့မလဲ။ စာသားေတြေတာ႔သိတယ္။ ေခါင္းစဥ္ေတြ မမွတ္မိဘူး။ သူ႕ကဗ်ာေတြ ကြၽန္ေတာ္ သိပ္ သေဘာက်တာပဲ။ ကဗ်ာတပုဒ္ဆိုပါေတာ႔ဗ်ာ၊ ေခါင္းစဥ္ေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ႏြား႐ိုင္းသတ္သမားတေယာက္ ေသဆံုးသြားတဲ့ အေၾကာင္း ေရးထားတာေပါ့’’
“ေအာ္ ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ ေနာက္တပုဒ္ေျပာျပပါဦးဗ်’’
“ကြၽန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူးဗ်’’
လူငယ္က ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ေမးလိုက္ျပန္ပါသည္။
“ခင္ဗ်ားမွာ စာအုပ္ေတြေတာ္ေတာ္ရွိမွာပဲေနာ္’’
“ကြၽန္ေတာ္ ေျပာၿပီးႃပီပဲဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္က စာအုပ္ေတြကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုး စုထားတယ္။ အခုထြက္တဲ့စာအုပ္ေတြဆိုရင္ ကြၽန္ ေတာ္ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဝယ္ထားတာ’’
“စာအုပ္စင္ေရာ ရွိသလားဗ်’’
“ရွိတာေပါ႔ဗ်။ အလြန္လွတဲ့စာအုပ္စင္ႀကီး ႏွစ္ခုဝယ္ထားတယ္။ တခုမွာ ကြၽန္ေတာ့္ ေဆးပညာစာအုပ္ေတြထားတယ္။ ေနာက္တခုမွာ ကြၽန္ေတာ္ ေဆးစာအုပ္ေတြမဖတ္ပဲ နားတဲ့အခ်ိန္မွာဖတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြထားတယ္။ အပန္းေျဖစာအုပ္စင္လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္’’
“ဘာစာအုပ္ေတြလဲဗ်’’
“ေၾသာ္ နာမည္ေတြကေတာ႔ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ၊ ဝထၳဳတိုစာအုပ္ေတြ၊ ဝထၳဳရွည္စာအုပ္ေတြပါတယ္။ ဒါ ေပမယ့္ အကုန္လံုးကိုဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္ေတာ့သိပ္မရွိပါဘူး’’
“ဒါဆိုဘယ္အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ား ဒီစာအုပ္ေတြကို ဖတ္သလဲဗ်’’
“ဖတ္ေလ့ရွိတာကေတာ့ ညေနဘက္ေပါ႔ဗ်ာ။ အိမ္မွာရွိတဲ့အခ်ိန္ ဘာမွလုပ္စရာမရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စာအုပ္ေတြ ဖတ္တယ္’’
သူက အမွတ္မထင္ေမးသမွ်ကို ေျပာေနလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူစိတ္ဝင္စားေသာ စာအုပ္မ်ား၊ သူ စာအုပ္ဖတ္ေလ့ရွိသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို သူ႕ေခါင္းထဲရွိသမွ် ေျပာျပေနသည္။ တဖက္လူကလည္း သတိထားမိပံုမရပါ။ သူေျပာသည္ကို ၾကား ခ်င္မွေတာင္ ၾကားေပလိမ္႔မည္။ ေနာက္ သူက လူငယ္ကို လက္ရွိ သူ႕အစီအစဥ္အား ခပ္သြက္သြက္ပင္ ေျပာျပလိုက္ပါသည္။
“ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ညေန အမ်ဳိးသမီးတေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္။ ဒီမွာလာေစာင့္တာ။ သူက အခုထိ ဖုန္းမဆက္ ေသးလို႔၊ ဖုန္းဆက္ရင္ သြားရမွာ။ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာ အေရးအႀကီးဆံုးက အဲ့ဒီအမ်ဳိးသမီးပဲ။ အခုေျပာတဲ့စာအုပ္ေတြထက္ အေရးႀကီးတယ္’’
“ခင္ဗ်ားေျပာခ်င္တာက အခု ခ်ိန္းထားတဲ့အမ်ဳိးသမီးက ခင္ဗ်ား ဘဝမွာ အေရးအႄကီးဆံုးေပါ့’’
“ဟုတ္တယ္။ မွန္တာေပါ့’’
“ခင္ဗ်ားတို႔ ညေနတိုင္း ဒီလိုထြက္ေလ႔ရွိလား’’
“ေန႔တိုင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တခါတရံေပါ့’’
“အဲဒီလိုထြက္ရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာလုပ္ေလ့ရွိလဲ’’
“အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္တာေပါ႔ဗ်ာ’’
“ခင္ဗ်ား ႐ုပ္ရွင္ေကာ ႀကိဳက္လား’’
“ႀကိဳက္ပါတယ္။ ၾကည့္လည္း ၾကည့္တယ္’’
“ဘယ္လို႐ုပ္ရွင္မ်ဳိးကို ခင္ဗ်ားအႀကိဳက္ဆံုးလဲဗ်’’
“႐ုပ္ရွင္ကားေကာင္းဆိုတာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း သိပ္မေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ’’
“တခ်ဳိ႕႐ုပ္ရွင္ကားေတြကေတာ့ သာမန္ထက္ ခင္ဗ်ားပိုႀကိဳက္မွာေပါ့’’
“မွန္ပါတယ္။ ဥပမာ – ျပင္သစ္ကားေတြေပါ့’’
“ေျပာပါဦးဗ်ာ။ တကားေလာက္ ေျပာပါဦး’’
“အခုေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္ မမွတ္မိဘူးဗ်ာ’’
“ေနာက္ၿပီးေတာ့ဗ်ာ၊ ဘယ္ဒါ ႐ိုက္တာကို ခင္ဗ်ားသေဘာက်လဲ’’
“ဒါ႐ိုက္တာ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံက ဒါ႐ိုက္တာလဲဗ်’’
“ဘယ္ႏိုင္ငံကရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အီတလီက ဒါ႐ိုက္တာေတြကို ႀကိဳက္လား၊ ျပင္သစ္တို႔ ဂ်ာမန္တို႔၊ ဂ်ပန္တို႔၊ အေမရိကန္တို႔က ဒါ႐ိုက္တာေတြေရာ ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္လား’’
ဂ်ီယိုဗန္နီက ထိုလူငယ္၏အေျခအေနကို သတိထားမိလာ၏။ လူငယ္သည္ စကားေျပာရင္း ေျပာရင္း မူရင္းစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ကင္းလြတ္ေနေသာသေဘာမ်ဳိးေရာက္ေန၏။ စက္႐ုပ္တ႐ုပ္လို ခိုင္းေနသည့္အတိုင္း ေျပာသည့္သေဘာမ်ဳိး သက္ေရာက္ ေနပါသည္။ ထို႔ေနာက္ လူငယ္သည္ ကားနားကပ္ရပ္ေနရာမွ ေနာက္သို႔ဆုတ္လိုက္၏။ သူက ဆက္ေမးပါသည္။
“ခင္ဗ်ား ႐ုရွဒါ႐ိုက္တာေတြေရာ ႄကိဳက္လားဗ်’’ ဟု ေမးရင္း အေျဖကိုမေစာင့္ေတာ႔ပဲ ခပ္လွမ္းလွမ္း သို႔ေလွ်ာက္သြား ပါေတာ႔သည္။ ေနာက္သို႔ေလွ်ာက္သြားေသာ ထိုလူငယ္ကို ဂ်ီယိုဗန္နီက ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲမွေန ၾကည့္လိုက္မိ၏။ လူငယ္ သည္ အျဖဴေရာင္ေက်ာက္တံုးမ်ားခင္းထားေသာလမ္းေပၚေရာက္သည္အထိ ေလွ်ာက္လွမ္းသြာေၾကာင္း သူမွန္ထဲမွေန ေကာင္း ေကာင္းျမင္ရေလသည္။ မွန္ထဲတြင္ သူျမင္ရသည္မွာ လူငယ္သည္ တံတားရွိရာေလွ်ာက္သြားေန၏။ ထိုစဥ္ လူငယ္ ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွေလွ်ာက္လာသူတဦးကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဂ်ီယိုဗန္နီ ေကာင္းေကာင္းသိေသာသူ ျဖစ္၏။ အနက္ ေရာင္၊ အစိမ္းေရာင္ႏွင့္ အနီေရာင္ေရာယွက္ထားေသာ ဂါဝန္ကိုဝတ္ထားေသာအမ်ဳိးသမီးတဦးျဖစ္သည္။ ဂ်ီယိုဗန္နီ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာသူျဖစ္ပါသည္။ လူငယ္က အမ်ဳိးသမီးတည့္တည့္သို႔ေလွ်ာက္လာသလို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကၠန္႔ပိုင္း အတြင္း၌ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆံုမိၾကေတာ႔၏။ လူငယ္က အမ်ဳိးသမီး၏ခါးကို လွမ္းဖက္လိုက္ၿပီး သူေလွ်ာက္သည့္ဘက္သို႔ အတင္းဆြဲေခၚေလေတာ႔သည္။ အမ်ဳိးသမီးကလည္း အျပင္းအထန္ပင္ ႐ုန္းထြက္ေလေတာ႔သည္။ ထိုလူငယ္၏လက္ထဲမွ ကုတ္ျခစ္ကာ အတင္း႐ုန္းထြက္၏။ လူငယ္သည္ ထိုအမ်ဳိးသမီးငယ္ႏွင့္ လံုးလားေထြးလားျဖစ္ေနၿပီး အမ်ဳိးသမီး၏ပါးကို အားရပါးရ ႐ိုက္ခ်လိုက္၏။ ယိမ္းယိုင္သြားေသာ အမ်ဳိးသမီးငယ္သည္ ဂ်ီယိုဗန္နီ၏ ကားရွိရာသို႔ ေျပးလာသည္။ လူငယ္မွာ လည္း ေျပးေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ကိုေျပးေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေရာက္လာေသာ အမ်ဳိးသမီးသည္ ကားတံခါးကိုဆြဲဖြင့္ကာ ထိုင္ခ်လို္က္သည္။ အသက္ပင္ ေကာင္းေကာင္းမ႐ွဴႏိုင္။ ေမာေနေလသည္။ ေနာက္ သူမက …
“အဆင္ေျပရဲ႕လား’’ ဟု ေမးလိုက္သည္။
ဂ်ီယိုဗန္နီက ထိုအမ်ဳိးသမီးကို ေဘးတိုက္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ အသားညိဳအမ်ဳိးသမီး၏ ျဖဴေလ်ာ္ေသာပါးျပင္မွာ ထိုလူငယ္၏ ႐ိုက္ခ်က္ ေၾကာင့္နီရဲေနေလေတာ့သည္။ လက္ရာပင္ထင္ေနသည္။ သူက ဘာမွမေျပာပဲ လက္ကိုင္ဘရိတ္ကို မတင္ လိုက္ ပါသည္။ စက္ႏိႈးလိုက္၏။ ကားကို ရင္ျပင္ဘက္ေရာင္ေအာင္ သတိထားၿပီး ဆုတ္လိုက္သည္။
“အဆင္ေျပပါတယ္’’ဟု ျပန္ေျဖလိုက္၏။
သူ႔ေဘးတြင္ထိုင္ခ်လိုက္ေသာ အမ်ဳိးသမီးငယ္သည္ ထိုင္ခံုကို ေနသားတက်ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ျပင္ထိုင္လိုက္သည္။ ဂါဝန္ကို လည္း ဆန္႔သြားေအာင္ ဆြဲခ်ေန၏။ ကားမွာ ထြက္လာပါသည္။ အမ်ဳိးသမီးကပင္ …
“ကြၽန္မတို႔ ဘယ္သြားၾကမလဲ’’ ဟု ေမးလိုက္၏။
“ေတာဘက္ကို သြားၾကမယ္ေလ။ ေတာဘက္ေရာက္ရင္ ကိုယ္တို႔ ေျပာင္းခင္းႀကီးေတြ ေတြ႕ရမွာေပါ႔။ ေျပာင္းခင္းထဲမွာ ကိုယ္တို႔ ထိုင္ၾကမယ္။ ေျပာင္း႐ိုးေတြခ်ိဳးၿပီး အရည္စုပ္ၾကမယ္။ စကားေျပာၾကမယ္ေလ’’
• • •
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
