(မုိးမခ) ဧၿပီ ၂၇၊ ၂၀၁၅
ေအာင္ေဖတိုု႔ေတြ ေကာ့ခေတာ္ရြာကိုု ေရာက္ရင္ပဲ ေဒသအသီးသီးက ရြာတာဝန္ရွိသူေတြက သူတိုု႔လူႀကီး ႏိုုင္ယကၡကိုု လာေတြ႔ၾက၊ ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ ေရွ႕လုုပ္ရမယ့္လုုပ္ငန္းစဥ္ေတြတိုုင္ပင္ၾကနဲ႔ ေအာင္ေဖတိုု႔နားတဲ့ အိမ္ကေတာ့ လူကိုုစည္ေနေရာ ပဲ။ ရံုုးအဖြဲ႔မွာ ထမင္းခ်က္က်တဲ့ ရဲေဘာ္လင္မယားရယ္၊ ေအာင္ေဖရယ္က အဖြဲ႔က်ေနေတာ့တာေပါ့။ ေအာင္ေဖလည္း ဘာမွ လုုပ္စရာမရွိေတာ့ သူတိုု႔ထမင္းခ်က္ရင္ ဝိုုင္းကူနဲ႔ အေတာ္ေတာ့ အဆင္ေျပသား။ အိမ္ရွင္အမ်ဳိးသမီးကလည္း အမ်ဳိးသားက ထိုုင္းမွာအလုုပ္သြားလုုပ္ေနေတာ့ အိမ္မွာ သူတေယာက္ထဲပဲရွိတယ္ဆိုုေတာ့ လိုုတာလည္း ဝိုုင္းကူေပါ့။ တခါတခါ ႏိုုင္ေဂါင္ ခမ္းႀကီးကလည္း လာၾကည့္ ႀကီးၾကပ္ေပါ့ေလ။
တရက္ေတာ့ ေအာင္ေဖတိုု႔တေတြ တပ္စုုတစုုနဲ႔ ေကာ့က်ိဳက္ရြာဘက္ကိုု ေခ်ာင္းကူးၿပီးသြားၾကပါေလေရာ။ အဲဒီမွာ တရက္ ႏွစ္ရက္ ႏိုုင္ယကၡနဲ႔အတူေနၿပီးေတာ့ သူကေျပာတယ္။
“ေအာင္ေဖ သူနဲ႔လိုုက္သြားေခ်၊ အိမ္တအိမ္မွာ ခဏေနၿပီး မွတ္ပံုုတင္ရိုုက္ေခ်” တဲ့။ ဆိုုလိုုတာက ေအာင္ေဖက ခရီးထြက္စရာ ရွိတာကိုုး။ အဲဒီအတြက္ မွတ္ပံုုတင္လိုုေတာ့ ရြာထဲက အိမ္တအိမ္မွာေနရင္း မွတ္ပံုုတင္႐ိုုက္ရမယ္ေပါ့ … ဒီလိုု။
အဲဒါနဲ႔ ရြာထဲကအိမ္တအိမ္ကိုု ေရာက္သြားေကာ၊ အိမ္ကဦးႀကီးက လယ္သမားႀကီး၊ ေဒၚႀကီးကေတာ့ အိမ္မွာ ေဝယ်ာဝစၥ လုုပ္ကိုုင္ ထိန္းသိမ္းေပါ့ေလ။ သမီးေလးတေယာက္ရွိတယ္။ ၁၄-၁၅ အရြယ္ေလး၊ ေက်ာင္းေတာင္မေနေတာ့ဘူးနဲ႔တူတယ္။ ဘာလိုု႔ဆိုု အကိုုေတြ အမေတြလိုု ရွမ္းျပည္ (ထိုုင္းဘက္) မွာ အလုုပ္သြားလုုပ္ဖိုု႔ ေစာင့္ေနတာလိုု႔ ေျပာတယ္။
ဒီေနရာမွ တခုုေျပာျပရမယ္။ ေအာင္ေဖတိုု႔ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ ရြာစဥ္ေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္မွာ လူငယ္၊ လူရြယ္ဆိုုတာ ရြာ ေတြမွာ မရွိသေလာက္ဘဲ။ ဘာလိုု႔ဆိုု စစ္ပြဲေတြ၊ အစိုုးရတပ္က ေပၚတာဆြဲတာေတြ၊ အေကာက္ေပးရတာေတြ စတာ ေတြေၾကာင့္ မိမိရြာမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘဲ တရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ဆိုုသလိုု၊ ထိုုင္းႏိုုင္ငံဘက္ထြက္ အလုုပ္လုုပ္ၾကသူေတြ မ်ားတယ္၊ အပ်ဳိ လူပ်ဳိကအစ သက္လတ္အရြယ္ေတြအဆံုုး၊ ရြာမွာ ဘာေတြက်န္မလဲဆိုုရင္ သက္ႀကီးရြယ္အိုုေတြနဲ႔ အရြယ္ မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြပဲ က်န္တယ္။ တကယ့္ကိုု လူပ်ဳိ အပ်ဳိဆိုုတာ မရွိသေလာက္၊ တခုုရွိတာက ေအာင္ေဖ သြားေနတဲ့ ရြာကႀကီးေတာ့ လူငယ္လူရြယ္တခ်ဳိ႕ေတာ့ ရွိေနေသးရဲ႕။
ေအာင္ေဖတည္းတဲ့ ေဘးအိမ္က ကေလးမတေယာက္က ၉ တန္းတက္ေနတာ။ ေက်ာင္းကေတာ့ ကမ္းနီဆိုုတဲ့ ရြာႀကီးက အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ သြားသြားတက္ၾကတာ တရက္ျပန္လာေတာ့ ေျပာတယ္၊ သူတိုု႔ဆရာမက မွာလိုုက္တယ္တဲ့ သူတိုု႔ ေတြ အဂၤလိပ္စာညံ့လိုု႔၊ ဧည့္သည္ဆီမွာ ထပ္သင္ၾကလိုု႔ ေျပာတယ္တဲ့။ ဆိုုလိုုတာ ေအာင္ေဖ့ကိုု အလကားေနအလကားဆိုုၿပီး ကေလးေတြကိုု ကမ္းနီအထက္တန္းေက်ာင္းမွာသင္ေနတဲ့ ဆရာမက မွာလိုုက္တာ။ တခါ ကမ္းနီရြာသြားတုုန္းက အဲဒီဆရာမ နဲ႔ သိထားခဲ့တာကိုုး။ အဲဒီၾကမွ ေအာင္ေဖသေဘာေပါက္တယ္။ ေအာ္ ငါရွိေနတာ ရြာက အေရးႀကီး အေရးပါတဲ့သူေတြက သိေနၾကတာပဲကိုုးေပါ့ေလ။
ဒါနဲ႔ သူတိုု႔ကိုု ရသေလာက္ အေျခခံကေန စသင္ေပးရတာေပါ့ The Wheel တိုု႔၊ ဘာတိုု႔ေပါ့ ညေနေစာင္းဆိုုရင္၊ သူတိုု႔ဆိုုတာ ရြာလူႀကီး သမီးေလးေတြေကာ ၄ ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္။ သူတိုု႔ေတြက ျမန္မာစကား ေကာင္းေကာင္းေျပာၾကေတာ့ အ ေတာ္ကိုု အဆင္ေျပတယ္ေခၚရမယ္။
တရက္ေတာ့ လူတေယာက္လာေခၚတယ္။ ကမ္းနီမွာ မွတ္ပံုုတင္အတြက္ ဓါတ္ပံုုသြားရိုုက္ရမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖ လိုုက္ သြားတာေပါ့။ ေက်ာကေတာ့ ခပ္ခ်မ္းခ်မ္းပဲ။ ဘာလိုု႔ဆိုု ေကာ့က်ဳိက္ကထြက္ ရြာျပင္ေရာက္၊ ကမ္းနီရြာ မဝင္ခင္မွာ တပ္က စခန္းခ်ထားတာ ရွိတာဆိုုေတာ့ မေတာ္ ေဟ့ေကာင္ ဘယ္လဲ၊ ဘာလဲလုုပ္ရင္ ဒုုကၡေပါ့ေလ။ လာေခၚတဲ့ရြာသားကေတာ့ ေျပာတယ္ ကိစၥမရွိဘူး၊ ဘာမွ မေမးဘူးေပါ့ေလ။ တကယ္လည္း ဘာမွဘယ္သူမွ မေမးဘူး။ စစ္သားအရိပ္အေယာင္ ေတြ႔ကိုု မေတြ႔တာ သူတိုု႔ဘာသာ စခန္းထဲမွာပဲ အလုုပ္ရႈပ္ေနၾကတာ ေနမယ္။
ဒီလိုုနဲ႔မႈန္ကုုပ္ကုုပ္ အိမ္တအိမ္မွာ ဓါတ္ပံုုေတြဘာေတြရိုုက္ၿပီးေတာ့ ရြာသားကေျပာတယ္၊ “ျပန္တတ္တယ္ မဟုုတ္လား လာလမ္းအတိုုင္းျပန္ေတာ့” တဲ့၊ ေအာ လုုပ္ခ်လိုုက္ပံုုက အိုုေကေပါ့ေလ၊ ျပန္လိုုက္ပိုု႔မယ္ ပံုုလည္း ေပၚမွ မေပၚေတာ့ ေအာင္ေဖ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ျပန္လာတာေပါ့၊ ရြာထဲဝင္လိုုက္မွ သက္မခ်ရေတာ့တယ္။ ကမ္းနီတပ္စခန္းကိုု ေက်ာခိုုင္းလာရတုုန္းက ခပ္လန္႔လန္႔ရယ္၊ ဘာေခၚသံမွ မၾကားရတာ ေတာ္ေသးေပါ့ေလ။
အဲဒီဝန္းက်င္မွာက ကမ္းနီက ဗမာရြာလိုု႔ေတာင္ ေခၚလိုု႔ရတယ္ ျမန္မာစကား အသံုုးမ်ားတယ္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဗမာရြာေကာ၊ ကရင္ရြာေတြေကာ၊ မြန္ရြာေတြေကာ ထိစပ္ေနၾကတာ၊ အားလံုုးက ေအးေဆးပဲ၊ သြားသြားလာလာနဲ႔ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း။
ဒီလိုုနဲ႔ ရြာလယ္လမ္းမကေန ေအာင္ေဖတည္းတဲ့ အိမ္ဘက္ကိုု ခ်ိဳးခ်လာေတာ့၊ ေအာင္ေဖ မ်က္လံုုးျပဴးသြားတယ္။ ေသနတ္တေယာက္တလက္နဲ႔ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ စစ္သား ၂ေယာက္ ေအာင္ေဖတည္းတဲ့ အိမ္အေက်ာ္ေလးက ရြာလည္ဇရပ္လိုု ဂိတ္မွာကင္းေစာင့္ေနၾကတယ္၊ လူအေတာ္ စိတ္ညစ္သြားတယ္ ျပႆနာပဲေပါ့၊ စစ္လားေမးလား လုုပ္ရင္ ဒုုကၡပါပဲေပါ့ေလ၊ လူကေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ ေျပးလိုု႔ကလည္း မျဖစ္ မသၤကာဘူးဆိုုၿပီး ေဆာ္ထည့္လိုုက္မွ ကားကနဲေနမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ပံုုမပ်က္ဘဲ ေျခလွမ္းထိန္းရင္ တည္းတဲ့အိမ္ဘက္ကိုု ခ်ိဳးလိုုက္တယ္၊ ဟုုိစစ္သား ႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ ဒီေကာင္ဘယ္ကေကာင္လဲေပါ့ ၾကည့္ေနတယ္ ဘာမွေတာ့ လွမ္းမေမးဘူး၊ ေအာင္ေဖ အိမ္ေပၚကိုု အသာေလးတက္ၿပီးေတာ့မွ ဒုုတိယအႀကိမ္ သက္ျပင္းခ်ရေတာ့တယ္၊ ဒီတခါေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေပါ့ေလ ငါလည္းဘယ္တတ္ႏိုုင္မလဲေပါ့။
ဒါနဲ႔ ေဒၚႀကီးကိုု စပ္စုုတယ္ “ေဒၚႀကီး စစ္တပ္ရြာထဲေရာက္ေနသလား” ေပါ့ေလ၊ ေဒၚႀကီးက မ်က္ေမွာင္ ႀကံဳ႕သြားတယ္၊ ဟုုတ္လိုု႔လား သူတိုု႔လာရင္ ငါတိုု႔ တရြာလံုုးသိတယ္ေလ၊ ေနပါအံုုး ငါထြက္ၾကည့္အံုုးမယ္ ဆိုုၿပီး အျပင္ခ႑ ထြက္သြားပါေလေကာ၊ လူကေတာ့ တထိတ္ထိတ္ပဲ။
၅မိနစ္ေလာက္ေနမွ ၿပံဳးၿပံဳး၊ ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ျပန္လာၿပီး “ကရင္ စစ္သားေတြပါကြဲ႔၊ လာေမးလည္း ရွမ္းျပည္ (ထိုုင္းက) ကအလုုပ္လုုပ္ၿပီး ျပန္လာတယ္ ေျပာလိုုက္ေပါ့တဲ့” သူကေတာ့ ေအးေဆးပဲ၊ ကရင္တပ္ဆိုုတာ သိေတာ့ စိတ္လည္း ေအးသြားေတာ့တာပဲ ပတ္ကေညာတပ္ဆိုုရင္ ရွင္းရတာ ျပႆနာ မရွိဘူးေပါ့ေလ။
ဒီလိုုနဲ႔ေနရင္းကေန ဘာမွအလုုပ္မရွိ ေနရတာပ်င္းလာေတာ့ ဦးႀကီးကေျပာတယ္ ႏြားေတြကိုု အစာသြားေကၽြးေခ်တဲ့။ ဗုုေဒၵါ အဲဒါမွခက္ၿပီ ေပါက္ၾကဴမွာကတည္းက ႏြားတိုုက္ပြဲကိုု ျမင္လာရတာဆိုုေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖးက ႏြားတင္းကုုတ္ကိုု သြားၿပီး ေကာက္ရိုုးေကၽြးရမယ္ဆိုုေတာ့ ျပႆနာပဲေပါ့ေလ၊ ခက္တာက ျငင္းလိုု႔ကလည္း မေကာင္း၊ စစ္သားလုုပ္ၿပီး ႏြားေၾကာက္တယ္ဆိုုရင္လည္း လူအရယ္ခံရဦးမယ္၊ စိတ္ထဲတင္းၿပီး တင္းကုုပ္ေပၚတက္သြားတယ္။
လူကလူစိမ္းဆိုုေတာ့ တင္းကုုပ္ ဟိုုဘက္တခ်က္ ဒီဘက္တခ်က္မွာ ရွိေနတဲ့ ႏြား၁၀ေကာင္ေလာက္က တရႈးရႈးနဲ႔ ႏွာမွဳတ္ပါေလေကာ၊ “ေဟ့ေကာင္ မင္းကဘာေကာင္လဲ၊ ဘာလာလုုပ္တာလဲ ငါတိုု႔ ဂ်ိဳအစြမ္း လာစမ္းတာလား၊ ဘာညာ” အဲဒီလိုု ၿခိမ္းေျခာက္တာ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕၊ ၿပီးေတာ့ လူကိုုလည္း ေသခ်ာစိုုက္ၾကည့္ေနတယ္ “ႏြားသူခိုုး လားမသိ” ဆိုုတဲ့အထာနဲ႔။
ေအာင္ေဖလည္း ခပ္လန္႔လန္႔နဲ႔ ေကာက္ရိုုးေတြ ပိုုက္လာ၊ ၿပီးေတာ့ သူတိုု႔အစာခြက္ထဲ ခ်ေကၽြးေပါ့၊ ပုုဂၢိဳလ္ေတြက မစား ဘူးဗ်ာ၊ သူ႔သခင္မဟုုတ္လိုု႔ ယံုုၾကည္ပံုုမရဘူး၊ ဒီအေကာင္ေသးေသးေလး ဘာမဟုုတ္ တရုုပ္လာႀကံစည္ေန လည္းေပါ့ေလ၊ အဲဒီလိုုအထာနဲ႔၊ လူကလည္း ခိုုင္းလိုု႔သာ လုုပ္ရတာ ခပ္လန္႔လန္႔ဆိုုေတာ့ ေကာက္ရိုုးေတြ ျမန္ျမန္ျဖည့္၊ ေရျဖည့္ၿပီးေတာ့ ဒင္းတိုု႔ဘာသာ စားခ်င္စား မစားခ်င္ေနဆိုုၿပီး တခ်ိဳးတည္း ျပန္လစ္လာေတာ့တာပဲ။
ေနာက္နာရီဝက္ေလာက္မွ ေအာက္ကေနသြားေခ်ာင္းၾကည့္တယ္ ေအာင္မယ္ လဒေတြတၿမံဳ႕ၿမံဳ႕နဲ႔ စားေနၾက ပါေလေကာ။ အင္းဒါဆိုု မဆိုုးပါဘူးေပါ့ေလ၊ ေနာက္ပိုုင္းေတာ့ ဒီႏြားေတြကိုု တင္းကုုပ္ကေန လႊတ္လိုုက္ၿပီ ဆိုုတာနဲ႔ တင္းကုုပ္မွာ သူတိုု႔ပါထားတဲ့ ေနာက္ေခ်းေတြ သြားက်ံဳးေပးတဲ့ အဆင့္ထိ အေတာ္ကိုုု အဆင္ေျပသြားေတာ့တာပဲ၊ ေနာက္ေခ်းကလည္း စင္ေအာင္က်ံဳးရတယ္ မဟုုတ္လိုု႔ ႏြားေခ်ာ္လဲရင္ ဒီႏြားကိုု ျပန္ခိုုင္းလိုု႔ မရေတာ့ဘူး ေပၚရတတ္တယ္တဲ့၊ လူႀကီးေတြက သင္ျပတာပါ၊ ဒါနဲ႔ ေသခ်ာ ေစတနာထထားၿပီးေတာ့ က်ဳံးေပးရတာေပါ့ေလ။
ဒီလိုုနဲ႔ မွတ္ပံုုတင္ေစာင့္ရတာ ၾကာလာေတာ့၊ တရက္ တည္းေနတဲ့အိမ္က ဦးႀကီးကိုုေျပာၿပီး ေကာ့ခေတာ္ဘက္ တခ်က္သြားတယ္၊ လူကသြားတတ္ေနၿပီေလ ေခ်ာင္းကမ္းေရာက္ေတာ့ ေလွသမားကိုု ဟိုုဘက္ပိုု႔ေပးပါေပါ့၊ ေလွသမားက စပ္စုုတယ္၊ “ဟိုုမွာ မြန္စစ္သားေတြ ရွိတယ္ေနာ္” တဲ့၊ ေအာင္ေဖက ဗမာဆိုုတာသိေတာ့ မွားတာယြင္းတာ ရွိမွာစိုုးလိုု႔ ထင္ပါရဲ႕၊ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖလည္း “ ဟုုတ္တယ္၊ သူတိုု႔ဆီကိုုပဲသြားမွာ ႏိုုင္ယကၡဆီကိုု” ဆိုုေတာ့မွ မြန္ေလွသမားလည္း သေဘာေပါက္သြားၿပီး ဟိုုဘက္ကမ္းပိုု႔ေပးတယ္။
ရြာေရာက္ေတာ့ “လာေအာင္ေဖ ဘာထူးလဲဗ်” တဲ့ ဆရာႏိုုင္ယကၡကေမးတယ္၊ က်ေနာ္လည္း ေစာင့္ေနရတာ ၾကာတာနဲ႔ ပ်င္းလာလိုု႔ လာစံုုစမ္းတာ” ေပါ့ေလ။ ဒီလိုုပဲၾကာတတ္တယ္ စိတ္ရွည္တဲ့။ ဒီလိုုနဲ႔ ႏိုုင္ေဂါင္ခမ္း တိုု႔နဲ႔စကားျမည္ေျပာရင္း ညေနေစာင္းေလာက္ၾကေတာ့၊ ႏိုုင္ယကၡကေျပာတယ္၊ “ေကာ့က်ိဳက္မွာ အစိုုးရတပ္ ေရာက္ေနတယ္၊ ေအာင္ေဖတည္းတဲ့အိမ္မွာ ဗိုုလ္ႀကီးတေယာက္ တည္းေနတယ္၊ ဒီမွာပဲ ၁-၂ရက္ေနအံုုး”တဲ့၊ ေအာင္ေဖ အေတာ္ေတာ့ လန္႔သြားတယ္၊ ငါနဲ႔သာ တိုုက္ရိုုက္တိုုးရင္ ဟုုိေမးဒီေမးနဲ႔ ငါလည္းမလိမ္တတ္တာနဲ႔ ေရွာသြားနိုုင္တယ္ေပါ့၊ ေနာက္တရက္ၾကေတာ့ စစ္ေၾကာင္းက ထြက္သြားေတာ့ ေအာင္ေဖလည္း ရြာကိုု ျပန္လာေတာ့တာေပါ့၊ ေဒၚႀကီးကေမးတယ္ “နင္ဘယ္လိုုသိလဲ သူတိုု႔လာမယ္ဆိုုတာ” တဲ့၊ ဦးႀကီးကလည္း ေျပာတယ္ “ကိစၥမရွိပါဘူးကြာ သူတိုု႔ မေမးတတ္ပါဘူး” တဲ့၊ လူကေတာ့ အဲဒီကတည္းက တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။
ဒီလိုုနဲ႔တရက္ၾကေတာ့ ထိုုင္းဘက္ကိုု အလုုပ္သြားတဲ့ လူတေယာက္ က်န္ခဲ့တဲ့ ႏိုုင္ငံသား စိစစ္ေရးကဒ္ေလး ဘယ္ကဘယ္လိုုေတြ႔မိသလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ဒီေကာင္ကိုု ဓါတ္ပံုုခြာ ငါ့ပံုုကပ္ႏိုုင္ရင္ေတာ့ အဆင္ေျပၿပီလိုု႔ တြက္မိတယ္၊ လူႀကီးေတြေတာ့ တိုုင္ပင္ၾကည့္မယ္ေပါ့ေလ။
ေနာက္တေန႔ ေန႔လည္ခင္းမွာ ေအာင္ေဖ စာသင္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးေက်ာင္းက ျပန္လာရင္းေျပာတယ္၊ ကမ္းနီမွာ စစ္တပ္ေရာက္ေနတယ္၊ ေကာ့က်ိဳက္မွာ ညလာအိပ္မယ္တဲ့၊ ေအာင္ေဖအေတာ္ကိုု စိတ္ဓါတ္ အႀကီးအက်ယ္ က်သြားတယ္၊ ငါေတာ့ ေရွာင္မရေတာ့ဘူး၊ ဒုုကၡပါပဲ ဘယ္လိုုလုုပ္ရမလဲေပါ့၊ အခုုမွ ေကာ့ခေတာ္ဘက္ ေျပးလဲ မမီေတာ့ဘူး၊ ရွိပါေစေတာ့ လူႀကီးေတြလည္း ရွိတာပဲ၊ သူတိုု႔ ဝင္ေျပာေပးမွာေပါ့ေလ။
လူလည္း စိတ္ညစ္သြားေတာ့ ညေနမေစာင္းခင္ အေပါ့အပါးသြားမယ္ဆိုုၿပီး အိမ္ေပၚကဆင္း အိမ္သာဘက္ ထြက္လိုုက္ေတာ့၊ “ဘုုရား၊ ဘုုရား” စစ္တပ္ပိြဳင့္က လာေနတာနဲ႔ တည့္တည့္တိုုးပါေလေကာ၊ ပိြဳင့္ကလည္း ကိုုယ့္ကိုုလွမ္းျမင္တယ္၊ လူငယ္တေယာက္ဆိုုေတာ့ သူ႔တပ္စိတ္မွဴး လွမ္းေမးပံုုရပါတယ္ ေမးလိုုက္ရမလား ဘာညာေပါ့ေလ၊ သူ႔တပ္စိတ္မွဴးက ဘာေျပာလည္း မသိ၊ မေမးေတာ့ဘူး ဆက္ၿပီးသြားပါေလေကာ၊ တခုုေတာ့ရွိတယ္ ေအာင္ေဖဝတ္ထားတာကလည္း ရြာသားစတိုုင္ ရိုုးရိုုးရွပ္နဲ႔ လံုုခ်ည္နဲ႔၊ အိမ္ေပၚက ဆင္းလာတယ္ ပံုုမွန္အတိုုင္း အိမ္သာဘက္ အေပါ့အပါးသြားတယ္ ဆိုုေတာ့ မသၤကာစရာေတာ့ မရွိေလာက္ဘူး ထင္တာပဲ၊ ေနာက္တခုုကလည္း ဒီရြာက ရြာႀကီးဆိုုေတာ့ တခ်ိဳ႕ လူငယ္လူရြယ္ေတြ ရွိေနနိုုင္ေသးတယ္ေပါ့ သူတိုု႔အဲဒီလိုု ထင္ပံုုရပါတယ္။
အျမန္ပဲ အေပါ့သြားၿပီး အိမ္သာေပၚကေန ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ေတာ့ စစ္ေၾကာင္းက အေတာ္ေရွ႕ေရာက္ ေနေလာက္ၿပီ ပိြဳင့္ကလည္း clear လုုပ္သြားပံုုရွိေတာ့၊ ေနာက္ဆက္ေလွ်ာက္ လာေနတဲ့ စစ္သားေတြ အၾကပ္ေတြကလည္း လွမ္းသာၾကည့္တယ္ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး၊ ေအာင္ေဖလည္း တခ်ိဳးတည္း အိမ္ေပၚတက္ ေခ်ာင္ထဲမွာ ငုုတ္တုုတ္ေလး ထိုုင္ေနရေတာ့တာပဲ ျပတင္းေပါက္ကေနလည္း လွမ္းၾကည့္ရဲဘူး။
ေနာက္တခုုကလည္း စိုုးရိမ္ရတယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္လာၿပီး “အေမေရ က်ေနာ့္ရံုုးအဖြဲ႔ေတာ့ ဒီညဒီမွာ နားမယ္” ဆိုုတဲ့အသံ ဘယ္အခ်ိန္ထြက္လာမလည္း တထိတ္ထိတ္ေစာင့္ေနရတယ္၊ မိုုးသာခ်ဳပ္သြားတယ္ ဘယ္သူမွ မလာဘူး၊ ညအိပ္ခါနီးေတာ့ ဦးႀကီးကေျပာတယ္၊ “ လူႀကီးေတြ ဒီတခါ ဒီမွာလာမတည္းဘူးပဲ” တဲ့၊ သူ႔ေျပာသံၾကားေတာ့ ေအာင္ေဖ ပိုုၿပီးေတာ့ေတာင္ စိတ္ေလသြားတယ္၊ ဟုုတ္တယ္ေလ ခါတိုုင္းဆိုု ဒီအိမ္မွာ အၿမဲတမ္း ခြဲမွဴးအဆင့္က နားေနၾကဆိုုေတာ့၊ ဒီတခါ မတည္းတာ ထူးေတာ့ ထူးဆန္းတယ္ေပါ့ေလ။
ေအာင္ေဖကေတာ့ တညလံုုးအိပ္မရဘူး ညလူေခ်တိတ္မွ ေဟ့ေကာင္လာ လိုုက္ခဲ့စမ္းဆိုုၿပီး လာေခၚရင္ေတာ့ ဘယ္သူမွ ကယ္ႏိုုင္မွာ မဟုုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ ဒီလိုုနဲ႔ တညလံုုး တိတ္တိတ္ေလး ၿငိမ္လွဲေနရင္း မိုုးလင္းသြားေကာ ငွက္ေတြ ဘာေတြ ေအာ္သံေတြၾကားလာၿပီ၊ ေဟာ ႏြားေတြကိုု တင္းကုုပ္ကလႊတ္ၿပီ၊ ေဒၚႀကီးေတာ့ ႏြားတင္းကုုပ္မွာ ေနာက္ေခ်းႀကံဳးေနၿပီ၊ ေဟာ တဘက္ၿခံက ေရတြင္းသြား ေရခပ္ေနၿပီ၊ စသျဖင့္ စိတ္က အလိုုလိုု အက်င့္ရေနတယ္ အသံေတြကိုု၊ လူႀကီးေတြကလည္း သိပံုုရပါတယ္ ဒီေန႔ေတာ့ ေအာင္ေဖကိုု ေခၚလည္းမေခၚ ခိုုင္းလည္း မခိုုင္းဘူး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတယ္၊ ကံေကာင္းတာက စိုုးရိမ္စိတ္မ်ားလိုု႔လားမသိ အေပါ့အေလးလည္း ေအာင္ေဖ မသြားျဖစ္ဘူး၊ ျခင္ေထာင္ အိပ္ယာသိမ္းၿပီး ဒီအတိုုင္း လွဲၿပီး စာအုုပ္တအုုပ္ ဖတ္ေနေတာ့တယ္၊ ၇နာရီခြဲေလာက္ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕၊ ေဒၚႀကီး အဝတ္ေလွ်ာ္ေနသံေကာ တျခားအိမ္ေတြက လူေတြ ၾကြပ္ၾကြပ္က်ပ္က်ပ္ အသံေတြၾကားေတာ့ ေအာင္ေဖ အသာေလးထၿပီး ျပတင္းေပါက္ကေန ေခ်ာင္းၾကည့္တယ္။
ၾကည့္ရတာ တရြာလံုုး ပံုုမွန္ျဖစ္သြားသလိုုပဲ၊ စစ္ေၾကာင္းထြက္သြားၿပီနဲ႔ တူတယ္ေပါ့၊ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖ ျပတင္းေပါက္ေန ေဒၚႀကီးအဝတ္ေလွ်ာ္ေနတာကိုု လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ သူက “ဆင္းခဲ့ေလ၊ သူတိုု႔သြားၾကၿပီ၊ မစိုုးရိမ္နဲ႔” တဲ့ ေအာက္ကေန လွမ္းေျပာပါေကာ၊ ေအာင္ေဖလည္း တခုုခုု ေျပာမလိုု႔ လုုပ္ၿပီးမွ၊ သူ႕မ်က္ႏွာ အေရာင္ေျပာင္းသြားတာ ေတြ႔လိုုက္တယ္။ အံ့ၾသသြားတဲ့ မ်က္ႏွာ အိမ္ေအာက္ဘက္ကေနတဆင့္ လမ္းမဘက္ကိုု လွမ္းၾကည့္ၿပီး အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ “ဟဲ့ နင္တိုု႔ မျပန္ၾကေသးဘူးလား” တဲ့၊ ဟာ သြားၿပီ တဘက္က ပတ္လာတဲ့ စစ္ေၾကာင္းကိုု လွမ္းေမးလိုုက္ပံုုပဲ။
ေအာင္ေဖထိတ္သြားၿပီး ျပတင္းေပါက္ကေန ေနာက္ဘက္ကိုု အသာလွိဳလိုုက္တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေအာင္ေဖ့ေအာက္ အိမ္ေအာက္ေန ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတဲ့ ေျခသံနဲ႔ ျပန္ေျဖသံၾကားလိုုက္ရတယ္။
“ဟုုတ္တယ္ အေမေရ၊ ငေပြး(ကရင္)စက္သံၾကားလိုု႔ တခ်က္ပတ္ၾကည့္တာ” တဲ့၊ အကြယ္က လွမ္းၾကည့္ေတာ့ တပ္စိတ္တစိတ္ ေအာက္ကေနျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတယ္၊ ေျဖသြားတာက တပ္စိတ္မွဴးျဖစ္မယ္။ သူတိုု႔ရဲ႕ၾကာျဖတ္စက္မွာ ကရင္တပ္ေတြစက္သံ ဝင္ေနတာၾကားေတာ့ ဘယ္နားက ေျပာေနတာပါလိမ့္ဆိုုၿပီး လိုုက္ၾကည့္တာေနမယ္၊ တခုုရွိတာက ဒီရြာက မြန္ရြာဆိုုေတာ့ သူတိုု႔ေသခ်ာ ႏွံ႔ႏွံစပ္စပ္ေတာ့ ရွာစရာမလိုုဘူးလိုု႔ တြက္ထားပံုုပါပဲ၊ ကရင္ေတြ ေနတတ္တဲ့ အိမ္ေလာက္ပဲ ပတ္ၾကည့္သြားတာေနမယ္။ ေအာင္ေဖတိုု႔ PDF က ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ က်သြားဖူးတယ္၊ ကိုုရွမ္းေလး (တပ္စိတ္မွဴး)နဲ႔ ေမာင္စိုုးမင္းလားမသိ၊ လွိဳင္ဂနီရြာမွာ ဘုုန္းႀကီးေက်ာင္း မ်က္ႏွာက်က္ေပၚ ပုုန္းေနရင္း စစ္ေၾကာင္းထြက္သြားေလာက္ၿပီ ထင္ၿပီး စက္ဖြင့္တာ၊ အရွင္ဖမ္းခံလိုုက္ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ တပ္ကသတ္သြားေတာ့တာပဲ။ ၁၉၉ ၇ေလာက္ေနမယ္။
ေအာင္ေဖလည္း လံုုးဝကိုု အသံမထြက္ ေအာင္မဆင္းရဲေတာ့ဘဲ ေနလိုုက္တယ္။ ေန႔လည္ ၁၂နာရီေလာက္မွ လယ္ထဲက ဦးႀကီးျပန္လာၿပီး တရြာလံုုးမွာ ဘာစစ္သားမွ မရွိေတာ့ဘူး၊ ေသခ်ာသြားၿပီ မစိုုးရိမ္နဲ႔ဆိုုၿပီး ထမင္းစားၾကေတာ့တယ္၊ လူကေတာ့ ထမင္း ဘယ္လိုုစားျဖစ္လိုုက္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး၊ စိတ္ကေတာ့ ပ်ံ႕ပ်ံ႕လြင့္လြင့္နဲ႔ေပါ့။
ေနာက္ရက္ၾကေတာ့ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ ဒံုုးဒံုုးခ်လိုုက္တယ္၊ ေတြ႔ထားတဲ့ မွတ္ပံုုတင္အေဟာင္းကိုု အိတ္ထဲထည့္ၿပီး ေကာ့ခေတာ္ကိုု ခ်ီတက္လာခဲ့ေတာ့တာပဲ၊ အဲဒီအခ်ိန္ၾကေတာ့ မိုုးကက်ေနၿပီဆိုုေတာ့ လယ္ကြင္းထဲမွာ ေရေတြခ်ည္းပဲ၊ ေရမကူးတတ္တဲ့ ေအာင္ေဖတေယာက္ ပြဲခံေတာ့တာပဲ၊ ကန္သင္းရိုုးေတြကိုု မွန္းမွန္းၿပီး သြားေနရင္းက တခ်က္ေတာ့ ျပတ္ေနတဲ့ ကန္သင္းရိုုးအေပၚကိုု ေျခခ်လိုုက္တာ ပလုုပ္ဆိုုၿပီး ေရထဲ ျမဳပ္သြားပါေလေကာ၊ ေတာ္ေသးတာက ေက်ာပိုုးအိတ္ကိုု ေခါင္းေပၚရြက္လာတာဆိုုေတာ့ သူကေတာ့ မစိုုလိုုက္ဘူး၊ ကိုုယ္ေပၚက အဝတ္အစားေတြပဲ စိုုကုုန္တယ္။
အဓိက အေရးႀကီးတာက မွတ္ပံုုတင္ ဒီဟာက စိုုလိုု႔ မရဘူး၊ ဒီဟာကိုု ျဖတ္ညွပ္ကပ္လုုပ္ၿပီး က်ေနာ္ ခရီးထြက္ေတာ့မယ္ ေျပာေတာ့၊ ဆရာနိုုင္ယကၡလည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ပါဘူး၊ ခရစ္လားဘာလားမသိ အဲဒီရြာက ရြာသားတေယာက္ေနာက္ လိုုက္ခိုုင္းသြားၿပီး၊ သူ႔ရြာကေန စက္ေလွစီး၊ ခရီးထြက္ဖိုု႔ ထည့္လိုုက္ ပါေလေရာ။
ေအာင္ေဖ့ခရီးစဥ္က ဘယ္ကေန ဘယ္ကိုုသြားမယ္ဆိုုတာေတာ့ ဘယ္သူကမွ မေမးပါဘူး၊ သူတိုု႔ကေတာ့ ကူညီယံုုပဲကိုုး။
ခရစ္ရြာကေန ေမာ္လၿမိဳင္အထိ သြားတဲ့စက္ေလွက မနက္ေစာေစာထြက္တယ္၊ အဲဒီရြာကေန မနက္ပိုုင္းစက္ေလွ တက္စီးၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ကိုု ေန႔လည္၂နာရီေလာက္ထင္ပါရဲ႕ ေရာက္သြားပါေလေကာ၊ ကိုုယ္လည္းတခါမွ မေရာက္ဖူးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေပးလိုုက္တဲ့ အဆက္အသြယ္တေယာက္ လိပ္စာကိုု ေမးၿပီး ဆိုုက္ကားနဲ႔ အဲဒီရပ္ကြက္ကိုု သြားတာေပါ့၊ ဆိုုက္ဆိုုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ပါပဲ၊ ေတြ႔ရမယ့္လူနဲ႔ တန္းေတြ႔တာပဲ ကံေကာင္းတယ္ ေခၚရမယ္။
သူ႔ကိုု ဓါတ္ပံုုဘယ္မွာ ရိုုက္ရမလဲ၊ မွတ္ပံုုတင္ေလာင္းတာ ဘယ္မွာလဲ၊ လမ္းခရီးအေနအထား စတာေတြ ေမးျမန္းၿပီး မွွတ္ပံုုတင္ေပၚမွာဓါတ္ပံုုကပ္၊ ပလပ္စတစ္ေလာင္း ၿပီးတာနဲ႔ တည္းခိုုခန္းတခုုမွာ သြားတည္း လိုုက္တယ္၊ မနက္ျဖန္ဆိုုရင္ေတာ့ ရထားလက္မွတ္ဝယ္ ရန္ကုုန္ကိုု ခ်ီတက္ ရေတာ့မယ္ေပါ့ေလ။ တည္းခိုုခန္းကလည္း အေတာ္ကိုု အဆင္မေျပဘူး၊ အတြဲေတြနဲ႔ ကဲတဲ့ေကာင္ေတြလည္း ရွိေနတယ္၊ ငါေတာ့ ဒီမွာတည္းမိတာ မွားၿပီလား မသိေပါ့ေလ၊ ေနာက္ေန႔ၾကေတာ့ လက္မွတ္ဝယ္၊ ေနာက္ထပ္ တည္းခိုုခန္းအသစ္တခုု ညေနပိုုင္းမွာေျပာင္းၿပီး အိပ္လိုုက္ရတယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္ၾကေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ကမ္းနားလမ္းအတိုုင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မုုတၱမဘက္ကိုု ကူးမယ္ေပါ့ေလ လမ္းေလွ်ာက္လာတုုန္း၊ ေအာင္ေဖျဗဳန္းကနဲ ေခါင္းႀကီးသြားပါေလေကာ၊ ဘာလိုု႔ဆိုု ေအာင္ေဖနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ တျခားဘက္ ပလက္ေဖာင္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့လူ ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္၊ တေယာက္ကေတာ့ မသိပါဘူး ေထာက္လွမ္းေရးက ျဖစ္ႏိုုင္တယ္၊ သူကအေရးမႀကီးဘူး အေရးႀကီးတာက ေနာက္တေယာက္ သူက ကိုုေက်ာ္မင္းဦး၊ အရင္က ေဒါက္တာေက်ာ္ညႊန္႔တိုု႔ PPF တပ္မွာလည္း လုုပ္ဖူးၿပီး မြန္ျပည္သစ္ ပညာေရး ဌာနမွာလည္း စာသင္ေပးဖူးသူ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကမွ အစိုုးရဆီ အလင္းဝင္သြားတဲ့သူ ဆိုုေတာ့ ေအာင္ေဖေခၽြးျပန္သြားတယ္၊ ေတာ္ေသးတယ္ သူတိုု႔ကလည္း ကိုုယ့္ျမင့္ပံုုမရ၊ ကိုု္ယ္ကလည္း ျမစ္ဘက္ေခါင္းလႊဲ ေလွ်ာက္လာတာဆိုုေတာ့ ကံေကာင္းသြားတယ္။
ဒါေတာင္မွ တဘက္ကမ္းကူးဖိုု႔ ဇက္ဆိပ္ကိုုအဆင္း တံတားထိပ္မွာ ရွိေနတဲ့ စစ္ေဆးေရးေတြက ေအာင္ေဖ့ေက်ာပိုုးအိတ္ကိုု စစ္ၾကေသးတယ္ ဘယ္သြားမလိုု႔လဲ၊ မုုတၱမဘက္ ကူးမလိုု႔ေပါ့ေလ၊ မွတ္ပံုုတင္ေတာ့ မေမးေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဇက္နဲ႔ မုုတၱမဘက္ေရာက္ ၿပီးေတာ့ရထားစီး၊ ရန္ကုုန္ကိုု ညေနအေတာ္ေစာင္းေတာ့ ေရာက္သြားေလ သတည္းေပါ့။
ခက္တာက ရထားေပၚမွာ အေဒၚႀကီးတေယာက္နဲ႔ ေဘခ်င္းကပ္ထိုုင္ရတယ္၊ သားကဘယ္ကလဲ ရန္ကုုန္ကပါေပါ့ ဟုုတ္လား ဘာလုုပ္လဲ ဘာညာ ေလွ်ာက္ေမးေတာ့တာပဲ၊ က်ေနာ္စီးပြားေရး လုုပ္ေနတာ ၿပီးမွေက်ာင္းျပန္ တက္မလိုု႔ ဘာညာနဲ႔ရႊီးရေတာ့တာပဲ၊ အန္တီကလည္း သကၤန္းကၽြန္းဘက္မွာ ေနတာ၊ ဘူတာႀကီးေရာက္လိုု႔ ကားငွားရင္ တူတူငွားတာေပါ့သားရယ္ သားကေက်ာက္ေျမာင္းမွာ ေနတာဆိုုေတာ့ ဘာညာေျပာေနေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူးေပါ့ေလ၊ က်ေနာ္ ၾကည့္ျမင္တိုုင္ဘက္က သူငယ္ခ်င္းအိမ္ အရင္သြားရဦးမယ္ အန္တီရ ဘာညာနဲ႔ စကားျဖတ္ၿပီး ဘူတာႀကီးေရာက္ေတာ့ ကားငွားစီးၿပီး တျခားေနရာကိုု လစ္ရေတာ့တာပဲ။
ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမယ္ သူငယ္ခ်င္းကလည္း သူ႔အိမ္မွာရွိေန၊ မအိပ္ေသးဆိုုေတာ့ သူ႔အိမ္မွာပဲတည္း ညစာစား စကားေျပာဘာညာ လုုပ္ရျပန္ေကာ၊ အဲဒီမွာ ငါကခ်င္ဘက္ ေက်ာက္ကိစၥ သြားေနတာကြ၊ အခုုက မိုုးခ်ဳပ္ေတာ့ ငါ့အိမ္လည္း ရန္ကုုန္မွာ မရွိဆိုုေတာ့ မင္းအိမ္မွာ လာတည္းတာကြ၊ ဘာညာေျပာေတာ့ ဒီေကာင္က ေအးေဆးပါကြာ မင္းကလည္း ဘာညာေျပာၿပီး၊ ဘယ္သူေတြကေတာ့ ဘယ္မွာလုုပ္ေနတယ္ကြ ေက်ာ္စိုုးကေတာ့ ေထာေနၿပီ၊ မင္းေအာင္က ငပ်င္းကြ ဘာအလုုပ္မွ မလုုပ္ဘူး ဒီေကာင္၊ ဒီလိုုဒီလိုုေတြေျပာရင္းက မထင္မွတ္ဘဲ ေအာင္ေဖလိုုခ်င္တဲ့ အခ်က္တခုုကိုု ထိုုက္ထိုုက္တန္တန္ ရလိုုက္တယ္၊ ဆိုုလိုုတာက ေအာင္ေဖ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚဘက္သြားၿပီး ေခၚလာရမယ့္သူက ရန္ကုုန္မွာ ရွိေနတယ္ဆိုုေတာ့ ဝမ္းသာလိုုက္တာမ်ား ထကခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္သြားတယ္၊ လုုပ္ငန္းစဥ္တဝက္ေလာက္ ေအာင္ျမင္သြားသလိုုပဲ၊ ဒါနဲ႔ သူ႔ဆီက ဖုုန္းနံပါတ္ ေတာင္းထားလိုုက္တယ္။
ေနာက္ေန႔ၾကေတာ့ ငါဒီညေန ျပန္လာျဖစ္ရင္လည္း ျပန္လာျဖစ္မယ္ မလာျဖစ္ရင္ေတာ့ ခရီးထြက္သြားၿပီ မွတ္လိုုက္ေပါ့ကြာ ဘာညာေျပာၿပီး သူ႔အိမ္ကထြက္ တယ္လီဖုုန္းဆက္လိုု႔ရမယ့္ အိမ္တအိမ္ရွာၿပီး ဆက္သြယ္ရမယ့္ ကိုုယ္ေတာ္ကိုု ဖုုန္းဆက္ေတာ့ သူကလည္း အားရဝမ္းသာ ေတြ႔ဖိုု႔ခ်ိန္း လူခ်င္းဆံုုျဖစ္ေကာ၊ အဲဒီမွာ ေအာင္ေဖကေျပာတယ္။
“ခင္ဗ်ား လိုုက္ခဲ့ရမယ္၊ ခင္ဗ်ားကိုု လာေခၚတာ” ဆိုုေတာ့ သူက အေတာ္ကိုု ျငင္းရွာတယ္။
“ေအး၊ ေကာင္းတယ္ကြ လိုုက္ရမွာေပါ့” တဲ့။
ခက္တာက သူကခ်က္ခ်င္း အလုုပ္ကိုု ပစ္ထားလိုု႔မရေတာ့ ေနာက္ဆံုုးညွိရင္း တလတိတိၾကာတဲ့ေန႔ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ဆံုုမယ္၊ သူေသခ်ာ ဆက္ဆက္လာခဲ့မယ္ေပါ့ေလ။ ဆံုုရမယ့္ေနရာက ေစ်းနဲ႔ မနီးမေဝးက နည္းနည္းသန္႔တဲ့့ တည္းခိုုခန္းမွာ ညေနပိုုင္း က်ေနာ္ကလည္း လာတည္းမယ္ သူကလည္း မနက္ကတည္းက အဲဒီမွာ ေရာက္ေနမယ္၊ အဲဒီလိုု ခ်ိန္းၿပီး ေအာင္ေဖတေယာက္ ရန္ကုုန္ကေန ေမာ္လၿမိဳင္ကိုု ဟိုုင္းလတ္ကား အငွားယာဥ္ေလးတစီးနဲ႔ ျပန္လာခဲ့ပါေလေရာ၊ ဆိုုလိုုတာ ဒီကားကညေနထြက္ ေမာ္လၿမိဳင္ကိုု မနက္ေရာက္ေပါ့ အဲဒီလိုု။
ကားကရန္ကုုန္က စထြက္ေတာ့ အေတာ္ေမွာင္ေနၿပီ ပဲခူးနားေရာက္ေတာ့ ျပႆနာကတက္ေကာ ဘာလိုု႔ဆိုု မိုုးေတြက ႀကီးၿပီး ပဲခူးျမစ္ေရလွ်ံလိုု႔ ပဲခူးတံတားကိုု ကားေတြ တစီးခ်င္း ျဖည္းျဖည္းျဖတ္ရေတာ့တာပဲ၊ အဲဒီလိုု မျဖတ္ခင္ ေအာင္ေဖ အႀကီးအက်ယ္ ငွက္ဖ်ားတက္ပါေလေကာ၊ မိုုးကလည္း တခ်ိန္လံုုးရြာထားတာဆိုုေတာ့ လူကအေအးမိၿပီး ကိုုယ္ထဲမွာ ပုုန္းေအာင္းေနတဲ့ မတေထာင္သား ငွက္ဖ်ားပိုုးေတြက ေနရင္းထိုုင္ရင္း တုုန္လာၿပီး တဟီးဟီးနဲ႔ ျဖစ္ေနပါေလေကာ၊ ပထမေတာ့ ေရႀကီးတဲ့ေနရာေရာက္ရင္ ကားေပၚကအထီးေတြ အကုုန္ဆင္းၿပီး ကားကိုုတြန္းရမယ္ဆိုုၿပီး ကားေပၚပါတဲ့လူေတြက တိုုင္ပင္ကိုုက္ထားၾကတာ၊ ေအာင္ေဖ အဖ်ားေတြတက္ၿပီး တုုန္ေနတာေတြ႔ေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့ လူတေယာက္က။
“ဟာညီေလး အဖ်ားတက္ေနၿပီလား၊ ကားေပၚက မဆင္းနဲ႔ေတာ့ကြ၊ အကိုုတိုု႔ပဲတြန္းမယ္၊ တခုုရွိတယ္ မင္းဒီအတိုုင္းေတာ့ အဖ်ားကက်သြားမွာ မဟုုတ္ဘူး၊ ေရွ႕နားမွာ စားေသာက္ဆိုုင္တဆိုုင္ရွိတယ္ကြ၊ မင္းေသာက္တတ္တတ္္ မတတ္တတ္ ရမ္ေလး တပက္ႏွစ္ပက္ေလာက္ဆြဲလိုုက္ကြ အဲဒါမွ အဖ်ားက်မယ္၊ မဟုုတ္ရင္ ငွက္ဖ်ားက က်ကိုုမက်ဘူး” သူ အဲဒီလိုု ေျပာေတာ့မွ ေအာင္ေဖ ေသခ်င္ေစာ္နံသြားတယ္ ငွက္ဖ်ားတက္ေနမွန္း လူေတြမသိေအာင္ ဒီမွာျဖင့္ ထိန္းေနရပါတယ္ဆိုုမွ သူေျပာမွ အကုုန္ေပၚေတာ့တာပဲ၊ သူ႔အေတြ႕အႀကံဳက အေတာ္ေတာ့ ဟုုတ္ေနေတာ့တာပဲ။
ခ႑ေနေတာ့ လာလာညီေလးကားေပၚကဆင္း ဆိုုၿပီး စားေသာက္ဆိုုင္တဆိုုင္ထဲ ဆြဲေခၚသြားေတာ့တာပဲ။ ဆိုုင္ထဲေရာက္ေတာ့။
“ညီေရ ရမ္ႏွစ္ပက္စီေလာက္ေပးပါကြ၊ ကိုုယ့္ညီေလး အရမ္းခ်မ္းေနလိုု႔” ေအာ သူလည္းအေတာ္ ဝါသနာပါပံုုရတယ္၊ ေယာင္ေတာ္ျပန္နဲ႔ ေရာႀကိတ္ခြင့္ရသြားတာကိုုး၊ မိုုးကလည္းႀကီး၊ ကားကလည္းတြန္း၊ ခ်မ္းကလည္းခ်မ္းဆိုုေတာ့ လူေတြကေတာ့ ဘာမွအျပစ္ေျပာေနၾကမွာ မဟုုတ္ဘူးေပါ့ေလ။
တေယာက္ႏွစ္ပက္စီေလာက္ ဇရက္မင္းစည္းစိမ္ေလးလည္း ရသြားေကာ ကိုု္ယ္ထဲက ေသာင္းက်န္းေနတဲ့ ငွက္ဖ်ားပိုုးေတြလည္း ၿငိမ္သြားပါေလေကာ၊ မၿငိမ္တာက ကိုုယ့္ဆရာ သူရွမ္းျပည္ဘက္မွာ သစ္အလုုပ္ လုုပ္တုုန္းက ဘယ္လိုု ငွက္ဖ်ားမိေၾကာင္း ေတာငွက္ထက္ ပင္လယ္ငွက္က ပိုုဆိုုးေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္သူဆိုု အၿမဲ ရမ္ေဆာင္ထားရေၾကာင္း ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ေျပာရင္း မင္း မနက္အေစာႀကီး ေမာ္လၿမိဳင္မသြားခ်င္ေသးလည္း အကိုု႔အိမ္မွာတည္းလိုု႔ရတယ္ကြ၊ အိမ္မွာက အကိုု႔အေမ တေယာက္နဲ႔ အမႀကီး တေယာက္ပဲရွိတာ၊ အကိုုတိုု႔ဆီကေန ေမာ္လၿမိဳင္ကိုုသြားရင္ ၂နာရီေက်ာ္ပဲကြ ဘာညာနဲ႔ ဧည့္ဝတ္ေက်ေနေတာ့တာပဲ။
သူလိုုလူ လည္လည္ပတ္ပတ္ရွိတာလည္း လမ္းခရီးသြားရတာ အဆင္ေတာ့ေျပသား၊ သူ႕အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ကားဆရာေတြ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ေပါင္းလိုုက္ေတာ့ ေအာင္ေဖတိုု႔ ခရီးသည္တသိုုက္လည္း ေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႔ လိုုရာခရီးကိုု ေရာက္ရွိေလသတည္းေပါ့။
ေအာင္ေဖ ေမာ္လၿမိဳင္ေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္ဆိုုင္းမေနဘူး က်ဳံဒိုုးသြားမယ့္ သေဘၤာဆိပ္ကိုု တန္းဆင္းေတာ့တာပဲ၊ ေမာ္လၿမိဳင္က်ံဳဒိုုး သေဘၤာဆိပ္ကိုု ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္သလိုု အခ်ိန္လည္း မွီသြားတယ္၊ လက္မွတ္ဝယ္ၿပီး မၾကာခင္ပဲ သေဘၤာက စထြက္ေတာ့တာပဲ။
သေဘၤာစထြက္ေတာ့ ဘဝကအေတာ္ကိုု ေအးခ်မ္းသြားသလိုု ခံစားရတယ္။ ဘာလိုု႔ဆိုု အခ်ိန္ယူ လုုပ္ေဆာင္ခဲ့ရတဲ့ လုုပ္ငန္းစဥ္ တစိတ္တပိုုင္းကေတာ့ ေအာင္ျမင္သြားတာကိုုး၊ ေလေလးတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ အရသာခံေနတုုန္း သေဘၤာေပၚကလူေတြ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ကုုန္တာေၾကာင့္ ၾကည့္မိေတာ့၊ အားပါး သေဘၤာရဲေတြ လူတိုုင္းကိုု မွတ္ပံုုတင္လိုုက္စစ္၊ အိတ္ေတြစစ္နဲ႔ကိုုး။
ကိြဳင္ပဲ ငါလည္းတခါမွ သြားလာဖူးတာ မဟုုတ္ ငါ့ေမးရင္ ကမ္းနီသြားမလိုု႔လိုု႔ ေျဖရမွာပဲလိုု႔ စိတ္ထဲ တြက္ထားတယ္။ ထင္တဲ့အတိုုင္းပဲ ကိုုေရႊရဲသား ၃-၄ေယာက္ ေဘးနားေရာက္လာတယ္ အသက္အရြယ္ ေတြကေတာ့ ေအာင္ေဖနဲ႔ ရြယ္တူေတြေလာက္ပဲရွိၾကမယ္။
“အကိုု မွတ္ပံုုတင္ျပပါ၊ အိတ္ေလးလည္း တခ်က္ေလာက္” တဲ့။
ေအာင္ေဖမွတ္ပံုုတင္ ျပလိုုက္တယ္၊ အိတ္ကလည္း အဝတ္အစားပဲ ပါတာဆိုုေတာ့ သူတိုု႔စစ္တာလည္း ဘာမွ မထူးဘူးေပါ့၊ အကိုုက ဘယ္သြားမွာလဲတဲ့၊ ထပ္တြန္႔လာတယ္၊ က်ေနာ္ကမ္းနီ သြားမလိုု႔ပါေပါ့ေလ၊ က်ံဳဒိုုးကမ္းနီလားတဲ့ ဟုုတ္တယ္ဗ် လိုု႔ေျဖေတာ့။
“အကိုုဘာမွေတာ့ မပါပါဘူးေနာ္” တဲ့ တေယာက္ကေမးတယ္၊ “အာ မပါပါဘူးဗ် က်ေနာ္ ေမာ္လၿမိဳင္ အလည္သြားတာပါ” ေပါ့ေလ။ ဆိုုလိုုတာက ဒီေကာင္ေတြ လူကိုုေက်ာက္ပြဲစားမ်ား ထင္သြားလားမသိ။
“အကိုု ပါရင္ေတာ့ေျပာေနာ္၊ ေနာက္လည္း က်ေနာ္တိုု႔က ဒီမွာရွိေနမွာပါ လိုုတာေျပာေပါ့အကိုုရာ ညွိညွိႏွိဳင္းႏွိဳင္းေပါ့” တဲ့ ေသခ်ာၿပီ လူကိုု ေက်ာက္သမားထင္ေနတာ။
“အကိုု export ဒူးယားေလး တလိပ္ေလာက္တိုုက္ေလ” တဲ့ ဟုုတ္သား၊ သူတိုု႔စစ္တာ ဘာမွမရွိေတာ့ အိတ္ကပ္ထဲရွိေနတဲ့ ဒူးယားဘူးကိုု မသၤကာလိုု႔ ေဆးလိပ္ေတာင္းေသာက္တာ ၾကည့္လုုပ္ပံုု။
ေအာင္ေဖကလည္း အာ ရပါတယ္ဗ် ေသာက္ပါဆိုုၿပီး သူတိုု႔ကိုုလည္း ခြဲေပး ေအာင္ေဖလည္း တလိပ္ကိုု ပါးစပ္ထဲ ေတ့လိုုက္ေတာ့၊ တေယာက္က မီးျခစ္ေပးၿပီး တေယာက္က အကိုုကြမ္းစားခ်င္ စားေနာ္တဲ့ ကြမ္းထုုတ္ ထိုုုုးေပးတယ္၊ က်ေနာ္မစားတတ္ဘူးဗ် ေက်းဇူး ဘာညာေျပာရင္း ေဆးလိပ္ကိုု တခ်ိဳက္ဖြာလိုုက္တယ္။ သြားဦးမယ္ အကိုုေရ ဘာညာေျပာၿပီး ေမာင္မင္းႀကီးသားေတြလည္း လစ္သြားပါေလေကာ။
ခရီးသည္ေတြကိုုေတာ့ အားနာပါရဲ႕ ဒါေပမယ့္ ဟန္ကိုုယ့္ဖိုု႔ သူလိုုကိုုယ္လိုုသေဘာ စီးကရက္ကိုု ဆက္ေသာက္ ေနလိုုက္တယ္၊ ေဆးလိပ္လည္းကုုန္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့မွ အိမ္သာထဲသြားၿပီး ခါးၾကားထဲက ပိုုက္ဆံအိတ္ကိုုထုုတ္၊ သကၤာမကင္း ျဖစ္ႏိုုင္တဲ့ ကားလက္မွတ္တိုု႔ ဘာတိုု႔လိုုဟာေတြအကုုန္ အိမ္သာ အေပါက္ထဲကေန လႊင့္ပစ္လိုုက္ရတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ခါးၾကားမွာ ပိုုက္ဆံအိတ္ကိုု ညွပ္ထားၿပီး အက်ီၤနဲ႔ ျပန္ဖံုုးထားတာကိုု ပုုဂၢိဳလ္ေတြ သတိမထားမိလိုု႔။
က်ံဳဒိုုးေရာက္ေတာ့ အခက္အခဲ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး ေလွသမားေတြက ေအာ္ေနတယ္ “ကမ္းနီ၊ ကမ္းနီ” တဲ့ ခပ္တည္တည္ပဲ ေလွေပၚတက္ထိုုင္ လိုုက္သြားရေကာ ေလွကသြားေနတုုန္း ေဘးနားကတေယာက္ကိုု စပ္စုုရတယ္၊ ေလွက ဘယ္မွာ ဂိတ္ဆံုုးလဲဆိုုေတာ့ “စစ္တပ္ကင္းမွာ” တဲ့၊ ဟာေသာက္က်ိဳးနဲ ဒါဆိုုဂိတ္ဆံုုးေတာ့ လိုုက္သြားလိုု႔မရဘူး ရြာေဘးကပ္တာနဲ႔ဆင္းမွေပါ့ေလ။
တြက္ထားတဲ့အတိုုင္း ရြာဦးပိုုင္းမွာ ေလွကကပ္ေတာ့ ေဘးကလူကိုု ထပ္စံုုစမ္းရေသးတယ္။ ဒါကမ္းနီ ေရာက္ၿပီလားေပါ့၊ ဟုုတ္တယ္ ဒါကမ္းနီပဲ ဆိုုတာနဲ႔ ေလွေပၚကဆင္း ရြာထဲမွန္းသမ္း ဝင္သြားတာေပါ့၊ ရြာလည္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ လမ္းေၾကာင္းသိသြားၿပီ၊ ဒါကမ္းနီဆိုုတာ ေသခ်ာသြားေတာ့ တပ္စခန္းေဘးကေန ပတ္ၿပီး ေကာ့က်ိဳက္ရြာဘက္ သုုတ္ေခ်တင္ေတာ့တာပဲ။
ရြာေရာက္ေတာ့ ဦးႀကီးေကာ ေဒၚႀကီးပါရွိတယ္။
“ဟာေအာင္ေဖ ျပန္လာၿပီလားကြ၊ အဆင္ေျပလား” တဲ့။
ဟုုတ္ကဲ့ ေျပာပါတယ္၊ က်ေနာ္ က်ံဳဒိုုးဘက္ကေန ျပန္လာတာခင္ဗ်၊ ဘာညာေျပာေတာ့ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ အံ့ၾသသြားပံုုပဲ၊ ဘယ့္ႏွယ္ ကမ္းနီေတာင္ ခိုုးသြားရတဲ့ေကာင္က က်ံဳဒိုုးကေန လာတယ္ဆိုုေတာ့ သူတိုု႔ အံ့ၾသတာလည္း မမွားဘူးေပါ့ေလ။ ဒါကေအာင္ေဖ ဘယ္ကဘယ္လိုု ဘာနဲ႔သြားရင္ ဘယ္လိုုရတယ္ဆိုုတာကိုု ေမျမန္းစံုုစမ္းထားဖုူးတဲ့ ဝီရိယအက်ိဳးဆိုုလည္း မမွားဘူးေပါ့။
စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ တခါတည္းပဲ ေကာ့ခေတာ္ကိုု တန္းသြားေတာ့တာပဲ၊ ေခ်ာင္းကူးေတာ့ ေလွသမားက မွတ္မိေနၿပီ “ဆရာေရ၊ ဒီအတိုုင္းသြားလိုု႔က မရေတာ့ဘူး ေခ်ာင္းေလးထဲက ဝင္သြားမွရတယ္ ေရွ႕က အပင္ေတြေတာ့ ဆရာရွင္းေပး” လိုု႔ေျပာၿပီး ဓါးတေခ်ာင္းေပးတယ္၊ ဆိုုလိုုတာက ေရႀကီးေတာ့ လယ္ေတြ ေရျမဳပ္ေနၿပီ လူသြားလိုု႔မရဘူး လမ္းေပ်ာက္သြားၿပီ ေခ်ာင္းအတိုုင္း ဆန္တက္ၿပီးသြားမွရမယ္၊ လမ္းမွာရွိတဲ့ ေခ်ာင္းေပၚမိုုးေနတဲ့ သစ္ကိုုင္းစေတြကိုု ဓါးနဲ႔ခုုတ္ထြင္ ရွင္းလင္းေပး အဲဒီလိုုေျပာတာ။
ေကာ့ခေတာ္ေရာက္ေတာ့ ဆရာနိုုင္ယကၡကိုု ေျပာတယ္ က်ေနာ္တလေလာက္ ေစာင့္ရဦးမယ္ ဆရာေရဆိုုေတာ့၊ သူက “ဒါေပါ့ေအာင္ေဖရာ၊ အႏၱရာယ္ကင္းကင္း ျပန္ေရာက္လာတာ ဝမ္းသာပါတယ္ဗ်ာ” တဲ့။
သက္ခိုုင္
(၁၇ း ၅၉)နာရီ