ဖိုုးထက္ – ယွဥ္မေတြးခ်င္တဲ႔ စိတ္အဆိုးေတြ
(မိုုးမခ) မတ္ ၉ ၊ ၂၀၁၅
ဘူတာရံုမွ အိမ္သို႔ ျပန္တိုင္း မီးရထားၾကီးေတြ ျဖတ္သန္းသြားလာသည္႔ မီးရထား လမ္းမၾကီးကို ထမ္းပိုးထားသည္႔ လူသံုးေယာက္ ဖက္စာခန္႔ ၾကီးမားေသာ ကြန္ကရစ္ တိုင္ၾကီးေတြေအာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ရသည္။ ျမက္ခင္း စိမ္းစိမ္းေတြၾကားက ကြန္ကရစ္အစိုင္အခဲၾကီးေတြ။ ၿပီးေတာ႔ ထိုကြန္ကရစ္တိုင္ၾကီးေတြ၏ ေအာက္ခံ ေျမသားကို မိုးေရတိုက္စားျခင္းမွ ကာကြယ္ဖို႔ အဂၤလိပ္အကၡရာ ဗီြ ပံုစံရိွ ေပတစ္ရာခန္႔ အရွည္ရိွေသာ ေရႏွဳတ္ေျမာင္းေလးႏွင္႔ ေဘးျခင္းယွဥ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ ထိုေရေျမာင္းေလးက ေရခပ္စပ္စပ္ အျမဲရိွေသာ ေရႏွဳတ္ေျမာင္းမၾကီးဆီမွာ အဆံုးသတ္သည္။
ေရႏွုတ္ေျမာင္းေလး အေၾကာင္းၿပီးေတာ႔ ဒီက ငွက္ေတြ အေႀကာင္း ေျပာရအံုးမည္။ အညာက ဥႀသငွက္ ေအာ္ျမည္သံသည္ ေလးေလးတြဲ႔တြဲ႔ႏွင္႔ ေႏြရာသီ ေန႔ခင္း ေန႔လည္ေတြမွာ အသံနားေထာင္ရံုမွ်ျဖင္႔ အလိုလို အိပ္ခ်င္စိတ္တိုးလာေအာင္ အသံေလးေတြက ေျဖးေျဖးတြဲ႔တြဲ႔ ေလးေလးမွန္မွန္။ ဒီမွာကေတာ႔ အဘယ္သို႔ေသာ ဥႀသငွက္ေတြမသိတတ္။ စားျမန္ျမန္၊ သြားျမန္ျမန္၊ လာျမန္ျမန္ အရာရာကို အခ်ိန္နဲ႔ သြားလာေနရေသာ လူေတြ၏ အမူအက်င္႔ေတြက သူတို႔ဆီသို႔ ကူးစက္ျပန္႔ပြားသြား ဟန္တူသည္။ ဥႀသ ဥႀသ ဆိုသည္႔ အသံက အေမာဆိုက္ၿပီး ဟပ္ထိုး လဲက်ခါနီး လူတစ္ေယာက္ ကေယာင္ ကတမ္း ေအာ္သလို ေရွ႕က အသံ ဥႀသမွ မဆံုးေသးခ်င္ ေနာက္က ဥႀသ အသံက ထြက္လာသည္။ တကယ္႔ အေမာေဖာက္ၿပီး အပင္ေပၚကေန ဟပ္ထိုး ျပဳတ္က်လာေတာ႔မတတ္ ဥႀသငွက္ အသံက သုတိသာယာသံ ျဖစ္မေနတတ္။ လြမ္းစရာလဲ မေကာင္း။ သူ႔အသံနားေထာင္ရတာ စိတ္ေမာလာတာဘဲ အဖတ္တင္ က်န္ခဲ႔တာ မ်ားသည္။
ေနာက္ထပ္ ေျပာစရာ ငွက္တစ္မ်ိဳးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာအေခၚ ဆက္ရက္ (ဇရက္) ဆိုသည္႔ ငွက္။ လက္ပံပင္ ဇရက္က်သလို ဆိုသည္႔ ျမန္မာစကားပံုသည္ အေကာင္းဘက္ကို မေဆာင္ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာေတာ႔ ဇရက္သည္ သတိထားရသည္႔ ငွက္မ်ိဳးမဟုတ္။ က်ီးကန္းေတြလို မဟုတ္။ က်ီးေတြအာလွ်င္ အိမ္ကို အလည္လာၾကမည္႔ လူမ်ား ရိွႏိုင္သည္ဟု သူ႔အသံကို သတိထားၿပီး အတိတ္ နိမိတ္ ေကာက္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ႔ က်ီးေတြက လက္ရဲ ဇက္ရဲ။ အဖြဲ႔နဲ႔ အာသည္။ ခိုးသည္။ အလစ္သုတ္သည္။ ဇရက္က်ေတာ႔ ပါးနပ္ လိမၼာသည္။ လူအနားကပ္မခံ။ ေနာက္ၿပီးေတာ႔ ဂ်ိဳးငွက္ႏွင္႔ ဇရက္ ငွက္သားသည္ စားလို႔ ေကာင္းသည္႔ အသား။ ခ်ိဳသည္။ ႏုသည္။ ဒီမွာေတာ႔ က်ီးေယာင္ေဆာင္ေသာ ဇရက္ေတြမ်ားလားဟု တစ္ခါတစ္ရံေတြးမိသည္။ လူမေႀကာက္။ မခန္႔ေလးစား။ မထီ တထီ။
လူတစ္ေယာက္ သူ႔ေဘးက နီးနီးေလး ျဖတ္သြားလွ်င္ေတာင္မွ ထၿပီး မပ်ံ။ သူ႔အေတာင္ပံကို သူေမ႔ေနသည္႔ ငွက္ေတြ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ဒီငွက္ ပ်ံမွ ပ်ံတတ္ေသးလားလို႔ သံသယ၀င္ၿပီး ထေျခာက္ယူရ ေလာက္ေအာင္ မခန္႔ေလးစားႏိုင္လြန္းသည္။ ဒီမွာက သူတို႔ကို ဘယ္သူမွ ရန္ျပဳတာ မဟုတ္။ ဘယ္သူကမွ သူတို႔ရဲ႕ အေသြးအသားကို တပ္မက္စိတ္ ျဖစ္ႀကတာ မဟုတ္။ သူတို႔ အသက္ကို ရန္မရွာမွန္းသိေလ သူတို႔က က်ီးေယာင္ေဆာင္ႀကေလ။ အစားအေသာက္ကို လူလစ္လွ်င္ ၀င္ဆြဲသည္။ ထေမာင္းျပန္ေတာ႔ ပ်ံထြက္မသြားဘဲ ေျခတစ္လွမ္းျခင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြားသည္။ ၿပီးေတာ႔ လူလစ္လွ်င္ စိမ္ေျပနေျပ လာႏိွဳက္စားျပန္သည္။ ငယ္ငယ္က ေခါင္းနဲ႔ ရင္အံု ႏွစ္ခုထဲက တစ္ခု ေရြးခ်ယ္၊ တိတိက်က် မွန္ၿပီး အပင္ေအာက္ကို ဖုတ္ခနဲ႔ ျပဳတ္က်လာေအာင္ ေလာက္ေလးခြ ျပစ္က်င္႔ရိွသည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အသည္းေတြ အူေတြ ယားလာသည္အထိ တစ္ခါတစ္ရံ အကုသိုလ္မ်ားရသည္။ သို႔ေသာ္ သူတပါး အသက္သက္ျခင္းဆိုသည္႔ သီလေလးေတာ႔ ေစာင္႔အံုးမွဟု ေတြးရသည္။ ၿပီးေတာ႔ ေရာမကို ေရာက္ရင္ ေရာမလို က်င္႔မွ။ သူမ်ားႏိုင္ငံက ငွက္သည္ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံက ငွက္မဟုတ္။ ကိုယ္ပိုင္ေသာ ငွက္မဟုတ္လို႔ ေတြးလိုက္ေတာ႔ အျမင္ကတ္ေပမယ္႔ မသိက်ိဳးကြ်ံ ျပဳေနရသည္။
တစ္ရက္မွာေတာ႔….
ဘူတာရံုေလးမွ အိမ္သို႔ အျပန္လမ္း ေရႏွဳတ္ေျမာင္းေလးေဘးမွ ေအးေအးလူလူ ျဖတ္ျပန္လာသာ ကၽြန္ေတာ္႔ျမင္ကြင္းသို႔ သတၱ၀ါ ႏွစ္ေကာင္ ေရာက္လာသည္။ ဖားတစ္ေကာင္နဲ႔ ငွက္တစ္ေကာင္။ ျမန္မာေတြ အေခၚ ဖားျပဳတ္ခပ္လတ္လတ္ တစ္ေကာင္ႏွင္႔ ဇရက္တစ္ေကာင္။ ဖားက ကြန္ကရစ္ ေရႏွဳတ္ေျမာင္းေလးထဲမွာ အလ်ားလိုက္ ထြက္ေျပးေနသည္။ ဇရက္က ထိုဖားကို ဖားသားမ်ား စားလို႔ သိပ္ေကာင္းတယ္ဆိုသည္႔ အခ်ိဳးမ်ိဳးျဖင္႔ ဖားတစ္ခါခုန္လိုက္၊ သူက ေတာင္ပံေလး ႏွစ္ခ်က္၊ သံုးခ်က္ေလာက္ ခတ္ၿပီး လိုက္ၿပီး ႏွဳတ္သီးျဖင္႔ လိုက္ဆိတ္လိုက္။ ေရႏွုတ္ေျမာင္းေလးက ေဇာက္ခပ္နက္နက္။ အေမာင္ဖား အဘယ္သို႔မွ ေျမာင္းႏွဳတ္ခမ္းကို ေက်ာ္ေအာင္ ခုန္ၿပီး ျမက္ခင္းထဲသို႔ ေရာက္ေအာင္ မခုန္ႏိုင္ေတာ႔။ အႏီွဇရက္ကလဲ သိဟန္တူ၏။ ေအးေအးလူလူ ျခံထဲက ဖား ဘယ္အခ်ိန္ ရိုက္သတ္စားစား ရတယ္ဆိုသည္႔ အခ်ိဳး။
ကၽြန္ေတာ္ မေနသာေတာ႔။ ေဟး…ရွဴး ဟု လွမ္းေျခာက္လိုက္သည္။ ထီမထင္။ ရိွတယ္လို႔မွ မထင္။ ကၽြန္ေတာ္႔ဘက္ကို ေခါင္းတစ္ခ်က္လွည္႔ႀကည္႔ၿပီး သူ႔အလုပ္ သူဆက္လုပ္သည္။ ထပ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ ေျခာက္လွန္႔ၾကည္႔သည္။ မရ။ မေနသာေတာ႔ဘဲ ဒီႏွစ္ေကာင္ရိွရာသို႔ ေျပးသြားလိုက္မွ ဇရက္က ေလးငါး ေျခာက္ေပခန္႔ ထပ်ံသည္။ ၿပီးေတာ႔ မလွမ္းမကမ္း ေျမၾကီးေပၚသို႔ ျပန္နားၿပီး အေျခအေန ေစာင္႔ႀကည္႔ေနသည္။ ခင္ဗ်ားၾကီး သူ႔ကို အၾကာၾကီး ေစာင္႔ၾကည္႔မေနႏိုင္ပါဘူးလို႔ ေတြးဟန္တူသည္။ ဖားကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည္႔ေတာ႔ ေမာၿပီး ေနာက္ထပ္ တစ္လက္မေတာင္မွ ထပ္ၿပီး ခုန္ႏိုင္ဟန္မတူေတာ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ထားခဲ႔ရင္ ဒီအေကာင္ ဟိုအေကာင္ရဲ႕ အစာျဖစ္ေတာ႔မည္။ ဒီေလာက္ အစားအေသာက္ေပါေသာ၊ ေအးေအးလူလူ ေနခြင္႔ရေသာ ႏိုင္ငံမွာ သူတစ္ပါး အသက္ကို စားခ်င္ေသာ ဇရက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်ဥ္သြားသည္။ သူ႔ဘက္ကို လွည္႔ၿပီး ေတြ႔ကရာ ခဲလံုးေလးႏွင္႔ လွမ္းထုေတာ႔ ထပ်ံသြားျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ ဖားအထက္က ကြန္ကရစ္ ယက္မတန္းႀကီးေပၚသို႔ ထပ်ံသြားသည္။
ခင္ဗ်ား ထပ္ၿပီး ခဲနဲ႔ ထုခ်င္ ထုေလလို႔ ေျပာခ်င္ဟန္တူသည္။ ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ၿပီး ခဲနဲ႔ လွမ္းျပစ္ရင္ ရထားကို ခဲနဲ႔ ေပါက္မွဳျဖင္႔ ဒုကၡၾကီးစြာ ေရာက္ေတာ႔မည္။
ဖားကို ဒီအတိုင္းထားခဲ႔ျပန္လွ်င္ရင္လဲ သူ႔စက္ကြင္းက ဘယ္လိုမွ လြတ္စရာ လမ္းမျမင္။ သူ႔ခမ်ာ လူတစ္ေယာက္ သူ႔အနားထိ ကပ္လာတာကို သိတာေတာင္မွ နည္းနည္းမွ မလွဳပ္ႏိုင္ေတာ႔။ ဖုတ္လိုက္ ဖုတ္လိုက္ျဖင္႔ အေမာၾကီး ေမာေနသည္။ ဖားျပဳတ္က်င္ငယ္ေရက လူ႔မ်က္စိကန္းတယ္ဆိုသည္႔ ငယ္ငယ္က အစြဲေၾကာင္႔ သူ႔ေခါင္းဘက္ကေန သြားၿပီး သူ႔ကို ဖမ္းလိုက္သည္။ တစ္ခ်က္ေလးမွ မရုန္း။ ေပ်ာ႔ေပ်ာ႔စိစိ သူ႔ကို လက္က ကိုင္လာၿပီး ေရခပ္စပ္စပ္ရိွသည္႔ ေရေျမာင္းမၾကီးႏွဳတ္ခမ္းသို႔ သြားခ်ေပးလိုက္သည္။
ဇရက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွ ပ်ံ၀ဲ လိုက္လာသည္။ အေတာင္ပံရိွလို႔ ငွက္ပါး၀ေသာ ငွက္။ နည္းနည္းမွ မသဒၵါႏိုင္ေတာ႔။ ဖားေလး အေမာေျပသည္အထိ ေစာင္႔မယ္လုိ႔ ေတြးၿပီး သူနဲ႔ ဖားၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ မားမားၾကီး ရပ္ေနလိုက္သည္။ သေကာင္႔သား ငွက္ကလဲ ဘယ္မွ မပ်ံ။ ခင္ဗ်ား အႀကာႀကီး ေစာင္႔မေပးႏိုင္ပါဘူးလို႔ ထင္ဟန္ရိွသည္။ ေနာက္ထပ္ ဆယ္႔ငါးမိနစ္ခန္႔ေနေတာ႔ ဖားေလးအေမာေျပ သြားဟန္တူသည္။ တစ္ခ်က္ ထခုန္သည္။ ေရစပ္စပ္ထဲသို႔ ဇြပ္ခနဲ႔ က်သည္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ခုန္။ ေနာက္တစ္ခုန္။ တံတားေလး တစ္ခု ေအာက္မွ ကြန္ကရစ္ ေရပိုက္ထဲသို႔ ေရာက္သြားသည္။ စိတ္ခ်ရၿပီ ထင္သည္။
ဇရက္ကို လွမ္းၾကည္႔ေတာ႔ သူလဲ စိတ္ပ်က္သြားဟန္တူသည္။ ကၽြန္ေတာ႔္ကို အေတာ္ရွဳပ္တဲ႔ လူ၊ သူ႔ ေဗဒစနစ္နဲ႔ သူ သတၱ၀ါေတြက ေနႀကတာဗ်။ ခင္ဗ်ား အလုပ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ရန္ေထာင္ခ်င္ေနသလား မသိတတ္။ အပင္ေပၚက ဆတ္ခနဲ႔ ခုန္ခ်ၿပီး အေတာင္ပံခတ္ကာ ပ်ံသြားေတာ႔သည္။ ငွက္အခြင္႔အေရး ခ်ိဳးေဖာက္တယ္လို႔ သြားျပဳ တုိင္ေနရင္လဲ ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းေတာ႔မယ္လို႔ ေတြ႔ၿပီး အိမ္သုိ႔ ျပန္လာခဲ႔လိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ စိတ္လက္ မၾကည္မသာ ျဖစ္ေနတာေတြ သိသိသာသာၾကီး ေလွ်ာ႔သြားသည္။ ကုသိုလ္တစ္ခု ေန႔စဥ္ျပဳလို႔ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက ဆိုတယ္မို႔လား။ သူတစ္ပါး အစားအေသာက္ လက္လြတ္ေအာင္ ျပဳလိုက္တဲ႔ အကုသိုလ္နဲ႔ သူတစ္ပါး အသက္တစ္ေခ်ာင္း ကယ္တဲ႔ ကုသိုလ္ ဘယ္ဘာသာေရး ခ်ိန္ခြင္နဲ႔ ခ်ိန္ခ်ိန္ ငါ လုပ္တာ မွန္တယ္လို႔ ရဲရဲၾကီး ေတြးမိေသာ ကုသိုလ္စိတ္ေၾကာင္႔ စိတ္လက္ေပါ႔ပါး ၾကည္လင္သြားသည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ႔ လက္ကို ဆပ္ျပာျဖင္႔ ေသခ်ာ ပြတ္တိုင္ေဆးသည္။ သေကာင္႔သားဖား ေပ်ာ႔စိစိနဲ႔ ရြံ႕စရာ။ ၿပီးေတာ႔ အ၀တ္အစား မလဲေသးဘဲ အိပ္ရာေပၚသို႔ ေက်ာလွဲခ်မည္ ျပဳၿပီးမွ ေခါင္းအံုးစြပ္နဲ႔ အိပ္ရာခင္း မလဲတာ ၾကာေနၿပီဆိုတာ သတိထားမိလိုက္သည္။ ေခါင္းအံုးစြပ္ကို လဲဖို႔ ခၽြတ္လိုက္ေတာ႔ ႀကမ္းပိုးတစ္ေကာင္။ အရင္က ဒီအိမ္မွာ ႀကမ္းပိုးမရိွ။ ခုေနာက္ပိုင္း အခန္းေဖာ္ေတြ ေျပာေနသံေတာ႔ ႀကားေနရသည္။ “ႀကမ္းပိုးမ်ား ရိွသလား မသိဘူး။ အိပ္ရတာ ယား ယားေနတယ္ဗ်ာ” ဆိုသည္႔ သူတို႔ စကားကို အေရးရာလုပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ နားမေထာင္ခဲ႔တာ အခုေတာ႔ ႀကမ္းပိုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ႀကၿပီ။ ေျပးရန္ ေျခလွမ္းျပင္သည္႔ ႀကမ္းပိုးကို လက္မျဖင္႔ ဇိခနဲ႔ ေနေအာင္ ဖိသတ္ ႀကိတ္ေျခလိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာ ေသစမ္း၊ ေသစမ္း။ မင္းလို ႀကမ္းပိုးေတြ မ်ားမ်ား ေသသင္႔တယ္။ လူ႔ေသြးကို စုပ္ရံုတင္မကဘူး နားခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္ေလးမွာ အခြင္႔အေရး ယူၿပီး ေသြးစုပ္တဲ႔ အေကာင္ေတြ။ ေသ။ ေသ လို႔ အကုသိုလ္ႀကီးစြာေသာ စိတ္ျဖင္႔ စိစိညက္ညက္ ေႀကသည္အထိ သတ္သည္။
ဟုတ္သည္။ ျခင္လို ေသြးစုပ္ေသာ အေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္ၿပီး မမုန္း။ သူ႔ကို ကာကြယ္ဖို႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းရိွသည္။ ျခင္ေထာင္နဲ႔ အိပ္မလား။ ျခင္မ်ားေသာ ေနရာမွာ မေနဘဲ ေနမလား။ ျခင္ေဆး ျဖန္းမလား။ တစ္ခါတစ္ရံ ငါတို႔ ျခင္ေတြ ရိွတယ္ေနာ္ဆိုသည္႔ တ၀ီ ၀ီ ( မ်ိဳးေစာင္႔ ေရွ႕ေေဆာင္ ဆရာေတာ္႔ကို ေျပာျခင္းမဟုတ္) အသံျပဳတတ္ေသးသည္။ ႀကမ္းပိုးက ဒီလိုမဟုတ္။ အႀကိဳအႀကား လူနဲ႔ အနီးဆံုးမွာ ေနသည္။ ၿပီးေတာ႔ လူအိပ္ခ်ိန္ဆိုလွ်င္ တိတ္တိတ္ေလး ထြက္လာၿပီး ေသြးစုပ္သည္။ အားရေအာင္ ဗိုက္ၾကီးေတြ ေဖာင္းကားလာေအာင္ စုပ္သည္။ ၿပီးေတာ႔ မ်ိဳးပြားႏွဳန္းကလဲ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ။ ႀကမ္းပိုး က်ၿပီဆိုလွ်င္ အျမစ္ျဖဳတ္ဖို႔ တစ္အိမ္သားလံုး စုေပါင္းညီညာ ရိွရသည္။ ဒါေတာင္မွ သိပ္ေသခ်ာတာ မဟုတ္ေသး။ အသက္ကလဲ ျပင္းသလား မေမးႏွင္႔။
ေနာက္ထပ္ ႀကမ္းပိုးေတြမ်ား ငါ႔အိပ္ရာမွာ ရိွေနေသးလား မသိဘူးဆိုသည္႔ စိတ္ျဖင္႔ အကုန္ လွန္ေလွာရွာေတာ႔ ေနာက္ထပ္ တစ္ေကာင္ေတြ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖ်ားသြားသည္။ အိမ္သားေတြ အကုန္လံုးကို တပ္လွန္႔အံုးမွလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးၿပီး လက္ကို ဆပ္ျပာျဖင္႔ ထေဆးရျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ လက္မထိပ္မွာ နီနီရဲရဲ ေသြးေတြ။ကၽြန္ေတာ္႔ ေသြး။ ငါ႔ကုပ္သားက ေသြးေတြေနမွာလို႔ ေတြးမိၿပီး စိတ္က ဘ၀တစ္ပါး ကူးေျပာင္းသြားေသာ ႀကမ္းပိုးကို က်ိန္ဆဲမိျပန္သည္။ ႀကီးေသာ အကုသိုလ္ ျဖစ္ရျပန္ေလၿပီ။
ဖားတစ္ေကာင္၏ အသက္ကို ကယ္ခဲ႔ေသာ စိတ္ေကာင္း စိတ္ျမတ္မ်ားက ဘယ္ေခ်ာင္ ေရာက္သြားသည္ မသိ။ ေဒါသစိတ္၊ မေက်နပ္စိတ္၊ ႀကမ္းပိုး၀ါး ၀ခံလိုက္ရတယ္ ဆိုသည္႔ မေက်နပ္စိတ္မ်ားျဖင္႔ ၀မ္းက ဟာသလိုလုိ ရိွလာသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ စားစရာ တစ္ခုခုသြားရွာအံုးမွလို႔ ေတြးၿပီး မီးဖိုးဘက္ကို ထြက္လာေတာ႔ ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္ ၾကမ္းျပင္မွာ ျဖတ္ေျပးသည္။ ၀ုန္းခနဲ႔ ေျပးသြားၿပီး ဖိနပ္ျဖင္႔ ဖိနင္းေခ်လိုက္သည္။ ေဖာက္ခနဲ႔ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ အသက္ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။ ဒါေတာင္မွ အေၾကာမေသး။ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးက ငါမေသဘူး ေရကူးတတ္တယ္ဆိုသည္႔ အေပါက္ျဖင္႔ လွဳပ္လီ လွဳတ္လဲ႔ လွဳပ္ျပေနျပန္သည္။ ေဒါသစိတ္ ငယ္ထိပ္တက္လာၿပီး ဖိနပ္ဦးျဖင္႔ ကန္ထုတ္ျပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ဟင္း…ငါ႔မွာလဲ အကုသိုလ္တယ္ၾကီးပါလားလို႔ ေတြးမိလိုက္ျပန္သည္။
စားစရာက ဘာမွ မရိွ။ ေနေတာ႔။ ညေနစာနဲ႔ ေပါင္းစားမယ္။ အခုေတာ႔ သတင္းေတြ ဖတ္အံုးမွလို႔ ေတြးလိုက္ၿပီး အခန္းထဲသို႔ ျပန္၀င္လာၿပီး အင္တာနက္သံုးေတာ႔ လက္ပတ္အနီမ်ားက ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေခြးဆြဲသလို ၀ိုင္းဆြဲေနသည္႔ ဓာတ္ပံုေတြ၊ သတင္းေတြ ေတြ႔ရ၊ ျမင္ရ၊ ဖတ္ရျပန္သည္။ ဇိခနဲ႔ ေၾကသြားေသာ ႀကမ္းပိုးတစ္ေကာင္၊ ေဖာက္ခနဲ႔ ျမည္သြားေသာ ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္ ကို သတ္သလို သူတစ္ပါး အသက္သတ္ခ်င္စိတ္ေတြ ၾကီးစြာျဖစ္ျပန္၏။ ကြန္ျပဴတာကို ျပန္ပိတ္ၿပီး တစ္ေန႔တာ ႀကံဳရ ဆံုရသမွ်၏ ကုသိုလ္ (ေကာင္းေသာစိတ္) ႏွင္႔ အကုသိုလ္ (မေကာင္းေသာစိတ္) ကို ျပန္ၿပီး ခ်ိန္ဆၾကည္႔မိသည္။
လူျဖစ္ရေသာ ဒုကၡၾကီးလွပါလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိလိုက္သည္။ ကုသိုလ္တစ္ပဲ ငရဲ ဆယ္ပိႆာခန္႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကံဳခဲ႔ရသည္ဘဲ။ အကုသိုလ္မ်ားေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ေနာက္ဘ၀ လူျပန္မျဖစ္ရင္ေတာင္ ႀကမ္းပိုးမျဖစ္လို။ ပိုးဟပ္မျဖစ္လို။ မ်က္စိလယ္လမ္းမွားၿပီး လူျပန္ျဖစ္လွ်င္ေတာင္မွ အဆိုးအေကာင္း၊ အက်ိဳးအျပစ္ကို မသိနားမလည္ေသာ လူ႔ ႀကမ္းပိုးတစ္ေယာက္ မျဖစ္ခ်င္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိရင္း အိပ္ေပ်ာ္သလိုလို ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာက ယားသလိုလုိ။ ကုပ္က ယားသလိုလို။ တယ္…ဒီႀကမ္းပိုးေတြ သယ္…ဆိုသည္႔ ေဒါသစိတ္ေၾကာင္႔ အိပ္မရေတာ႔ဘဲ အခန္းျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ႔မိေတာ႔သည္။
ဖိုးထက္
(Illustration – Aung Htet)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
