ေသြး(စစ္ကုိင္း) – “ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးအတြက္ ျဒပ္မဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတြ မေပ်ာက္ကြယ္သင့္ပါ”

Photo Aung Htet
 
ေသြး(စစ္ကုိင္း) – “ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးအတြက္ ျဒပ္မဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတြ မေပ်ာက္ကြယ္သင့္ပါ”
(မိုုးမခ) ဧျပီ ၂၂၊ ၂၀၁၅
 
ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံအတြက္ လုိအပ္တာက ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈပါ။ ဒါေပမယ့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈဟာ “သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္” နဲ႔ “ဓေလ့ထုံးတမ္း” ေတြကုိ ပ်က္ယြင္းမႈမျဖစ္ေစသင့္ပါဘူး။ အရင္ကထက္စာရင္ ေခတ္မီအေဆာက္အဦးေတြ ပုိမ်ားလာတဲ့ ၿမိဳကျပမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဓေလ့ေတြေပ်ာက္ကြယ္လာတာကုိ သတိျပဳမိပါရဲ႕။
 
ျမန္မာႏုိ္င္ငံဟာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တဲ့နုိင္ငံ၊ ေဖာ္ေရြတဲ့ႏုိင္ငံအျဖစ္ တျခားႏုိင္ငံေတြက ရႈျမင္ၾကပါတယ္။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကုိ လာေရာက္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြကုိ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြၿပံဳးျပတယ္၊ ေစာင့္ေရွာက္တယ္လုိ႔လည္း သတင္းေမႊးပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ခရီးသြားလုပ္ငန္း ဖြံ႔ၿဖိဳးလာတာနဲ႔အတူ လာေရာက္လည္ပတ္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြမ်ားလာေနတာပါ။ ခရီးသြားလုပ္ငန္းက ဝင္ေငြရတာမွန္ေပမယ့္ နဂုိက သဘာဝအလွေတြနဲ႔ တင့္တယ္ေနတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းေျခေတြမွာ အလွအပပ်က္ယြင္း အမႈိက္ေတြ ပုိမ်ားလားေနပါတယ္။
 
ဟုိအရင္က “ျမင္လွည္းေလးနဲ႔ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္” လုိ႔ ဆုိရေအာင္ ျမင္းလွည္းေတြ ေခတ္စားခဲ့ေပမယ့္ ဆုိင္ကယ္ေတြ၊ လွ်ပ္စစ္စက္ဘီးေတြမ်ားလာတဲ့အခါ ျမင္းလွည္းသမားေတြအလုပ္မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ပုဂံေဒသမွာ တစ္ေန႔တျခားမ်ားလာေနတဲ့ ဟုိတယ္ေတြက ပုဂံရဲ႕ အလွကုိ ၿခိမ္းေျခာက္လာေနပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ေစတီေတြဆုိရင္ ဟုိတယ္ေတြ နယ္ခ်ဲ႕ခံရလုိ႔ ဟုိတယ္ဝင္းထဲအထိ ေရာက္သြားတာေတြရွိပါတယ္။ အရိပ္အရမ္းတဲ့ ထေနာင္းပင္ႀကီးေတြဟာလည္း ဝိသမေလာဘသားေတြ ေရာင္းစားခံရၿပီး ဟုိတယ္ဝင္းထဲ ေရႊ႕ေျပာင္းစုိက္ပ်ိဳးခံရတာပါ ရွိေနပါတယ္။
 
တခ်ိဳ႕ေစ်းေရာင္းသူေတြက တစ္နပ္စားအႀကံနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြကုိ ေစ်းတင္ေရာင္းၾကတာ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ျမင္သာတဲ့ ဥပမာေျပာရရင္ အမရပူရၿမိဳ႕နယ္က ဦးပိန္တံတားကုိ ျပည္တြင္း ျပည္ပကဧည့္သည္ေတြ ေရာက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ဆုိင္ေတြက အေၾကာ္စုံတစ္ပဲြကုိ ၆၀၀၀က်ပ္ အထိ ေစ်းတင္ေရာင္းေနတာပါ။ အေၾကာ္စုံတစ္ပဲြကုိ တစ္ေထာင္၊ တစ္ေထာင့္ငါးရာက်ပ္ဆုိရင္ကုိ ျမတ္ေနပါၿပီ။ ဆုိင္ကယ္ ကယ္ရီဆုိရင္ ငါးရာတန္တဲ့ ခရီးကုိ တစ္ေထာင္၊ တစ္ေထာင္တန္တဲ့ခရီးကုိ နွစ္ေထာင္အထိ ယူပါတယ္။
 
ဟုိတယ္အခန္းေတြဆိုလည္း မ်က္လုံးျပဴးရေလာက္ေအာင္ ေစ်းျမွင့္ထားတာပါ။ တစ္ညကုိ သိန္းခ်ီေပးရေပမယ့္ ဝန္ေဆာင္မႈက ေျပာပေလာက္ေအာင္ မေကာင္းဘူးဆုိတဲ့ ေဝဖန္သံေတြ ထြက္လာေနပါတယ္။ ခရီးသြားလုပ္ငန္းမွာ တင္မကပါဘူး ေခတ္မီလာတယ္ဆုိတဲ့ ေနရာေဒသေတြမွာ လူတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးၾကား ထားရွိသင့္တဲ့ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား နည္းလာေနတာ အမွန္ပါ။ အရင္တုန္းက  တဲသာသာ အိမ္ေလးမွာ ေနရေပမယ့္ ရုိင္းပင္းသလုိ တစ္အိမ္ကေန ငရုပ္သီးေၾကာ္မယ္ဆုိရင္ေတာင္ “ေညွာ္မယ္ဗိ်ဳ႕” လုိ႔လွမ္းေျပာတာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဓေလ့စရုိုက္ပါ။ အထက္ျမင့္ ကန္ထရုိက္တုိက္ေတြေပၚလာတဲ့အခါ အေပၚထပ္ကေအာက္ထပ္ကလူကုိိမသိ ေအာက္ထပ္ကလူက အေပၚထပ္ကလူကုိမသိ အေပၚထပ္ကလူကငရုပ္သီးေထာင္း ေအာက္ထပ္ကလူက သီခ်င္းေတြအက်ယ္ႀကီးဖြင့္ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားနည္းၿပီး “ငါလုပ္ခ်င္တာလုပ္မယ္”ဆုိတဲ့ပုံစံျဖစ္လာပါတယ္။
 
နယ္ေတြမွာ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ေယာက္က ကုိယ့္အိမ္အလည္လာလုိ႔ ရွာမေတြ႔ရင္ ႀကိဳက္တဲ့သူကုိေမး၊ အိမ္တုိင္ယာေရာက္ လုိက္ပုိ႔ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အခုေနမ်ား အိမ္မသိလုိ႔ ေဖးမရင္ ဘယ္သူကမ သိတယ္ေျဖမွာမဟုတ္ပါဘူး။ “မိသားစုတန္ဖုိး” ေတြလည္း ေလ်ာ့နည္းလာေနတာ သတိထားမိပါရဲ႕။ အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ ေမာင္ႏွမေတြရယ္ အတူတူဝုိင္းဖဲြ႔ ထမ္းစားၾကတာ၊ အားလပ္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းဝုိင္းဖဲြ႔၊ လက္ဖက္သုတ္စားရင္း စကားစျမည္ေျပာၾကတာဟာ မိသားစုတန္ဖုိးပါပဲ။ ခုက်ေတာ့ အေဖက အလုပ္သြား၊ အေမက အလုပ္သြား၊ သား သမီးေတြက ေက်ာင္းတက္၊ က်ဴရွင္သြား၊ သင္တန္းသြားနဲ႔ ထမင္းဝုိင္းဖဲြ႔ စားခ်ိန္နည္းလာေနၿပီး စကားစျမည္ေျပာရမယ့္အစား ကုိရီးယားကားၾကည့္သူကၾကည့္၊ ဖုန္းပြတ္သူကပြတ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ထမင္းဟင္းကုိ အိမ္မွာေတာင္ ေသခ်ာခ်က္ျပဳတ္မစားဘဲ ဆုိင္မွာစားတဲ့ အေလ့အထလည္း ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါဟာ အေပၚယံၾကည့္ရင္ မထူးဆန္းဘူးလုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ မိသားစုတစ္စုၾကား ေႏြးေထြးမႈေတြ ေလ်ာ့နည္းလာေနတာပါ။
 
ကားေတြသိပ္မမ်ားခင္မွာ နံနက္ခင္းရႈရတဲ့ ေလကအစ လတ္ဆတ္ေအးျမေနပါတယ္။ နံနက္လင္းရင္ ပဲျပဳတ္သည္ရဲ႕ အသံ၊ ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ အသံေလာက္ပဲ ၾကားရမယ္ေပါ့။ အခုခ်ိန္မွာ ကားေတြမ်ားလာတာနဲ႔အတူ ေလထုညစ္ညမ္းမႈ ပုိျဖစ္လာၿပီး ရႈရတဲ့ေလက မလတ္ဆတ္ေတာ့ပါ။ ေလေအးေပးစက္ေတြ တပ္ထားတဲ့ေပမယ့္ သဘာဝအတုိင္း ေအးျမမႈမဟုတ္သလုိ သူတို႔ကေန အျပင္ကုိ ေလပူေတြျပန္ထုတ္ေတာ့ ပုိပူလာပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ေလေအးေပးစက္ကုိ စည္းကမ္းတက်မတပ္ဆင္ရင္ တေပါက္ေပါက္က်ေနတဲ့ ေရေတြက ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ အေႏွာင့့္အယွက္ျဖစ္ေစပါတယ္။
 
အရက္ဆုိတာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေသာက္ခ်င္ရင္ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး ဆုိင္မွာ သြားေသာက္ရၿပီး အရက္ေသာက္တက္သူကုိ ပတ္ဝန္းက်င္က “အရက္သမား” လုိ႔ သတ္မွတ္ၾကတာကုိး။ အခုက် အရက္ပုလင္းေတြကုိ ေဖာေဖာသီသီ ဝယ္ရေနသလုိ ဘီယာဆုိင္ေတြက ဟုိေနရာ၊ သည္ေနရာမွာ ေပၚလာေနၿပီေလ။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အရက္၊ ဘီယာေသာက္သူေတြပုိမ်ားလာၿပီး လူငယ္ေတြ အညြန္႔ခ်ိဳးခံေနရတာပါပဲ။ တေန႔ကပဲ အသက္ ၁၈၊ ၁၉ေလာက္ပဲရွိေသးတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ဘီယာဆုိင္မွာ တစ္ေယာက္တည္းထုိင္ၿပီး ေသာက္ေနတာ ဘီယာ (၃) ပုလင္းထိ ကုန္ေနတာေတြ႔ရလုိ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။
 
ကြ်န္မ စဥ္းစားမိတာ၊ ျမင္မိတာေတြထက္ ပုိက်ယ္ျပန္႔တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနပါေသးတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ႏုိင္ငံ၊ ကြ်န္မတုိ႔လူမ်ိဳးကုိ အထင္ႀကီးေလးစားေစဖုိ႔ “က်င့္ဝတ္သိကၡာ” ပုိင္းအရ လုိက္နာဖုိ႔လုိသလုိ တစ္နပ္္စားအႀကံေတြကုိ ေဖ်ာက္ပစ္ရမွာပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ လာလည္ဖူးတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ အထပ္ထပ္အခါခါလာခ်င္ေအာင္လုိ႔ က်င့္ဝတ္ကုိ ထိန္းသိမ္းရပါလိမ့္မယ္။

 

 

 
“ဖံြ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈ” ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိခုိုက္ပ်က္စီးေစၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဓေလ့ထုံးတမ္းေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ရမယ္ဆုိရင္ မတန္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ နဂုိရွိရင္းစဲြ ဓေလ့ထုံးတမ္းေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ဖုိ႔၊ ၿမိဳ႕ျပအေမြအႏွစ္ေတြကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ဖုိ႔၊ အထူးသျဖင့္ “ျဒပ္မဲ့ယဥ္ေက်းမႈ” ေတြ မပ်က္စီးေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ ႏုိင္ငံသားအားလုံးမွာ တာဝန္ရွိတယ္လုိ႔ ယူဆမိေၾကာင္းပါ။

One thought on “ေသြး(စစ္ကုိင္း) – “ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးအတြက္ ျဒပ္မဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတြ မေပ်ာက္ကြယ္သင့္ပါ”

  1. တူမႀကီးေရးတဲ့ေဆာင္းပါးက ေမာ္လၿမိဳင္သံနဲ႔ေျပာရရင္ “ေကာင္းမွေကာင္း၊ ထိမွထိ”ဘဲ။ ဒါမိ်း မ်ားမ်ားဆက္ေရးဖို႔ ဦးကတိုက္တြန္းအားေပးပါရေစ။ လြန္ခဲ့တဲ့လထဲကလည္း ကိုစံလွႀကီးကအလားတူေဆာင္းပါး ေရးခဲ့ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ပ်က္ရာကေပ်ာက္တတ္တယ္။ ယဥ္ေက်းမႈေပ်ာက္ရင္ ေျပာတဲ့စကားလည္း ပ်က္၊ ပ်က္ရာကေပ်ာက္။ ကိုးကြယ္တဲ့ဘာသာလဲပ်က္၊ ပ်က္ရာကေပ်ာက္။ ေနာက္ဆံုး လူမိ်ဳးပါသုဥ္းသြားတတ္တယ္။ ဒီိကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အိႏၵိယကဟိႏၵဴေတြကိုစံနမူယူသင့္တယ္။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္၊ သား၊ ေျမး၊ ျမစ္ေတြဟာ ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုးကြယ္တဲ့ဘာသာန႔ဲေျပာတဲ့စကားေမ့ၾကဘူး။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာခ်မ္းေအးလွတဲ့ ႏိုဝင္ဘာလမွာ သူတို႔ေဒဝါလီပြဲကိုသြားၾကတဲ့ ပိ်ဳပ်ိဳ အိုအို ဟိႏၵဴ မေတြဟာ ဆာရီဝတ္နဲ႔နဖူးမွာအစက္ေတြနဲ႔ခ်ည္းဘဲ။ ျမင္ရတာအားက်စရာပါ။ ဒါေၾကာင့္ တူမႀကီးတို႔၊ ကိုစံလွႀကီးတို႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကုိ ဦးက သာဓုေခၚၿပီး တူမႀကီးတို႔လို လူငယ္ေတြ မ်ားမ်ားေပၚလာပါေစလို႔ဆုေတာင္းပါတယ္။

Comments are closed.