(မဇိၨၽမေန႕စဥ္သတင္းစာ၊ ဇြန္ ၁၀၊ ၂၀၁၄၊ အဂၤါေန႕၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၇)
ေအာင္ဒင္ – “ျမန္မာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းမ်ား”၊ အပိုင္း (၁)
#ခြဲျခား ႏွိမ့္ခ် ဆက္ဆံျခင္းမ်ား (Discrimination)
လူသားအခ်င္းခ်င္း တန္းတူညီမွ်တယ္ဆိုတာကို လက္မခံပဲ လူတစ္ဦးက အျခားလူတစ္ဦးထက္၊ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးက အျခားလူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးထက္၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုက အျခားလူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုထက္ ပိုျပီးျမင့္ျမတ္တယ္၊ ပိုျပီးသာလြန္တယ္၊ ပိုျပီးတန္ဘိုးရွိတယ္လို႕ ယံုၾကည္က်င့္သုံးၾကတာကို “ခြဲျခားႏွိမ့္ခ် ဆက္ဆံျခင္း” (Discrimination) လို႕ ေခၚပါတယ္။ အဲဒီ ခြဲျခားႏွိမ့္ခ် ဆက္ဆံျခင္းမ်ားက ႏိုင္ငံတစ္ခုအတြင္းနဲ႕ ႏိုင္ငံေတြအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ၾကီးမားတဲ့ ပဋိပကၡေတြကို ဖန္တီးလံႈ႕ေဆာ္ေပးပါတယ္။
ခြဲျခားႏွိမ့္ခ် ဆက္ဆံမႈေတြက ေနရာတိုင္းမွာ ရွိေနပါတယ္။ လူသားမ်ားရဲ့ က်ား၊မ လိင္ကြဲျပားမႈ၊ ခ်မ္းသာသူနဲ႕ ဆင္းရဲသူ၊ အာဏာရွိနဲ႕ အာဏာမဲ့၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ခံ၊ ၊ အားၾကီးသူနဲ႕ အားနည္းသူ၊ သန္စြမ္းသူနဲ႕ မသန္စြမ္းသူ၊ အသားအေရာင္၊ အသက္အရြယ္၊ ကိုးကြယ္ရာဘာသာတရား၊ လူမ်ိဳးႏြယ္စု၊ ယံုၾကည္လက္ခံရာ ႏိုင္ငံေရးဝါဒ၊ ပါဝင္လႈပ္ရွားရာ ႏိုင္ငံေရးပါတီ၊ ေနထိုင္ရာေဒသ၊ ပထဝီႏိုင္ငံေရးစတဲ့ အေျခအေနမ်ားအားလုံးအေပၚမွာ အေျခခံျပီး ခြဲျခားႏွိမ့္ခ် ဆက္ဆံမႈေတြ ေနရာတိုင္းမွာ၊ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ရွိေနတာပါ။ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြ တည္ရွိျခင္းဟာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္၊ ႏိုင္ငံတစ္ခုအတြက္၊ ကမၻာၾကီးအတြက္ အနၱရာယ္ရွိတယ္ဆိုတာကို နားလည္ၾကလို႕ ကမၻာေပၚက ႏိုင္ငံတိုင္းလိုလိုရဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတိုင္းမွာ ႏိုင္ငံအတြင္းမွာ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈမ်ား မရွိေစရလို႕ ျပ႒န္းထားတတ္ၾကပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွာလည္း အခန္း (၈)၊ ပုဒ္မ (၃၄၈) မွာ “ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၏ မည္သည့္ႏိုင္ငံသားကိုမွ် လူမ်ိဳး၊ ဇာတိ၊ ကိုးကြယ္ရာဘာသာ၊ ရာထူးဌာနႏၱရ၊ အဆင့္အတန္း၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာတို႕ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ခြဲျခားမႈမရွိေစရ။” လို႕ ျပ႒န္းထားပါတယ္။ ဒါေပမည့္လည္း အဲဒီလို ျပ႒န္းခ်က္ေတြက လက္ေတြ႕ဘဝ မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြကို တားဆီးႏိုင္စြမ္းမရွိပါ။
မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ကမၻာ႕သမိုင္းမွာ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေၾကာင့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း ၾကီးမားတဲ့ ပဋိပကၡေတြျဖစ္ျပီး လူ႕အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသေၾကပ်က္စီးခဲ့ရတဲ့ အနိ႒ာ႐ံုအျဖစ္အပ်က္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ အထင္ရွားဆုံးအခ်ိဳ႕ကို ေျပာရရင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ အာဖရိကန္-အေမရိကန္မ်ား ေက်းကြၽန္ဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ေစေရးကို အေျခခံျပီးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ျပည္တြင္းစစ္ (၁၈၆၁-၁၈၆၅)၊ နာဇီဂ်ာမဏီ၏ ဂ်ဴးဆန္႕က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈ (၁၉၃၃-၁၉၄၅)၊ အေမရိကန္လူမည္းမ်ားရဲ့ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရမႈမ်ားကို ဆန္႕က်င္တဲ့ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရး လႈပ္ရွားမႈ (Civil Rights Movement) (၁၉၅၄-၁၉၆၅)၊ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံမွ အသားအေရာင္ခြဲျခားမႈ ဆန္႕က်င္ေရးလႈပ္ရွားမႈ (၁၉၄၈-၁၉၉၁)၊ ေဘာ့စနီးယား လူမ်ိဳးတုံးသတ္ျဖတ္မႈ (၁၉၉၂-၁၉၉၅) ၊ ဆူဒန္ႏိုင္ငံ၊ ဒါဖား (Darfur) မွ လူမ်ိဳးစုစစ္ပြဲမ်ား (၂၀၀၃-၂၀၁၀)၊ ေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။
ႏိုင္ငံတကာလြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္အဖြဲ႕ၾကီး (Amnesty International) က ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းဆိုတာဟာ “လူ႕အခြင့္အေရးတည္ရွိမႈကို တိုက္ခိုက္ျခင္းျဖစ္တယ္။ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းဆိုတာ လူအခ်ိဳ႕ သို႕မဟုတ္ လူအုပ္စုအခ်ိဳ႕ရဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးမ်ားကို ၎တို႕နဲ႕ မထိုက္တန္ဘူးလို႕ ျငင္းပယ္ျခင္းျဖစ္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို လူထက္နိမ့္က်တယ္ (Less than human) လို႕ ထင္ျမင္ယူဆလိုက္ျခင္းျဖင့္ အဲဒီလူရဲ့ လူ႕အခြင္႕အေရးမ်ားကို ျငင္းပယ္ရတာ သိပ္လြယ္လိမ့္မယ္” လို႕ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုပါတယ္။ အမွန္တကယ္လည္း လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၊ လူ႕အုပ္စုတစ္စုကို အျခားသူတစ္ေယာက္၊ အျခားအုပ္စုတစ္စုက သူတို႕နဲ႕ အသားအေရာင္မတူလို႕၊ သူတို႕နဲ႕ ကိုးကြယ္ရာဘာသာမတူလို႕၊ သူတို႕နဲ႕ ေနထိုင္ရာ ႏိုင္ငံမတူလို႕၊ သူတို႕နဲ႕ လူမ်ိဳးမတူလို႕၊ သူတို႕ထက္ နိမ့္က်တယ္လို႕ ယူဆလို႕ ခြဲျခား ႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံၾကတာပါ။
#ခြဲျခားဆက္ဆံမႈ သံသရာ
တကယ္ေတာ့လည္း ခြဲျခားႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံျခင္းရဲ့ ဆိုးဝါးၾကမ္းၾကဳတ္မႈကိုို ကိုယ္တိုင္ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရမွပဲ နားလည္ၾကမွာပါ၊ က်ေနာ္တို႕ ရပ္ကြက္ထဲမွာ၊ ပါတ္ဝန္းက်င္မွာ တိုင္းရင္းသူအမ်ိဳးသမီးေတြကို “ကရင္မ၊ မြန္မ၊ ရွမ္းမ” ဆိုျပီး ေခၚေဝၚဆက္ဆံၾကတာ ရွိပါတယ္။ သူတို႕ရဲ့ အမည္ရင္းေတြကို မေခၚၾကသေလာက္ပါ။ အခ်ိဳ႕က ႐ိုင္းတဲ့ စိတ္နဲ႕၊ ႏွိမ့္ခ်တဲ့စိတ္နဲ႕ ေခၚတာမဟုတ္ပဲ ခ်စ္စႏိုးနဲ႕ ေခၚတာပါလို႕ အေၾကာင္းျပပါတယ္။ ဒါေပမည့္ အဲဒီလို လူေတြကို တိုင္းရင္းသူေတြက ျပန္ျပီး “ဗမာမ” လို႕ေခၚရင္ သူတို႕ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကမယ္ မထင္ပါ။ တရုတ္ေသြးပါသူကို “တရုတ္”၊ အိနိၵယေသြးပါသူကို “ကုလား” လို႕ ေခၚၾကတာလည္း အစဥ္အလာျဖစ္ေနပါျပီ၊ အဲဒီ “ကုလား” ေတြ၊ “တရုတ္” ေတြက က်ေနာ္တို႕ကို “ဗမာ” လို႕ ျပန္ေခၚရင္ သည္းခံႏိုင္ၾကမယ္ မထင္ပါ။ အဲဒီလို အေခၚအေဝၚ၊ အသုံးအႏႈံးေတြက ျမန္မာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာ “ဗမာ” လူမ်ားစုက တိုင္းရင္းသားလူနည္းစုမ်ား၊ ႏိုင္ငံျခားေသြးႏြယ္သူမ်ားအေပၚ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈ ရွိေၾကာင္း သက္ေသျပေနပါတယ္။
ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ထြက္ခြါ ေနထိုင္ၾကရတဲ့ အခါ က်ေနာ္တို႕ “ဗမာ” ေတြ ႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံခံရတတ္ပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြဟာ ထိုင္းအလုပ္ရွင္ေတြက သူတို႕ရဲ့ အမည္ရင္းကို မေခၚပဲ “ဖမ” လို႕ ထိုင္းဘာသာနဲ႕ ေခၚတာကို မၾကာခဏခံေနၾကရတာပါ။ တရုတ္၊ ေဟာင္ေကာင္၊ တိုင္ဝမ္၊ စကၤာပူ၊ မေလးရွားစတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း တရုတ္လူမ်ိဳးအလုပ္ရွင္ေတြက ျမန္မာအလုပ္သမားေတြကို နံမည္မေခၚပဲ “ျမန္တင္း” လို႕ ေခၚၾကတာကို ကိုယ့္ကိုေခၚေနတာပဲလို႕ လက္ခံၾကရတာပါ။ စကၤာပူေလဆိပ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက အလုပ္သမားေတြကို ၊ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ အနီေရာင္ကိုင္ေဆာင္သူေတြကို စကၤာပူ လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရးအရာရွိေတြက ႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံတာကို မၾကာခဏ ေတြ႕ဘူး၊ ခံစားဘူးခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္ရွင္က ေခၚတာမို႕လို႕၊ အလုပ္ရွင္မၾကည္ျဖဴရင္ အလုပ္ထုတ္ခံရမွာစိုးလို႕သာ ျပန္မေျပာၾကေပမည့္ ဘယ္ျမန္မာအလုပ္သမားမွ သူတို႕ကို “ဖမ” လို႕၊ “ျမန္တင္း” လို႕ ေခၚတာကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မယ္ မထင္ပါ။
ကိုယ္တိုင္ခံစားဘူးေသာ္လည္း ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္မရွိရင္ “ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း” ကို ေရွာင္က်ဥ္ဖို႕ ခက္ပါလိမ့္မယ္။ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြမွာ အဲဒီလို အႏွိမ္ခံရတတ္တဲ့ ျမန္မာေတြက သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ “ေရႊျမန္မာ” လို႕ ေခၚျပီး အျခားႏိုင္ငံသားမ်ားကို အနည္းဆုံး စကားလုံးအသုံးအႏႈံးနဲ႕ ႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံတတ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို “ေရႊ” လို႕ေခၚၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြက ဖိလစ္ပိုင္ေတြကို “ဖ-ဦးထုတ္ ေတြ”၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံသားေတြကို “ဘ-ကုန္းေတြ” ၊ အိနိၵယႏိုင္ငံသားေတြကို “ကုလား” ေတြ၊ လက္တင္အေမရိကႏိုင္ငံသားေတြကို “ေျမပဲ ေတြ”၊ “ပဲစားေတြ”၊ အာဖရိကန္ႏိုင္ငံသားေတြ၊ အေမရိကန္လူမည္းေတြကို “အမည္း” ေတြ၊ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြကို “ယ-ပက္လက္ေတြ”၊ စသည္ျဖင့္ အမည္ေပးေခၚေဝၚတတ္ၾကပါတယ္။ သူတို႕အထင္ၾကီးတဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြကိုေတာ့ ဟိုးလြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဝင္ကာလတုန္းကလို “ကုလားျဖဴ” လို႕ မေခၚၾက ေတာ့ပါ။ “အျဖဴေတြ” လို႕ ပဲ ေခၚၾကပါတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္မရွိတဲ့ အခါမွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈကို ခံရသူကိုယ္တိုင္က သူ႕ထက္နိမ့္က်တယ္လို႕ ယူဆတဲ့ အျခားတစ္ေယာက္ကို ထပ္မံခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းျဖင့္ ခြဲျခားဆက္ဆံေရး သံသရာလည္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒီသံသရာကို မျဖတ္ေတာက္ႏိုင္တဲ့အခါ နာက်င္မႈေတြ ေပါက္ကြဲျပီး အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ျဖစ္ေပၚတတ္ပါတယ္။
နအဖစစ္အစိုးလက္ထက္မွာ ထိုင္းအစိုးရနဲ႕ ဆက္ဆံေရးအဆင္မေျပတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ စစ္အစိုးရသတင္းစာေတြ၊ ေရဒီယို၊ ရုပ္ျမင္သံၾကား အသံလႊင့္႒ာနေတြကေန “ထိုင္း” ႏိုင္ငံလို႕ မသုံးႏႈံးပဲ “ယိုးဒယား” လို႕ ေခၚေဝၚသုံးစြဲပါတယ္။ စစ္အစိုးရအလိုေတာ္ရိ စာေရးဆရာမ်ားကလည္း အေလာင္းဘုရား၊ ဘုရင့္ေနာင္လက္ထက္က ျမန္မာေတြ “ယိုးဒယား” ကို ဘယ္လိုႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတဲ့ သမိုင္းေဟာင္းေတြကို ျပန္ေရးျပီး သတင္းစာေတြထဲမွာ ေဖာ္ျပၾကပါတယ္။ ဒါေပမည့္ ထိုင္းအစိုးရက ျမန္မာႏိုင္ငံကို “ဖမႏိုင္ငံ” လို႕ ျပန္ေခၚတာ မရွိခဲ့ပါ။ အဲဒီလို ထိုင္းေတြဘက္က ေခၚရင္လည္း “ေရႊျမန္မာ” ေတြ အၾကီးအက်ယ္ေဒါသထြက္ၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းဆိုတာဟာ ႏိုင္ငံတိုင္းလိုလိုမွာ၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတိုင္းလိုလိုမွာ ေရွးေဟာင္းဆံတဲ့၊ ေခတ္ေနာက္က်တဲ့ အယူအဆမ်ားနဲ႕ အတူ ႐ိုးရာအစဥ္အလာတစ္ခုလို အျမစ္တြယ္ တည္ရွိေနတာပါ။ သက္ဆိုင္သူမ်ားကိုယ္တိုင္က မိမိတို႕ဟာ အျခားသူမ်ားကို ခြဲျခားဆက္ဆံေနမိမွန္း သတိမျပဳမိေအာင္၊ မိမိတို႕ဟာ အျခားသူမ်ားရဲ့ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈမ်ားကို ခံေနရမွန္း သတိမထားမိေလာက္ေအာင္ကို၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ဘာမွ မထူးဆန္းေတာ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုလို အစဥ္အလာအေနနဲ႕ တည္ရွိေနတာပါ။ အထူးသျဖင့္ သက္ဦးဆံပိုင္ ပေဒသရာဇ္စနစ္၊ အာဏာရွင္စနစ္၊ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြေအာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ရွိျပီး လူ႕အခြင့္အေရးနဲ႕ အလွမ္းေဝးခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းေတြ နက္႐ိႈင္းစြာ တည္ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕တဲ့ ဗုဒၶဘာသာလႊမ္းမိုးတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္လို႕ ဘာသာတရားရဲ့ အဆုံးအမေအာက္မွာ ႏိုင္ငံသား အားလုံး တန္းတူညီမွ်တည္ရွိၾကတယ္။ အမ်ိဳးသမီး၊ အမ်ိဳးသား ခြဲျခားဆက္ဆံမႈမ်ား မရွိၾကဘူး။ လူမ်ားစုက လူနည္းစုအေပၚ အၾကမ္းဖက္အႏိုင္က်င့္မႈေတြ မရွိဘူးလို႕ ဂုဏ္ယူျပီး အထင္ၾကီးတတ္ၾကပါတယ္။ “ငါတို႕ ႏိုင္ငံဟာ အယဥ္ေက်းဆုံး၊ ငါတို႕လူမ်ိဳးဟာ သတိၱအရွိဆုံး၊ ငါတို႕ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာဟာ အမြန္ျမတ္ဆုံး”၊ စသည္ျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ၾကီးတာ၊ အမႊမ္းတင္တတ္တာကိုက ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းတရားတစ္ခုျဖစ္ျပီး က်ေနာ္တို႕ရဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း တည္ရွိေနတဲ့ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းမ်ားကို ဥေပကၡာျပဳထားသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ႏိုင္ငံသစ္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ရာမွာ ေခတ္မီတဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္၊ စီးပြါးေရးစနစ္ေတြ ေျပာင္းလဲက်င့္သုံး႐ံုတင္မကပဲ ႏိုင္ငံသားမ်ားရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အေတြးအေခၚနဲ႕ ခံယူခ်က္ေတြကိုပါ ေခတ္နဲ႕လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေျပာင္းလဲက်င့္သုံးဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ မိမိတို႕ရဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေဝဘန္သုံးသပ္ျပီး မေကာင္းတဲ့ အစဥ္အလာ၊ အဆိပ္အေတာက္ျဖစ္တဲ့ အေတြးအေခၚနဲ႕ မွားယြင္းေသာယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ဖ်က္သိမ္းျပီး ေကာင္းမြန္ယဥ္ေက်းတဲ့ အေလ့အထမ်ားကိုသာ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္အပ္ပါတယ္။ “ငါတို႕သည္ အေကာင္းဆုံး၊ အမြန္ျမတ္ဆုံး၊ အယဥ္ေက်းဆုံး” ဆိုျပီး ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ အမႊန္းတင္ျပီး ေက်နပ္ေနမည့္အစား “ငါတို႕သည္ ကမၻာ႕မိသားစုၾကီးအတြင္းက တစ္ခုေသာ မိသားစုဝင္ျဖစ္တယ္။ ကမၻာၾကီးအတြင္းမွာ ငါတို႕အပါအဝင္ လူသားအားလုံးဟာ မတူကြဲျပားျခင္းမ်ားနဲ႕ တန္းတူညီမွ် ရွင္သန္ေနၾကတယ္” လို႕ နားလည္တတ္ဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႕ ျမန္မာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းမ်ားကို ဒီေဆာင္းပါးမွာ ေဖာ္ထုတ္ေဝဘန္ပါမယ္။ ဒီလို ေဝဘန္ရာမွာလည္း ျမန္မာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ျပစ္တင္ဖို႕မဟုတ္ပဲ မေကာင္းေသာ အစဥ္အလာမ်ားကို မေကာင္းမွန္းသိျပီး ရုန္းထြက္ႏိုင္ဖို႕နဲ႕ ေကာင္းမြန္မွ်တေသာ အေတြးအေခၚမ်ားနဲ႕ ယဥ္ေက်းေသာ လူ႕ေဘာင္ကို တည္ေဆာက္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ “ေရႊ ျမန္မာ” ေတြ “ေရႊစစ္စစ္” ျဖစ္ေစဖို႕ ေရာေႏွာေနတဲ့ သတၱဳအညစ္အေၾကးမ်ားကို ေဆးေက်ာဖယ္ထုတ္ေစႏိုင္ဖို႕ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံသစ္၊ ေခတ္သစ္ကို တည္ေဆာက္ရင္း ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးကို တျပိဳင္တည္း ဆင္ႏႊဲႏိုင္ဖို႕ ျဖစ္ပါတယ္။
(ေမ ၂၄၊ ၂၀၁၄)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
