သက္ခိုင္ – စံခရဘူရီ၊ ေပါက္ၾကဴနဲ႔ ႏြားတိုက္ပြဲ
ဇူလိုင္ ၂၆၊ ၂၀၁၄
(၁)
ေအာင္ေဖတို႔ စံခရဘူရီေရာက္ေတာ့ ညအေမွာင္ကလႊမ္းမိုးေနေပၿပီ၊ ေစ်းဝင္းအနားတြင္ ကားရပ္ၿပီးေနာက္ ခပ္ခြန္မားမားခပ္ ဟုဆိုကာ ကားသမားက ႏုတ္ဆက္၍ ကိုယ့္လူတို႔ သြားခ်င္ရာသြားေတာ့လို႔ ေျပာသေယာင္ေယာင္၊ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီသမားအခ်ိဳ႕ကေတာ့ အနားကပ္လာကာ ဖိပိုင္ႏိုင္ခပ္ (ဘယ္သြားၾကမလဲ အကိုတို႔) စသျဖင့္ ခရီးသည္လာဆြယ္ေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ ဦးေဆာင္ေခၚလာသည့္ ကုလားေအာင္ႏိုင္၏ မိုက္ပိုင္ရိုင္ခပ္ (ကိစၥမရွိဘူးခင္ဗ်) ဟုဆိုသည့္စကားေၾကာင့္ သူတို႔လည္း အျခားသူမ်ားကိုသာ တင္ေဆာင္၍ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကေတာ့သည္။
ကုလားေအာင္ႏိုင္၏ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း ကားလမ္းေဘးကပ္ကာ တအုပ္လံုး တန္းစီလမ္းေလွ်ာက္ ၾကရေတာ့သည္။ ေတာၿမိဳ႕ေလးလည္းျဖစ္ ေတာင္ေပၚေဒသေလးလည္းျဖစ္ေသာ စံခရဘူရီကား လြန္စြာ တိတ္ဆိတ္ ေဆးခ်မ္းလွေပသည္။ တခါတရံ ညမိုးခ်ဳပ္မွ တန္းစီလမ္းေလွ်ာက္လာေသာ ေအာင္ေဖတို႔ကို ေဟာင္၍ႀကိဳဆိုၾကေသာ ေခြးအနည္းမွလြဲ၍ လမ္းသြားလမ္းလာဆိုသည္မွာ မရွိ၊ ဆိုင္ကယ္၊ ကားအနည္းငယ္ တို႔ျဖင့္ သြားလာသည္ကေတာ့ ရွိၾကသည္။
ဆမ္ဆြပ္ဟုေခၚသည့္ ေတာင္ကုန္းေပၚရွိ လမ္းဆံုးစားေသာက္ဆိုင္ေဘးမွေန၍ ကုန္းေအာက္သို႔ အသာဆင္းသြားေသာအခါ ဘြားကနဲ ေရျပင္က်ယ္ႀကီးကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေတာင္ေပၚတြင္ ဤမွ်ႀကီးမားေသာ ေရျပင္က်ယ္ႀကီးကို ေတြ႔ရသျဖင့္ ေအာင္ေဖအေတာ္ကို ထူးဆန္းသြားသည္။ ဒါကိုသိေသာ ကိုေအာင္ႏိုင္က ဒါကစံခအင္းႀကီးလို႔ ေခၚတယ္ဗ် ေႏြဆိုရင္ေတာ့ ေရက်လို႔ ဘုရားသံုးဆူအေဟာင္း ေပၚလာတတ္တာကို ျမင္ရတတ္တယ္လို႔ ရွင္းျပသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ေရွးအတီေတက သတ္မွတ္ထားခဲ့သည့္ နယ္ျခားမွတ္တိုင္မွာ ဆည္ေဆာက္လိုက္၍ ေရေအာက္ေရာက္သြားေသာ အဆိုပါေစတီသံုးဆူ တည္ရွိရာကို မြန္လူမ်ိဳးတို႔က သတ္မွတ္လက္ခံထားခဲ့သည္။ ထိုင္းေတြက ဆည္ေဆာက္လိုက္ေတာ့ အဆိုပါေစတီ တည္ထားသည့္ ေတာင္ေၾကာလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလို ျမန္မာပိုင္နယ္ေျမလည္း ထိုင္းဘက္ပါသြားသည္ဟု ဆိုၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ကုန္းဆင္ေျခေလွ်ာေအာက္ မေရာက္တေရာက္တြင္ လူအခ်ိဳ႕ရွိေနၿပီး မြန္သံဝဲဝဲျဖင့္ ဟိုဘက္ကမ္းသြားမလို႔လား အကိုတို႔ ေလွရွိတယ္ေနာ္ဟုဆိုသည္၊ ရတယ္ တံတားေပၚကပဲ လမ္းေလွ်ာက္သြားမယ္ဟု ကိုေအာင္ႏိုင္ေျပာေတာ့ တံတားကက်ိဳးေနၿပီဗ်လို႔ ဆိုၾကေသးသည္။ ဒါကို ဘာမွခြန္းတံု႔ျပန္မေနဘဲ ကိုေအာင္ႏိုင္က ဦးေဆာင္ကာ အင္းကိုျဖတ္ေဆာက္ထားသည့္ သစ္သားတံတားအတိုင္း ဝင္းကဟုေခၚဆိုသည့္ မြန္လူမ်ိဳးမ်ား ေနထိုင္ရာဘက္ကမ္းသို႔ ဦးတည္လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့သည္။ ဘာရမလဲ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ေအာင္ေဖတို႔လည္း လိုက္ၾကသည္ေပါ့။ တံတားတဝက္အေရာက္ ဟာဟုတ္တာပဲ တံတားက ဘယ္အခ်ိန္ကက်ိဳးေနလဲ မသိဟု ကိုေအာင္ႏိုင္ေျပာ၍ ေအာင္ေဖတို႔လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ အင္းအလယ္ေလာက္ အေရာက္ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ အရွည္လွ်ားဆံုး သစ္သားတံတားဟု ဆိုကာ မြန္လူမ်ိဳးတို႔၏ ဝင္းကဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦးစီးထိန္းသိမ္းလာခဲ့သည့္ တံတားႀကီးမွာ အလယ္မွျပတ္၍ က်ိဳးက်ေနေပသည္။
သို႔အတြက္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ကာ တံတားေအာက္သို႔ ဆင္းၾကရၿပီး ေလွျဖင့္အင္းကို ျဖတ္ကူးရန္ စီစဥ္ၾကရေတာ့သည္။ ေလွသမားက က်ေနာ္ေျပာသားပဲ အကိုတို႔က ယံုမွမယံုတာဟု “ေျခရွည္တဲ့ေကာင္ေတြ ခံေပါ့ကြာ” ဟုဆိုသည့္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ မသိမသာ ပညာေပး၏။ တမ်ိဳးေတာ့လည္းေကာင္းသည္ ညေမွာင္ေမွာင္ မဲမဲႀကီးအထဲမွာ က်ိဳးက်ေနေသာ ေရျပင္အထက္ ေပ၃၀ခန္႔ရွိ သစ္သားတံတားႀကီးကို အရသာခံ ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့သည္။ အဆိုပါတံတားမွာ က်ိဳးက်ခဲ့သည္မွာ ရက္ပိုင္းပဲရွိေသးသည္ဟု သိရသည္။ ေနာက္ေတာ့ မြန္ဘက္ကမ္းကို ေလွကပ္ၿပီးေနာက္ PDF တပ္ဖြဲ႔၏ အေထာက္စခန္းသေဘာ ထားသည့္ ဝင္းကရြာအတြင္းရွိ အိမ္ေလးသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ရွိၾကေတာ့သည္။
(၂)
ေအာင္ေဖတို႔ စံခေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ့ ေပါက္ၾကဴလို႔ေခၚတဲ့ မြန္ဒုကၡသည္စခန္းကို ကားလမ္းကေပါက္ေနၿပီ။ စံခမွာ တရက္ႏွစ္ရက္ေနၿပီးေတာ့ ေပါက္ၾကဴကို ဆင္းျဖစ္ပါေလေရာ၊ ေပါက္ၾကဴရြာဆိုတာက အိမ္ေျခေထာင္နဲ႔ခ်ီရွိၿပီး အဲဒီမွာ ထိုင္းစစ္တပ္ကလံုၿခံဳေရး ယူေပးထားတယ္၊ ဒုကၡသည္စခန္းဆိုေပမယ့္ အထင္ေတာ့ မေသးလိုက္နဲ႔ ေရႊဆိုင္ကအစရွိတယ္ အဓိကကေတာ့ ပန္းထိမ္ လုပ္တာေပါ့၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ (NMSP)ရဲ႕ ပညာေရးဌာနတို႔၊ အဲဒီအခ်ိန္က ပါတီအတြင္းေရးမွဴးေတြ၊ တပ္မွဴးႀကီးေတြလည္း ေနထိုင္ေနတဲ့ရြာ၊ စံခကလာတဲ့ကားလမ္းက ရြာအလယ္ကို ဒိုးယိုေပါက္ ထိုးဆင္းလာတဲ့သေဘာ။
ရြာရဲ႕ညာဘက္ကို ဆက္သြားရင္ ေရရွိတီလို႔ေခၚတဲ့ မြန္ဗဟိုဘက္ကိုသြားတဲ့လမ္း၊ ဘယ္ဘက္ရြာအစြန္ကို သြားရင္ေတာ့ ေတာင္ေၾကာႀကီးတခုရွိတယ္၊ အဲဒီကေက်ာ္သြားရင္ တေန႔ခရီးေလာက္မွ ပေယာ္ဆိုတဲ့ ရြာကေလးရွိတယ္၊ အဲဒီရြာေတြဘက္ကေန ကုန္သည္ပြဲစားေတြက ေန႔ေန႔ညည ကုန္ပစၥည္းေတြ ထမ္းပိုးလာၿပီး ေပါက္ၾကဴ၊ ဒါမွမဟုတ္ စံခအထိတက္ေရာင္းတက္ၾကတယ္၊ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အစားအေသာက္ေတြမ်ားတယ္၊ အျပန္ၾကရင္ေတာ့ ထိုင္းထြက္ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ ျပန္သယ္ေပါ့၊ တခါတေလ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ဝက္ စတာေတြကိုလည္း ထိုင္းဘက္ကိုေမာင္းတက္ၿပီး လာေရာင္းၾကေသးတယ္၊ ျမန္မာ့ကၽြဲ၊ ႏြား အေကာင္လွလွေတြေပါ့ေလ။
ေပါက္ၾကဴရြာကို တပတ္ကို ၂ခါေလာက္ေတာ့ ထိုင္းအခ်ဳပ္ကေန လူလာသြန္ေလ့ရွိတယ္၊ ဆိုလိုတာက IDC လို႔ေခၚတဲ့ အေထာက္အထားမဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကို ဘန္ေကာက္နဲ႔ တျခားၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ရဲကဖမ္းမိရင္ ျမန္မာဘက္ျခမ္းကို လာလာျပန္ပို႔တာကိုေျပာတာ၊ တခါတခါဆို လူ၂၀၀ေလာက္ လာလာသြန္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ မၾကာပါဘူး ထိုင္းနိုင္ငံအထဲ လူေတြအလိုလို ျပန္ျပန္ဝင္ၾကတာပါပဲ ပြဲစားေတြကလည္း ေပါတာကိုး ကားဂိတ္မွာကိုထိုင္ၿပီး ျပန္ဝင္မဝင္ ထိုင္ေမးေနေတာ့တာ၊ အဲဒီအခ်ိန္ကာလေတြအထဲက ထိုင္းနိုင္ငံအထဲကို ျမန္မာေတြ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားအေနနဲ႔ ဝင္ေရာက္ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ေနၾကတာ အခုမွမဟုတ္။
ဒီလိုသြန္တဲ့အထဲမွာ တခါတေလေတာ့လည္း ဘန္ေကာက္မွာ အေျခခ်ေနတဲ့ ေမာင္ေက်ာင္း (၈၈ကေတာခိုၿပီး ဘန္ေကာက္မွာ ရွိေနၾကသူေတြ) ေတြလည္း ပါလာတတ္တယ္၊ ျမန္မာျပည္သားေတြ ေနတဲ့ရြာဆိုေတာ့ ဗမာလိုညေနဘက္ ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ေျပာ ၿပီးေတာ့ယမကာေလး မွီဝဲၿပီး၊ စစ္အစိုးရကို လက္နက္ကိုင္ၿပီး ျပန္တိုက္မယ္၊ ဖမ္းပို႔တဲ့ ထိုင္းအစိုးရကိုလည္း မေက်နပ္ဘူး ဘာညာေပါ့၊ ဒီအထဲကေန တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရး ႏိုင္ငံေရး ျပန္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ရွိေနတဲ့အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ ေနခဲ့ၾကသူေတြလည္း ရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အနည္းအက်ဥ္းပါ အကုန္ျပန္တက္ ၾကတာေတြခ်ည္းပါပဲ။
ေအာင္ေဖတို႔ေပါက္ၾကဴေရာက္ေတာ့ ရြာရဲ႕ဘယ္ဘက္အစြန္ဆံုးမွာ ပီဒီအက္ဖ္က စခန္းေထာက္အေနနဲ႔ ထပ္ထားထားတဲ့ တဲကေလးတလံုးရွိတယ္၊ အဲဒီတဲကေလးမွာ အရင္ေရာက္ႏွင့္ၿပီးသားလူေတြျဖစ္တဲ့ ကိုေဇာ္မိုးေက်ာ္၊ ကိုေအာင္မိုးတို႔နဲ႔အတူ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ) NLD-LA က ဦးသန္းထြဋ္၊ ဦးေအာင္သန္း၊ မေအးေအးေအာင္ စတဲ့သူေတြလည္း ရွိၾကတယ္၊ သူတို႔က ေအာင္ေဖတို႔အဖြဲ႔ကို ေစာင့္ေနတာ၊ လူစံုမွစခန္းဆင္းမယ္ေပါ့။
စခန္းဆိုတာ ျမန္မာနယ္စပ္နဲ႔ကပ္လွ်က္ အေစာကေျပာတဲ့ ပေယာ္ရြာေလးနားမွာ တည္ထားတဲ့ အဘ ဗိုလ္မွဴးႀကီးစိန္ျမရဲ႕ ပီဒီအက္ဖ္တပ္စခန္းေျပာတာ၊ အဲဒီမွာ မြန္ေဒသႏိုင္ငံေရး လုပ္ငန္းအဖြဲ႔အေနနဲ႔ NLD, DPNS, PDF စသျဖင့္ ပူးေပါင္းအေျခခ်ၿပီး စစ္ေရး၊ နယ္ေျမစည္းရံုးေရး လုပ္မွာကိုး။
ဒီတဲကေလးေတြမွာ တပတ္ေလာက္ၾကာတယ္၊ အဲဒီမွာေပါက္ၾကဴရြာအေၾကာင္း၊ ေဆးရံုတို႔ မြန္စာသင္ေက်ာင္း တို႔ကိုလည္း ေလ့လာရင္း နားနာေနေနေပါ့။ တရက္ေတာ့ အိတ္ေတြရွင္းၾကရင္းနဲ႔ အရင္ထြက္လာၾကတဲ့ ကိုေဇာ္မိုးေက်ာ္တို႔ အိတ္ထဲက ပစၥတိုလ္က်ည္ဆံေတြ ပါလာတာ သြားေတြ႔ၾကေကာ၊ “အားပါးကံေကာင္းလို႔ ထိုင္းထဲကျဖတ္လာတာ ရဲေတြဘာေတြစစ္လို႔ ေတြ႔သြားလို႔ကေတာ့ မာလကီးယားျဖစ္ၿပီ” လို႔ေတာင္ ေျပာၿပီး ေအာင္ေဖတို႔ ရယ္ၾကေသးတယ္။ သူတို႔နဲ႔ တြဲလာတဲ့ လူႀကီးေတြကေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္ေပါ့။
(၃)
တရက္ေတာ့ ေအာင္ေဖတို႔တေတြ ရြာထဲကရင္းႏွီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ မြန္အဘိုးႀကီးကဖိတ္လို႔ ႏြားတိုက္ပြဲ သြားၾကည့္ ၾကတာေပါ့၊ ရြာသားေတြ ေဘာလံုးကစားေလ့ရွိတဲ့ ကြင္းထဲမွာေလာင္းေၾကးထပ္ၿပီး ႏြားတိုက္ၾကတာ၊ ေအာင္ေဖတို႔ကိုလည္း ဒီအဖိုးႀကီးက ထမင္းစားဖိတ္ထားတာဆိုေတာ့ အနည္းဆံုးဟင္းေကာင္းေကာင္းေတာ့ တြယ္ရမေပါ့ဆိုၿပီး ခ်ီတက္သြားၾကတာ လူ၇-၈ေယာက္ေလာက္ရွိမလားမသိ၊ ေရာက္တဲ့အခါၾကေတာ့ ႏြားတိုက္ပြဲ ၿပီးရင္ ထမင္းစားၾကတာေပါ့ဗ်ာတဲ့ အဖိုးႀကီးက။ ေလာင္းေၾကးကလည္း ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘတ္ေငြ၄-၅ေသာင္းတဲ့ ဘုရားဘုရား ဒုကၡသည္စခန္းက ႏြားတိုက္ပြဲေလာင္းေၾကးကလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိ။
အဖိုးႀကီးက သူ႔ႏြားကိုျပတယ္ အျဖဴေရာင္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းပါပဲ ဒါေပမယ့္ ဂင္တိုတိုျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေအာင္ေဖကထင္မိတယ္၊ လူဆိုရင္ အရပ္ပုဂင္တိုေပါ့၊ သူ႔ႏြားက ဘယ္ေလာက္ ေတာ္ေၾကာင္း သူ႕သားလိုျဖစ္ေနေၾကာင္း ဖေအကိုလည္း လုပ္ေကၽြးေပါင္း မ်ားၿပီဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတယ္။
ခဏေနေတာ့ သူနဲ႔တိုက္မယ့္ႏြားကို တဘက္ကလူေတြ ဆြဲလာၾကတယ္၊ ဟာသြားၿပီ ဟိုအေကာင္ႀကီးက နည္းတာမဟုတ္ဘူး အမည္းေရာင္ အေကာင္အႀကီးႀကီး ဂ်ိဳႀကီးကလည္း နည္းတာမဟုတ္၊ ထမင္းေကၽြးမယ့္ အဖိုးႀကီးႏြားေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ရွံဳးေတာ့မွာပဲ၊ စားရမယ့္ထမင္းေတာင္ ဝင္မွာမဟုတ္ေလာက္ေတာ့ဘူး၊ စိတ္ထဲေတာ့ အေတာ္ေလး ေလသြားတယ္။
ရြာသားေတြကလည္း တဘက္နဲ႔တဘက္အၿပိဳင္ေပါ့ေလ သူ႔ႏြားႏိုင္ရမယ္၊ ငါ့ႏြားႏိုင္ရမယ္ အၿပိဳင္အဆိုင္ေပါ့၊ ၾကားေပါက္ ေလာင္းေနၾကသူေတြလည္း ရွိၾကေသး။ ေအာင္ေဖတို႔ကိုဖိတ္တဲ့ အဖိုးႀကီးကေတာ့ ေအးေဆးပါပဲ၊ ဘာမွမသိသလို၊ သူ႔ႏြားရွံဳးလည္းရွံဳးပေစလို႔ သေဘာထားသလားမသိ၊ ေအာင္ေဖကေတာ့ ေလာင္းေၾကးကို ႏွေမ်ာေနတယ္၊ ဘတ္ေငြ၅ေသာင္းဆိုတာ AKေသနတ္ဝယ္မယ္ဆိုရင္ တပ္စိတ္တစိပ္စာေလာက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီးရတယ္၊ အဲဒီကာလက တလက္မွ ဘတ္ေငြ၄-၅ေထာင္ဆို ရတယ္ေလ။
တိုက္ပြဲက မစရေသးဘူး ဟိုအေကာင္မဲႀကီးက မင္းလိုေကာင္ေလးကို အမႈန္႔ႀကိတ္ပစ္မယ္၊ ခ်မယ္ႏွက္မယ္နဲ႔ တရွဳးရွဴး လုပ္ေနပါေရာ၊ အဖိုးႀကီးႏြားကေတာ့ ခံရလည္းခံလိုက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာလားမသိ သိပ္ေတာ့ ဂဏွာမၿငိမ္ဘူး၊ လူေတြဆြဲေခၚလာေတာ့ မလိုက္ခ်င္သလို လိုက္ခ်င္သလို ဒီတခ်ီေတာ့ မတိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူးလားဗ်ာ ဘာညာ ေျပာေနသေယာင္ေယာင္၊ ဟိုအေကာင္က အေတာ္ႀကီးတာကိုး၊ သူလည္း လန္႔ေနၿပီလားမသိ။
ေဘးနားက ကိုလြင္ဦးကို ေအာင္ေဖက တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာလိုက္တယ္။
“ေဟ့လူ ရွံဳးသြားရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ထမင္းပါငတ္ေတာ့မယ္နဲ႔တူတယ္ဗ်၊ တဲမွာလည္း ဘာမွခ်က္မထားဘူး၊ ဒီႏြားက ကေမ်ာက္ကေခ်ာက္နဲ႔ ႏိုင္မယ့္ပံုလည္းမေပၚဘူး” လို႔ေျပာေတာ့ ကိုလြင္ဦးက အာ မင္းကလည္း ၾကည့္ပါဦးဟ ေျပာရတာ မဟုတ္ဘူး၊ ႏြားဆိုတာက သခင္ေျမွာက္ေပးရင္ အေသခ်တာကြတဲ့။
သူကေတာကၽြဲအင္းသားဆိုေတာ့ နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ ႏြားေတြ၊ လယ္ေတြနဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳရွိတာဆိုေတာ့ ေအာင္ေဖဘာမွ မေဝဖန္ေတာ့ဘူး။
တိုက္ပြဲစေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ႏြားႏွစ္ေကာင္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္တာ အျဖဴေကာင္ဘာခံႏိုင္မလဲ အေကာင္က ေသးေတာ့ အမဲေကာင္ႀကီး တြန္းတာကို ဖင္ဆုတ္ဖင္ဆုတ္ရင္း မနည္းခံေနရေတာ့တာပဲ၊ ျပန္ကြာသြားလိုက္ ျပန္ၿပီးေခါင္းခ်င္း ဆိုင္လိုက္နဲ႔ အမဲေကာင္ႀကီးက သာပါ့။ ဒီေကာင္ႀကီးဘက္က ေလာင္းတဲ့သူေတြလည္း အေတာ္မ်ားတယ္ထင္တယ္ အားေပးလိုက္တာမ်ား ေပါက္ၾကဴတရြာလံုး ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ။
ထမင္းေကၽြးမယ့္အဖိုးႀကီးကေတာ့ မ်က္ေတာင္ေလး ေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႔ ပိုက္ဆံ ၅ေသာင္းျမင္ေယာင္ေနပံုပဲ၊ ခဏခဏ အမဲေကာင္ကတြန္းလို႔ အျဖဴေကာင္က ေပခံေနရင္းက ေနာက္ကိုဆုတ္ဆုတ္သြားတယ္၊ ဒီေလာက္ ျဖစ္ေနတာေတာင္ အရွံဳးမေပးေတာ့ ဧရာမအမဲေကာင္ႀကီးက အေတာ္ေဒါပြလာပံုရတယ္ တဟုန္ထိုးပဲ သူ႔ဂ်ိဳကားကားႀကီးနဲ႔ ဖိတြန္းေတာ့တာပါပဲ။ အျဖဴေကာင္ေျပးေတာ့မယ္ေဟ့ ဘာညာနဲ႔လူုေတြက ဝိုင္းေအာ္ၿပီး အဆံုးသတ္ခိုင္းေနၾကၿပီ၊ ဟုတ္ပါ့ ျမန္ျမန္ရွံဳးရင္လည္း ရွံဳးလိုက္ေပါ့ ဒီမွာက ေအာင္ေဖတို႔က ထမင္းဆာလွၿပီ၊ စားရမယ္ မစားရဘူးကလည္း မေသခ်ာေတာ့ဘူး။
“ေျဖာင္း”
ေအာင္ေဖလန္႔သြားတယ္ အေတာ္က်ယ္တဲ့အသံပဲ၊ ႏြားႏွစ္ေကာင္ဆိုင္ေနတဲ့ဆီက ထြက္လာတာ၊ ရုတ္တရက္ေတာ့ ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူး၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တခ်ိန္လံုးေခါင္းငံုၿပီး အမဲေကာင္တြန္းတာခံေနရတဲ့ အျဖဴေကာင္က ေခါင္းကိုအသာေထာင္လိုက္ၿပီး အမဲေကာင္ကိုရင္ဆိုင္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အရွံဳးေပးလိုက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
ရုတ္တရက္ေတာ့ အမဲေကာင္ႀကီးက တခ်က္ျပန္ၾကည့္ၿပီး တဟုန္ထိုး ထြက္ေျပးေတာ့တာပဲ၊ ဟာ ဘာျဖစ္ကုန္တာလဲေပါ့၊ “အမဲေကာင္ႀကီး ရူးသြားလားမသိဘူးဗ်” လို႔ ကိုေအာင္မိုးကိုေျပာေတာ့ “မင္းအဘက ဂ်ိဳက်ိဳးသြားတာ မေတြ႔ဘူးလားဟ” တဲ့ ကိုေအာင္မိုးက အမ်ိဳးစပ္ေပးတယ္။ အဲဒီၾကမွသိတာ ဟိုအေကာင္ကၿငိမ္ၿပီးေတာ့ အမဲေကာင္တြန္းတာကို သူ႔ဂ်ိဳနဲ႕ အသာေလးႏွဲ႔ေနတာကိုး အမဲေကာင္ႀကီး ဟန္ခ်က္တခ်က္အပ်က္ သူ႔ဂ်ိဳတိုတိုေလးနဲ႔ ကလန္႔ၿပီးခ်ိဳးပစ္လိုက္တာေလ၊ အမဲေကာင္ႀကီး သူအားကိုးတဲ့ ဂ်ိဳမရွိေတာ့ ေျပးရရွာေလသတည္းေပါ့ေလ။
ဟား ေအာင္ေဖတို႔ေပ်ာ္သြားတယ္ ထမင္းေသခ်ာေပါက္ စားရၿပီေပါ့၊ အဖိုးႀကီးကလည္း ၿပံဳးေနတာမွ ေဒါနေတာင္တန္းကသစ္ေတြ အလကားကန္ထရိုက္ရေနသလိုလို၊ ဒါနဲ႔ထမင္းဝိုင္း ျပင္ေပးေတာ့မွ သတိထားမိတယ္၊ ေအာ သူခ်က္ထားတာက မိုးၿဗဲဒယ္နဲ႔ကို ဝက္သားဟင္းခ်က္ထားတာ ရွံဳးရွံုးႏိုင္ႏိုင္ စားမယ့္သူ အားလံုးကို ေကၽြးမယ္ဆိုတဲ့သေဘာ၊ ေအာင္ေဖေပါက္ကရ ေတြးသလို မႏိုင္ရင္မေကၽြးဘူး ဆိုတဲ့အထာမရွိဘူးကိုး။
ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ျပန္ၾကေတာ့မယ္ေပါ့ေလ၊ ဒါနဲ႔အဖိုးႀကီးလည္း ႏုတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ ေအာင္ေဖကေအာင္လံထူ စစ္သူႀကီး အျဖဴေကာင္ႏြားႀကီးကို ႏုတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႔ ေက်ာကိုသြားပြတ္ေပးလိုက္တယ္၊ “ဂြပ္” ကနဲေနေအာင္ ေအာင္ေဖ့ေျခေထာက္ကို ႏြားကန္လိုက္တာမ်ား အားပါး အေတာ္နာပါ့၊ လူေတြၾကားမွာ ကိုယ္နာသြားတာကို မသိသလိုဟန္ေဆာင္ၿပီး လူျပန္လွည့္လာခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ေျပာလိုက္တယ္။
“ေသခ်င္းဆိုး အေစာကတည္းက ရွံဳးရမယ့္အေကာင္” လို႔။
ေနာက္အပတ္မွာေတာ့ ေအာင္ေဖတို႔ တပ္စခန္းေရာက္ၿပီး စစ္သင္တန္းတက္ရပံု၊ စစ္သားႀကီးလံုးလံုး ဗိုလ္မွဴးႀကီးက သံုးမရဘူး ေျပာတဲ့ပံုေတြကို ဆက္လက္တင္ျပေပးသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
(၁၉း၁၉)
၂၈.၆.၂၀၁၄
Photo – ABSDF cadre goes along the Salween River, where a number of its cadres have drowned for decades. (Photo by Lee Yu Kyung) http://penseur21.com/2010/02/12/forgotten-guerrillas/
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
