မုန္တုိင္းထဲက အေတြးမ်ား
ေနသြင္
ဇြန္ ၂၄၊ ၂၀၁၂
ဧရာ၀တီျမစ္၀ကြၽန္းေပၚေဒသဆုိတာက ကမာၻေပၚက ဆန္စပါးအမ်ားဆံုးထြက္တဲ့ ေဒသႀကီးပါ။ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚေဒသရဲ႕အတြင္းပိုင္း ၿမိဳ႕တ ၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ ပုသိမ္ကိုေရာက္တဲ့အခါမွာ မုန္တိုင္းနဲ႔တည့္တည့္တိုးပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တဆုိင္ထဲ အေျပးအလႊားပဲ ၀င္ခုိလုိက္ရပါ တယ္။ မုိးက မစဲဘဲ၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုလုိ႔ေတာင္ သဲလာလုိက္တာ အနားက ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လူေတြ၊ ကားေတြကုိေတာင္ သဲသဲကြဲကြဲ ေတာင္ မျမင္ရေတာ့တဲ့အထိပါပဲ။ဒီလို မိုးရာသီခံစားမႈမ်ဳးိကို က်ေနာ္ႏွစ္သက္ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေဘးကင္းလံုျခံဳရာ အရပ္တခုကို ေရာက္ေနသလိုမ်ဳိး ခံစားရပါတယ္။ ဘာမွ လုပ္ခ်င္ကို္င္ခ်င္စိတ္မရွိတာကိုလည္း မိုးရြာတာကို ယိုးမယ္ဖြဲ႔လို႔ရတယ္ မဟုတ္လား။ မိုးရြာလို႔ ဘာမွလုပ္ခြင့္မသာဘူးေပါ့။
က်ေနာ္စိတ္ထဲက အဲဒီခံစားခ်က္ကိုေျပာျပေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔အေဖာ္လိုက္လာတဲ့ ဧည့္လမ္းညြန္က တကယ္လားလုိ႔ေမးပါတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ စိတ္ဓာတ္က်သြားတဲ့ပံုပါပဲ။ ၿပီးေတာ့မွ သူက သူ႔ခံစားခ်က္ကိုေျပာပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ခြဲေလာက္တုန္းက ဒီေဒသဟာ ငရဲဘံုႀကီး တခု လို ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။
သူက ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ေမလတုန္းက တုိက္ခတ္သြားတဲ့ ဆုိင္ကလုန္းနာဂစ္အေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ခန္႔မွန္းေျခ လူေပါင္း ၁ သိန္း ၄ ေသာင္း အေသအေပ်ာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စစ္အစိုးရဟာ လူသားခ်င္းစာနာမွႈအေနနဲ႔ေပးတဲ့ ႏုိင္ငံတကာကအကူအညီ ေတြကို ျငင္းပယ္ခဲ့ပါတယ္။ အပ်က္အစီးေတြကေတာ့ ျမင္မေကာင္းေအာင္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ စျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ကေန ရက္သတၱပတ္ ၃ ပတ္ၾကာသြားတဲ့ အထိ ဒုကၡသည္ေတြဟာ အကူအညီမရတဲ့ဘ၀နဲ႔ ေနခဲ့ရရွာပါတယ္။
ဧည့္လမ္းညြန္က ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီလႈပ္ရွားမွႈကို လႈံ႕ေဆာ္ေပးမယ့္ ႏုိင္ငံျခားသားေတြက ႏုိင္ငံတကာ အကူအညီေတြ၊ ကယ္ ဆယ္ေရး၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ေရာေႏွာၿပီး တုိင္းျပည္ထဲ၀င္လာမွာကို အစိုးရက စိုးရိမ္ခဲ့တာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာပါဘူး။ တ႐ုတ္ျပည္ စီခြၽမ္ ျပည္နယ္မွာ ငလ်င္လွႈပ္ပါတယ္။ တ႐ုတ္အစုိးရကေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္သားေတြ၊ အကူအညီေတြကို တဖြဲ႔ၿပီးတဖြဲ႔ ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒါ ကို ျမင္ေတာ့မွ ျမန္မာအစိုးရက ႏိုင္ငံျခားက ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္သားေတြကို တုိင္းျပည္ထဲခြင့္ျပဳဖို႔ ျပန္စဥ္းစားတဲ့အေၾကာင္း ဧည့္လမ္းညြန္က ေျပာျပပါတယ္။
စစ္အစိုးရရဲ႕ အေစာပိုင္းတံု႔ျပန္ပံုကိုၾကည့္ရင္ လူ႔အသက္ေတြကို တန္ဖိုးမထားဘူးဆုိတဲ့ အေထာက္အထားပါပဲ။ ဒါကိုျမင္ရေတာ့ နုိင္ငံတကာ အသုိင္းအ၀ုိင္းကလည္း စစ္အစိုးရဆုိတာ မေကာင္းဆုိး၀ါးေကာင္ေတြပဲလို႔ ျမင္သြားၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္ဧည့္လမ္းညႊန္ဆုိရင္ အဲဒီတုန္းက မုန္တုိင္းဒဏ္ခံရတဲ့ ေဒသတ၀ုိက္မွာ ကယ္ဆယ္ေရးနဲ႔ ကူညီေရးအဖြဲ႔ေတြနဲ႔လိုက္ၿပီး စကားျပန္လုပ္ေနပါတယ္။ သူလည္း ျမန္မာျပည္သူ လူထုလိုပဲ အစိုးရကို မေကာင္းဆုိး၀ါးလို႔ပဲ ျမင္သြားတယ္ေလ။
နာဂစ္အေၾကာင္းေျပာေနတဲ့အခ်ိန္္မွာပဲ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲကို အသက္ႀကီးႀကီး အမ်ဳိးသားႀကီးတေယာက္ မိုးခုိဖုိ႔ ၀င္လာပါတယ္။ ပုသိမ္ ကို ေဆးခန္းျပဖို႔ အနီးနားရြာက လာတာလို႔ ေျပာျပပါတယ္၊ အဆုတ္ေရာဂါသည္ အဲဒီလယ္သမားၾကီးက သားတေယာက္၊ သမီးတေယာက္နဲ႔ အတူေနပါတယ္။ ေျပာလက္စမို႔ ဆုိင္ကလုန္းနာဂစ္နဲ႔ ႀကံဳခဲ့တဲ့အေၾကာင္း သူနဲ႔စကားစပ္မိၾကျပန္ပါတယ္။
ဒီလယ္သမားႀကီးရဲ႕ရြာမွာေတာ့ တေယာက္မွ မေသအေပ်ာက္မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သက္ကယ္မိုးနဲ႔ သူ႔အိမ္ကေလးကေတာ့ မုန္တုိ္င္းထဲ ပါသြားရွာပါတယ္။ ခ်က္စရာျပဳတ္စရာ အုိးခြက္ပန္းကန္ေတြ၊ အိပ္စရာေတြ၊ အားလံုးပါသြားတာပါ။ မုန္းတုုိင္းလြန္ၿပီး တႏွစ္လံုးကေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ေတြကေပးတဲ့ အေထာက္အပံ့ေတြနဲ႔ပဲ သူတို႔မိသားစုေတြ အသက္ရွင္သန္ခဲ့့ရပါတယ္။ သူ႔လယ္ ၁၅ ဧကထဲက ၅ ဧက ကလည္း ဆားငန္ေရေတြ၀င္၊ ေနာက္ေတာ့ ဂဏာန္းေတြ၊ ခ႐ုေတြ ေရာက္ခ်လာတာေပါ့့။
အခုအခ်ိန္ထိလည္း အပင္ေတြဖူးခ်ိန္ပြင့္ခ်ိန္မွာ ဂဏာန္းေကာင္ေတြက ကိုက္ျဖတ္တတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ရိတ္သိမ္းရဖို႔ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ကုိင္ ေနရတဲ့အေၾကာင္း သူက နာနာက်င္က်င္ျပဳံးရင္ ေျပာျပပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီလယ္သမားႀကီးမွာ အေရးႀကီးတဲ့အရင္းအႏွီးေတြက အပြန္းအပဲ့မရွိခဲ့တာ ေတာ္ေသးလို႔ ဆုိရမွာေပါ့။ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းမွာ အ သံုးျပဳဖုိ႔ သူ ေမြးထားတဲ့ ကြၽဲ ၇ ေကာင္က အခုဆုိရင္ ၁၄ ေကာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ တေကာင္တေကာင္ကို ယန္းေငြ ၃ ေသာင္းေလာက္ တန္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အစိုးရ၀န္ထမ္းတေယာက္ရတဲ့ ၂ လစာနဲ႔ ညီမွ်ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ေက်းလက္က လူေတြက ေရႊေငြ၊ ရတနာေတြကို အရင္းအႏွီးအျဖစ္နဲ႔ စုေဆာင္းလာၾကေပမယ့္ ကြၽဲႏြားေတြကေတာ့ လယ္သမား ေတြအတြက္ တကယ့္ရတနာေတြေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားစုကလည္း လယ္သမားေတြခ်ည္းပဲေလ။
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္က ေျမေတြအားလံုး၊ လယ္ေျမယာေျမေတြအားလံုးကို အစိုးရကပိုင္ပါတယ္။ လယ္သမားေတြကို အငွားခ်ထားတဲ့ သေဘာမ်ဳိးပါ။ ဘယ္အပင္ကို စုိ္က္ပါ၊ ဘယ္မ်ဳိးကို သံုးပါဆိုတာကိုလည္း အစိုးရကပဲ ႏွစ္စဥ္ ညႊန္ၾကားတတ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အခုေခတ္မွာ အစိုးရကခ်ဳပ္ကိုင္တယ္ဆုိတာက ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္တုန္းကေလာက္ မဆိုးေတာ့ပါဘူးလို႔ လယ္သမားႀကီးက ေျပာ ျပပါတယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ႏုိင္ငံျခားပုိ႔ကုန္မွာ စပါးက ၆၀ ကေန ၈၀ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဆန္ပို႔ကုန္က တုိင္းျပည္ပို႔ကုန္ရဲ႕ ၃ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ ထိုးက်သြားၿပီး၊ သဘာ၀ ဓာတ္ေငြ႔ေတြပဲ တရေဟာ ႏုိင္ငံျခားကိုေရာင္းေနပါတယ္။ ျမန္ မာျပည္က တဦးခ်င္း ဆန္စားသံုးမႈဟာ ကမာၻမွာ အမ်ားဆံုးဆုိေပမယ့္ ထုတ္လုပ္မႈအပုိင္းမွာေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အရင္အတုိင္းဘာမွ မေျပာင္းလဲသေလာက္ပါပဲ။
ျမန္မာျပည္က ဆန္စပါးထုတ္လုပ္မႈဆုိတာက အဂၤလိပ္ေခတ္က အေမြျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္အစိုးရဟာ သူ႔ကိုလိုနီေတြကို ဘယ္ႏိုင္ငံက ဘယ္လိုကုန္အမ်ဳိးအစားထုတ္လုပ္ – ဆုိတာမ်ဳိး တြန္းတြန္းတုိက္တုိက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ လက္ဖက္၊ ေကာ္ဖီ၊ ပဲ၊ ရာဘာ စသျဖင့္ ကိုလိုနီ ႏုိင္ငံ ေတြကို သင့္ေတာ္သလို စိုက္ခုိင္းပါတယ္။ ဒီလိုိနဲ႔ ျမန္မာျပည္က်ေတာ့ ဆန္စပါးထုတ္လုပ္ရာနုိင္ငံ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္တုန္းက ဦးသက္ထြန္းဆုိတဲ့ အသက္ ၈၆ ႏွစ္အရြယ္ အဘုိးႀကီးတေယာက္နဲ႔လည္း သိကြၽမ္းခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ သူက ၁၉၄၈ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အစိုးရရဲ႕အမ်ဳိးသားစီမံကိန္း၀န္ႀကီးဌာနမွာ အဆင့္ျမင့္တာ၀န္ထမ္းခဲ့တဲ့သူပါ။
အိႏၵိယအငတ္ေဘးအေၾကာင္းေျပာေတာ့ ျမန္မာျပည္ကဆန္ေတြကို မပို႔ေတာ့ဘဲျဖတ္လိုက္လို႔ အိႏၵိယသားေတြ အငတ္ေဘးနဲ႔ ၾကံဳရတဲ့အ ေၾကာင္းကို သူမွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာျပည္ကေန ဆန္တန္ခ်ိန္တသန္း အိႏိၵယကိုတင္ပို႔ေနတာပါ။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး မၿပီးခင္အထိ အိႏၵိယေရာ၊ ျမန္မာပါ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီပါပဲ။ စစ္ေၾကာင့္ ဆန္ေတြ အိႏၵိယကိုမပို႔ေတာ့တဲ့အခါမွာ အိႏၵိယက လူ ၃ သန္း အ ငတ္ေဘးနဲ႔ ၾကံဳရေတာ့တာေပါ့ေလ။ ဦးသက္ထြန္းက သူမီလုိက္တဲ့ ဘန္ဂေလာအငတ္ေဘးအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္က သမုိင္းထဲမွာ တိမ္ျမႇဳပ္သြားခဲ့ပါၿပီ။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဆန္စပါးကိစၥကို အာကီယို တာကာဟာရွီဆုိတဲ့ တိုက်ဳိတကၠသိုလ္က ပါေမာကၡတေယာက္ဆီကေန က်ေနာ္ အေစာဆံုးသိ ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီပါေမာကၡဟာ ျမန္မာျပည္ေက်းလက္က စီးပြားေရးနဲ႔ စုိက္ပ်ဳိးေရးက႑ကို အထူးျပဳေလ့လာေနတဲ့သူပါ။
ဂ်ပန္ေခတ္မွာလည္း ဂ်ပန္စစ္သားေတြက ႏြားေတြကို ရိကၡာအျဖစ္ ေဖာ္စားပစ္လုိက္လို႔ လယ္သမားေတြ ခုိင္းစရာႏြားအေရအတြက္က် ဆင္းၿပီး၊ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ စပါးထုတ္လုပ္မႈလည္း တရေဟာက်ဆင္းခဲ့တဲ့အေၾကာင္း တာကာဟာရွီက ေျပာျပဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ျမန္မာျပည္အတြက္ကေတာ့ ဆန္ဖူလံုပါတယ္။ အိႏၵိယကို မပို႔ေတာ့တာကလည္း တေၾကာင္းေပါ့ေလ။
အက်ဳိးရလဒ္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္က ဆန္မရလို႔ ငတ္ၾကတဲ့ အိႏၵိယျပည္သူအေရအတြက္ဟာ ဒုတိယကမၻာစစ္ေၾကာင့္ ဂ်ပန္ျပည္မွာငတ္တဲ့ အေရအတြက္နဲ႔ အတူတူေလာက္ရွိတယ္လို႔ တာကာဟာရွီက ေျပာျပပါတယ္။
အိႏၵိယက အမ်ဳိးသမီးဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္က ဘန္ဂေလာအငတ္ေဘးအေၾကာင္း စံုစမ္းေထာက္လွမ္းၿပီး စာအုပ္တအုပ္ေရးဖူးပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ သတင္းေထာက္အမ်ဳိးသမီးက ၿဗိတိသွ်၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ၀င္းစတားခ်ာခ်ီဟာ အေမရိကန္နဲ႔ တျခားႏုိင္ငံေတြက အိႏၵိယကို ဆန္ အကူအညီေပးဖို႔ ကမ္းလွမ္းတာကိုပယ္ခ်တဲ့အေၾကာင္း ေရးထားပါတယ္။ ခ်ာခ်ီက အိႏၵိယအမ်ဳိးသားေတြအေပၚ မုန္းတီးတဲ့စိတ္အခံေၾကာင့္ ဒီလို ဆံုးျဖတ္တာလို႔ အဲဒီစာအုပ္မွာ အတိအလင္း ဆုိထားပါတယ္။ ခ်ာခ်ီက အိႏၵိယလူမ်ဳိးေတြက “ယုန္ေတြလိုပဲ ေမြးလြန္းအားႀကီးလို႔ ငတ္ ရတာ၊ ငတ္ပါေစ” လို႔ ေျပာတဲ့အေၾကာင္း အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ေရးထားပါတယ္။
အေနာက္ဘက္ ဥေရာပမွာေတာ့ ခ်ာခ်ီဆုိတာ သူရဲေကာင္းႀကီးေပါ့ေလ။ အိႏၵိယသတင္းေထာက္အမ်ဳိးသမီးဟာ တိမ္ျမႇဳပ္ေနတဲ့ ခ်ာခ်ီရဲ႕ မေကာင္းခဲ့တဲ့ သမုိုင္းကို မီးေမာင္းထုိးျပသူလို႔ တိုင္းမ္မဂၢဇင္းႀကီးက အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထြက္ၿပီးတဲ့ေနာက္၊ အေနာက္ မီဒီယာေတြကလည္း ခ်ာခ်ီရဲ႕ မေကာင္းခဲ့တဲ့သမုိင္းတခ်ဳိ႕ေဖာ္ထုတ္ေရးသားလုိက္ၾကတာ။ တေယာက္ကဆုိရင္ ဟစ္တလာနဲ႔ႏႈိင္းတဲ့ အထိ ေတာင္ ျဖစ္ကုန္ပါေရာလား။
အိႏၵိယသတင္းေထာက္အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ စာအုပ္အေၾကာင္းဆက္ရရင္ သူက ဂ်ပန္တပ္ေတြကလည္း အိႏၵိယ အငတ္ေဘးကိစၥမွာ တစိတ္တပိုင္း တာ၀န္ရွိတဲ့ အေၾကာင္းေရးထားပါတယ္။ အကယ္၍ ဂ်ပန္ကသာ ျမန္မာျပည္ကို အေစာဆံုးမက်ဴးေက်ာ္ခဲ့ရင္ အိႏၵိယ အငတ္ေဘးကလည္း ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူးတဲ့။
ပုသိမ္ၿမိဳ႕က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲမွာ မိုးခုိေနတုန္း အတိတ္တခ်ိန္ဆီက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဆန္စပါးထုတ္လုပ္မႈအေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားမိတာ ေတြပါပဲ။ ပုသိမ္ကို ေဆးကုဖို႔လာရင္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲမိုး၀င္ခုိေနတဲ့ လယ္သမားႀကီးနဲ႔ စကားေကာင္းတုန္းမွာပဲ အျပင္မွာ မုိးလည္း စဲ သြားပါတယ္။
က်ေနာ္က လယ္သမားႀကီးကို ဘ၀မွာ ဘာကေက်နပ္စရာေကာင္းလဲလို႔ ေမးမိပါတယ္။ သူက စိတ္႐ႈပ္ေထြးသြားတဲ့ပံုနဲ႔ ဘာမွေက်နပ္စရာ မရွိဘူးလို႔ ျပန္ေျဖပါတယ။၊ ေနာက္ေတာ့မွ ဘုရားသြားတာေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္၊။
ျမန္မာျပည္က ဗုဒၶဘဘာသာ၀င္ေတြဟာ သူတုိ႔ဘ၀မွာ အဆုိးေတြနဲ႔ ၾကံဳရတဲ့အခါ၊ စိတ္မခ်မ္း ေျမ႕စရာေတြနဲ႔ ၾကံဳရတဲ့့အခါမ်ဳိးမွာ အတိတ္ ကံေၾကာင့္ျဖစ္ရတာလိုပဲ စိတ္ေျဖေလ့ရွိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစိုးရမင္းေတြ၊ အႀကိဳက္ေတြ႔ေနတာလည္း ဒီလို ကံကိုယိုးမယ္ဖြဲ႔ တတ္တဲ့ ျမန္မာ့ဓေလ့ပဲလို႔ ဆုိရမလားပဲ။
မုိင္နီခ်ီ ရွင္ဘြန္းမွာပါတဲ့ မူရင္းေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။
……………..
Myanmar’s refusal to accept foreign aid workers following ‘08 cyclone seen as ‘evil’
Takayuki Kasuga (Mainichi Japan)
The delta area that spreads along the Irrawaddy River is known as one of the largest rice production areas in the world. I arrived in Pathein, the center of the area, in the evening when I was caught in a storm. I rushed into a teahouse, sat down and relaxed. As the rain got heavier, people and cars passing by the teahouse looked increasingly hazy.
I like rainy scenes like this. I feel a sense of relief as if I’m in a safety zone. I can use the rain as an excuse for doing nothing or being unable to do anything.
When I talked about such feelings, my tour guide said, “Is that right?” with a depressed expression.
“I saw hell when I was here 3 1/2 years ago,” the guide added, referring to Cyclone Nargis that hit the area in May 2008. The disaster left an estimated 140,000 people dead or missing. The military regime that was ruling the country at the time had refused to accept emergency humanitarian assistance from the international community for three weeks from the time the disaster hit the area, during which the damage spread.
“The authorities feared that foreigners spurring pro-democracy movements would melt into relief and rescue workers and enter the country. Shortly afterwards, the Sichuan earthquake struck. The authorities saw many foreign rescue and relief teams going into China one after another, and reconsidered their refusal to accept foreign aid workers,” the guide explained.
Myanmar’s initial response to the cyclone, which showed it disregarded human lives, left the international community with the impression that “the military regime was evil.” It also contributed to antipathy against the military regime among people in Myanmar, including my guide who worked in disaster-hit areas as an interpreter for rescue and relief teams.
I saw an elderly man, who appeared to be taking shelter from the rain, at the teahouse. “I came here from a nearby village to visit a clinic. I had lung problems,” he said. The man was a farmer and living with his son and daughter. He then talked about Cyclone Nargis.
In his village, nobody was killed in the disaster, but his home made from nipa wood was blown away by the cyclone. He lost all his cooking equipment and bedding, and managed to live on relief supplies over the next year. Two-thirds of his 15-acre rice paddy was flooded with sea water, and crabs and shellfish were left there after the flood water receded.
“Even after rice plants released buds, crabs would cut them off. So I was hardly able to prepare a harvest until recently,” he said with a bitter smile.
However, the man added his most important assets remain intact. The seven buffaloes he kept to use in his agricultural work have increased to 14. His cows are a large part of his assets as each cow can be sold for about 30,000 yen, three times the monthly salary for a public servant in the country.
People in urban areas tend to associate “assets” with gold and jewels, but cows are treasures for farmers, who make up an overwhelming majority of the population in Myanmar.
All land in Myanmar, including farmland, is owned by the government. Farmers are granted the right to cultivate their plots. When farmers renew their contracts to use their land every year, the government is supposed to specify the kinds of plants they are supposed to grow, including their breeds.
However, the man said the rules are no longer stringently observed. “The government strictly checked what we grew at the time of socialism, but now it has become loose. I select the breeds of rice I grow at my own discretion.”
In the past, rice accounted for 60 to 80 percent of the amounts of Myanmar’s total exports, but the ratio has dropped to 3 percent due partly to rapid growth in its exports of natural gas. However, the per-capita rice consumption in Myanmar is the largest in the world. Its position as a major rice production area remains unchanged.
This is a legacy of British colonial rule. The British Empire forced its colonies to produce a certain kind of product, such as tea, coffee beans and rubber. Myanmar was required to produce rice.
Churchill refused to provide food relief to starving India
I got acquainted with U Thet Tun, 86, in the previous capital of Yangon. He was a high-ranking official with the National Planning Ministry shortly after Myanmar won independence in 1948.
He told me about a famine in India due to the suspension of Myanmar rice exports to India. “Myanmar had exported 1 million tons of rice to India (also under British rule) a year until World War II began. However, our exports were suspended due to the war, causing 3 million Indians to starve.” It is known as the “Bengal famine,” which is buried in history.
I had learned about Myanmar’s rice situation from Akio Takahashi, professor at the University of Tokyo specializing in the economy of Myanmar’s agricultural villages.
Since many Japanese soldiers ate meat from cows used for agricultural work in Myanmar under Japanese rule, rice production decreased sharply, according to Takahashi.
Still, the professor added that Myanmar had sufficient rice partly because its rice exports to India were interrupted. As a result, numerous Indian people starved, and their number is almost equal to the Japanese victims of World War II, including civilians.
A female journalist from India has published a book based on her investigation into the cause of the Bengal famine. In her book, the journalist asserts that then British Prime Minister Winston Churchill declined U.S. and other countries’ offers to provide rice to India as relief supplies. Behind Churchill’s decision is reportedly his prejudice against ethnic Indians. The books points out that Churchill said Indians starved because they bred like rabbits.
Churchill is viewed in western Europe as a hero, but the female journalist’s book shed light on his hidden side, Time magazine said. Since her book was published, many media outlets in the West have played up Churchill’s dark side and one commentary even compared him to Hitler.
However, the author of the book points out that the Imperial Japanese Army was partially responsible for the famine, saying that the disaster would not have happened if Japan hadn’t invaded Myanmar in the first place.
The rain eased off while I was listening to the farmer at the teahouse.
When I asked him what he enjoyed in life, he looked puzzled and replied, “Nothing,” then said, “Maybe, visiting pagodas.”
Buddhists in Myanmar tend to attribute their unhappiness and bad luck to what they did in their previous life in a karmic way. This is favorable to the rulers of the country.
(Mainichi Japan) January 29, 2012
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
