ဖိုးထက္ – သီးခံၾကပါ ျမန္မာ ဒီ အိပ္ခ်္ ေလာရင္႔စ္မ်ား

သီးခံၾကပါ ျမန္မာ ဒီ အိပ္ခ်္ ေလာရင္႔စ္မ်ား
ဖိုးထက္၊ ဇြန္ ၂၆၊ ၂၀၁၄

ဆရာၾကီး ျမသန္းတင္႔၏ “ၾကာညိဳနံ႔သင္းေသာ ေရ၀တီမ” ဆိုတဲ႔ စာအုပ္ထဲမွာ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာ D. H. Lawrence ၏ Lady Chatterley’s Lover (ေလဒီခ်က္တာေလ၏ ခ်စ္သူ) ဆိုသည္႔ စာအုပ္ အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေလး ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဘူးသည္။

ဒီ အိပ္ခ်္ ေလာရင္႔စ္က ၁၉၂၆ ကေန ၁၉၂၈ ခုႏွစ္အထိ အီတလီႏိုင္ငံ ဖေလာရင္႔စ္ နယ္မွာ ေရးၿပီး ပထမဆံုး ေရးသား ထုတ္ေ၀ခဲ႔တယ္တဲ႔။ သူ႔ႏိုင္ငံ အဂၤလန္ႏိုင္ငံမွာ အဲဒီအခ်ိန္က ထုတ္ေ၀ရင္ ညစ္ညမ္းစာေပးဆိုၿပီး အေရးယူမွာစိုးလို႔ တစ္ျခားႏိုင္ငံေတြမွာဘဲ တည္းျဖတ္ထားၾကတဲ႔ စာမူေတြကိုဘဲ ထုတ္ေ၀ခဲ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ နာမည္ၾကီးလာေတာ႔ တိုးတိုးက်ိတ္က်ိတ္ ထုတ္ေ၀ေနတာေတြလဲ ရိွသတဲ႔။ ၁၉၆၀ က်မွ သူ႔ႏိုင္ငံမွာ ပင္ဂြင္းစာအုပ္တုိက္က ထုတ္ေ၀တယ္။ အဲဒီမွာ အဂၤလန္ အစိုးရဘက္က ညစ္ညမ္းစာေပဆိုၿပီး ပင္ဂြင္းစာအုပ္တိုက္ကို တရားစြဲတယ္။

တရားခြင္မွာ အစိုးရဘက္က စာေရးဆရာရဲ႕ စာအုပ္ဟာ ညစ္ညမ္းတယ္ ဆိုၿပီး စာအုပ္ထဲက ညစ္ညမ္းတဲ႔ စာလံုးေတြကို ယူၿပီး ေလွ်ာက္လဲတယ္။ အက္ဖ္နဲ႔ စတဲ႔ စကားလံုး ဘယ္ေလာက္ပါေၾကာင္း။ ဘီနဲ႔ စတဲ႔ စကားလံုး ဘယ္ေလာက္ ပါေၾကာင္း ဘာညာေပါ႔ေလ။ စာအုပ္တိုက္ဘက္ကလဲ ေရွ႕ေနၾကီးေတြနဲ႔ အတူတူ စာေရးဆရာေတြ၊ စာေပ ပညာရွင္ေတြက ခုခံ ေလွ်ာက္လဲၾကတယ္။ အဲဒီ အမွဳ တရားခြင္ဟာ စာေပေလ႔လာ ေဆြးေႏြးေရးၾကီးလို ျဖစ္လာတယ္တဲ႔။  တိုတိုေျပာရရင္ ေနာက္ဆံုးမွာ အမွဳကို စာအုပ္တုိက္ဘက္က ႏိုင္သြားတယ္တဲ႔။

အမွဳၿပီးေတာ႔ တရားခြင္ အျပင္မွာ တရားခံေရွ႕ေနၾကီးက “ေလာရင္႔စ္လို စာေရးဆရာက ဒီ၀တၳဳထဲမွာ ဒီရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီစကားလံုးေတြကို သံုးစြဲသြားတာဟာ ဥပေဒနဲ႔ မျငိစြန္းဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္လဲခဲ႔တာပါ။ ဒါေပမယ္႔ ေလာရင္႔စ္ကို တုၿပီး လိုက္ေရးၾကလို႔ေတာ႔ မျဖစ္ဘူးဗ်။ ဒီစကားလံုးေတြကို တျခားေပါက္တတ္ကရ စာေရးဆရာေတြက သူတို႔ ၀တၳဳေတြထဲမွာ ထည္႔သံုးရင္ေတာ႔ အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္လိမ္႔မယ္” လို႔ ေျပာခဲ႔တယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ဒီစာအုပ္နဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ဆရာျမသန္းတင္႔ရဲ႕ ေဆာင္းပါးေလးနဲ႔ ၀ီကီပီဒီးယား က အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေလးဘဲ ဖတ္ဘူးတာပါ။ မူရင္းဖတ္ဘူးဖို႔ ေ၀းေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင္႔ ဆရာၾကီးရဲ႕ ေဆာင္းပါးေလးကို သြားၿပီး သတိရသလဲ ဆိုရင္ အခု ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေပနယ္မွာ Hot ေနတဲ႔ စာအုပ္ တစ္အုပ္ေၾကာင္႔ပါ။

အဲဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ဘူးၿပီလားဆိုရင္လဲ အခုအခ်ိန္ထိ မဖတ္ဘူးေသးဘူး။ စာအုပ္ထက္ စာေရးဆရာကို ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ၾကည္႔ျပန္ေတာ႔ မသိျပန္ဘူး။ ဒီလိုဆို စာအုပ္လဲ မဖတ္ရေသးဘူး၊ စာေရးဆရာကိုလဲ မသိဘူး။ ေ၀ဖန္ေရး နဲ႔ ေလကန္ေရး မလုပ္တာဘဲ ေကာင္းမွာေပါ႔။ အေကာင္းဆံုးကေတာ႔ စာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးမွ ေကာက္ခ်က္ခ်တာ အေကာင္းဆံုးေနမွာပါ။ ဒါေပမယ္႔…

ကၽြန္ေတာ္ အထက္တန္းေအာင္တာ မႏၱေလး အ.ထ.က (၁) က။ ေယာက္ကၤ်ားေလးေက်ာင္း။ ဆရာမေတြနဲ႔ မုန္႔ေရာင္းတဲ႔ အန္တီၾကီးေတြကလြဲလို႔ အကုန္ က်ားၾကီးပါဘဲ။ ဒီေတာ႔ ေနတာထိုင္တာ သိပ္လြတ္လပ္တယ္။ ဆိုလိုတာက စည္းကမ္း မေကာင္းတာကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ေဘးမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ မရိွတဲ႔ အခ်ိန္မ်ားတာဆိုေတာ႔ စကားေျပာရတာ လြတ္လပ္တယ္။ အားရပါးရ ေအာ္ဆဲခ်င္လဲ ဆဲေနၾကတာပါဘဲ။ ေနာက္ၿပီး အဓိက ေျပာခ်င္တာက ေယာက္က်ၤားေလးေတြၾကား ထဲမွာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လက္ဆင္႔ကမ္းဖတ္ရတဲ႔ စာအုပ္ေတြ မဖတ္ခ်င္မွာ အဆံုး။ ဖတ္လို႔ သိပ္ေကာင္းၾကေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ အခု ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔ရင္ အလြန္ေအာက္တန္းက်တဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြကို အားေပး အားေျမွာက္ျပဳတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြ မ်ားတာဘဲ။ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ၿပီးေရာ အျပင္မွာ မုဒိန္းမွဳေျမာက္မယ္႔ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေတြ ခ်ည္းပါဘဲ။

သူဘဲ ဖတ္ခဲ႔ၿပီးေတာ႔ အခုမွ အလြန္ေအာက္တန္းက်သေလး ၊ ဘာေလး ေျပာေနတယ္လို႔ မထင္ေစလိုဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သာ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက အခု အသက္အရြယ္အထိ ၾကားထဲမွာ စာဖတ္၀ါသနာ မပါခဲ႔ဘဲ (၀ါ) စာမဖတ္ခဲ႔ဘဲ ေနခဲ႔ရင္ အဲဒီစာအုပ္ေတြ အခုအခ်ိန္ထိ ေခါင္းထဲ ရိွခ်င္ ရိွေနႏိုင္အံုးမွာေပါ႔။ စာဖတ္နည္းနည္း ရင္႔က်က္လာေအာင္ (ကိုယ္႔ဘာသာ ရဲရဲတင္းတင္း ထင္ပါရေစ) စာအုပ္ေတြကို အခ်ိန္ေပးၿပီး ဖတ္ခဲ႔ၾကရတာ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲဒီလို စာဖတ္ခဲ႔ၾကမွဘဲ အဲဒီ ဘယ္စာအုပ္ကေတာ႔ အျပာေရာင္သမ္းတယ္၊ ဘယ္စာအုပ္ကေတာ႔ ဘယ္လို ေကာင္းတယ္လို႔ ခြဲႏိုင္တာ။ ဘာစာအုပ္မွ အစဥ္အဆက္ ေကာင္းေကာင္းမဖတ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ လူေတြကို ေဒါက္တာ ေအာင္ခင္ဆင္႔ရဲ႕ “ဖို မဆက္ဆံေရး” စာအုပ္ ေပးဖတ္လဲ သူ႔မွာ ဒုကၡမ်ားေနဖို႔ ဘဲ ရိွမယ္။

ဆရာေဆြလိွဳင္ဦးရဲ႕ စာအုပ္ေတြမွာ ဘာမွ တစ္တစ္ခြခြ မပါတဲ႔ အေရးအသားေတြမွဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာဖတ္သက္ မရင္႔ခင္က လူကို ပူထူေနေအာင္ ဖတ္ခဲ႔ၾကရတာမို႔လား။ “မေခ်ာဆယ္ေယာက္ ကိုယ္တစ္ေယာက္” ဖတ္ၿပီး အိပ္မက္ေတြေတာင္ မက္ေလာက္ေအာင္ စြဲခဲ႔ၾကဘူးတယ္။ အခုဒီအသက္အရြယ္က်မွ ျပန္ၾကည္႔ေတာ႔ ဆရာေဆြလိွဳင္ဦးစာေတြဟာ အခ်ိန္ရဲ႕ မွတ္ေက်ာက္တင္မွဳကို ခံႏိုင္တဲ႔ စာေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိလာရတာ။

“လူ႔စိတ္သည္ မေကာင္းမွဳတြင္ ေမြ႔ေလ်ာ္သည္” လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘုရားရွင္က မွတ္ခ်က္ေပးခဲ႔တယ္။ သိပ္မွန္တဲ႔ စကားပါ။ လူ႔စိတ္ အေျခခံမွာကိုက မေကာင္းတာနဲ႔ ေကာင္းတာ လုပ္ဖို႔မွာ မေကာင္းတာ လုပ္ဖို႔ သိပ္တုိက္တြန္းစရာ မလိုဘူး။ အခု အင္တာနက္ ေခတ္ၾကီးမွာ အရင္လို တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ လက္ဆင္႔ကမ္းဖတ္ရမယ္႔ စာအုပ္ေတြ မလိုေတာ႔ဘူးေလ။ မလိုခ်င္၊ မျမင္ခ်င္မွာ အဆံုး။ သိပ္ကို လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ရႏိုင္ပါတယ္။ အင္တာနက္ေပၚမွာ ဗဟုသုတတစ္ခုခု တိုးေအာင္ ရွာေဖြၿပီး ဖတ္ၾက၊ မွတ္ၾကမလား။ မဟုတ္တာ ရွာေဖြ ၾကည္႔မလား။ ဘယ္ဟာကို အထူးသျဖင္႔ လူေတြ လုပ္ေနၾကသလဲ လို႔ ေမးခြန္းေမးဖို႔ ကၽြန္ေတာ႔္မွာ အားမရိွပါဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ ကိုယ္ ကိုယ္ အသိဆံုးမို႔ေပါ႔။

အခု ဒီဆရာရဲ႕ စာအုပ္ ဘယ္လို ေနမလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ႔ ဒီဆရာက ဆရာျမသန္းတင္႔ေလာက္ မေတာ္ႏိုင္မွာေတာ႔ ေသခ်ာတယ္။ ဒီ အိပ္ခ်္ ေလာရင္႔စ္ေလာက္ ေရးတတ္၊ တင္ျပတတ္ပါ႔မလား (ရည္ရြယ္ခ်က္ ေကာင္းေစအံုးေတာ႔)။ ဒီလို အျပာ စာအုပ္မ်ိဳးလို႔ အသံထြက္လာေစမယ္႔ စာအုပ္မ်ိဳးကို ဆရာ ေန၀င္းျမင္႔၊ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ (ကန္ေတာ႔ပါ ဆရာတို႔) တို႔ ေရးတယ္ဆိုရင္ ဘာသံသယမွ မ၀င္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျဖစ္မွာပါ။ ဆရာေတြရဲ႕ သိကၡာ၊ သမာဓိဟာ ငရဲမီး အစားခံၿပီးသားပါ။ မွတ္ေက်ာက္ အတင္ခံၿပီးသားမို႔လား။

ေနာက္ၿပီး ၁၉၆၀ က အဂၤလန္နဲ႔ ၂၀၁၄ က ျမန္မာႏိုင္ငံ အဆင္႔အတန္းတူၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ပညာရည္ အဆင္႔အတန္းကေကာ ေခတ္မွီမွီ ကမာၻၾကည္႔ ၾကည္႔ႏိုင္ၿပီလား။ စာအုပ္ စာေပေတြကို အရမ္းကို ခ်စ္ျမတ္ႏို္း ခင္တြယ္ေနၾကတဲ႔ လူမ်ိဳး ဟုတ္ရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ္႔ အေတြးေတြကဘဲ အရမ္း ကြန္ဆာေဗးတစ္ ျဖစ္လြန္းေနသလား။

ဘယ္လိုဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီဆရာရဲ႕ စာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္အံုးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အသက္ကလဲ ၁၈ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီးတာ ႏွစ္ခါေတာင္ ရိွေရာ႔မယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ စာအုပ္ ဦးေဏွာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်စမ္းပါရေစ။ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ကိုယ္ေရးၾကတာေပါ႔ေလ။ ကိုယ္႔ အယူအဆကိုယ္ ကိုယ္ ၾကိဳက္သလို တင္ျပႏုိင္ၾကတာေပါ႔။

ဒါေပသိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ထဲမွာ ရိွေနရမွာက ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အခု အခ်ိန္မွာ အသက္အရြယ္ အေရးမၾကီးဘူး။ ၁၈ ႏွစ္ေတြ၊ ၁၀ ႏွစ္ေတြ ေဘးခ်ိတ္။ ကိုယ္ေကာင္းစားဖို႔၊ ကိုယ္စိတ္ေက်နပ္ေစဖို႔ မေမြးေသးတဲ႔ မ်ိဳးဆက္ေတြကိုေတာင္ အသံုးခ်လိုက္ဖို႔ သြားရည္တျမားျမားနဲ႔  ျဖစ္ေနၾကတာ မို႔လား။ “တစ္မ်ိဳးသားလံုး ပညာရည္ ျမင္႔မားေရးႏွင္႔ စာရိတၱ ေကာင္းမြန္ေရး” ဆိုတဲ႔ ေဆာင္ပုဒ္ေတြဟာ လက္ရိွအခ်ိန္မွာ သိပ္ၿပီး ဟားဖို႔ ေကာင္းေနတယ္ မို႔လား။

ေနာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဒီ အိပ္ခ်္ ေလာရင္႔စ္ မဟုတ္ဘူး။ ျမသန္းတင္႔ မဟုတ္ဘူး။ သိန္းေဖျမင္႔ မဟုတ္ဘူး။ စာအုပ္ကို ဖတ္မယ္႔ သူေတြဟာလဲ ကမာၻေက်ာ္ တကၠသိုလ္ၾကီးေတြ ရိွတဲ႔ တိုင္း၊ ႏိုင္ငံက ျပည္သူေတြ မဟုတ္ဘူး။ စစ္ကၽြန္ဘ၀မွာ တစ္ရက္လုပ္ တစ္ရက္စား (ကၽြန္ေတာ္လဲ အတူတူ) အသက္မထြက္ေအာင္ ရုန္းေနရတဲ႔ ျပည္သူေတြ။

ႏိုင္ငံသား တစ္ဦး၀င္ေငြ ကမာၻ႔အဆင္႔မွီလာရင္၊ ညနက္သန္းေခါင္ ဘယ္အေဖာ္မွ မပါဘဲ အိမ္ကို ေဘးမသီး ရန္မခ ျပန္ႏိုင္တဲ႔ ဘ၀ေတြ ျဖစ္လာရင္ ဒီလို အျငင္းပြားရတဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ေရးၾကေပါ႔။ အခု လက္ရိွ ေခတ္ၾကီးမွာေတာ႔ သီးခံၾကပါ ျမန္မာ ဒီ အိပ္ခ်္ ေလာရင္႔မ်ား။
(သရုပ္ေဖာ္ – ေစာငိုကာတြန္းကို ျဖတ္ေတာက္သုံးစြဲသည္)

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ