ေသနတ္သံေတြ တိတ္သြားတဲ့ အထိ ကဗ်ာေတြ ရြတ္ဆိုၾက
ၿငိမ္းေ၀၊ မိုးမခ၊ ဇြန္ ၁၂၊ ၂၀၁၄
ကခ်င္ ျပည္တြင္းစစ္ပြဲ ျပည္လည္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ သံုးႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆုေတာင္းပြဲ ႏွင့္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုပြဲ ကို ဇြန္လ (၉) ရက္ ညေန (၃) နာရီ ခြဲ အခ်ိန္ တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အင္းလ်ား ကန္ေဘာင္ ၌ ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ားအသင္း က က်င္းပခဲ့။
တခါတရံ မဂၢဇင္းတခ်ဳိ႕တြင္ ကဗ်ာရြတ္ပြဲမ်ားအေၾကာင္းကို ဖတ္ရသည္။ ထိုအခါ ကဗ်ာရြတ္ဆိုသည့္ အေလ့အက်င့္ အနည္းအက်ဥ္းရွိလာခဲ့သူ မိမိအဖို႔ အလိုလို တက္ၾကြ ရႊင္လန္းေနမိသည္။ မဂၢဇင္းထဲတြင္ ပါသည့္ ကဗ်ာရြတ္ပဲြမ်ားကို စိတ္ကူးႏွင့္ ျမင္ၾကည့္သည္။ စိတ္နား ႏွင့္ ေထာင္ၾကည့္သည္။ ကဗ်ာရြတ္ဆိုေနၾကသူမ်ား၏ ကိုယ္ဟန္ အမူအယာမ်ားကို စိတ္ကူးဖြဲ႕ၾကည့္သည္။ ရြတ္ဆိုၾကသည့္ ကဗ်ာမ်ားထဲ၌ မိမိ က်က္မွတ္မိၿပီး ကဗ်ာ ပါ၀င္ပါက ကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာ၀င္ရြတ္ေနသလို စိတ္လွဳပ္္ရွားရသည္။ ကဗ်ာ တပိုင္းတစကို ပါးစပ္က အလိုလို ရြတ္ဆိုမိလ်က္သား ျဖစ္ရသည္။ ကဗ်ာရြတ္ပြဲတြင္ ပါ၀င္ ရြတ္ဆိုသူမ်ား၏ ရင္ခုန္မႈ အရွိန္အဟုန္မ်ားမွာ မီးေတာက္တခုက တျခား မီးေတာက္တခုဆီ ယိမ္းထိုး ကူးယွက္သြားသလို မိမိထံ ထိယွက္ ပူး၀င္လိုက္ၾကျခင္းျဖစ္ ဟန္ တူေလသည္။
အမွန္စင္စစ္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းအလုပ္ကို မိမိကိုယ္တိုင္က အသိရွိရွိႏွင့္ စတင္ ေဆာင္ရြက္လိုက္ ႏိုင္ခဲ့ျခင္းေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ ၁၉၉၃ခု၊ မာနယ္ပေလာ၌ က်င္းပသည့္ စာဆိုေတာ္ေန႔ အခမ္းအနားတြင္ ရွဳေဒါင့္ ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာေဟာင္း (ဦး) ၀င္းခက္က “မနက္ျဖန္ၾကရင္ ဒီကဗ်ာကိုရြတ္ေပးစမ္းပါကြာ”ဟု ဆိုျခင္းျဖင့္ မိမိမွာ ကဗ်ာေရးသူအျဖစ္မွ ကဗ်ာရြတ္သူအျဖစ္သို႔ ျဖတ္ခနဲ ကူးေျပာင္း ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရ၏။
ရြတ္ဆိုရမည့္ ကဗ်ာက ဆရာေမာင္ေသာ္က၏ “မီးျခစ္တဆံ” ကဗ်ာျဖစ္သည္။ စကားေျပာခြက္ေရွ႕ ကို ေရာက္သည္အထိ မည္သည့္ အသံအေနအထားႏွင့္ ရြတ္ဆိုရမည္ ဆိုသည္ကို ေရြးခ်ယ္ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသး။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ကဗ်ာအေၾကာင္းအရာကို ရုတ္တရက္ ေတြးမိကာ လက္သီးကိုဆုပ္ အသံကိုျမွင့္ၿပီး ေအာ္ ဟစ္လိုက္မိသည္။
“အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တဲ့လားေဟ့…” ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္လိုက္သည့္ မိမိအသံမွာ ကရင္လူငယ္အစည္းအရုံး ခန္းမေဆာင္အတြင္း ပဲ့တင္ထပ္မွ် ဟိန္းသြား၏။ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ခႏၶာကိုယ္တခုလံုး ေသြးမ်ား ပူေလာင္ ဆူပြက္လာၿပီး က်န္ကဗ်ာပိုဒ္မ်ားကို အလိုလို ရြတ္ဆိုမိလ်က္သားျဖစ္သြား၏။ မိမိ၏ ခံစားမႈ အရွိန္အဟုန္မ်ား ေလထဲတြင္ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားေနစဥ္ လက္ခုပ္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာခဲ့၏။ ဆက္လက္ရြတ္ဆိုရန္ ကဗ်ာ စာသား မရွိေတာ့သည့္တိုင္၊ ကဗ်ာရြတ္ဆိုသံ ရပ္ဆိုင္းသြားသည့္တိုင္ ျဖန္႔ထြက္ေ၀းကြာ သြားေနသည့္ စိတ္အလ်င္မ်ား ကို မိမိမွာ ျပန္လည္ ရုပ္သိမ္းလို႔ မရႏိုင္ေသး။ မိမိ၏ စိတ္အလ်င္မွာ ေရွ႕တြင္ ထိုင္ေနသည့္ လူအုပ္၏ ႏွလံုးသားကို ဒိုးယိုေပါက္ ထြင္းေဖာက္သြားခဲ့၏။ မိမိ၏ စိတ္အလ်င္မ်ားကို ျပန္လည္ရုပ္သိမ္း ထိန္းခ်ဳပ္လာႏိုင္ေသာအခါမူ မ်က္လံုးအိမ္မ်ားထဲ၌ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ မွဳန္၀ါးေနေလေတာ့သည္။
၁၉၉၄ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္ပအသံလႊင့္ဌာန တခု၌ အပတ္စဥ္ ပံုမွန္အစီအစဥ္ တခုကိုအသံလႊင့္ခြင့္ရ၏။ ထိုအခါ တပတ္လွ်င္ တႀကိမ္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုရသည့္ သေဘာျဖစ္လာ၏။ ၁၉၉၃ခုႏွစ္ “မီးျခစ္တဆံ” ကဗ်ာကို ရြတ္ဆိုစဥ္က ကဗ်ာအေၾကာင္းအရာကိုေတြးမိၿပီး အမ်ား စိတ္၀င္စားေအာင္ရြတ္ဆိုႏိုင္ခဲ့သည့္ အေတြ႔အႀကံဳအရ၊ အသံ လႊင့္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ထားသည့္ ကဗ်ာမ်ားကို အဓိပၸာယ္ နားလည္သည္ထက္ နားလည္ရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ဖတ္၏။ အဓိပၸာယ္ နားလည္လွ်င္ ကဗ်ာဖတ္သည့္အခါ ပိုမိုအဆင္ေျပသည္ကို သတိျပဳမိလာ၏။ ကဗ်ာဖတ္သည့္အခါ စိတ္ႏွင့္ ဖတ္သည္ထက္ အသံထြက္ဖတ္ျခင္းျဖင့္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုရာတြင္ အလုပ္တ၀က္ၿပီးသလို ျဖစ္ရ၏။
အသံလႊင့္ရန္ ကဗ်ာမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ရာ၌ ပထမပိုင္းတြင္ ကာရန္ပါသည့္ ကဗ်ာမ်ားကို ဖတ္လွ်င္ ရြတ္ဆိုရ ပိုမိုအဆင္ေျပသည္ဟု ထင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာရန္ပါသည့္ ကဗ်ာမ်ားကိုသာ ဦးစားေပးၿပီး ရွာေဖြ ရြတ္ဆို၏။ သ႔ိုေသာ္ ေရြးခ်ယ္ထားသည့္ အသံလႊင့္အစီအစဥ္ ေခါင္းစဥ္က ႏိုင္ငံေရး ေနာက္ခံျဖင့္ ေပးထားသျဖင့့္ ႏိုင္ငံေရး ေနာက္ခံရွိၿပီး ကာရန္ႏွင့္ ေရးဖြဲ႔ထားသည့္ ကဗ်ာမ်ားမွာ ရွာရေဖြရ ခက္ခဲလာခဲ့၏။ ထိုစဥ္က မိမိမွာ မာနယ္ပေလာတြင္ ေနထိုင္သူ ျဖစ္သျဖင့္လည္း ျပည္တြင္းမွ ကဗ်ာပါသည့္ စာအုပ္မ်ားကို ဆက္သြယ္ရယူရန္မွာ အခက္အခဲရွိ၏။ အေျခအေနက ေတာင္းဆိုသျဖင့္ ကာရန္မပါဘဲ ေရးဖြဲ႔သည့္ ကဗ်ာမ်ား၊ လြတ္လပ္ ကာရန္စနစ္ျဖင့္ ေရးဖြဲ႔သည္ ကဗ်ာမ်ားဖက္သို႔ အလိုလိုဦးလွည့္ခဲ့ရ၏။ ထိုအခါ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာမ်ားမွာ ကာရန္ႏွင့္ေရးစပ္သည့္ ကဗ်ာမ်ားထက္ ပိုမိုအားစိုက္ရြတ္ဆိုရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း ထူးထူးျခားျခား သတိျပဳမိလာရေလသည္။
ကာရန္မပါသည့္ ကဗ်ာမ်ားကို ရြတ္ဆိုသည့္အခါ အသံအနိမ့္အျမင့္ႏွင့္ အသံစီးဆင္းပံု၏ ၀ိေသသကို ထိေတြ႕ခြင့္ရ၏။ အသံအနိမ့္အျမင့္ႏွင့္ အကြာအေ၀း မၾတာမ်ားမွာ ပံုမွန္ ပံုေသမရွိသျဖင့္ ကဗ်ာရြတ္ဆုိေနစဥ္ အသက္ရွဴႏူန္းမွာလည္း ပံုမွန္ ပံုေသထားၿပီး အသက္ရွဴလို႔ မရႏိုင္ေတာ့။ ကာရန္ႏွင့္ ေရးဖြဲ႔သည့္ ကဗ်ာမ်ားမွာမူ ကာရန္ အမ်ဳိးအစားအေပၚ မူတည္ၿပီး အသက္ရွဴမႈ အျပင္း၊ အေပါ့ ကြာျခားသည္မွလြဲ၍ အသက္ရွဴခ်ိန္၊ ရွဴႏွဳန္း တခုႏွင့္တခု သိပ္ၿပီးကြာဟမႈ မရွိလွ၊ မသိသာလွ။ ကာရန္ပါသည့္ ကဗ်ာမ်ားမွာ နရီကို ခ်ိန္တြယ္ထား သေလာက္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာရန္ပါသည့္ ကဗ်ာကိုရြတ္ဆိုလွ်င္ သီခ်င္းတပုဒ္ကို လူတိုင္းလိုက္ၿပီး စည္း၀ါးတီးသလို အထိုက္အေလ်ာက္ လြယ္ကူ၏။ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာမ်ား၏ အသံတည္ေဆာက္ပံုမွာမူ ပံုမွန္၊ ပံုေသမဟုတ္သျဖင့္ ရြတ္ဆိုရာ၌ တမူထူးျခား သစ္လြင္ေနေလသည္။
ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းပဲ ျဖစ္ပေစ၊ ကဗ်ာဖတ္သည္ပဲျဖစ္ပေစ ကဗ်ာကို သီခ်င္းဆိုသလို ရြတ္ဆိုျခင္းႏွင့္ ဇာတ္ ဟန္၊ ဇာတ္သံႏွင့္ ရြတ္ဆိုျခင္းမ်ားကိုမူ ကၽြန္ေတာ္ မႏွစ္သက္မိပါ။
အသံလႊင့္ဌာနမွ တဆင့္ ကဗ်ာရြတ္ခြင့္ရလာေသာအခါ ၿဗိတိသွ်ကဗ်ာဆရာႀကီး ‘ဒီလန္ေတာမတ္စ္’ ကိုသတိရတတ္၏။ သူက အသံလႊင့္ ဌာနမွတဆင့္ ကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီးရြတ္ဆိုသြားခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ အေမရိကန္ ကဗ်ာဆရာမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ “ေရာဘတ္ဖေရာ့ခ္” ႏွင့္ “မာယာအင္ဂ်ီလို (ယခုလတ္တေလာ ေလးမွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ရွာသူ)” တို႔ကိုလည္း စိတ္ထဲ စြဲေန၏။ သူတို႔ႏွစ္ဦးက အေမရိကန္ သမၼတႏွစ္ဦး၏ သမၼတသစ္ က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုပြဲမ်ားတြင္ တက္ေရာက္ ကဗ်ာ ရြတ္ဆိုဖို႔ ဖိတ္ၾကားျခင္းခံခဲ့ၾကရသူမ်ားျဖစ္၏။ သူတို႔တေတြ ဘယ္လို ကဗ်ာရြတ္သည္ကို မေတြ႕မျမင္ဘူးေသာ္ လည္း ကဗ်ာရြတ္သူမ်ား ျဖစ္သည္ဟူသည့္ အသိတခုတည္းႏွင့္ပင္ မိမိမွာ ရင္ခုန္လို႔ မဆံုးခ်င္ေတာ့။
လူမ်ဳိးႏွင့္ခ်ီၿပီး ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းႏွင့္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းကို နားေထာင္သည္ ့အေလ့အက်င့့္ရွိသူ မ်ားမွာ ရုရွားလူမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ၾကားဖူး၏။ ကဗ်ာဆရာ “မာယာေကာ္စကီး” ႏွင့္ “ယက္ဖ္တူရွင္ကို” တို႔၏ ကဗ်ာ ရြတ္ပြဲမ်ားကို ရုရွားလူမ်ဳိး ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး တက္ေရာက္ နားေထာင္တတ္ၾက၏။ ကဗ်ာဆရာ “မာယာေကာ္စကီး” လူပံုအလယ္တြင္ ကဗ်ာရြတ္ေနပံု သတင္းဓာတ္ပံုထဲတြင္ ေတြ႔ဖူး၏။ သူတို႔ ကဗ်ာရြတ္သံမ်ားကိုမူ မၾကားဖူးေသး။
၁၉၉၈ ခုႏွစ္လည္ပိုင္းက ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံမွ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ အျပန္ ရုရွားႏိုင္ငံ၊ ေမာ္စကို ေလဆိပ္တြင္ ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးရန္ (၅)နာရီမွ် ထိုင္ေစာင့္ခဲ့စဥ္က ေလဆိပ္ထဲတြင္ ရွိသည့္ တိတ္ေခြႏွင့္ စီဒီေခြအေရာင္း ဆိုင္မ်ားတြင္ “မာယာေကာ္စကီး” ႏွင့္ “ယက္ဖ္တူရွင္ကို” ကဗ်ာရြတ္ထားသည့္ အသံသြင္း တိတ္ေခြမ်ားကို ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား လိုက္ရွာခဲ့၊ ေမးခဲ့ဖူး၏။ ရွာလို႔ေမးလို႔မရခဲ့။
မိမိႏိုင္ငံတြင္လည္း ကဗ်ာရြတ္ပြဲမ်ား ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား က်င္းပသည္ကို ၾကားေနခဲ့ရ၏။ သို႔ေသာ္ ကဗ်ာဆရာမ်ားႏွင့္ ကဗ်ာခ်စ္သူ အနည္းငယ္မွ်သာ စုေ၀းၾကၿပီး တေယာက္တလွည့္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုၾကျခင္း သာျဖစ္သည္။ အမ်ားျပည္သူ တက္ေရာက္ နားေထာင္ႏိုင္သည့္ အခြင့္အလမ္းႏွင့္ အေလ့အထကိုမူ ယခု အထိ မဖန္တီးႏိုင္ေသး။
ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္း အလုပ္ကို ခံုမင္ မိန္းမူးလာသျဖင့္ ကဗ်ာရြတ္ပြဲမ်ား ျဖစ္ေပၚရန္၊ လူပံုအလယ္တြင္ ကဗ်ာရြတ္ခြင့္ရရန္ ဖန္တီးခ်င္လာခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကမၻာ့ကဗ်ာေန႔ အပါအ၀င္၊ တျခား စာေပႏွင့္ႏိုင္ငံေရး ဆိုင္ရာ အခမ္းအနားမ်ားတြင္ ကဗ်ာတက္ေရာက္ ရြတ္ဆိုခြင့္ရရန္ အခမ္းအနား ဦးစီးက်င္းပ သူမ်ားထံ ခ်ဥ္းကပ္ ေတာင္းဆိုမိ၏။
သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွ စတင္ကာ ကဗ်ာရြတ္ပြဲ၊ ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္း အစီအစဥ္ပါရွိသည့္ အခမ္းအနားမ်ားတြင္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုခြင့္ရလာခဲ့၏။ တခ်ဳိ႕အခမ္းအနားမ်ားတြင္မူ မိမိကိုယ္တိုင္က မခ်ဥ္းကပ္ဘဲ ကဗ်ာ တက္ေရာက္ရြတ္ဆိုေပးပါရန္ ဖိတ္ၾကားျခင္း ကိုလက္ခံရရွိလာခဲ့၏။ ယခုအခါ အသံလႊင့္ဌာန အပါအ၀င္ အခမ္းအနားေပါင္းစံုတြင္ တက္ေရာက္ရြတ္ဆိုခဲ့သည့္ ကဗ်ာပုဒ္ေရ (၄၆၀) ေက်ာ္ရွိခဲ့ၿပီ။
ကဗ်ာရြတ္ ဆိုျခင္းေၾကာင႔္ ရရွိလာသည့္ အက်ဳိး ေက်းဇူးမွာ ေတြးမိတိုင္း ပီတိျဖစ္ဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။ ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ရုရွား ကဗ်ာဆရာေက်ာ္ “ယက္ဖ္တူရွင္ကို” ေျပာဖူးသည့္ စကားမွာ မွတ္သားဖြယ္ျဖစ္၏။ သူက “ကဗ်ာရြတ္တာ နားေထာင္ၿပီး သူတိုင္း နားေထာင္သူအျဖစ္မွ ကဗ်ာဖတ္သူအျဖစ္သို႔ မလြဲမေသြေရာက္ရွိ လာလိမ့္ မယ္” ဟူ၍ ေျပာဖူးေလသည္။
၂၀၀၆ ခု ေအာက္တိုဘာ လဆန္းပိုင္းတြင္ RFA မွတဆင့္ “လက္တဖက္ကို ျမဲေနေအာင္ ကိုင္ထား” ကဗ်ာ ကို ကၽြန္ေတာ္ ရြတ္ဆိုခဲ့၏။ ႏွစ္ရက္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ တယ္္လီဖံုး ျမည္သံၾကားလို႔ ေကာက္ကိုင္လိုက္စဥ္ “လက္တဖက္က တယ္လီဖံုးကို ျမဲေနေအာင္ကိုင္ထား” ဟု တဖက္မွ ၾကားလိုက္ရ၏။ တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနစဥ္ “ေအာင္ခင္ ေလဗ်ာ” ဟူေသာအသံကိုပါၾကားရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ မေဖာ္ျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၀မ္းသာရသည္။ (၇)ႏွစ္တာမွ် အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနခဲ့သည့္ “ေဒါက္တာေအာင္ခင္” ၏ အသံကို တယ္လီဖံုးထဲမွၾကား လိုက္ရ၍ျဖစ္၏။ သူက RFAမွာ မိမိ္ရြတ္ဆိုခဲ့သည့္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ “လက္တဖက္ကို ျမဲေနေအာင္ ကိုင္ထား” ကဗ်ာကို ရည္ညႊန္းေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ တဆက္တည္းဆိုသလိုပင္ “ေဒါက္တာေအာင္ခင္” လို ကဗ်ာ ႏွင့္ေ၀းေနသူအျဖစ္ မိမိဘက္မွ ယူဆထားသူတဦးထံမွ “အဲဒီ ကဗ်ာက ကာရန္မပါဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ားမိုလို႔ နားေထာင္ ေကာင္းတာနဲ႔ တူတယ္၊ တျခားလူဆိုရင္ ပ်က္သြားမွာ” ဟုအားေပးစကားၾကားလိုက္ရ၏။ ယခု အခါ “ေဒါက္တာ ေအာင္ခင္” သည္ ကဗ်ာႏွင့္နီးလာေနၿပီေလာ ဟု ပီတိျဖစ္မိသည္။
ကဗ်ာရြတ္သည့္အခါ ကဗ်ာရြတ္သံကိုနားေထာင္သည့္အခါ ရြတ္ဆိုရင္း၊ နားေထာင္ရင္း၊ ကဗ်ာရြတ္သူႏွင့္ ကဗ်ာနားေထာင္သူ ႏွစ္ဦးစလံုး စရဏကို ထိန္းကာ ေလ့က်င့္သလို ျဖစ္သြားရ၏။ ပရဟိတၱ ကိုထိေတြ႔ရ၏။ ဗ်ာပါဒကိုစားသံုးမိသြား၏။ ၀ိမုတၱိကို တခဏမွ်ရ၏။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ အေျခခံ ယဥ္ေက်းမႈေရး အုတ္ျမစ္ တခု ခ်လိုက္သလိုျဖစ္ရ၏။
ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ “ကင္ဆာရိုဝီဝါ” က အိုဂိုနီ လူမ်ိဳးစုမ်ားအတြက္ ေဆာင္ပုဒ္ တခုဖန္တီးေပးခဲ့သည္။ သူ႔ေဆာင္ပုဒ္က “ကၾက၊ ကၾက ေသနတ္သံေတြ တိတ္သြားတဲ့ အထိကၾက” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ မိမိအေနႏွင့္လည္း ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ားအတြက္ ေဆာင္ပုဒ္တခု တင္ျပခ်င္ေနသည္။ ယင္း ေဆာင္ပုဒ္ကေတာ့ “ရြတ္ဆိုၾကရြတ္ဆိုၾက ေသနတ္သံေတြ တိတ္သြားတဲ့အထိ ကဗ်ာေတြ ရြတ္ၾက” ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။
အခုလို ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေတာင္းဆိုသံမ်ား ၾကားလာေနရသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ ယဥ္ေက်းမႈ လက္နက္တခုျဖစ္ေသာ ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းအမႈကို တႏိုင္ငံလံုးအႏွံ႔ လိုက္လံ ရြတ္ဆိုခြင့္ရလ်င္ မည္မွ် ေကာင္းမည္နည္းဟု ေတာင့္တမိသည္။ ထို႔ျပင္ မုဆိုးရာသီကုန္ဆံုးၿပီး ေလးသံ ျမားသံမ်ား ထာ၀ရ ရပ္စဲကာ တကမၻာလံုးအႏွံ႔ ကဗ်ာရြတ္ပြဲမ်ား က်င္းပႏိုင္လွ်င္ ေကာင္းေပစြဟူ၍လည္း ေတာင့္တမိေတာ့၏။ ။
ၿငိမ္းေ၀ (ကဗ်ာ့အိုးေ၀)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ