ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
ေမလ ၂၅၊ ၂၀၁၄
အေရွ႕ ယဥ္ေက်းမႈ မွာ မင္း ဘယ္သူလဲ ဆိုတာထက္ မင္း အေဖ ဘယ္သူလဲ က ပို အေရးပါတယ္လို႔ ဆိုေလ့ရွိၾကတယ္။ လူမႈ ဓေလ့ထံုး အရ မိသားစု ေနာက္ခံ အလႊာ ဇာတိ ဟာ လူ႔ အသိုင္းအဝန္း က လူမႈေရးရာ၊ စီးပြားေရးရာမ်ား မွာ အင္မတန္ အက်ိဳး သက္ေရာက္တာေၾကာင့္ပါ။ ဒီ သေဘာ ဟာ ႏိုင္ငံေရး ဓေလ့ ကိုပါ လာ ထိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရွး သက္ဦးဆံပိုင္ ပေဒသရာဇ္ စနစ္ မွာ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ သားစဥ္ေျမးဆက္ နန္းေမြလႊဲ “Hereditary Monarchy” စနစ္ လိုပဲ ႏိုင္ငံေရး အာဏာ ကို မိသားစုဝင္ အစဥ္အဆက္ လႊဲေျပာင္းရယူေနႏိုင္မႈဟာ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ သမိုင္း မွာလည္း အာရွ ရဲ႕ အာဏာရွင္ ႏိုင္ငံေတြ၊ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတြ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးမွာ တိုက္ရိုက္ သို႔မဟုတ္ သြယ္ဝိုက္ ေတြ႕ႏိုင္တယ္။
အာဏာရွင္ စနစ္မွာေတာ့ အာဏာ နဲ႔ တိုက္ရိုက္ လႊဲတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး ပါတီေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ေတြ ရွိတဲ့ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္မွာက် မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ တည္လာခဲ့တဲ့ ၾသဇာ၊ အာဏာ၊ ဓန အင္အား ကို အသံုးခ် သြယ္ဝိုက္ တဲ့ နည္းနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး မွာ အျမဲ လႊမ္းမိုးေနႏိုင္တယ္။
ေျမာက္ကိုရီးယား၊ ပါကစၥတန္၊ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္၊ အိႏၵိယ၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ တရုတ္၊ ဂ်ပန္ အစရွိတဲ့ မတူညီတဲ့ ႏိုင္ငံေရး စနစ္ေတြ က်င့္သံုးတဲ့ အာရွ ႏိုင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ား မွာ တူညီတဲ့ အေမြခံ မင္းဆက္ ႏိုင္ငံေရး “Political Dynasty” ဓေလ့ တည္ရွိတယ္။ ဒီလို မိသားစု ႏိုင္ငံေရး ၾသဇာ အစဥ္ ႀကီးေနမႈ ေလ်ာ့ေအာင္ ထိုင္း၊ ဖိလစ္ပိုင္ တို႔လို ႏိုင္ငံ တခ်ိဳ႕မွာ ဆို အေျခခံဥပေဒ ထဲမွာပါ ထည့္ ဆြဲ ထိန္းခ်ဳပ္ၾကရတယ္။ ဒါလည္း မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရး အာဏာ ကို အျမဲလိုလို ဆုပ္ကိုင္ ထားႏိုင္စြမ္းသူမ်ားဟာ အစဥ္လာရွိခဲ့တဲ့ ၾသဇာရွိ မိသားစု ဝင္နဲ႔ ဆက္စပ္သူေတြသာ မ်ားပါတယ္။
ေျမာက္ကိုရီးယားမွာ အာဏာရွင္ စနစ္ျဖစ္လို႔ ကင္အီဆြန္း မ်ိဳးဆက္ ေတြ ႏိုင္ငံ့ အာဏာ ကို အဆက္ဆက္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားႏိုင္တာေပါ့ လို႔ ဆိုရင္ ကမၻာ့အႀကီးဆံုး ဒီမိုကေရစီ ႏို္င္ငံႀကီး ျဖစ္တဲ့ အိႏၵိယ မွာလည္း ဘာထူးသလဲ ေနရူး မ်ိဳးဆက္ကပဲ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာ မဟုတ္လား ျပန္ ဆိုႏိုင္ပါမယ္။ (စကားခ်ပ္ – အခု ေနာက္ဆံုး ေရြးေကာက္ပြဲ မွာေတာ့ ကမၻာ အရပ္ရပ္ မွာ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒ ျပန္လည္ ဦးေမာ့လာခ်ိန္ျဖစ္တာရယ္၊ ႏိုင္ငံေရး အာဏာ ကို အေမြခံ မင္းဆက္ကခ်ည္း အျမဲ ဆုပ္ကိုင္ထားျခင္းကို အိႏၵိယ မ်ိဳးဆက္သစ္ က စိတ္ကုန္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ ေနရူး မ်ိဳးဆက္ ဟာ အစဥ္အလာ အတိုင္း အာဏာ အေမြ မခံႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။)
အလားတူပဲ ပါကစၥတန္မွာ ဘူတိုမ်ား၊ ဇာဒါယီမ်ား၊ ရွရစ္ဖ္မ်ား၊ ဖိလစ္ပိုင္ မွာ အကြီႏိုမ်ား၊ မားကိုးစ္မ်ား ႀကီးစိုးခဲ့တယ္။ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္မွာ ရွိတ္ခ္ဟာစီနာ (တိုင္းျပည္ တည္ေထာင္သူ / ပထမ ဆံုး သမၼတ ရဲ႕ သမီးႀကီး) နဲ႔ ခါလီဒါ ဇိုင္ယာ (လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲဝင္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ / သမၼတ ေဟာင္း ရဲ႕ ဇနီး) အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ဦးပဲ ၾသဇာရွိ ႏိုင္ငံေရး အာဏာ စိုးမိုးေနတာ ဆယ္စုႏွစ္ ေတြ ခ်ီေနၿပီ။
ဒါ့အျပင္ ထင္ထင္ေပၚေပၚ ပပလႊားလႊား ေနေလ့ မရွိဘူးလို႔ နာမည္ေက်ာ္တဲ့ ဂ်ပန္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ကိုအိဇုမိ ဆို ဘိုးေဘး ထဲက ႏိုင္ငံေရး ၾသဇာရွိလာခဲ့တဲ့ မိသားစုက လာသူပါ။ လက္ရွိ ဂ်ပန္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ရွင္ဆိုအာေဘး လည္း အေဖဘက္၊ အေမ ဘက္ ႏွစ္ဖက္စလံုး က ၾသဇာႀကီး ႏိုင္ငံေရး မိသားစု မ်ိဳးရိုးပါပဲ။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ နဲ႔ သက္ေတာ္ရွည္ ဝန္ႀကီး တပါး ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရာဆိုဖူကူဒါ ရဲ႕ ဖခင္ ဟာလည္း ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ တာဝန္ ယူခဲ့ဖူးတယ္။
ကြန္ျမဴနစ္ တရုတ္ျပည္ ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး မွာလည္း လက္ဝဲ ေတာ္လွန္ေရး ဦးေဆာင္ခဲ့သူ ပါတီလူႀကီးမ်ားရဲ႕ သားသမီးမ်ားသာ ေနရာေကာင္း ရတာ မ်ားပါတယ္။ မႏွစ္က အာဏာ အလြဲသံုးစားလုပ္မႈ၊ လာဘ္စားမႈ ေတြနဲ႔ ရံုးတင္ခံရတဲ့ ပါတီ ေပၚလစ္ဗ်ဴရို ထိပ္သီး ဘိုဇီလိုင္ ဟာ ရာသန္ပန္ ပါတီေခါင္းေဆာင္ (၈) ဦး ဂိုဏ္းဝင္ တဦးရဲ႕ သား ပါ။ ဒီလို ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ေသြးေတြဟာ တရုတ္ျပည္မွာ သရဖူေဆာင္းမယ့္ အိမ္ေရွ႕မင္းသားေလးမ်ား အျဖစ္ အျမဲ ေရွ႕တန္းတင္ အရာ ေပးျခင္းခံရတယ္။ လက္ရွိ သမၼတ ဇီက်င္ပင္း ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီ အိမ္ေရွ႕မင္းသား ထဲက တပါး၊ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီး တဦး ရဲ႕ သား ပါပဲ။
ဗမာ့ လူမႈ ဓေလ့ မွာလည္း အလားတူပဲ အမ်ိဳး၊ အႏြယ္ က စကား အမ်ားႀကီး ေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သာမန္ လူထု အမ်ားဟာ ႏိုင္ငံေရး မွာ မူဝါဒ စြဲ ထက္ လူစြဲ ပို ရွိၾကတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ခင္မွ တရားမင္ ၾကတာ မ်ားတယ္။ ကိုလိုနီေခတ္ ကၽြန္ဘဝတုန္းက ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ဦးေဆာင္ ေက်းရြာေတြမွာ ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုး အတြက္ ႏိုင္ငံေရး တရားေတြ လိုက္ေဟာတာ အေစာပိုင္း လူစိတ္ဝင္စားမႈ မရခဲ့ပါဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး ဆိုၿပီး၊ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းႀကီး ‘ေလ’ အတိုင္းဆို “ေခြးမသား ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီး” ေခၚ ေရွ႕ က ထိုင္ခိုင္းၿပီး ေဟာေတာ့ မွ “ဒို႔ ရွင္ဘုရင္ မ်ိဳးဆက္ ကိုယ္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ၾကြလာသေဟ့” ဆိုကာ လူအမ်ား ဖင္ေထာင္ေအာင္ ကုန္း ကန္ေတာ့ဖို႔ တရားပြဲလာၾကလို႔ ႏိုင္ငံေရး တရားပြဲေတြ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ စျဖစ္ခဲ့ပါသတဲ့။
လြတ္လပ္ၿပီးေခတ္ ဗမာ့ ႏိုင္ငံေရး သမိုင္း မွာလည္း အေမြခံ ႏိုင္ငံေရး သာ ႀကီးစိုးခဲ့တယ္။ တိုင္းျပည္မွာ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ ေရရွည္ တည္တံ့ေအာင္ မ်ိဳးေစ့ခ် ႏိုင္ခဲ့တာ၊ စစ္တပ္ ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အဦးပိုင္း ကာလ လူေထာက္ခံမႈ အထိုက္အေလ်ာက္ ရွိခဲ့ျခင္းက စစ္ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေနဝင္း ဟာ လြတ္လပ္ေရး တိုုက္ပြဲဝင္ တပ္မေတာ္ တည္ေထာင္သူထဲက တဦး ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ေနာက္ခံ အမွတ္သေကၤတ နာမည္ တံဆိပ္က အဓိက တခ်က္ ပါတယ္။
ရွစ္ေလးလံုး ေနာက္ပိုင္း စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ေတာ္လွန္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားမႈ သမိုင္း ကို ၾကည့္ရင္လည္း လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မ်ိဳးဆက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေပၚသာ လံုးလံုး မွီခိုသလို ျဖစ္ရတယ္။ သူဟာ အျငင္းပြားဖြယ္မရွိ ေမြးရာပါ ေခါင္းေဆာင္ “Natural Born Leader” ျဖစ္တယ္၊ ပင္ကိုယ္ အရည္အခ်င္း ရွိ၊ သဘာဝ အေလ်ာက္ ၾသဇာ စူး မ်က္ႏွာပြင့္ ခရစ္စမား ဗီဇ ဓာတ္ခံ ရွိတယ္ ဆိုတာ မွန္သည့္တိုင္ သူ႔ရဲ႕ စတင္ ၾသဇာ တည္ေဆာက္မႈ ကာလ၊ ေအာင္ျမင္မႈ ေျခလွမ္းအစ ဟာ လူသာမန္ အမ်ားစု ရဲ႕ စိတ္အခံမွာ တြယ္ၿငိေနတဲ့ “ငါဒို႔ အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ရဲ႕ သမီးေလး ေဟ့” ဆိုတဲ့ အခ်က္ကသာ အခရာ က်ခဲ့တာ ျငင္းမရပါ။ အခု ႏိုင္ငံေရး ပါတီ ေတြ ေထာင္ၾကရမွာလည္း သမိုင္းမွာ အေရးပါ အရာေရာက္ခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ေတြပဲ ဆိုတာ ေတြ႕ႏိုင္တယ္။
ဗမာ့ ႏိုင္ငံေရး မွာ အေမြခံ ဓေလ့ အဆိုးဝါးဆံုး ျဖစ္ထြန္းခဲ့တာကေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ မ်ား အဆက္ဆက္ စစ္အုပ္စု အက်ိဳးစီးပြား အတြက္ အစဥ္အဆက္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ကို အေမြ လႊဲေပးခဲ့ျခင္းပါ။ ဒီ ျဖစ္စဥ္မွာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ အခ်င္းခ်င္း ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ သမိုင္း ေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ စစ္အုပ္စု ဘံုအက်ိဳးစီးပြား စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ အေမြ ရယူ ဆက္ခံျခင္း ကေတာ့ မေျပာင္းမလဲ တည္ရွိလာခဲ့တာ လက္ရွိတိုင္ပါပဲ။
ဒီသေဘာမွာ တခ်ိဳ႕ အာဏာရွင္ တိုင္းျပည္ေတြလို မိသားစုဝင္ ေသြးအေပၚ မူတည္ ႏိုင္ငံေရး အာဏာ အေမြ လႊဲေပးျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေသာ္ျငားလည္း အုပ္စု အက်ိဳး စီးပြား တူျခင္း၊ ၾသဇာခံ နာခံေတာ္ ျဖစ္ျခင္း ေၾကာင့္ စနစ္တက် ႀကိဳတင္ စီစဥ္ အေမြစား အေမြခံ ရာထူးလႊဲ ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဥပမာ – ရွစ္ေလးလံုး လူထု အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေၾကာင့္ အရူးမီးဝိုင္းေနတဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္း ဟာ သူ႔ ၾသဇာခံမယ့္၊ သူ႔ စီးပြား နဲ႔ စစ္အုပ္စု အက်ိဳးကို ရည္မွန္းခ်က္တူ ထမ္းရြက္မယ့္ ဗိုလ္ေစာေမာင္ကို အာဏာ အေမြလႊဲ ေပးခဲ့တယ္။
အခု စစ္အစိုးရကေန အရပ္သား အစိုးရ နာမည္ခံ အေရခြံလဲတဲ့ ျဖစ္စဥ္မွာလည္း မင္းတရားႀကီး ဗိုလ္သန္းေရႊ ဟာ အရပ္ဖက္ နဲ႔ စစ္တပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အတြက္ ဗိုလ္သိန္းစိန္၊ ဗိုလ္မင္းေအာင္လႈင္ တို႔ကို စိတ္တိုင္းက် ေခါင္းေခါက္ ေရြးခဲ့တယ္။
ဒီ ျဖစ္စဥ္ အားလံုးရဲ႕ အရင္းခံ သေဘာမွာေတာ့ ႏိုင္ငံေရး အာဏာ၊ ၾသဇာ နဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ စီးပြား ဟာ အေမြခံ လူတစု (စစ္အုပ္စု နဲ႔ အေပါင္းအပါ) လက္ထဲမွာသာ အလံုးစံု တည္တံ့ ေနျခင္းပါပဲ။
ေဆြးေႏြးခဲ့သမွ် က အာရွ ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အာဏာ အေမြခံ ဓေလ့။
အေနာက္ ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈ သမိုင္း ကို ျပန္ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း ဘာမ်ား ကြာလို႔လဲ ဆိုႏိုင္တယ္။ လူမႈ၊ စီးပြား၊ ပညာ မွာ ကိုယ္ ေတာ္ရင္ ေတာ္ သေလာက္ ထိပ္ေရာက္ႏိုင္တဲ့၊ ႏိုင္ငံေရးမွာလည္း သစ္လံုး တဲအိမ္ငယ္ကေန အိမ္ျဖဴေတာ္ကို ေရာက္ႏိုင္စြမ္းတဲ့၊ လူနည္းစု လူမ်ိဳးစု ဝင္ က တိုင္းျပည္ တက္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေနတဲ့ အေမရိကား မွာ ကေနဒီေတြ၊ ဘြတ္ရွ္ ေတြ မိသားစု စဥ္ဆက္ ႏိုင္ငံေရး အာဏာ ႀကီးစိုးခဲ့တဲ့ ျဖစ္စဥ္ရွိတယ္။ လႊတ္ေတာ္ အမတ္၊ ကြန္ဂရက္ အမတ္မင္း ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ သားစဥ္ေျမးဆက္ ႏိုင္ငံေရး အာဏာ ရယူထားႏိုင္တယ္၊ တိုင္းျပည္ မွာ ၾသဇာ၊ အာဏာ၊ ဓန စူးရွ က်ယ္ျပန္႔ ခိုင္မာ တည္ရွိေနတယ္။
အထက္မွာ ဥပမာ ျပဳခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ တိုင္း၊ ျဖစ္စဥ္တိုင္း အလိုအေလ်ာက္ ရလာတဲ့ အေမြခံ ၾသဇာ နဲ႔ အာဏာ ကို အလြဲသံုးစား လုပ္၊ ကိုယ္က်ိဳး ရွာၾကတယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ မဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံေရး အာဏာ ၾသဇာ ဟာ ဘယ္ ႏိုင္ငံ၊ ဘယ္စနစ္မ်ိဳးမွာမဆို ေယဘုယ် သေဘာ အားျဖင့္ လူတန္းစား တစု က သာ ရယူထားတယ္၊ လူနည္းစု လက္ဝယ္ အာဏာ တည္တဲ့ “Oligarchy” သေဘာသာ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကို ပံုေဖာ္ခ်င္တာပါ။
ဒီသေဘာမွာ ေနာက္ခံ အေျခခံ ႏိုင္ငံေရး စနစ္ ကြဲျပားမႈ အေပၚ မူတည္ၿပီး တိုင္းျပည္ နစ္နာမႈ အတိုင္းအတာ ကြာပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီ စနစ္ က်င့္ သံုးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ျပည္သူ႔ အာဏာ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ဟာ လူထု အမ်ား ထံမွာ အတိုင္းအတာ တခု အထိ ရွိေနတာေၾကာင့္ ထီးေမြနန္းေမြခံ ၾသဇာရွိ ႏိုင္ငံေရး မိသားစုဝင္မ်ားဟာ ထင္တိုင္းမၾကဲႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ “ဒီမိုကေရစီ” ပုံပ်က္ၿပီး ၾသဇာ၊ အာဏာ၊ ေငြေၾကး ႀကီးမားသူ သူၾကြယ္ႀကီးမ်ား ခ်ဳပ္ကိုင္ ႀကီးစိုးရာ “Plutocracy” စနစ္ ဆန္ဆန္ေတာ့ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ – စီးပြား အုပ္စု ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးမ်ား နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ စီးပြားဖက္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားႀကီး ရဲ႕ ဓန ျဖန္႔ျဖဴးမႈ မညီမွ် ျဖစ္ေနတဲ့ အေမရိကား။
အာဏာရွင္ ႏိုင္ငံေတြမွာ က်ေတာ့ ဒီ အေမြခံ ႏိုင္ငံေရး ဟာ တိုင္းျပည္ကို မြဲျပာက်ေစတဲ့ သူခိုးႀကီးတစု ႀကီးစိုးရာ “Kleptocracy” ႏိုင္ငံ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဥပမာ – အင္ဒိုနီးရွား လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲဝင္ သူရဲေကာင္း တဦး၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ စစ္အာဏာရွင္ ျဖစ္သြားတဲ့ ဆူဟာတို (၃၁) ႏွစ္တာ အတြင္း ခိုးခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔ ဘ႑ာ ဟာ ႏိုင္ငံတကာ က ေလ့လာမႈ မွတ္တမ္းေတြ အရ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၃၁ ဘီလ်ံပါတဲ့။ ဖိလစ္ပိုင္ မွာ မားကိုစ့္ က (၁၀) ဘီလ်ံပါ။ ဗမာျပည္ က အေမြခံ စစ္အာဏာရွင္ အဆက္ဆက္ အတြက္ေတာ့ သုေတသနျပဳ မွတ္တမ္းတင္မႈမ်ိဳးမ်ား ေနာင္မွာ စနစ္တက် လုပ္ႏိုင္ရင္ ကမၻာ့ စံခ်ိန္အားလံုး က်ိဳးႏိုင္ေၾကာင္း ကို “စိန္စီေသာည” မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ဖူးတဲ့ ျပည္သူမ်ား အသိဆံုးပါပဲ။
နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ လူတန္းစား တခု၊ အုပ္စု တစု၊ လူမလိုင္ အခြင့္ထူးခံ အလိ တစုသာ ႏိုင္ငံေရး အာဏာ ကို အေမြခံကာ အလိုအေလ်ာက္ ရေနျခင္း၊ ေရရွည္ ၾသဇာတည္ေနျခင္းဟာ ဘယ္စနစ္မ်ိဳးမွာ မဆို အေကာင္းထက္ အဆိုးကိုသာ ဦးတည္ ပါတယ္။ ဒီထဲမွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အေမြခံကာ စစ္အုပ္စု နဲ႔ ခရိုနီ တသိုက္ ႏိုင္ငံေရး အာဏာ ကို အျမဲ ယူထားႏိုင္ျခင္း၊ အက်ိဳးစီးပြားကို တည္ေဆာက္ခြင့္ ရွိေနျခင္း ဟာ အဆိုးဆံုး ပါပဲ။ ဒီ ဓေလ့ ဗမာျပည္ မွာ ထြန္းကားခဲ့တာ ရာစုဝက္ေက်ာ္ပါၿပီ။ အခု စစ္လႊတ္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရး၊ ၂၀၀၈ စစ္ဖြဲ႕စည္းပံု လမ္းေၾကာင္း အတုိင္း ဆိုရင္ အနာဂတ္မွာလည္း ဆက္လက္ ထြန္းကားဦးမွာပါ။ စစ္ဗိုလ္ရယ္၊ ျပည္တြင္း ခရိုနီရယ္၊ ျပည္ပ အရင္းရွင္ရယ္၊ ေဖာက္ျပန္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားရယ္ ေပါင္းေထာင္းမႈေၾကာင့္ ျပည္သူ႔ ဘဝ ပိုလို႔ ခံရဖြယ္ ရွိေနတယ္။
တိုင္းျပည္လည္း နာလွပါၿပီ။ ေအာက္ေျခ နင္းျပား လူထုလည္း ျဖဴခါျပာခါက် ေနပါၿပီ။ အေပၚယံ အေျပာင္းအလဲ လူတစု ေကာင္းစားေရးပဲ ျဖစ္ေနတာကို လူထု ေအာင္ပြဲႀကီး အလား၊ ျပည္သူ႔ ဒီမိုကေရစီ ပန္းတိုင္ ခရီး နီးေနသည့္ အလား ထင္ေယာင္မွားေနမႈ ရပ္တန္းက ရပ္သင့္ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္၊ စစ္ယူနီေဖာင္း အခြံ အကာ ခြာခ်ရံုေလာက္နဲ႔ မၿပီးဘဲ လူတစု သာ အေမြခံ ႏိုင္ငံေရး အာဏာ အစဥ္ ရယူခြင့္ရွိေနျခင္း၊ အျမဲ ရေနျခင္း ဓေလ့ ကို အလံုးစံု ပ်က္ေအာင္ မျဖစ္မေန ဖ်က္ဖို႔ပါ လိုေၾကာင္ မိုးမခ ကေန ေဆြးေႏြး တင္ျပလိုက္ေၾကာင္းပါ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
ေမလ ၂၅၊ ၂၀၁၄
(ေဆာင္းပါးပါ အာေဘာ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဝဖန္ေဆြးေႏြးလိုပါက nyeinchanaye81@gmail.com ထံ စာေရးဆက္သြယ္ႏိုင္သည္။)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ဒီမိုကေရစီ စနစ္ပီပီျပင္ျပင္ က်င့္သုံးတဲ့ နိုင္ငံေတြမွာ နိုင္ငံေရးအာဏာကို အေမြေပးသလို ေပးလို ့မရပါ- အိႏၵိယနိုင္ငံမွာ ေနဟရူးမ်ိဳးဆက္က ေရြးေကာက္ပြဲေတြမွာ အနိုင္ရ အာဏာ ရတာမ်ားလို ့ သတင္းစာေတြက ေနဟရူးမ်ိဳးဆက္ ဆိုျပီးကင္ပြန္းတတ္ၾကတာျဖစ္တယ္- သူတို ့ခ်ည္း အျမဲတမ္း အာဏာရေနတာမဟုတ္ဘူး- ဆုိရွယ္ ဒီမိုကရက္ေတြ ဦးေဆာင္တဲ့ ညြန္ ့ေပါင္း အစိုးရအဖြဲ ့ေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့ဘူးသလို အခုေလာေလာဆယ္ အနိုင္ရတဲ ့ ဘီေဂ်ပီ ပါတီလဲ အနိုင္ရျပီး ညြန္ ့ေပါင္း အစိုးရဖြ ဲ ့ တိုင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္နိုင္ခဲ့တယ္- စီးပြားေရးတိုးတက္ခဲ့တယ္- အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ရင္ နိုင္လိမ့္မယ္ အထင္ တြက္ကိန္းနဲ ့
ေရြးေကာက္ပြဲကိုေစာစီးစြာက်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့တယ္- ဒါေပမဲ ့ အခု ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ျဖစ္သူရဲ ့ျပည္နယ္မွာ ဘာသာေရး အဓိကရုံး က မေမ်ွာ္လင့္ဘဲျဖစ္ပြားခဲ့လို ့ တဖက္က အဲဒါ အေၾကာင္းျပျပီး မဲဆြယ္တာေၾကာင့္ ေနဟရူးမ်ိဳးဆက္ အနိုင္ရျပန္တယ္- အနိုင္ရတယ္ဆိုေပမဲ့ လြတ္လြတ္က်ြတ္က်ြတ္မဟုတ္ဘူး- ပါတီ ငယ္ေလးေတြရဲ ့ပူးေပါင္းမွဴ နဲ ့ ညြန္ ့ေပါင္းအစိုးရ ဘဲ ဖြဲ ့ခဲ့ရတယ္- ျပည္နယ္ေတြမွာ ေနဟရူးမ်ိဳးဆက္ ရွဳံးနိမ့္ေနတဲ့ ျပည္နယ္ေတြ တဒါဇင္ေလာက္ရွိတယ္- ကိုယ့္ျပည္နယ္ ကိုယ့္ပါတီ နဲ ့ဘဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကတာမ်ားတယ္- လူဦးေရ အမ်ားဆုံးျဖစ္တဲ့ ဥတၱရာ ပရာေဒးရွ္ လို ့ေခၚတဲ့ ယူပီျပည္နယ္မွာ အင္ဒီရာ ကြယ္လြန္ျပီးကထဲက ေနဟရူးမ်ိဳးဆက္ အာဏာကိုလက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္ ေနာက္ေတာ့ တျခားျပည္နယ္ခပ္မ်ားမ်ားပါ လက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္- အဓိက ကေတာ့ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေအာင္ လူထုဘ၀ ေခ်ာင္လည္ေအာင္လုပ္ေပးနိုင္တဲ့ ပါတီကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တာဘဲ- အခုေရြးေကာက္ပြဲ ရွဴံးတာက အိႏၵိယ မွာ ေငြေၾကးေဖါင္းပြတယ္- စားေသာက္ကုန္ေတြ ေစ်းတက္တယ္- အဲဒါ ေရြးေကာက္ပြဲရွဳံးျခင္းရဲ ့အေၾကာင္းပါဘဲ- ဘာအေမြဆက္ခံတာနဲ ့မွ မသက္ဆိုင္ဘူး- တကယ္လို ့ ကုန္ေစ်းက လူထုဘ၀ ေခ်ာင္လည္ေအာင္လုပ္ေပးနိုင္ရင္ ေနဟရူး မ်ိးဆက္ဘဲ အာဏာရမွာဘဲ- အခုေတာ့ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းက တက္ျပီးရင္း တက္ေနေတာ့ ရွဳံးတာေပါ့- ေဒၚစု ၉၀ မွာ အနိုင္ရတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီးဆိုတာထက္ အခ်က္က်က် ေျပာတတ္ျပီး လူထု မၾကိဳက္တဲ့စစ္တပ္ကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ စိန္ေခၚ၀ံ့တာရယ္ လူထုက မဆလ မရျပီးေရာ ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္ရယ္ေၾကာင့္ မဲအနိုင္ရခဲ့တာပါ- အခုလာမည့္ ၂၀၁၅ မွာ ၉၀ တုံးလို အနိုင္ရနိုင္မလားဆိုတာ မၾကာခင္ျမင္ေတြ ့ရေတာ့မွာပါ- ေစာင့္ၾကည့္ၾကတာေပါ့-