တူေမာင္ညိဳ – အညွာကိုင္ႏုိင္ဖို႔ ဆိုလွ်င္ ထိေရာက္သည့္ အင္အားသံုးရလိမ့္မည္

အညွာကိုင္ႏုိင္ဖို႔ ဆိုလွ်င္ ထိေရာက္သည့္ အင္အားသံုးရလိမ့္မည္

တူေမာင္ညိဳ (၂၀၁၄ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၁၉ ရက္)

“ဗိုလ္စိန္မွန္ နဲ႔ ေအာင္ပင္လယ္”မွ ေဟာေျပာသည့္ အသံမ်ားသည္ ပီလည္းပီ၏၊ ျမည္လည္းျမည္၏ ဟုေျပာရပါမည္။ ယခုလို အခါတြင္  ဆရာ ဦးဝင္းတင္ကို သာ၍ သတိရမိပါသည္။ ဆရာအသက္ထင္ရွားရွိေနဦးမည္ဆိုလွ်င္ မည္သုိ႔ေစာေၾကာေလမလဲဟုလည္း အေတြးပြားမိပါသည္။ ဆရာကား မရွိေတာ့ၿပီ။ ဆရာမရွိေပမယ့္ ဆရာ၏ ဘာမထီေသာ အေရးေတာ္ပံုစိတ္ဓါတ္၊ ကမၻာမေၾကသည့္ သတၱိ တို႔သည္ကား ျပည္သူ႔အက်ိဳးကို မ်က္ႏွာမူေသာ လႈပ္ရွားမႈမွန္သမွ်၏ တပ္ဦးတြင္ တလူလူလႊင့္ပ်ံေနေပလိမ့္မည္။

ဆရာဦးဝင္းတင္ကမူ စစ္အာဏာရွင္စနစ္အား အင္းလ်ားကန္ထဲေလာက္သာ ပစ္ခ်ခ်င္သူမဟုတ္၊ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ထဲ ကန္ခ်လိုသူျဖစ္ပါသည္။

ဆရာမေသခင္ကေျပာသြားခဲ့ဖူးေသာမွတ္္သားနာယူဖြယ္၊က်င့္ႀကံလုပ္ေဆာင္ဖြယ္၊ လမ္းညြန္စကားမ်ားစြာအနက္“က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ေတာင္းဆို၊ ေမးခြန္းမ်ားမ်ားထုတ္”ဆုိသည့္ စကားကို ယေန႔အခ်ိန္တြင္ပုိ၍သတိတရရွိမိပါသည္။ ယခုေရးသားခ်က္သည္  ယင္းသုိ႔ ဆရာမွာၾကားထားခ်က္ႏွင့္အညီ ေမးခြန္းမ်ားမ်ားထုတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ယူဆေစလိုပါသည္။

“ဗိုလ္စိန္မွန္ နဲ႔ ေအာင္ပင္လယ္” တြင္ေျပာၾကားခဲ့သည္မ်ားမွာ အဓိကအားျဖင့္ “ပုဒ္မ ၄၃၆ ျပင္ဆင္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္” တြင္ ကာခ်ဳပ္ႏွင့္စစ္တပ္ပါဝင္လာေရးကို အဓိကဦးတည္ခ်က္ထားေျပာခဲ့သည္ဟု ဆိုလွ်င္ ရမည္ထင္ပါသည္။ ဆရာဦးဝင္းတင္ကြယ္လြန္ျခင္း ကို မွတ္တုိင္တစ္ခုအျဖစ္ထားၿပီးေျပာရလွ်င္ ဒီခ်ဳပ္ဥကၠ႒၏ အသံသည္ ဆရာမကြယ္လြန္မီအခ်ိန္က ေျပာခဲ့သည့္ စကားသံမ်ားထက္ ဆရာကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ေျပာသည့္ အသံက ပို၍မာမာေၾကာေၾကာ ရွိလာပါသည္။ ထင္ရွားသည့္ ဥပမာတစ္ခုျပပါမည္။

“ႏုိင္ငံေရးလုပ္ခ်င္ တပ္ကထြက္”။

ဤအခ်က္သည္ “ႏုိင္ငံေတာ္၏ အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈအခန္းက႑တြင္ တပ္မေတာ္က ပါဝင္ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ေရး” ဟူသည့္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ၊ ပုဒ္မ ၆ (စ) ႏွင့္ ပုဒ္မ ၁၀၉ (ခ) ႏွင့္ ပုဒ္မ ၁၄၁ (ခ) တုိ႔တြင္ျပ႒ာန္းထားသည့္ “စစ္သားအမတ္ (၁၁၀+၅၆=၁၆၆) ဦး” ကို ရည္ရြယ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ ထဲမွ ေဖာ္ျပပါအခ်က္မ်ားကဲ့သုိ႔ ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္းႏွင့္မကိုက္ညီေသာ အခ်က္မ်ားကို မည္သုိ႔ဖယ္ရွား မည္နည္း။ မည္သည့္နည္းလမ္းျဖင့္ဖယ္ရွားမည္နည္း။ ဒီခ်ဳပ္ဥကၠ႒က “ပုဒ္မ ၄၃၆ သည္ အညွာ”ဟု ေျပာၾကားခဲ့ၿပီး၊ “ေအးခ်မ္းတဲ့နည္းနဲ႔ လႊတ္ေတာ္တြင္းက ျပင္သြားမယ္”ဟု ဆိုခဲ့သျဖင့္ မည္သုိ႔/မည္သည့္နည္းလမ္းျဖင့္ ဆိုသည့္ပုစၦာအတြက္ ေျဖရွင္းလုိက္သည့္သေဘာျဖစ္ ပါသည္။

“ပုဒ္မ ၄၃၆ သည္ အညွာျဖစ္သည္” ဟု မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစကာမူ။ ထိုအညွာသည္  ဒီခ်ဳပ္ပါတီက လက္ထဲက “အညွာ” မဟုတ္။  ထို “အညွာ”သည္ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီႏွင့္ကာခ်ဳပ္တုိ႔ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားသည့္ “အညွာ”ျဖစ္သည္ဟူေသာ အခ်က္ကိုမူ သတိျပဳၾကရေပလိမ့္မည္။ သူတုိ႔ (ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီႏွင့္ကာခ်ဳပ္) ျပင္ဆင္မေပးသမွ် ထိုအညွာသည္ ေႂကြက်လိမ့္မည္မဟုတ္။ တုတ္တုတ္မွ်ပင္ လႈပ္လာလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ သူတုိ႔ အညွာခုိင္မာေၾကာင္း အညွာပုိင္/အညွာကိုင္မ်ားျဖစ္ၾကသည့္သမၼတ(ဗိုလ္)ဦးသိန္းစိန္၊အမတ္ခ်ဳပ္(ဗိုလ္)ဦးေရႊမန္း၊ကာခ်ဳပ္ဗိုလ္မင္းေအာင္ လိႈင္၊ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ဥကၠ႒(ဗိုလ္)ဦးတင္ေအးတုိ႔က သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ျဖင့္ သူတို႔သေဘာထားကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာထားၿပီး ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါလား။

“ေအးခ်မ္းတဲ့လႊတ္ေတာ္တြင္းနည္းလမ္း” ဟု ဆိုထားသျဖင့္ “ပုဒ္မ ၄၃၆ ျပင္ဆင္ေရးသည္” ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီအမတ္မ်ားႏွင့္ ကာခ်ဳပ္ ၏ စစ္သားအမတ္မ်ား ျပင္ေပးမွ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ျပင္ဆင္ေပးသေလာက္သာ ရမည္ျဖစ္သည္။ သမၼတ(ဗိုလ္)ဦးသိန္းစိန္၊ အမတ္ခ်ဳပ္ (ဗိုလ္)ဦးေရႊမန္း၊ ကာခ်ဳပ္ဗိုလ္မင္းေအာင္လိႈင္တုိ႔ကမူ “ဥပေဒနဲ႔အညီ၊ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒျပ႒ာန္းခ်က္ႏွင့္အညီ၊ အခန္း ၁၂ ၊ပုဒ္မ ၄၃၆ ျပ႒န္းခ်က္ႏွင့္အညီ ျပင္ဆင္ရမည္” ဆိုသည့္အခ်က္ကို စကားလံုးကုလားဖန္ထိုးလ်က္ ေျပာေနၾကသည္မဟုတ္ပါလား။

ဒီခ်ဳပ္ဥကၠ႒က “အားကိုးစရာ ပိုက္ဆံလည္းမရွိဘူး၊ အားကိုးစရာလက္္နက္လည္းမရွိဘူး။  အားကိုးစရာမွန္ကန္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒလည္းမရွိဘူး။ ျပည္သူကိုပဲအားကိုးရမွာပဲ” ဟုေျပာပါသည္။

“အားကိုးစရာမွန္ကန္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒလည္းမရွိဘူး” ဟု ေျပာဆိုေနၿပီး အဘယ့္ေၾကာင့္ ၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ လႊတ္ေတာ္ထဲကျပင္ဆင္ေရးနည္းလမ္းျဖင့္ ျပင္ဆင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေနပါသနည္း။ လက္ေတြ႔တြင္ လႊတ္ေတာ္တြင္း နည္း လမ္းဆိုသည္မွာ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီႏွင့္စစ္တပ္ထဲလက္ခုပ္ထဲက ေရသာျဖစ္သည္။ သြန္လိုသြန္၊ ေမွာက္လိုေမွာက္ႏုိင္သည္။

“၄၃၆ ျပင္ဆင္ေရး” လက္မွတ္ထိုး ဆႏၵျပဳသည့္ ျပည္သူမ်ား၏ဆႏၵကို ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီႏွင့္စစ္တပ္လႊမ္းမိုးထားသည့္ လႊတ္ေတာ္က ဘယ္အတုိင္းအတာအထိ အသိအမွတ္ျပဳပါမည္နည္း။

၁၉၉၀ ျပည့္ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို အသိအမွတ္မျပဳ/ဖ်က္သိမ္းပစ္ခဲ့ေသာ၊ နာဂစ္ေလမုန္တုိင္းဒဏ္ခံေနရေသာျပည္သူမ်ား အေပၚစာနာမႈကင္းမဲ့စြာျဖင့္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ ကို အတင္းအဓမၼအတည္ျပဳခဲ့ေသာ (နဝတ-နအဖ) စစ္အစုိးရ၏ အေမြစားအေမြခံ ႀကံ့ဖြံ႔အစိုးရ၊ လႊတ္ေတာ္ႏွင့္စစ္တပ္သည္ ျပည္သူမ်ား၏ “ပုဒ္မ ၄၃၆ ျပင္ဆင္ေရးဆႏၵျပဳမႈ”ကို ေလးစားပါမည္ေလာ။

ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရ၊ လႊတ္ေတာ္ႏွင့္စစ္တပ္တုိ႔ကလည္း ဒီခ်ဳပ္ဥကၠ႒၏ အညွာႏွင့္အထာကို ေကာင္းစြာသိပံုေပၚပါသည္။

ဥပေဒကိုေလးစားလုိက္နာတတ္ေသာ၊ ကတိသစၥာတည္ၾကည္စြဲၿမဲေသာ၊  စည္းကမ္းရိုေသတတ္ေသာ၊ ရလဒ္ထက္ နည္းလမ္း ကပို၍အေရးႀကီးသည္ဆုိေသာ၊“ေရႊမူဝါဒ”ကိုကိုင္စြဲေသာ၊ “ေဖေဖ့တပ္မေတာ္”အေပၚသံေယာဇဥ္ႀကီးရွာလြန္းေသာ၊ အတိတ္ကို အတိတ္ မွာထားလုိေသာ၊ တာဝန္ခံစိတ္၊တာဝန္ယူစိတ္ျပင္းျပထက္သန္ေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏အညွာႏွင့္အထာကို သိရွိထားၿပီး၊ ပုိင္ႏုိင္ စြာ ကိုင္တြယ္ထားပံုေပၚပါသည္။

ဒါေၾကာင့္ျဖစ္မည္လားဟူ၍ မေျပာတတ္။ “ဗိုလ္စိန္မွန္”ေရာ “ေအာင္ပင္လယ္”မွာပါ အေႏွာင့္အယွက္တစ္စံုတစ္ရာမွ် မၾကား ရ။ ယခင္ကဆုိလွ်င္ ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရက တမင္ဖန္တီးသည့္ “တည္းခိုးစရာေနရာကိစၥ၊ ခြင့္ျပဳမိန္႔ကိစၥ၊ ေဟာေျပာမည့္ ေနရာကိစၥမ်ား” ႏွင့္ပတ္ သက္၍ဟန္႔တားမႈမ်ား၊ထစ္ေင့ါထားမႈမ်ားတစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုရွိေနတတ္သည္။(ေနာက္ပိုင္းေဟာေျပာပြဲမ်ား၌မည္သုိ႔ရွိလာမည္ကိုမူ မေျပာ တတ္ပါ)။ (မဘသ)မ်ားႏွင့္ ဝံသာႏုပါတီဆိုသည္မ်ားကေတာ့ ဂ်ိဳေသြးေနၾကပါသည္။

ရန္ကုန္ႏွင့္မႏၱေလးအစဥ္အလာၿမိဳ႕ႀကီး ၂ ၿမိဳ႕မွာပဲက်င္းပၿပီး၊ ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ေနျပည္ေတာ္မွာဘာေၾကာင့္ မက်င္းပသလဲ။ ဒီခ်ဳပ္ ပါတီ၏ဘက္မွ “ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” သေဘာထားျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္ကိုအားနာ၍ မက်င္းပျခင္းလား။ သို႔တည္းမဟုတ္ ႀကိဳတင္ညွိႏိႈင္း သေဘာတူညီမႈေၾကာင့္လား။ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ေနျပည္ေတာ္၌ ေဟာေျပာခြင့္မရျခင္းေၾကာင့္လား၊ ေဟာေျပာခြင့္မျပဳျခင္းေၾကာင့္လား။

ထူးသည္ဟုပဲလြယ္လြယ္ဆိုၾကပါစို႔၊“ဖြ႔ဲစည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္ပတ္သက္သည့္လူထုေဟာေျပာပြဲက်င္းပ” ဟူေသာေခါင္းစဥ္ျဖင့္ အစုိးရပုိင္သတင္းစာမ်ားတြင္သတင္းအင္တာဗ်ဴးႏွင့္သတင္းဓါတ္ပံုကိုေဖာ္ျပထားေသးသည္။

ဤသည္တုိ႔မွာ ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရ၏ ဘုရားစူး “သေဘာထားႀကီးမႈ” ေပေလာ။

ယင္းသတင္းအင္တာဗ်ဴးတြင္ ဦးသိန္းညြန္႔၊ ဦးႀကီးျမင့္၊ ဦးျမေအးတုိ႔ကို ဗ်ဴးထားသည္။ အဓိကေပးခ်င္သည့္သေဘာထားမွာ ဦးသိန္းညြန္႔ေျပာၾကားခ်က္သာျဖစ္သည္။ က်န္ ၂ ဦး ( ဦးႀကီးျမင့္ႏွင့္ ဦးျမေအး) ကိုထည့္သြင္းရသည္ မွာ သိပ္ၿပီးေျဗာင္က်လြန္းေနမည္ စုိးသျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မီဒီယာပရိယာယ္အရ မွ်တမႈကိုဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ေဖာ္ျပျခင္းသာျဖစ္သည္။

ဦးသိန္းညြန္႔ပါးစပ္မွ တဆင့္ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရက ေပးခ်င္သည့္သေဘာထားမွာ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပမွာ ဘာေတြပဲလုပ္ေနေန၊ အခ်ိန္တန္ လွ်င္  “၁၀၉ ဦး ေကာ္မတီ”၊“၃၁ဦးေကာ္မတီ”တို႔မွ အဆင့္ဆင့္တင္ျပလာသည္မ်ားကို“ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒျပ႒န္းခ်က္၊ အခန္း ၁၂ အရ” ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္က ျပင္ဆင္သည့္အတိုင္း (အမ်ားဆႏၵအရ ဆံုးျဖတ္တာကို အနည္းစုက လက္ခံရမယ္) လက္ခံရမည္ဟု ေျပာလိုရင္းျဖစ္ဟန္တူပါသည္။

နိဂံုးခ်ဳပ္၍ ေျပာရလွ်င္ “ပုဒ္မ ၄၃၆” သည္ ဒီခ်ဳပ္ဥကၠ႒ေျပာေနသလို အညွာမဟုတ္ေသး။

တကယ့္အညွာႏွင့္ အညွာကုိင္ထားသူမ်ားမွာ ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရ၊ ႀကံ့ဖြံပါတီႏွင့္ စစ္တပ္ပင္ျဖစ္သည္။ အညွာကိုင္ထားသူမ်ားကို ကိုင္ လႈပ္ႏုိင္ဖို႔လိုသည္။ ထိုအညွာကိုင္ထားသူမ်ား လႈႈပ္ရွားလာေအာင္ လူထုအင္အားျဖင့္ ထိထိေရာက္ေရာက္ ဖိအားေပးရေပလိမ့္မည္။ အင္ အားသံုးေရးႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ဒီခ်ဳပ္ဥကၠ႒အေနျဖင့္ သရိုးသရီျဖစ္ေနပံုေပၚသည္။ အရာကိစၥမ်ားသည္အဆံုး၌ အင္အားက သာ အဆံုး အျဖတ္ေပးတာျဖစ္သည္။ လႊတ္ေတာ္ထဲတြင္ အမတ္အင္အားသာလြန္သည့္ပါတီကသာ အႏုိင္ရစၿမဲမဟုတ္ပါလား။

ဒီမိုကေရစီ၏ မူက လည္းအမ်ားစု၏ အဆံုးအျဖတ္ကို အနည္းစုက လက္ခံၾကရသည္မဟုတ္ပါလား။ ရာစုႏွစ္ဝက္ေက်ာ္ၾကာ ဗိုလ္က်ရမ္း ကားေနေသာ စစ္အုပ္စုကို ရင္ဆုိင္ရာတြင္ အင္အားကို ထိေရာက္စြာအသံုးျပဳရေပလိမ့္မည္။ အင္အားမသံုးလိုလွ်င္ အညွာ ကိုင္ႏုိင္မည္မဟုတ္။ စကားကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ တစ္ဦးခ်င္း သူခုိး၊ ဓါးျမ၊ လူရမ္းကား၊ အၾကမ္းဖက္သမားကို ရင္ဆုိင္ဖမ္းဆီးရာတြင္ပင္ ဒူးကို ပစ္ၿပီးဖမ္းရမလား ၊ ေခါင္းကိုပစ္ၿပီးဖမ္းရမလား ဆုိသည္မွာ အေျခအေနအေပၚ ၾကည့္ၿပီး အင္အားကို သံုးစြဲရပါသည္။

ယေန႔ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒဝတ္ရံု ၿခံဳထားသည့္ စစ္အုပ္စုသစ္ကိုရင္ဆုိင္ရာတြင္ လူထုအင္အားကို ထိထိေရာက္ေရာက္သံုး စြဲ ဖုိ႔လိုပါသည္။ ကိုယ္က အင္အားသံုးဖို႔ ပ်က္ကြက္လွ်င္ သူကအင္အားသံုးစြဲၿပီးအႏုိင္ယူသြားတာကို ခံရမည္သာျဖစ္ပါသည္။

ညြန္း

–       ၁၇-၅-၂၀၁၄၊ ဒီခ်ဳပ္ဥကၠ႒၏ ဗိုလ္စိန္မွန္ကြင္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ေျပာၾကားခ်က္

–       ၁၈-၅-၂၀၁၄၊ဒီခ်ဳပ္ဥကၠ႒၏ ေအာင္ပင္လယ္ကြင္း၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕ တြင္ေျပာၾကားခ်က္

–       ၁၈-၅-၂၀၁၄၊ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ