ျပည္သူတို႔၏ စကားျပန္
ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္ (မတ္ ၁၂၊ ၂၀၀၉)
မုုိးမချပန္လည္ဆန္းသစ္ျခင္း၊ ဧျပီ ၄၊ ၂၀၁၄
(၁)
၁၈၇၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၃ဝ ရက္ထုတ္ ‘ျမန္မာသတင္း’သတင္းစာတြင္ ‘တုိင္းသူျပည္သားမ်ားက အစိုးရမင္းမ်ားကို သတင္းစာထဲကေန၍ စကားေျပာစရာမရွိၿပီဟု ေျပာဆိုေနၾကသည့္အတြင္း၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာသတင္းစာေပၚလာသည္ကို ဝမ္းေျမာက္ၾကပါသည္’ ဟူ၍ မႏၱေလးျမိဳ႔မွ ေရႊဗဟိုဆိုသူက ေရးသားခဲ့သည္။
‘တိုင္းသူျပည္သားမ်ားက အစိုးရမင္းမ်ားကို စကားေျပာစရာ …’ဟူေသာ အယူအဆကို က်ေနာ္တို႔ အလြန္သေဘာက်သည္။ သတင္းစာသည္ ျပည္သူတို႔၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္၊ ဆႏၵသေဘာထားမ်ားကို ထင္ဟပ္ ေဖာ္ထုတ္သည့္ ေနရာျဖစ္သည္ဆိုေသာ ေခတ္သစ္ အယူအဆႏွင့္လည္း ဒက္ထိ၊ ကြက္တိ၊ ကိုက္ညီသည္ဟု က်ေနာ္ တို႔ ယူဆသည္။
ပေဒသရာဇ္ေခတ္က သတင္းစာသည္ ေရႊဗဟိုေျပာသည့္အတိုင္း ‘တိုင္းသူျပည္သားမ်ားက အစိုးရ မင္းမ်ားကို စကားေျပာစရာ’ ေနရာဌာနျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုေခတ္က သတင္းစာမ်ားတြင္ သတင္းစာကို ‘မင္းၾကားစည္ႀကီး’၊ ‘ဟစ္တိုင္ႀကီး’ပမာ တင္စားခဲ့ၾကသည္။ ယေန႔မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္လည္း သတင္းစာသည္ တိုင္းသူ ျပည္သားတို႔က အစိုးရကို စကားေျပာစရာ ေနရာ႒ာနအျဖစ္ ဆက္လက္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ျမဲ ထမ္းေသာ အစိုးရခ်င္းခ်င္း စကားေပါက္ေအာင္ ဘာသာျပန္ေပးသည့္ ျပည္သူတို႔၏စကားျပန္လည္းျဖစ္သည္ဟူ၍ က်ေနာ္တို႔ ယူဆ သတ္မွတ္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
(၂)
ျပည္သူတို႔၏ စကားျပန္ သတင္းစာသည္ လူႏွစ္ဦးအၾကား၌ ဘာသာျပန္ေပးသည့္ စကားျပန္ကဲ့သို႔ စက္ရုပ္အလား လႈပ္ရွားသည့္ အရာမဟုတ္။ ေဝဖန္ျခင္း၊ ဆန္းစစ္ျခင္း၊ သတၱဳခ်ျခင္း၊ ေကာက္ခ်က္ခ်ျခင္း၊ မွတ္ခ်က္ေပးျခင္း စေသာ တည္းျဖတ္မႈ ျဖင့္ ဘာသာျပန္ေပးသည့္ အသိဉာဏ္ ယႏၱရားျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ နက္နဲရႈပ္ေထြးေသာ စိတ္ပိုင္းရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပႆနာမ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္ရသည္။ အၾကမ္းအားျဖင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပႆနာတရပ္၊ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာျပႆနာတရပ္ ရွိသည္ဟု ယူဆသည္။
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာျပႆနာမွာ သတင္းစာဆိုတာ ဘာလဲဆိုသည္ကို သတင္းစာသမားဘက္က ခံယူယုံၾကည္ရပ္တည္ခ်က္ႏွင့္ သတင္းစာ ဆိုတာဘာလဲဆိုသည္ကို သတင္းစာသမားမဟုတ္သူတို႔ဘက္က ထင္ျမင္သတ္မွတ္ယူဆခ်က္တို႔၏ ကြဲလြဲျခားနားမႈမွ ေပါက္ဖြားေသာျပႆနာ ျဖစ္သည္။
သတင္းစာဆိုတာ ဘာလဲ
၁။ ဝါဒျဖန္႔စာရြက္လား။ ‘မွန္ပါ့ဘုရား’ သံေတာ္ဦးတင္လႊာလား။’ေဗာင္းေတာ္ညိတ္၊ စိတ္ေတာ္သိ’ ဘုန္းေတာ္ဘဲြ ့စာတန္းလား။ ‘အားလုံးေကာင္းပါသည္ခင္ဗ်ား’ အစီရင္ခံစာလား။ ခုိင္းရာေရး၊ ေပးရာထုတ္ျပန္သည့္ ျပန္ၾကားေရး စာစဥ္လား။ လက္ညိွဳးၫႊန္ရာ ေရျဖစ္ခ်င္သူတို႔၏ ေဖာင္ေတာ္စီး လက္မွတ္လား။
၂။ အာဏာႏွင့္ ေငြကို ေရလိုသုံးကာ ကိုယ္က်ဳိးရွာသူ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ဝါဒေဖာက္ျပန္သူ၊ အာဏာႏွင့္ အခြင့္အေရး အလဲြသုံးသူတုိ႔၏ အသိပ်က္မႈ၊ အက်င့္ပ်က္မႈ၊ တာဝန္ပ်က္မႈ၊ စည္းကမ္းပ်က္မႈ၊ ယုံၾကည္ခ်က္၊ ခံယူခ်က္၊ ရပ္တည္ခ်က္ပ်က္မႈမ်ားကို ဖုံးကြယ္ေပးသည့္ စကၠဴကန္႔လန္႔ကာလား။
၃။ အမွန္တရား၊ အရွိတရား၊ အျဖစ္ တရားမ်ားကို ပိတ္ဟဲ့၊ ဆို႔ဟဲ့၊ တားဟဲ့၊ ဆီးဟဲ့၊လွ်ဳိ႔ဟဲ့၊ ဝွက္ဟဲ့ႏွင့္ သတင္းေထာက္က တေကာက္ေကာက္လိုက္ျခင္း၊ သတင္းစာက တစာစာေရးျခင္းကို မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ကာ ျပည္သူတုိ႔၏ နား မ်က္စိပိတ္ျခင္း၊ အၾကံဉာဏ္တုံး နလပိန္းတုံးမ်ားျဖစ္ေအာင္ျပဳလုပ္ရာ၌ အသုံးျပဳသည့္ စကၠဴ မ်က္ႏွာဖုံးလား။
၄။ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီက အဓိပၸာယ္ဖြင့္သည့္အတိုင္း အမဲကို အျဖဴ မလုပ္၊ အမွန္တရားကို မဖုံးအုပ္၊ ျပည္သူ႔ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ားကို မေႏွာင္ခ်ဳပ္ဘဲ ျပည္သူကို အသိ ပညာေပး၊ ျပည္သူကိုစည္းရုံး၊ ျပည္သူကို လႈံ႔ေဆာ္၊ ျပည္သူႏွင့္ အစိုးရၾကား ေပါင္းကူးေပးသည့္ ျပည္သူ႔ဆက္သြယ္ေရးယႏ ၱရားႀကီး၊ ျပည္သူ႔မ႑ိဳင္ႀကီး၊ ျပည္သူ႔အာေဘာ္ႀကီးလား။
သတင္းစာသမား မဟုတ္သူမ်ားအနက္မွ လက္တဆုပ္ စာလူနည္းစုသည္ ထိုေမးခြန္း၏ အမွတ္စဥ္ ၁၊ ၂၊ ၃ တို႔ကို ေခါင္းညိတ္ သေဘာတူသည္။ အမွတ္စဥ္ ၄ ကို ေခါင္းခါျငင္းဆန္သည္။ သတင္းစာသမားကမူ ထိုလူနည္းစု၏သေဘာထားႏွင့္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေသာသေဘာထားကို စြဲျမဲစြာ ႏွလုံးသြင္းသည္။
ျပည္သူကို နားမ်က္စိပိတ္ျခင္း (ဝါ) သတင္းအေမွာင္က်ျခင္းကို ထိုလူနည္းစုသည္ ဘာေၾကာင့္ လိုလားၾကသနည္း။ ခုိးသား ဓားျပသည္ ေမွာင္မိုက္တိတ္ဆိတ္ေသာ အ ကာလ ညအခါကို ဘာေၾကာင့္ ႏွစ္ျခိဳက္သနည္းဟူေသာေမးခြန္း၏ ဤအေျဖသည္ အထက္ပါေမးခြန္း၏ အေျဖႏွင့္ ထပ္တူပင္ျဖစ္သည္။ ခုိးသားဓားျပသည္ အကာလ ဉာဥ့္အမိုက္ကို အကာအကြယ္ယူကာ ခိုးဆိုးလုယက္သကဲ့သို႔ ေဖာက္ျပန္သူ၊ အက်င့္ပ်က္သူ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးတာဝန္ စည္းကမ္းပ်က္သူတို႔သည္ ျပည္သူပိုင္ဆိုင္ေသာ အာဏာ၊ အခြင့္အေရးႏွင့္ ဓနပစၥည္းတို႔ကို ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားအတြက္ မတရားေသာနည္းျဖင့္ ထင္သလို ၾကိဳးကိုင္ခ်ယ္လွယ္သုံးစြဲႏိုင္ရန္ ျပည္သူကို နားမ်က္စိ ကန္းေနေစလိုသည္။ တနည္းဆိုလွ်င္ သတင္းအေမွာင္က်ေနေစလိုသည္။ ပါးစပ္ပိတ္ေနေစလိုသည္။ တနည္းဆိုလွ်င္ ဆႏၵသေဘာထား ထင္ျမင္ယူဆခ်က္အသံ တိတ္ေနေစလိုသည္။
သတင္းစာသမားသည္ ယင္းသို႔ေသာ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ တရားလြန္ တရားမဲ့ ေဖာက္ျပန္ လြန္က်ဳးပ်က္ကြက္မႈမ်ားကင္းဆိတ္ေစလိုသည္။ သတင္းႏွင့္ ျပည္သူတို႔၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ားတည္းဟူေသာ အလင္းေရာင္ကို အစဥ္သျဖင့္ပြင့္လင္း ဝင္းထိန္ေစလိုသည္။
သတင္းအေမွာင္ကို ၾကိဳက္ေသာထုိလူနည္းစုသည္ စစ္မွန္ေသာသတင္းႏွင့္ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ားကို ဟန္႔တားပိတ္ဆို႔ရန္ အခါအခြင့္မသင့္သည့္အခါ မွားယြင္းတိမ္းယိမ္းေသာ သတင္းႏွင့္ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ားကို အစားထိုးသြပ္သြင္းရန္ ၾကိဳးစားတတ္သည္။ အမဲကိုအမဲဟု မေျပာေအာင္ ပိတ္ပင္ဖုံးဖိ၍ မရေသာအခါ အမဲကို အျဖဴဟု ထင္ေယာင္ျမင္မွားေအာင္ သတင္းလိမ္၊ သတင္းညာ၊ ထင္ျမင္ခ်က္မွား၊ ထင္ျမင္ခ်က္ယြင္းမ်ားကိုအမိန္႔ အာဏာသုံး၍ လည္းေကာင္း၊ အၾကမ္းဖက္ အက်ပ္ကိုင္၍လည္းေကာင္း၊ အခြင့္အေရး လာဘ္ပသကာျဖင့္ ေသြးေဆာင္ျမဴဆြယ္၍လည္းေကာင္း ေဖာ္ျပခိုင္းတတ္သည္။
သတင္းစာသမားႏွင့္ ျပည္သူအမ်ားသည္ ထို အေလ့အထ၊ ထိုအျပဳအမူမ်ားကို လက္မခံ။ ပစ္ပယ္သည္။ ျငင္းဆန္သည္။ တြန္းလွန္သည္။ ထိုကြဲျပားျခားနားမႈ၊ ထိုဝိေရာဓိ၊ ထိုပဋိပကၡသည္ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ဆိုေသာ ျပႆနာပြားတခုကို ေပၚေစသည္။
သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ဟူသည္ ထိုလြတ္လပ္ခြင့္ကို မည္သူတို႔၏အက်ဳိးအတြက္၊ မည္သည့္နည္းျဖင့္၊ မည္သို႔ေသာ အတိုင္းအတာအထိ က်င့္သုံးသနည္းဟူေသာ ဦးတည္ခ်က္၊ စည္းကမ္းႏွင့္ တာဝန္ ‘ေဘာင္’ ရွိသည္။
သို႔ျဖင့္ သတင္းစာသမိုင္းတေလွ်ာက္လုံးတြင္ သတင္းစာသမားမ်ားစြာ၊ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ ေဖာ္ထုတ္သူမ်ားစြာ အျပစ္ရွာခံရ၊ တရားစြဲခံရ၊ အဖမ္းအဆီး အညွဥ္းအပန္း အရိုက္အႏွက္ခံရသည္မွာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျဖစ္သည္။
(၃)
ျမန္မာသတင္းစာမ်ားသည္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္၊ အရင္းရွင္ေခတ္တို႔ကို ျဖတ္သန္း ေက်ာ္လႊားခဲ့ရသည္။ ‘ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘုရားႏွင့္ ပခန္းမင္းႀကီးထုတ္လိုက္တိုင္း ၾကည့္ရႈပါေစဟု ဘုရားသခင္မွာ ဆုေတာင္းပါသည္’ ဆိုေသာ ေရႊနားေတာ္သြင္းစကားမ်ဳိး (ျမန္မာသတင္းစာ ၁၈၇၂ ၾသ ဂုတ္လ ၃ဝ)။ ‘သတင္းစာဆိုသည္ကား ေရာင္းစားေသာအရာျဖစ္သည္’ဆိုေသာ အရင္းရွင္လက္သုံး စကားမ်ဳိး (ျမန္မာသတင္းစာ ၁၈၇၂ စက္တင္ဘာ ၂ဝ) ကို ထပ္မနားေျပာခဲ့ၾကသည္။
ပေဒသရာဇ္သတင္းစာမ်ားပီပီ မင္းလိုလိုက္ မင္းၾကိဳက္ေရးခဲ့ၾကသည္လည္း ရွိသည္။ အရင္းရွင္ သတင္းစာမ်ားပီပီ သတင္းစာေရာင္းပန္းလွေအာင္ ညီွေစာ္နံေသာသတင္းမ်ား၊ ယမ္းေစာ္နံေသာသတင္းမ်ား၊ ေရွာေမြးဗာရာဏသီခ်ဲ႔ေသာသတင္းမ်ား၊ ျပည္သူကို မႈိင္းတိုက္ေသာသတင္းမ်ား၊ လူၿပိန္းၾကိဳက္သတင္းမ်ားကို ေရးခဲ့သည္လည္းရွိသည္။
ထိုေခတ္သတင္းစာမ်ားသည္ ေခတ္အေလ်ာက္ သတင္းႏွင့္ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္ရာ၌ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါ၏ လူတန္းစားဘက္က ရပ္တည္ေရးခဲ့သည္။ ထိုလူတန္းစားတို႔သည္ ေဖာက္ျပန္ေသာ လူတန္းစားမ်ားျဖစ္၍ ထိုသတင္းစာတို႔သည္လည္း ေဖာက္ျပန္ေသာ အသြင္ကို ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ အမွန္တရားကို တရားကိုေျပာမည္ဟူေသာ မူလ ဘူတသစၥာဓမၼကိုမူ ေဖာက္ဖ်က္ျခင္းမျပဳခဲ့ေခ်။
‘ျပဳက်င့္မိေသာသူႏွင့္ မကြာျခား၊ သိသသမွ်လူအမ်ားတို႔ ရြံရွာ၍ ေနာင္အခါ မက်င့္ၾကံဘဲ ပယ္ရွားၾကေအာင္ မေကာင္းေသာသတင္းကို မျခြင္းမခ်န္ အမွန္သတင္းစာရိုက္လႊင့္ပါမည္။ ျပဳက်င့္ရင္းသူႏွင့္တကြ လူအမ်ားတို႔ ႏွစ္လိုဝမ္းသာ ျမဲျမံစြာ က်င့္ေဆာင္ၾကရေအာင္ ေကာင္းမြန္ေသာ သတင္းကိုလည္း မျခြင္းမခ်န္ အမွန္ရိုက္လႊင့္ပါမည္။ မေကာင္းေသာအမႈကို ဖုံးကြယ္၍ ျပဳက်င့္ေသာ္လည္း သူတပါးမသိဟု မေအာက္ေမ့သာ။ အကယ္၍ သိလွ်င္လည္း သတင္းစာမထည့္ဟုမေအာက္ေမ့သာ။ ဧကန္သတင္းစာထည့္ ရိုက္ပါလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္းမြန္ေသာသတင္းကိုသာ ၾကားလို၍ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္’ (ျမန္မာေဂဇက္ ၁၈၇၁ စက္တင္ဘာ ၂၂) စသျဖင့္ အမွန္တရား၊ အရွိတရား၊ အျဖစ္တရားတို႔ကို မဖုံးမဖိ မကြယ္မေထာက္ ေရးမည္ဟူေသာ သံႏိၷ႒ာန္ကို ရင္ဝယ္ပိုက္ခဲ့ၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။
မေကာင္းဆိုးဝါး အင္အားစုမ်ားရွိေနသ၍သတင္းစာ၏ စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚ ၌ မေကာင္းဆိုးဝါး လုပ္ရပ္၊ ျဖစ္ရပ္သတင္းမ်ား၊ မေကာင္းဆိုးဝါးလုပ္ရပ္ ျဖစ္ရပ္သတင္းမ်ားကို ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္ေသာ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ား ႀကီးစုိးေနဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။ ေကာင္းေသာအေတြး၊ ေကာင္းေသာအေျပာ၊ ေကာင္းေသာအလုပ္မ်ား ထုႏွင့္ထယ္ႏွင့္ ေပၚထြက္လာခ်ိန္တြင္ ေကာင္းေသာသတင္းမ်ား၊ ေကာင္းေသာသတင္းမ်ား၊ ေကာင္းေသာသတင္းကို ေထာက္ခံစံတင္သည့္ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ားသည္ သတင္းစာစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚ ၌ လႊမ္းမိုးလာမည္သာျဖစ္သည္။
သတင္းစာသည္ ေခတ္၏ ေၾကးမုံျပင္ပမာျဖစ္၍ ေခတ္၏အရွိ၊ အျဖစ္၊ အမွန္မ်ားကို ရင္းစြဲအတုိင္း ထင္ဟပ္ျပမည္သာျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သတင္းစာသည္ ေခတ္၏ ေၾကးမုံျပင္မွ်သာ မဟုတ္၍ မေကာင္းဆိုးဝါးသတင္းမ်ားကို ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္ေသာ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားကိုတင္ျပရင္း မေကာင္းဆိုးဝါး ေရစီးေၾကာင္းတြင္ ေရစုံေမွ်ာလုိက္ေနမည္ မဟုတ္ေခ်။
သတင္းစာသည္ ျပည္သူတို႔၏ေတာ္လွန္ေရးလက္နက္ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ေခတ္ႀကီးကို အတင္းေျပာင္းမည္ဟူေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံအတိုင္း မေကာင္းဆိုးဝါးေခတ္၏ အၾကြင္းအက်န္မ်ားကို ကေလာင္လက္နက္ျဖင့္ ထိုးႏွက္ေခ်မႈန္းရင္း ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို တြန္းတင္ သယ္ေဆာင္သြားမည္သာျဖစ္သည္။
ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ျမင္ခ်ိန္၊ မေကာင္းဆိုးဝါး အင္အားစုမ်ား ျပိဳကြဲဆိတ္သုဥ္းခ်ိန္၊ ေကာင္းေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္ရပ္ အင္အားမ်ားသာ တည္ထြန္းျဖစ္ေပၚခ်ိန္၌ သတင္းစာမ်ားသည္ ေကာင္းေသာသတင္းမ်ား၊ ေကာင္းေသာထင္ျမင္ခ်က္မ်ားျဖင့္သာ ျပည့္လွ်မ္းလာေပလိမ့္မည္။ သတင္းစာသည္ ေခတ္၏ ေၾကးမုံျပင္ပမာျဖစ္ ေခတ္၏အရွိ။ အျဖစ္။ အမွန္မ်ားကို ရင္းစြဲအတုိင္း ထင္ဟပ္ျပမည္သာျဖစ္သည္၊ လက္ရွိအခ်ိန္ကား သတင္းစာမ်ားအဖို႔ ထိုခလုတ္ကန္သင္းတို႔ကို ဖယ္ရွားေနရသည့္ ကာလပင္ျဖစ္ေခ်သည္ဟု က်ေနာ္တို႔ယုံမွတ္သည္။
(၄)
အထက္တြင္ တင္ျပခဲ့သည့္ ျပႆနာမ်ားသည္ သတင္းစာဆိုတာဘာလဲ ဆိုသည့္အခ်က္ကို လုပ္သား ျပည္သူတို႔ အသိအၾကားနည္းပါးမႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေပၚေပါက္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္လည္းတေၾကာင္း။ သတင္းစာသမားမ်ားကိုယ္တိုင္က ‘သတင္းစာသမားသည္ သတင္းမဟုတ္’ ဆိုေသာ အဆိုအမိန္႔အတိုင္း ကိုယ့္ကို ကုိယ္ေဖာ္ မသူေတာ္လုပ္လိုေသာ ဆႏၵေခါင္းပါးမႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍လည္း ေပၚေပါက္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္လည္းတေၾကာင္း။
‘သတင္းစာသမားသည္ သတင္းမဟုတ္’ ဆိုသည့္ ခံယူခ်က္ႏွင့္အညီ သတင္းစာသမားသည္အမ်ားျပည္သူပိုင္ဆိုင္ေသာသတင္းစာ၌ သတင္းစာမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ကိုယ္ေရးခဲသည္။ သတင္းမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ဓာတ္ပုံကို ကိုယ္ေဖာ္ျပခဲသည္။ သတင္းမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ ေဆြးေႏြးခဲသည္။ ဤသည္ပင္စည္းကမ္း၊ ဤသည္ပင္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ၊ ဤသည္ပင္ ျခိဳးျခံမႈဟု သတင္းစာသမားတို ့ ယူဆၾကသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း သတင္းစာသမားတို႔၏ဘဝ၊ သတင္းစာသမားတို႔၏ လုပ္ငန္းအျမင္၊ သတင္းစာသမားတို႔၏ တာဝန္အယူအဆကို ျပည္သူတို႔ၾကားရနည္း သိရနည္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လုပ္သားျပည္သူတို႔သည္ သတင္းစာကို မိတ္ေဆြရင္းခ်ာပမာ နံနက္တိုင္း ေတြ႔ဆုံေနရေသာ္လည္း၊ သတင္းစာကို ျပဳစုထုတ္လုပ္ၾကသည့္ သတင္းစာသမားတို႔၏ လက္ေတြ႔ဘဝ အခက္အခဲ၊ လုပ္ငန္းႏွင့္တာဝန္ ျပႆနာမ်ားကို မသိက်ဳိးကြၽံျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
(စာေပႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႔ငယ္၊ အေျခခံ ျပည္သူ႕အလုပ္သမားေကာင္စီ၊ ဟံသာဝတီသတင္းစာတိုက္၊ ၁၉၇၄ ဒီဇင္ဘာ ၁ မႏၱေလးျမိဳ႔။ ဦးဝင္းတင္ အမည္မခံဘဲ ေရးသည့္ အမွာစာ)
ေဆာင္းပါးအျပည့္အစုံ မဟုတ္ပါ။ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပျခင္းသာ
(သရုုပ္ေဖာ္ – ၾသရသ)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
