ဖိုးထက္ – အဂၤလိပ္လိုပါ ထည္႔ရယ္ၾကပါ

ဖိုးထက္၊ မတ္ ၂၈၊ ၂၀၁၄

 ဟိုတစ္ေန႔က အင္တာနက္ မဂၢဇင္း တစ္ခုမွာ ေမာ္ဒယ္လ္မေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးကို ဖတ္လိုက္ရသည္။ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရး ျပရရင္ သူတို႔ အဖြဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံ ပတၱယားကမ္းေျခသြားလည္တဲ႔ အေၾကာင္း။ ေျပာပံုက…

 “သိတယ္မို႔လား..ဒီ Yangon Airport Departure မွာကတည္းကေလ Baggage တစ္လံုး ေပ်ာက္တာဆိုေတာ႔ နည္းနည္းေလး worries မ်ားသြားတာေပါ႔ေနာ္။ ဒါေပမယ္႔ ဟို Beach လဲ ေရာက္ေရာ အားလံုး အဆင္ေျပပါတယ္။ အားလံုး Smooth ဘဲေလ။ အားလံုး Ok။  မိသားစုေတြခ်ည္းဘဲ Family Trip သက္သက္ဘဲေလ။ Only Family Trip ပါရွင္..ဟဲ..ဟဲ” ဆိုၿပီး အင္တာဗ်ဴးကို ေျဖသြားသည္။

           ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ငယ္ရြယ္သူေတြရဲ႕ ၾကြား၀ါခ်င္စိတ္ကို အျပစ္ေျပာလိုျခင္းမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္လို အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ အေကာင္ေတာင္ တစ္ခါတစ္ရံ အလြန္ၾကြားခ်င္ဆဲ ဆိုေတာ႔ ဒီေကာင္မေလးက အလြန္ဆံုး ရိွလွမွ ၂၄၊ ၂၅ ေပါ႔။ ၾကြားေစ ညီမေလးေပါ႔ ေတြးေပးပါတယ္။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက အဂၤလိပ္စကားေတြ အရမ္းၾကီး စပ္၊ဟပ္ ေျပာတာကို ျမင္ျပင္း ကပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ဘာသာ ဘန္ေကာက္သြားသြား၊ ေရကူး၀တ္စံု ၀တ္၀တ္ ၾကည္႔ေကာင္းရင္ ၾကည္႔လိုက္ရံုပါဘဲ။ ဒါေပမယ္႔ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ျမန္မာစာၾကီးကို အတင္း စပ္ေျပာေနတာေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ ဘ၀င္မက်။ ထားပါေတာ႔…ညီမေလးကို ခြင္႔လႊတ္တယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္ေမြးပါတယ္။ စိတ္ထားတတ္မွ ကုသိုလ္ရမွာမုိ႔လား။

           ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ႔ အြန္လိုင္းေပၚမွာ အေတာ္ၾကီး နာမည္ၾကီးသည္႔ သတင္းဌာနတစ္ခု၏ စကား၀ိုင္း ေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခု။ လာေရာက္ေဆြးေႏြးေသာ ပညာတတ္မ်ားက ျမန္မာစကားကို အဂၤလိပ္စကားလံုးေတြ ညွပ္ၿပီး ေျပာတာမ်ား ဘုရားစူး…မိုးၾကိဳးျပစ္…ေသာက္ေသာက္လဲ ၾကားလို႔မွ မေကာင္း။ ေပါင္မုန္႔ကို ငပိသုတ္စားေနရသလို ပါဘဲ။ စားလို႔ေတာ႔ ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္လည္း..လူၾကားထဲ မသင္႔ေတာ္ေသာ စားနည္းမ်ိဳး။ အျမဲတမ္းၾကီး တြဲဖက္စားသင္႔ေသာ အစားအစာ မဟုတ္ဘူးမို႔လား။

 အဲဒီလူၾကီးေတြကိုေတာ႔ အေတာ္ၾကီး ေသာက္ညင္ကပ္သြားသည္။ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းမွ ဘ၀င္မက်။ ခြင္႔မလႊတ္ဘူးေဟ႔ဆိုၿပီး ေမာ္နီတာကို ၾကည္႔ၿပီး ၾကံဳး၀ါးမိသည္။ သူတို႔ကေတာ႔ ဆက္ေျပာျမဲ..

 “အင္း…ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ ဒီ civilization တစ္ခုလံုးကို change လုပ္ေတာ႔မယ္ဆိုရင္ foundation ေတြ ခိုင္ရမယ္ဗ်။ Strong ျဖစ္ရမယ္။ ၿပီးေတာ႔ အျပန္အလွန္ Trust ရိွရမယ္။ ဒီ Trust ကလဲ အႏၱိမ Trust ျဖစ္ရမယ္ဗ်။” ဘုရား..ဘုရား…မိုးၾကိဳးေတြေတာ႔ ျပစ္ကုန္ေတာ႔မွာဘဲလို႔ ေတြးၿပီး အျမင္ အကတ္ၾကီး ကတ္ျပစ္လိုက္သည္။ ေယာက္က်ၤား ခ်င္းကေတာ႔ စိတ္မထားတတ္လို႔ ငရဲသြားရမယ္ဆိုလဲ I ကေတာ႔ Go ၿပီးသားဘဲ။

 ကြယ္လြန္သူ သမိုင္း ပညာရွင္ ေဒါက္တာသန္းထြန္းတို႔၊ ဆရာၾကီး မင္းသု၀ဏ္တို႔ ၏ ဆရာျဖစ္သူ သတိုးသီရိသုဓမၼာဘြဲ႔ရ မစၥတာ ဖာနီဗယ္ကို လူတိုင္း လိုလို သိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလးစား အားက်ရတဲ႔ ဆရာၾကီးေတြ ကိုယ္တိုင္က ေလးစားၾကည္ညိုေသာ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံအေပၚမွာ အလြန္ေစတနာရိွေသာ ပညာတတ္ၾကီး တစ္ဦး။ ဒီဆရာၾကီး၏ ေျပာစကားကို ကိုးကားထားေသာ ေဆာင္းပါးေလး တစ္ပုဒ္ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဘူးသည္။

 ဆရာၾကီးက ျမန္မာစာနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး “ျမန္မာ႔ ယဥ္ေက်းမွဳ က်ယ္၀န္းသေလာက္ ျမန္မာစကား က်ယ္၀န္းသည္။ ျမန္မာ႔ ယဥ္ေက်းမွဳ နက္နဲ႔သေလာက္ ျမန္မာစကား နက္နဲသည္။ ျမန္မာစကားသည္ ျမန္မာ တစ္မ်ိဳးလံုး၏ စကားျဖစ္၍ လူအားလံုးတို႔ အတြက္၄င္း၊ ကိစၥအားလံုး တို႔အတြက္၄င္း၊ ဆက္ဆံ ဖလွယ္မွဳ မ႑ိဳင္ၾကီး ျဖစ္ေပသည္။” လို႔ ေျပာဘူးခဲ႔သည္။ (ဖိုးထက္ ေျပာတာ မယံုလွ်င္ ဆရာၾကီး မင္းသု၀ဏ္၏ တကၠသိုလ္၀င္ ျမန္မာစာ ဆိုတဲ႔ ေဆာင္းပါး ကိုယ္႔ဘာသာ ရွာ Read ၾက။)

 ထားပါေတာ႔။ သူက ႏိုင္ငံျခားသားကိုး။ ျမင္တတ္မွာေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေန႔စဥ္ေျပာဆိုေနေတာ႔ ျမန္မာစကားမ်ား အေလးေပးစရာ၊ ဘာတတ္စရာလိုလဲလို႔ ေစာဒက တက္ၾကလွ်င္ အမွားၾကီး မွားပါလိမ္႔မည္။ အထက္က ကၽြန္ေတာ္ ညႊန္းခဲ႔ေသာ ေဆာင္းပါးထဲမွာ ဆရာ မင္းသု၀ဏ္က “ျမန္မာစကားနဲ႔ ရွင္းရွင္းေတြးၿပီး ျမန္မာစာနဲ႔ ရွင္းရွင္းေရးတတ္ဖို႔ အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီး ရိွပါတယ္။ သဒၵါလဲ တတ္ရမယ္။ ၀ါကဖြဲ႔ထံုးလဲ ကၽြမ္းက်င္ရမယ္။ ပင္႔ရစ္ သတ္ပံုလဲ ႏိုင္ရမယ္။ စကားေ၀ါဟာရလဲ ၾကြယ္ရမယ္။ ပါတ္၀န္းက်င္ ေလာကကိုလဲ ျမင္တတ္၊ ၾကားတတ္၊ ေလ႔လာတတ္ရမယ္။” လို႔ ထပ္ေျပာခဲ႔ေသးသည္။

           ကၽြန္ေတာ္႔ အဆင္႔နဲ႔ ဆရာၾကီး မင္းသု၀ဏ္ကို မအပ္ မစပ္ ကိုးကားျပ ေနတာ အျမင္မေတာ္ရင္လဲ သီးခံေလာ႔လို႔ ဆိုရမွာပါဘဲ။  ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတယ္ ဆိုရင္ လက္ရိွ ျမန္မာပညာရိွၾကီးမ်ားက ဒီေကာင္ ဘယ္က ေကာင္လဲ၊ ဖိုးထက္ ဘယ္လဲ၊ ဖိုးထက္ ညာလဲ လုပ္ေနမွာကိုး။ အခု အဲဒီဆရာၾကီးေတြနဲ႔ အကာအကြယ္ ယူလိုက္ေတာ႔ ခုသာ ခံသာေလးေတာ႔ ရိွတယ္ ထင္တာပါဘဲ။

           ျမန္မာစကားကို အေရး မဆိုထားဘိ။ ေန႔စဥ္စကားေျပာမွာကိုဘဲ အဆင္ေျပေအာင္ ဘယ္သူမ်ား ေျပာတတ္သလဲ။ ေျပာေတာ႔ ေျပာေနမွာေပါ႔။ ျမန္မာတစ္ေယာက္က ျမန္မာတစ္ေယာက္ကို ေျပာတာ နားလည္ၾကမွာေပါ႔။

 ဥပမာ “အင္း..အင္း..ျပဳတ္က်သြားတာ နာတာ…ေဆးမေသာက္ေတာ႔ဘူးေလ.. ရူးသြားမွာစိုးလို႔.. ရူးသြားရင္ေတာင္မွဘဲ ေတာ္ကီ ေကာင္းေကာင္းေလးေတြနဲ႔ မေတြ႔ရင္ ဒုကၡ။ ဆိုေတာ႔ကာ…connection lost။ ေတာက္… ျမန္မာျပည္မွာ အင္တာနက္လိုင္းေတြ ဘာေၾကာင္႔ အခုထိ လူရုပ္မေပါက္တာလဲ။ မသာ ေသဂ်င္းဆိုးေတြ။ မ်ိဳဆို႔ဖို႔ဘဲ တတ္ၾကတယ္။”

 ဒါက ကၽြန္ေတာ္႔ ေဘးကုတင္က အခန္းေဖာ္ ဖုန္းေျပာေနတာကို ၾကားတဲ႔ အတိုင္း လိုက္ၿပီး ျပန္ေရးထားတာ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ နားလည္တယ္။ သူလဲ နားလည္တယ္။ တစ္ဘက္က သူ႔ေကာင္မေလးကလဲ နားလည္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီလို စကားမ်ိဳးကုိျမန္မာစကား စစ္စစ္ၾကီးလို႔ သတ္မွတ္လို႔ ရပါ႔မလား။ ကိုင္းပါ…let it be ။

           လက္ရိွ ကမာၻၾကီးက ရြာၾကီး ျဖစ္လာသတဲ႔။ အဂၤလိပ္စာ အေရးပါ အရာေရာက္တာ လူတုိင္းသိ။ ကေလးသိ။ ေခြးသိ။ အဂၤလိပ္စာ ဖတ္၊ ေရး၊ ေျပာႏိုင္ရင္ အလုပ္ ေကာင္းေကာင္းရႏိုင္သည္။ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ေျပာဆို ဆက္ဆံရတာ လြယ္တာကိုး။ ဒါေပမယ္႔ အဂၤလိပ္လို စာအုပ္ၾကီး ဖတ္ႏိုင္တာ ဂုဏ္ယူစရာမဟုတ္။ Facebook ေပၚ စာအုပ္ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီး တင္ဖို႔ မဟုတ္။ စာဖတ္ျဖစ္တာ၊ ဘာသာစကား တိုးတက္လာတာထက္ ဘယ္အရာက အေရးၾကီးမလဲ။  အဂၤလိပ္လို မႊတ္ေနေအာင္ ေျပာႏိုင္တာ ခ်ီးက်ဴးစရာေပမယ္႔ လက္မ ေထာင္စရာမွ မဟုတ္တာ။ အဂၤလိပ္လို ေျပာရင္ အဂၤလိပ္လို သဒၵါစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ လွလွပပေျပာေပါ႔။ ျမန္မာစကားေျပာရင္ ျမန္မာစကားကို ထိထိမိမိ အားလူးဖုတ္ေပါ႔။ အခုေတာ႔ ျပဳပ္တူး မနပ္ စကားေတြ ေျပာၾကသည္။ (ဟ..Blind ၾကီး ေဟာက္စား လာလုပ္ေနတယ္။ ဒီဘဲက ဘာလဲလို႔ ဆဲခ်င္လဲ ဆဲၾကေစ။)

           အေတြ႔အၾကံဳရိွ တိုးဂိုက္ေတြ၊ လုပ္သက္ရင္႔ တိုးဂိုက္ေတြနဲ႔ စကား စျမည္ ျမည္းစမ္းၿပီး ခဏ ခဏ ကၽြန္ေတာ္ စကား လက္ဆံုက်ဘူးသည္။ အားလံုး လိုလိုက “တိုးဂိုက္လုပ္တာမွာ ဘာသာစကားထက္ ဗဟုသုတနဲ႔ ဧည္႔သည္ကို အရိပ္သံုးပါး နားလည္ဖို႔က ပိုၿပီး အေရးၾကီးတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ္႔ ဘုရားထံုး သကၤန္းကပ္တာကို Active Voice  နဲ႔ေတာ႔ ေျပာလို႔ေတာ႔ မရဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ ဆိုလိုတာက ဘာသာစကားက သဒၵါမွန္မွန္နဲ႔ မွန္တန္း ေျပာႏိုင္ရင္လဲ ရတယ္။ ဧည္႔သည္ကို ဂရုမစိုက္။ နားေထာင္ခ်င္မွန္း မသိ၊ နားမေထာင္ခ်င္မွန္း မသိ၊ အိပ္ငိုက္ေနတာကို ဇြတ္ႏိွဳးၿပီး Beautiful English နဲ႔ ပုဂံဘုရားေတြသည္ ဘာျဖစ္ပါတယ္၊ ညာျဖစ္ပါတယ္ နဲ႔ သြားရွင္းျပေနလဲ ဟိုက ဆဲမသြား ကံေကာင္းတယ္မွတ္ဗ်” လို႔ ေျပာတတ္ၾကသည္။

           သူတို႔ ဆိုလိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သလိုလိုရိွသည္။ အဂၤလန္မွာေနၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္လာကာ ငါ အဂၤလိပ္စကား မႊတ္ေနေအာင္ ေျပာတတ္တာဘဲ ဆိုတာနဲ႔ဘဲ တိုးဂိုက္လုပ္စားလို႔ မရသလိုဘဲ ေနမွာေပါ႔။ အခု လက္ရိွ ကမာၻ႔ထိပ္တန္းႏိုင္ငံေတြထဲမွာပါသည္႔ ေတာင္ကိုရီးယားနဲ႔ ဂ်ပန္ေတြကိုဘဲ ၾကည္႔။ အမ်ားစုက အဂၤလိပ္စာမွာ သံုးစားလို႔ မရ။ (အသားလြတ္ၾကီးလဲ အထင္သြားမေသးပါနဲ႔အံုး။ တကယ္ေျပာတတ္သူမ်ားၾက ေတာ႔လည္း ဟို…ေညာင္နာနာနဲ႔ အဂၤလိပ္စကားကို အဂၤလိပ္နားမလည္ေအာင္ ေျပာတတ္ေသာ ေဒးဗစ္ဘက္ဟမ္းေလာက္ေတာ႔ သနားေသးသည္။)

           ဒါေပမယ္႔ အဂၤလိပ္စကား မတတ္တာနဲ႔ဘဲ ကိုးရီးယားေတြ၊ ဂ်ပန္ေတြ ဘယ္သူကမ်ား ႏိွမ္ခ် ၾကည္႔ရဲသလဲ။ ဘယ္ႏိုင္ငံျခားသားကမ်ား တဆင္႔ႏိွမ္႔ဆက္ဆံရဲသလဲ။ အလုပ္ၾကိဳးစားသည္။ စည္းလံုးသည္။ စည္းကမ္းေကာင္းသည္။ ဇြဲနဘဲ ၾကီးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလုိခ်င္တာ သေဘာေပါက္ပါလိမ္႔မည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား  တတ္တာ ဂုဏ္ယူစရာဆိုေပမယ္႔လဲ ျပဳပ္ တူး မနပ္ စကားေတြ ေျပာဖို႔ မဟုတ္။ ဆရာၾကီး ဦးေဖေမာင္တင္တို႔လို Physics ကို ရူပေဗဒ၊ Biology ကို ဇီ၀ေဗဒ စသည္႔ ပညာတတ္ၾကီးေတြလဲ ေတြးေတာၾကံဆႏိုင္သည္႔ ျမန္မာမွဳျပဳဖို႔ မဟုတ္။ သူ႔ေနရာေလးနဲ႔ သူ ျမန္မာစကားေလးကို ေလးစားၾကေစဖို႔။ အဂၤလိပ္စာကိုေတာ႔  ေခတ္ၾကီးကို အမွီလိုက္ႏိုင္ဖို႔ Stepping Stone မွ်သာ။ (ဟဲ..ဟဲ)

           လက္ရိွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ‘အဖြားၾကီး’ ကိုဘဲၾကည္႔။ အဂၤလိပ္လို ေျပာရင္ မႊတ္ေနေအာင္ ေျပာသည္။ ေျပာတတ္မွာကိုး သူ႔ေယာက္က်ၤားၾကီးက အဂၤလိပ္ၾကီးကိုး လို႔ ေျပာလာလွ်င္ ျပိဳင္ဖက္ၿပီး မာန္ဖီမေနခ်င္။ ဘြားေတာ္ စကားေျပာရင္  အဂၤလိပ္လို ေျပာရင္ အဂၤလိပ္လို။ ျမန္မာလို မိန္႔ခြန္းေတြ ေျပာရင္လဲ ျမန္မာလို ပီပီသသ။ ပီပီျပင္ျပင္။ ႏိုင္ငံျခား စကားပံုေတြေတာင္ ၾကံဳေတာင္႔ၾကံဳခဲ ကိုးကားခဲသည္။ ေျပာခဲသည္။

           အဖြားၾကီးမိန္႔ခြန္း တစ္ခုကို ျပဳပ္တူး မနပ္ ဘာသာစကားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည္႔သည္။

 “က်မတို႔က က်မတို႔ရဲ႕ Strength ကို က်မတို႔ သိရမယ္။ စည္းလံုးရမယ္။ Unity ျဖစ္ရမယ္။ ဒီမုိကေရစီ ပန္းတိုင္ကို က်မတို႔ မေရာက္ေသးပါဘူး။ က်မတို႔ အားလံုး လိုခ်င္တဲ႔ Goal ကို ေရာက္ဖို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ လက္ခ်င္း one by one ေသေသခ်ာခ်ာ ဆုပ္ကိုင္ထားရမယ္။ tight hold ေပါ႔ေနာ္။” 

 နားထဲမွာ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပေသာ မိန္႔ခြန္းေတြ အဖြားၾကီး ဘယ္လိုမွ ေျပာမွာ မဟုတ္ေပမယ္႔ အေတြးနဲ႔တင္ ရင္ထဲမွာ သိပ္ၿပီး tired ျဖစ္တာပါဘဲ။ အဲဒီလို ေျပာေနလို႔ကေတာ႔ left ear in..right ear out ဘဲေလ။

 ျပဳပ္တူး မနပ္ အဂၤလိပ္စကားကို ေတြးေနရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ အမ အလတ္ကို သတိရမိသည္။ သူငယ္ငယ္က အေဖနဲ႔ အေမက သူ႔ကို ရုပ္ရွင္ရံု ေခၚသြားသည္။ ဇာတ္လမ္းက အဂၤလိပ္ဇာတ္လမ္း။ ဇာတ္လမ္းစၿပီး မၾကာခင္မွာ ထို ႏိုင္ငံျခားသား မင္းသားက ရယ္သည္။ အဲဒီမွာ အမအလတ္က ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ အသံက်ယ္ၾကီးနဲ႔ အေဖ႔ကို ထေျပာတာက …

 “ေဖေဖ…အဂၤလိပ္ၾကီးကလဲ ရယ္တာ ျမန္မာလိုၾကီး ဟား …ဟား..ဟား” တဲ႔။ အေမနဲ႔ အေဖ႔မွာ ရုပ္ရွင္ေတာင္ ေျဖာင္႔ေအာင္ ဆက္မၾကည္႔ႏိုင္ေတာ႔ဘဲ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ႔ၾကသည္။

 အခုလဲ ဒိတ္လိုင္းေတြ၊ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ၊ အင္တာဗ်ဴးေတြမွာ အဂၤလိပ္စကား အရမ္းၾကီး ေျပာခ်င္ေနေသာ သူမ်ား၊ ထြန္႔ထြန္႔လူး ညီမေလးမ်ား၊ ဆတ္ဆတ္ႀကဲ ပညာတတ္ ႏိုင္ငံေရး ဂုရုၾကီးမ်ား ၊  ႏိုင္ငံေက်ာ္ အႏုပညာရွင္မ်ား အေနျဖင္႔ ဆက္ၿပီး ေျပာၾကေပါ႔။ မစၥတာ ဖာနီဗယ္ ေဘးခ်ိတ္၊ ဆရာၾကီး မင္းသု၀ဏ္ သြားေပေတာ႔။ ဖိုးထက္ ခပ္ေ၀းေ၀း ေခ်ာင္မွာေခြေန။

 သို႔ေသာ္ တစ္ခုဘဲ ေတာင္းဆိုခ်င္သည္။ ၾကိဳက္သလိုသာ ေျပာ။ ဒါေပသိ ကၽြန္ေတာ္႔အမလတ္ေျပာတဲ႔ အဂၤလိပ္ရယ္နည္းေလးပါ ထည္႔ရယ္ေပးပါ။

 ဥပမာ တစ္ခုေပါ႔ဗ်ာ… “ဒါ ..ကၽြန္ေတာ္တို႔က အင္တာေနရွင္နယ္လ္ စတန္းဒက္ဘဲေလ။ သံုးသိန္းဆိုတာ အင္တာေနရွင္နယ္လ္မွာလဲ ဒီလိုဘဲ ဘီဇီးနက္စ္ ဆိုရွယ္ရက္တီေတြမွာ ရိွတာဘဲ။ ဒီသတ္မွတ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ၀ဲလ္ကမ္းလုပ္ရမွာ။ ဒါကို ခရစ္တီဆိုက္စ္ လုပ္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူးဗ်။ အခုေတာ႔ အစိုးရ ဘာလုပ္လုပ္ မေကာင္းဘူး ျဖစ္ေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာလုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ႔ဘူး…. ‘အိပ္ခ်္ေအ…အိပ္ခ်္ေအ…အိပ္ခ်္ေအ’ … ”

 (အိပ္ခ်္ေအ…အိပ္ခ်္ေအ..အိပ္ခ်္ေအ ဆိုတာ Ha Ha Ha။ အဂၤလိပ္လိုရယ္တာကို ျမန္မာလို ေျပာင္းရယ္ဗ်ာ..ေနာ္႔။ Just for kidding ပါဗ်ေနာ္႔။ Don’t mind ေနာ္။ အိပ္ခ်္ေအအီး..အိပ္ခ်္ေအအီး.. အိပ္ခ်္ေအအီး…)

 ဖိုးထက္