(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၆
မိုးမခရြာလယ္ ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္တြင္ မိုးမခရြာသားကေလးငယ္မ်ား ျငိမ္သက္စြာ စုေ၀းေန ၾကသည္..။ တကယ္ဆို သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကာလမို႔ သူတို႔ ဆူညံေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေဆာ႔ကစား ေနသင္႔သည္မဟုတ္ပါလား..။ သို႔ေသာ္.. ယခုေတာ႔သူတို႔အားလံုး တိတ္ဆိတ္စြာ..မ်က္ႏွာမ်ား ညွိဳးငယ္လွ်က္..။ အခ်င္းခ်င္း အသံတိုးတိုးျဖင္႔သာ..စကားေျပာေနၾကသည္..။
“ခုေလာက္မွ မေတြ႔ရင္ေတာ႔ အသက္နဲ႔ကိုယ္..ျမဲပါ႔ဦးမလားကြာ.။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကလည္း ေရစီးက သန္သန္နဲ႔.. အေလာင္းေတာင္ျပန္ရဖို႔ ခက္တယ္ေျပာတယ္.”
“လူ (၈၀)ေက်ာ္. ေပ်ာက္ေနတုန္းပဲတဲ႔ကြ..။အေလာင္းျပန္ရတာက (၆၀) ေက်ာ္ျပီတဲ႔”
“သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ျပန္တဲ႔ ေက်ာင္းသူေလးေတြ.. ဆရာမေလးေတြ မ်ားတယ္တဲ႔ကြ”
“ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းျပန္ဖြင္႔ရင္ သူတို႔စာသင္ေက်ာင္းကေလးေတြက တပည္႔ေလးေတြဆီ သူတို႔ ဘယ္ျပန္နိုင္ေတာ႔မလဲ ကြာ.။သူတို႔ တပည္႔ေလးေတြေတာ႔ ငိုေနေတာ႔မွာပဲ.”
“အခုကို သူတို႔မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ ငိုေနၾကတာ..ၾကည္႔ျပီး ငါေတာင္ ငိုခ်င္လာလို႔ ငိုမိတာဟယ္”
“အျမန္ေရယဥ္ကလည္း ဘာလို႔ တင္နိုင္တဲ႔ လူထက္ ပိုတင္ရတာတဲ႔လဲေနာ္”
“ေအးေလ.. လူ ၁၀၀ ေလာက္တင္နိုင္တာကို လူ(၃၀၀)ေလာက္ေတာင္ တင္ရတယ္လို႔၊ ဒီေရယာဥ္ပိုင္ရွင္ ေတာ္ေတာ္ေလာဘၾကီးတာပဲကြာ..ေတာက္”
“ေရယာဥ္ေမာင္းသမားလည္း ေလာဘၾကီးတာပဲကြ.။ ပိုင္ရွင္မသိပဲ… သူေအာက္ဆိုဒ္ရေအာင္ ပိုတင္တာမ်ားလား..။ လူတင္မကဘူး.. ကုန္ေတြကလည္း အျပည္႔တဲ႔..ကြ။ ေရယာဥ္ေခါင္မိုးေပၚမွာေတာင္ လူေတြတက္စီးရတယ္ဆိုကတည္းက စဥ္းစားသာၾကည္႔ကြာ”
“တကယ္ဆို….စီးတဲ႔သူေတြကလည္း ဒီေလာက္မနိုင္၀န္ထမ္းေနရတဲ႔ ေရယာဥ္ကို မစီးသင္႔ ပါဘူးဟယ္..။ ကိုယ္႔အသက္မွ ကိုယ္တန္ဖိုးမထားၾကဘူးတဲ႔လား”
ကေလးမ်ား စိတ္မေကာင္းစြာ မခ်ိတင္ကဲ ေျပာဆိုေနခ်ိန္တြင္ ဦးဦးသာဂိတစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး..
“စီးတဲ႔သူေတြကို အျပစ္မတင္ၾကပါနဲ႔ ကေလးတို႔ရာ…။ တခ်ိဳ ႔ေဒသေတြမွာ… သြားေရးလာေရး လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက အရမ္းခက္ခဲၾကတယ္ကြဲ႔။ တစ္ပါတ္ေနမွ ေမာ္ေတာ္ေလးတစ္စီး ဆိုက္တဲ႔ ေနရာေတြ.မွာဆို ဒီတစ္စီးေသာ ေရယာဥ္ကေလးကိုပဲ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္နဲ႔အမီ အသက္ကို ဖက္ရြက္လိုသေဘာထားျပီး စီးရ လိုက္ရသူေတြရွိတယ္..ကြ။ လူပဲကြာ… ေသမယ္မွန္းသိတဲ႔လမ္းကို ဘယ္လိုက္ခ်င္ပါ႔မလဲ.။ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္သာ မေရြးသာတဲ႔ လမ္းမို႔ လိုက္ခဲ႔ၾကရတာျဖစ္မယ္ကြ”
“ဘာလို႔..သူတို႔ေဒသမွာ ဒီေလာက္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေတြ ခက္ခဲၾကရတာလဲ ဦးဦးသာဂိရယ္ ..။ အဲဒီလိုေဒသေတြကို ..လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေတြ မခက္ခဲေအာင္ ဘယ္သူမွ မကူညီေပးနိုင္ဘူးတဲ႔လား”
“ကူညီေပးနိုင္တာေပါ႔။ ကူညီေပးသင္႔တာေပါ႔ ကြာ”
“ဘယ္သူက ကူညီနိုင္မလဲ…။ ဘယ္လို ကူညီနိုင္မလဲ..။ က်မတို႔ေရာ ကူနိုင္လား.. ဦးဦးသာဂိ”
“ အဓိက တာ၀န္ရွိသူကေတာ႔ အစိုးရေပါ႔ကြာ..။ အစိုးရဆိုတာ ေဒသတိုင္းကို လမ္းပန္းဆက္သြယ္ ေရး ေခ်ာေမြ႔ေအာင္ စီစဥ္ၾကပ္မတ္ ေဆာင္ရြက္ေပးရမယ္..။ အခုလို အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးကို သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္မွဳေအာက္က ဘယ္ေနရာမွာမဆို မျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳတင္ကာကြယ္ရမယ္..။ ျဖစ္ခဲ႔ရင္လည္း.. တာ၀န္ပ်က္ကြက္သူေတြကို ဥပေဒနဲ႔အညီ ထိထိေရာက္ေရာက္ တာ၀န္ယူရမယ္..။ ကေလးတိို႔ ၾကားလိုက္ၾကမွာေပါ႔..။ ျပီးခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ေတြတုန္းက ေတာင္ကိုရီးယားနိုင္ငံမွာ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ေလ႔လာေရးထြက္တဲ႔ ေရယာဥ္ေမွာက္ျပီး ေက်ာင္းသား ေတြ ရာခ်ီျပီး အသက္ဆံုးရွံဳး ၾကတာေလ”
“ မွတ္မိတယ္..ဦးဦးသာဂိ..။ အဲဒီတုန္းက သူတို႔ဆီက တာ၀န္ရွိသူ ၀န္ထမ္းတဦးကေတာင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတ္ေသသြားေသးတယ္ မဟုတ္လား….”
“ေအး..ဟုတ္တယ္ကြ..။ အခင္းျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း ေတာင္ကိုရီးယား သမတကလည္း ၀မ္းနည္းေၾကာင္း နိုင္ငံကို ထြက္ေတာင္းပန္ရတယ္..။ တာ၀န္ရွိတဲ႔ ပို႔ေဆာင္ေရး၀န္ၾကီးဆို တာ၀န္က ေနႏွဳတ္ထြက္သြားရတယ္။ ဒါမ်ိဳးဆိုတာ.. တာ၀န္ရွိတဲ႔၀န္ၾကီးက သူ႔ဖာသာ ႏွဳတ္ထြက္တာမ်ိဳး မလုပ္ရင္ေတာင္ အစိုးရက ထုတ္ပယ္ပစ္တာမ်ိဳး ၊ အျပစ္ေပးအေရးယူတာမ်ိဳးေတြ..လုပ္ရမွာကြ..။ ေနာက္.. လူေတြကိုလည္း အသိပညာေပးရမယ္..။ ခုနလို ေလာဘေဇာတက္ျပီး မနိုင္ရင္ကာတင္တာမ်ိဳးေတြ မလုပ္ဖို႔..။ လူ႔အသက္ကို တန္ဖိုးထားဖို႔..။ သတ္မွတ္ စည္းကမ္းေတြကို တိတိက်က် လိုက္နာတတ္ဖို႔..။ ဒါမ်ိဳးေတြက အစိုးရက ဥပေဒနဲ႔ တိတိက်က်ကိုင္တြယ္ဖို႔ လိုသလို.. လူထုပညာေပးလုပ္ငန္းေတြကို လူထုကပါ ၀ိုင္း၀န္းေဆာင္ရြက္လာေအာင္ လိုက္နာလာေအာင္ ကူညီရမယ္ကြ..။ ခုန.. သမီးတို႔ေရာ ဘာကူညီနိုင္မလဲဆိုရင္.. ဒီလို အသိပညာေပးတာေတြမွာ ကူညီနိုင္တယ္။ စည္းကမ္းလိုက္နာတတ္ေအာင္ က်င္႔ၾကံေနထိုင္ျခင္းနဲ ႔လည္း ကူညီနိုင္တယ္..။ ကိုယ္တိုင္ လိုက္နာသလို.. ကိုယ္႔ပတ္၀န္းက်င္ကို အသိျဖန္႔ေ၀ေပးျပီးေတာ႔လည္း ကူညီနိုင္တာေပါ႔ကြာ..။ ဒီလို စိတ္ဓါတ္ေတြမ်ားလာဖို႔ လိုတယ္ကြ..။ တကယ္ေတာ႔ တို႔ဆီမွာ ၂၀၁၅ နို၀င္ဘာတုန္းကလည္း ကေလး၀ အထက္နားမွာ မနိုင္ရင္ကာ တင္လို႔ စက္ေလွေမွာက္ျပီး လူအသက္ေတြ ဆံဳးရွံဳးရတာ .. လူရာခ်ီျပီး အေလာင္းေတာင္ျပန္မရခဲ႔တာ ေတြျဖစ္ဖူးတယ္..။ မၾကာေသးဘူး.. အခု ခ်င္းတြင္းျမစ္ထဲမွာပဲ.. ထပ္ျဖစ္ျပန္ျပီ..။ ဘယ္ေကာင္းမလဲကြာ..။ ေနာက္ျဖစ္လာခဲ႔ရင္… ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြကို ေခတ္မီ စက္ကရိယာေတြသံုးျပီး အျမန္ဆံုး ထိထိေရာက္ေရာက္ ကယ္တင္နိုင္ေအာင္ စီမံနိုင္ရမွာ..။ အခုေတာ႔..။ ကဲပါေလ…. ခ်င္းတြင္းျမစ္ထဲက ေရယာဥ္တိမ္းေမွာက္ရာမွာ အသက္ဆံုးရွံဳးရသူေတြ.. ၀မ္းနည္းပူေဆြးရတဲ႔ မိသားစုေတြကို စာနာတဲ႔အေနနဲ႔ အခုကပဲစျပီး ကိုယ္တတ္နိုင္တဲ႔ ေနရာကပဲ အသိပညာ လက္ဆင္႔ကမ္းၾကေပေတာ႔ကြာ..။ ေနာက္တခါ ဒီလို အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳး ထပ္မၾကားရပါ ေစနဲ႔လို႔ပဲ ဆုေတာင္းပါတယ္ကြာ”
“ဟုတ္ကဲ႔.. ဦးဦး..” ကေလးမ်ားက သံျပိဳင္ ကတိေပးလိုက္ၾကသည္။
ထိုစဥ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေထာ္လာဂ်ီၾကီး တန္းၾကီး တစ္တန္း အိပဲ႔..အိပဲ႔ျဖင္႔ ေမာင္းလာသည္ကို ေတြ ႔လိုက္ရသည္။ ေရွ ႔ဆံုးေထာ္လာဂ်ီကို ဦးေဆာင္ေမာင္းလာသူကား မိုးမခရြာ၏ နာမည္ေက်ာ္ ဒီမိုမယ္ေတာ္ၾကီး မယ္မယ္ဒီ ပင္။ ေနာက္ေထာ္လာဂ်ီမ်ားေပၚတြင္လည္း မိုးမခရြာသားမ်ား ရြာလံုးကၽြတ္နီးပါး အျပည္႔အသိပ္လိုက္ပါ လာၾကသည္။ ေထာ္လာဂ်ီနံရံမ်ား ေျခနင္းခံုမ်ားတြင္ပင္ တြယ္ဖက္လိုက္ပါလာေသာ မိုးမခရြာသားမ်ားကုိၾကည္႔ရသည္မွာ ကထိန္ပြဲမ်ားတြင္ေတြ႔ရေသာ ပေဒသာပင္ၾကီးမ်ားပမာ အခိုင္လိုက္ အျပြတ္လိုက္..။
မယ္မယ္ဒီခမ်ာ သူေခါင္းေဆာင္ေမာင္းလာေသာ ေထာ္လာဂ်ီၾကီးကို ေရွ ႔မွ လမ္းေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ ေမာင္းနိုင္ဖို႔ မနည္းၾကိဳးစားရုန္းကန္ ေမာင္းႏွင္ေနရေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ သူ႕ဦးေဆာင္လမ္းျပေထာ္လာဂ်ီ ေပၚတြင္ ခိုးရာပါ စိန္္အိုးေရႊအိုးၾကီးမ်ားကို ဆင္႔ကာဆင္႔ကာ ရြက္ထားေသာ ရြာလူၾကီးေဟာင္း “သူခိုးသီရိသုဓျမ.. ဦးဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး” တို႔တစ္သိုက္က ၀တ္ေကာင္းစားလွမ်ားျဖင္႔ ဆူညံစြာ ေအာင္ပြဲခံ လိုက္ပါလာေသာေၾကာင့္ ပင္တည္း။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးမ်ားကား.. ဒီမိုမယ္ေတာ္ၾကီးကို အထူးခ်စ္ခင္ေလရာ ေအာ္ဟစ္ႏွဳတ္ဆက္ေလသည္။
“မယ္မယ္ဒီ.. ေထာ္လာဂ်ီေတြနဲ႔ ဘယ္သြားမလို႔လဲ။”
မယ္မယ္ဒီကား ျပံဳးရႊင္ၾကည္လင္စြာ
“၂၁ရာစု.. ျငိမ္းခ်မ္းေရးရြာကထိန္ပြဲကို သြားမလို႔ကြဲ႔..။ ကေလးတို႔ ေရာ .. လိုက္ၾကဦးမလား..”
မယ္မယ္ဒီကသာ လိုက္ၾကမလားေမးေနသည္..။ သူ႔ေထာ္လာဂ်ီေပၚတြင္.. ဦးဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးတို႔.. ဦးခရိုနီတို႔ မိသားစုမ်ားႏွင့္သာ.. အျပည္႔ျဖစ္ေနေလျပီ။ ေနာက္ေထာ္လာဂ်ီမ်ားေပၚတြင္လည္း လူပေဒသာပင္မ်ားျဖင္႔ အျပည္႔။
“လိုက္မယ္..လိုက္မယ္..”
ခ်မ္းျမက အငယ္ဆံုးေလးပီပီ လိုက္ခ်င္ရွာသည္။
“ဟဲ႔…ခ်မ္းျမ.. ငါတို႔ထိုင္စရာမေျပာနဲ႔ ရပ္စရာေတာင္မရွိေတာ႔ဘူး..။ သူ႔ေထာ္လာဂ်ီေပၚတက္ရင္ ကိုင္စရာ လက္နက္ရွိမွဟဲ႔..။ နင္တို႔ ငါတို႔ လက္ကေလးေတြက ျဖဴျဖဴစင္စင္ေလးေတြရယ္”
ေဂ်ာ္ဒီးက အစ္မၾကီးပီပီ ဆရာလုပ္ဟန္႔တားလိုက္သည္..။
တူေမာင္ညိဳက ၾကံၾကံဖန္ဖန္ စပ္စုတတ္သူပီပီ ေထာ္လာဂ်ီဘီးမ်ားကို ကုန္းကုန္းကြကြ လိုက္ၾကည္႔ရင္း. သူ႔သူငယ္ခ်င္း မိုးမခရြာသားကေလးမ်ားကို ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ သတိေပးလိုက္သည္။
“ ဟာ..ေထာ္လာဂ်ီေတြရဲ ႔ဘီးေတြမွာ “၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ နာဂစ္ကုမၼဏီမွ အထူးစီမံျပဳလုပ္သည္” လို႔ ေရးထားတယ္ကြ..။မလိုက္နဲ႔..မလိုက္နဲ႔။ ဒီ ၂၀၀၈ နာဂစ္ကားဘီးေတြနဲ႔ သြားရင္ေတာ႔ ေဂ်ာက္ထဲက်ဖို႔ မ်ားမယ္ကြ။ တို႔ မယ္မယ္ဒီအတြက္ေတာင္ စိုးရိမ္လွသကြာ။ ”
“ ေဟ..ဟုတ္လား..။ နာဂစ္ဆိုတာ လူေတြ ေသာင္းခ်ီေသတဲ့ မေကာင္းဆိုးရြားကုမၼဏီကြ။ ဒါဆို မလိုက္ၾကနဲ႔ေဟ႔”
ကေလးမ်ား အခ်င္းခ်င္းသတိေပးကာ ေနာက္ဆုတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ေထာ္လာဂ်ီေပၚမွ လူပေဒသာပင္ၾကီးမ်ားဆီမွ
“မလိုက္ရင္ေနေဟ႔..။ ၂၁ရာစု ျငိမ္းခ်မ္းေရးရြာ ကထိန္ကို သြားဖို႔ေတာ႔ ဒီေထာ္လာဂ်ီေတြပဲ စီးဖို႔ ရွိတယ္။ ေခ်ာက္ထဲက်ကာမွ ကေ်ရာ။ နင္တို႔ငခၽြတ္ကေလးေတြ မလိုက္ခ်င္ရင္… က်န္ရစ္ၾကေပေတာ႔ေဟ႔” ဟူေသာ အသံတခ်ိဳ ႔ကို ၾကားလိုက္ရသည္။
မယ္မယ္ဒီ ဦးေဆာင္ ေမာင္းႏွင္သြားေသာ..ျငိမ္းခ်မ္းေရးရြာ ကထိန္သြား အိပဲ႔..အိပဲ႔ ေထာ္လာဂ်ီၾကီးတန္းၾကီးကို ၾကည္႔ရင္း ဦးဦးသာဂိႏွင္႔အတူ ကေလးတစ္သိုက္မွာ စိတ္မသက္မသာ က်န္ခဲ႔ရွာသည္။ ဦးဦးသာဂိက
“မယ္မယ္ဒီလမ္းမွာ ဒီ ၂၀၀၈ နာဂစ္ကားဘီးၾကီးေတြကို ျဖဳတ္ျပီး ဘီးအသစ္လဲ နိုင္ပါေစကြာ။ ဒါမွ သူသြားလိုတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးရြာကထိန္ကို.. ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ခရီးေရာက္မယ္။ လမ္းေၾကာင္းလြဲရင္ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ေတာ႔ ခ်င္းတြင္းျမစ္ထဲက.. “ေအာင္ေက်ာ္စိုးမိုး” ေရယာဥ္ေမာင္းသူလိုပဲ မယ္မယ္ဒီမွာ သမိုင္းနဲ႔ ခ်ီျပီး တာ၀န္ပိေလေတာ႔မယ္။ မယ္မယ္႔ဒီ ေနာက္မွာ သူ႔ဦးေဆာင္မွဳကို ယံုၾကည္လို႔ ပါလာတဲ႔လူေတြက အမ်ားၾကီး မဟုတ္လား” ဟု ေခါင္းတရမ္းရမ္းႏွင္႔ ေျပာလိုက္ေလသည္။ ။