ကြန္ကရစ္ေတာထဲက သားေကာင္၊ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲက ခ်ဳိးငွက္ – အပုိင္း (၂၁)

ေထာင္ထဲ သတင္းစကား တစ္ခုေရာက္လာလွ်င္ သုံးသပ္ခ်က္ မ်ိဳးစုံတို႔ကို ၾကားရတတ္စၿမဲ။  ထိုညေနက လူေတြေရာက္ယက္ခတ္ေနၾကသည္။ အခန္းေျပာင္းအိပ္ၾကသူတို႔က မိမိတို႔၏ အိပ္ယာလိပ္ကို ျပန္ေရြ႕ ဝိုင္းဖြဲ႔ ေဝဘန္သုံးသပ္သူေတြ ဆီ အနီးကပ္နားေထာင္ႏွင့္ ညေနခင္းသည္ အသက္ဝင္ လွဳပ္ရွားေနသည္။ ညေနတန္းပိတ္ေတာ့ အေဆာင္တာဝန္က် ေထာင္မွဴးက အခန္းေတြကို  ေသခ်ာလိုက္စစ္သည္။ ထိုေန႔က စိပ္ေနက် သံဗုေဒၶ ပုတီးကို ေသခ်ာသတိထားစိပ္လိုက္သည္။ ညအိပ္ခ်ိန္ ၉နာရီ တြင္းလည္းဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မရွိ။ တခန္းကိုတခန္း လွမ္း၍ ေနာက္ေျပာင္ေနသံတို႔ရွိေနေသာ္လည္း တစုံတခု ေတာ့ျဖစ္လာမည္လားဟု စိတ္ထဲ စနိုးဇေနာင့္ ကေတာ့ လူတိုင္းတြင္ရွိေနၾကမည္မွာ အေသခ်ာ။ အိပ္ခ်ိန္ေပးျပီးေသာ္လည္း အခ်ိဳ႔အခန္းေတြ က စကားသံေတြထြက္ေနတုန္း။ တစ္ခန္းတည္းအတူ အပ္ေနေသာ ကိုတင့္လြင္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္သန္းတို႔သည္လည္း ကိုယ္လို လူသစ္သာျဖစ္သည္။ သူတို႔လဲဘာမွမခန္႔မွန္းတတ္။

“ဒီည ဧည့္စာရငး္ စစ္မယ္လို႔ေျပာတာ ဘယ္မွာစစ္မွာလဲ မင္းတို႔ဘယ္လိုၾကားလဲ”

သူတို႔လဲ အေျဖမေပးတတ္။ ဘယ္သူမွမေပးတတ္ေသာ အေျဖကို အခ်ိန္က အေျဖေပးလိုက္ပါျပီ။ ၁၉၉၄ခုဇြန္လ ၁၀ရက္ေန႔ည။လူသံေတြ ေနာက္ဝန္ထမ္းေတြ အျပင္ဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ေသာ ေျခသံတို႔က အခန္းထဲရွိ လူတိုင္းကို အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ေစသည္။ အျခားအခန္းတို႔မွ လူနာမည္ေခၚသံ ေသာ့ခေလာက္သံတို႔က တထိ္တ္ထိတ္ ျဖစ္ေနေသာစိတ္ကို ပိုအရွိန္ျမင့္ေစျပန္သည္။ ေျခသံအစုံတို႔ အခန္းေရွ႕ ရုတ္တရက္ ရပ္တန္႔သြားသည္။

“စိုးျမင့္ ေခၚ ဇဝန  အသင္႔ျပင္”

စကားသံအဆုံးမွာ ေသာ႔ဖြင့္သံႏွင့္အတူ အခန္းထဲ ဝန္ထမ္း သုံေယာက္ ခပ္သြက္သြက္ ဝင္လာသည္။ အခန္းေဖာ္ ကိုတင့္လြင္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္သန္းတို႔ကို ေမွာက္ထားဟု အသံ က်ယ္က်ယ္ ေအာ္လိုက္သည္။

“ပစၥည္းေတြသိမ္း ထမယ္”

ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လက္ကိုဆြဲကိုင္းရင္ အသံမာမာျဖင္႔ ေျပာလိုက္သည္။နီးရာ ပစၥည္းဆြဲျပီး သူတို႔ေခၚရာ လိုက္ဖို႔ျပင္သည္။ ေခါင္းကို အဝတ္တခုျဖင့္ အုပ္ျခင္းခံလိုက္ရသည္။ ဝန္ထမ္းတေယာက္က လက္ကိုဆြဲေခၚသည္။ ဆြဲမိဆြဲရာလက္တဖက္ကကိုင္ျပီး သူတို႔ေနာက္ကို လိုက္လာခဲ႔သည္။ သီးသန္႔ေထာင္၏ မီးေရာင္တို႔က မ်က္ႏွာအုပ္ထားေသာ အဝတ္ကိုထိုးေဖာက္ဝင္လာသည္။  ဗူးတံခါးေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္လိုလူေတြ ေရာက္ႏွင့္ေနၾကျပီ။ ေနာက္ထပ္ ကြ်န္းတိုက္၊တစ္ေဆာင္တို႔ဆီမွ ေခၚလာသူေတြ ေရာက္လာၾကသည္။ ၁၀လတာ ကာလအတြင္း သီးသန္႕ေထာင္၏ လြတ္လပ္ေသာကာလတခုကိုရရွိခဲ႔ဘူးသည္။ ထိုကာလအတြင္း တေဆာင္ႏွင့္တေဆာင္ ဝင္ထြက္လည္ပတ္ၾကရင္း လူတိုင္းလိုလိုႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ႔သည္။ ခုေရာက္လာသူေတြ၏ နာမည္ေခၚသံအရ ကိုယ္သိသူေတြခ်ည္း။ကား ေပၚသို႔ နာမည္ေခၚသူတက္ရန္ေျပာသည္။တေယာက္ၿပီးတေယာက္ နာမည္ေခၚသည္။

“စိုးျမင့္ (ေခၚ) ဇဝန ”

“ရွိ”

ေက်ာေပၚသို႔ ဒုတ္ခ်က္ ျပင္းျပင္းတခ်က္ က်လာသည္။ အျခားသူေတြ နာမည္ေခၚစဥ္က ရိုက္သံမၾကားရ ကိုယ့္အလွည့္က်မွ သီးသန္႔ ေရြးရိုက္သည္ထင့္ ။ ခပ္စပ္စပ္ ဒဏ္ရာကို အံႀကိတ္ခံရင္းကားေပၚသို႔ တက္သည္။

“ေဟ့ေကာင္ဘာေၾကာင္တာလဲ နားမလည္ဘူးလား အေဖနာမည္ ေျပာေလကြာ”

ေနာက္ထပ္က်လာေသာ ဒုတ္ခ်က္က ပိုျပင္းသည္။

“ဦးတင္စိန္”

စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ေဝဒနာကိုခံရင္းေအာ္လိုက္သည္။ အေဆာင္ေနဘူးသူႏွင့္ တိုက္ထဲသာေနဘူးသူ၏ ေထာင္အေတြ႔အၾကံဳ ကြာျခားခ်က္ဆိုတာကိုေနာက္ကာလၾကာမွ သေဘာေပါက္ရဘူးသည္။ (အေဆာင္တြင္ က်သစ္မ်ားအတြက္ ပုံစံခန္းဆိုတာရွိသည္။ ထိုပုံစံခန္းသည္ ေထာင္ တြင္း ေနထိုင္နည္းမ်ားကုိတန္းစီဆိုသူက သင္ေပးသည္။ ေထာင္အာဏာပိုင္ႏွင့္ ဆက္ဆံသည့္အခါ ေနပုံထိုင္ပုံ ေျပာဆိုပုံတို႔ကိုသင္ေပးသည္။ ထိုသင္ၾကားမႈေတြအထဲ နာမည္ေခၚလိုက္လွ်င္ အေဖနာမည္ပါတြဲထူးရမည္ဟူေသာ သင္ၾကားမွႈ တခုပါဝင္သည္၊) ေထာင္တြင္း ႏိုင္ငံေရးမႈမ်ားသည္ ပုံစံခန္းဆိုသည္ကို မဝင္ၾကရ။ တိုက္ထြင္းသို႔တန္းျပီးပို႔သည္။ အခုလိုနာမည္ ေခၚေသာအခါ မသိလိုက္ေသာ ေထာင္အစဥ္လာေၾကာင့္ေက်ာေပၚ ဒုတ္ခ်က္ျပင္းျပင္းကို ခံလိုက္ရသည္။  လူအမ်ားကို ဆုံးမ ကိုရင္မ်ား ရဟန္းငယ္မ်ားကိုေျပာဆုိဆုံးမ  မိမိ၏ေျပာစကားကိုတရိုတေသနာခံမႈ ခံခဲ႔ရသူတဦးအတြက္ စိတ္ေပၚသို႔ပါ ဒုတ္ခ်က္ျပင္းျပင္းက်ေရာက္သြားသည္။ ေထာင္ထဲတြင္ ကိုယ္ေပၚသို႔ဒုတ္ခ်က္ ျပင္းျပင္း အက်ခံျခင္းထက္ စိတ္ေပၚက်လာေသာ ဒုတ္ခ်က္ကပိုနာသည္ဟု ထင္မိသည္။

ကားေပၚအေရာက္တြင္ သီးသန႔္ေထာင္မွစာရင္းပါ လူအားလုံးကို ေထာင္မႀကီးသို႔ ပို႔ေဆာင္ရန္ ကားစတင္ဘီးလိမ့္သည္။ ေထာင္စက် ကတည္းက ေထာင္မႀကီးဆိုသည္ကို ၾကားသာၾကားရသည္။ မေရာက္ဘူးခဲ႔။ အျပင္ဘက္ေလာကမွာ ရွိစဥ္ ေထာင္မက်ခင္က အင္းစိန္ဆိုလွ်င္ တခုတည္း ထင္ထားခဲ႔သည္။ ေထာင္ထဲေရာက္မွ သီးသန္႔ေထာင္ဆိုတာ ေထာင္မႀကီးနေဘး သီးျခားရွိေနတာကို သိလိုက္ရသည္။ စေရာက္ကတည္းက သီးသန္႔ကို တန္းပို႔ ခဲ႔သည္။ အခုလို ညတြင္းခ်င္း ေထာင္မႀကီး အေခၚခံရသည္ကို သေဘာမပါက္မိ။ ကိုယ္ကေထာင္က်စလူသစ္ျဖစ္တာလည္း ပါမည္ထင္သည္။ ကားေပၚအေရာက္ အတူပါလာသူတို႔ တီးတိုးစကားသံၾကားမွ ေထာင္ေျပာင္းျပီ ဆိုတာကို နားလည္လိုက္ရသည္။ ေထာင္မႀကီးေရာက္ေတာ့ တဦးခ်င္း နာမည္ ထပ္ေခၚျပန္သည္။ ဒီတခါေတာ့ ခံလိုက္ရဘူးေသာ ေက်ာေပၚက ဒဏ္ရာက ဘယ္လိုထူးရမည္ကို သင္ေပးလိုက္သည္။ေျခေထာက္ကိုေျခက်င္းရိုက္ေတာ့  ေျခေထာက္က အနာ ႏွင့္ ရင္ထဲကအနာ ျပိဳင္တူျဖစ္ထြန္းသြားသည္။

ေခါင္းစြပ္ေတြကိုမခ်ြတ္ရ။ အေဆာက္အဦးတခု၏ ေရွ႕ ေျမျပင္မွာ တန္းစီ ေနရာခ်ထားေပးသည္။ မိုးဦးက်စ မိုးေရစက္မ်ားေၾကာင့္ ေျမျပင္သည္ စိုဆြတ္ေနသည္။ အင္းစိန္ေထာင္မႀကီးရွိ လူမ်ားဟုယူဆရသည္။ လူေတြ နာမည္ေခၚသံ တသုတ္ၿပီး တသုတ္ ေရာက္လာသည္။ နေဘးနားတြင္ ဝန္ထမ္းေတြစကားေျပာသံမ်ားကိုၾကားေနရသည္။ မိုးကမလင္းေသး။ ကိုယ့္အထုပ္ကိုပဲ မွီၿပီး ေမွးေနလိုက္သည္။ ေထာင္မႀကီးဗူးေပၚမွ ၁၅မိနစ္တခါ ေခါက္ေသာသံေခ်ာင္းသံေၾကာင့္ ဘယ္အခ်ိန္ဆိုတာကို သိေနရသည္။ သံေခ်ာင္းသံသာ အႀကီမ္ႀကီမ္ ထြက္ေပၚလာေသာ္လည္း စိုစြတ္ေသာေျမအျပင္ထက္မွ တျခားေနရာတခုကို ေျပာင္းေရႊ႕ေပးမႈ မရွိ။ ေျမအျပင္ ႏွင့္ထိစပ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းတခုလုံး စိုစြတ္ေနသည္။ ဝန္ထမ္းေတြကေတာ့ အမိုးေအာက္မွာကိုယ္ေတြကို လုံျခံဳေရးအတြက္ ေစာင့္ေနၾကၿပီး အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ရယ္ေမာသံကို ၾကားေနရသည္။ လူခ်င္း အတူတူ သူတို႔က ေအးေဆးသက္သာ ေနရာက ရယ္ေမာေနခ်ိန္  သာမန္အခ်ိန္ဆို ဘယ္လိုလူမ်ိဳးမွ ထိုင္မည္မဟုတ္ေသာေနရာ၌ ကိုယ္ေတြက တုံလုံးတပိုင္းလွဲေနေနရသည္။ ဒီအျဖစ္ကို ေတြးရင္း စိတ္ထဲကတက္ေခါက္သံကို ႏွလုံးသားထဲ မွတ္တမ္းအျဖစ္ သိမ္းထားမိျပီး ျဖစ္ေနသည္။

စိုစြတ္ေသာ ေျမအျပင္ထက္ ျခင္ တဝီဝီထဲ လူးရင္းလွည့္ရင္း ညတညကို ေက်ာ္ျဖတ္ေနရသည္။ အရုဏ္ပ်ပ် ေရာက္မလာမွီ နာမည္ေခၚသံတို႔က အားလုံးကို ပုတ္ႏိွဳးလိုက္သည္။ ကိုယ့္နာမည္ပါရာ လူအတန္းထဲ တန္းစီမိေတာ့ ဗူးတံခါး အတြင္း ေရာက္ေနေပျပီ။ ဦးေခါင္းကိုစြတ္ထားေသာ အဝတ္ကိုခြါေပးလိုက္ေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္တအုပ္စုတည္း လူေတြကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သီးသန္႔ေထာင္က အတူေနလူမ်ားကလြဲ က်န္လူမ်ားက လူအသစ္ေတြ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုပုဂၢိဳလ္ အားလုံးသည္ တခရီးတည္းသြာရမည့္သူေတြ ။ဤ အေတြး စိတ္ထဲဝင္လာျခင္းက အားတခုဝင္လာသလိုေတာ့ စိတ္ထဲခံစားလိုက္ရသည္။ ဗူးတံခါးကိုဖြင့္ အျပင္ဘက္ အခ်ဳပ္ကားထဲ တက္ၾကေတာ့စုစုေပါင္း အေယာက္၂၀။ သီးသန္႔ ေနာက္ထပ္ကားတစီးထဲလည္း ထိုအေရအတြက္ေလာက္ရွိမည္ျဖစ္ေသာကားတစီးေပၚ လူေတြ တက္ေနၾကသည္။ ထိုကား ေပၚတက္သူလူေတြကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သီးသန္႔ေထာင္မွာ အတူတူေနခဲ႔သူေတြထဲ မႏၱေလး က ဘိုးဘိုးၾကီး (စက္မႈေက်ာင္းသား)၊ ေနာက္အင္္းစိန္သားဆန္နီ- သူက 10-Dကိစၥ စတင္ေဖါက္ခြဲသူ၊ ေနာက္ စိန္ေက်ာ္ဦး တို႔ကိုလွမ္းေတြ႔လိုက္ရသည္။ က်န္သူေတြက ေထာင္မႀကီးမွျဖစ္မည္။ ထိုသူေတြအထဲ NLDမွ ရန္ေအာင္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုကိုႀကီး တို႔ကို လွမ္းေတြ႔လိုက္ရသည္။ အျခားသူမ်ားလည္းပါေသးသည္။  ကိုယ္တက္ရေသာကားေပၚတြင္ ေတာ့ သီးသန္႔ေထာင္မွ ရင္းႏွီးၿပီးသား မ်က္ႏွာမ်ားပါသလို ေထင္မႀကီးမွ မ်က္ႏွာ အသစ္မ်ားလည္းပါလာသည္။

ကားဘီးစလိမ့္ျပီးေထာင္မႀကီးအုတ္ရိုးေဘးကပ္ေမာင္းၿပီး  သီးသန္႔ေထာင္ နေဘးကျဖတ္သည္။ သီးသန္႔ေထာင္တြင္းက်န္ေနခဲ႔ေသာ အတူေနမ်ားကေတာအိပ္ယာေတာင္ႏိုးဦးမည္မထင္။      ကားက အင္းစိန္လမ္းမၾကီအတိုင္း ေဖါ့ကန္ ေအာင္ဆန္းတို႔ကိုျဖတ္ေနသည္။ ဒီလမ္းဒီခရီး ကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ သြားဘူးခဲ႕ ။ ထိုသြားဘူးခဲ႔ပုံက လြတ္လပ္ေသာ အေျခအေနႏွင့္။ ယခုခရီး မွာေတာ့ ေသာ့ခတ္ အလုံပိတ္ထားေသာကား အတြင္းမွ ။ သူပိတ္ေလွာင္ထားသည္က လူခႏၶာကိုယ္ ၾကီးကိုသာ ။ ပိတ္ေလွာင္၍မရေသာ စိတ္အစဥ္ကေတာ့ ေဖာ့ကန္ ေအာင္ဆန္း ဒညင္းကုန္းတို႔ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေရႊျပည္သာ သို႔ပင္ေရာက္ေနေပျပီ ။ စိတ္က ကိုယ္ေနထိုင္ရာ ေရႊျပည္သာဆီ ေရာက္ေတာ့ မိတ္ေဆြေတြ အသိေတြ ဒကာဒကာမေတြ အားလုံး၏ ရုပ္အသြင္က အစီစီေပၚလာသည္။ ယခု ထိုမိတ္ေဆြမ်ားလည္း  သူတို႔ ခင္မင္ရင္ႏွီးေသာ ဆရာေတာ္တပါး ဘယ္အရပ္ ဌာေနဆီ ဦးတည္ေသာ ခရီးသို႔ သြားေနမည္ဆိုတာကို သိၾကမည္မဟုတ္။ သူတို႔ႏွင့္ ယခုခ်က္ျခင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႔လွ်င္ပင္ ငါေတာ့ဘယ္ကို သြားေနတာဟု ေျပာႏွဳိင္မည္မထင္။ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ပင္ ဘယ္ဆီ ဦးတည္ေနၿပီဆိုတာ မသိေသာခရီးကို ဘယ္လိုေျပာရမည္နည္း ။ကား ေထာက္ၾကံ႕ကိုေက်ာ္ေတာ့ အေနာက္ဖက္ကို ဦးတည္ ေမာင္းႏွင္းေနသည္  ။ ၎ကားလမ္းေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ ပဲခူးတိုင္း အေနာက္ဖက္ရွိ ေထာင္တို႔ကို ေရတြက္ေနမိေတာ့သည္။ 

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ